Kinderen
alle pijlers
Keizersnee. Jij ook?
woensdag 19 september 2007 om 01:46
Mijn dochter (forumnaam Chipita) is net 3 maanden oud. Ze is geboren door middel van een spoedkeizersnee.
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.
Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.
Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
woensdag 19 september 2007 om 12:43
Ik heb anderhalf jaar geleden ook een spoedkz gehad en het ergste vond ik ook dat zoon al gewassen, aangekleed en al bewonderd was door alle familieleden zonder dat ik hem al goed had kunnen bekijken. Alles gaat aan je voorbij. Je ligt daar maar te rillen op de ok en ik had ook inderdaad het gevoel dat ik steeds van het bed afviel. Ondertussen word je kind onderzocht, navelstreng doorgeknipt, gewassen en aangekleed zonder dat je erbij bent. Als ik een volgende keer weer een kz zou moeten hebben dan wil ik het echt anders. Niet wassen, niet aankleden en al helemaal geen bezoek de eerste uren.
Ik had daarna ook het gevoel dat mijn lijf niet meer klopte, volgens mij zat alles ineens op de verkeerde plek, vooral mijn blaas, het voelde niet goed. Ik ben toen gaan zoeken op internet en kwam ook bij de informatie over de energiemeridianen. Ik ben toen naar zo'n zweverig gezondheidscentrum gegaan en daar hebben ze met behulp van trillingen de meridianen weer in balans gebracht. Ik ben er twee keer geweest en toen zat alles weer op zijn plek en voelde mijn lijf weer ok. Het klinkt heel zweverig en ik weet natuurlijk niet of dat het gewoon tijd nodig had zoals de gyn mij vertelde of dat het door de zweverige trillingen is gekomen. Maar in ieder geval zat ik toen weer beter in mijn vel.
Het zal ook in jouw geval allemaal zijn tijd wel nodig hebben maar misschien kan het ook wel helpen om iets te zoeken waardoor je wat meer geholpen wordt en je je weer wat lekkerder in je vel gaat voelen.
Ik had daarna ook het gevoel dat mijn lijf niet meer klopte, volgens mij zat alles ineens op de verkeerde plek, vooral mijn blaas, het voelde niet goed. Ik ben toen gaan zoeken op internet en kwam ook bij de informatie over de energiemeridianen. Ik ben toen naar zo'n zweverig gezondheidscentrum gegaan en daar hebben ze met behulp van trillingen de meridianen weer in balans gebracht. Ik ben er twee keer geweest en toen zat alles weer op zijn plek en voelde mijn lijf weer ok. Het klinkt heel zweverig en ik weet natuurlijk niet of dat het gewoon tijd nodig had zoals de gyn mij vertelde of dat het door de zweverige trillingen is gekomen. Maar in ieder geval zat ik toen weer beter in mijn vel.
Het zal ook in jouw geval allemaal zijn tijd wel nodig hebben maar misschien kan het ook wel helpen om iets te zoeken waardoor je wat meer geholpen wordt en je je weer wat lekkerder in je vel gaat voelen.
woensdag 19 september 2007 om 23:39
Dank je huppel en anderen.
Juud vertel eens wat meer zweverigs.
Ook al heb ik er voorlopig geen tijd voor. Over een week of 2 hoop ik wat meer ruimte voor mezelf in te kunnen plannen, omdat Chipita dan naar de creche gaat, en dan ook eens naar iets zweverigs op zoek kan gaan (of gewoon naar een fijne arts).
Juud vertel eens wat meer zweverigs.
Ook al heb ik er voorlopig geen tijd voor. Over een week of 2 hoop ik wat meer ruimte voor mezelf in te kunnen plannen, omdat Chipita dan naar de creche gaat, en dan ook eens naar iets zweverigs op zoek kan gaan (of gewoon naar een fijne arts).
(kan ik mijn slechte geheugen ook afschuiven op een kz?
donderdag 20 september 2007 om 00:18
Ik weet het alweer 
. Ik heb bioresonantie therapie gedaan. Ik zal het een beetje proberen uit te leggen maar het is nogal vaag. Ik had een afspraak gemaakt omdat ik sterk het gevoel had dat het allemaal niet meer klopte in mijn lijf. Eenmaal daar moest ik op een stoel gaan zitten en kreeg ik over mijn litteken een band met iets erop wat in verbinding staat met het trilding. Ze gaan dan met een apparaatje over het litteken heen en dan gaat dat ding trillen. Hoe meer dat ding trilt hoe meer verstoorde energiebanen er zitten. Die trillingen worden naar een kastje gestuurd en op de een of andere manier gaan door de trillingen en de energie die over en weer gaat alles weer op zijn plek zitten. Het stelt echt niets voor en je voelt er niets van, maar ik denk dat het mij wel geholpen heeft. Als het in je verzekeringspakket zit (alternatieve geneeswijze) dan zou ik het gewoon proberen.
