Kinderen
alle pijlers
Keizersnee. Jij ook?
woensdag 19 september 2007 om 01:46
Mijn dochter (forumnaam Chipita) is net 3 maanden oud. Ze is geboren door middel van een spoedkeizersnee.
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.
Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.
Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
donderdag 20 september 2007 om 12:10
Ik vond het snijden zeer doen, het trekken aan mn buikspieren vond ik ook niet prettig en het hechten deed zeer en duurde lang.
Maar ach, policy was daar dat je een paar dagen nog morfine en andere pijnstillers kreeg. Heb hemel en aarde moeten bewegen om die na dag een niet meer te hoeven. Heb alleen de eerste drie uur na de operatie pijn gehad, later niet meer.
Wond ging erg goed, alleen bleek er een vette ontsteking te zitten, terwijl de kraamhulp had gezegd dat die bult normaal was. Maar niet pijnlijk, want ik had daar toch geen gevoel (nu overigens nog steeds niet echt).
Maar ach, policy was daar dat je een paar dagen nog morfine en andere pijnstillers kreeg. Heb hemel en aarde moeten bewegen om die na dag een niet meer te hoeven. Heb alleen de eerste drie uur na de operatie pijn gehad, later niet meer.
Wond ging erg goed, alleen bleek er een vette ontsteking te zitten, terwijl de kraamhulp had gezegd dat die bult normaal was. Maar niet pijnlijk, want ik had daar toch geen gevoel (nu overigens nog steeds niet echt).
donderdag 20 september 2007 om 14:58
Ik heb zelf geen keizersnee gehad. Wel heb ik de ervaring dat een natuurlijke bevalling ook erg naar kan zijn en dat het niet wil zeggen dat je dan direkt je kindje ziet en krijgt. Tijdens mijn eerste bevalling had ik een keizersnee moeten krijgen maar de arts in opleiding wilde het persee op de natuurlijke weg laten gebeuren. Daardoor heeft mijn dochtertje zuurstof tekort gekregen en werd direkt meegenomen en in de couveuse gedaan. Zij lag op de kinderafdeling en ik op de verlosafdeling en ik mocht haar 's avonds pas zien terwijl ze 's morgens geboren was. Ze lag in de couveuse en ik mocht haar niet pakken. Zo hebben we een week gescheiden van elkaar gelegen en dat heeft me veel pijn gedaan. Ik vind jullie verhalen heel aangrijpend en vind het heel vervelend te lezen dat er zoveel negatieve ervaringen zijn na een keizersnee. Het lijkt me zeker geen pretje. Toch wilde ik even reageren omdat het ook niet altijd rozengeur en manenschijn is als je op een natuurlijke manier bevalt. Mijn dochter heeft verkeerd gelegen met haar hoofdje. Het had nooit op deze manier mogen gebeuren. Ze heeft een stoornis en het zuurstofgebrek heeft daar waarschijnlijk toe bijgedragen.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met het herstel!!
Groeten, Laurentien
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met het herstel!!
Groeten, Laurentien
donderdag 20 september 2007 om 15:20
Jee Laurentien, wat verdrietig! 
Ik weet natuurlijk dat een bevalling via zg. natuurlijke weg, niet altijd even gepiept is. (Kjongen kwam na 24 uur gewone weeen en 6 uur persweeen die er ook nog mee ophielden met een tang en pomp ter wereld.)
Fleur, bikkel. Had jij ook andere bevallingservaringen, of alleen een snee?
Herfstrood, gefeliciteerd.
Yas, heb ik je zo te pakken? Per ongeluk op de beebiepeilert, ghe.
Ik heb trouwens een erg mooi litteken. Er stond een leerling bij te kijken en daarom heeft de gyn haar alle trucs laten zien om een mooi resultaat te krijgen.
Maar ja, die zie je dus niet in bikini, en die striae dus wel.
De verloskundige, of was het de kraamverzorgster, vertelde me dat het makkelijker/beter is om eenverticale snee te maken, maar vanwege lelijk litteken men voor een horizontale kiest. Ik had denk ik liever een verticale gehad.
Dat litteken doet trouwens geen zeer. Eronder, in de buik, trekt het wel, zeker als ik de oefeningen doe. Ik durf daarom ook eigenlijk niet echt het rijtje buikspieroefeningen af te maken.
Maar ik heb vooral klachten in heupen en knieen. Bij opstaan uit stoel bijv. ben ik net 94 jaar.
Ik weet natuurlijk dat een bevalling via zg. natuurlijke weg, niet altijd even gepiept is. (Kjongen kwam na 24 uur gewone weeen en 6 uur persweeen die er ook nog mee ophielden met een tang en pomp ter wereld.)
Fleur, bikkel. Had jij ook andere bevallingservaringen, of alleen een snee?
Herfstrood, gefeliciteerd.
Yas, heb ik je zo te pakken? Per ongeluk op de beebiepeilert, ghe.
Ik heb trouwens een erg mooi litteken. Er stond een leerling bij te kijken en daarom heeft de gyn haar alle trucs laten zien om een mooi resultaat te krijgen.
Maar ja, die zie je dus niet in bikini, en die striae dus wel.
De verloskundige, of was het de kraamverzorgster, vertelde me dat het makkelijker/beter is om eenverticale snee te maken, maar vanwege lelijk litteken men voor een horizontale kiest. Ik had denk ik liever een verticale gehad.
Dat litteken doet trouwens geen zeer. Eronder, in de buik, trekt het wel, zeker als ik de oefeningen doe. Ik durf daarom ook eigenlijk niet echt het rijtje buikspieroefeningen af te maken.
