Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 om 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
dinsdag 8 september 2020 om 12:00
helaas. Hier twijfel over een 2e, als ik een man was geweest had ik geen twijfel gehad: ja leuk!
dinsdag 8 september 2020 om 12:04
Nou ja, als je een relatie met iemand hebt die alleen maar aan zichzelf denkt dan schiet het inderdaad niet op. Maar dan wil je er sowieso geen (tweede) kind mee lijkt me, en lijkt de relatie me ook niet houdbaar.
Als je partner elke avond na het eten op de bank ploft en de TV aan zet en jij blijft achter met een tafel vol rotzooi en de afwas dan denk je toch ook niet 'nou ja, weinig keus, ik doe die afwas wel weer'?
dinsdag 8 september 2020 om 12:19
elein schreef: ↑08-09-2020 12:04Nou ja, als je een relatie met iemand hebt die alleen maar aan zichzelf denkt dan schiet het inderdaad niet op. Maar dan wil je er sowieso geen (tweede) kind mee lijkt me, en lijkt de relatie me ook niet houdbaar.
Als je partner elke avond na het eten op de bank ploft en de TV aan zet en jij blijft achter met een tafel vol rotzooi en de afwas dan denk je toch ook niet 'nou ja, weinig keus, ik doe die afwas wel weer'?
Nee, wat doe je dan? Ruzie maken over de afwas, keer op keer? Hem niet doen tot de vaat het huis uit schimmelt? Een ultimatum stellen: als jij de afwas niet doet, kook ik niet meer? En wat als die dingen geen effect hebben? Als hij de afwas simpelweg niet doet omdat hij er geen probleem mee heeft dat jij niet kookt, dat hij niet eens ziet dat de vaat het huis uit schimmelt en dat hij al die ruzies weliswaar heel erg vindt, maar het hem op geen enkele manier aanzet tot het doen van die afwas. Ga je dan bij hem weg omwille van die afwas? Want dat is de enige keus die je dan hebt: weggaan of accepteren. En dan is de vraag: hoe erg is die afwas. Is het je waard je kinderen met gescheiden ouders op te zadelen omdat hij weigert de afwas te doen? Hoeveel belang hecht je aan die afwas? Meer dan aan een rustige jeugd voor je kinderen? Is het een principekwestie geworden? Staat die afwas symbool voor zijn liefde voor jou en het gezin? Of is het eigenlijk alleen maar afwas? Weinig keus, maar grote gevolgen.
dinsdag 8 september 2020 om 12:23
Nee voor praktische zaken loopt dat niet gauw zo nee.elein schreef: ↑08-09-2020 12:04Nou ja, als je een relatie met iemand hebt die alleen maar aan zichzelf denkt dan schiet het inderdaad niet op. Maar dan wil je er sowieso geen (tweede) kind mee lijkt me, en lijkt de relatie me ook niet houdbaar.
Als je partner elke avond na het eten op de bank ploft en de TV aan zet en jij blijft achter met een tafel vol rotzooi en de afwas dan denk je toch ook niet 'nou ja, weinig keus, ik doe die afwas wel weer'?
dinsdag 8 september 2020 om 12:26
Ik volg je redenering wel, maar wat ik niet begrijp - of niet kan begrijpen - is dat er dus mensen zijn die echt zo zijn?Lafae schreef: ↑08-09-2020 12:19Nee, wat doe je dan? Ruzie maken over de afwas, keer op keer? Hem niet doen tot de vaat het huis uit schimmelt? Een ultimatum stellen: als jij de afwas niet doet, kook ik niet meer? En wat als die dingen geen effect hebben? Als hij de afwas simpelweg niet doet omdat hij er geen probleem mee heeft dat jij niet kookt, dat hij niet eens ziet dat de vaat het huis uit schimmelt en dat hij al die ruzies weliswaar heel erg vindt, maar het hem op geen enkele manier aanzet tot het doen van die afwas. Ga je dan bij hem weg omwille van die afwas? Want dat is de enige keus die je dan hebt: weggaan of accepteren. En dan is de vraag: hoe erg is die afwas. Is het je waard je kinderen met gescheiden ouders op te zadelen omdat hij weigert de afwas te doen? Hoeveel belang hecht je aan die afwas? Meer dan aan een rustige jeugd voor je kinderen? Is het een principekwestie geworden? Staat die afwas symbool voor zijn liefde voor jou en het gezin? Of is het eigenlijk alleen maar afwas? Weinig keus, maar grote gevolgen.
