Kinderen
alle pijlers
Keizersnee. Jij ook?
woensdag 19 september 2007 om 01:46
Mijn dochter (forumnaam Chipita) is net 3 maanden oud. Ze is geboren door middel van een spoedkeizersnee.
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.
Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.
Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
zondag 23 september 2007 om 18:22
Solomio, je hebt gelijk.
Ik heb mijn dochter via een spoed-keizersnee gekregen en dat was inderdaad niet ideaal. Maar zoals Solomio al zei, wat maakt het uit? Ze is gezond geboren en ik ben er ook weer bovenop gekomen op den duur.
Kjong heeft de pech gehad dat ze er alleen voor stond. Dat is zwaar qut.
Fijn detail; in Spanje mag de papa niet bij de geboorte zijn. Arme ziel heeft het zwaarder gehad als ik. hahaha!!
Ik heb mijn dochter via een spoed-keizersnee gekregen en dat was inderdaad niet ideaal. Maar zoals Solomio al zei, wat maakt het uit? Ze is gezond geboren en ik ben er ook weer bovenop gekomen op den duur.
Kjong heeft de pech gehad dat ze er alleen voor stond. Dat is zwaar qut.
Fijn detail; in Spanje mag de papa niet bij de geboorte zijn. Arme ziel heeft het zwaarder gehad als ik. hahaha!!
zondag 23 september 2007 om 19:45
*Had eerder deze week al een enorm uitgebreid verhaal getypt, maar verkeerde knopje, dus verhaal weg*
Verkorte versie:
Zondagmiddag (Uitgerekende datum) begonnen de weeen. Direct regelmatig, om de 5 minuten. (helaas) Vooral veel rugweeen. Maandag in de loop van de dag slijmprop verloren, dus ik had goede hoop dat alles voorspoedig zou gaan.
Aan het einde van de nacht van maandag op dinsdag braken mijn vliezen. Op naar het ziekenhuis dus, waar we welkom waren na een belletje. Uur aan CTG gelegen, alles met baby was ok. Inwendig onderzoek gehad. Conclusie; geen gebroken vliezen (huh?) of misschien bovenin een scheurtje. Kon weer naar huis, afspraak voor controle CTG voor woensdag stond nog.
Rest van de dag (en nacht) gewoon steeds om de 5 minuten met weeen gelopen. Woensdagochtend CTG en wéér inwendig onderzoek. Ontsluiting 2 cm (na 2,5 dag weeen dus). Mocht ervoor kiezen dat vliezen handmatig werden gebroken en heb dat dus gedaan. Werd in verloskamer geinstalleerd.
Na een tijd infuus met opwekkers, omdat eigen weeen niet krachtig genoeg waren.
Na diverse verhogingen zat ik op een redelijk hoge dosis. Ontsluiting toen was 4,5 cm. Snel daarna ging het slechter met de baby, hartslag werd érg laag en viel zelfs weg na een aantal dubbele weeen. Op infuus werden remmers gezet (héérlijk, half uurtje rust) Daarna werd er nog 1maal geprobeerd, maar baby vertoonde qua hartslag hetzelfde. Inwendig onderzoek leverde nu 3 cm ontsluiting op. Ahum. Besluit was snel genomen; spoedkeizersnede.
Binnen 3 kwartier geschoren, catheter ingebracht (horrorverhaal an sich) en lag ik in de ok mét ruggeprik (die me overigens 100% meeviel! terwijl ik doodsbang ben voor naalden, spuiten etc.) Ik was overigens volgens anesthetist de eerste die moest kotsen van een ruggeprik *schaam*. Hij geloofde me niet toen ik om een bakje vroeg, dacht dat ik een grapje maakte
. Anyway; baby in 20 minuten geboren, niet op buik, wel eerst gezien en foto's gemaakt. Man mocht mee met kinderarts voor testen en werd daarna met baby vast naar een lege verloskamer gebracht.
Ik werd niet dichtgenaaid maar dichtgeplakt (nieuwe techniek hier; baarmoeder wordt (uiteraard) wel genaaid, maar buik wordt geplakt, heb dus een mooi litteken). Daarna mocht ik direct naar man en kind. Zelf nog geen ander bezoek gebeld, dus we hadden eerst tijd met ons drietjes. Baby wordt hier trouwens standaard pas de 2e dag gewasssen na een KS, zodat de moeder erbij kan zijn. Erg fijn dus. Ook qua BV wordt er een beleid gevoerd.
Ik heb alleen diezelfde avond en de volgende ochtend de morfinespuiten geaccepteerd, daarna niet meer. Woensdags om half 6 kind geboren en op vrijdagmiddag gingen we naar huis. Ik kon zelf weer naar toilet en had ook al gedouched. Herstel ging dus prima. Thuis ook, zaterdags kwamen mijn 2 verloskundigen de baby bekijken en hun monden vielen open dat ik zelf de deur open deed
Heb thuis helemaal niet in bed gelegen, op rustuurtjes en snachts na. Had ook geen gebroken nachten (Zoon sliep thuis direct door) dus dat scheelt natuurlijk ook behoorlijk.
