Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 om 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
dinsdag 8 september 2020 om 13:29
Lafae schreef: ↑08-09-2020 12:53Dat kan, dat je je dat niet kunt voorstellen. Wij hebben formeel een gelijke verdeling, al sinds de geboorte van de kinderen. We werken evenveel uur, het huishouden is uitbesteed. En toch is het scheef en moet ik iedere gelijke verdeling bevechten. Mijn man verliest zich regelmatig in zijn werk en vergeet dan dat er ook nog een gezin is. Dan vergeet hij rustig de verjaardag van de kinderen, ouderavonden, dat soort dingen. En dat hij dat zou gaan doen, zei hij niet toen we verkering kregen in onze studententijd.
Maar dan zijn jullie toch gewoon geen prioriteit voor hem?
Of vergeet hij op zijn werk ook de vergaderingen en deadlines? Want dan zou het kunnen dat er meer aan de hand is natuurlijk.
dinsdag 8 september 2020 om 13:29
Tja op papier ben ik het met je eens maar in de praktijk dus niet. De lat zou niet hoger moeten liggen, maar dat doet hij wel.elein schreef: ↑08-09-2020 12:52Wat verdrietig
Die lat ligt niet hoger. Echt niet. Dat zit in je hoofd, of andere mensen hebben je dat aangepraat. Ik heb echt, echt, echt niet het idee dat mensen (in ieder geval die in mijn omgeving) mij een minder goede moeder vinden omdat ik vanaf het begin flesvoeding gaf, of weer fulltime ging werken. Ik vind het zelf in ieder geval niet. Mijn kinderen ook niet voor zover ik kan nagaan. Je kent waarschijnlijk heel veel tweede of volgende kinderen in je familie en vriendengroep. Zijn die allemaal ongelukkig? En als je liever niet wil dat je peuter veel voor de TV zit, laat je het ding gewoon uit, kan ook. Of je zet hem aan.
Ben je eigenlijk bang voor wat ànderen van je denken (de lat voor moeders), of is het je eigen schuldgevoel? Dat vraagt denk ik een andere oplossing.
Alleen dat fysieke, daar sta je echt in je eentje helaas. Dat zwangere lijf is een nadeel, maar dat duurt ook maar een paar maanden. Hoe zit het met je werk, is het een erg fysiek beroep?
Dat zie ik overal. Mannen met een papadag zijn hele betrokken vaders, maar bij vrouwen die 4 dagen werken is het "Oei wat veel, hoe ga je dat doen?". De crèche belde mij de eerste 10 keer, terwijl we toch heel duidelijk hadden aangegeven dat ze mijn man moeten bellen.
Ik heb het hier ook best veel met vriendinnen over en die herkennen het allemaal.
En dit is dus ook wat ik bedoel met dat het een maatschappelijk ding is wat je niet volledig binnen je eigen relatie kan oplossen. Mijn man helpt me er juist al enorm bij om meer die 'Fuck it' houding aan te nemen dus aan hem ligt het niet hoor. Het is wat ons al van jongs af aan wordt aangepraat en voorgedaan. Externe druk en het interne stemmetje wat je daaraan overhoudt. En daar gaat tijd overheen voordat het maatschappelijk echt veranderd is.
Ik ben overigens dolblij met mijn kind (en mijn relatie) dus no regrets hoor
Het valt mij alleen wel vies tegen hoe zwaar die rolpatronen zijn ingesleten.
dinsdag 8 september 2020 om 13:34
Wij hebben ongeveer de volgende taakvelden verdeeld (en het is dus niet zo dat de ander nooit contact heeft met school of nooit met kind naar de huisars gaat, maar het gaat erom wie de kapitein van dat stukje is, wie erover NADENKT en het bijhoudt):
- alles met wielen: van autostoel tot kinderfiets en step.
- Financiën: van verzekering tot studiepotje tot rekening kinderopvang (deze regelt ook doorgeven vakanties kinderopvang).