. Ik heb bioresonantie therapie gedaan. Ik zal het een beetje proberen uit te leggen maar het is nogal vaag. Ik had een afspraak gemaakt omdat ik sterk het gevoel had dat het allemaal niet meer klopte in mijn lijf. Eenmaal daar moest ik op een stoel gaan zitten en kreeg ik over mijn litteken een band met iets erop wat in verbinding staat met het trilding. Ze gaan dan met een apparaatje over het litteken heen en dan gaat dat ding trillen. Hoe meer dat ding trilt hoe meer verstoorde energiebanen er zitten. Die trillingen worden naar een kastje gestuurd en op de een of andere manier gaan door de trillingen en de energie die over en weer gaat alles weer op zijn plek zitten. Het stelt echt niets voor en je voelt er niets van, maar ik denk dat het mij wel geholpen heeft. Als het in je verzekeringspakket zit (alternatieve geneeswijze) dan zou ik het gewoon proberen.
donderdag 20 september 2007 om 00:20
Dit heb ik op internet gevonden, is wat duidelijker dan mijn zweverige verhaaltje.
Bioresonantie is een nog vrij onbekende therapievorm. Doel van de therapie is het meten van trillingen in het menselijk lichaam. Hierbij wordt onderscheid gemaakt in gezonde trillingen, afwezigheid of verzwakte vorm van trillingen en trillingen die duiden op ziekte cq. dysbalans in het lichaam.
Vanuit de biofysica is bekend dat elke materie en dus ook het menselijk lichaam, zijn organen en lichaamscellen een eigen frequentie of frequentiespectrum hebben. Dit zijn electromagnetische / micromagnetische spanningen die door middel van moderne apparatuur meetbaar zijn. U kunt het vergelijken met televisie, radio etc. deze signalen worden verzonden en elders weer opgevangen. Vergelijkbare technieken worden gebruikt voor het maken van een ECG of EMG. Door van dergelijke apparatuur gebruik te maken en de patiënt in deze meetkring op te nemen kan men deze frequentie spectra meten. Wanneer er een afwijkende frequentie spectrum wordt gevonden dan kan door middel van dezelfde apparatuur deze afwijkende frequentie gespiegeld aan het lichaam worden terug gegeven, hiermee wordt de trilling uitgedoofd. Hierdoor kan het weefsel waar de "verkeerde" trillingen vandaan kwamen zich normaliseren. Veel ziekteprocessen beginnen namelijk met disharmonische trillingen die de chemische processen in het lichaam verkeerd aansturen.
Deze techniek wordt ook gebruikt om geluidstrillingen uit te doven (het zogenaamde antigeluid). Men onderzoekt of op deze wijze bijvoorbeeld verkeerslawaai vermindert kan gaan worden.
In de apparatuur zijn filters ingebouwd die de diverse frequenties kunnen scheiden. De positieve (goede) frequenties kunnen daardoor versterkt worden teruggegeven, terwijl de negatieve frequenties gespiegeld worden teruggegeven of met andere woorden geneutraliseerd worden. Stel u heeft de ziekte van Pfeiffer gehad. (Het is mogelijk dat het virus zelf al lang weg is maar de code - de electromagnetische trilling - is achtergebleven en zorgt voor verstoringen in het lichaam .) U wordt aan de daarvoor bestemde electroden gelegd en we geven het gespiegelde signaal van het Pfeiffer virus terug aan het lichaam. Door het uitdoven van de pathologische frequenties kan het herstel gaan plaatsvinden.Met andere worden, de verstoringen als gevolg van het virus worden opgeheven.
Binnen de bioresonantie wordt ook vel gebruik gemaakt van de EAV (Electro Acupunctuur volgens Voll). Hiermee worden de meridianen doorgemeten. Het doormeten van de meridianen kan de therapeut richting geven aan de behandeling, omdat door deze meeting duidelijk kan worden gemaakt waar het lichaam, in welke energie, het vast loopt.
Bioresonantie is een nog vrij onbekende therapievorm. Doel van de therapie is het meten van trillingen in het menselijk lichaam. Hierbij wordt onderscheid gemaakt in gezonde trillingen, afwezigheid of verzwakte vorm van trillingen en trillingen die duiden op ziekte cq. dysbalans in het lichaam.
Vanuit de biofysica is bekend dat elke materie en dus ook het menselijk lichaam, zijn organen en lichaamscellen een eigen frequentie of frequentiespectrum hebben. Dit zijn electromagnetische / micromagnetische spanningen die door middel van moderne apparatuur meetbaar zijn. U kunt het vergelijken met televisie, radio etc. deze signalen worden verzonden en elders weer opgevangen. Vergelijkbare technieken worden gebruikt voor het maken van een ECG of EMG. Door van dergelijke apparatuur gebruik te maken en de patiënt in deze meetkring op te nemen kan men deze frequentie spectra meten. Wanneer er een afwijkende frequentie spectrum wordt gevonden dan kan door middel van dezelfde apparatuur deze afwijkende frequentie gespiegeld aan het lichaam worden terug gegeven, hiermee wordt de trilling uitgedoofd. Hierdoor kan het weefsel waar de "verkeerde" trillingen vandaan kwamen zich normaliseren. Veel ziekteprocessen beginnen namelijk met disharmonische trillingen die de chemische processen in het lichaam verkeerd aansturen.