Ben nu weer zwanger (16 weken) en ga (waarschijnlijk) voor een geplande keizersnede. Ik mag in elk geval zelf bepalen wat ik wil, van mijn gynaecoloog. En dat mag ik op elk moment bepalen. Dat is een hele grote opluchting, want ik wil niet weer zo'n bevalling meemaken, ook al ging mijn herstel goed
Verkorte versie:
Zondagmiddag (Uitgerekende datum) begonnen de weeen. Direct regelmatig, om de 5 minuten. (helaas) Vooral veel rugweeen. Maandag in de loop van de dag slijmprop verloren, dus ik had goede hoop dat alles voorspoedig zou gaan.
Aan het einde van de nacht van maandag op dinsdag braken mijn vliezen. Op naar het ziekenhuis dus, waar we welkom waren na een belletje. Uur aan CTG gelegen, alles met baby was ok. Inwendig onderzoek gehad. Conclusie; geen gebroken vliezen (huh?) of misschien bovenin een scheurtje. Kon weer naar huis, afspraak voor controle CTG voor woensdag stond nog.
Rest van de dag (en nacht) gewoon steeds om de 5 minuten met weeen gelopen. Woensdagochtend CTG en wéér inwendig onderzoek. Ontsluiting 2 cm (na 2,5 dag weeen dus). Mocht ervoor kiezen dat vliezen handmatig werden gebroken en heb dat dus gedaan. Werd in verloskamer geinstalleerd.
Na een tijd infuus met opwekkers, omdat eigen weeen niet krachtig genoeg waren.
Na diverse verhogingen zat ik op een redelijk hoge dosis. Ontsluiting toen was 4,5 cm. Snel daarna ging het slechter met de baby, hartslag werd érg laag en viel zelfs weg na een aantal dubbele weeen. Op infuus werden remmers gezet (héérlijk, half uurtje rust) Daarna werd er nog 1maal geprobeerd, maar baby vertoonde qua hartslag hetzelfde. Inwendig onderzoek leverde nu 3 cm ontsluiting op. Ahum. Besluit was snel genomen; spoedkeizersnede.
Binnen 3 kwartier geschoren, catheter ingebracht (horrorverhaal an sich) en lag ik in de ok mét ruggeprik (die me overigens 100% meeviel! terwijl ik doodsbang ben voor naalden, spuiten etc.) Ik was overigens volgens anesthetist de eerste die moest kotsen van een ruggeprik *schaam*. Hij geloofde me niet toen ik om een bakje vroeg, dacht dat ik een grapje maakte
. Anyway; baby in 20 minuten geboren, niet op buik, wel eerst gezien en foto's gemaakt. Man mocht mee met kinderarts voor testen en werd daarna met baby vast naar een lege verloskamer gebracht.Ik werd niet dichtgenaaid maar dichtgeplakt (nieuwe techniek hier; baarmoeder wordt (uiteraard) wel genaaid, maar buik wordt geplakt, heb dus een mooi litteken). Daarna mocht ik direct naar man en kind. Zelf nog geen ander bezoek gebeld, dus we hadden eerst tijd met ons drietjes. Baby wordt hier trouwens standaard pas de 2e dag gewasssen na een KS, zodat de moeder erbij kan zijn. Erg fijn dus. Ook qua BV wordt er een beleid gevoerd.
Ik heb alleen diezelfde avond en de volgende ochtend de morfinespuiten geaccepteerd, daarna niet meer. Woensdags om half 6 kind geboren en op vrijdagmiddag gingen we naar huis. Ik kon zelf weer naar toilet en had ook al gedouched. Herstel ging dus prima. Thuis ook, zaterdags kwamen mijn 2 verloskundigen de baby bekijken en hun monden vielen open dat ik zelf de deur open deed
Heb thuis helemaal niet in bed gelegen, op rustuurtjes en snachts na. Had ook geen gebroken nachten (Zoon sliep thuis direct door) dus dat scheelt natuurlijk ook behoorlijk.Ben nu weer zwanger (16 weken) en ga (waarschijnlijk) voor een geplande keizersnede. Ik mag in elk geval zelf bepalen wat ik wil, van mijn gynaecoloog. En dat mag ik op elk moment bepalen. Dat is een hele grote opluchting, want ik wil niet weer zo'n bevalling meemaken, ook al ging mijn herstel goed
zondag 23 september 2007 om 19:47
Oja; het "faal-gevoel" ken ik ook niet, al moest ik wel onzettend janken toen me duidelijk werd dat het wel eens een keizersnede kon worden (dat was dus woensdagochtend al) Maar toen uiteindelijk de beslissing werd genomen, was ik alleen maar opgelucht, ik was echt uitgeput na bijna 3 dagen vol weeen.