Maar ik heb vooral klachten in heupen en knieen. Bij opstaan uit stoel bijv. ben ik net 94 jaar.
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
donderdag 20 september 2007 om 16:30
Ook hier een spoedkeizersnee gehad en ik baal er nog (een beetje) van.
Van zoon snel en vlot bevallen, dus bij dochter had ik totaal geen angst voor de bevalling; kom maar op met die weeën was mijn motto. 's Avonds laat opgenomen met beginnende weeën en ontsluting, de volgende ochtend vliezen gebroken en het infuus met weeënopwekking erbij. Het leek goed te gaan, de ontsluiting vorderde gestaag. Tot ze wel heeeeel erg pijnlijk werden en ik het gevoel kreeg dat de doorgang geblokkeerd werd. Dat was ook zo; dochterlief lag in aangezichtsligging en bij iedere wee "knalde" haar koppie tegen de baarmoederrand waardoor die helemaal opzwol en ik echt lag te kreperen van de helse pijn. Erger nog was dat ze omstrengeld was; bij iedere wee werd ze bijna gewurgd en viel haar hartslag weg, om ook niet snel meer terug te komen. Ik kon de pijn bijna niet verdragen maar het geluid van haar steeds langzamer kloppende hartje via de doptone en de aanblik van de paniekerig heen en weer lopende gynaecoloog, co-assistent, verpleegkundigen en verloskundige vond ik nog het ergste. Ze namen bloed af uit het hoofdje (terwijl ik al die handen aan mijn gefolterde lijf alleen maar weg wilde schoppen) om te bepalen hoe de conditie van onze dochter was. Die ging gelukkig nog wel, maar een spoedkeizersnee was toch geboden. Het zakje met oxytocine aan mijn infuuspaal werd verwisseld voor een zakje met weeënremmers, waardoor ik het gevoel kreeg een marathon te lopen terwijl ik in bed lag (eng spul..). En af en toe kwam er toch nog zo'n heerlijke wee doorheen. Gelukkig was er nog wel tijd voor een ruggenprik. Terwijl ze me klaarmaakten voor de operatie, viel de hartslag van ons dochtertje weer weg. Ik wilde wel dat ze me ter plekke open zouden snijden om haar te redden.
Eenmaal op de o.k. werd ze gelukkig vrij snel geboren (hoewel ze nog wel op mijn buik hebben staan duwen, dat vond ik zo gek, maar later begreep ik van de gynaecoloog dat het geen kwestie is van "buik open, baby pakken", soms komt zelfs de vacuümpomp er nog bij te pas) en Godzijdank (echt) ging ze direct huilen en had ze hoge apgarscores.
Ik heb haar heel even kunnen besnuffelen en toen ging de kinderarts met haar en manlief naar boven. Ik werd gehecht en moest zeker een uur op de verkoeverkamer liggen bijkomen. Ik wilde alleen maar naar boven, naar mijn kind. De verpleegkundige van dienst was nogal knorrig en begreep mijn ongeduld niet goed; ze vond me maar lastig. Ze wilde ook niet even naar boven bellen om te vragen hoe het met mijn dochter ging (ik was nog niet helemaal gerustgesteld door dat huiltje en de scores; ze had het immers toch flink benauwd gehad).
Toen ik dan eindelijk, eindelijk naar zaal werd gereden, was ik helemaal murw gebeukt van alle emoties en pijn van die dag en door de houding van de verkoeververpleegkundige. Eenmaal boven kwam mijn man wel meteen naar me toe met onze dochter, maar ze was heel dun gekleed en ze was al in handen van mijn ouders en onze zoon geweest (doordat een muts van een verpleegkundige haar zonder vragen in hun armen had gedeponeerd, wetende dat ik nog beneden was en niet de kans had gehad om mijn dochter goed te bekijken...ik ben er nog heel erg pissig om), dus ik had én niet het genoegen om haar als eerste (na het medisch personeel en mijn man) vast te houden, én ze was veel te erg afgekoeld zodat ze in de couveuse moest voor een uurtje. Verder kreunde ze erg (door de pijn van de bevalling) en nam de kinderarts bloed af om uit te sluiten dat ze een infectie had opgelopen.
De zaal waar ik naar toe werd gebracht, was ook nog eens vol (er lagen nog 3 andere vrouwen) en het bezoekuur begon meteen daarna, met alle drukte
vandien. Ik was helemaal gesloopt inmiddels en lag gekweld door het gekwetter van al het bezoek (een stuk of zes mensen bij ieder ander bed in de kamer, geheel tegen de regels en toen mijn man klaagde over de drukte (want hij zag dat het me allemaal te veel werd) werd hij afgewimpeld) naar mijn dochtertje te kijken die in de couveuse lag te kreunen; ik zag als enige dat ze het syndroom van Down leek te hebben (wat niet zo was maar op dat moment beeldde ik me het heel sterk in).
Ik ben bovenal verschrikkelijk blij dat mijn dochtertje er is, en dat ze gezond is. Maar ik baal nog steeds heel erg dat ik haar niet "zelf" op de wereld heb mogen zetten. Ik heb zo "genoten" van de geboorte van onze zoon, dat moment dat hij geboren werd..toch een soort van magisch, heel indrukwekkend. En het litteken van de keizersnee jeukt ook nog iedere dag.
Maar goed, zoals gezegd; het voornaamste is dat onze dochter gezond is geboren en niets heeft overgehouden aan die nare bevalling.
