Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 om 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
dinsdag 8 september 2020 om 15:47
Mijn vriend loopt er denk ik meer tegenaan dan ik. Die kon/kan er ook echt niet tegen als hij als een soort B-selectie ouder behandeld wordt. Dat mensen doen alsof jij alles weet is niet leuk, maar dat mensen je overslaan ook niet.Positivevibes schreef: ↑08-09-2020 15:35Dat ben ik met je eens. Binnen mijn relatie heb ik er dan ook weinig last van. In mijn leven wel.
Ik merk wel dat het maatschappelijk wel wat beter wordt. Oudere generaties hebben er echt meer moeite mee om niet in ropatronen te denken, en in ieder geval in mijn omgeving is het inmiddels wel heel normaal dat hij ook teruggaat in uren als er een kind komt.
Ik hoop dat er echt wat gaat veranderen nu er een generatie vaders opstaat die een redelijk vaderschapsverlof hebben. Wat al lopen we nog mijlenver achter bij andere Europese landen, die 5 week is al wel beter. Ik denk dat daar de scheefloop begint. Als zij 3 maand full time thuis is, en hij was dat 2 dagen als je het niet anders had geregeld, logisch dat zij dan overal (ook in haar eigen hoofd) als primair zorgende te boek staat.
dinsdag 8 september 2020 om 16:10
Ik ben heel erg benieuwd hoe mijn man en al die andere mannen, het verlof doorkomen. Mijn man is na de geboorte van onze peuter twee weken thuis geweest, daarna was ik alleen.elein schreef: ↑08-09-2020 15:47Mijn vriend loopt er denk ik meer tegenaan dan ik. Die kon/kan er ook echt niet tegen als hij als een soort B-selectie ouder behandeld wordt. Dat mensen doen alsof jij alles weet is niet leuk, maar dat mensen je overslaan ook niet.
Ik merk wel dat het maatschappelijk wel wat beter wordt. Oudere generaties hebben er echt meer moeite mee om niet in ropatronen te denken, en in ieder geval in mijn omgeving is het inmiddels wel heel normaal dat hij ook teruggaat in uren als er een kind komt.
Ik hoop dat er echt wat gaat veranderen nu er een generatie vaders opstaat die een redelijk vaderschapsverlof hebben. Wat al lopen we nog mijlenver achter bij andere Europese landen, die 5 week is al wel beter. Ik denk dat daar de scheefloop begint. Als zij 3 maand full time thuis is, en hij was dat 2 dagen als je het niet anders had geregeld, logisch dat zij dan overal (ook in haar eigen hoofd) als primair zorgende te boek staat.
Ik ben gestopt met reizen toen onze eerste geboren werd. Ik kon het niet en mijn man reist soms nog voor zijn werk.
Tevens ben ik nooit meer dan een weekeinde weg, mijn man heeft geen idee hoe het is om een volle week voor een baby te zorgen terwijl je partner werkt, of een week in het buitenland zit.
Al helemaal niet om dat vier weken te doen. Tijdens mijn verlof deed ik alles in huis en nu man straks ook verlof heeft en voor een baby en een peuter mag zorgen ben ik wel benieuwd hoe dat gaat.
Wij kiezen er bewust voor om de verloven niet volledig parallel op te nemen, nou ja eigenlijk kies ik daar vooral voor.
Overigens is het nergens perfect. Wij hebben een systeem dat meestal werkt, althans voor ons. Het is verre van perfect, theoretisch is het goed geregeld. In de praktijk, hebben we files, worden afspraken met huisartsen of tandartsen verzet,staat er vaat op het aanrecht, is het vlees niet uit de vriezer gehaald, zijn de tanden van peuter niet gepoetst, moeten we de crèche bellen omdat we het beiden niet redden door verkeerschaos. Zonder hulptroepen redden we het allemaal niet en niet iedereen heeft dat.
Uiteindelijk bedenk je regels en maak je afspraken, maar onder aan de streep zijn we mensen en geen mens is perfect en daarmee is ook geen enkele relatie perfect. Onze moeders vinden het bijzonder dat mijn man vier dagen werkt en raar dat ik "niet bij mijn kind wil zijn" en ons kind naar de opvang laat gaan. Ze kijken op tegen mijn man en het feit dat ik vier dagen werk is niet bewonderenswaardig maar teleurstellend.