zondag 23 september 2007 om 20:21
Solomio,
Je hebt het heel treffend verwoord, ik voel het ook als een 'normale' bevalling, voor mij telde dat mijn kind eruit moest en ik was blij dat het gezond was. Als we in de middeleeuwen hadden geleefd had ik het ws niet na kunnen vertellen. Ik voel het ook helemaal niet als falen ofzo. De gyn zei achteraf dat mijn dochter niet door mijn bekken paste omdat ze vrij flink was (9 pond) en ik ben blij dat ze niks geleden heeft van de bevalling. Mijn vriendin is 4 weken later via de normale weg bevallen en dat was echt zo'n horrorverhaal, dat kind is er echt met geweld uitgekomen, sleutelbeentje was ook gebroken en ze hebben hem echt 'op gang moeten helpen' met ademen omdat zijn navelstreng om zijn nek zat, dus dat was ook geen pretje, geef mij dan maar 10 x liever een keizersnee. Je hebt er zelf wat langer ongemak van maar dat heb ik er wel voor over gehad.
Je hebt het heel treffend verwoord, ik voel het ook als een 'normale' bevalling, voor mij telde dat mijn kind eruit moest en ik was blij dat het gezond was. Als we in de middeleeuwen hadden geleefd had ik het ws niet na kunnen vertellen. Ik voel het ook helemaal niet als falen ofzo. De gyn zei achteraf dat mijn dochter niet door mijn bekken paste omdat ze vrij flink was (9 pond) en ik ben blij dat ze niks geleden heeft van de bevalling. Mijn vriendin is 4 weken later via de normale weg bevallen en dat was echt zo'n horrorverhaal, dat kind is er echt met geweld uitgekomen, sleutelbeentje was ook gebroken en ze hebben hem echt 'op gang moeten helpen' met ademen omdat zijn navelstreng om zijn nek zat, dus dat was ook geen pretje, geef mij dan maar 10 x liever een keizersnee. Je hebt er zelf wat langer ongemak van maar dat heb ik er wel voor over gehad.
zondag 23 september 2007 om 20:49
Tja, hier mijn ervaring in Engeland. Ik had eigenlijk een geplande keizersnee maar zoon besloot twee weken eerder te komen. In het ziekenhuis werd uitgelegd wat ze gingen doen en hoe de ruggeprik in zijn werk zou gaan. Het zou geen probleem zijn, ik moest me vooral geen zorgen maken!! Het infuus inbrengen ging al fout, de verpleegster raakte een zenuw en het moest opnieuw geprikt worden. Toen naar ok voor de ruggeprik. Eerst lokale verdoving en ik moest op mijn zij gaan liggen in een bal (beetje moeilijk met zo'n joekel van een buik..). De ruggeprik deed hartstikke pijn, kennelijk was ik zo gespannen dat de lokale verdoving niet werkte en omdat ik niet ontspande vloog de ruggeprik eruit. Meer lokale, weer ging het niet. Nog een keer en weer lukte het niet. Tegen deze tijd verging ik van de pijn in mijn rug maar huilde dat ik echt geen algehele narcose wilde. Ik kon de narcotiseur horen zuchten van frustratie waardoor ik me nog meer klote voelde. Voor de vijfde poging (als die niet gelukt was was het dus algehele geweest) zeiden ze dat ik maar moest gaan zitten. Het deed weer pijn maar het was draagelijk en deze keer lukte het. Zoon werd geboren, we hadden een knuffeltje en hij werd aangekleed en er werd verder aan mij gewerkt. Na een uur mocht ik naar de vercouver kamer waar man en zoon al waren. Omdat de verdoving omhoog ging (door alle lokale) heb ik 2 en een half uur daar gelegen. Ik had enorme na weeen maar kreeg geen pijnstillers omdat ik in het intake gesprek aangegeven had dat ik maagpijn krijg als ik ibuprofen op nuchtere maag krijg... ik mocht een paracetamolletje hebben. Gelukkig kwam er een hele lieve dokter langs s'avonds die me zo een morfine spuit in m'n kont duwde, heerlijk, maar dat was de enige die ik kreeg. Verder heeft het verplegend personeel me niet eens gefeliciteerd. Niet een echt feestelijke gebeurtenis dus. Als ik een schoon kraamverband moest dan werd de oude onder m'n kont gehaald, en de nieuwe erop onder geduwd, bloed werd niet weggeveegd. Ze hebben me niet eens gewassen na de operatie en ik kreeg ook geen ondergoed aan want ongemakkelijk met verschonen in bed. Toen ik naar de wc (op de gang moest) ging dat dus met een kraamverband tussen mijn benen geklemd, zelf een onderbroek aandoen kon ik gewoon niet, verging van de pijn. Zoon is zondag vroeg in de ochtend geboren, maandag moest ik alleen naar de douche en kreeg ik pas hulp toen ik drie keer gebeld had terwijl ik duizelig was en naakt met bloed dat langs mijn benen droop in het halletje van de douche stond, de verpleegsters opende de deur wijd en ik stond daar in vol zicht van alle nieuwe papa's die langs liepen. Na de douche ben ik ook meteen moeten gaan want ik kon alleen douchen en dus geen nood voor het ziekenhuis. Dus drie kwartier over een hobbelweg naar huis rijden met een pasgeboren baby.
