Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)

Fijne vakantie Hanke!

quote:hanke321 schreef op 25 juli 2010 @ 14:42:

Bertrade, wat een goede vraag is dat! Serieus, je ziet een patroon, besluit er wat aan te doen, denkt na over eigen oplossingen en vraagt vervolgens om tips.



Gister had ik dat ook in de super, zo´n moment. En dan vraag ik me af wat iemand die mij te logeren had, me op zo´n moment voor zou schotelen. Dan kom ik vaak wel op ideeen. Of ik ze ook uitvoer is een tweede, aardappeltjes schillen heb ik niet altijd zin in.



Grote (aso)koffer zit vol, (slaapzak erin en matje erop; het inpakken is gelukt. Net wipte nog een vriendin langs, erg gezellig. Maar het is duidelijk dat Hanke, hoewel aan de beterende hand, echt nog niet beter is. Ze kon aan mijn haar zien dat ´t niet zo lekker gaat. Futloos en dof. En i.t.s.t. de normale spraakwaterval die ik over mensen uitstort, slaat mijn stem vrij snel over of begin ik te hoesten. Ik zal op het reisgezelschap een minder spraakzamer indruk maken dan ik feitelijk ben. Misschien wel zo goed, om een goed indruk te maken.



Hele einden fietsen vanaf overmorgen.... ik moet nog maar zien of dat gaat lukken de eerste dagen. Anders een gevalletje bezemwagen.



Veel plezier op vakantie!



Hmm, wat een ander me voor zou schotelen. Geen idee...Wat ik iemand anders voor zou schotelen...Iets zelfgemaakts uit de oven denk ik. Tsja, schiet nog niet echt op. Ondertussen ga ik maar beginnen aan het avondeten (zelfgemaakte pizza), daar heb ik wel trek in .

Zo wat is er wel veel (moois) geschreven. Inspirerend. Ik heb de afgelopen weken zoveel handvatten en inzichten van jullie gekregen en heb een paar belangrijke stappen gezet.



Ik kan weer genieten van het eten, heb me vanmiddag door de baboesjka van een vriendin op blini laten trakteren. Geen spijt, alleen maar blij dat ik weer eens de kans kreeg om blini te eten.



Nu geen zin om te koken, maar: er staat wel een eenvoudige maar gezonde ovenschotel in de oven. Was een week geleden pizza geweest



Kortom voel me blij en happy!



Hanke, veel fietsplezier. Ik vind het een stoere vakantie



CP wat een scriptiemijlpalen!



Op alle andere Posts reageer ik later!

Zima, ik heb nog nooit blini's gegeten. is dat nu echt anders dan pancakes ofzo?

Opeens bedenk ik me dat ik ook al heel lang geen barra's heb gegeten, van de oosterse markt. Die vind ik ook altijd zo ongelooflijk lekker!



Mijn pain campagnard smaakte een beetje vreemd. Leek wel of er per ongeluk wat zoetigheid door zat. Maar na een dag zie ik op de zak dat ik een honing-noten-brood heb gekocht. Zien er dus precies hetzelfde uit! Ik wilde vandaag weer verse pasta eten, maar dochter in in slaap gekukeld. Ik heb nog wel van die overheerlijke pest over, dus ik maak hetzelfde als gisteren, maar dan met droge pasta. Misschien dat ik vandaag wel aubergine erbij gril ipv tomaatjes...

Ik heb de tortellini die over was van gister opgewarmd in de pesto van gister. Met de chipolataworstjes erbij in de pan, scheutje water en minipomodores. Heel lekker. Snijbonen gekookt en erdoorheen. Dat was een prachtige combi. Als toetje een mango en een kleintje Haagen Dasz. Ander val ik af



Overdag 3 kale muesliboterhammen, dus ik moest wel veel eten.

quote:hanke321 schreef op 25 juli 2010 @ 15:39:

Dank je Muis en succes met je paper.



Wat me trouwens vandaag te binnen schoot, was een vraag of een gedachte. Hoe staat het met Muis en kwetsbaar, bereikbaar en zacht zijn, met hechten? Die vraag kwam in me op omdat ik dit topic deels aan het herlezen was en veel van jouw posts gaan over een strijdige Muis vol ideeen, hard aan het werk voor een betere, praktischer wereld. Alsof je daar veel energie aan besteedt: aan strijd, aan verbetering. Mijn vraag was in hoeverre je dan open staat voor zachtheid en romantiek als je in de ´kom maar op, dit gaan we fixen´ modus zit..



Is een kant die ik niet gauw aan mensen laat zien - en is 1 van de problemen in de coaching en intervisie. Maar ook hier: slechte ervaring; misbruik gemaakt van de situatie. Ik kan het wel. Ik kan zelfs uiterst romantisch zijn (nou moet die vent die ik leuk vind nog eens durven - hij wil wel, maar durft niet - ingewikkeld verhaal).



