Keizersnee. Jij ook?

Ik heb ook geen fijne ervaring met de keizersnee.

Bij zoon had ik een hele snelle en makkelijke bevalling. Ik had dus eigenlijk wel zin in deze bevalling. Ik was erg benieuwd of het dit keer nóg sneller zou gaan. Maar helaas... dochter was al voor de geboorte een dwarsligger. Ze kon maar niet besluiten hoe ze wilde liggen. Bij de controles lag ze dus de ene keer in stuit en de andere keer niet. ´s Ochtends had ik net gehoord dat het weer een stuit was en dat ik moest kiezen of ik een stuitbevalling of een keizersnee wilde.

Ik was er nog niet helemaal uit, omdat ik voor een stuitbevalling naar een ziekenhuis een flink eind verderop zou moeten. De beslissing werd me uiteindelijk uit handen genomen omdat ´s nachts mijn vliezen al braken. Dus zijn we toch maar naar ons "eigen" ziekenhuis gegaan.

Daar kreeg ik te horen dat een stuitbevalling er helemaal niet in had gezeten want de voetjes kwamen eerst. Een keizersnee dus...



De keizersnee zelf viel op zich best nog wel mee, behalve dan..

- dat lief er niet bij mocht zijn

- dat ik dochter pas uren later te zien kreeg

- dat ik het vreselijk koud kreeg en maar lag te rillen op die tafel.



Toen dochter eruit gehaald werd vroeg ik steeds of ik haar mocht zien, maar helaas, ze werd meteen meegenomen en ik kreeg haar niet eerder te zien dan dat ik op de zaal was.

Ik moest eerst naar de uitslaapkamer. Daar beloofden ze me dat ze zouden proberen dat dochter kon komen. Geen dochter, lief mocht nog wel bij me komen zitten.

Men had mij steeds verteld dat ik naar de zaal zou mogen als ik mijn benen kon bewegen. Ik heb dus als een gek geprobeerd om oefeningen te doen zodat ik mijn benen kon bewegen. Dat kon ik al vrij snel. Om 6 uur werd mij verteld dat ik zo naar de zaal zou gaan. Joepie.

Niet dus. Om half 8 werd ik uiteindelijk naar de zaal gereden waar ik dochter (om 4.15 geboren) eindelijk te zien kreeg.



Het herstel daarna was een ramp. Ik vroeg me al af of ik nou zo kleinzerig was omdat ik mijn bed haast niet uit kon komen en verging van de pijn, toen uiteindelijk na een paar dagen bleek dat de wond was gaan ontsteken. Ik moest uiteindelijk 10 dagen in het ziekenhuis blijven.



Eenmaal thuis kon ik nog niks. Wel moest ik iedere dag naar de huisartsenpost (boven op een berg, geen parkeerruimte, dus lopen) om de wond te laten verzorgen. 2 maanden lang heb ik dit moeten doen. Tussendoor was de wond nog een keer gaan ontsteken. Ook ben ik tussendoor nog eens naar de eerste hulp gegaan omdat ik niet verder overeind kon komen dan een hoek van 90 graden. Toen bleek er een hechting (binnenin) op het punt van springen te staan.



Wat was ik blij dat ik 4 maanden zwangerschapsverlof had. Die had ik ook echt nodig.

Als ik dus mag kiezen kies ik meteen voor een natuurlijke (thuis)bevalling.

Tsja, het is nog maar kort geleden en je dochter is pas 3 maanden oud. IK denk dat je te ongeduldig bent, als je het mij vraagt. Een keizersnede is toch een operatie.

Ik heb er persoonlijk niet veel moeite mee gehad, maar dat komt denk ik met name omdat ik vreselijk blij was dat er een einde kwam aan de ellende. Na 50 uur zweten werd ik verlost middels een keizersnee, en was er godsgruwelijk blij mee.

Mijn buik was flubber maar dat had hij idem geweest bij een normale bevalling! dat trekt echt bij!!!



Ik denk dat je nu te snel wilt, ik denk dat het iets langer gaat duren voordat je deze bevalling een plekje kunt geven, want het gaat nu eenmaal anders dan bij een normale bevalling, en de tijd zal de meeste wonden helen. (Ook je keizersnedelitteken! )(daar heb ik me nog over verbaasd...van een gloeiendrode rollade tot een bijna onzichtbaar streepje!!)

Misschien kun je voor je energielevel een multivitamine voor vrouwen nemen, die zijn er, misschien dat dat helpt!! succes ermee!

Om een heel lang verhaal zo kort mogelijk te maken:

Ik lag al een week of 6 in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging.

Dochter lag in volkomen stuit (voetjes naar beneden), maar 9 jaar geleden was het beleid dat je dat eerst zelf moest proberen.

48 uur bezig geweest, nog steeds geen ontsluiting (kan blijkbaar ook niet omdat de voetjes niet genoeg druk kunnen uitoefenen)

Toen een spoedkeizersnee omdat ik het anders niet zou redden....



Op zich was ik blij dat ik eindelijk verlost werd van die hevige pijn, maar mijn lichaam is nooit weer de oude geworden. Dan praat ik niet over de strae en littekens, maar over de energie die ik vroeger had en nooit meer terug heb gevonden.

Ik heb ook geen zwangerschap meer aan druven gaan, helaas.....

Hier twee keer een keizersnede. Eerste keer omdat de ontsluiting niet opschoot, tweede keer omdat de wond van de 1e keer tijdens de weeën scheurde. Beide keren was ik errug blij dat ik naar de OK mocht. Vooral de tweede keer. Want als je denkt dat weeën zeer doen, dat is dus peanuts vergeleken bij een scheurende wond.