Ben geloof ik een beetje getraumatiseerd. Nu, negen maanden later heb ik nog moeite met de ks. Iedereen zegt dat ik blij moet zijn met welke manier dan ook dat mijn kindje geboren is en dat is frustrerend want ik heb het gevoel dat ik tekortschoot doordat ik een ks moest hebben (stuitje, rug tegen rug en gekruiste beentjes, die was er nooit uitgekomen). Buik en zo doet me nu niet zoveel maar heb het gevoel dat ik ks niet heb kunnen verwerken.
Ben geloof ik een beetje getraumatiseerd. Nu, negen maanden later heb ik nog moeite met de ks. Iedereen zegt dat ik blij moet zijn met welke manier dan ook dat mijn kindje geboren is en dat is frustrerend want ik heb het gevoel dat ik tekortschoot doordat ik een ks moest hebben (stuitje, rug tegen rug en gekruiste beentjes, die was er nooit uitgekomen). Buik en zo doet me nu niet zoveel maar heb het gevoel dat ik ks niet heb kunnen verwerken.
zondag 23 september 2007 om 21:02
Dat tekort schieten bij mij is denk ik meer omdat je meteen de opmerking krijgt dat je een makkelijke bevalling hebt als je een ks hebt. Alsof je zelf voor de makkelijkste weg kiest terwijl er toch heel wat bij komt kijken. Maar dat zien mensen ook niet, ach, zo'n sneetje in je buik stelt toch niks voor...
zondag 23 september 2007 om 21:17
Solo, ik heb ook 3 keizersnedes gehad!
Mijn eerste was vanwege dat ik hoge bloeddruk had, eiwit in de urine (gyn was vbang voor pre-eclampsia of hoe heet dat ook alweer). Verder was de baby erg klein en had ze de navelstreng om d´r nek. Ik heb geloof ik 3 weeen gehad die leken op een menstruatiepijntje en toen - hoppa - naar de OK.
Ik was vreselijk telleurgesteld dat ik het niet zelf had gedaan. Je krijgt je kind als een ingepakte worst met de scheiding opzij aangerijkt, na zo´n 3 uur. Alle puflessen en gelezen boeken waren voor niks geweest. Had "bonden" duurde ook erg lang, ik voelde me helemaal geen moeder.
Dus Kjong, het is zeker herkenbaar. En jouw situatie is dan nog eens een keer extra moeilijk vanwege dat je vriend er niet bij was (is?).
Nummertje Twee heb ik wel proberen uit te persen, weliswaar met een ruggeprik. Maar hij lag verkeerd en vanwege KS bij kind nummer 1 mocht ik niet te lang persen. Dus weer een KS. Maar ik was al zo moe en gedrogeerd dat ik dacht; "jammer dan, ik heb tenminste mijn best gedaan".
Bij nummertje Drie hebben we de KS gewoon gepland; die en die datum, zo en zolaat zou het geboren worden. En dat was prima. Je leeft er naartoe. Extra pijnbestrijding na afloop, het was gewoon een feestje. (de pijn kreeg ik pas bij de borstvoeding, auw auw AUWWW!!)
Dus ik weet uit eigen ervaring dat het wel degelijk uitmaakt of het al dan niet gepland is. Toch een kwestie van voorbereiden. Dus ik zou zeggen voor de zwangere dames; hou er toch gewoon rekening mee dat het een ks kan worden, dan is de telleurstelling niet zo groot.
Mijn eerste was vanwege dat ik hoge bloeddruk had, eiwit in de urine (gyn was vbang voor pre-eclampsia of hoe heet dat ook alweer). Verder was de baby erg klein en had ze de navelstreng om d´r nek. Ik heb geloof ik 3 weeen gehad die leken op een menstruatiepijntje en toen - hoppa - naar de OK.
Ik was vreselijk telleurgesteld dat ik het niet zelf had gedaan. Je krijgt je kind als een ingepakte worst met de scheiding opzij aangerijkt, na zo´n 3 uur. Alle puflessen en gelezen boeken waren voor niks geweest. Had "bonden" duurde ook erg lang, ik voelde me helemaal geen moeder.
Dus Kjong, het is zeker herkenbaar. En jouw situatie is dan nog eens een keer extra moeilijk vanwege dat je vriend er niet bij was (is?).
Nummertje Twee heb ik wel proberen uit te persen, weliswaar met een ruggeprik. Maar hij lag verkeerd en vanwege KS bij kind nummer 1 mocht ik niet te lang persen. Dus weer een KS. Maar ik was al zo moe en gedrogeerd dat ik dacht; "jammer dan, ik heb tenminste mijn best gedaan".
Bij nummertje Drie hebben we de KS gewoon gepland; die en die datum, zo en zolaat zou het geboren worden. En dat was prima. Je leeft er naartoe. Extra pijnbestrijding na afloop, het was gewoon een feestje. (de pijn kreeg ik pas bij de borstvoeding, auw auw AUWWW!!)