Blijkbaar ga ik die uit de weg. Wat een verschrikking.
dinsdag 8 september 2020 om 12:28
Maar het hoeft dus helemaal niet aan je eigen relatie te liggen. Ik heb een hele zorgzame man die gemaakt is voor het vaderschap en die minstens 50% van de zorg doet.elein schreef: ↑08-09-2020 12:04Nou ja, als je een relatie met iemand hebt die alleen maar aan zichzelf denkt dan schiet het inderdaad niet op. Maar dan wil je er sowieso geen (tweede) kind mee lijkt me, en lijkt de relatie me ook niet houdbaar.
Als je partner elke avond na het eten op de bank ploft en de TV aan zet en jij blijft achter met een tafel vol rotzooi en de afwas dan denk je toch ook niet 'nou ja, weinig keus, ik doe die afwas wel weer'?
En toch herken ik de twijfel. Ik denk ook dat als ik een man was geweest ik zeker een 2e kind had gewild.
Waar het om gaat is dingen als dat ik mij een slechtere moeder voel omdat ik niet nogmaals borstvoeding wil geven. Of als mijn peuter dan waarschijnlijk meer achter de tv zit als er een baby komt. En of ik de nieuwe baby dan wel evenveel kan bieden als mijn zoontje heeft gehad. En welke impact een zwangerschap op mijn lijf en werk gaat hebben.
Dat soort dingen die niks te maken hebben met onze verdeling maar gewoon waar de lat voor moeders ligt. Dit zijn dus ook dingen waar mijn man zich totaal geen zorgen om maakt. Die voelt zich geen slechtere vader bij flesvoeding of 4 dagen opvang of kant en klaar potjes of als hij in zijn joggingbroek boodschappen doet of noem het maar op.
Rationeel weet ik best dat dit 'cultuur' is en ik gewoon schijt eraan kan hebben. En dat ook meer zou moeten hebben. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
positivevibes wijzigde dit bericht op 08-09-2020 12:29
1.69% gewijzigd
dinsdag 8 september 2020 om 12:28
captain_hindsight schreef: ↑08-09-2020 12:26Ik volg je redenering wel, maar wat ik niet begrijp - of niet kan begrijpen - is dat er dus mensen zijn die echt zo zijn?
Blijkbaar ga ik die uit de weg. Wat een verschrikking.
Ja, dat is het.
dinsdag 8 september 2020 om 12:34
Beste TO,
Ik begrijp je en leef met je mee.
Heb alleen zelf een andere beslissing genomen (=geen kinderen) om de zelfde reden. Ik hoop dat het jou en je partner lukt om goede opvang te regelen zodat je in de tijd die je samen met je kind door brengt wel een leuke en ontspannen moeder kan zijn.
Misschien kun je als het kind wat ouder is wat meer verbinding krijgen en dingen samen gaan doen.
Ik begrijp je en leef met je mee.
Heb alleen zelf een andere beslissing genomen (=geen kinderen) om de zelfde reden. Ik hoop dat het jou en je partner lukt om goede opvang te regelen zodat je in de tijd die je samen met je kind door brengt wel een leuke en ontspannen moeder kan zijn.