Deze techniek wordt ook gebruikt om geluidstrillingen uit te doven (het zogenaamde antigeluid). Men onderzoekt of op deze wijze bijvoorbeeld verkeerslawaai vermindert kan gaan worden.
In de apparatuur zijn filters ingebouwd die de diverse frequenties kunnen scheiden. De positieve (goede) frequenties kunnen daardoor versterkt worden teruggegeven, terwijl de negatieve frequenties gespiegeld worden teruggegeven of met andere woorden geneutraliseerd worden. Stel u heeft de ziekte van Pfeiffer gehad. (Het is mogelijk dat het virus zelf al lang weg is maar de code - de electromagnetische trilling - is achtergebleven en zorgt voor verstoringen in het lichaam .) U wordt aan de daarvoor bestemde electroden gelegd en we geven het gespiegelde signaal van het Pfeiffer virus terug aan het lichaam. Door het uitdoven van de pathologische frequenties kan het herstel gaan plaatsvinden.Met andere worden, de verstoringen als gevolg van het virus worden opgeheven.
Binnen de bioresonantie wordt ook vel gebruik gemaakt van de EAV (Electro Acupunctuur volgens Voll). Hiermee worden de meridianen doorgemeten. Het doormeten van de meridianen kan de therapeut richting geven aan de behandeling, omdat door deze meeting duidelijk kan worden gemaakt waar het lichaam, in welke energie, het vast loopt.
donderdag 20 september 2007 om 00:34
Wat een verhalen zeg, pfff.
Hier ook twee KS, 1 spoed bij mijn dochter en 1 geplande bij mijn zoon.
Ik herken heel veel van je verhaal, Kjong, vooral het lang vervreemd voelen van je lijf/lichaam. Gelukkig heb ik nu bij de tweede keer (5 maanden geleden bevallen) een andere ervaring en ik dacht dat het misschien te maken had met het verschil tussen een spoedks en een geplande ks.
Mijn ervaring: een (spoed)keizersnede is gewoon niet niks. Mijn gyn zei tijdens de operatie dat hij kon zien dat het een haastklus is geweest bij dochter en dat het er van binnen niet echt meer mooi uitzag vandaar onze keus om het bij twee te houden en te koesteren dat het twee keer (relatief) goed is gegaan.
Overigens verbaast het me dat bij veel van jullie de familie eerder bij de baby mocht zijn dan jijzelf. Bij ons was het ziekenhuisbeleid dat de baby werd "opgesloten" in een beveiligde kamer totdat ik terugkwam van de verkoever. Overigens had dit ziekenhuis heel veel goed doordachte oplossingen waardoor wij echt een heel goed gevoel aan alles hebben overgehouden. (pas wassen een dag na geboorte, na wassen bloot aan mij gegeven zodat ik hem bloot kon zien en bij me houden, man mocht stukje van de navelstreng knippen, niemand bij de baby voordat de ouders er zijn enz) dat scheelde een hoop!
Hier ook twee KS, 1 spoed bij mijn dochter en 1 geplande bij mijn zoon.
Ik herken heel veel van je verhaal, Kjong, vooral het lang vervreemd voelen van je lijf/lichaam. Gelukkig heb ik nu bij de tweede keer (5 maanden geleden bevallen) een andere ervaring en ik dacht dat het misschien te maken had met het verschil tussen een spoedks en een geplande ks.
Mijn ervaring: een (spoed)keizersnede is gewoon niet niks. Mijn gyn zei tijdens de operatie dat hij kon zien dat het een haastklus is geweest bij dochter en dat het er van binnen niet echt meer mooi uitzag vandaar onze keus om het bij twee te houden en te koesteren dat het twee keer (relatief) goed is gegaan.
Overigens verbaast het me dat bij veel van jullie de familie eerder bij de baby mocht zijn dan jijzelf. Bij ons was het ziekenhuisbeleid dat de baby werd "opgesloten" in een beveiligde kamer totdat ik terugkwam van de verkoever. Overigens had dit ziekenhuis heel veel goed doordachte oplossingen waardoor wij echt een heel goed gevoel aan alles hebben overgehouden. (pas wassen een dag na geboorte, na wassen bloot aan mij gegeven zodat ik hem bloot kon zien en bij me houden, man mocht stukje van de navelstreng knippen, niemand bij de baby voordat de ouders er zijn enz) dat scheelde een hoop!
donderdag 20 september 2007 om 09:32
Ook ik heb een keizersnee gehad. Na 19 uur weeen en drie keer een perspoging werd besloten tot nog een paar keer 'trekken' met de pomp en anders een keizersnede. Hoofdje van mijn lieffie lag scheef voor de opening, dus ze wilde er niet uit. Pomp werkte niet en vervolgens dus keizersnede. Van te voren had ik heel hard geroepen... 'laten ze er maar een snee aan maken' maar daar kom ik toch onderhand wel wat van terug. Op zich ging het allemaal prima, snee, baby eruit, werd omhoog gehouden (helaas kon ik dat niet zien vanwege het blauwe zeil) daarna onderzocht door kinderarts en toen mochten we even knuffelen met z'n drie. Toen gehecht, naar de uitslaapkamer (of hoe noem je dat) en toen ik daar even lag kwamen mijn man, verpleegster en mijn lieve baby aangewandeld met het babybakje waar mijn lieverd in lag. Toen kon er weer geknuffeld worden. NIemand van onze families was nog op de hoogte, dus deze tijd was voor ons.
ging dus allemaal prima. Waar ik zelf nu nog wel last van heb, geestelijk, is dat ik me afvraag hoe lang het geduurd heeft voordat ik gehecht was en ik mijn kind zag, was dat een half uur, een uur... mijn man (ook helemaal in de wolken toen) heeft ook niet echt een idee meer. Toendertijd ging het allemaal zoo snel, je bent in een roes, zeker als het je eerste kindje is.
