Kinderen
alle pijlers
Keizersnee. Jij ook?
woensdag 19 september 2007 om 01:46
Mijn dochter (forumnaam Chipita) is net 3 maanden oud. Ze is geboren door middel van een spoedkeizersnee.
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.
Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.
Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
Thuis tijdens het toucheren, tussen de weeen en de 8 cm ontsluiting door, bleek ze in een stuit te zitten. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis.
In de operatiekamer kwam aan het licht dat het geen spontane lastminute-stuit was, als gedacht, maar dat mijn dikkertje al die maanden als een kikkertje zat opgevouwen.
Volgens de opererend gynaecoloog was een natuurlijke bevalling kantjeboord voor in elk geval een van ons geweest.
Volgende week krijgen we te zien met een echo of ze er geen heupletsel aan over heeft gehouden. Ik vermoed van niet.
Chipita is een vrolijke duidelijke rustige en welgemanierde gezonde baby. Ik ben verliefd
. En allen met mij die haar zien.Maar toch...
Mijn vent zei: zo'n snee maken mensen eigenlijk alleen in oorlog.
En zo voelt het ook wel een beetje. Naweeen van een heftige onderneming.
Ik weet het niet anders te zeggen dan in het Engels:
I just cannot wrap my brain around it. Naast dat ik nog steeds lichamelijk niet op orde ben.
Ik vond die geboorte het maar een slap aftreksel van een zg. natuurlijke bevalling. Je ligt erbij en als je mazzel hebt kijk je ernaar. Je wordt geleefd.
Ik heb Chipita misschien alles bij elkaar in de operatiekamer 10 seconden heb kunnen bekijken. Effe snel naast mijn hoofd gehouden voor een poleroidfotootje.
Verder heb ik wat ruggen van ok-medewerkers gezien, of een groot blauw stuk zeil, wat een blik op haar in de weg stond. Terwijl Chipita eigenlijk geen risico liep.
Dat mijn moeder de navelstreng heeft doorgeknipt heb ik al helemaal niet meegemaakt. Aankleden op een verre tafel, en daarna, hop, in de couveuse en weg ermee.
Ik heb nog een lange tijd op de ok gelegen. Hechtingen, hechtingen.
Pas na dik anderhalf uur, nadat mijn hele familie en het personeel Chipita al uitgebreid geknuffeld en gekust had, mocht ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Zo raar vond (en vind) ik dat.
De dagen in het ziekenhuis waren maar een beetje gek. Door de pijnlijke katheter en infuus. De mofineshots en extra pijnbestrijders
. Door die heerlijke Artsinopleiding en de uiterst grappige buffetmeneer die elke dag even langskwamen. En fantastisch verplegend personeel. Goed getraind en zonnig. Altijd bereid te zoeken naar een oplossing en hulp te bieden.Maar ook doordat mijn gezin ineens gerund werd door -tig andere mensen, en ik me nergens mee kon bemoeien, terwijl ik het juist altijd strak in de hand (moet) hebben.
Of dat ik me na anderhalve dag ineens realiseerde dat ik, behalve het gezichtje, niet eens wist hoe mijn kind eruit zag en heb gevraagd of ze haar bloot wilden maken.
En ik mijn geschrokken oudste slechts een uurtje per dag zag.
Thuiskomen viel vies tegen. Ze wilden me nog wel het weekend houden, maar ik moest en zou naar huis. Ik wilde mijn leven weer terug.
Dat ging niet zo makkelijk.
Verpleging was er niet. Pijnbestrijding bestond ineens uit een paracetamolletje. Uiterst hufterige Thuiszorgwinkelpersoneel. Een dwars oudste kind. En mijn huis was niet meer mijn thuis.
Na twee dagen is er wel nog 4 dagen een kraamzorgmevrouw geweest aan wie ik veel gehad heb.
Maar goed.
Ondanks dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik gedroomd heb, en die hele geboorte langs me heen is gegaan, heeft de tijd ondertussen een redelijke sleurdraai gegeven aan het huidige dagelijkse leven. Alles loopt weer zo'n beetje als het moet gaan.
Mijn lijf ziet er redelijk uit.
Behalve die buik. Wat naast de schuld van de keizersnee waarschijnlijk ook een beetje een erfelijke kwestie is. Hoewel. De striae had ik ook niet, dat heb ik overgehouden toen ze haar uit me trokken.
Alleen...
Mijn lijf vóelt alleen niet redelijk.
Ik ben hondsmoe. Niet in de zin van slaap tekort, maar van energie tekort.
Ik heb erg last van knieen, heupen (zij vermoedelijk niet, maar ik dus wel) en rug. En al maanden spierpijn.
Ik weet niet of het komt omdat die buikspieren pudding zijn en schijnbaar voorlopig ook echt niet veel beter lijken te worden ondanks de oefeningen.
Of dat het komt omdat ik teveel haast heb met 'beter' worden. Ik wil nl graag weer aan het werk, zelfstandig zijn.
Of dat de snee dwars door je energiemeridianen geratst is.
Of dat de ruggeprik meer met je doet dan alleen tijdelijk verdoven.
Of omdat mijn hormonen natuurlijk niet de oude zijn.
Of omdat het komt dat ik teveel hooi op mijn vork moet nemen, want alleen doende ouder.
Weet jij het?