- Kleding: aanschaf zomer en wintercollectie, opruimen van te kleine en kapotte kleding
- sociale leven: speeldates, verjaardagscadeautjes
- sport en clubjes: van rooster, kleding tot contributie en vervoer.
- School: roosters bijhouden en contactpersoon, taakjes op school, oudercommissie enz.
-Bso en opvang: roosters, contactpersoon en rekeningen.
-Tandarts
-Consultatiebureau en huisarts
Als ik het zo opschrijf vind ik het echt ongelooflijk véél wat er komt kijken bij kinderen!! Dat is alleen toch niet te doen naast een baan en een eigen leven?
Ik ben echt hele blij dat ik over minimaal 4 van deze onderwerpen helemaal nooit na hoef te denken. Daardoor kan ik af en toe sporten, vrienden zien, ontspannen.
- alles met wielen: van autostoel tot kinderfiets en step.
- Financiën: van verzekering tot studiepotje tot rekening kinderopvang (deze regelt ook doorgeven vakanties kinderopvang).
- Kleding: aanschaf zomer en wintercollectie, opruimen van te kleine en kapotte kleding
- sociale leven: speeldates, verjaardagscadeautjes
- sport en clubjes: van rooster, kleding tot contributie en vervoer.
- School: roosters bijhouden en contactpersoon, taakjes op school, oudercommissie enz.
-Bso en opvang: roosters, contactpersoon en rekeningen.
-Tandarts
-Consultatiebureau en huisarts
Als ik het zo opschrijf vind ik het echt ongelooflijk véél wat er komt kijken bij kinderen!! Dat is alleen toch niet te doen naast een baan en een eigen leven?
Ik ben echt hele blij dat ik over minimaal 4 van deze onderwerpen helemaal nooit na hoef te denken. Daardoor kan ik af en toe sporten, vrienden zien, ontspannen.
anoniem_637d84854bd0f wijzigde dit bericht op 08-09-2020 13:38
7.50% gewijzigd
dinsdag 8 september 2020 om 13:36
Ik kom ze ook wel tegen hoor, die rolpatronen. Maar meer dan dat vind ij het niet: verzonnen werkelijkheid.
Net zoals mensen denken dat ik bij machte ben om attente kaartjes te sturen omdat ik een vrouw ben, wat ook niet klopt
Ik ben het met je eens dat het een maatschappelijk ding is wat je niet binnen je relatie oplost, maar het is ook niet iets waar je binnen je relatie last van zou hoeven te hebben, daar kan je echt een team in zijn.
Net zoals mensen denken dat ik bij machte ben om attente kaartjes te sturen omdat ik een vrouw ben, wat ook niet klopt
Ik ben het met je eens dat het een maatschappelijk ding is wat je niet binnen je relatie oplost, maar het is ook niet iets waar je binnen je relatie last van zou hoeven te hebben, daar kan je echt een team in zijn.
dinsdag 8 september 2020 om 13:41
Oh, gelukkig maarjustagirly schreef: ↑08-09-2020 12:51Haha nee uit een vorige relatie.
Voelde me net een huissloof, afschuwelijk.
dinsdag 8 september 2020 om 13:43
Mooi omschreven! En ik merk ook dat mijn man het moeilijk vindt om te zeggen tegen werk: het is 6 uur ik ga met mijn gezin eten. Ziek kind is wat anders, dan wijkt er veelPositivevibes schreef: ↑08-09-2020 13:29Tja op papier ben ik het met je eens maar in de praktijk dus niet. De lat zou niet hoger moeten liggen, maar dat doet hij wel.
Dat zie ik overal. Mannen met een papadag zijn hele betrokken vaders, maar bij vrouwen die 4 dagen werken is het "Oei wat veel, hoe ga je dat doen?". De crèche belde mij de eerste 10 keer, terwijl we toch heel duidelijk hadden aangegeven dat ze mijn man moeten bellen.
Ik heb het hier ook best veel met vriendinnen over en die herkennen het allemaal.