De eerste keer was ik na 4 weken volledig pijnvrij. De tweede keer kon ik me al omdraaien toen ik wakker werd uit de narcose. Wel wat langer pijn gehad, maar minder pijn. Dus wellicht iets te snel te veel gedaan en vandaar wat langer pijn.



Ik kijk in beide gevallen neutraal terug op de KS. Heb er geen rotgevoel aan over gehouden en vind eigenlijk ook dat er ergere dingen zijn dan een KS. Mijn eerste bleek een hartafwijking te hebben en hem zijn we bijna kwijt geraakt. Het nare gevoel dat ik toen nog had over de eerste KS was meteen verdwenen. Want ik voelde me na de eerste KS ook wel rottig, had eigenlijk een thuisbevalling in gedachten. Maar zodra er dan nog iets ergers voorbij komt, valt zo'n KS echt in het niet. Ook het feit dat beide kinderen werden afgevoerd naar de couveuse. Natuurlijk is het jammer dat ik ze allebei niet meteen gezien heb (nu ja, de eerste 2 seconden), maar het is niet anders. Familie was er godzijdank nog niet, alleen personeel en mijn vriend hebben mijn kinderen gezien voordat ik ze zag. Want daar zou ik ook moeite mee hebben. Ik heb me er bij neergelegd dat het een KS was.



Energietekort is wel heel herkenbaar. Ik denk in combinatie met twee kinderen en daardoor te snel van start gaan na een operatie. Heb ik bij de tweede ook enorm last van gehad. Niet geweten dat ik zo moe kon zijn (al hielp 12 keer per dag voor een voeding komen ook niet echt). Maar het wordt allemaal beter. Echt waar. Je krijgt weer meer energie, je lijf wordt weer strakker, het litteken wordt mooier, de gevoelloze plek trekt weg, en alle pijntjes en zeurtjes worden minder zodra je minder moe bent. Echt waar. En laat anders je bloed eens nakijken of je niet ergens tekort van hebt.



Sterkte!

Ik denk dat het een beetje van alles is. Ik heb ook zo'n rotkeizersnee gehad en het heeft echt tijden geduurd voordat ik weer een beetje 'op orde' was.

De keizersnee zelf... Nooit rekening mee gehouden dat het wel eens een keizersnee zou kunnen worden. En toen het eenmaal zo ver was, viel het vies en nog viezer tegen. M'n vent heb ik alleen gezien tijdens de keizersnee en na het hechten nog 5 minuten. M'n kersverse dochter heb ik alleen gezien vlak na de keizersnee en daarna.... de volgende dag pas. Ze is geboren om 23.09 en ik heb haar voor het eerst in m'n armen gehouden, nadat de verpleging mij er naar toe gereden had (kinderafdeling) nadat ik al uuuuuren op die bel had geramd en erom gezeurd had, om 09.30 uur.

Hetzelfde geld voor mijn vent. Die zag ik ook pas de volgende dag. Hij werd weg gestuurd omdat ik direct na de keizersnee op zaal werd gelegd en daar natuurlijk mensen lagen te slapen.

Omdat alles ons zo overviel, hebben we het ons laten overkomen. Maar achteraf...



Naast het feit dat het een lichamelijk zware operatie is, moet je emoties/hormonen ook niet uitvlakken. Lichamelijk heeft het bij mij ontzettend lang geduurd voordat ik vond dat ik weer iets kon. Een stukje wandelen, bijvoorbeeld, ging echt niet. Steken in m'n buik als ik al op de hoek van de straat stond.

Maar ik vond het ook nog steeds zo ontzettend verdrietig allemaal, hoe het was gelopen. Het is nu ruim 15 maanden geleden en ik denk er nog met verdriet aan terug.

M'n buik voelt inmiddels wel een stuk beter. Maar zeker een jaar heeft dat wel geduurd. En nog, als ik druk ben, veel wil op één dag, dan speelt m'n buik op. Voelt dan heel zwaar en vervelend. En m'n huid is nog steeds gevoelloos. Ook erg vervelend.



Je moet de tijd nemen om het allemaal een plaatsje te geven. Je lichaam heeft tijd nodig om te herstellen en bij de een gaat dat sneller als bij de ander. Ik ben zo'n voorbeeld waarbij het heel lang heeft geduurd (vind ik zelf). Misschien jij ook wel.

En geef alle emoties ook de tijd. Die zijn ook niet zomaar opgeruimd en weg. Daar gaat ook tijd overheen.



Dus, ik denk dat het een beetje van alles is. Dat was in ieder geval bij mij het geval.

kjong, los van alle spanning en onverwachte dingen, je bent 3 maanden geleden bevallen, je hebt 3 maanden geleden een spoedoperatie gehad, bent alleenstaande ouder als ik het goed lees, hebt een baby en een klein kind, tja,ik vind het niet zo gek dat je moe bent. Je hebt heel wat meegemaakt en ik kan niet oordelen over hoe het is als je een keizersnede krijgt, maar ik zou me daar persoonlijk niet druk over maken, je hebt een gezond kind en dat is het allerbelangrijkste, maar dat je moe bent en energieloos, vind ik niet zo heel gek. En qua klankbord, vraag gewoon nog eens om een gesprek met een vrouwelijke arts, die moet er toch wel zijn? of werken er daar helemaal geen vrouwelijke gyneacologen, dat kan ik me niet voorstellen. Dat is een normale en gangbare vraag en dan kan je nog eens alles doorspreken met een vrouw, als je denkt dat je daar beter je ei bij kwijt kan, moet je dat gewoon regelen. Een normaal ziekenhuis zal dat verzoek altijd inwilligen.

kjong schreef op 19 september 2007 @ 09:12:

Jeetje dannas, hoe is het nu met het hartje?