Ja vier dagen werken is voor mij altijd een eis geweest, maar wat als dat betekent dat je niet meer rond kunt kopen.
Wat als het betekent dat je dat extra dagje crèche niet kan betalen. Wat als je werkgever weigert en je kunt geen andere baan vinden?
Het is niet zo zwart wit en nogmaals: het is nergens perfect.
dinsdag 8 september 2020 om 16:21
ardni schreef: ↑08-09-2020 15:07Even voor de record, ik zie het geloof ik niet voor me.
Mijn man en ik waren +10 jaar samen voordat er een kind kwam waarbij we na vijf jaar samenwoonden.
Dus meneer heeft in dit scenario zich meer dan 10 jaar voorbeeldig gedragen, het was een toppartner en ineens is het een totaal ander mens.Allemaal na het krijgen van een kind en meneer wilde in dit scenario ook heel graag een kind?
Nee ,het lijkt mij gedrag dat in een andere vorm al opvalt.
Zo niet ,erg apart en vooral rot, maar eerder uitzondering dan standaard.
Met alle respect, verreweg de meeste stellen zijn natuurlijk geen 10 jaar samen incl 5 jaar samenwonen, voordat er een kind komt. Niet iedereen ontmoet op zijn 20e de ware.
En dan nog, een kind kan een druk op een relatie leggen die je voorheen niet had voorzien.
dinsdag 8 september 2020 om 16:26
Eigenlijk kun je als vrouw dus beter zo snel mogelijk nadat je herstelt bent van de bevalling een week op reis gaan, zodat man het helemaal zelf moet uitzoeken. Wanneer de vrouw vrijwel fulltime aanwezig is en het allemaal beter weet en/of meer perfectionistisch dan de man, dan kan de vrouw niet loslaten en de man vindt het allemaal wel best als de vrouw het toch maar weer opknapt.ardni schreef: ↑08-09-2020 16:10Ik ben heel erg benieuwd hoe mijn man en al die andere mannen, het verlof doorkomen. Mijn man is na de geboorte van onze peuter twee weken thuis geweest, daarna was ik alleen.
Ik ben gestopt met reizen toen onze eerste geboren werd. Ik kon het niet en mijn man reist soms nog voor zijn werk.
Tevens ben ik nooit meer dan een weekeinde weg, mijn man heeft geen idee hoe het is om een volle week voor een baby te zorgen terwijl je partner werkt, of een week in het buitenland zit.
Al helemaal niet om dat vier weken te doen. Tijdens mijn verlof deed ik alles in huis en nu man straks ook verlof heeft en voor een baby en een peuter mag zorgen ben ik wel benieuwd hoe dat gaat.
Wij kiezen er bewust voor om de verloven niet volledig parallel op te nemen, nou ja eigenlijk kies ik daar vooral voor.
Overigens is het nergens perfect. Wij hebben een systeem dat meestal werkt, althans voor ons. Het is verre van perfect, theoretisch is het goed geregeld. In de praktijk, hebben we files, worden afspraken met huisartsen of tandartsen verzet,staat er vaat op het aanrecht, is het vlees niet uit de vriezer gehaald, zijn de tanden van peuter niet gepoetst, moeten we de crèche bellen omdat we het beiden niet redden door verkeerschaos. Zonder hulptroepen redden we het allemaal niet en niet iedereen heeft dat.
Uiteindelijk bedenk je regels en maak je afspraken, maar onder aan de streep zijn we mensen en geen mens is perfect en daarmee is ook geen enkele relatie perfect. Onze moeders vinden het bijzonder dat mijn man vier dagen werkt en raar dat ik "niet bij mijn kind wil zijn" en ons kind naar de opvang laat gaan. Ze kijken op tegen mijn man en het feit dat ik vier dagen werk is niet bewonderenswaardig maar teleurstellend.
Ja vier dagen werken is voor mij altijd een eis geweest, maar wat als dat betekent dat je niet meer rond kunt kopen.
Wat als het betekent dat je dat extra dagje crèche niet kan betalen. Wat als je werkgever weigert en je kunt geen andere baan vinden?
Het is niet zo zwart wit en nogmaals: het is nergens perfect.
dinsdag 8 september 2020 om 16:28
Dat herken ik niet. Mijn man doet vanaf dag 1 alle contacten met het kinderdagverblijf en ze spreken ook altijd hem aan, niet mij (waardoor ik me wel eens een tweederangsmoeder voel maar dat relativeer ik dan maar).