En welke ervaring heb jij?
maandag 24 september 2007 om 10:47
en tilalia, over zelf doen, ik snap wel dat keizersnede bevalling moeders dit zo zien (althans, ik snap het niet, maar ik snap jouw verklaring wel) maar ivf ouders voelen dit toch ook niet? en die hebben toch ook de hulp van de medische wetenschap nodig, of vrouwen die medicatie nodig hebben voor hun eisprong, of noem maar op (ik kan de hele pagina vullen met voorbeelden) waarom dan die nadruk op keizersnede als falen? Je kind moet eruit en dat kan op twee manieren, via je buik met hulp van de dokter of door je vagina, en beide manieren hebben voordelen en nadelen. Maar ja, dit is mijn visie. En godzijdank voor keizersnedes, anders zouden er heel wat moeders en babies het niet halen.
maandag 24 september 2007 om 10:50
maandag 24 september 2007 om 10:51
Ik had ook een brochure meegekregen in het ZH waarin stond dat je 6 weken geen auto mocht rijden en daar baalde ik ook nog het meest van. Even gegoogled en daar vond ik het volgende hierover:
"Autorijden en het dragen van een strakzittende gordel geeft grote druk op de wond. U zit met autorijden in elkaar waardoor u meer last kunt krijgen van de wond en het litteken."
Dat ik niet mocht tillen en stofzuigen heb ik niet erg gevonden.
"Autorijden en het dragen van een strakzittende gordel geeft grote druk op de wond. U zit met autorijden in elkaar waardoor u meer last kunt krijgen van de wond en het litteken."
Dat ik niet mocht tillen en stofzuigen heb ik niet erg gevonden.
maandag 24 september 2007 om 10:57
Ik denk dat een groot probleem is dat je met een keizersnede dus niets zelf in de hand hebt. Je wordt een beetje geleefd. Wat mij denk ik geholpen zou hebben was als iemand foto's had gemaakt. Want je ligt daar helemaal in de stress en voelt alleen dat de afwas bij wijze van spreke wordt gedaan in je buik en dan inene, kind daar. Maar het moment dat je kindje uit je komt en dat mis je. Bij de geplande wilde we dit dus vastleggen maar door de enorme stress omdat hij eerder kwam (en ik dus zonder dat ik het wist al anderhalve dag weeen had) en de vroedvrouw in paniek was omdat ik met mijn stomme kop nog een volle maaltijd naar binnen had gewerkt voor de operatie (wist dus echt niet dat hij eraan kwam) en ze dus niet meteen konden opereren en het begon te dringen, zijn dat soort dingen dus vergeten. Het is dus niet zo dat ik geen band voel met mijn zoon want dat heb ik wel heel sterk, maar het hele onwerkelijke (wat ik trouwens ook hoor van moeders die zwaar aan de pethadine (?) hebben gezeten) gewoon dat voor je gevoel hele stukken missen.
maandag 24 september 2007 om 11:04
Misschien is het ook wel dat de moeders die een 48 uur bevalling achter de rug hebben flink geprezen worden en met de keizersnee moet je niet zeuren, dat is immers een makkie. En als je dan problemen hebt of had dan kan je nergens terecht. Maar het ligt bij mij denk ik ook aan het ziekenhuis waar ik lag, tegenover mij lag een meisje die dus normaal bevallen was maar wel meteen weer kon lopen en het verplegend personeel prees haar de hemel in voor haar prestatie.
maandag 24 september 2007 om 11:05
maar bloempje, hoe denk je dat ik mijn bevalling beleeft heb? ik was overdonderd, op van de pijn en de vermoeidheid, kind kwam eruit en ging allemaal in een roes. Ik heb wel meteen kind op mijn borst gekregen om vast te houden, dat is een groot verschil, dat snap ik, maar dan nog, ik was verdwaasd, hyper, opgelucht en uitgeput tegelijk en ineens een kind op mijn borst, allemaal mensen om mijn bed. Het moment dat mijn kind uit mij kwam, dacht ik alleen maar @#$%^&&n haal dat kind eruit!!!! het was te pijnlijk om ook maar ergens van te genieten en ergens bij stil te staan. Ik heb wel een hele foto rapportage en had die ook echt nodig om alles op een rijtje te zetten. Ik snap het verschil hoor en wil ook niet een wedstrijdje houden wat erger is of moeilijker te verwerken, maar een bevalling is gewoon een onwerkelijke ervaring, hoe je kind er ook uit komt.
maandag 24 september 2007 om 11:08
ja, een makkie? ik vind dat kolder en heb dat ook nog nooit ergens gehoord behalve hier op het forum, en heb toch echt een aantal vriendinnen met keizersnede ervaringen en ik heb tegen hen ook nooit anders aangekeken, sterker nog, tot ik zelf bevallen was op een natuurlijke manier, keek ik er eerder andersom tegenaan. Het is gewoon een grote buikoperatie en een makkie? moet je zelf eens een mes in je buik laten zetten, dat zou dan mijn antwoord zijn. Je weet toch zelf beter? dan doet het je toch niks wat anderen zonder zo'n ervaring ervan vinden?
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
Blij te lezen dat ik niet de enige ben
maandag 24 september 2007 om 11:14
Arwen, ik denk dat veel ivf-ouders wel degelijk vinden dat hun lichaam faalt. En daar komt dan nog eens bij dat het helemaal niet leuk is om patient te worden.
Ik heb een aangeboren hartkwaal gehad. Ben ondertussen geopereerd en genezen, maar hoewel het hebben van die hartkwaal niet mijn schuld was, ik baalde er wel van. Het voelde voor mij dat mijn lijf faalde. Ben ontzettend blij dat de medische wetenschap bestaat, maar dan nog is het patientzijn niet leuk.