Misschien kun je als het kind wat ouder is wat meer verbinding krijgen en dingen samen gaan doen.
dinsdag 8 september 2020 om 12:36
Herkenbaar dit.Lafae schreef: ↑08-09-2020 12:19Nee, wat doe je dan? Ruzie maken over de afwas, keer op keer? Hem niet doen tot de vaat het huis uit schimmelt? Een ultimatum stellen: als jij de afwas niet doet, kook ik niet meer? En wat als die dingen geen effect hebben? Als hij de afwas simpelweg niet doet omdat hij er geen probleem mee heeft dat jij niet kookt, dat hij niet eens ziet dat de vaat het huis uit schimmelt en dat hij al die ruzies weliswaar heel erg vindt, maar het hem op geen enkele manier aanzet tot het doen van die afwas. Ga je dan bij hem weg omwille van die afwas? Want dat is de enige keus die je dan hebt: weggaan of accepteren. En dan is de vraag: hoe erg is die afwas. Is het je waard je kinderen met gescheiden ouders op te zadelen omdat hij weigert de afwas te doen? Hoeveel belang hecht je aan die afwas? Meer dan aan een rustige jeugd voor je kinderen? Is het een principekwestie geworden? Staat die afwas symbool voor zijn liefde voor jou en het gezin? Of is het eigenlijk alleen maar afwas? Weinig keus, maar grote gevolgen.
dinsdag 8 september 2020 om 12:40
Ja, voor mij zou het een no-brainer zijn: einde relatie. Het gaat niet om bordjes en glazen die vies zijn, maar als iemand het normaal vindt dat jij al het werk doet terwijl hij (of zij als het andersom is) zelf gaat relaxen, zelfs nadat je het besproken hebt, dan heb je gewoon een relatie met iemand voor wie jij niet veel waardevoller bent dan modder onder een schoen. En ik vind het véél belangrijker dat kinderen leren dat je dat niet hoeft te accepteren, dat je meer waard bent dan dat, dan een rustige jeugd waarbij ze leren dat dat oké is en zelf ook zo worden.Lafae schreef: ↑08-09-2020 12:19Nee, wat doe je dan? Ruzie maken over de afwas, keer op keer? Hem niet doen tot de vaat het huis uit schimmelt? Een ultimatum stellen: als jij de afwas niet doet, kook ik niet meer? En wat als die dingen geen effect hebben? Als hij de afwas simpelweg niet doet omdat hij er geen probleem mee heeft dat jij niet kookt, dat hij niet eens ziet dat de vaat het huis uit schimmelt en dat hij al die ruzies weliswaar heel erg vindt, maar het hem op geen enkele manier aanzet tot het doen van die afwas. Ga je dan bij hem weg omwille van die afwas? Want dat is de enige keus die je dan hebt: weggaan of accepteren. En dan is de vraag: hoe erg is die afwas. Is het je waard je kinderen met gescheiden ouders op te zadelen omdat hij weigert de afwas te doen? Hoeveel belang hecht je aan die afwas? Meer dan aan een rustige jeugd voor je kinderen? Is het een principekwestie geworden? Staat die afwas symbool voor zijn liefde voor jou en het gezin? Of is het eigenlijk alleen maar afwas? Weinig keus, maar grote gevolgen.
En tenzij de beste man een niet aangeboren hersenafwijking heeft opgelopen, kan ik me niet voorstellen dat je hier tijdens je date- of samenwoon fase vóór je kinderen had niet door hebt gehad dat er geen sprake is van een gedeelde verantwoordelijkheid voor alledaagse dingen.
dinsdag 8 september 2020 om 12:44
Lafae schreef: ↑08-09-2020 12:19Nee, wat doe je dan? Ruzie maken over de afwas, keer op keer? Hem niet doen tot de vaat het huis uit schimmelt? Een ultimatum stellen: als jij de afwas niet doet, kook ik niet meer? En wat als die dingen geen effect hebben? Als hij de afwas simpelweg niet doet omdat hij er geen probleem mee heeft dat jij niet kookt, dat hij niet eens ziet dat de vaat het huis uit schimmelt en dat hij al die ruzies weliswaar heel erg vindt, maar het hem op geen enkele manier aanzet tot het doen van die afwas. Ga je dan bij hem weg omwille van die afwas? Want dat is de enige keus die je dan hebt: weggaan of accepteren. En dan is de vraag: hoe erg is die afwas. Is het je waard je kinderen met gescheiden ouders op te zadelen omdat hij weigert de afwas te doen? Hoeveel belang hecht je aan die afwas? Meer dan aan een rustige jeugd voor je kinderen? Is het een principekwestie geworden? Staat die afwas symbool voor zijn liefde voor jou en het gezin? Of is het eigenlijk alleen maar afwas? Weinig keus, maar grote gevolgen.