Ook bij het consultatiebureau wordt hij bij mijn weten gewoon voor vol aan gezien, ik kom daar dus niet dus ze zullen het met hem moeten doen.
Is ook een beetje hoe je het zelf presenteert naar 'de wereld' toe.
dinsdag 8 september 2020 om 16:31
redbulletje schreef: ↑08-09-2020 16:26Eigenlijk kun je als vrouw dus beter zo snel mogelijk nadat je herstelt bent van de bevalling een week op reis gaan, zodat man het helemaal zelf moet uitzoeken. Wanneer de vrouw vrijwel fulltime aanwezig is en het allemaal beter weet en/of meer perfectionistisch dan de man, dan kan de vrouw niet loslaten en de man vindt het allemaal wel best als de vrouw het toch maar weer opknapt.
Eigenlijk wel.
Ik heb dat ook gelezen in een onderzoek, dat de eerste 2 weken primaire verzorging geven bepalend is voor de verdere betrokkenheid van de vader. Zal eens kijken of ik dat nog kan vinden.
dinsdag 8 september 2020 om 16:33
Dat hoeft niet. De kraamzorg heeft mijn man alles geleerd en hij vervolgens aan mij.redbulletje schreef: ↑08-09-2020 16:26Eigenlijk kun je als vrouw dus beter zo snel mogelijk nadat je herstelt bent van de bevalling een week op reis gaan, zodat man het helemaal zelf moet uitzoeken. Wanneer de vrouw vrijwel fulltime aanwezig is en het allemaal beter weet en/of meer perfectionistisch dan de man, dan kan de vrouw niet loslaten en de man vindt het allemaal wel best als de vrouw het toch maar weer opknapt.
dinsdag 8 september 2020 om 16:44
Het is niet dat ze het niet kunnen, of dat mijn man het niet kan.redbulletje schreef: ↑08-09-2020 16:26Eigenlijk kun je als vrouw dus beter zo snel mogelijk nadat je herstelt bent van de bevalling een week op reis gaan, zodat man het helemaal zelf moet uitzoeken. Wanneer de vrouw vrijwel fulltime aanwezig is en het allemaal beter weet en/of meer perfectionistisch dan de man, dan kan de vrouw niet loslaten en de man vindt het allemaal wel best als de vrouw het toch maar weer opknapt.
Na een week ziekenhuis en twee weken thuis ,kan iedereen wel goed voor een kind zorgen.
Echter het samenspel tussen werk en prive is gewoon anders als je tijdens je verlof fulltime thuis zit.
Een papadag is gewoon niet te vergelijken met een volle week of weken achter elkaar voor een kind zorgen en al helemaal niet voor twee.
Maar er is dus verlof voor de heren, dus zodra moeders aan het werk gaat kan vaderlief met verlof.
dinsdag 8 september 2020 om 16:57
Inderdaad, bedankt Bellyflop! Ik ben voor 7 van de 8 velden verantwoordelijk zie ik nu.. dat had ik niet verwacht. Ik zou nog het taakveld 'eten en verzorging, zorgen dat er genoeg en gezond eten in huis is, de luiers niet op zijn, etc' toevoegen.
dinsdag 8 september 2020 om 17:31
Dat zuigt. Ik was in die situatie al niet eens aan 1 kind begonnen, maar ik snap heel goed dat je dan geen tweede wilt.
Hij wil blijkbaar toch niet zo heel graag een tweede als hij daar verder zijn leven niet al te veel op wil aanpassen. Hadden jullie voordat je zwanger werd geen consensus over hoeveelheid opvang?Maar feit blijfdt dat a) zijn leven niet minimaal 1,5 jaar a 2 jaar lang stilstaat met zwanger worden/zwanger zijn/herstellen van de zwangerschap en b) hij wil 5 dagen blijven werken in een uitdagende functie, dus c) veel komt op mij terecht
Man vindt 4 of 5 dagen opvang geen probleem bijvoorbeeld. Of denkt niet na over wat zoontje moet eten, welke kleren hij aan moet, plannen van halen en brengen etc. Dus dat regel, ik gaan probleem. Ter compenstatie is man 's avonds thuis en heb ik alle vrijheid om mijn hobbies te blijven doen en weekend weg te gaan met vriendinnen. Maar als ik door mijn aandoening uitval een dag of 2 dagen blijft er veel liggen wat ik later moet inhalen.