Wat fijn dat jullie schrijven (en ik dingen terug zie die ik natuurlijk ook had/heb).

Mijn partner mocht van de Nederlandse staat niet naar Nederland komen, dus ik doe het al een tijd alleen. Het zij zo, zo is het gegeven, alleen kan ik het er niet met iemand over hebben.

Dat ik het zo koud had op de hele smalle operatietafel waarvan ik telkens dacht dat ik eraf viel.

Of dat ik ineens heel moeilijk ademhaalde en de paniek er echt inschoot, maar dat erbij hoorde vanwege verdoving en vanwege geen werkende buikspieren meer.

Of inderdaad, 1km lopen is al veel. En dan moet je ook nog terug. En de eerste weken kostte zitten al veel moeite, ik zakte de hele tijd onderuit.



Natuurlijk ben ik blij dat het gegeven bestaat met huidige medische zorg. En er zo'n geweldig kind is gekomen. Ik heb voorbeelden in de familie waarbij dezelfde situatie niet goed zijn afgelopen. Ik mis alleen een klankbord. Een stuk vrouwelijk inzicht. Alle artsen waar ik mee gehandeld heb zijn mannen.

sjeez Kjong, dat je alles alleen moet doen is natuurlijk een behoorlijke vertragende factor! ik kan me vorostellen dat alles je dan rauw op je dak valt en ook loodzwaar is.



Ik ben een vreselijke controlfreak en had alle boeken er op na geslagen wbt alle mogelijke scenario's. Ik wist dus precies wat er zou gaan gebeuren met een keizersnede, had man ook geinstrueerd dat mocht ik een spoedkeizersnede krijgen, hij dan met de baby mee meost gaan. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden(en wat inderdaad ook nergens vermeld stond) was dat de ademhaling wel eens problemen kon gaan opleveren, ik schrok me ook wezenloos dat ik ineens aan de beademing moest! je weet gewoon niet wat je overkomt! Toch kwam dat nare gevoel goed nadat ik hoorde dat dat gewoon kan gebeuren, achteraf natuurlijk.

Ik heb een totaal andere ervaring, maar ik weet neit of je dat juist fijn vindt om te horen of niet. Er werden onderweg naar de OK door de gyn twee zusters uit de koffiekamer getrokkken, die moesten filmen en foto's maken. (gyn had in de verloskamer de filmcamera zien staan) Dat is dus ook gebeurd. Ik heb dus achteraf alles terug kunnen zien op film, en dat hielp me wel met het verwerken ervan.



Omdat ik savonds laat beviel en ik op een kamer lag met nog een meisje, mocht er geen bezoek komen, dus de enige die mijn zoon heeft gezien voor mij, was mijn man. Dus daar heb ik geen moeite mee gehad.



Dat je niet meteen alles kunt heeft alles te maken met in hoeverre je lichaam kan herstellen, en meis, als je alles alleen moet doen dan is dat gewoon hartstikke zwaar!

ga eens bij je dokter na of je niet iets kan krijgen voor je energie!

En in principe kun je na 6 weken weer langzaamaan je buikspieren gaan belasten en langzaamaan trainen. Misschien krijg je daar wel energie van, als je lijf conditioneel weer enigszins een oppepper krijgt..



Stel je vragen maar gewoon waar je graag antwoorden of ervaringen in wilt horen!

.

Ik heb ook 2x een ks gehad. De eerste keer omdat het ziekenhuis na 24 uur elke 2 min. weeen en een paar uur persen door had dat dochter er echt niet uitkon. Haar hoofdje was vrij groot, en lag in een kruin (?) ligging, dat de fontanel niet inelkaar schuift .. ofzo.. Heb niet helemaal opgelet, en tis al 5 jaar geleden.

Ik heb er nooit moeite mee gehad. Niet het idee dat ik gefaald heb, 24 uur lang pijn, ik was allang blij dat ze haar eruit gingen halen.



Vorig jaar een spoedkeizersnee. Dat was een stuk enger. Ik zou natuurlijk bevallen. Werd snachts wakker van mn brekende vliezen. Even bleef ik nog liggen, een gevoel van opluchting, dat het eindelijk begonnen was. Toen maakte ik vriend wakker. En vroeg of hij even een handdoek wilde pakken. Toen hij het licht aandeed bevroor zijn glimlach. "hoort het bed helemaal onder het bloed te zitten als je vliezen breken?" vroeg hij . Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar schoot toch met mn handen omlaag, om ze helemaal onder het bloed te krijgen Het ziekenhuis gebeld. Ze bleven heel rustig, maar vroegen wel of we gelijk in de auto daarheen konden komen ( dat zou sneller zijn dan de ambulance)

We hebben nog 2 kinderen, en die konden we niet meer naar de oppas brengen, dus de 2 kleuters achter in de auto, wij voorin en vriend met een noodgang naar het ziekenhuis. Vanaf het moment dat ik wakker werd had ik 1 harde buik, dus ik kon ook niet voelen of mn zoon nog in leven was. Nog nooit heb ik zulke angstige momenten beleefd dan in die bus.