Hechten vind ik wel moeilijk, omdat ik me juist heel sterk kan hechten - het zal ook weer eens niet iets van uitersten zijn, en ik kan het er dan heel moeilijk mee hebben als het over gaat, ook als ik weet dat het over 'moet' gaan. Dit omdat ik van mening ben dat mensen, dingen, gebeurtenissen in je leven plaats vinden met een doel. Zo heb ik inmiddels geleerd nooit meer naar je oude werk of afdeling terug te keren, je vindt nooit meer wat je achter liet. Missshcien zeg je: logisch, maar voor mij waren dat wel eens ontgoochelingen. En ook als vriendschappen voorbij gingen. Inmiddels kan ik daar met meer vrede op terug kijken: het heeft het doel gediend, en ik heb net zo hard ook daar een doel gediend. Maar ziehier dus dat hechten he?



Misschien is dat 'wereldverbeteraar' , al dan niet practisch, ook een streven naar perfectionisme?

Ik krijg er een alleen en verdrietig gevoel bij Muis.



Los van de energie en de levenslust die ik ook bij je zie.

quote:eleonora schreef op 25 juli 2010 @ 13:36:

[...]





Ik mag echt (hoe lullig ook) nog niks zeggen over hoe het heet en zo maar geloof me, als er ook maar íets duidelijk is over het waar en wanneer dan plemp ik dat meteen neer. Het zal vast weer heel erg lang duren, zoals álles in medialand als het niet over zoiets als Joran v/d Sloot gaat of zo.



Jammer, maar dan houen we het nog tegoed



Je zus Toety, ja, goeie vraag, hoe doorbreek je dat......



Ik weet het niet eigenlijk. Als ik naar mezelf kijk dan merkte ik bij mij een moment waarop ik me realiseerde dat ik het allemaal zélf deed. Wat ik voor keuzes maakte, hoe ik omging met eten, hoe ik me opstelde als ik er weer eens iets aan wilde gaan doen. Ik was het slachtoffer, niet de dader zeg ik even met veel te grote woorden.



Je bent niet zielig als je dik bent weet ik nu. Niet zieliger dan wie dan ook met een verslaving. Het is alleen nodig om die verslaving ook echt als een verslaving te lijf te gaan en daarvoor moet je er eerst van overtuigd zijn dat je überhaupt verslaafd bént. Is dat besef er niet dan houdt het snel op.

Veranderen werkt pas echt als degene die iets moet veranderen daar zélf volkomen van overtuigd is.



Wijze Hanke wees me daar op een paar maanden terug. Dat ik ooit in staat was om uit een zeer ingewikkelde relatie te stappen omdat ík veranderd was. Ik me realiseerde dat iets helemaal anders moest, dat ik verslaafd was aan drama, aan ellende, aan zwoegen en werken voor de liefde. Dat wílde ik niet meer. Met mijn hele wezen, huid en haar wilde ik dat niet meer.



Op die manier zei Hanke, kon ik ook met eten omgaan, met dik zijn, met het gevecht daar tegen.

En pas toen ik haar woorden en die van Spinster, over de inmiddels beróemde 'glijdende schaal' en het zwart/wit denken, tot me door liet dringen en ze wérkelijk begreep, veranderde er iets. Eerder niet.



Niet als mensen me aanspraken op mijn gewicht, niet als ik meer pijn kreeg, als ik niet meer in kleding paste, als ik schrok van mijn eigen spiegelbeeld, als ik niet kon fietsen omdat de banden lek gingen als ik opstapte, als ik met hartkloppingen in bed lag, bang om dood te gaan als ik zou gaan slapen, nooit niet.



Zolang ik het slachtoffer was en niet de gene die de oplossing bij zich droeg, die de oplossing wás/is, gebeurde er niks of weinig. Ja, ik lijnde, ik viel af maar alleen met het idee dat áls ik eenmaal op gewicht was ik weer 'normaal' zou gaan eten.



Nu weet ik dat wat ik normaal vond, niet normaal was. Totaal niet zelfs.



Dring jij tot haar door, tot je zus? Ooit?

Wat zegt ze zelf over haar gewicht?

Is het een idee dat ze met ons meeleest? Of zal ze dat als aanval ervaren?Nee ik heb het idee dat ik niet helemaal doordring, ik moet ook op mijn lijn letten, echt! maar dat gelooft ze gewoonweg niet. Volgens haar heb ik gewoon genetisch de body van mijn vader (een magere schriel) en zij.....tja, zij heeft de pech dat ze genetisch op mijn moeder lijkt, dus te zwaar.