Als hij jullie zoon een week lang zou moeten voeden, zou hij er dan nog steeds niet over nadenken? Zou jullie zoon dan een week lang pizza, patat, blikvoer en broodjes worst krijgen ofzo? En hebben jullie het daar wel eens over?
Toevallig heeft mijn man met het avondetenaspect ook echt moeite, ik kook makkelijker en sneller dan hij en bedenk ook makkelijker iets met twee ingrediënten die toevallig nog in de koelkast liggen. Als ik er dus niet ben, weet ik dat er vaker makkelijk gegeten wordt, bijvoorbeeld tomatensoep uit blik met broodjes knakworst. Ik weet ook dat mijn man daar dan echter altijd komkommer en paprika of tomaatjes bij op tafel zal zetten, de kinderen verder genoeg fruit voorschotelt en op de dagen dat hij wel kookt echt zijn best doet om het een gezonde, verse maaltijd te laten zijn.
Vooral het feit dat jij 'veel moet inhalen' als je eens twee dagen uitvalt vind ik echt rot voor je. En dan snap ik helemaal dat je geen tweede wilt, want een tweede betekent echt twee keer zo veel kinderwas en vieze zooi in huis. Toch zou ik me over all wel ernstig veronachtzaamd voelen met zo'n man...
dinsdag 8 september 2020 om 17:40
Dat is mooi gezegd Elein! We doen net of het zwaar is voor alle moeders die anders willen maar wie het niet lukt, maar het is ook belachelijk dat een heel cohort (jongere) vaders niet serieus wordt genomen en niet de kans krijgen om dezelfde verantwoordelijkheid te nemen.elein schreef: ↑08-09-2020 15:47Mijn vriend loopt er denk ik meer tegenaan dan ik. Die kon/kan er ook echt niet tegen als hij als een soort B-selectie ouder behandeld wordt. Dat mensen doen alsof jij alles weet is niet leuk, maar dat mensen je overslaan ook niet.
Ik merk wel dat het maatschappelijk wel wat beter wordt. Oudere generaties hebben er echt meer moeite mee om niet in ropatronen te denken, en in ieder geval in mijn omgeving is het inmiddels wel heel normaal dat hij ook teruggaat in uren als er een kind komt.
Ik hoop dat er echt wat gaat veranderen nu er een generatie vaders opstaat die een redelijk vaderschapsverlof hebben. Wat al lopen we nog mijlenver achter bij andere Europese landen, die 5 week is al wel beter. Ik denk dat daar de scheefloop begint. Als zij 3 maand full time thuis is, en hij was dat 2 dagen als je het niet anders had geregeld, logisch dat zij dan overal (ook in haar eigen hoofd) als primair zorgende te boek staat.
Overigens moet ik eerlijk zeggen dat het mijn man ook moeite kostte, om op tijd naar huis te gaan uit werk (hij brengt ze altijd naar school, ik haal ze altijd op) en wel eens eerlijk aan mij bekend heeft 'ja... maar ik weet dat jij thuis bent en dat het wel goed komt'. Furieus ben ik daar om geworden.
En toen moest ik een half jaar op uitzending... En maakte ik me om bovenstaande een beetje zorgen, maar man bezwoer me dat hij dat dus niet meer zou hebben als hij alleen was. Ik moet zeggen: dat klopt! Hij heeft de kans gehad om een andere vaderrol aan te nemen (is in die periode ook tijdelijk 10u minder gaan werken) en anderen (school, BSO, familie) kon er gewoon niet om heen dat hij alleen was en dus alles in zijn eentje regelde. En dat heeft hij prima gedaan, ik had het niet beter kunnen wensen in die periode.
Ik geloof dat hij minstens twee keer in de week niet zelf hoefde te koken door alle uitnodigingen van mensen om ons heen... (wat ik dan ook weer oneerlijk vind, omdat ik echt niet denk dat men hetzelfde doet voor alleenstaande moeders, maar he, laat ik nou eens optimistisch en positief blijven!
)
dinsdag 8 september 2020 om 18:00
Je kunt er mijn bejaarde moeder nóg briesend mee krijgen
Ik ben deels opgevoed door een alleenstaande vader.
