Het voelt zo zwaar

Wij zijn voor het eerst ouders geworden van een lief en gelukkig goed gezonde dochter. Ik hou ontzettend veel van haar. Echt waar. Zodra ze lacht en in mn armen in slaap valt maakt het weer een hoop goed.

Het is alleen zo ontzettend zwaar voor mij. Sinds het begin loopt het niet zo lekker. Ze slaapt heel moeilijk in en wordt ook nog eens continu wakker. Zo om de 15-30 min wordt ze wakker en moet ze getroost worden en weer opnieuw in slaap gewiegd. Na iedere voeding is het weer een strijd. Het kost mij 2 uur om haar in slaap te krijgen en als ze dan slaapt dan is ze continu wakker. Ze wilt opgetild en vermaakt worden. We zijn bij de kinderarts geweest. volgens haar is dochterlief gelukkig gezond en te alert. We moeten haar zo min mogelijk prikkels geven en in het donker laten slapen. Dat proberen wij, maar het lukt gewoon niet. Ik kom ontzettend slaap tekort en heb op momenten de kracht gewoon niet meer. Mijn man werkt gelukkig veel vanuit huis en neemt haar over in de draagzak zodat ik zo nu en dan kan slapen. Als ik met anderen hierover praat vinden ze het eigenlijk bijzonder hoe slecht onze dochter slaapt. Als ik dan verhalen hoor van babys waar het zo makkelijk gaat, word ik moedeloos en vraag mij af of het beter wordt.

Tegelijkertijd heb ik een hoop stress. Over ongeveer iets meer maand is mijn verlof voorbij. Ik voel een druk dat het tot die tijd allemaal goed moet gaan en daar maak ik mij wel zorgen om. Ik trek het nu eigenlijk al niet met de slapeloosheid. Hoe moet dat als ik straks weer aan het werk ga en ik werk dan ook nog 40 uur. Ze slaapt bij ons als zo slecht, waardoor ik mij zorgen maak hoe ze het gaat doen bij oppas en kdv. We zijn 2x bij oma (oppas) wezen oefenen met slapen. Nou daar heeft ze in 4 uur tijd letterlijk 0 uur geslapen. Ze is oververmoeid geraakt en kregen haar pas thuis op de arm in slaap.

Daarnaast raak ik ontzettend geirriteerd door mijn collega’s en werkgever. Zo kreeg ik vooraf aan mijn verlof de vraag of ik niet enkele uren kon werken tijdens mijn verlof. Waarop ik uiteraard nee heb gezegd en tijdens mijn verlof ben ik paar keer benaderd met vragen over het werk die collega’s van mij hebben overgenomen. Denk prima om die even te beantwoorden. Maar ik krijg ook opmerkingen als; het is druk, we zijn blij als je over een maand weer terug bent (terwijl ik toen nog bijna 2 mnd verlof had), je komt toch 10 juni terug? terwijl mijn verlof 22 juni eindigt en nog van zulke opmerkingen. Wellicht goed bedoeld om aan te geven dat ik gemist word, maar ik raak er gestresst en geirriteerd van.

Is dit normaal? Ik weet echt niet hoe ik deze situatie aanmoet en hoe ik dat met werk moet doen. Ik heb inmiddels een afspraak gemaakt bij de osteopaat. Hopelijk kan die nog iets betekenen voor ons. De kinderarts heeft ook ons doorverwezen naar een pedagogische medewerker in het ziekenhuis.

Nog geen eens kunnen benoemen dat ik het fysiek ook nog eens zwaar heb. Borstontsteking en blaasontsteking gehad. Nog bekkenklachten waarvoor ik naar de fysio wil gaan maar telkens niet aan te kom.

__appelbloesem__ schreef: ↑

07-05-2021 20:59

He bah, jammer dat het nu weer wat slechter gaat. Qua opladen: is het mogelijk om haar een keer een nachtje te laten logeren? Of iemand zo nu en dan een ochtend te laten oppassen zodat jij en je man dan wat extra uur kunnen slapen?
Ik geloof zelf niet zo in een osteopaat dus heb er ook geen ervaring mee.

Daar dacht mijn man indd ook aan en de arts gaf het ook nog als tip. Mijn eigen ouders wonen wat ver. Enige mogelijkheid is bij mijn schoonouders. Alleen is het zo dat zij beide best veel roken. Weliswaar buiten, maar het zit me dan toch niet lekker ofzo. Volgens de arts is het allemaal niet zo erg omdat het toch maar voor een dagje is. Hoewel oma wel vaker zou willen oppassen maar dat terzijde.