En dit is dus ook wat ik bedoel met dat het een maatschappelijk ding is wat je niet volledig binnen je eigen relatie kan oplossen. Mijn man helpt me er juist al enorm bij om meer die 'Fuck it' houding aan te nemen dus aan hem ligt het niet hoor. Het is wat ons al van jongs af aan wordt aangepraat en voorgedaan. Externe druk en het interne stemmetje wat je daaraan overhoudt. En daar gaat tijd overheen voordat het maatschappelijk echt veranderd is.
Ik ben overigens dolblij met mijn kind (en mijn relatie) dus no regrets hoor
. In onze omgeving krijg ik ook veel opmerkingen over mijn 36 uur, terwijl man nooit vragen krijgt over zijn 40 uur.
dinsdag 8 september 2020 om 14:10
Bedankt voor dit overzicht en je eerdere reactie. Als ik voor mezelf spreek denk ik dat ik de kapitein ben van elk van deze velden en mijn man de betrokken (en af en toe tegenstribbelende) matroos die helpt. En dan heb ik nog het idee dat ik het getroffen heb met mijn man als ik kijk naar de stellen om mij heen. Maar het is het denkwerk en de verantwoordelijkheid die het zwaar maken en ik denk dat dit van tevoren lastig in te schatten is, omdat je dit soort gedeelde verantwoordelijkheden veel minder tegenkomt als stel als je nog geen kinderen hebt.Bellyflop schreef: ↑08-09-2020 13:34Wij hebben ongeveer de volgende taakvelden verdeeld (en het is dus niet zo dat de ander nooit contact heeft met school of nooit met kind naar de huisars gaat, maar het gaat erom wie de kapitein van dat stukje is, wie erover NADENKT en het bijhoudt):
- alles met wielen: van autostoel tot kinderfiets en step.
- Financiën: van verzekering tot studiepotje tot rekening kinderopvang (deze regelt ook doorgeven vakanties kinderopvang).
- Kleding: aanschaf zomer en wintercollectie, opruimen van te kleine en kapotte kleding
- sociale leven: speeldates, verjaardagscadeautjes
- sport en clubjes: van rooster, kleding tot contributie en vervoer.
- School: roosters bijhouden en contactpersoon, taakjes op school, oudercommissie enz.
-Bso en opvang: roosters, contactpersoon en rekeningen.
-Tandarts
-Consultatiebureau en huisarts
Als ik het zo opschrijf vind ik het echt ongelooflijk véél wat er komt kijken bij kinderen!! Dat is alleen toch niet te doen naast een baan en een eigen leven?
Ik ben echt hele blij dat ik over minimaal 4 van deze onderwerpen helemaal nooit na hoef te denken. Daardoor kan ik af en toe sporten, vrienden zien, ontspannen.
Ik ga toch nog eens kijken of ik wat werkvelden kan overhevelen
dinsdag 8 september 2020 om 14:10
Leeuw32 schreef: ↑08-09-2020 13:15Mijn man wil heel graag een 2e en hij doet er veel om dat mogelijk te maken. Houdt zich keurig aan alle afspraken die we gemaakt hebben (behalve 4 dagen werken).
Maar feit blijfdt dat a) zijn leven niet minimaal 1,5 jaar a 2 jaar lang stilstaat met zwanger worden/zwanger zijn/herstellen van de zwangerschap en b) hij wil 5 dagen blijven werken in een uitdagende functie, dus c) veel komt op mij terecht
Man vindt 4 of 5 dagen opvang geen probleem bijvoorbeeld. Of denkt niet na over wat zoontje moet eten, welke kleren hij aan moet, plannen van halen en brengen etc. Dus dat regel, ik gaan probleem. Ter compenstatie is man 's avonds thuis en heb ik alle vrijheid om mijn hobbies te blijven doen en weekend weg te gaan met vriendinnen. Maar als ik door mijn aandoening uitval een dag of 2 dagen blijft er veel liggen wat ik later moet inhalen.