Zelf zegt ze dat ze nu echt , echt, moet gaan lijnen, en dat gaat dan een paar weken goed, veelal met een zonder meer dwaas dieet wat dan ook geen stand houd. (maar ze heeft levenslang zegt ze zelf) dit vergezeld van zuchten en steunen!

Gisteren nog een stukkie gaan fietsen met haar en 3 kilometer gelopen. Dat fietsen gaat in een tempo .....alsof we in de tour de France zitten en tja, dan is fietsen helemaal niet zo leuk. Houd je ook niet lang vol op die manier.

Daarna gingen we bij mij moeder langs, waar we een gebakkie aten, en daarna dropjes snaaiden, ik snaaide mee, tot ik besefte dat het kwart voor zeven was, ik had om 1 uur voor het laatst gegeten en zij om 12 uur. Tja kijk, dan kan je ook niet meer weerstand bieden aan snoep en troep. Maar dat doet zij dus elke dag, komt van haar werk, checkt even bij ma, maar i.p.v. direct weer naar huis en iets gezond eten, blijft ze dan hangen tot half negen en loopt bij mijn moeder te snaaien.



Ik hoop dat de knop toch nog een keer omgaat. Maar ik heb er een hard hoofd in.

Leo, hoezo is dat een grapje van de Grote Leider? Of wil je dat nu opeens niet meer zijn nu je zo aan het afvallen bent? Je valt ons toch niet af, nu? Toch???? We kunnen er anders best Lijzige Leider of zoiets van maken. Nee, bazig ben je niet hoor, wees niet bang, maar je bent nu eenmaal van nature leiderig dus nogal logisch dat we je volgen. Als schoothondjes!



Hap slik weg ga ik je lenen, ik heb hem uit. Ik ga er alleen nog een mindmap van maken. Even uit mijn blote hoofd een paar dingen die me zijn bijgebleven.



Zo snel als je bij een dieet afvalt, kom je meestal ook weer aan. Als je dus in 2 weken 5 kilo kwijt bent, zullen die er in ongeveer dezelfde tijd weer bij zitten. (Voor degenen die nog bevestiging zoeken dat ze niet moeten gaan crashdiëten...)



Een maaltijd bestaat idealiter voor de helft uit koolhydraten/proteïne en voor de andere helft uit groenten.



Als je per dag de aanbevolen hoeveelheid water (2 liter) drinkt en aan elk glas een paar ijsblokjes toevoegt, verbrand je per dag 75 calorieën extra! Je lichaam moet harder werken om zichzelf op temperatuur te houden en gebruikt hiervoor energie. (Dit kan je natuurlijk ook als excuus gebruiken om ijs te eten, maar dat werkt geloof ik niet helemaal.)



Als we denken dat eten gezond is (bv. als we bij Subway eten waar de reclame de indruk wekt dat het eten gezond is) verbruiken we meer calorieën dan als we denken dat het eten ongezond is (bv. bij McDonalds). We nemen dan bv. makkelijker kaas, saus, een frisdrank of een toetje omdat we denken dat alles in die zaak gezond is (echt waar).



We eten meer uit grotere verpakkingen. Niet alleen als je rechtstreeks uit de verpakking eet (bv. popcorn of een zak chips) maar ook als de verpakking nog in de keuken staat. Het is genoeg te weten dat er meer is. Aangeraden wordt kleinere pakken te kopen of grotere verpakkingen over te doen in kleine doosjes/potten. Ook kun je je snacks het best serveren in een schaaltje of op een bordje en niet rechtstreeks uit de verpakking eten.



We eten meer als we in gezelschap zijn. Elke persoon extra levert extra calorieën op (bij 5 personen eet je gemiddeld 75% meer calorieën!). Zien eten doet eten, en daarnaast tafelen we langer en eten we meer naarmate we langer aan tafel zitten (we blijven ongemerkt dooreten).



Verstop ongezond eten achterin je kast. Maak het moeilijk bereikbaar. Uit onderzoek is gebleken dat we "lui" zijn als het op eten aankomt en voor gemak gaan. Een paar meter lopen voor een paar chocolaatjes betekent dat we er per dag minder van eten dan als ze op ons bureau staan.



Eten zien doet ook eten Als eten zichtbaar is, pakken we het vaak ongemerkt. Van eten dat bv. met aluminiumfolie is verpakt eten we minder dan van eten dat met doorzichtig folie is verpakt. Om die reden is het verstandig gezond eten zichtbaar voor het grijpen te zetten en ongezond eten niet in het zicht te laten staan.



Weten dat eten aanwezig is, zorgt dat we eraan denken. Doordat we eraan denken, krijgen we trek (fijn dat dit ook wetenschappelijk is bewezen ). De kans dat we het eten gaan pakken, stijgt als we weten dat het eten binnen ons bereik ligt.