Mijn moeder was overigens bij de bevalling, dat was althans het idee vooraf; dat zij bij de geboorte mocht zijn. Die is ook duizend doden gestorven toen op een gegeven moment de paniek toesloeg bij het personeel. Mijn man en zij wisselden elkaar af en zij zat op de gang toen er opeens allemaal witte jassen mijn verloskamer binnen renden.. Ze vond het echt verschrikkelijk.
Dus Kjong, het is heel herkenbaar!
Van zoon snel en vlot bevallen, dus bij dochter had ik totaal geen angst voor de bevalling; kom maar op met die weeën was mijn motto. 's Avonds laat opgenomen met beginnende weeën en ontsluting, de volgende ochtend vliezen gebroken en het infuus met weeënopwekking erbij. Het leek goed te gaan, de ontsluiting vorderde gestaag. Tot ze wel heeeeel erg pijnlijk werden en ik het gevoel kreeg dat de doorgang geblokkeerd werd. Dat was ook zo; dochterlief lag in aangezichtsligging en bij iedere wee "knalde" haar koppie tegen de baarmoederrand waardoor die helemaal opzwol en ik echt lag te kreperen van de helse pijn. Erger nog was dat ze omstrengeld was; bij iedere wee werd ze bijna gewurgd en viel haar hartslag weg, om ook niet snel meer terug te komen. Ik kon de pijn bijna niet verdragen maar het geluid van haar steeds langzamer kloppende hartje via de doptone en de aanblik van de paniekerig heen en weer lopende gynaecoloog, co-assistent, verpleegkundigen en verloskundige vond ik nog het ergste. Ze namen bloed af uit het hoofdje (terwijl ik al die handen aan mijn gefolterde lijf alleen maar weg wilde schoppen) om te bepalen hoe de conditie van onze dochter was. Die ging gelukkig nog wel, maar een spoedkeizersnee was toch geboden. Het zakje met oxytocine aan mijn infuuspaal werd verwisseld voor een zakje met weeënremmers, waardoor ik het gevoel kreeg een marathon te lopen terwijl ik in bed lag (eng spul..). En af en toe kwam er toch nog zo'n heerlijke wee doorheen. Gelukkig was er nog wel tijd voor een ruggenprik. Terwijl ze me klaarmaakten voor de operatie, viel de hartslag van ons dochtertje weer weg. Ik wilde wel dat ze me ter plekke open zouden snijden om haar te redden.
Eenmaal op de o.k. werd ze gelukkig vrij snel geboren (hoewel ze nog wel op mijn buik hebben staan duwen, dat vond ik zo gek, maar later begreep ik van de gynaecoloog dat het geen kwestie is van "buik open, baby pakken", soms komt zelfs de vacuümpomp er nog bij te pas) en Godzijdank (echt) ging ze direct huilen en had ze hoge apgarscores.
Ik heb haar heel even kunnen besnuffelen en toen ging de kinderarts met haar en manlief naar boven. Ik werd gehecht en moest zeker een uur op de verkoeverkamer liggen bijkomen. Ik wilde alleen maar naar boven, naar mijn kind. De verpleegkundige van dienst was nogal knorrig en begreep mijn ongeduld niet goed; ze vond me maar lastig. Ze wilde ook niet even naar boven bellen om te vragen hoe het met mijn dochter ging (ik was nog niet helemaal gerustgesteld door dat huiltje en de scores; ze had het immers toch flink benauwd gehad).
Toen ik dan eindelijk, eindelijk naar zaal werd gereden, was ik helemaal murw gebeukt van alle emoties en pijn van die dag en door de houding van de verkoeververpleegkundige. Eenmaal boven kwam mijn man wel meteen naar me toe met onze dochter, maar ze was heel dun gekleed en ze was al in handen van mijn ouders en onze zoon geweest (doordat een muts van een verpleegkundige haar zonder vragen in hun armen had gedeponeerd, wetende dat ik nog beneden was en niet de kans had gehad om mijn dochter goed te bekijken...ik ben er nog heel erg pissig om), dus ik had én niet het genoegen om haar als eerste (na het medisch personeel en mijn man) vast te houden, én ze was veel te erg afgekoeld zodat ze in de couveuse moest voor een uurtje. Verder kreunde ze erg (door de pijn van de bevalling) en nam de kinderarts bloed af om uit te sluiten dat ze een infectie had opgelopen.
De zaal waar ik naar toe werd gebracht, was ook nog eens vol (er lagen nog 3 andere vrouwen) en het bezoekuur begon meteen daarna, met alle drukte
vandien. Ik was helemaal gesloopt inmiddels en lag gekweld door het gekwetter van al het bezoek (een stuk of zes mensen bij ieder ander bed in de kamer, geheel tegen de regels en toen mijn man klaagde over de drukte (want hij zag dat het me allemaal te veel werd) werd hij afgewimpeld) naar mijn dochtertje te kijken die in de couveuse lag te kreunen; ik zag als enige dat ze het syndroom van Down leek te hebben (wat niet zo was maar op dat moment beeldde ik me het heel sterk in).
Ik ben bovenal verschrikkelijk blij dat mijn dochtertje er is, en dat ze gezond is. Maar ik baal nog steeds heel erg dat ik haar niet "zelf" op de wereld heb mogen zetten. Ik heb zo "genoten" van de geboorte van onze zoon, dat moment dat hij geboren werd..toch een soort van magisch, heel indrukwekkend. En het litteken van de keizersnee jeukt ook nog iedere dag.
Maar goed, zoals gezegd; het voornaamste is dat onze dochter gezond is geboren en niets heeft overgehouden aan die nare bevalling.