Plus lichamelijk is het toch wel een zeer zware ingreep en ik had behoorlijk wat pijn. Huid bij de snee voelt nog steeds een beetje gek en het is nu bijna 9 maanden geleden.
Verder vond ik sowieso de hele bevalling een enorme emotionele gebeurtenis, waar ik nog steeds bijna niet zonder tranen in mijn ogen over kan praten. Heb het nog steeds niet helemaal verwerkt. Vond het zo apart, je ligt daar maar, met heftige weeen en moet maar 'wachten' tot het zover is. Om de zoveel tijd komt er iemand kijken. Ik lag in een academisch ziekenhuis, dus telkens iemand anders die weer de ontsluiting wilde voelen, je krijg infusen, ze meten je bloeddruk, hartslag, hartslag van de baby... en je ondergaat het maar en puft en puft en zucht maar verder. vond het zwaar ingrijpend wel.
Nog niet eens speciaal die keizersnede maar het hele verhaal eromheen.
Anyway, ik ben wat afgedraafd van het onderwerp. Sory.
ging dus allemaal prima. Waar ik zelf nu nog wel last van heb, geestelijk, is dat ik me afvraag hoe lang het geduurd heeft voordat ik gehecht was en ik mijn kind zag, was dat een half uur, een uur... mijn man (ook helemaal in de wolken toen) heeft ook niet echt een idee meer. Toendertijd ging het allemaal zoo snel, je bent in een roes, zeker als het je eerste kindje is.
Plus lichamelijk is het toch wel een zeer zware ingreep en ik had behoorlijk wat pijn. Huid bij de snee voelt nog steeds een beetje gek en het is nu bijna 9 maanden geleden.
Verder vond ik sowieso de hele bevalling een enorme emotionele gebeurtenis, waar ik nog steeds bijna niet zonder tranen in mijn ogen over kan praten. Heb het nog steeds niet helemaal verwerkt. Vond het zo apart, je ligt daar maar, met heftige weeen en moet maar 'wachten' tot het zover is. Om de zoveel tijd komt er iemand kijken. Ik lag in een academisch ziekenhuis, dus telkens iemand anders die weer de ontsluiting wilde voelen, je krijg infusen, ze meten je bloeddruk, hartslag, hartslag van de baby... en je ondergaat het maar en puft en puft en zucht maar verder. vond het zwaar ingrijpend wel.
Nog niet eens speciaal die keizersnede maar het hele verhaal eromheen.
Anyway, ik ben wat afgedraafd van het onderwerp. Sory.
donderdag 20 september 2007 om 10:20
Ik heb (nu 6jaar geleden alweer!) een geplande ks gehad, ivm stuitligging, maar ik denk en zeker nadat ik het verhaal van Kjong gelezen heb, dat ik nog steeds met de verwerking ervan bezig ben. Voor mij was dat net zo'n grote aardverschuiving als dat het met spoed zou zijn gebeurd.
I still can't wrap my brain around it.
Nou kwam het er bij mij op neer dat deze ks in principe net zo snel is gegaan als een spoedks. Mijn man kwam net de ok binnen en wilde bij mij gaan zitten, toen de gyn riep: "Wilt u niet weten wat het is, meneer Verano?"
Later hoorde ik van de co-assistent dat de arts die keer een nieuw snelheidsrecord had gevestigd. Hartstikke mooi natuurlijk (als je het nodig hebt), maar heel anders dan wat ik bijv. op tv had gezien en wat er in het foto-album (ter voorbereiding op) van het ziekenhuis stond.
Het feit dat ik al eens een (thuis)bevalling uit het boekje had gehad, hielp ook niet mee met de verwerking.
En zeker niet toen de verloskundige zei dat ze niet begreep dat ik het van de gyn niet eerst via de natuurlijke weg had mogen proberen, want immers al een natuurlijke bevalling achter de rug, maar gelijk tot een ks werd besloten toen ze het gewicht van de baby te hoog vonden.
Het is een soort van faal-gevoel, denk ik, wat ik nog steeds bij me draag.
Erg jammer, ik wou dat ik er destijds meer werk van had gemaakt, dan was de laatste bevalling ook niet zo'n paniektoestand geworden.