Hou me te goede, ik vind niet dat ik gefaald heb bij Meisje-Klein. Kind lag in stuit, dus geen natuurlijke bevalling. Kan ik niks aan doen. Mag ik er nog steeds van balen dat ik een ks kreeg in plaats van een natuurlijke geboorte. Maar zoals ik al in mijn eersderre post zei: het gaat om het kind. Die bevalling is een ingrijpende gebeurtenis, omringd door fantastische danwel horrorverhalen, en daar maak je je een voorstelling van. Als die voorstelling niet uitkomt en je opeens een patient bent, dan is dat wel even slikken.
Helemaal omdat bevallen toch ook een sfeer heeft van "Kijk eens aan, wat een kracht, een heel kind eruit geperst, wow!", maar tegelijkertijd "Miljoenen vrouwen zijn je voorgegaan, dus jij kan dat ook, even je schouders eronder en op je tanden bijten, en voila, kind"
Het feit dat je dat kind er dan iet zelf uit kunt persen, kan heel goed als falen voelen. Dat snap ik best.
Ik heb een aangeboren hartkwaal gehad. Ben ondertussen geopereerd en genezen, maar hoewel het hebben van die hartkwaal niet mijn schuld was, ik baalde er wel van. Het voelde voor mij dat mijn lijf faalde. Ben ontzettend blij dat de medische wetenschap bestaat, maar dan nog is het patientzijn niet leuk.
Hou me te goede, ik vind niet dat ik gefaald heb bij Meisje-Klein. Kind lag in stuit, dus geen natuurlijke bevalling. Kan ik niks aan doen. Mag ik er nog steeds van balen dat ik een ks kreeg in plaats van een natuurlijke geboorte. Maar zoals ik al in mijn eersderre post zei: het gaat om het kind. Die bevalling is een ingrijpende gebeurtenis, omringd door fantastische danwel horrorverhalen, en daar maak je je een voorstelling van. Als die voorstelling niet uitkomt en je opeens een patient bent, dan is dat wel even slikken.
Helemaal omdat bevallen toch ook een sfeer heeft van "Kijk eens aan, wat een kracht, een heel kind eruit geperst, wow!", maar tegelijkertijd "Miljoenen vrouwen zijn je voorgegaan, dus jij kan dat ook, even je schouders eronder en op je tanden bijten, en voila, kind"
Het feit dat je dat kind er dan iet zelf uit kunt persen, kan heel goed als falen voelen. Dat snap ik best.
maandag 24 september 2007 om 11:16
Arwen, mijn eigen broer vond dat ik niet mocht klagen over buikpijn naderhand, want ik moest verdorie toch maar blij zijn dat het zo'n makkie was geweest. Ik moest god maar op mijn blote knietjes danken dat ik geen weeen had hoeven doorstaan.
Duh. Ik wist inderdaad wel beter, maar op het moment dat hij dat zei, gunde ik hem echt even een buikwond in combinatie met een stevige verkoudheid. Voel maar even, voordat je roept dat het een makkie is.
maandag 24 september 2007 om 11:18
nou ja, ik ben denk ik te nuchter voor die zienswijze. Mijn voorstelling over een bevalling kwam ook helemaal niet uit (met dank aan mijn moeder die me enorm gerust stelde van te voren en het deed voorkomen alsof een bevalling een makkelijk iets was, wat vanzelf ging en weinig pijn deed, huh??? hartig woordje mee gewisseld naderhand) maar ik vond dat achteraf alleen maar grappig. En ik was ook ineens patient, want kind had in het vruchtwater gepoept en lag in een aangezichtsligging, maar ik vond dat alleen maar prettig, extra controle en begeleiding. Dus ik herken dat gevoel echt niet. Maar goed, veel vrouwen hebben dat blijkbaar wel, en dat vind ik jammer, want ik vind een bevalling, hoe dan ook een prestatie waar je trots op mag zijn.
maandag 24 september 2007 om 11:21
wat ik grappig vond (even uitleg) is dat ik in mijn tasje lekkere massage olie had zitten voor tussen de weeen, leek me handig voor vriend, ik had lekkere hapjes voor tussen de weeen (alsof ik iets binnen hield), ik had een leuk setje ingepakt voor de fotoos, (zat meteen onder het bloed), kortom ik ging er een feestje van maken, hoezo naief en onnozel?
maandag 24 september 2007 om 11:22
Klopt, maar mijn broer zal vast niet de enige zijn die die mening is toegedaan. En aangezien iedereen rond bevallingen altijd wel iets te zeggen heeft (zet vrouwen met jonge kinderen bij elkaar en voor je het weet zit je tot je enkels in het vruchtwater terwijl je oren vol barenspijn zitten), zullen er vast wel meer ks-vrouwen dat te horen hebben gekregen. Da's echt niet alleen op het forum.
maandag 24 september 2007 om 11:25
Hahaha! Ik had allerlei wilde plannen: ik zou cdtjes gaan maken met lekkere muziek om te baren, op yoga me helemaal ingeleefd in houdingen voor de ontsluiting, ik had het helemaal bedacht. Lief heeft op de dag van de bevalling zelf de hele achterbank van de auto omgetoverd tot baarparadijs, voor de rit naar het ziekenhuis. Kussentjes, dekentjes, kotsemmer, rustige muziek in de auto, etc.
Niks aan gehad. Ik en mijn washandje, dat was het
Ik heb op mijn zij gelegen met een washandje in mijn hand.
maandag 24 september 2007 om 11:26
mensen weten niet waar ze het over hebben. Misschien omdat ik verpleegkundige ben en weet hoe groot een buikoperatie is? (ik heb geen ervaring als verpleegkundige met keizersnedes, maar wel met vergelijkbare operaties). Of misschien ben ik wel een uitzondering, maar als ik vriendinnen zag na een keizersnede, dacht ik altijd, hmmmm, verdomd pijnlijk zo'n buik, doe mij maar een gewone bevalling. Nu denk ik, ik wil geen van beide, maar ja, kind moet er toch uit.