Mijn moeder was overigens bij de bevalling, dat was althans het idee vooraf; dat zij bij de geboorte mocht zijn. Die is ook duizend doden gestorven toen op een gegeven moment de paniek toesloeg bij het personeel. Mijn man en zij wisselden elkaar af en zij zat op de gang toen er opeens allemaal witte jassen mijn verloskamer binnen renden.. Ze vond het echt verschrikkelijk.
Dus Kjong, het is heel herkenbaar!
donderdag 20 september 2007 om 16:41
Ook al zo'n horrorverhaal, Mirjam. Fijn dat ze gezond en wel op de wereld is gekomen!
Een paar dagen na de keizersnede toen ik alweer praatjes kreeg, kwam er zo'n mevrouw met een folder aan mijn bed, ExYasman was er ook bij.
Zij liet ons die folder zien en wij keken elkaar al besmuikt aan.
Toen kwam De Vraag: willen jullie lid worden van de Vereniging voor Keizersnee Ouders?
Sorry hoor, maar daar zijn ex en ik veuls te nuchter voor dus we lagen dubbel. Ik figuurlijk natuurlijk, ik drukte uit alle macht op de wond en moest zo lachen!
Een paar dagen na de keizersnede toen ik alweer praatjes kreeg, kwam er zo'n mevrouw met een folder aan mijn bed, ExYasman was er ook bij.
Zij liet ons die folder zien en wij keken elkaar al besmuikt aan.
Toen kwam De Vraag: willen jullie lid worden van de Vereniging voor Keizersnee Ouders?
Sorry hoor, maar daar zijn ex en ik veuls te nuchter voor dus we lagen dubbel. Ik figuurlijk natuurlijk, ik drukte uit alle macht op de wond en moest zo lachen!
yasmijn wijzigde dit bericht op 20-09-2007 16:42
Reden: wil niet in EAUSM
Reden: wil niet in EAUSM
% gewijzigd
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
donderdag 20 september 2007 om 16:46
Bestaat er zo'n vereniging? Ook maf.
Zo, ik zit hier toch ook weer met een dikke strot, zeker als ik lees (weet even niet meer wie het was) dat er ook ziekenhuizen zijn waar je kindje niet door anderen mag worden gezien als de ouders (moeder) die kans nog niet goed heeft gehad....boehoe...waarom was dat bij mij nou niet zo..:-(
Zo, ik zit hier toch ook weer met een dikke strot, zeker als ik lees (weet even niet meer wie het was) dat er ook ziekenhuizen zijn waar je kindje niet door anderen mag worden gezien als de ouders (moeder) die kans nog niet goed heeft gehad....boehoe...waarom was dat bij mij nou niet zo..:-(
donderdag 20 september 2007 om 16:53
Het verwerken is best moeilijk, maar het komt echt goed! (hoor mij, 19 jaar verder en ik mag er nog graag over praten).
Ja, dan kon je met andere keizersneeouders 'ervaringen' uitwisselen middels een praatgroep.
Nou, dan moet je net bij mij zijn!
Ja, dan kon je met andere keizersneeouders 'ervaringen' uitwisselen middels een praatgroep.
Nou, dan moet je net bij mij zijn!
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
donderdag 20 september 2007 om 16:54
Met alle respect, maar ik heb toch de indruk dat een geplande keizersnee en een spoedkeizersnee heel verschillend zijn. Op de dag dat ik beviel (ik heb de neiging om te zeggen; waarop ons dochtertje geboren werd..het was immers geen "bevalling") waren er nog vier (! de gynaecoloog had dat bijna nog nooit meegemaakt in zijn carrière) geplande keizersnedes. Met drie van die vier vrouwen lag ik op zaal. Voor alle drie was het hun tweede keizersnede en zij hadden alle praatjes van de wereld (en hun bezoek helaas ook). Ik voelde me totaal verdwaasd en niet op mijn gemak tussen hen; zij hadden buiten de pijn om totaal geen moeite met de keizersnee en hadden zich er op voor kunnen bereiden. Ik had het gevoel dat ik een buitenaardse en zeer onplezierige ervaring had meegemaakt.. Ik had het liefste gehad dat ze de vrouw van de vierde keizersnede (eerste kindje maar wel een geplande kz) op mijn plek hadden gelegd en mij naar een rustiger kamer hadden gereden. Maar helaas..dat "kon" niet
Ik vond het ook een soort van "stom" van mezelf; control freak als ik ben,
dat ik geen gedachten heb besteed aan de mogelijkheid van een keizersnee. De hele zwangerschap lang heeft de gynaecoloog bij iedere controle mijn mooie bekken geprezen (perfect om te bevallen volgens hem). Zo ongelooflijk jammer dat dat mooie bekken zijn diensten niet heeft kunnen bewijzen..:-) Ik zou er nog bijna een derde voor willen.
Ik vond het ook een soort van "stom" van mezelf; control freak als ik ben,
dat ik geen gedachten heb besteed aan de mogelijkheid van een keizersnee. De hele zwangerschap lang heeft de gynaecoloog bij iedere controle mijn mooie bekken geprezen (perfect om te bevallen volgens hem). Zo ongelooflijk jammer dat dat mooie bekken zijn diensten niet heeft kunnen bewijzen..:-) Ik zou er nog bijna een derde voor willen.
donderdag 20 september 2007 om 17:21
Ja, dat is ook heel wat anders. Voorbereiden nihil.