Ik raakte in paniek, maar voelde toen 2 kleuterhandjes op mn schouders " stil maar mama het doet heus geen pijn". Ik wist mezelf tot orde te roepen. En we kwamen bij het ziekenhuis aan. Gelukkig middenin de nacht, vriend reed de auto voor de ingang en mocht hem daar laten staan van de portier, die ons al op stond te wachten.

Snel de trappen op , daar stonden de verpleegsters van de kraamafdeling al te wachten. Voor ik het wist lag ik op een bed en keken ze naar het bloed dat nog met golfjes uit me stroomde ( een lieve nachtzuster had mn andere kinderen mee genomen en mn schoonvader inmiddels gebeld begreep ik later) Toen het engste moment in heel mn leven. De echo om te kijken wat er aan de hand was. Na heel even zoeken ging er een zucht van verlichting door de echo kamer, een hartje. De zusters klopte ons op de schouders, ik kon alleen nog maar huilen. De gyn. was inmiddels aangekomen en de anesthesist ook. De placenta was los aan het laten, en zoon moest er NU uit gehaald worden. Vriend moest nog met schoonvader mee de kinderen in de auto zetten en zijn eigen auto wegzetten, ondertussen lag ik al op de ok, en begonnen ze zonder vriend erbij te snijden. ( ik mocht wel een ruggenprik) toen ik "open" was mocht vriend snel naar binnen, om nog net op tijd zoon leven gezond en wel geboren te zien worden.



Ik heb het wel moeilijk gehad met het uur tussen het wakker worden en de ks. En als ik dit opschrijf voel ik de blinde paniek weer, de tranen zwellen op, en mn keel wordt dik.



Wat betrefd de ks zelf, ben ik alleen maar blij en dankbaar dat het bestaat. Anders had zoon het niet overleefd, en ik mss ook niet.



Sorry voor het hele verhaal Tis toch iets langer geworden dan ik plande.



Als je het moeilijk blijft hebben met je ks, kan je hulp zoeken, de maatschappelijk werker van het ziekenhuis bood mij hulp aan dmv een soort praatgroepen oid. Ik had daar alleen geen behoefte aan. Maar jij mss wel ?



Liefs



Borodini.

Herkenbare verhalen. Ik ben ook bevallen d.m.v. een spoedkeizersnede, vanwege HELLP. Weeënopwekkers wilden bij mij niet werken, had er alleen maar harde buiken van, en toen een van de hartjes een beetje begon weg te vallen (tweeling) en mijn leverwaardes e.d. bleven kelderen, besloten ze tot een spoedkeizersnede. Een half uur later had het niet meer gekund, dan was de waarde van mijn bloedplaatjes te laag geweest. Het is nu bijna 4,5 jaar geleden, maar ik kan me nog steeds alles van A tot Z herinneren, inderdaad ook hoe idioot koud het operatiebed aanvoelde, hoe ongemakkelijk het lag, hoe huiverig ik was voor de narcose (moest onder narcose), het moment dat het infuus van de narcose werd opgehangen, het moment van bijkomen in de verkoeverkamer, de immens droge bek die ik had, de twee keurig ingepakte pakjes die ik drie uur na de geboorte in mijn armen kreeg, de hectiek bij de poging de beide kinderen bij me aan te leggen terwijl ik nog niet eens behoorlijk aan ze had gesnuffeld, de pijn bij de eerste keer opstaan en douchen, twee dagen na de keizersnede.... En moeheid. Natuurlijk ben je moe erna! Het is een aanslag op je lijf, zo'n ingreep. Je verliest bloed, je lichaam moet herstellen, en nu heb je thuis van alles te doen. Maar het komt goed, heus. Mijn buik is helaas nooit meer echt geworden wat 'ie geweest is, tot een maand of 4, 5 na de bevalling leek het alsof ze me hadden opengemaakt maar vergeten waren de kinderen eruit te halen. Daarna slonk 'ie heel langzaam. Nu ben ik eindelijk de laatste 7 zwangerschapskilo's kwijt die waren blijven hangen (met dank aan Sonja B.) en kan ik zeggen dat mijn figuur bijjjjna weer de oude is. Maar je moet jezelf echt de tijd gunnen. Je hebt het hartstikke druk met twee kinderen en herstel van een keizersnede. Ik kan me voorstellen dat het je vies tegenvalt hoe het voelt, je lijf en je (gebrek aan) energie, maar echt, het komt terug. Maar wel stapje voor stapje.

Meisje-Klein lag ook in stuit, of beter, zat in een stuit, en dat werd dus een geplande keizersnede. In Belgie is het beleid dat je een ks krijgt bij een suit, er is maar 1 ziekenhuis waar ze een natuurlijke bevalling toestaan, en dan alleen als die ene gyn die er ervaring mee heeft, dienst heeft. Ik durfde iet. Ook omdat ze MK hebben geprobeerd te draaien en MK dat niet zo'n plan vond: ze kreeg in mijn buik een hartstilstand. Duurde maar 2 minuutjes, en ze is helemaal in orde, maar ik durfde niks meer.

Ik had dus een geplande ks, en dat is raar. Je kan rustig de avond vantevoren nog naar een restaurant, je pakt s ochtends je spulletjes, kachelt vrolijk naar het ziekenhuis en belt monter aan bij het bevallingskwartier.



Ze waren erg lief, en namen ook rustig de tijd voor mijn uilbui op de rand van het ok-bed, omdat ik toch echt heel erg graag een thui-hui-huisbevalling had gewild en niet een oohoohooperaahaatie!

