Kinderen
alle pijlers
Keizersnee. Jij ook?
woensdag 19 september 2007 om 01:46
Mijn dochter (forumnaam Chipita) is net 3 maanden oud. Ze is geboren door middel van een spoedkeizersnee.
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.
Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.
Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
maandag 1 oktober 2007 om 20:35
Ik ben ook bevallen met keizersnee. Al met al heb ik totaal geen klagen als ik dit allemaal zo lees. Mijn bevalling was gepland ivm stuit en had ook gekozen voor ks (ik was dus al voorbereid). Gelukkig ben ik een week eerder bevallen omdat ons meiske niet wilde wachten. Wij zijn naar het ziekenhuis gereden nadat het vruchtwater was geknapt en ik ben toen opgenomen. Om 7.30 uur begon het wat te rommelen. Om 9.45 kwam de gyn. langs en toen bleek ik al 7 cm ontsluiting te hebben. Beetje bleu maar ik had echt niet in de gaten dat het al zo snel ging... ik had er niet zoveel last van. Een half uurtje later werd ik naar de OK gereden... moest snel want anders had ik al volledige ontsluiting. Van de ruggeprik heb ik echt niets gevoeld... was in een wee... en ook daarna heb ik weinig pijn gehad. Ik heb 1 morfine prik gehad maar dat deed zoveel meer pijn dan de hele ks bij elkaar dat ik daar maar niet meer om gevraagd heb. Voor het overige was ik ook vrij snel weer op de been, maar de borstvoeding vond ik toch wel erg pijnlijk omdat het litteken dan begon te trekken.
Ook ik heb het gemist dat ik mijn dochtertje niet op mijn buik heb gehad. En dat is niet aangepraat maar dat is mijn gevoel. IK heb het gemist om haar als eerste naakt te zien, of in badje te doen of gewoon om haar vast te houden als ik er zin in had. In het ziekenhuis moest ik iedere keer bellen.
Na anderhalve week stond ik alweer in de super... beetje wankel dat wel, maar het ging. Het herstel bij mij is verder ook goed verlopen zonder klachten. Lijkt me erg vervelend als de nasleep zo lang is.
Ook ik heb het gemist dat ik mijn dochtertje niet op mijn buik heb gehad. En dat is niet aangepraat maar dat is mijn gevoel. IK heb het gemist om haar als eerste naakt te zien, of in badje te doen of gewoon om haar vast te houden als ik er zin in had. In het ziekenhuis moest ik iedere keer bellen.
Na anderhalve week stond ik alweer in de super... beetje wankel dat wel, maar het ging. Het herstel bij mij is verder ook goed verlopen zonder klachten. Lijkt me erg vervelend als de nasleep zo lang is.
donderdag 11 oktober 2007 om 14:29
Schoot me net te binnen.
Tijdens het hechten, dus toen Chipita net van de kamer af was gereden, ging het gesprek van de chirurg en co ineens over telefoonproviders. Omdat de man die mijn anestesist had moeten zijn veel te laat binnen kwam. Zijn collega had mij even overgenomen omdat hij bij de buren koffie zat te drinken en zijn telefoon het niet deed.
Daar lig je dan.
Operatiekamer als hun kantoor, mijn tafel als hun bureau, en ik als klusje.
Terwijl het klusje naar een kind ligt te snakken.
Tijdens het hechten, dus toen Chipita net van de kamer af was gereden, ging het gesprek van de chirurg en co ineens over telefoonproviders. Omdat de man die mijn anestesist had moeten zijn veel te laat binnen kwam. Zijn collega had mij even overgenomen omdat hij bij de buren koffie zat te drinken en zijn telefoon het niet deed.
Daar lig je dan.
Operatiekamer als hun kantoor, mijn tafel als hun bureau, en ik als klusje.
Terwijl het klusje naar een kind ligt te snakken.
donderdag 11 oktober 2007 om 16:01
Kjong, je zou het ook positief kunnen zien. Ze konden het over trivialiteiten hebben omdat de situatie nu eenmaal niet meer bedreigend was; Chipita was er, gezond en wel en alleen jouw wond moest nog gesloten worden. Ik was zelf ook best goed gemutst tijdens dat hechten; ik wist dat dochter er goed uit was gekomen en daar was ik ontzettend opgelucht over. Ik heb nog gevraagd of hij niet direct een liposuctie kon doen (arme man, zal hij wel vaker horen..).
donderdag 11 oktober 2007 om 16:44
kjong, wat jij beschrijft is heel herkenbaar voor patienten en ook iets waar het personeel echt op moet letten, maar soms gaat dat gewoon zo. Als ik alle uren dat ik werk en aan het bed van een patient sta, niet kan praten met een collega over ditjes en datjes, of vakantie plannen of mijn dochter of weet ik veel wat, wordt mijn werk echt heel anders en een stuk minder leuk (leuke collegaas is nou eenmaal een leuk onderdeel van het werk) en natuurlijk ga ik geen leuke anecdote vertellen als iemand op sterven ligt en familie in tranen erom heen is, maar als alles stabiel is en het gaat goed, en een collega komt me helpen om te draaien of een wond te verzorgen of wat dan ook, dan kletsen we vaak wel even. Nooit over andere patienten, maar over ditjes en datjes, sommige patienten vinden dat irritant, sommige vinden het heerlijk om even wat anders te horen. Ik snap echt hoe jij je gevoeld hebt, zeker als je naar je dochter wil, maar als zij niks tegen elkaar zouden zeggen, en het zou stil zijn in de operatie kamer, zou de tijd misschien alleen nog maar langer duren (lijken..)