Het kwam mij ook rauw op mijn dak vallen, hoewel ik tijdens de bevalling heb gesmeekt en gegild om een keizersnede, maar de gyn deed daar niks op uit.
Ik kon zelf toch wel voelen dat het kind muurvast zat en zij maar trekken aan de pomp, anderen duwen op mijn buik, ik alles bij elkaar gillen en toch gingen ze door!
En eindelijk kwam het verlossende woord en werd er meer verdoving in de epiduraal gespoten, mijn god, wat een opluchting.
Het was echt een slachtpartij met zeer onzorgvuldig handelen.
Geloof maar niet dat een arts zo snel excuus aanbiedt, deze deed dat de volgende dag wel. En terecht.
Heb naderhand nooit een zwangerschap tot stand kunne brengen, we hebben het 10 jaar geprobeerd, allerlei behandelingen en tot 4 keer IVF, maar het vruchtje kon nooit innestelen.
Ik voor mij denk dat dat komt omdat de baarmoeder door dat middeleeuwse gedoe ook aan flarden lag, is wel gerepareerd, maar toch. Bewijs het maar eens. Elke keer als ik dat aanhaalde, over littekenweefsel in de baarmoeder enzo, werd dat weggewoven.
Het kwam mij ook rauw op mijn dak vallen, hoewel ik tijdens de bevalling heb gesmeekt en gegild om een keizersnede, maar de gyn deed daar niks op uit.
Ik kon zelf toch wel voelen dat het kind muurvast zat en zij maar trekken aan de pomp, anderen duwen op mijn buik, ik alles bij elkaar gillen en toch gingen ze door!
En eindelijk kwam het verlossende woord en werd er meer verdoving in de epiduraal gespoten, mijn god, wat een opluchting.
Het was echt een slachtpartij met zeer onzorgvuldig handelen.
Geloof maar niet dat een arts zo snel excuus aanbiedt, deze deed dat de volgende dag wel. En terecht.
Heb naderhand nooit een zwangerschap tot stand kunne brengen, we hebben het 10 jaar geprobeerd, allerlei behandelingen en tot 4 keer IVF, maar het vruchtje kon nooit innestelen.
Ik voor mij denk dat dat komt omdat de baarmoeder door dat middeleeuwse gedoe ook aan flarden lag, is wel gerepareerd, maar toch. Bewijs het maar eens. Elke keer als ik dat aanhaalde, over littekenweefsel in de baarmoeder enzo, werd dat weggewoven.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 21 september 2007 om 08:33
Ik vond het ook dom van mezelf dat ik geen rekenin ghad gehouden met een keizersnede. Mijn dochter was er supersnel, ik was alleen maar bang dat het nóg sneller zou gaan
Het ging ook snel (8 uur echt weeën, 10 uur naar het ziekenhuis, 5 voor 1 is hij geboren) dus toen ik eenmaal met die zalige ruggenprik op de ok lag, had ik weer volop praatjes. Pas toen de verpleging me kwam halen van de verkoever moest ik heel erg huilen. Ik heb wel heel veel foto's van de keizersnede zelf, zelfs een foto van dat ik mijn zoontje voor het allereerst zie, ze houden hem boven het doen en ik kijk daar zo blij. Dat is wel mijn dierbaarste foto.
Wat ook erg fijn was is dat onze verloskundige er ook in het ziekenhuis bij bleef, ondanks dat de gyn het had overgenomen. Vooral voor Pamman, had hij ook wat steun. Er is nogal wat geweld gebruikt en ik heb het halve ziekenhuis bij elkaar liggen gillen van de pijn (terwijl ik bij dochter zo rustig was).
Pamman heeft er nooit zoveel over gezegd. Alleen dat het fijn was dat de mogelijkheid van een keizersnede bestaat. En dat het litteken een mooi aandenken is (mannenlogica denk ik
).
Het ging ook snel (8 uur echt weeën, 10 uur naar het ziekenhuis, 5 voor 1 is hij geboren) dus toen ik eenmaal met die zalige ruggenprik op de ok lag, had ik weer volop praatjes. Pas toen de verpleging me kwam halen van de verkoever moest ik heel erg huilen. Ik heb wel heel veel foto's van de keizersnede zelf, zelfs een foto van dat ik mijn zoontje voor het allereerst zie, ze houden hem boven het doen en ik kijk daar zo blij. Dat is wel mijn dierbaarste foto.
Wat ook erg fijn was is dat onze verloskundige er ook in het ziekenhuis bij bleef, ondanks dat de gyn het had overgenomen. Vooral voor Pamman, had hij ook wat steun. Er is nogal wat geweld gebruikt en ik heb het halve ziekenhuis bij elkaar liggen gillen van de pijn (terwijl ik bij dochter zo rustig was).
Pamman heeft er nooit zoveel over gezegd. Alleen dat het fijn was dat de mogelijkheid van een keizersnede bestaat. En dat het litteken een mooi aandenken is (mannenlogica denk ik
).
zondag 23 september 2007 om 08:46
zondag 23 september 2007 om 11:31
jemig wat een verhalen zeg!
Ik ben vorig jaar bevallen van een zoon. Na de bevalling wilde mijn baarmoeder niet sluiten dus paniek, kind bij me weg, baarmoeder werd handmatig dichtgedrukt.
Daarna anderhalf uur onder totale narcose gehecht vanwege totaalruptuur.
Toen ik weer wakker werd was zoon gewassen en aangekleed en had zelfs al een flesje gehad (huh? Ik wilde borstvoeding geven)
man is geen moment bij hem vandaan geweest, maar ik heb een heel stuk gemist. En dat vind ik heel jammer!