Verdoving ging goed, anestesist was lief, mijn Lief zat naast me, en floeps, na 10 minuten was MK er. Heb haar 2 seconden gezien, net lang genoe om te zien dat het een meisje was, en hops, weg was ze. Lief mee naar de kinderarts, ik gehecht, en 10 minuten later (ofzo, weetikveel) was ze er weer en mocht ik haar aaien.

Verder ging het okee, in het ziekenhuis. Godgallisch veel pijn gehad omdat na 24 uur bleek dat mijn zelf-in-te-drukken-wanneer-nodig-pijnpomp het niet deed (en ik verkouden was en steeds moest hoesten), in een gelukzalig 'coma' gevallen toen de verpleging dat lekkere groene flesje aan mijn infuus hingen, nadat ik daar echt laang om het liggen bedelen, honderd keer aan de borst op een nacht waar de verpleging de hele tijd mee moest helpen, etc. (de verpleging die de hele tijd andere en verkeerde bv-adviezen gaven waardoor de vellen aan mijn tepels hingen, hielp ook niet)



En het voelde klote. Want terwijl ik pijn lag te lijden, speelde anderen met mijn meisje. Verschoonden haar luier, deden haar in bad, etc. Pas thuis (na 5 dagen) zag ik haar voor het eerst helemaal bloot.



Ik heb nog laang last gehad van mijn buik. Heb bijna een half jaar niet voelen aankomen dat ik moest plassen, dat voelde ik pas als ik al op knappen stond. Ingegroeide haren in het litteken, dat ging ontsteken, mijn buik die een jaar gevoelloos is geweest (terwijl dat een ergone zone was, ik voelde me letterlijk genaaid), geen conditie whatsoever, de eerste weken de trap nauwelijks zonder pijn opkunnen, etc.



Mijn artsen waren allemaal vrouwen. (alhoewel, de gyn lijkt op een oosteuropese topatlete, dat wel). In het ziekenhuis vonden ze allemaal dat ik blij moest zijn dat het zo was gegaan. Alleen de vroedvrouw die mijn nacontrole thuis was, snapte dat ik het jammer vond.



Mijn meisje is gezond, en hoefde niet in de coeveuse, en voor ik de operatiekamer af was, had ik haar al in mijn armen. Ik was net op de verkoever en ze hielpen me al met aanleggen. Maar toch, het is raar.



Tweede kindje - Jommetje - was een natuurlijke bevalling. En wat was dat goed! Je voelt dat je ergens mee bezig bent, je voelt dat dit de tijd is dat je kind eruit wil (en dus niet te vroeg uit de buik getrokken, zoals MK), en ja, het doet zeer, maar vergeleken met een ks is het niks. Een uur na de bevalling liep ik van het ene bed naar het andere.



Achteraf baalde ik enorm dat ze bij 9.5 cm ontsluiting en persdrang zeiden dat ik het nog maar een uurtje 'op moest vangen, nee, niet persen nu' waardoor ik om een ruggenprik heb gevraagd Ik baal er ook van dat ik meteen na die ruggenprik (die er binnen 5 minuten inzat), toch volledige ontsluitng had. Ik baal ook dat ze me toen een uurtje hebben laten slapen, waarna ze vrolijk binnen kwamen met de mededeling dat de baby het toch wel moeilijk had, het wordt toch een knip. Dat had anders gekund, met wat meer en eerlijker begeleiding had ik waarschijnlijk geen verdoving nodig gehad en misschien ook wel geen knip. Maar dat was achteraf, na een week of wat, toen ik alles een beetje op een rijtje kon zetten.



Maar ook hier: geen glibberig babietje op mijn buik. Jommetje had in het vrucht water gepoept, en moest dus meteen afgevoerd naar de kinderarts. Ik maakte me niet druk, want hij huilde toen ie geboren was, maar bij de kinderarts heeft ie het toch serieus moeilijk gehad, de artsen maakten zich echt even zorgen. Nu ik de foto's zie die Lief in de haast en op de automatische piloot gemaakt heeft, schrik ik er ook van. Klein blauwgrijs babietje, met zo'n laryngoscoop erbij, een beeld dat je normaal gesproken alleen bij ER ziet. Na wat extra hulp was ie er weer. Ik denk dat hij een kwartiertje, half uurtje na de geboorte al weer bij me was. In het ziekenhuis hebben ze me niet verteld dat ie het zo moeilijk had gehad, dat zag ik pas later op de papieren die ik meekreeg. (Lief had het zich niet gerealiseerd) Ik was dus ook zwaar pissed dat ze me niet meteen naar huis lieten gaan.



En nu? Jommetje is 5 maanden en mijn buik is nog steeds flubber. Weer voel ik nauwelijks dat mijn blaas zich aan het vullen is, en ik heb nog steeds een heel 'zwaar' gevoel in mijn bekkenbodem. (Effect van de knip? Normaal helingsproces? Ik weet het niet)



Een natuurlijke bevalling is echt makkelijker te verhapstukken dan een ks. Bij de ks werd ik echter eerlijker behandeld dan bij de natuurlijke bevalling, en daar baal i best wel van. Maar aan de andere kant: het zijn maar bevallingen, het gaat mij om de kinderen die daarvan komen.



Net als met een huwelijk: de trouwerij is bijzonder, maar het gaat om het huwelijk dat je er aan over houdt.