Dus ik weet uit eigen ervaring dat het wel degelijk uitmaakt of het al dan niet gepland is. Toch een kwestie van voorbereiden. Dus ik zou zeggen voor de zwangere dames; hou er toch gewoon rekening mee dat het een ks kan worden, dan is de telleurstelling niet zo groot.
zondag 23 september 2007 om 21:31
Waarom zou je niet mogen autorijden met een ks? Ik zat een 10 dagen na de snee weer in de auto, geen probleem.
Waarom mag je maar een beperkt aantal minuten persen als je eerste een ks is geweest? Mijn 1e was een ks en mijn tweede heb ik er gewoon zelf uit mogen persen, geen probleem.
Waarom verschillen dat soort dingen zo enorm per ziekenhuis/streek/land?
Waarom mag je maar een beperkt aantal minuten persen als je eerste een ks is geweest? Mijn 1e was een ks en mijn tweede heb ik er gewoon zelf uit mogen persen, geen probleem.
Waarom verschillen dat soort dingen zo enorm per ziekenhuis/streek/land?
maandag 24 september 2007 om 09:33
Ik vind dat ook wel raar dat je niet zolang zou mogen persen bij een volgende bevalling. Overigens vroeg ik aan de gyn bij de nacontrole wanneer we weer voor een 2e zouden mogen proberen en toen zei hij dat ik na 3 maanden weer zwanger zou mogen worden. De vk had gezegd na 1 jaar, maar de gyn zei dat dat onzin was, de wond was goed geheeld.
maandag 24 september 2007 om 09:43
maandag 24 september 2007 om 09:59
waarom voelt voor sommigen een keizersnede toch als falen? daar begrijp ik werkelijk niets van. Je hebt 9 maanden zitten broeden op een kind, wat maakt het nou toch uit hoe dat kind eruit komt, (althans als het gaat om falen, een "echte" bevalling, een "makkelijke" bevalling) en dan begint het zorgen pas. Waarom maken sommigen zichzelf toch wijs dat een keizersnede falen is? en kiezen voor de makkelijkste weg en dus minder echt ofzo? begrijp ik niks van. Vind het onzin en of ik nou gewoon of via een keizersnede ga bevallen, het doet niks af aan mijn gevoel van prestatie leveren omdat ik een kind op de wereld heb gezet.
maandag 24 september 2007 om 10:01
Wat een nare ervaringen met keizersnedes. Jakkes.
Ik wil toch mijn positieve verhaal vertellen.
3,5 maand geleden, op 7 juni, ben ik ook bevallen van een dochter (1e kindje). Na 28 uur weeën, waarvan de laatste 10 uur blijven hangen op 6 cm. is het een ongeplande keizersnee geworden. Mijn dochter lag in aangezichtsligging en weigerde in te dalen.
Ik vond de verlossing via ks heerlijk. Eindelijk m'n kind eruit. Vantevoren een snelle, maar uitstekende en uitgebreide voorlichting over wat er exact zou gaan gebeuren. Ook dat je kindje direct weggebracht wordt. Prettig om vooraf te weten.
De operatie zelf was prima. Een gezellige sfeer op de OK, wat mij deed ontspannen. Ik bleek alleen (wéér) allergisch voor pijnstilling te zijn, dus heb ongeveer 12x overgegeven. Enfin, ik heb daarna alleen nog maar paracetamol gekregen.
35 min. na de bevalling werd ik de kraamafdeling opgereden waar manlief met de kleine klaar zat. Ik had nog geen gevoel in m'n benen, maar dat ontdekte ik pas uren later. Was veel te druk met ons kleine meisje.
En 40 min. na de bevalling lag mijn meisje te drinken aan mijn borst. Helemaal perfect. Een uur later de familie ingelicht.
Het verblijf in het zh heb ik (buiten dat het bloedheet was binnen) als prima ervaren. Het personeel doet haar uiterste best, 24x7, om jou en je baby bij te staan. Een ware luxe om helemaal verzorgd te worden. Mijn herstel ging heel voorspoedig, waardoor ik na 2,5 dag alweer thuis was. Ik heb 7 dagen fantastische kraamhulp gehad (verlenging vanwege keizersnee en ik geen beroep kon doen op mantelzorg). 2 dames die mij als een prinses behandelden.
Mijn herstel ging prima.
Dat je niet mag autorijden, wist ik ook niet. Dat heeft nergens gestaan in de brochures die ik kreeg en is ook niet verteld.
Ik reed 5 dagen na de bevalling naar de Etos. En 14 dagen na de bevalling ben ik naar mijn ouders gereden, een uur rijden.
Natuurlijk heb ik de dagen na de bevalling best wel eens gedacht dat het jammer is dat het geen natuurlijke bevalling was. Nu weet ik nòg niet hoe dat voelt en hoe ik dat zou ervaren. Maar ja, ik stond (en sta) daar niet langer bij stil. Het is gegaan, zoals het is gegaan.