Oja, een flubberbuikje heb ik ook nog steeds een beetje, toen ze me na de ks aan het dichtnaaien waren, hoorde ik de gyn zeggen: "Goh, wat frappant, bijna totale afwezigheid van buikspieren, "dus da's dan duidelijk.
donderdag 20 september 2007 om 10:43
Hier al bijna 19 jaar geleden. Ik lag al 3 maanden plat in het ziekenhuis aan infuus wegens een dreigende vroeggeboorte.
Uiteindelijk mocht ik week 36 naar huis maar moest me direct melden als ik wat voelde.
De weken gingen voorbij, niks, Week 42 werd ik weer opgenomen en aan infuus gelegd en de weeenstorm kwam op gang.
Na 32 uur gruwelijke weeen, persen en geen resultaat, vacuumpomp, ook niks, kind zat vast met zijn hoofd in geboortekanaal, en dat wil je dan niet meemaken, wat een hel. En al 32 uur zonder slaap.
Uiteindelijk spoedkeizersnede (hele erge inschattingsfout van de gyn, het hele verhaal, mijn eigen gyn was er niet, het was zondagavond).
Intussen was ook nog mijn baarmoedermond gescheurd door al dat getrek en geduw en alles, het was een ware slachtpartij.
Kind woog iets meer dan 9 pond en 58 cm lang en dat moest dan uit een smal tenger ding als ik komen. Ik heb gegild om een keizersnede, maar die lul zei: het moet lukken. Niet dus!! Uiteindelijk belde hij om de ok klaar te maken.
Kind eruit, man erachteraan naar de kinderafdeling en ik werd gehecht en dat duurde ook erg lang want gescheurde baarmoedermond.
Kwam later weer op de afdeling en daar zat papa met kind bij zich, en ik was volkomen verdwaasd. Snapte er niks mee van, dacht dat ik dood was.
Volgende ochtend kwam de gyn zijn excuus aanbieden: sorry, mevr Yasmijn, ik heb me verkeken.
Ja, daar kocht ik wat voor zeg!
De hele afdeling, verpleegkundigen en patienten hadden al die uren meegeleefd, omdat ik daar al 3 maanden gelegen had dus welbekend was.
Men sprak er schande van.
Ik lag lekker aan de morfine, door door te drammen heb ik dat een paar dagen kunnen rekken ipv de 3 dagen die er normaal voor stonden toendertijd.
Ik mocht de 7 de dag naar huis. Stond startklaar, en toen nog even koorts opmeten en bingo, 39 graden. Bleek dat de wond was ontstoken en daar lag ik weer in bed.
Uiteindelijk mocht ik na 2 weken naar huis.
Het was best heftig allemaal.
Wat wel fijn was, was dat ik die 2 weken wel lekker kunt uitrusten. Ik heb begrepen dat je tegenwoordig op de vierde dag al naar huis moet??
Had ik nooit gekund.
Toen ik eenmaal thuis was, was ik best nog wel moe, maar niet onoverkomelijk. Ik was na 3 maanden helemaal de oude lichamelijk, geestelijk hakte het er best in.
En het is al bijna19 jaar geleden en toch denk ik er steeds nog weleens aan.
Uiteindelijk mocht ik week 36 naar huis maar moest me direct melden als ik wat voelde.
De weken gingen voorbij, niks, Week 42 werd ik weer opgenomen en aan infuus gelegd en de weeenstorm kwam op gang.
Na 32 uur gruwelijke weeen, persen en geen resultaat, vacuumpomp, ook niks, kind zat vast met zijn hoofd in geboortekanaal, en dat wil je dan niet meemaken, wat een hel. En al 32 uur zonder slaap.
Uiteindelijk spoedkeizersnede (hele erge inschattingsfout van de gyn, het hele verhaal, mijn eigen gyn was er niet, het was zondagavond).
Intussen was ook nog mijn baarmoedermond gescheurd door al dat getrek en geduw en alles, het was een ware slachtpartij.
Kind woog iets meer dan 9 pond en 58 cm lang en dat moest dan uit een smal tenger ding als ik komen. Ik heb gegild om een keizersnede, maar die lul zei: het moet lukken. Niet dus!! Uiteindelijk belde hij om de ok klaar te maken.
Kind eruit, man erachteraan naar de kinderafdeling en ik werd gehecht en dat duurde ook erg lang want gescheurde baarmoedermond.
Kwam later weer op de afdeling en daar zat papa met kind bij zich, en ik was volkomen verdwaasd. Snapte er niks mee van, dacht dat ik dood was.
Volgende ochtend kwam de gyn zijn excuus aanbieden: sorry, mevr Yasmijn, ik heb me verkeken.
Ja, daar kocht ik wat voor zeg!
De hele afdeling, verpleegkundigen en patienten hadden al die uren meegeleefd, omdat ik daar al 3 maanden gelegen had dus welbekend was.
Men sprak er schande van.
Ik lag lekker aan de morfine, door door te drammen heb ik dat een paar dagen kunnen rekken ipv de 3 dagen die er normaal voor stonden toendertijd.
Ik mocht de 7 de dag naar huis. Stond startklaar, en toen nog even koorts opmeten en bingo, 39 graden. Bleek dat de wond was ontstoken en daar lag ik weer in bed.
Uiteindelijk mocht ik na 2 weken naar huis.