Nu ben ik zwanger van de tweede en hoopte dat het allemaal anders zou gaan maar omdat mijn kringspier niet meer goed functioneert (is uit onderzoeken gebleken) krijg ik nu een keizersnee.
Voordeel is wel dat ik me er op kan voorbereiden, en na jullie verhalen te hebben gelezen kan ik een beetje hetzelfde verwachten als bij zoon.
Ik denk dat het inderdaad erg verschilt of je met spoed een keizersnee krijgt of gepland. Maar volgensmij loopt het altijd anders dan je denkt, verschilt ook per ziekenhuis hoe ze er mee omgaan.
Ik heb in ieder geval wel wat aan jullie verhalen, weet nu wat ik wel wil en wat absoluut niet!
Ik ben vorig jaar bevallen van een zoon. Na de bevalling wilde mijn baarmoeder niet sluiten dus paniek, kind bij me weg, baarmoeder werd handmatig dichtgedrukt.
Daarna anderhalf uur onder totale narcose gehecht vanwege totaalruptuur.
Toen ik weer wakker werd was zoon gewassen en aangekleed en had zelfs al een flesje gehad (huh? Ik wilde borstvoeding geven)
man is geen moment bij hem vandaan geweest, maar ik heb een heel stuk gemist. En dat vind ik heel jammer!
Nu ben ik zwanger van de tweede en hoopte dat het allemaal anders zou gaan maar omdat mijn kringspier niet meer goed functioneert (is uit onderzoeken gebleken) krijg ik nu een keizersnee.
Voordeel is wel dat ik me er op kan voorbereiden, en na jullie verhalen te hebben gelezen kan ik een beetje hetzelfde verwachten als bij zoon.
Ik denk dat het inderdaad erg verschilt of je met spoed een keizersnee krijgt of gepland. Maar volgensmij loopt het altijd anders dan je denkt, verschilt ook per ziekenhuis hoe ze er mee omgaan.
Ik heb in ieder geval wel wat aan jullie verhalen, weet nu wat ik wel wil en wat absoluut niet!
zondag 23 september 2007 om 14:49
ik heb ook een keizersnee gehad en gelukkig geen rotervaring hiermee. Na 17 uur weeën met infuus en een baby die niet wilde indalen (dus maar 6 cm ontsluiting) vond ik het een grote opluchting toen de gyn een keizersnee voorstelde. Aan de operatie zelf heb ik ook geen rotherinneringen, ik was volledig bij zodat ik kon horen wat er gebeurde, kreeg direct mijn meisje in mijn armen gedrukt en het hechten ging heel snel zodat ik snel mijn meisje weer kon zien op de zaal. Na de operatie was ik ook vrij snel weer op de been en er werd door de verpleging alles aan gedaan om me te helpen bij de bv. Ik denk dat het ook ligt aan het zh waar je bevalt, het zh waar ik ben bevallen heeft als beleid om bv zo veel mogelijk te stimuleren dat scheelt ook wel denk ik. ik heb naderhand ook geen problemen gehad met mijn wond ofzo, wel is het vervelend dat het lang duurt voordat je weer een beetje gevoel krijgt in je buik ivm doorsnijden van de zenuwen, maar dat is nu voor het grootste gedeelte wel weer terug (dochter is nu bijna 5 maanden).
zondag 23 september 2007 om 16:38
Ik ben natuurlijk DE keizersneedeskundige hier, met 3 keizersnedes (2 spoed, 1 gepland).
Kan er eigenlijk niks over melden, behalve dat ik te nuchter ben voor het idee dat een keizersnee geen 'echte' bevalling is. Eerlijk gezegd denk ik dat je alleen maar blij moet zijn met het feit dat er keizersnedes mogelijk zijn. En dat je kind mss in de couveuse moet, ja, jammer dan.
Na mijn eerste keizersnede (tweeling) zijn mijn beide kindjes overleden. Nou hou ik er niet van als mensen hun eigen leed altijd het ergste vinden, maar sindsdien vind ik het gemiep over het feit dat je kind niet meteen op je buik lag, of dat je je kind pas na een aantal uren zag, echt een beetje overdreven. Volgens mij worden dat soort 'problemen' heel erg aangepraat. Zo niet door de maatschappelijk werkster, dan wel door de vriendinnen. "Goh, vond je het niet vreselijk dat je je kind niet op je buik kreeg?" Als je daar nog nooit over nagedacht had, dan ga je dat vanzelf doen na de zoveelste opmerking, en na verloop van tijd is het ineens een probleem.
Mijn derde kind (tweede keizersnede) werd veel te vroeg geboren en moest dus een poosje in de couveuse. Mijn vierde kind (derde keizersnede) kreeg ik direct bij mij op de kamer. Ik zal wel een keiharde zijn, maar ik heb geen verschil ervaren. Of je kind nou naast je ligt, of twee verdiepingen hoger in een warm bedje. Het leeft, daar gaat het om.
Kan er eigenlijk niks over melden, behalve dat ik te nuchter ben voor het idee dat een keizersnee geen 'echte' bevalling is. Eerlijk gezegd denk ik dat je alleen maar blij moet zijn met het feit dat er keizersnedes mogelijk zijn. En dat je kind mss in de couveuse moet, ja, jammer dan.