Hier heb je de kern te pakken. Het gaat m.i. om het gevoel samen erin te staan en balans te hebben samen.
Als uit een gesprek blijkt dat de avonden voor hem echt ondoenlijk zijn omdat hij zo moe is van zijn werk, dan kan hij in het weekend meer doen. Of hij wil niks doen in het huishouden maar jullie komen er samen uit dat hij dan een hulp regelt en betaalt, of dat hij dan zorgt voor alle kleding of het hele sportgebeuren van de kinderen. Of hij is zo ontzettend leuk, lief, gezellig en liefhebbend dat je inderdaad zegt: ik doe alles wel naast mijn baan. Als je voor jezelf voelt dat het goed is en in balans, dan is dat zo hè. Maar ik zie ook vrouwen die zichzelf voor de gek houden om die moeilijke keuze maar niet te hoeven maken.
Laten we wel wezen, een man die na het eten op de bank ploft en jou alles laat opruimen en jou de kids naar bed laat brengen en daar na herhaaldelijke gesprekken niks in verandert, dat is natuurlijk geen leuke man.
Je maakt mij niet wijs dat die man wel geregeld een uitje voor jullie organiseert, een oppas regelt, bloemen koopt op je verjaardag, empathisch is en geïnteresseerd is in hoe het echt met je gaat, je emotioneel steunt, je verrast, je vertelt hoeveel hij van je houdt, uit zichzelf veel met de kinderen onderneemt, regelmatig kookt enzovoorts.
Dat geloof ik gewoon niet. Iemand die leuk is en begaan met zijn partner die ziet ook dat het niet aardig is om 's avonds op de bank te ploffen en jouw behoeften daarin te negeren.
En dan is accepteren of weg gaan inderdaad de keuze die overblijft. En slecht voor de kinderen? Ach, een moeder die minder moet gaan werken, financieel afhankelijk wordt, een rol als huismoeder (met een baan ernaast) heeft gekregen die ze nooit zo wilde, zelf op de laatste plaats komt, daar zelf ongelukkig onder is, een relatie van de ouders waar onderhuidse wrok en verwijten sluimeren. Ik weet niet of dat nou zo goed is voor de kinderen of jezelf.
dinsdag 8 september 2020 om 12:46
Ja? Met je huidige partner? Met wie je (recent dacht ik) een kind hebt gekregen?
dinsdag 8 september 2020 om 12:51
Haha nee uit een vorige relatie.captain_hindsight schreef: ↑08-09-2020 12:46Ja? Met je huidige partner? Met wie je (recent dacht ik) een kind hebt gekregen?
Voelde me net een huissloof, afschuwelijk.
dinsdag 8 september 2020 om 12:52
Wat verdrietigPositivevibes schreef: ↑08-09-2020 12:28Maar het hoeft dus helemaal niet aan je eigen relatie te liggen. Ik heb een hele zorgzame man die gemaakt is voor het vaderschap en die minstens 50% van de zorg doet.
En toch herken ik de twijfel. Ik denk ook dat als ik een man was geweest ik zeker een 2e kind had gewild.
Waar het om gaat is dingen als dat ik mij een slechtere moeder voel omdat ik niet nogmaals borstvoeding wil geven. Of als mijn peuter dan waarschijnlijk meer achter de tv zit als er een baby komt. En of ik de nieuwe baby dan wel evenveel kan bieden als mijn zoontje heeft gehad. En welke impact een zwangerschap op mijn lijf en werk gaat hebben.
Dat soort dingen die niks te maken hebben met onze verdeling maar gewoon waar de lat voor moeders ligt. Dit zijn dus ook dingen waar mijn man zich totaal geen zorgen om maakt. Die voelt zich geen slechtere vader bij flesvoeding of 4 dagen opvang of kant en klaar potjes of als hij in zijn joggingbroek boodschappen doet of noem het maar op.