Ik voelde me al snel weer fit. Ik ben nu weer aan het werk en vind 't zalig. Dochterlief slaapt door sinds ze 2,5 maand is, dus ik heb ook weer nachtrust. De wond is nog wel een beetje gevoelig en doof. Maar ach, dat zal wel over gaan. Ik heb zo goed als mijn oude figuur weer terug, dus m'n oude kleren lekker weer aan. Ik voel me helemaal weer als vanouds.
Ik zou zó tekenen voor een volgende keizersnee.
Ik vind het rot Kjong en anderen, dat de ervaringen zo negatief zijn. Ik zie wel hele grote verschillen in ziekenhuizen. Dat je je kind pas ziet als je hele familie het al gezien heeft, vind ik stuitend. Maar zat je familie op te wachten dan? Of zijn ze al zo snel gebeld? Ms. ook niet handig dan.
Je hebt thuis natuurlijk nòg een kind dat aandacht vergt. Dat lijkt me heel zwaar.
En dat je je zo lusteloos voelt. Zou dat niet aan iets anders kunnen liggen dan aan de ks-ervaring? Is je bloed al getest?
Sterkte met de verwerking en veel geluk met de kinders.
Ik wil toch mijn positieve verhaal vertellen.
3,5 maand geleden, op 7 juni, ben ik ook bevallen van een dochter (1e kindje). Na 28 uur weeën, waarvan de laatste 10 uur blijven hangen op 6 cm. is het een ongeplande keizersnee geworden. Mijn dochter lag in aangezichtsligging en weigerde in te dalen.
Ik vond de verlossing via ks heerlijk. Eindelijk m'n kind eruit. Vantevoren een snelle, maar uitstekende en uitgebreide voorlichting over wat er exact zou gaan gebeuren. Ook dat je kindje direct weggebracht wordt. Prettig om vooraf te weten.
De operatie zelf was prima. Een gezellige sfeer op de OK, wat mij deed ontspannen. Ik bleek alleen (wéér) allergisch voor pijnstilling te zijn, dus heb ongeveer 12x overgegeven. Enfin, ik heb daarna alleen nog maar paracetamol gekregen.
35 min. na de bevalling werd ik de kraamafdeling opgereden waar manlief met de kleine klaar zat. Ik had nog geen gevoel in m'n benen, maar dat ontdekte ik pas uren later. Was veel te druk met ons kleine meisje.
En 40 min. na de bevalling lag mijn meisje te drinken aan mijn borst. Helemaal perfect. Een uur later de familie ingelicht.
Het verblijf in het zh heb ik (buiten dat het bloedheet was binnen) als prima ervaren. Het personeel doet haar uiterste best, 24x7, om jou en je baby bij te staan. Een ware luxe om helemaal verzorgd te worden. Mijn herstel ging heel voorspoedig, waardoor ik na 2,5 dag alweer thuis was. Ik heb 7 dagen fantastische kraamhulp gehad (verlenging vanwege keizersnee en ik geen beroep kon doen op mantelzorg). 2 dames die mij als een prinses behandelden.
Mijn herstel ging prima.
Dat je niet mag autorijden, wist ik ook niet. Dat heeft nergens gestaan in de brochures die ik kreeg en is ook niet verteld.
Ik reed 5 dagen na de bevalling naar de Etos. En 14 dagen na de bevalling ben ik naar mijn ouders gereden, een uur rijden.
Natuurlijk heb ik de dagen na de bevalling best wel eens gedacht dat het jammer is dat het geen natuurlijke bevalling was. Nu weet ik nòg niet hoe dat voelt en hoe ik dat zou ervaren. Maar ja, ik stond (en sta) daar niet langer bij stil. Het is gegaan, zoals het is gegaan.
Ik voelde me al snel weer fit. Ik ben nu weer aan het werk en vind 't zalig. Dochterlief slaapt door sinds ze 2,5 maand is, dus ik heb ook weer nachtrust. De wond is nog wel een beetje gevoelig en doof. Maar ach, dat zal wel over gaan. Ik heb zo goed als mijn oude figuur weer terug, dus m'n oude kleren lekker weer aan. Ik voel me helemaal weer als vanouds.
Ik zou zó tekenen voor een volgende keizersnee.
Ik vind het rot Kjong en anderen, dat de ervaringen zo negatief zijn. Ik zie wel hele grote verschillen in ziekenhuizen. Dat je je kind pas ziet als je hele familie het al gezien heeft, vind ik stuitend. Maar zat je familie op te wachten dan? Of zijn ze al zo snel gebeld? Ms. ook niet handig dan.
Je hebt thuis natuurlijk nòg een kind dat aandacht vergt. Dat lijkt me heel zwaar.
En dat je je zo lusteloos voelt. Zou dat niet aan iets anders kunnen liggen dan aan de ks-ervaring? Is je bloed al getest?
Sterkte met de verwerking en veel geluk met de kinders.