Ik denk niet dat het perse iets met moeders te maken heeft, stellen van hetzelfde geslacht lopen ook tegen dit soort zaken aan.
Daarnaast staat je leven toch zeker niet twee jaar stil? Ik geloof niet dat ik dat helemaal begrijp, dat verschilt echt per persoon.
Tevens vind ik vijf dagen werken gewoon niet acceptabel, echt niet. Een kind krijg je samen en die vijf dagen zijn echt je reinste kul.
Je kan prima vier dagen werken in een uitdagende functie, man wil het niet en dat is een ander verhaal.
Man is toch volwassen? Waarom kan een volwassen man niet nadenken over eten? Man is in het weekeinde ook alleen thuis en kind eet dan toch ook?
Waarom kunnen er geen afspraken gemaakt worden over halen en brengen? Man kan op het werk toch ook afspraken maken, man heeft toch ook meetings?
Man is toch geen groot kind?
Daarnaast is een beetje out of the box denken soms ook wel fijn. Je kunt prima altijd als jij voor de kleine kookt te veel koken en e.a. invriezen.
Tevens zijn er zoveel kookboeken met recepten voor babies en peuters. Er zijn zelfs keukenmachines die het ten hakken en daarna stomen.
Je geeft aan dat er veel blijft liggen, maar heb je daar een voorbeeld van?
Volgens mij zijn het ook gewoon vrouwen die de mannen klein houden.
Waar ik bij devijfenveertigplussers in onze omgeving toch nog veel vaders zie die vijf dagen werken, merk ik dat het bij de dertigers echt al wel anders is.
Allemaal vaders met uitdagende banen die het toch echt in vier dagen kunnen en dat betekent niet dat ze de andere drie dagen niet met het werk bezig zijn.Vaders die kunnen brengen of kunnen halen, ouders die het brengen of ophalen uitbesteden.
Ouders met een hulp,soms iemand die kinderen ophaal en kookt. Er zijn zoveel mogelijkheden te bedenken.
Echter vaak moet het op een specifieke manier en heeft moeder de vrouw special skills en direct de enige skills die volgens haarzelf goed genoeg zijn.
nee sorry, ik snap het geloof ik gewoon niet.
Daarnaast kun je toch gebruik maken van een gezamenlijke agenda die je ook weer kunt synchroniseren met outlook van het werk.
Wij hebben een gezamenlijke agenda en vaak stuur ik man gewoon een invite, voor afspraken met de huisarts, als ik een keer laat ben een invite om kind van de crèche op te halen. Dat laatste hebben we dan al wel besproken maar om te voorkomen dat hij het vergeet.
Hij doet hetzelfde als hij vroeg een call heeft, dan moet ik als uitzondering op de regel brengen.
Hier is nummer twee onderweg maar als het bij ons zo zou gaan als bij jullie zou er geen nummer twee komen.
dinsdag 8 september 2020 om 14:24
Oh vergis je niet gaat vrij goed verdeeld bij ons en het is vooral weer 2 jaar van mijn leven kwijt zijn waarom ik twijfel over een 2e. Ik heb net mijn lijf, energie en gezondheid weer terug. Is best een opgave om dat weer op te geven.ardni schreef: ↑08-09-2020 14:10Ik denk niet dat het perse iets met moeders te maken heeft, stellen van hetzelfde geslacht lopen ook tegen dit soort zaken aan.
Daarnaast staat je leven toch zeker niet twee jaar stil? Ik geloof niet dat ik dat helemaal begrijp, dat verschilt echt per persoon.
Tevens vind ik vijf dagen werken gewoon niet acceptabel, echt niet. Een kind krijg je samen en die vijf dagen zijn echt je reinste kul.
Je kan prima vier dagen werken in een uitdagende functie, man wil het niet en dat is een ander verhaal.