Sjesis Borodini, ik zit hier met tranen in mijn ogen van je verhaal. Wat zullen jullie geschrokken zijn!!! Toen ik naar het ziekenhuis moest voelde ik dat er iets niet klopte, had dan ook een bloeddruk van 195/140, maar wat zullen jullie vreselijk geschrokken zijn van al dat bloed! Kan me levendig voorstellen dat je dan voor het allerergste vreest.

Ik weet dat nog Tila, jij hebt volgens mij toen toch ook nog een topic geopend om je laatste dag 'door te komen' :-)

Borodini, ik zit al met tranen in mijnogen bij je verhaal, ik kan me niet voorstellen hoe jij je moet voelen...



Misschien speelde dat ook mee tijdens de bevalling van Jommetje: mijn oudste vriendin is eind december met 40 weken en 4 dagen bevallen van een meisje. Dood. Haar bevalling begon ook met lichte krampjes en licht bloedverlies, dus toen ik s nachts wakker werd met lichte krampjes en licht bloedverlies, schrok ik me de tering. Ik was zo ontzettend blij dat ik na een uurtje een klein trapje kreeg van Jommetje!



Ja, sunlight, dat klopt, het was zo'n rare dag, die dag ervoor. "Morgen word ik moeder. Wat houdt dat in? Ik word moeder, maar hoe doe je dat? En hoe voelt dat? "

was heel gek.

Ik heb een beetje een vergelijkbaar verhaal meegemaakt. Er was zoveel spoed bij dat het allemaal een beetje langs me heen is gegaan. Zoon heb ik 5 seconden gezien maar door mijn liggende houding en zoon in omslagdoek zag ik alleen 1 oogje. Maar eerlijk gezegd deed me dat toen niet zoveel. Leven moest hij! Na 6 dagen ben ik ontslagen uit het ziekenhuis en heeft zoon nog 1 maand in ziekenhuis gelegen. Dat was dus 3 keer per dag heen en weer in de auto (niemand heeft mij ooit verteld dat ik niet mocht autorijden), kolven, slapen, uitzieken (ik ben er zelf ook erg slecht aan toe geweest), omgaan met verdriet en blijdschap (was tweelingzwangerschap en 1 zoon heeft het niet gered) en overleven. Na 3 maanden had ik pas het idee dat er een beetje structuur in mijn leven kwam maar ik bleef moe, moe, moe. Ik ben diverse keren bij de huisarts geweest maar ik wilde te snel weer de oude zijn en had zeker 9 maanden tot een jaar nodig om weer te oude te worden aldus de huisarts. En dat bleek waar. Toen zoon 1 jaar werd had ik pas echt het gevoel weer een beetje mezelf te zijn. Op dat moment was de borstvoeding ook klaar en de babyperiode afgesloten.

Ik ben met 4 maanden weer voor 50% aan het werk gegaan en heb het in 3 maanden langzaam opgebouwd. Ik had echt niet na 3 maanden weer vol aan de bak gekund. Ik wilde wel, dolgraag zelfs, maar het lukte niet.



Kjong, het is dus absoluut niet gek dat het nog niet gaat zoals je zou willen. Je hoofd wil wel maar je lijf niet. Stel het solliciteren maar uit todat je wel denkt dat het gaat want een werkgever heeft nu toch niet veel aan je. Er is momenteel werk genoeg en werk vinden gaat echt wel lukken.

Daarnaast heb ik als meelezer met de kroeg een enorme bewondering voor jou. Je hebt de hele zwangerschap, bevalling en kraamtijd alleen gedaan. Alleen, terwijl vriendlief door een enorme eikel niet naar je toe mocht komen. Laat hem eerst maar eens hier naar toe komen (eindelijk!), lekker samen genieten en kijk dan maar eens verder. Uitrusten, dag bij dag leven en niet veel willen!

Sterkte!

Ik vond dat toen een geweldig topic, wat moet je doen op de laatste dag dat je geen moeder bent, ik weet t nog goed, t zette me toen wel aan t denken, ja wat doe je dan? Ik had het de dag voor mijn inleiding ook, de weeen begonnen en ik dacht, goh, t begint nu vanzelf en morgen krijg ik nog een zetje in t ziekenhuis en morgen ben ik mama. Little did i know, t werd pas dinsdag, bijna woensdag zelfs

Mijn zoon lag in een voorhoofdsligging ontdekte de verloskundige bij zo'n 5 cm. ontsluiting. Meteen naar het ziekenhuis. Ontsluiting ging hartstikke snel dus na een uurtje mocht ik persen terwijl de gynaecoloog probeerde om het kinnetje omhoog te wippen. Dat lukte niet. En deed vreselijk veel pijn. Uiteindelijk dus een spoedkeizersnede. Ik had nog 3 kwartier persweeën voor eindelijk die ruggenprik erin zat. Zoon was kerngezond en heeft wel even bij me gelegen in ok. Op de verkoever heb ik héél vaak gevraagd of ik al weg mocht. Vond het maar niets om daar alleen te liggen. Hadden ze ook nog een blauwe ballon aan mijn bed vastgemaakt. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Na 3 kwartier mocht ik naar mijn mannetje en man toe en ik heb de kleinste de eerste 24 uur niet meer losgelaten. Mijn zus stond eerder zijn piemel te bewonderen dan ik, dat vond ik ook heel moeilijk.



Het is nu bijna 2 jaar geleden maar het heeft zeker een jaar geduurd voor het allemaal echt een plekje had. Zeker omdat mijn dochter in 3,5 uur thuis is geboren. Ik ging uit van weer zo'n bevalling (dom dom!).