What matters most is how you see yourself
maandag 24 september 2007 om 10:02
en het beleid na een keizersnede verschilt inderdaad enorm, sommige artsen willen niet inleiden na een vorige keizersnede en kiezen dan dus weer voor een keizersnede als de volgende bevalling niet op gang komt. Het ene advies is pas na een jaar weer zwanger worden, het andere advies is na 3 maanden mag het weer. Heel vreemd, maar wel waar.
Maar 6 weken geen auto rijden kan gewoon niet een normaal advies zijn. Dat geloof ik niet, tenzij je nog 6 weken morfine nodig hebt, maar anders kan je gewoon de auto in hoor na een buik operatie. (na een paar dagen als je jezelf gewoon weer normaal kan redden)
Maar 6 weken geen auto rijden kan gewoon niet een normaal advies zijn. Dat geloof ik niet, tenzij je nog 6 weken morfine nodig hebt, maar anders kan je gewoon de auto in hoor na een buik operatie. (na een paar dagen als je jezelf gewoon weer normaal kan redden)
maandag 24 september 2007 om 10:08
Arwen, ik ben het met je eens dat het geen falen is. Ik zie het dus zelf ook niet zo. Integendeel: het is een hele klus te klaren !
Wat ik wel heb gemerkt is dat de omgeving het als een eitje ziet en dat een natuurlijke bevalling toch véél pijnlijker en zwaarder is.....
Zoals ik hierboven al schreef: ik vind niet dat ik gefaald heb, maar ik blijf wel nieuwsgierig naar de natuurlijke bevalling. Het lijkt me toch bijzonder om je kind zèlf ter wereld te brengen, zonder zo zwaar medisch in te grijpen in de natuur. Maar goed, verder dan een gedachte, gaat het bij mij niet, gelukkig.
Wat ik wel heb gemerkt is dat de omgeving het als een eitje ziet en dat een natuurlijke bevalling toch véél pijnlijker en zwaarder is.....
Zoals ik hierboven al schreef: ik vind niet dat ik gefaald heb, maar ik blijf wel nieuwsgierig naar de natuurlijke bevalling. Het lijkt me toch bijzonder om je kind zèlf ter wereld te brengen, zonder zo zwaar medisch in te grijpen in de natuur. Maar goed, verder dan een gedachte, gaat het bij mij niet, gelukkig.
What matters most is how you see yourself
maandag 24 september 2007 om 10:29
Ik denk dat een ks voor een faalgevoel kan zorgen omdat we er allemaal een beetje aan gewend zijn dat we alles 'zelluf' kunnen. En de natuur heeft ook geregeld dat we het meestal 'zelluf' kunnen doen, dus als Truus de buurvrouw het zelluf kan doen, willen wij dat zelluf ook.
Bovendien ben je met een ks een patient. Je hebt een operatie gehad en bent dùs een patient. En dat het niet leuk is om patient te zijn, dat snappen we allemaal. Ik denk dat iedereen het gevoel wel snapt als iemand die ziek is, of een handicap heeft, zegt "Ik baal hiervan. Mijn lichaam faalt. Truus de buurvrouw kan wel alles en ik niet". Misschien voelt een ks ook zo?
maandag 24 september 2007 om 10:36
Mijn drie zoons zijn via de natuurlijke weg geboren; dochter(nu bijna 7 maanden) lag afwisselend in een stuit(nou ja, ze lag meer in een hangmatje, tussen stuit en dwars in) en met haar hoofdje naar beneden. Tijdens de laatste controle van de verloskundige werd ik gestript en tijdens het strippen voelde ze een voetje. Dus weer voor een echo naar het ziekenhuis de dag erna. Die nacht verloor ik de slijmprop en kreeg ik wat lichte weeën. Omdat mijn vorige bevallingen gemiddeld 2 uur duurden was ik blij dat ik vroeg in het ziekenhuis moest zijn. Dochter bleek idd weer in haar hangmatje te liggen en de gynaecoloog wilde draaien. Kon makkelijk, vierde kindje, genoeg ruimte. Ik wilde dat dus niet. Mijn buik is enorm gevoelig als ik zwanger ben, zelfs het lichte gepor van de verloskundige tijdens controles zijn pijnlijk, laat staan het getrek en geduw bij een draaipoging als de weeën al op gang gekomen zijn. Bovendien heeft mijn jongste zoon ternauwernood de bevalling overleefd, navelstreng zat 4 keer om zijn nekje, hadden ze gemist op de echo. Dus kon het deze keer weer gebeuren tijdens het draaien. Stuitbevalling zag ik ook niet zitten, na drie bevallingen waarbij ik een subtotaalruptuur opliep vond ik het risico op nog meer ravage down there te groot, nog afgezien van het feit dat ik het risico voor dochter te groot vond, omdat ze zo raar lag.
