Keizersnee. Jij ook?

Mijn dochter (forumnaam Chipita) is net 3 maanden oud. Ze is geboren door middel van een spoedkeizersnee.



Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.

In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.

Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.



Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.

Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd . En allen met mij die haar zien.



Maar toch...

Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.

En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.

Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:

I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.





Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.



Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.

Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.

Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.

Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.

Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.



De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders . Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.

Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.

Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.

En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.



Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.

Dat ging niet zo makkelijk.

Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.

Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.



Maar goed.

Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.





Mijn lijf ziet er redelijk uit.

Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.



Alleen...

Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.



Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.

Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.



Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.

Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.

Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.

Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.

Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.

Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.



Weet jij het?





En welke ervaring heb jij?

Maakt toch niks uit Arwin of dit je topic is ja/nee?



En ondanks dat ik heel goed kan relativeren, en daar dus geen hulp van anderen bij hoef te hebben, bleef bovenstaand stuk in mijn gevoel hangen.

Dus mijn verstand snapt het wel hoor, veiligheid voorop enzo, dus keizersnee, maar het gevoel mist een soort afscheid nemen van de zwangerschap.

Bij Kjongen voelde ik zijn voetjes eruit schieten, en dat was een heel bewust moment waarop ik lijfelijk en emotioneel wist dat er een nieuwe fase kwam in mijn leven.

Bij Chipita was ik alleen maar bezig met haar zoeken, tussen het paniek ademen door. Ik hoorde haar wel, ze zeiden wel een meisje, maar voelde en zag niks.



Ik blijf liever niet in froegah hangen, vandaar deze 'verwerkingspostings' en leef liever in het nu (zweef...), maar daardoor is het (altijd al) wat moeilijk geweest om in 'de toekomst' te denken (straks zie ik haar, dus het maakt nu niet uit) terwijl ik gedrogeerd en geschrokken van de o.k. afkwam.

Op dát moment miste ik haar. En dat voel ik nog terug.