Ik begrijp je gevoel volkomen. Er wordt nogal eens aan voorbij gegaan omdat je 'toch een gezond kind hebt'. Maar het komt goed, duurt even maar het komt goed

Hai Kjong,



Ook ik heb (nu een goed jaar geleden) een keizersnee gehad. Het was welliswaar geen spoedkeizersnee, het was van te voren al bekend dat er geen andere optie was, en ik denk dat dat wel uitmaakt wat betreft de verwerking. Ik heb er geen moeite mee gehad, ook al herken ik wel in je verhaal dat je in het begin pij hebt en niets kan. Ook ik vond dat frustrerend. Ik heb tot een maand of drie na de geboorte pijn gehad, veel pijn, en was erg moe, daarna was het verdwenen en nu, na ruim een jaar merk ik absoluut niets meer, het litteken is zo goed als onzichtbaar en ook verder heb ik er geen problemen mee.



Ik denk dat je misschien een beetje te snel wil, probber jezelf de tijd te geven deze bevalling ook een plekje te geven. HEt is een kombinatie van verschillende omstandigheden die je herstel wat moeilijker maken dan bij je vorige geboorte. Maar het komt hêus goed. Je hebt niet gefaald en deze geboorte is, ookal is ie anders verlopen, niet minder waard dan een "nomale" geboorte.



Wat ik je nog wil zeggen, is dat keizersnedes ook anders kunnenverlopen. Ik heb m'n keizersnee zelf in het buitenland gehad, waar het veel meer en ook veelal vrijwillig wordt gedaan. Er wordt er hier alles aan gedaan om er een fijne gebeurtenis van te maken, Ik kreeg mijn baby bijvoorbeel ddirekt in m'n armen. Welliswaar maar een paar minuutjes, maar binnen een halfuurtje was ik gehecht, lag op de kamer en kon met m'n partner samen van ons kindje genieten. Totdat ik klaar was heeft m'n man ons kindje kunnen vasthouden en met hem op bed liggen, hem wassen en aankleden. Zo kan het dus ook. Ik denk dat er in Nederland nog vaak de houding is dat als je het niet zelf gedaan heb ( en nog het liefst zonder pijnbestrijding) je ergens gefaald hebt. En dat is natuurlijk niet zo. Je hebt er alles aan gedaan en door de keizersnee is je kindje nu gezond en wel op de wereld.



Door de keizersnee als een slap aftreksel van een geboorte te zien maak je het jetzelf niet makkelijker.Probber het te zien als een hulp waarvan we ongelofelijk blij kunnen zijn dat we hem hebben, anders zouden veel kindjes (en moeders) er een stuk minder goed aan toe zijn.



Ik wens je veel sterkte met herstellen!!

Ik vond het ook vreselijk. Een spoedkeizersnede na 26 uur weeen. Ik ben het nog steeds aan het verwerken. Kian is inmiddels 1,5 jaar oud. Het is zo klinisch ook in die ok. Je kindje wordt meteen meegenomen en je kunt het pas een half uur later in de uitslaapkamer vasthouden. Alles deed pijn. Het infuus, de prik (het heeft 5 pogingen gekost). De bv kwam daarna slecht op gang. Ik kan er nog steeds niet over praten. Ik ga de volgende keer (als ik weer zwanger mag worden) er goed over praten met de gyn. Ik wil het liefst natuurlijk bevallen thuis, maar dat mag niet meer. Liever geen 2e keizersnede.

Hoi, hier 3 keizersnedes...



Bij de eerste bleek tijdens de bevalling dat ik een bekkenafwijking had, dus toen werd na 12 uur weeën besloten tot een keizersnede. Het herstel vond ik, vooral de eerste weken, vrij zwaar. Ik was al compleet uitgeput door die ''halve" gewone bevalling en toen daarop nog een keizersnede volgde, was mijn energie flink op. Na een paar dagen ging het qua pijn wel weer redelijk en na 5 dagen mocht ik naar huis. Mijn toenmalige echtgenoot is tijdens het hechten van de wond etc. bij de baby gebleven en heeft hem de hele tijd vastgehouden totdat ik op zaal kwam; direct na zijn geboorte hield mijn toenmalige man hem een paar minuten naast mijn gezicht, zodat ik kon kijken, ruiken en knuffelen... Helaas mocht het niet langer omdat het te koud op de ok was voor de baby.



Bij de tweede wist ik vooraf dat het een keizersnede zou worden en kon ik daar ook rekening mee houden, dat scheelt nogal. Ik was toen overigens ook alleenstaande moeder, dus ik weet hoe het is om er dan alleen voor te staan... niet zo makkelijk inderdaad! Ik moet echt zeggen dat ik deze keizersnede als ''peanuts'' heb ervaren... ik hoefde ook maar 4 dagen in het ziekenhuis te blijven en kon daarna eigenlijk alles al weer zelf (op een aangepast tempo). Mijn zus was bij de bevalling, kreeg de baby ook meteen in haar armen en ik kon hem ook echt een tijdje bewonderen op de ok. Zij was de enige die mijn baby heeft vastgehouden totdat ik op de zaal kwam.