Nou ik ben een jaar bezig geweest met zwanger worden wat in mijn geval betekend: de helft van de periode ziek , daarna 9 maanden zwanger (=beperking in sporten, lekker eten en drinken etc) en daarna nog 3 maanden op krachten komen en fulltime voor baby zorgen
Man is toch volwassen? Waarom kan een volwassen man niet nadenken over eten? Man is in het weekeinde ook alleen thuis en kind eet dan toch ook?
Waarom kunnen er geen afspraken gemaakt worden over halen en brengen? Man kan op het werk toch ook afspraken maken, man heeft toch ook meetings?
Man is toch geen groot kind?
Daarnaast is een beetje out of the box denken soms ook wel fijn. Je kunt prima altijd als jij voor de kleine kookt te veel koken en e.a. invriezen.
Tevens zijn er zoveel kookboeken met recepten voor babies en peuters. Er zijn zelfs keukenmachines die het ten hakken en daarna stomen.
klopt, als ik het prima vind zoontje 7 dagen potjes eet dan kan het best. Gaat ie ook niet dood van overigens, dus grotendeels gebeurd dat. Man heeft zonder corona 2,5 uur reistijd per dag en ik nog geen half uur, dus dan komt het als snel op mij neer.
Je geeft aan dat er veel blijft liggen, maar heb je daar een voorbeeld van?
De was blijft liggen, de regelzaken etc, omdat man al moet schipperen op werk om te kunnen halen/brengen en de volledige zorg voor zoontje op zich te nemen. Bij proberen zwanger te worden gaat dit de helft van de tijd zijn
Volgens mij zijn het ook gewoon vrouwen die de mannen klein houden.
Waar ik bij devijfenveertigplussers in onze omgeving toch nog veel vaders zie die vijf dagen werken, merk ik dat het bij de dertigers echt al wel anders is.
Allemaal vaders met uitdagende banen die het toch echt in vier dagen kunnen en dat betekent niet dat ze de andere drie dagen niet met het werk bezig zijn.Vaders die kunnen brengen of kunnen halen, ouders die het brengen of ophalen uitbesteden.
Ouders met een hulp,soms iemand die kinderen ophaal en kookt. Er zijn zoveel mogelijkheden te bedenken.
Echter vaak moet het op een specifieke manier en heeft moeder de vrouw special skills en direct de enige skills die volgens haarzelf goed genoeg zijn.
nee sorry, ik snap het geloof ik gewoon niet.
Daarnaast kun je toch gebruik maken van een gezamenlijke agenda die je ook weer kunt synchroniseren met outlook van het werk.
Wij hebben een gezamenlijke agenda en vaak stuur ik man gewoon een invite, voor afspraken met de huisarts, als ik een keer laat ben een invite om kind van de crèche op te halen. Dat laatste hebben we dan al wel besproken maar om te voorkomen dat hij het vergeet.
Hij doet hetzelfde als hij vroeg een call heeft, dan moet ik als uitzondering op de regel brengen.
Doen we hier ook hoor, maar ik moet wel alles regisseren en dat kost mij veel energie. Man doet qua praktisch zorg meer.
Hier is nummer twee onderweg maar als het bij ons zo zou gaan als bij jullie zou er geen nummer twee komen.
dinsdag 8 september 2020 om 14:35
Dit soort ideeën zijn zo lullig. Niet alleen doet zo'n man dan de afwas niet, ondanks ruzies, ultimatums en wegschimmelde huisraad, nee, het is ook nog de schuld van de vrouw. Zij houdt hem klein. Dat 'ie het gewoon niet doet, gewoon níet, kan blijkbaar niet. Het móet haar schuld zijn.
dinsdag 8 september 2020 om 14:41
Lafae schreef: ↑08-09-2020 14:35Dit soort ideeën zijn zo lullig. Niet alleen doet zo'n man dan de afwas niet, ondanks ruzies, ultimatums en wegschimmelde huisraad, nee, het is ook nog de schuld van de vrouw. Zij houdt hem klein. Dat 'ie het gewoon niet doet, gewoon níet, kan blijkbaar niet. Het móet haar schuld zijn.