Die direct twee onbetaalde oppassen kreeg die zichzelf aanboden. En de krant (ja echt) belde voor een interview.
Het spreekt erg voor mijn vader dat hij de oppassen gewoon betaalde en de krant heeft uitgelachen.
Maar terug naar het topic: je kunt ook spijt hebben van de keuze voor een kind, de invloed van een kind op je leven enz zónder dat je daarvoor de man (of met een eigenschulddikkebult-omweg toch de vrouw) de schuld moet geven.
Ik kan dan alleen maar voor alle partijen hopen dat het tijdelijke spijt is.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
dinsdag 8 september 2020 om 18:26
Dit was bij ons ook zo hoor, de crèche belt hem, niet mij, en het CB doet denk ik ook normaal (weet ik niet als ik er niet bij ben). Maar als ik het hier zo lees gebeurt dat ook heel veel niet. Ik denk dat de presentatie naar de werkld toe wat jij zegt wel uitmaakt, maar misschien helpt het ook als de vader dan aangeeft dat ze hem moeten bellen, niet dat moeder aangeeft bel vader maar? Ik weet het niet.Bellyflop schreef: ↑08-09-2020 16:28Dat herken ik niet. Mijn man doet vanaf dag 1 alle contacten met het kinderdagverblijf en ze spreken ook altijd hem aan, niet mij (waardoor ik me wel eens een tweederangsmoeder voel maar dat relativeer ik dan maar).
Ook bij het consultatiebureau wordt hij bij mijn weten gewoon voor vol aan gezien, ik kom daar dus niet dus ze zullen het met hem moeten doen.
Is ook een beetje hoe je het zelf presenteert naar 'de wereld' toe.
Ik heb het meer over oudere generatie tantes. Mijn vriend koos er bijvoorbeeld voor om het eerste jaar met de baby thuis te blijven, en toen stuurden ze hem vacatures want hij was immers werkloos. Of ze vragen mij naar de maten van de kinderkleding, niet hem. Dat soort dingen.
dinsdag 8 september 2020 om 18:42
Daar ben ik het pertinent niet mee eens. Ik presenteer me absoluut niet als de alpha-ouder, integendeel, en toch gebeurt het. Ook op de plekken waar we expliciet vragen mijn man te bellen of mailen.Bellyflop schreef: ↑08-09-2020 16:28Dat herken ik niet. Mijn man doet vanaf dag 1 alle contacten met het kinderdagverblijf en ze spreken ook altijd hem aan, niet mij (waardoor ik me wel eens een tweederangsmoeder voel maar dat relativeer ik dan maar).
Ook bij het consultatiebureau wordt hij bij mijn weten gewoon voor vol aan gezien, ik kom daar dus niet dus ze zullen het met hem moeten doen.
Is ook een beetje hoe je het zelf presenteert naar 'de wereld' toe.
Mijn beste vriendin werkt fulltime, haar man is huisvader en heeft dus de primaire zorg over de kinderen. Vervolgens werd op het consultatiebureau genoteerd dat moeder afwezig was op de afspraak als signaal voor een 'mogelijk probleemgezin'
Hoe vaak denk je dat dat gebeurt bij moeders die alleen met hun kind komen omdat de vader op zijn werk is?
Het heeft echt helemaal 0.0 te maken met hoe je je presenteert.
Toevoeging; ik stoor me ook een beetje aan die suggestie omdat het wederom de schuld bij vrouwen zelf legt. Micro ipv macro. Om het op te lossen moeten we daar juist vanaf.
dinsdag 8 september 2020 om 19:39
Jeezeselein schreef: ↑08-09-2020 09:10Oh sweet summerchild. Ik verzin zoiets niet zelf natuurlijk.
Je krijgt een vrij dwingende mail van de oudercommissie met een pinterest zelf-print voorbeeld vlinder en instructies. In het ergste geval moet je voor elke leidster één maken, vergezeld met een berichtje van je kind (die nog niet kan praten) aan de leidster (waar je dan de namen van onthouden moet hebben - niet onze gezamenlijke forté). Als je geluk hebt bedenk je het net op tijd weer, rol je een dag van te voren je kind door de vingerverf en kan je met een föhn nog die vlinders droogkrijgen voor de volgende dag. Als je pech hebt, en je bedenkt het pas weer als ze al naar bed zijn, of weigert je kind totaal mee te werken. Ik heb wel eens 's avonds met de hand waar ik niet mee schrijf een bloem ingekleurd, leek best echt
Maar het idee is wel leuk, en er zijn vast beter georganiseerde ouders.