De gyneacoloog was kortgezegd niet erg blij met mij, omdat ik niet om te praten was. Uiteindelijk gaf hij toe en toen lag ik binnen twee uur op de ok. De ruggeprik viel me erg tegen, na drie keer misprikken en een hoop geduw op mijn ruggegraat("ontspannen mevrouwtje en veel verder voorover buigen", doe dat maar eens als je een woest bewegende skippybal tussen borst en benen hebt zitten en om de 5 minuten een wee) Man mocht er gewoon bij blijven, hij kon leuk over het blauwe zeil gluren, hij wel, ik mocht niet kijken. Binnen 10 minuten was dochter er, de dienstdoende gynaecoloog verklaarde dat draaien riskant was geweest en een stuitbevalling onmogelijk. Na een half uur lag ik op de uitslaapkamer en na nog een half uur werd ik naar beneden gereden, waar man en dochter op mij wachtten.
De eerste dagen waren pijnlijk, veel pijnlijker dan na een vaginale bevalling met subtotaalruptuur, dat geef ik onmiddelijk toe. Maar toen ik weer een beetje rechtop kon lopen ging het heel erg snel beter. Borstvoeding kwam vlot op gang(krijgt dochter nog steeds) en na twee weken liep ik zelf weer drie keer per dag van en naar school.
Ik vind het gek, want ik hoor om me heen dat een keizersnee geen eitje is en dat de nasleep erg lang is. Ik had me daar dus ook op voorbereid, maar ik was sneller weer op de been en fit dan bij de vaginale bevallingen. Van de wond heb ik nooit last gehad en ik ben nog nooit zo snel weer op gewicht geweest.
Voor mij is het dus heel erg meegevallen, maar ik had dan ook geen enkele complicatie. Een man die meehielp, mijn moeder die bijna twee weken bij ons in huis is geweest zodat ik rustig kon herstellen, geen borstontsteking en andere ellende, een gezond kindje, dat werkt natuurlijk ook mee.
De gyneacoloog was kortgezegd niet erg blij met mij, omdat ik niet om te praten was. Uiteindelijk gaf hij toe en toen lag ik binnen twee uur op de ok. De ruggeprik viel me erg tegen, na drie keer misprikken en een hoop geduw op mijn ruggegraat("ontspannen mevrouwtje en veel verder voorover buigen", doe dat maar eens als je een woest bewegende skippybal tussen borst en benen hebt zitten en om de 5 minuten een wee) Man mocht er gewoon bij blijven, hij kon leuk over het blauwe zeil gluren, hij wel, ik mocht niet kijken. Binnen 10 minuten was dochter er, de dienstdoende gynaecoloog verklaarde dat draaien riskant was geweest en een stuitbevalling onmogelijk. Na een half uur lag ik op de uitslaapkamer en na nog een half uur werd ik naar beneden gereden, waar man en dochter op mij wachtten.
De eerste dagen waren pijnlijk, veel pijnlijker dan na een vaginale bevalling met subtotaalruptuur, dat geef ik onmiddelijk toe. Maar toen ik weer een beetje rechtop kon lopen ging het heel erg snel beter. Borstvoeding kwam vlot op gang(krijgt dochter nog steeds) en na twee weken liep ik zelf weer drie keer per dag van en naar school.
Ik vind het gek, want ik hoor om me heen dat een keizersnee geen eitje is en dat de nasleep erg lang is. Ik had me daar dus ook op voorbereid, maar ik was sneller weer op de been en fit dan bij de vaginale bevallingen. Van de wond heb ik nooit last gehad en ik ben nog nooit zo snel weer op gewicht geweest.
Voor mij is het dus heel erg meegevallen, maar ik had dan ook geen enkele complicatie. Een man die meehielp, mijn moeder die bijna twee weken bij ons in huis is geweest zodat ik rustig kon herstellen, geen borstontsteking en andere ellende, een gezond kindje, dat werkt natuurlijk ook mee.
maandag 24 september 2007 om 10:41
En nee, als falen zie ik het helemaal niet. De beste manier voor mijn dochter om geboren te worden was nu eenmaal die keizersnee. Ik zou het voor mezelf als falen gevoeld hebben als ik me om had laten praten door de gynaecoloog en mijn dochter door de bevalling of draaipoging gehandicapt was geraakt, of nog erger.
maandag 24 september 2007 om 10:42
tja, maar ja, ik heb een natuurlijke bevalling gehad, maar smeekte de arts na 2 1/2 uur persen om me te helpen omdat ik het niet meer kon, en dus kwam er een vacuum aan te pas, heb ik het nou ook niet zelluf gedaan? nou eigenlijk niet dus, maar zo heb ik het nooit gezien, en dat zou ik met een keizersnede ook niet hebben, mijn god, makkie? het is me nogal een buikoperatie hoor! en ja, natuurlijk bevallen vond ik ook een beste klus (een afschuwelijke rotklus, maar ja, allemaal weer vergeten). En nogmaals, falen, vind ik zo'n rotwoord, een keizersnede is geen falen, zo heb ik er nog nooit, maar dan ook nooit naar gekeken en ook niet als de makkelijke weg, en wie dat wel doet, spoort niet (in mijn ogen)