En inderdaad, vrouwen bij elkaar, afschuwelijk die verhalen die dan ontstaan, ene nog erger en pijnlijker en langer en verschrikkelijker dan de andere. En het enige wat ik dan altijd denk is, ben jij gezond? is je kind gezond? nou dan.
En inderdaad, vrouwen bij elkaar, afschuwelijk die verhalen die dan ontstaan, ene nog erger en pijnlijker en langer en verschrikkelijker dan de andere. En het enige wat ik dan altijd denk is, ben jij gezond? is je kind gezond? nou dan.
maandag 24 september 2007 om 14:02
Hahaha, ik lig in een deuk om die verhalen van Arwen en Tilalia om de bevalling zo rustig, romantisch en comfortabel mogelijk te maken.
Inderdaad ja. Héél romantisch: de hele dag met je blote onderste in die snikhete verloskamer liggen, er ongeveer 10 verschillende mensen in en uit lopen en naar je onderkantje kijken (of erin voelen), allerlei infusen in je arm te hebben, piepende CTG-apparatuur naast je.
En dan heb ik het nog niet eens over de keizersnee in de OK.....
Ja, echt supergezellig zo'n bevalling
.
Inderdaad ja. Héél romantisch: de hele dag met je blote onderste in die snikhete verloskamer liggen, er ongeveer 10 verschillende mensen in en uit lopen en naar je onderkantje kijken (of erin voelen), allerlei infusen in je arm te hebben, piepende CTG-apparatuur naast je.
En dan heb ik het nog niet eens over de keizersnee in de OK.....
Ja, echt supergezellig zo'n bevalling
.
anoniem_36154 wijzigde dit bericht op 24-09-2007 14:03
Reden: schrijffoutje
Reden: schrijffoutje
% gewijzigd
What matters most is how you see yourself
maandag 24 september 2007 om 14:17
Ik had heel veel marsepein mee naar de bevalling, en twixies. Lekker, voor tussen de weeen door. Niet eens aan gedácht, tijdens de bevalling. Hier ook een geval van 'ik en mn washandje'.
Nu moet ik wel zeggen: de uren tussen de ruggeprik en de keizersnee (dat was zeven uur, bedoeld om de onsluiting door te laten zetten), die vond ik echt heel bijzonder en leuk. Vriend niet, die was bekaf, maar ik was haske hyper en vond het allemaal wel gezellig. Lekker gegeten, beetje geslapen, beetje gekletst. Enige vervelende was de gyn. die om het uur kwam toucheren, terwijl ik uiteindelijk om een keizersnee zat te bidden, haha.
Nu moet ik wel zeggen: de uren tussen de ruggeprik en de keizersnee (dat was zeven uur, bedoeld om de onsluiting door te laten zetten), die vond ik echt heel bijzonder en leuk. Vriend niet, die was bekaf, maar ik was haske hyper en vond het allemaal wel gezellig. Lekker gegeten, beetje geslapen, beetje gekletst. Enige vervelende was de gyn. die om het uur kwam toucheren, terwijl ik uiteindelijk om een keizersnee zat te bidden, haha.
maandag 24 september 2007 om 14:32
Bij mijn geplande ks had ik juist niks bij me om het gezellig te maken, alleen wat snaai voor naderhand. Ik kan niet tegen suiker, dus het leek me handig om dat bij me te hebben.
Maar ja, na een ks mag je niks eten. Tot je darmactiviteit hebt gehad. Normaal duurt dat een dag ofzo. Ik liet na een uur of 2, 3 alweer een scheet, maar dat geloofde niemand. En klaphonger dat ik had! Heel, heel erg was het. (Gelukkig mocht ik wel zo veel drinken als ik wilde) Uiteindelijk pas de volgende avond een kommetje kippenbouillon gekregen (toen had ik wel al een zelf meegenomen druivensuikertje op, ik trok het echt iet meer) en s nachts bij de verpleging een broodmaaltijd losgebedeld. MK was wakker geworden en ik kon haar nog niet zelf pakken, dus de verpleging gebeld. Die vroeg of het allemaal ging, en toen moest ik zo huilen, omdat ik zo'n honger had maar officieel dus nog niks anders mocht dan bouillon. "En hoe moet ik nou melk maken als ik niks mag eeheehee-ten? "
Toen kreeg ik 4 (Vier! Wow!) witte boterhammen met zoet beleg (boeien!), een bakje kwark (doen ze daar kennelijk op hun brood) en een bakje yoghurt.
Ik heb gesmuld. Echt waar. En ik hou niet eens van witbrood.
Maar ja, na een ks mag je niks eten. Tot je darmactiviteit hebt gehad. Normaal duurt dat een dag ofzo. Ik liet na een uur of 2, 3 alweer een scheet, maar dat geloofde niemand. En klaphonger dat ik had! Heel, heel erg was het. (Gelukkig mocht ik wel zo veel drinken als ik wilde) Uiteindelijk pas de volgende avond een kommetje kippenbouillon gekregen (toen had ik wel al een zelf meegenomen druivensuikertje op, ik trok het echt iet meer) en s nachts bij de verpleging een broodmaaltijd losgebedeld. MK was wakker geworden en ik kon haar nog niet zelf pakken, dus de verpleging gebeld. Die vroeg of het allemaal ging, en toen moest ik zo huilen, omdat ik zo'n honger had maar officieel dus nog niks anders mocht dan bouillon. "En hoe moet ik nou melk maken als ik niks mag eeheehee-ten? "
Toen kreeg ik 4 (Vier! Wow!) witte boterhammen met zoet beleg (boeien!), een bakje kwark (doen ze daar kennelijk op hun brood) en een bakje yoghurt.