Rationeel weet ik best dat dit 'cultuur' is en ik gewoon schijt eraan kan hebben. En dat ook meer zou moeten hebben. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Die lat ligt niet hoger. Echt niet. Dat zit in je hoofd, of andere mensen hebben je dat aangepraat. Ik heb echt, echt, echt niet het idee dat mensen (in ieder geval die in mijn omgeving) mij een minder goede moeder vinden omdat ik vanaf het begin flesvoeding gaf, of weer fulltime ging werken. Ik vind het zelf in ieder geval niet. Mijn kinderen ook niet voor zover ik kan nagaan. Je kent waarschijnlijk heel veel tweede of volgende kinderen in je familie en vriendengroep. Zijn die allemaal ongelukkig? En als je liever niet wil dat je peuter veel voor de TV zit, laat je het ding gewoon uit, kan ook. Of je zet hem aan.
Ben je eigenlijk bang voor wat ànderen van je denken (de lat voor moeders), of is het je eigen schuldgevoel? Dat vraagt denk ik een andere oplossing.
Alleen dat fysieke, daar sta je echt in je eentje helaas. Dat zwangere lijf is een nadeel, maar dat duurt ook maar een paar maanden. Hoe zit het met je werk, is het een erg fysiek beroep?
dinsdag 8 september 2020 om 12:53
elein schreef: ↑08-09-2020 12:40En tenzij de beste man een niet aangeboren hersenafwijking heeft opgelopen, kan ik me niet voorstellen dat je hier tijdens je date- of samenwoon fase vóór je kinderen had niet door hebt gehad dat er geen sprake is van een gedeelde verantwoordelijkheid voor alledaagse dingen.
Dat kan, dat je je dat niet kunt voorstellen. Wij hebben formeel een gelijke verdeling, al sinds de geboorte van de kinderen. We werken evenveel uur, het huishouden is uitbesteed. En toch is het scheef en moet ik iedere gelijke verdeling bevechten. Mijn man verliest zich regelmatig in zijn werk en vergeet dan dat er ook nog een gezin is. Dan vergeet hij rustig de verjaardag van de kinderen, ouderavonden, dat soort dingen. En dat hij dat zou gaan doen, zei hij niet toen we verkering kregen in onze studententijd.
dinsdag 8 september 2020 om 12:55
Oh, maar dat kan ik me prima voorstellen en zie ik ook om me heen. Stellen die heel gelijkwaardig waren vóór de kinderen en daarna trekt het scheef. Het is niet voor niets dat de meeste scheidingen plaatsvinden bij stellen met kinderen onder de 4. Kinderen kunnen zoveel druk(te) geven dat ik mannen (of vrouwen) letterlijk het huis uit zie vluchten elke kans die ze krijgen. En ieder om de dag koken is leuk als je alle tijd hebt maar met 6 uur slaap per nacht en tekort aan tijd en 2 kinderen om je een is er vaak 1 partner die net wat minder fysieke en mentale draagkracht heeft en dat koken er niet bij kan hebben. De partner met wat meer draagkracht pakt het dan op (want je moet toch eten, in mijn geval had mijn man meer draagkracht trouwens), en zo ontstaat de scheefgroei. De kunst is om het bijtijds recht te trekken als de eerste zware tijd voorbij is.
dinsdag 8 september 2020 om 13:00
Lafae schreef: ↑08-09-2020 12:53Dat kan, dat je je dat niet kunt voorstellen. Wij hebben formeel een gelijke verdeling, al sinds de geboorte van de kinderen. We werken evenveel uur, het huishouden is uitbesteed. En toch is het scheef en moet ik iedere gelijke verdeling bevechten. Mijn man verliest zich regelmatig in zijn werk en vergeet dan dat er ook nog een gezin is. Dan vergeet hij rustig de verjaardag van de kinderen, ouderavonden, dat soort dingen. En dat hij dat zou gaan doen, zei hij niet toen we verkering kregen in onze studententijd.