Waar komt trouwens die trend vandaan dat knutselwerken "van het kind" eigenlijk door de ouders moeten gemaakt zijn? Serieus!
Het zijn toch de ouders niet die kleuterknutselwerkjes moeten maken. Dat is voor het kind en ze daarbij helpen is de taak van de school. De kleuterleidster doet toch ook geen dingen voor mij die eigenlijk mijn baan zijn
Als ze iets van het kind zelf willen dan krijgt kind een blad papier en kleurpotloden en ie doet maar. Moeten ze maar tevreden zijn met het resultaat, het komt immers van het kind zelf. En anders toch echt een doos chocolade van de supermarkt
dinsdag 8 september 2020 om 19:41
Positivevibes schreef: ↑08-09-2020 18:42Daar ben ik het pertinent niet mee eens. Ik presenteer me absoluut niet als de alpha-ouder, integendeel, en toch gebeurt het. Ook op de plekken waar we expliciet vragen mijn man te bellen of mailen.
Mijn beste vriendin werkt fulltime, haar man is huisvader en heeft dus de primaire zorg over de kinderen. Vervolgens werd op het consultatiebureau genoteerd dat moeder afwezig was op de afspraak als signaal voor een 'mogelijk probleemgezin'
Hoe vaak denk je dat dat gebeurt bij moeders die alleen met hun kind komen omdat de vader op zijn werk is?
Het heeft echt helemaal 0.0 te maken met hoe je je presenteert.
Toevoeging; ik stoor me ook een beetje aan die suggestie omdat het wederom de schuld bij vrouwen zelf legt. Micro ipv macro. Om het op te lossen moeten we daar juist vanaf.
Hoho, ik zeg niet dat de vrouw het zo moet presenteren hè. De man is er ook zelf bij! Die zou toch verdorie dat consultatiebureau van leer moeten geven!
Ik woon wel bij de hoofdstad in een tweeverdienerscultuur, misschien dat dat uitmaakt. Ik ken zo al twee gay koppels met kinderen, kan me
niet voorstellen dat het cb daar steeds een aantekening van maakt.
anoniem_637d84854bd0f wijzigde dit bericht op 08-09-2020 19:44
4.98% gewijzigd
dinsdag 8 september 2020 om 19:43
Was trouwens ook helemaal niet de bedoeling om tijdens de lockdown in het huis van anderen te komen
dinsdag 8 september 2020 om 19:48
Alleen moet de man dan ook de afweging maken of HIJ zijn huwelijk kwijt wil alleen maar om de afwas niet te moeten doen.Lafae schreef: ↑08-09-2020 12:19Nee, wat doe je dan? Ruzie maken over de afwas, keer op keer? Hem niet doen tot de vaat het huis uit schimmelt? Een ultimatum stellen: als jij de afwas niet doet, kook ik niet meer? En wat als die dingen geen effect hebben? Als hij de afwas simpelweg niet doet omdat hij er geen probleem mee heeft dat jij niet kookt, dat hij niet eens ziet dat de vaat het huis uit schimmelt en dat hij al die ruzies weliswaar heel erg vindt, maar het hem op geen enkele manier aanzet tot het doen van die afwas. Ga je dan bij hem weg omwille van die afwas? Want dat is de enige keus die je dan hebt: weggaan of accepteren. En dan is de vraag: hoe erg is die afwas. Is het je waard je kinderen met gescheiden ouders op te zadelen omdat hij weigert de afwas te doen? Hoeveel belang hecht je aan die afwas? Meer dan aan een rustige jeugd voor je kinderen? Is het een principekwestie geworden? Staat die afwas symbool voor zijn liefde voor jou en het gezin? Of is het eigenlijk alleen maar afwas? Weinig keus, maar grote gevolgen.
dinsdag 8 september 2020 om 20:08
Maduixa schreef: ↑08-09-2020 17:31Dat zuigt. Ik was in die situatie al niet eens aan 1 kind begonnen, maar ik snap heel goed dat je dan geen tweede wilt.