Ik heb gesmuld. Echt waar. En ik hou niet eens van witbrood.
maandag 24 september 2007 om 14:42
Huh niks eten na de ks? Ik mocht gewoon eten hoor. Ik had gelukkig niet zo'n megahonger want had 's middags nog een broodmaaltijd gekregen. Doordat ik een ruggeprik had gekregen heb ik ook nog gewoon gegeten tussen de weeën door. Wel veel last van winderigheid na de ks, maar dat schijnt normaal te zijn.
maandag 24 september 2007 om 14:56
maandag 24 september 2007 om 15:16
Grappig om te lezen hoe je voorbereid bent (of niet) op je bevalling. Ik ook aan de yoga, gezwommen, ontspanningsoefeningen, cursus bevallen voor 2 (waar ik écht het persen moest oefenen en het lukte me gdmm niet; blij dat het een ks werd!)
Hoewel ik wist dat een ks erin zat (Ella moest geboren worden omdat mijn suikers het niet meer hielden, maar alles zat potdicht hoewel ik wel duidelijke weeen had. Het plan was; gel inbrengen hopen op verweking van de bm óf ontsluiting, vliezen breken en baren (in een notendop
) Zou dat niet lukken; dan een ks. En ja hoor... geen verweking, geen ontsluiting, geen gebroken vliezen en wel een ks.
Op het moment dat de gyn zei dat het een ks zou worden, heb ik gejankt! Ik vond het zó erg! Want.... mijn lijf kon dit ook al niet (let op; zieligmodus aan: als kind nierpatiënt geweest; zkh in, zkh uit. Gelukkig er over heen gegroeid. 5 jaar geleden diabeet geworden. Zwanger worden lukte niet vanzelf; had daarvoor ook een dokter nodig. Kindje moest geboren worden vanwege mijn suikers en dan lukt het niet!!!! zieligmodus uit. ) Ik heb op dat moment de knop omgezet; Ella moest geboren worden, punt uit. Alles ging toen ook wel in sneltreinvaart. Het was kwart voor 4 en de dienstdoende anesthesist wilde graag om 5 uur naar huis (echt waar!) Een lul de behanger van de bovenste plank (ik heb het hier al vaker gelezen) nee, mevrouw u moet echt wat verder naar voren buigen (JA, dat gaat met zo'n dikke buik toch niet!!!!) Gelukkig ging het zetten van de ruggenprik in één keer goed. Wel een vreemde gewaarwording dat ik nog wel rechtop kon gaan zitten vóór de prik, maar dat ik al hulp nodig had om weer te gaan liggen!
In de ok was het eigenlijk wel gezellig.... Ik was de laatste patient van die dag en het was al de 5e ks die dag! Ik had al kennis gemaakt met de kinderarts die er was, Ella zou op de couveuseafdeling komen te liggen (dat was wel een minpunt, dat hoorden we 's ochtends pas ipv dat we dat allang wisten!). Er was zelfs speciaal iemand op getrommeld zodat die de foto's kon maken (wat geresulteerd heeft in een paar hele vage foto's van de muren van de ruimte haha. gelukkig ook van mijn buik mét kind en Ella half uit de buik enzo).
De ka wilde Ella meteen controleren enzo, maar mijn gyn zei; nee, eerst mag moeder even kijken. Dus werd Ella boven dat operatiedoek gehouden en heb ik haar even gezien. Het controleren etc werd gedaan op ooghoogte dus dat kon ik allemaal volgen, heb haar dus ook wel in haar nakie gezien toen.
Toen ze warm genoeg was ingewikkeld, heeft de ka haar best lang (5 min??) naast mijn hoofd gehouden en kon ik haar knuffelen met één hand en kusjes geven (en huilen waardoor mijn bril besloeg en ik mijn mooie kind een beetje troebel zag). De man is toen met Ella en de ka naar de afdeling gegaan, ik werd gehecht en naar de verkoever gereden. Daar lag ik helemaal allenig... had veel bloed verloren en een te laag hb, moest wachten op de nieuwe uitslag voor ik naar boven mocht. Heb zelf de klok goed in de gaten gehouden en een uur later mocht ik naar boven. In mijn operatie-outfit ben ik naar de couveuse-afd gereden waar ik met een blote Ella (ze had alleen een luiertje om en een mutsje op) kon knuffelen. Ella had toen een cupje voeding gehad (haar suiker was veel te laag) en ze hing al aan een glucose infuusje.
Daarna ben ik naar de kraam gereden, daar hebben ze me gewassen en in een schone pyjama gehesen. Ik zelf lag ook aan een infuus (gluco-insuline) en die verdomde katheter.... Morfine kan ik me niet herinneren dat ik dat gekregen heb. Wel pillekes tegen de pijn. Om 19 uur hebben we iedereen gebeld, ze mochten van ons komen tegen 21 uur.
Waar ik wel enorm van geschrokken ben is al dat bloed in mijn bed. Ik had er domweg niet bij stil gestaan dat je ook bij een ks gaat vloeien....
toen de opa's en oma's kwamen, hebben wij Ella steeds vast gehouden, iedereen moest eerst zijn handen ontsmetten en zij mochten alleen kijken. Wel jammer voor ze, maar voor ons wel prettig.