Na mijn eerste keizersnede (tweeling) zijn mijn beide kindjes overleden. Nou hou ik er niet van als mensen hun eigen leed altijd het ergste vinden, maar sindsdien vind ik het gemiep over het feit dat je kind niet meteen op je buik lag, of dat je je kind pas na een aantal uren zag, echt een beetje overdreven. Volgens mij worden dat soort 'problemen' heel erg aangepraat. Zo niet door de maatschappelijk werkster, dan wel door de vriendinnen. "Goh, vond je het niet vreselijk dat je je kind niet op je buik kreeg?" Als je daar nog nooit over nagedacht had, dan ga je dat vanzelf doen na de zoveelste opmerking, en na verloop van tijd is het ineens een probleem.
Mijn derde kind (tweede keizersnede) werd veel te vroeg geboren en moest dus een poosje in de couveuse. Mijn vierde kind (derde keizersnede) kreeg ik direct bij mij op de kamer. Ik zal wel een keiharde zijn, maar ik heb geen verschil ervaren. Of je kind nou naast je ligt, of twee verdiepingen hoger in een warm bedje. Het leeft, daar gaat het om.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 23 september 2007 om 16:43
Kjong; ik heb alleen jouw bericht gelezen, de reacties nog niet. Dus mss zeg ik iets wat je al vaker hebt gelezen; bij voorbaal vast excuses!
Ik heb vorig jaar december een ks gehad. Gelukkig een enigszins geplande en niet zoals bij jou een spoedks. Daardoor hadden we van te voren ook wat kunnen afspreken (bijv dat mijn zus die bij de bevalling was, onze dochter niet mocht knuffelen voor ik haar zelf in mijn armen had gehad; klinkt mss lullig, maar ík ben de moeder en niet zij). In de ok ging het ook wat rustiger en minder hectisch dan bij jou. Ik herkende mijn gyn en zelfs een oud klasgenoot van de havo (knap he, met al die maskers en kapjes op!).
Ik denk dat dat de verschillen zijn tussen een "gewone" ks en een spoedks.
Herstel... tja... ik ben nu bijna 9 maanden verder en ik voel me nog steeds niet altijd optimaal (zeg ik er wel bij dat ik diabeet ben en dat mijn suikers van slag zijn; werkt ook niet mee). Mijn wond heeft behoorlijk lang week gevoeld, zo'n onbestemd gevoel, maar er mocht nog niet eens iemand wijzen naar mijn buik. Het deed niet echt zeer, maar prettig was anders. Mijn buik is nog steeds pudding trouwens.
Is het bij jou een "bikini-snee" geworden of dwars over je buik (van boven naar beneden dus). Dat scheelt nml ook!
Ik wilde na het zkh ook gewoon naar huis met meisjelief en gezellig doen en zijn, maar dat viel vies tegen! Het feit dat ik geen auto mocht rijden, niet mocht tillen en dat soort dingen, maakte wel dat ik 6 weken van mijn verlof zo ongeveer aan huis gekluisterd was of zwaar afhankelijk van de welwillendheid van anderen. Mijn verlof na de bevalling was nog 11 weken, dus in die 5 weken die daarna volgden, heb ik té veel gedaan, want ik dacht dat ik dingen moest inhalen.
Een ks is een grote buikoperatie en dat vergat ik regelmatig. Je bent tenslotte ook bevallen! enniewee.... het herstel heeft langer geduurd dan ik van te voren had bedacht.
Mijn ervaring is ook dat je lichaam echt wel weer herstelt, alleen heeft het de tijd nodig en die willen/kunnen wij het niet gunnen. We moeten door, actief zijn, werken, sociaal leven, moederen over je andere kindje en de nieuwe beeb (ik heb er maar 1), huishouden en ga zo maar door. En zo te lezen ben jij net zo'n controlefreak als ik, dat kost ook energie!
Ik zit op het moment weer thuis. Door de extreme vermoeidheid. Die komt door een combinatie van factoren; stress, suikers, kind, nieuw leven etc etc. Mijn lijf heeft duidelijk aangegeven dat ik niet te snel moet willen en nu word ik teruggefloten.
Klinkt mss wat vaag, maar ik geloof dat het zo werkt, dat je lijf aangeeft of je een pas op de plaats moet maken of dat je door kunt gaan. En als jij nog zo moe bent, dan moet je zeker nog niet te veel gaan doen!
Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal, dan ga ik nu de andere reacties even lezen!
Groet!
Ik heb vorig jaar december een ks gehad. Gelukkig een enigszins geplande en niet zoals bij jou een spoedks. Daardoor hadden we van te voren ook wat kunnen afspreken (bijv dat mijn zus die bij de bevalling was, onze dochter niet mocht knuffelen voor ik haar zelf in mijn armen had gehad; klinkt mss lullig, maar ík ben de moeder en niet zij). In de ok ging het ook wat rustiger en minder hectisch dan bij jou. Ik herkende mijn gyn en zelfs een oud klasgenoot van de havo (knap he, met al die maskers en kapjes op!).
Ik denk dat dat de verschillen zijn tussen een "gewone" ks en een spoedks.
Herstel... tja... ik ben nu bijna 9 maanden verder en ik voel me nog steeds niet altijd optimaal (zeg ik er wel bij dat ik diabeet ben en dat mijn suikers van slag zijn; werkt ook niet mee). Mijn wond heeft behoorlijk lang week gevoeld, zo'n onbestemd gevoel, maar er mocht nog niet eens iemand wijzen naar mijn buik. Het deed niet echt zeer, maar prettig was anders. Mijn buik is nog steeds pudding trouwens.
Is het bij jou een "bikini-snee" geworden of dwars over je buik (van boven naar beneden dus). Dat scheelt nml ook!