Hij wil blijkbaar toch niet zo heel graag een tweede als hij daar verder zijn leven niet al te veel op wil aanpassen. Hadden jullie voordat je zwanger werd geen consensus over hoeveelheid opvang?
Ongeveer, laten we het daar op houden. We hebben nu een goed compromis wat werkt, dus ik vind het voor nu prima.
Als hij jullie zoon een week lang zou moeten voeden, zou hij er dan nog steeds niet over nadenken? Zou jullie zoon dan een week lang pizza, patat, blikvoer en broodjes worst krijgen ofzo? En hebben jullie het daar wel eens over?
Jawel, maar ik vind het ook lastig hoor! Zoontje moet nu met pot gaan mee eten, maar wij vooral niet geschikt voor baby. Man komt dat met een oplossing als frootie.nl, vind ik gemakszuchtig, maar is wel praktisch .
Toevallig heeft mijn man met het avondetenaspect ook echt moeite, ik kook makkelijker en sneller dan hij en bedenk ook makkelijker iets met twee ingrediënten die toevallig nog in de koelkast liggen. Als ik er dus niet ben, weet ik dat er vaker makkelijk gegeten wordt, bijvoorbeeld tomatensoep uit blik met broodjes knakworst. Ik weet ook dat mijn man daar dan echter altijd komkommer en paprika of tomaatjes bij op tafel zal zetten, de kinderen verder genoeg fruit voorschotelt en op de dagen dat hij wel kookt echt zijn best doet om het een gezonde, verse maaltijd te laten zijn.
Vooral het feit dat jij 'veel moet inhalen' als je eens twee dagen uitvalt vind ik echt rot voor je. En dan snap ik helemaal dat je geen tweede wilt, want een tweede betekent echt twee keer zo veel kinderwas en vieze zooi in huis. Toch zou ik me over all wel ernstig veronachtzaamd voelen met zo'n man...
Dat moet ik ook als hij ziek is, omdat op dat soort momenten je echt alles alleen moet doen. Thuis ben ik meer van de management dingen en man is uitvoerend, werkt prima maar niet als ik eruit lig.
Ik zie gewoon op tegen een 2e als ik eerlijk ben, 1 kunnen prima, maar ben bang met 2 dat allemaal zoveel drukker wordt.
dinsdag 8 september 2020 om 20:13
Tja, dat weet je helaas ook niet van tevoren, net als het uberhaupt hebben van een kind.
Ik vond het heel zwaar. Vind, eigenlijk. Maar er zijn ook mensen die claimen het met twee vingers in hun neus te doen. En een aantal dingen zijn makkelijker; ik maak me om zoveel dingen niet meer druk. Maar je hebt wel 2x zorgen, interactie dus ruzie, etc.
dinsdag 8 september 2020 om 20:13
Eens.Rosanna1985 schreef: ↑08-09-2020 19:48Alleen moet de man dan ook de afweging maken of HIJ zijn huwelijk kwijt wil alleen maar om de afwas niet te moeten doen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 8 september 2020 om 20:27
Is viva. Niet op laten fokken door die paar hittepetitjes.Hoi1976 schreef: ↑06-09-2020 09:39Ik ben onaardig, reageer niet snel genoeg (ik geef aandacht aan mijn kind, maar oh nee, ik mishandel haar maar moet wel reageren op het forum boven mijn kind stellen, het wordt steeds mooier). Ik reageer toch!??
Weet je, ik ben hier wel klaar mee. Ik wilde mijn verhaal doen en wanneer het uitkomt uitgebreid reageren. En dat deed ik ook. Maar als mishandelaar worden aangezien en iedere minuut van de dag paraat moeten staan om te reageren, daar pas ik voor. Bij deze ben ik hier weg.
dinsdag 8 september 2020 om 20:43
Hij gaat niet weg om de afwas, maar hier wordt dus daadwerkelijk geopperd om dan maar weg te gaan omdat je man de afwas niet doet. Het wordt in andere woorden gepresenteerd, maar dat is dus wel waar het om draait.Rosanna1985 schreef: ↑08-09-2020 19:48Alleen moet de man dan ook de afweging maken of HIJ zijn huwelijk kwijt wil alleen maar om de afwas niet te moeten doen.
dinsdag 8 september 2020 om 20:55
Nuja. Een man die zo hard weigert om de afwas te doen doet waarschijnlijk nog veel meer dingen niet?