Maar dat gaat toch veel verder dan de afwas niet doen? Dit is gewoon schadelijk voor de kinderen, in ieder geval voor zijn relatie met de kinderen.
En heeft hij wel oog voor jou? Krijg jij aandacht en liefde?
In jouw geval zou ik wel degelijk het definitieve "door" of "niet door op deze manier" gesprek gaan voeren, misschien in de hoop dat hij schrikt en alsnog bij trekt, maar als dat niet gebeurd dan is het wel heel duidelijk.
dinsdag 8 september 2020 om 13:03
dinsdag 8 september 2020 om 13:08
Ik vind de suggestie van taakvelden van Bellyflop wel interessant. Ik zou graag hele taakvelden zoals bv alles wat met de BSO te maken heeft aan mijn man overlaten, maar in de praktijk is hij daar heel chaotisch in en staan mijn kinderen dan vaak zonder de juiste spullen (familiefoto voor een knutselactiviteit/zwemkleren/oude kleren etc) op de bso. Hoe ga je er dan mee om als je kinderen de dupe worden van de chaotische planning van hun vader? Ik heb dan toch de neiging om zelf in te springen en dat te voorkomen 
dinsdag 8 september 2020 om 13:14
dinsdag 8 september 2020 om 13:15
Mijn man wil heel graag een 2e en hij doet er veel om dat mogelijk te maken. Houdt zich keurig aan alle afspraken die we gemaakt hebben (behalve 4 dagen werken).
Maar feit blijfdt dat a) zijn leven niet minimaal 1,5 jaar a 2 jaar lang stilstaat met zwanger worden/zwanger zijn/herstellen van de zwangerschap en b) hij wil 5 dagen blijven werken in een uitdagende functie, dus c) veel komt op mij terecht
Man vindt 4 of 5 dagen opvang geen probleem bijvoorbeeld. Of denkt niet na over wat zoontje moet eten, welke kleren hij aan moet, plannen van halen en brengen etc. Dus dat regel, ik gaan probleem. Ter compenstatie is man 's avonds thuis en heb ik alle vrijheid om mijn hobbies te blijven doen en weekend weg te gaan met vriendinnen. Maar als ik door mijn aandoening uitval een dag of 2 dagen blijft er veel liggen wat ik later moet inhalen.
leeuw32 wijzigde dit bericht op 08-09-2020 13:19
10.43% gewijzigd
dinsdag 8 september 2020 om 13:18
Dit denk ik ook, mij valt 1 kind heel erg mee. Zo erg dat ik zelfs een 2e overweeg
. Maar dat komt voor 80% door hoe mijn partner zijn rol als vader oppakt.
dinsdag 8 september 2020 om 13:18
Verbetert dat niet als hij zelf ziet dat de kinderen er last van hebben? En hij dit dus ook aan ze uit moet leggen, moet troosten?alouette schreef: ↑08-09-2020 13:08Ik vind de suggestie van taakvelden van Bellyflop wel interessant. Ik zou graag hele taakvelden zoals bv alles wat met de BSO te maken heeft aan mijn man overlaten, maar in de praktijk is hij daar heel chaotisch in en staan mijn kinderen dan vaak zonder de juiste spullen (familiefoto voor een knutselactiviteit/zwemkleren/oude kleren etc) op de bso. Hoe ga je er dan mee om als je kinderen de dupe worden van de chaotische planning van hun vader? Ik heb dan toch de neiging om zelf in te springen en dat te voorkomen
Jullie kunnen voor hem taakvelden afspreken waarbij de kinderen het minst lijden onder zijn chaotische planning. Of je accepteert dat de kinderen soms de verkeerde spullen hebben. Hij kan vast wel iets bedenken dat er altijd een set van iets aan de kapstok hangt op school ofzo. Laat het hem zelf oplossen.
Hij kan toch wel iets? Ik bedoel, hij heeft toch ook een baan enzo?
Zoiets werkt natuurlijk alleen als je het zelf ook helemaal loslaat, iemand moet zich wel eigenaar voelen van het taakveld en het op zijn manier kunnen doen.
dinsdag 8 september 2020 om 13:23