Ella is pas 2 dagen later in bad gegaan, dat hadden we gepland (ze hadden daar zo'n groot plan bord waarop je kon aangeven wat je wel en niet wilde doen met je kindje; Ella lag dus niet bij mij, heeft 5 dagen op de kinderafd. gelegen). Dus mochten we kijken hoe de vpk het bad deed zodat we het de volgende keer zelf konden doen. Ella had toen nog een infuus, dus dat was ook niet zo handig zelf doen zeg maar.
BV liep in het begin voor geen ruk, maar ik heb al die tijd voet bij stuk willen houden. Veel proberen, maar ze moest toch eten, zeker vanwege haar te lage suikers. Ze kreeg na 2 dagen kv uit een flesje. Het aanleggen wilde maar niet lukken, kolven ging ook niet superbest, maar ik heb doorgezet. Na een dag of 4 lukte kolven wat beter en kreeg ze dat in een flesje en toen Ella 10 dagen was, lukte het live voeden voor het eerst ook echt goed.
In ons zkh hebben ze wel bepaalde procedures, maar niet allemaal even helder en duidelijk. Ik denk wel dat elk zkh andere normen hanteert.
Ik ben om 17 u bevallen van Ella, de volgende ochtend om 7 uur heb ik gevraagd of ze die k**katheter eruit wilden halen want ik werd gillend gek van het kreng. Hebben ze gedaan. Ik heb ook die ochtend een ontbijtje gehad en de verdere dag gewoon gegeten. Daardoor mocht om 12 uur mijn infuus eruit en kon ik zelf alles weer regelen met mijn suikers.
Wanneer ik gedoucht heb weet ik niet meer, maar er was wel een vpk op de kamer zodat ik hulp kon vragen als het nodig was.
Beleid hier is ook dat moeders die hun kindje hebben gekregen en het bij hen mogen houden, bij elkaar liggen. Dus ik lag bij een andere nieuwbakken moeder, maar haar kindjes lagen gezellig op de kinderkamer bij Ella en wij lagen ook bij elkaar. Toen Ella na 4 dagen bij mij mocht liggen, ben ik dan ook verhuisd naar een andere kamer.
Ik heb wel een tijdje last gehad van dat ik niet wist wat er gebeurd was bij de ks. Ik heb wat rond zitten surfen op internet en nog een paar keer de info-boekjes van het zkh gelezen. Ik moest het wel echt even op een rij zetten en een plekje geven. Ik vind nu dan ook dat ik niet gefaald heb, hoe dan ook; ik ben bevallen van een prachtmeid! Ik vind het aan de andere kant wel jammer dat ik niet op de natuurlijke manier bevallen ben, het is net of ik wél bij het clubje van moeders hoor, maar de verkeerde instaptoets gemaakt heb (dat heb ik mezelf aangepraat hoor).
Dit is gewoon even een aanvulling op mijn eerdere verhaal. Wel lekker om het nog eens een keer hier neer te zetten.
Hoewel ik wist dat een ks erin zat (Ella moest geboren worden omdat mijn suikers het niet meer hielden, maar alles zat potdicht hoewel ik wel duidelijke weeen had. Het plan was; gel inbrengen hopen op verweking van de bm óf ontsluiting, vliezen breken en baren (in een notendop
) Zou dat niet lukken; dan een ks. En ja hoor... geen verweking, geen ontsluiting, geen gebroken vliezen en wel een ks.Op het moment dat de gyn zei dat het een ks zou worden, heb ik gejankt! Ik vond het zó erg! Want.... mijn lijf kon dit ook al niet (let op; zieligmodus aan: als kind nierpatiënt geweest; zkh in, zkh uit. Gelukkig er over heen gegroeid. 5 jaar geleden diabeet geworden. Zwanger worden lukte niet vanzelf; had daarvoor ook een dokter nodig. Kindje moest geboren worden vanwege mijn suikers en dan lukt het niet!!!! zieligmodus uit. ) Ik heb op dat moment de knop omgezet; Ella moest geboren worden, punt uit. Alles ging toen ook wel in sneltreinvaart. Het was kwart voor 4 en de dienstdoende anesthesist wilde graag om 5 uur naar huis (echt waar!) Een lul de behanger van de bovenste plank (ik heb het hier al vaker gelezen) nee, mevrouw u moet echt wat verder naar voren buigen (JA, dat gaat met zo'n dikke buik toch niet!!!!) Gelukkig ging het zetten van de ruggenprik in één keer goed. Wel een vreemde gewaarwording dat ik nog wel rechtop kon gaan zitten vóór de prik, maar dat ik al hulp nodig had om weer te gaan liggen!
In de ok was het eigenlijk wel gezellig.... Ik was de laatste patient van die dag en het was al de 5e ks die dag! Ik had al kennis gemaakt met de kinderarts die er was, Ella zou op de couveuseafdeling komen te liggen (dat was wel een minpunt, dat hoorden we 's ochtends pas ipv dat we dat allang wisten!). Er was zelfs speciaal iemand op getrommeld zodat die de foto's kon maken (wat geresulteerd heeft in een paar hele vage foto's van de muren van de ruimte haha. gelukkig ook van mijn buik mét kind en Ella half uit de buik enzo).
De ka wilde Ella meteen controleren enzo, maar mijn gyn zei; nee, eerst mag moeder even kijken. Dus werd Ella boven dat operatiedoek gehouden en heb ik haar even gezien. Het controleren etc werd gedaan op ooghoogte dus dat kon ik allemaal volgen, heb haar dus ook wel in haar nakie gezien toen.