Het was best heftig allemaal.
Wat wel fijn was, was dat ik die 2 weken wel lekker kunt uitrusten. Ik heb begrepen dat je tegenwoordig op de vierde dag al naar huis moet??
Had ik nooit gekund.
Toen ik eenmaal thuis was, was ik best nog wel moe, maar niet onoverkomelijk. Ik was na 3 maanden helemaal de oude lichamelijk, geestelijk hakte het er best in.
En het is al bijna19 jaar geleden en toch denk ik er steeds nog weleens aan.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
donderdag 20 september 2007 om 10:51
Sterker nog Yas, bij de laatste beviel ik zondag ochend om 04.45 met een ks, en dinsdag ochend werd ik het ziekenhuis uitgeschopt, want ik had zelf mn zoon uit zn wiegje weten te takelen, dus ik kon het zelf wel 
. Gelukkig had ik een schat van een kraamverpleegster die me nog een dag of 5 tot rust gedwongen heeft.
. Gelukkig had ik een schat van een kraamverpleegster die me nog een dag of 5 tot rust gedwongen heeft.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 20 september 2007 om 10:57
O, wat gruwelijk Boro! Ik had geen recht meer op kraamzorg, gelukkig wel een man en een moeder.
Fleur, voor jou een makkie dus. Ik had natuurlijk een hele voorgeschiedenis, een 'bevalling' met tang en pomp, een gescheurde baarmoedermond, geen slaap, helse pijn en maar geen verdoving.
En ik moest met een rolstoel naar de kinderkamer om te kijken hoe de verpleging het kind in bad deed, was daar absoluut niet toe in staat
Zit net het hele verhaal aan mijn vriend te vertellen, die nieuwsgierig vroeg: wat zit je allemaal weer te tikken op dat forum
"Litteken?? Is me nooit opgevallen? " zegt ie!
Dus even laten zien net, hahhaha.
Het litteken valt inderdaad mee.
Fleur, voor jou een makkie dus. Ik had natuurlijk een hele voorgeschiedenis, een 'bevalling' met tang en pomp, een gescheurde baarmoedermond, geen slaap, helse pijn en maar geen verdoving.
En ik moest met een rolstoel naar de kinderkamer om te kijken hoe de verpleging het kind in bad deed, was daar absoluut niet toe in staat
Zit net het hele verhaal aan mijn vriend te vertellen, die nieuwsgierig vroeg: wat zit je allemaal weer te tikken op dat forum
"Litteken?? Is me nooit opgevallen? " zegt ie!
Dus even laten zien net, hahhaha.
Het litteken valt inderdaad mee.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
ik dacht al, wat doet ze hier op de babypijlerT
donderdag 20 september 2007 om 11:32
En hier nog iemand...
Ik was 32 weken zwanger, lag een paar dagen in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging.
Er was de dag ervoor tegen me gezegd dat ik waarschijnlijk weer naar huis mocht, omdat de bloeddruk lager was geworden.
Ik was helemaal blij natuurlijk!
En toen kwam de verpleegkundige om 8.30 uur 's morgens vertellen dat ik onmiddelijk mijn beschuitje neer moest leggen, omdat ik die dag moeder zou worden, vanwege een HELLP-syndroom.
Heel weing weet ik er nog van eigenlijk.
Een fotoboek over " een keizersnede in het ziekenhuis', daar moest ik al helemaal niet aan denken, en voor ik het wist lag ik in de OK.
Ruggeprik viel mee vond ik.
Ik schrok meer van het hele leger artsen, verpleegkundigen wat om me heen stond eigenlijk.
Tuurlijk, als je een tweeling verwacht, dan weet je wel dat er wat meer mensen bij betrokken zijn, maar mén, het waren er een stuk of 10.
Wat geduw en getrek, en hup, daar was zoon 1. Ik hoorde dat het een jongetje was, en hij werd gelijk weggehaald om gecontroleerd te worden.
Voor ik het wist was ook zoon 2 er al.
Ook hij werd gelijk weggehaald.
Gelukkig kon mijn man daar wel bij zijn.
En alhoewel ik ontzettend blij was, dat het goed leek, dat ze gezond waren, heb ik ook vooral moeite gehad met het feit, dat ze ergens werden gewassen, en ook ik 3 uur moest bijkomen op de verkoeverkamer, met 2 Polaroidjes aan het voeteneinde.
Het voelde gewoon zo onwerkelijk.
Daarna moesten ze mij met bed en al naar de kinderafdeling brengen.
In bad doen, en luiers verschonen, mijn man had het allemaal al gedaan, voordat ik eens aan de beurt was.
Ze hadden wel een camera boven de couveuses staan, dan kon ik zien, maar tegelijkertijd vond ik het ook wel een eng idee.
Want wat, als ik zag, dat het niet goed ging, of dat er eentje stikte of zo?
Na 5 dagen wilde ik zelf ontzettend graag naar huis.,
Ik lag op een kamer waar steeds dolgelukkige moeders kwamen liggen, met hun baby bij zich.
En ik moest elke keer maar weer vertellen dat ik ook bevallen was, maar dat de kinderen nog in de couveuse lagen.