Bij de derde dacht ik dus, 'dat doe ik even'.... maar dat viel goed tegen zeg! Volgens mij zijn er zenuwen geraakt of zo, de pijn na de keizersnede was bijna niet te doen... het heeft ook twee maanden geduurd totdat de wond dicht zat (bij de vorige keren was dat maar een paar dagen!) en ik heb echt lang nog erge pijn gehad, die zomaar opeens kwam en dan ook zomaar weer wegging. Ook heb ik tijdens die keizersnede veel bloed verloren, waardoor achteraf 2 bloedtransfusies nodig waren. Mijn bloeddruk was echter zo laag, dat het vinden van een ader op zich al grote problemen gaf. Deze keizersnede vond ik echt afzien, ik mocht na 7 dagen naar huis, en het was maar goed dat mijn huidige man er nu was om mij te helpen want als alleenstaande moeder (zoals bij de 2e) had ik het deze keer echt nooit gered. Ik ben echt wel een aantal maanden op ''halve kracht'' geweest.



Maar goed, inmiddels zijn we ruim 20 maanden verder... en ook nu is het wel weer goed gekomen, mijn energie is weer op het normale niveau, ik heb geen pijn meer aan het litteken (hoewel ik wel een plek heb op mijn buik waar ik helemaal niks meer voel) en ik kan gewoon alles weer.



Ik heb er verder geen nare gevoelens aan over gehouden, had er eigenlijk vooraf ook die 1e keer al rekening mee gehouden dat het een keizersnede zou kunnen worden, omdat bekkenafwijkingen bij mij in de familie meer voorkomen. Natuurlijk had ik wel liever een gewone bevalling gehad, maar ik kan wel accepteren dat dat nu eenmaal niet ging bij mij. Mijn buik, tja, die ziet er niet echt meer uit eigenlijk, maar daar kan ik wel vrede mee hebben, ik heb 3 mooie kinderen gekregen, alle 3 gezond, dankzij die keizersnedes.



Anyway, wat ik wil zeggen in dit heel lange verhaal...

Geef het de tijd, het herstel kost de ene keer weinig tijd en de andere keer juist veel. Neem zoveel rust als je kan (en voel je daar dan ook vooral niet schuldig over), en net als wat de anderen hier al zeggen, wat extra vitamines of zo, misschien helpt dat ook een beetje.



En verder, geniet je gewoon suf van je mooie meid... de tijd vliegt als je een baby hebt (vind ik tenminste), je bent zó weer een tijd verder en dan voel je je vast weer wat beter. Succes!

Hoe komt het trouwens dat ik vaak lees dat vrouwen nog een tijd op de vercouver kamer moeten liggen ? Is dat per ziekenhuis verschillend ?



Bij zowel zoon als dochter werd ik nadat ik gehecht was gelijk naar zaal en naar mn kindje gebracht. Bij dochter was ik te moe om er echt bij te zijn. Ik heb pijnstillers en een slaapmiddel gehad, ben als een blok in slaapgevallen. S nachtst hebben ze dochter nog mee genomen, niets van gemerkt.



Bij zoon was kwam ik op de kamer, en zat ik nog stijf van de adrenaline, dus heb ik die momenten heel bewust mee gemaakt. Terwijl de gynocoloog wilde uitleggen hoe het allemaal zat heb ik hem gevraagd me even met rust te laten... ik heb zoon aangelegd en heerlijk samen met vriend genoten. Genoten van een levend drinkend kindje aan mn borst. En pas na een uur of 2 bedachten we dat mss familie en vrienden het wel leuk zouden vinden op de hoogte gesteld te worden van de geboorte van E.



Bedankt voor jullie knuffels Nogmaals, de ks doet me niets, wel het uur tussen het wakker worden en ks in. Dat is behoorlijk traumatisch geweest.



( en dat drinken btw heeft ie tot 2 weken geleden volgehouden, 14 maanden, en toen wilde hij niet meer. - voor tila ! -



<----- en die is voor de dames die het wel moeilijk vinden een ks gehad te hebben (f) praat er over, schrijf er over, doe er wat mee !

Dat mijn Mannie zo lag was écht botte pech. Slechts een half % van de babies ligt in die houding. De verloskundigen waren er ook allemaal van ontdaan en dat heeft me ook erg geholpen. Zeker gezien mijn voorspoedige eerste bevalling hadden ze dit nooit verwacht (en ook nooit meegemaakt). Ik was niet gék dat ik er moeite mee had. En wat Xara schrijft herken ik niet. In het ziekenhuis waren ze hartstikke lief en kon ik iedere keer mijn verhaal doen, ze hadden alle begrip. In de ok was het al dolle pret, ik was zo blij dat ik geen pijn meer had dat ik volop praatjes had. Ze belden vanuit de ok om te vragen wat zijn gewicht en apgar was en er zat de hele tijd iemand naast me om met me te kletsen. De verzorging van zoon gebeurde allemaal op de kamer (ingebouwde badjes e.d. ) dus ik was overal bij. Ze waren reuze enthousiast over ieder pijnlijk stapje wat ik zelf zette. Het was wel heel moeilijk om eenmaal thuis niets met Mini te kunnen doen, die vond het vreselijk dat mama ineens een paar dagen verdwenen was en toen ze terugkwam niets mocht.



Ik moet bij een volgende in het ziekenhuis bevallen en dat vind ik heel jammer. Maar het is niet anders.



Kjong, die buik komt ook wel goed. Ik doe sinds kort wat buikspieroefeningen en dan gaat het snel. Het litteken zie je nog wel maar is inmiddels wel een mooi streepje in plaats van zo'n hard knobbelig koord.

Ik moest op de verkoever blijven tot ik weer gevoel had in mijn benen. Dat was gelukkig snel (en ik zeurde nogal ). Mijn zus was behoorlijk ziek van de ruggenprik en heeft 4 uur (!) op de verkoever gelegen. Bijna alle familie had haar kindje al gezien toen ze op zaal kwam. Dat vond ze vreselijk.