Toen ze warm genoeg was ingewikkeld, heeft de ka haar best lang (5 min??) naast mijn hoofd gehouden en kon ik haar knuffelen met één hand en kusjes geven (en huilen waardoor mijn bril besloeg en ik mijn mooie kind een beetje troebel zag). De man is toen met Ella en de ka naar de afdeling gegaan, ik werd gehecht en naar de verkoever gereden. Daar lag ik helemaal allenig... had veel bloed verloren en een te laag hb, moest wachten op de nieuwe uitslag voor ik naar boven mocht. Heb zelf de klok goed in de gaten gehouden en een uur later mocht ik naar boven. In mijn operatie-outfit ben ik naar de couveuse-afd gereden waar ik met een blote Ella (ze had alleen een luiertje om en een mutsje op) kon knuffelen. Ella had toen een cupje voeding gehad (haar suiker was veel te laag) en ze hing al aan een glucose infuusje.
Daarna ben ik naar de kraam gereden, daar hebben ze me gewassen en in een schone pyjama gehesen. Ik zelf lag ook aan een infuus (gluco-insuline) en die verdomde katheter.... Morfine kan ik me niet herinneren dat ik dat gekregen heb. Wel pillekes tegen de pijn. Om 19 uur hebben we iedereen gebeld, ze mochten van ons komen tegen 21 uur.
Waar ik wel enorm van geschrokken ben is al dat bloed in mijn bed. Ik had er domweg niet bij stil gestaan dat je ook bij een ks gaat vloeien....
toen de opa's en oma's kwamen, hebben wij Ella steeds vast gehouden, iedereen moest eerst zijn handen ontsmetten en zij mochten alleen kijken. Wel jammer voor ze, maar voor ons wel prettig.
Ella is pas 2 dagen later in bad gegaan, dat hadden we gepland (ze hadden daar zo'n groot plan bord waarop je kon aangeven wat je wel en niet wilde doen met je kindje; Ella lag dus niet bij mij, heeft 5 dagen op de kinderafd. gelegen). Dus mochten we kijken hoe de vpk het bad deed zodat we het de volgende keer zelf konden doen. Ella had toen nog een infuus, dus dat was ook niet zo handig zelf doen zeg maar.
BV liep in het begin voor geen ruk, maar ik heb al die tijd voet bij stuk willen houden. Veel proberen, maar ze moest toch eten, zeker vanwege haar te lage suikers. Ze kreeg na 2 dagen kv uit een flesje. Het aanleggen wilde maar niet lukken, kolven ging ook niet superbest, maar ik heb doorgezet. Na een dag of 4 lukte kolven wat beter en kreeg ze dat in een flesje en toen Ella 10 dagen was, lukte het live voeden voor het eerst ook echt goed.
In ons zkh hebben ze wel bepaalde procedures, maar niet allemaal even helder en duidelijk. Ik denk wel dat elk zkh andere normen hanteert.
Ik ben om 17 u bevallen van Ella, de volgende ochtend om 7 uur heb ik gevraagd of ze die k**katheter eruit wilden halen want ik werd gillend gek van het kreng. Hebben ze gedaan. Ik heb ook die ochtend een ontbijtje gehad en de verdere dag gewoon gegeten. Daardoor mocht om 12 uur mijn infuus eruit en kon ik zelf alles weer regelen met mijn suikers.
Wanneer ik gedoucht heb weet ik niet meer, maar er was wel een vpk op de kamer zodat ik hulp kon vragen als het nodig was.
Beleid hier is ook dat moeders die hun kindje hebben gekregen en het bij hen mogen houden, bij elkaar liggen. Dus ik lag bij een andere nieuwbakken moeder, maar haar kindjes lagen gezellig op de kinderkamer bij Ella en wij lagen ook bij elkaar. Toen Ella na 4 dagen bij mij mocht liggen, ben ik dan ook verhuisd naar een andere kamer.
Ik heb wel een tijdje last gehad van dat ik niet wist wat er gebeurd was bij de ks. Ik heb wat rond zitten surfen op internet en nog een paar keer de info-boekjes van het zkh gelezen. Ik moest het wel echt even op een rij zetten en een plekje geven. Ik vind nu dan ook dat ik niet gefaald heb, hoe dan ook; ik ben bevallen van een prachtmeid! Ik vind het aan de andere kant wel jammer dat ik niet op de natuurlijke manier bevallen ben, het is net of ik wél bij het clubje van moeders hoor, maar de verkeerde instaptoets gemaakt heb (dat heb ik mezelf aangepraat hoor).
Dit is gewoon even een aanvulling op mijn eerdere verhaal. Wel lekker om het nog eens een keer hier neer te zetten.
maandag 24 september 2007 om 16:00
(Sjee er viel ineens een hoop bij te lezen)
Hoe verdrietig jouw dubbele verlies ik het ook vind voor je Solomio, ik vind niet dat je gelijk hebt zoals sommigen aangeven.
Tegen jóuw vergrootglas des levens vallen de verhalen van anderen in het niet, maar dat wil nog niet zeggen dat de ervaringen van een ander dan maar als een soort aanstellerij in de hoek geschoven horen.
Als er iemand gaat trouwen en ze hebben regen, Mr Bean als ambtenaar en een scheur in hun jurk, denk ik ook niet, Ja maar jij ligt wel elke avond naast je man. Of als ik mijn dagelijkse boterham gewoon met kaas eet, sta ik ook niet bij elke hap stil dat de kindertjes in Afrika...
Affijn. Harde tante of niet, je snapt 'm wel.
Wat betreft het falen. Ik vind niet dat ík gefaald heb. Wel weet ik dat ik aan deze bevalling een verwachtingen-kaartje gehangen had.