De kids bleven 28 dagen in het ziekenhuis, elke dag reed ik heen en weer, met een buik waarvan het leek of ik 3 maanden zwanger was.
Daarna ook een flubberbuikje gehouden hoor.
En ook striae helaas.
Nu maakt het niet uit, want op dit moment rek ik ook uit, ik ben nu 26 weken zwanger van een eenling.![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Het heeft denk ik bij mij ook een aantal maanden geduurd voordat ik weer een beetje mezelf was.
Qua faalgevoel, daar heb ik geen last van gehad, ik heb ze toch maar mooi 32 weken laten groeien zeg maar.
Maar ik zie nu best op tegen de bevalling, mijn voorkeur gaat eigenlijk gewoon uit naar een keizersnede, al weet ik dat je dat niet hardop hoort te zeggen, en ze dat heus niet zomaar doen.
Nou ja, lang verhaal dus, maar best eens lekker om neer te zetten zo.
Kjong, sterkte, en zoals je ziet, is het helemaal niet raar om je zo te voelen.
Bovendien deed jij het ook nog eens zonder partner die fysiek erbij kon zijn, dus dat lijkt me dubbel zo vervelend.
Ik was 32 weken zwanger, lag een paar dagen in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging.
Er was de dag ervoor tegen me gezegd dat ik waarschijnlijk weer naar huis mocht, omdat de bloeddruk lager was geworden.
Ik was helemaal blij natuurlijk!
En toen kwam de verpleegkundige om 8.30 uur 's morgens vertellen dat ik onmiddelijk mijn beschuitje neer moest leggen, omdat ik die dag moeder zou worden, vanwege een HELLP-syndroom.
Heel weing weet ik er nog van eigenlijk.
Een fotoboek over " een keizersnede in het ziekenhuis', daar moest ik al helemaal niet aan denken, en voor ik het wist lag ik in de OK.
Ruggeprik viel mee vond ik.
Ik schrok meer van het hele leger artsen, verpleegkundigen wat om me heen stond eigenlijk.
Tuurlijk, als je een tweeling verwacht, dan weet je wel dat er wat meer mensen bij betrokken zijn, maar mén, het waren er een stuk of 10.
Wat geduw en getrek, en hup, daar was zoon 1. Ik hoorde dat het een jongetje was, en hij werd gelijk weggehaald om gecontroleerd te worden.
Voor ik het wist was ook zoon 2 er al.
Ook hij werd gelijk weggehaald.
Gelukkig kon mijn man daar wel bij zijn.
En alhoewel ik ontzettend blij was, dat het goed leek, dat ze gezond waren, heb ik ook vooral moeite gehad met het feit, dat ze ergens werden gewassen, en ook ik 3 uur moest bijkomen op de verkoeverkamer, met 2 Polaroidjes aan het voeteneinde.
Het voelde gewoon zo onwerkelijk.
Daarna moesten ze mij met bed en al naar de kinderafdeling brengen.
In bad doen, en luiers verschonen, mijn man had het allemaal al gedaan, voordat ik eens aan de beurt was.
Ze hadden wel een camera boven de couveuses staan, dan kon ik zien, maar tegelijkertijd vond ik het ook wel een eng idee.
Want wat, als ik zag, dat het niet goed ging, of dat er eentje stikte of zo?
Na 5 dagen wilde ik zelf ontzettend graag naar huis.,
Ik lag op een kamer waar steeds dolgelukkige moeders kwamen liggen, met hun baby bij zich.
En ik moest elke keer maar weer vertellen dat ik ook bevallen was, maar dat de kinderen nog in de couveuse lagen.
De kids bleven 28 dagen in het ziekenhuis, elke dag reed ik heen en weer, met een buik waarvan het leek of ik 3 maanden zwanger was.
Daarna ook een flubberbuikje gehouden hoor.
En ook striae helaas.
Nu maakt het niet uit, want op dit moment rek ik ook uit, ik ben nu 26 weken zwanger van een eenling.
Het heeft denk ik bij mij ook een aantal maanden geduurd voordat ik weer een beetje mezelf was.
Qua faalgevoel, daar heb ik geen last van gehad, ik heb ze toch maar mooi 32 weken laten groeien zeg maar.
Maar ik zie nu best op tegen de bevalling, mijn voorkeur gaat eigenlijk gewoon uit naar een keizersnede, al weet ik dat je dat niet hardop hoort te zeggen, en ze dat heus niet zomaar doen.
Nou ja, lang verhaal dus, maar best eens lekker om neer te zetten zo.
Kjong, sterkte, en zoals je ziet, is het helemaal niet raar om je zo te voelen.
Bovendien deed jij het ook nog eens zonder partner die fysiek erbij kon zijn, dus dat lijkt me dubbel zo vervelend.
donderdag 20 september 2007 om 11:39
Ik ben na 24 uur aan de weeenopwekkers en met 9cm ontsluiting en geen persdrang uiteindelijk met een spoedkz bevallen van mijn lieve meiske. Ze bleek anderom te liggen met haar gezichtje omhoog kijkend; een sterrenkijkertje noemden ze haar. Ze kon ook niet op de normale manier geboren worden.