Ga je nu dezelfde discussie weer voeren?
Volgens mij is het allemaal al besproken, een deel zit hem in samen afspraken maken en als je man steevast weigert een poot uit te steken ondanks herhaaldelijke gesprekken (en in jouw geval zijn hele gezin bijkans vergeet), dan ben je er nog zelf bij om hem de deur te wijzen.
Dat hij niks doet is niet de SCHULD van de vrouw, maar zij heeft net zo goed de verantwoordelijkheid in hoe ze hiermee om gaat. Je bent er altijd zelf bij.
dinsdag 8 september 2020 om 14:50
Dat zal best, maar dat is dan toch ook al zo als er nog geen kind is?Lafae schreef: ↑08-09-2020 14:35Dit soort ideeën zijn zo lullig. Niet alleen doet zo'n man dan de afwas niet, ondanks ruzies, ultimatums en wegschimmelde huisraad, nee, het is ook nog de schuld van de vrouw. Zij houdt hem klein. Dat 'ie het gewoon niet doet, gewoon níet, kan blijkbaar niet. Het móet haar schuld zijn.
Dat zie je toch al als je gaat samen wonen?
Je weet toch waar je aan toe bent?
Trouwens als manlief de afwas niet wil doen ,omdat hij er een hekel aan heeft en het is verder een fantastische man,dan koop je samen een vaatwasser. Zo kan man zie focussen op de klussen die hij wel (graag )doet.
dinsdag 8 september 2020 om 14:53
Nou nee, dat weet je niet. Net zoals je zelf niet weet hoe het is om een kind te hebben en dus kunt ontdekken dat je het eigenlijk niet wilde, zoals TO, kun je ook ontdekken dat je partner zich in een gezin anders gedraagt dan in een één op één relatie. Shit happens.
dinsdag 8 september 2020 om 14:57
ardni schreef: ↑08-09-2020 14:50Dat zal best, maar dat is dan toch ook al zo als er nog geen kind is?
Nee dus, niet altijd.
Dat zie je toch al als je gaat samen wonen?
Nee hoor, niet altijd
Je weet toch waar je aan toe bent?
Nee dus.
Trouwens als manlief de afwas niet wil doen ,omdat hij er een hekel aan heeft en het is verder een fantastische man,dan koop je samen een vaatwasser.
Wil je hier een serieuze reactie op? Oké. Komt ie: Ik vind inruimen ook een klus.
Zo kan man zie focussen op de klussen die hij wel (graag )doet.
Daar komen kindertjes van, kijk maar op de zwangerpijler
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
dinsdag 8 september 2020 om 15:02
Die reistijd, is net in een ander topic besproken.
Buiten coronatijd loopt mijn reistijd op tot 4 uur per dag, het is vaker dichter bij de 4 uur , dan onder 1 uur .
Waarom moet man potjes geven, ik gaf net een voorbeeld van zo een hakselaar/stoommachine.
Superhandig, het gaat om afspraken maken en out of the box denken.
De afspraak is dat man brengt zodat ik om 05.00-05.30 op kan staan en uiterlijk 06.30 in de auto zit
Ik ben dan uiterlijk 08.30 aan het werk en haal kind rond 18.00 op, man is dan vaak nog aan het werk. Mijn man heeft overigens een uur reistijd excl files. Ik doe altijd wel meetings in de auto en indien nodig doe ik duren de avond uren of in het weekeinde nog wat.
Ik kook op zondag voor maandag en op andere dagen doe ik het snij/schilwerk voordat ik naar huis.
Man kookt op zijn papadag ook voor een dag extra en op mijn mama dag kook ik.
S'avonds breng 1 de kleine naar bed en de ander ruimt op.
Regisseren is niet anders dan op je werk, je kunt overal invites voor verzinnen.
Het bellen van de huisarts voor een afspraak, naar de huisarts brengen, boodschappen kun je online doen, de bakker kun je bellen en dan kan manlief het brood ophalen.