Omdat bij Kjongen er eigenlijk zoveel misging, en Chipitás zwangerschap eigenlijk een eitje was (voor mij dan he? Ik weet niet hoe anderen het ervaren hebben, die eeuwige janksmoel ), en het mijn laatste zwangerschap is, ging ik alles met deze bevalling goedmaken. Zéker omdat de weeen, water etc me allemaal zo gemakkelijk af gingen.
Kortom: ik ben me rót geschrokken. En omdat ik na 3 maanden pas een beetje begin te verwerken, schrijf ik daar over.
(effe posten)
Hoe verdrietig jouw dubbele verlies ik het ook vind voor je Solomio, ik vind niet dat je gelijk hebt zoals sommigen aangeven.
Tegen jóuw vergrootglas des levens vallen de verhalen van anderen in het niet, maar dat wil nog niet zeggen dat de ervaringen van een ander dan maar als een soort aanstellerij in de hoek geschoven horen.
Als er iemand gaat trouwen en ze hebben regen, Mr Bean als ambtenaar en een scheur in hun jurk, denk ik ook niet, Ja maar jij ligt wel elke avond naast je man. Of als ik mijn dagelijkse boterham gewoon met kaas eet, sta ik ook niet bij elke hap stil dat de kindertjes in Afrika...
Affijn. Harde tante of niet, je snapt 'm wel.
Wat betreft het falen. Ik vind niet dat ík gefaald heb. Wel weet ik dat ik aan deze bevalling een verwachtingen-kaartje gehangen had.
Omdat bij Kjongen er eigenlijk zoveel misging, en Chipitás zwangerschap eigenlijk een eitje was (voor mij dan he? Ik weet niet hoe anderen het ervaren hebben, die eeuwige janksmoel
), en het mijn laatste zwangerschap is, ging ik alles met deze bevalling goedmaken. Zéker omdat de weeen, water etc me allemaal zo gemakkelijk af gingen.Kortom: ik ben me rót geschrokken. En omdat ik na 3 maanden pas een beetje begin te verwerken, schrijf ik daar over.
(effe posten)
maandag 24 september 2007 om 16:43
het is niet bedoeld denk ik om anderen als aanstellers te betitelen, maar het kan wel helpen te relativeren denk ik. Ik kan dat voor mezelf wel in elk geval. Nou heb ik geen ervaring met een keizersnede, maar wel bijv met 9 maanden kotsen tijdens de eerste zwangerschap. Wat klote is, maar ja, dacht ik dan altijd maar, ik ben gezond, kind groeit goed en kwam er goed uit, waar zeur ik over als ik naar verhalen van anderen luisterde (over moeilijk of niet zwanger worden, plat liggen ivm kans op vroeggeboorte, ingeleid worden vanwege hellup etc etc). Je hoeft elke vervelende of nare ervaring ook niet weg te wuiven met een ander nog erger of vervelender verhaal, het kan altijd erger en dat is ook nergens goed voor. Hoe je iets ervaart, ervaar je het nou eenmaal, maar soms is het gewoon goed om stil te staan bij wat je wel hebt ipv wat je niet hebt. En ze heb ik de posting van solomio opgevat. Maar goed, dit is natuurlijk niet mijn topic.
maandag 24 september 2007 om 16:57
Bloempje wat is energetische therapie?
Tila, vriendin van me heeft 4 kinderen gekregen in Belgie. De eerste met een keizersnee, en toen automatisch de anderen ook. (Maar goed, dat is dan ook wel weer 8 jaar en langer geleden.)
Ook kreeg zij een sluitlaken. Dat raden ze dan in Nederland weer af.
Ik heb het na 2 dagen en nachten thuis wel laten aanschaffen. Heerlijk vond ik het zo'n laken. Kon eindelijk op mijn zij liggen en slapen, zonder dat het leek dat mijn ingewanden in De Pyton zaten bij het omdraaien.
Je mag in Nederland 6 weken niet rijden vanwege verzekering.
Je bent gewoon niet verzekerd (is mij verteld). Met de volgende Amerikageorienteerde reden: Stel dat je in een ongeluk terecht komt, bewijs dan maar eens dat het niet jouw schuld is. Misschien kreeg je toch ineens een kramp.
Het is niet alleen bij een buikoperatie zo. Ik heb ook bij iemand met een voet-letsel gehoord.
Overigens vertelde een verzekeringsmevrouw me dat het bij hun verzekeringsmij niet goldt, maar goed, een zikenhuis adviseert niet voor niks, dacht ik zo.
Tila, vriendin van me heeft 4 kinderen gekregen in Belgie. De eerste met een keizersnee, en toen automatisch de anderen ook. (Maar goed, dat is dan ook wel weer 8 jaar en langer geleden.)
Ook kreeg zij een sluitlaken. Dat raden ze dan in Nederland weer af.
Ik heb het na 2 dagen en nachten thuis wel laten aanschaffen. Heerlijk vond ik het zo'n laken. Kon eindelijk op mijn zij liggen en slapen, zonder dat het leek dat mijn ingewanden in De Pyton zaten bij het omdraaien.
Je mag in Nederland 6 weken niet rijden vanwege verzekering.
Je bent gewoon niet verzekerd (is mij verteld). Met de volgende Amerikageorienteerde reden: Stel dat je in een ongeluk terecht komt, bewijs dan maar eens dat het niet jouw schuld is. Misschien kreeg je toch ineens een kramp.
Het is niet alleen bij een buikoperatie zo. Ik heb ook bij iemand met een voet-letsel gehoord.
Overigens vertelde een verzekeringsmevrouw me dat het bij hun verzekeringsmij niet goldt, maar goed, een zikenhuis adviseert niet voor niks, dacht ik zo.