Ik kreeg een ruggenprik en werd daar heel high en benauwd van van; ik heb een blackout gehad. Kan me niet veel meer herinneren van de KZ en het uur erna. Weet alleen nog dat Nika even omhoog werd gehouden en dat er gezegd werd "dit is je dochter", fotomoment en weg was ze... Geen idee ook hoe lang het duurde van KZ tot aan de ziekenhuiskamer. Mijn man heeft ook geen tijdsbesef meer en kan me niet helpen op dit gebied; die was ook helemaal 'op'.
Ik weet niet meer of er al familie was of dat man, ik en dochter nog alleen zijn geweest. Ik baal daar best van, dat ik die kostbare momenten niet meer kan recontrueren in m'n hoofd. Is een 'blur'. Toen de ruggenprik langzaan wegebte, werd mijn hoofd ook weer helder en vanaf dat moment kan ik me ook weer een en ander herinneren.
De 5 dagen in het ziekenhuis vond ik niet zo vervelend, alleen dat ik Nika niet kon troosten zonder om hulp te vragen, dat vond ik jammer. Pijn vond ik dragelijk (wel met wat pijnstilling).
Helaas kreeg ik er na de bevalling nog een traagwerkende schildklier bij (gevolg van bevalling), die mijn vreselijke (o.a.) vermoeidheid en concentratiestoornis verklaarde. Uiteindelijk een half jaar zoet mee geweest; 3 maanden in de ziektewet. Slik nu, en de rest van mijn leven, aanvullende hormonen. Voel me eigenlijk pas sinds de zomer weer een beetje de oude. Ik zit weer lekker in mijn vel.
Inderdaad heeft de KZ er bij mij ook wel ingehakt, dat besef in me pas de laatste maanden. Vooral het feit dat ik me niet veel meer kan herinneren van de geboorte, vind ik verdrietig....
Ik kreeg een ruggenprik en werd daar heel high en benauwd van van; ik heb een blackout gehad. Kan me niet veel meer herinneren van de KZ en het uur erna. Weet alleen nog dat Nika even omhoog werd gehouden en dat er gezegd werd "dit is je dochter", fotomoment en weg was ze... Geen idee ook hoe lang het duurde van KZ tot aan de ziekenhuiskamer. Mijn man heeft ook geen tijdsbesef meer en kan me niet helpen op dit gebied; die was ook helemaal 'op'.
Ik weet niet meer of er al familie was of dat man, ik en dochter nog alleen zijn geweest. Ik baal daar best van, dat ik die kostbare momenten niet meer kan recontrueren in m'n hoofd. Is een 'blur'. Toen de ruggenprik langzaan wegebte, werd mijn hoofd ook weer helder en vanaf dat moment kan ik me ook weer een en ander herinneren.
De 5 dagen in het ziekenhuis vond ik niet zo vervelend, alleen dat ik Nika niet kon troosten zonder om hulp te vragen, dat vond ik jammer. Pijn vond ik dragelijk (wel met wat pijnstilling).
Helaas kreeg ik er na de bevalling nog een traagwerkende schildklier bij (gevolg van bevalling), die mijn vreselijke (o.a.) vermoeidheid en concentratiestoornis verklaarde. Uiteindelijk een half jaar zoet mee geweest; 3 maanden in de ziektewet. Slik nu, en de rest van mijn leven, aanvullende hormonen. Voel me eigenlijk pas sinds de zomer weer een beetje de oude. Ik zit weer lekker in mijn vel.
Inderdaad heeft de KZ er bij mij ook wel ingehakt, dat besef in me pas de laatste maanden. Vooral het feit dat ik me niet veel meer kan herinneren van de geboorte, vind ik verdrietig....
donderdag 20 september 2007 om 11:45
De keizersnee an sich inderdaad, maar daarvoor inderdaad hel.
Daarna, dwz, de eerste maand, vond ik ook niet prettig, maar dat ging alras beter.
Toch hoor je dat van alle keizersneemoeders, dat het zo vreemd is dat je je kind niet direct in de armen krijgt. Hij werd even voor mijn neus gehouden en toen was ie weg met zijn vader er achteraan.
Toen was het nog de policy dat elke keizersnee baby een nachtje in de couveuse moest blijven (is dat nog zo?)
Mijne niet, hij paste er niet in
Ook die ziekenhuiskleertjes waren en ramp, het arme kind zat helemaal vast met zijn beentjes in die pakjes. Zijn vader werd opgedragen kleertjes van huis mee te nemen, maat 68 of 74 graag
De gyn liet het eerst de arts-assistent doen, het kind uit de baarmoeder halen, maar zij kreeg hem er niet uit, muurvast, en ineens duwde hij haar aan de kant: wegwezen! Ineens vette haast natuurlijk.
En hij begon te duwen en te trekken en daar was ie en de gyn zei: zo! Die kan zo naar de kleuterschool!
En ik heb een dag of 3 zakken bloed gehad, zoveel verloren.
Sjee ik zit er weer helemaal in!
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
donderdag 20 september 2007 om 11:48