Geen idee of het voor jullie werkt, maar als het je zoveel energie kost, is dat erg zonde.
https://www.bol.com/nl/p/philips-avent- ... REQAvD_BwE
ardni wijzigde dit bericht op 08-09-2020 15:11
19.41% gewijzigd
dinsdag 8 september 2020 om 15:07
Even voor de record, ik zie het geloof ik niet voor me.Lafae schreef: ↑08-09-2020 14:53Nou nee, dat weet je niet. Net zoals je zelf niet weet hoe het is om een kind te hebben en dus kunt ontdekken dat je het eigenlijk niet wilde, zoals TO, kun je ook ontdekken dat je partner zich in een gezin anders gedraagt dan in een één op één relatie. Shit happens.
Mijn man en ik waren +10 jaar samen voordat er een kind kwam waarbij we na vijf jaar samenwoonden.
Dus meneer heeft in dit scenario zich meer dan 10 jaar voorbeeldig gedragen, het was een toppartner en ineens is het een totaal ander mens.Allemaal na het krijgen van een kind en meneer wilde in dit scenario ook heel graag een kind?
Nee ,het lijkt mij gedrag dat in een andere vorm al opvalt.
Zo niet ,erg apart en vooral rot, maar eerder uitzondering dan standaard.
dinsdag 8 september 2020 om 15:24
Mijn zoontje is nu 5 weken en ik kan van het slaapgebrek niet meer uit mijn ogen kijken. Ik kom de deur ook bijna niet meer uit, omdat ik constant met hem bezig ben. Maargoed, dat soort dingen weet je van tevoren en ik heb dan ook geen spijt.
Later ga je vast veel leuke dingen doen samen met je dochter. Misschien is dat een troost voor nu.
Later ga je vast veel leuke dingen doen samen met je dochter. Misschien is dat een troost voor nu.
Groetjes!
dinsdag 8 september 2020 om 15:33
Maar waarom nu alweer ‘de vrouw die haar man klein houdt, het moet op haar manier?ardni schreef: ↑08-09-2020 14:10Ik denk niet dat het perse iets met moeders te maken heeft, stellen van hetzelfde geslacht lopen ook tegen dit soort zaken aan.
Daarnaast staat je leven toch zeker niet twee jaar stil? Ik geloof niet dat ik dat helemaal begrijp, dat verschilt echt per persoon.
Tevens vind ik vijf dagen werken gewoon niet acceptabel, echt niet. Een kind krijg je samen en die vijf dagen zijn echt je reinste kul.
Je kan prima vier dagen werken in een uitdagende functie, man wil het niet en dat is een ander verhaal.
Man is toch volwassen? Waarom kan een volwassen man niet nadenken over eten? Man is in het weekeinde ook alleen thuis en kind eet dan toch ook?
Waarom kunnen er geen afspraken gemaakt worden over halen en brengen? Man kan op het werk toch ook afspraken maken, man heeft toch ook meetings?
Man is toch geen groot kind?
Daarnaast is een beetje out of the box denken soms ook wel fijn. Je kunt prima altijd als jij voor de kleine kookt te veel koken en e.a. invriezen.
Tevens zijn er zoveel kookboeken met recepten voor babies en peuters. Er zijn zelfs keukenmachines die het ten hakken en daarna stomen.
Je geeft aan dat er veel blijft liggen, maar heb je daar een voorbeeld van?
Volgens mij zijn het ook gewoon vrouwen die de mannen klein houden.
Waar ik bij devijfenveertigplussers in onze omgeving toch nog veel vaders zie die vijf dagen werken, merk ik dat het bij de dertigers echt al wel anders is.
Allemaal vaders met uitdagende banen die het toch echt in vier dagen kunnen en dat betekent niet dat ze de andere drie dagen niet met het werk bezig zijn.Vaders die kunnen brengen of kunnen halen, ouders die het brengen of ophalen uitbesteden.