Ik wilde na het zkh ook gewoon naar huis met meisjelief en gezellig doen en zijn, maar dat viel vies tegen! Het feit dat ik geen auto mocht rijden, niet mocht tillen en dat soort dingen, maakte wel dat ik 6 weken van mijn verlof zo ongeveer aan huis gekluisterd was of zwaar afhankelijk van de welwillendheid van anderen. Mijn verlof na de bevalling was nog 11 weken, dus in die 5 weken die daarna volgden, heb ik té veel gedaan, want ik dacht dat ik dingen moest inhalen.
Een ks is een grote buikoperatie en dat vergat ik regelmatig. Je bent tenslotte ook bevallen! enniewee.... het herstel heeft langer geduurd dan ik van te voren had bedacht.
Mijn ervaring is ook dat je lichaam echt wel weer herstelt, alleen heeft het de tijd nodig en die willen/kunnen wij het niet gunnen. We moeten door, actief zijn, werken, sociaal leven, moederen over je andere kindje en de nieuwe beeb (ik heb er maar 1), huishouden en ga zo maar door. En zo te lezen ben jij net zo'n controlefreak als ik, dat kost ook energie!
Ik zit op het moment weer thuis. Door de extreme vermoeidheid. Die komt door een combinatie van factoren; stress, suikers, kind, nieuw leven etc etc. Mijn lijf heeft duidelijk aangegeven dat ik niet te snel moet willen en nu word ik teruggefloten.
Klinkt mss wat vaag, maar ik geloof dat het zo werkt, dat je lijf aangeeft of je een pas op de plaats moet maken of dat je door kunt gaan. En als jij nog zo moe bent, dan moet je zeker nog niet te veel gaan doen!
Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal, dan ga ik nu de andere reacties even lezen!
Groet!
zondag 23 september 2007 om 16:56
Ik heb 3 kinderen en ben 1 maal vaginaal bevallen en 2 maal middels een keizersnede.
De eerste keer keizersnee was spoed, onverwachts en midden in de nacht onder algehele narcose. Totale ellende, kommer en kwel.
Zal de detaills een ieder bespraren.
Maar toen kwam vorig jaar mijn zoontje. En oh heerlijk, ik kreeg een GEPLANDE keizersnede. Wát een verschil!
Geen dagen weeen, geen oververmoeidheid, onduidelijkheid, weeenstormen, angst om wat nog gaat komen. Enz enz. Neen. ' Uitgeslapen' de o.k in, ruggenprik, kind eruit, dichtnaaien en bijkomen.
Ja het is jammer dat je je kind maar 3 tellen te zien krijgt. ( gelukkig wíst ik dit nu en kon ik me er enigzins op voorbereiden) En dat bijkomen van de prik en of narcose op de uitslaapkamer zónder kind, is afschuwelijk. Maar ik heb deze bevalling desalniettemin als een ' feestje' kunnen beschouwen ( vooral achteraf dan )
Ik was beide keren erg snel weer volledig op de been. Vooral de laatste keer. Ik was net thuis uit het ziekenhuis ( na 3 dagen) en stond diezelfde middag al mijn oudste van school te halen en mijn middelste van de creche. Ik kookte zelf en ging al weer heen en weer naar de winkel. Iedereen maar zeuren dat ik rustig aan moest doen. ( wat ook zo makkelijk kan met 3 kids maar goed) maar ik voelde me prima en dat is eigenlijk wel zo gebleven. Ik herstelde wonderwel.
Maar een wereld van verschil met een operatie onder spoed, of een operatie met voorbedachte rade.
Toch teken ik voor een vaginale bevalling. Nothing beats the real thing. En ik ben blij dat ik het iig 1 keertje zelf heb mogen meemaken. Ik vond het, ondanks de pijn en ellende, wel schitterend mooi.
De eerste keer keizersnee was spoed, onverwachts en midden in de nacht onder algehele narcose. Totale ellende, kommer en kwel.
Zal de detaills een ieder bespraren.
Maar toen kwam vorig jaar mijn zoontje. En oh heerlijk, ik kreeg een GEPLANDE keizersnede. Wát een verschil!
Geen dagen weeen, geen oververmoeidheid, onduidelijkheid, weeenstormen, angst om wat nog gaat komen. Enz enz. Neen. ' Uitgeslapen' de o.k in, ruggenprik, kind eruit, dichtnaaien en bijkomen.
Ja het is jammer dat je je kind maar 3 tellen te zien krijgt. ( gelukkig wíst ik dit nu en kon ik me er enigzins op voorbereiden) En dat bijkomen van de prik en of narcose op de uitslaapkamer zónder kind, is afschuwelijk. Maar ik heb deze bevalling desalniettemin als een ' feestje' kunnen beschouwen ( vooral achteraf dan
)Ik was beide keren erg snel weer volledig op de been. Vooral de laatste keer. Ik was net thuis uit het ziekenhuis ( na 3 dagen) en stond diezelfde middag al mijn oudste van school te halen en mijn middelste van de creche. Ik kookte zelf en ging al weer heen en weer naar de winkel. Iedereen maar zeuren dat ik rustig aan moest doen. ( wat ook zo makkelijk kan met 3 kids maar goed) maar ik voelde me prima en dat is eigenlijk wel zo gebleven. Ik herstelde wonderwel.
Maar een wereld van verschil met een operatie onder spoed, of een operatie met voorbedachte rade.
Toch teken ik voor een vaginale bevalling. Nothing beats the real thing. En ik ben blij dat ik het iig 1 keertje zelf heb mogen meemaken. Ik vond het, ondanks de pijn en ellende, wel schitterend mooi.