Ouders met een hulp,soms iemand die kinderen ophaal en kookt. Er zijn zoveel mogelijkheden te bedenken.
Echter vaak moet het op een specifieke manier en heeft moeder de vrouw special skills en direct de enige skills die volgens haarzelf goed genoeg zijn.
nee sorry, ik snap het geloof ik gewoon niet.
Daarnaast kun je toch gebruik maken van een gezamenlijke agenda die je ook weer kunt synchroniseren met outlook van het werk.
Wij hebben een gezamenlijke agenda en vaak stuur ik man gewoon een invite, voor afspraken met de huisarts, als ik een keer laat ben een invite om kind van de crèche op te halen. Dat laatste hebben we dan al wel besproken maar om te voorkomen dat hij het vergeet.
Hij doet hetzelfde als hij vroeg een call heeft, dan moet ik als uitzondering op de regel brengen.
Hier is nummer twee onderweg maar als het bij ons zo zou gaan als bij jullie zou er geen nummer twee komen.
Dit snap ik niet: Tevens vind ik vijf dagen werken gewoon niet acceptabel, echt niet. Een kind krijg je samen en die vijf dagen zijn echt je reinste kul.
Je kan prima vier dagen werken in een uitdagende functie, man wil het niet en dat is een ander verhaal.
Bij ons waren dingen heel logisch georganiseerd, maar in die logica zat dus een enorm scheve verdeling waar vervolgens ík heel hard aan heb moeten trekken om hem recht te trekken. Ik stuitte op weerstand omdat ik er uiteindelijk heel emotioneel instond of omdat het soms onlogisch was of leek om het anders te doen.
En dat ging niet over hoe ik vond dat het huis gestofzuigd moest of welke kleren kind aan moest.
dinsdag 8 september 2020 om 15:35
Dat ben ik met je eens. Binnen mijn relatie heb ik er dan ook weinig last van. In mijn leven wel.elein schreef: ↑08-09-2020 13:36Ik kom ze ook wel tegen hoor, die rolpatronen. Maar meer dan dat vind ij het niet: verzonnen werkelijkheid.
Net zoals mensen denken dat ik bij machte ben om attente kaartjes te sturen omdat ik een vrouw ben, wat ook niet klopt
Ik ben het met je eens dat het een maatschappelijk ding is wat je niet binnen je relatie oplost, maar het is ook niet iets waar je binnen je relatie last van zou hoeven te hebben, daar kan je echt een team in zijn.
dinsdag 8 september 2020 om 15:37
Het gaat om dat soort dingen poneren, die zijn killing.Bellyflop schreef: ↑08-09-2020 14:41Ga je nu dezelfde discussie weer voeren?
Volgens mij is het allemaal al besproken, een deel zit hem in samen afspraken maken en als je man steevast weigert een poot uit te steken ondanks herhaaldelijke gesprekken (en in jouw geval zijn hele gezin bijkans vergeet), dan ben je er nog zelf bij om hem de deur te wijzen.
Dat hij niks doet is niet de SCHULD van de vrouw, maar zij heeft net zo goed de verantwoordelijkheid in hoe ze hiermee om gaat. Je bent er altijd zelf bij.
dinsdag 8 september 2020 om 15:38
Mevrouw, ik herhaal:
Jij stelt je kwetsbaar op zodat de borstkloppers vrij schoppen hebben.
Want ‘ik deed blabla, en het ís blablablabla, dús!’
Niet gehinderd door enige kennis van algemeen bekende cijfers over rolverdeling enz. Het ís niet zo. Kennellijk helpt dat voor het ideale wereldbeeld.
Jij stelt je kwetsbaar op zodat de borstkloppers vrij schoppen hebben.
Want ‘ik deed blabla, en het ís blablablabla, dús!’
Niet gehinderd door enige kennis van algemeen bekende cijfers over rolverdeling enz. Het ís niet zo. Kennellijk helpt dat voor het ideale wereldbeeld.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