Nou ja, da's nog best veel zo uit mijn blote hoofd



*leest even verder in Leo's posting*



Wow, wat is dat wat misschien op tv gaat komen? 1) Wanneer is dat dan want ik ga kijken 2) Yes! Geld! en 3) Yes! Geld!



Lekker deprimerend diner, zo te horen. Wat moest je anders dan terugvallen op je oude overlevingsstrategie?



Ik heb van de week een hele zak chips opgegeten. Alleen. Ik heb er wel drie dagen over gedaan, dat wel, maar toch. Al een paar maanden geen chips gegeten (op een handjevol op een feestje na) en nu had ik er opeens zo'n trek in. Dus het mocht van mezelf. Naja, is dat nou zo erg?



Je vriendin, ik snap dat het lastig is als je het gevoel hebt dat je er niet echt met haar over kan praten. Of ten minste niet de hele tijd Ik heb die neiging ook, ik wil bij alles eten of gezond doen erbij betrekken, haha. Lekker saaie mutsen worden wij zo

CP, wat goed dat je scriptie bijna af is Snel gedaan toch! Ik snap dat je het eng vindt om nu met het Echte Leven te beginnen. Dat is ook eng Maar ook een leuk en spannend avontuur. Je hebt nog tijd, over een halfjaar heeft zich misschien al een invulling van de tijd daarna aangediend.



Zima, ik wil even melden dat ik goed geslaagd ben in de lingeriewinkel: 3 mooie setjes gescoord! Twee lekker zittende, mooie setjes voor naar het werk en één feestnummer Ik voel me weer helemaal lekker nu.



Vlam, opruimen helpt ook je hoofd. Een opgeruimde geest in een opgeruimd huis, zogezegd. Ik ben nu (hoe symbolisch) mijn keuken aan het opruimen. Alle kastjes leeghalen, schoonmaken en herindelen. Nu wel logisch Ik heb alles door elkaar staan, thee op drie plekken en eten bij non-food, enzovoorts. Ik ga doosjes kopen waar ik mijn pasta, muesli en andere lang houdbare zaken in ga opslaan, zodat ze er lekker uitnodigend uitzien en makkelijk voor het grijpen staan. Niet de tig halfvolle met een knijper of elastiekje dichtgemaakte zakken die nu door mijn keukenlades dolen. En niet meer de op elkaar gestapelde potten en blikken die altijd omvallen als ik wat moet pakken.



Zo ga ik koken nog leuker maken voor mezelf en wordt mijn keuken een nog fijnere plek.



Overigens is dit het zoveelste project dat ik aanpak sinds mijn scheiding. Tijdens mijn huwelijk was mijn (mooie) huis een zwijnenstal. Nu is de administratie op orde, is de speelkamer netjes opgeruimd en is er heel veel rommel (clutter) opgeruimd. De garage staat voor deze vakantie ook op het programma. Er moet veel weg.



Ik kan wel goed weggooien, maar als je het niet kan, vraag dan iemand die daar wel goed in is om je te komen helpen. Neem als motto: "Hoppetee, weg d'rmee." Je zal zien hoe lekker dat voelt. Zorg dat je bij het opruimen meteen een bestemming besluit voor alles wat je oppakt. Dat kan ook een zak zijn "moet ik nog bekijken" maar dan moet je wel weten hoe je dat gaat bekijken (bv. iemand bellen of die het wil hebben).



Als je iets twee jaar niet hebt gebruikt (en niet hebt gemist), dan kun je het met een gerust hart weggooien. Uitgezonderd dingen met een gevoelswaarde natuurlijk.



Bertrade, wat negeer je precies? Dat je honger hebt? Dat is misschien het moment waar je je op moet concentreren. Het moment waarop je voelt dat je honger hebt maar daar niets mee doet. Wat denk je op dat moment, wat voel je, en waarom besluit je niets te eten. Want ook dat is een beslismoment. Net als het besluit om wel iets te eten, kun je ook proberen je bewust te worden van het besluit om niets te eten.



Hanke, je zal het wel niet meer lezen maar goede reis morgen en veel succes met het fietsen. Bronchitis Hopelijk heb je gauw je longinhoud weer terug. Ik vind het ook erg stoer van je! O ja, en als Dunne Den mag je blijven meeschrijven. Moet, bedoel ik.



Toetyfroety, misschien kun je gewoon eens vragen stellen aan je zus. Niet praten, maar luisteren. Hoe voelt het voor haar om overgewicht te hebben (als ze daarover klaagt)? Hoe denkt ze dat het daarmee in de toekomst zal gaan? Hoe zou ze zich voelen als ze een gezond gewicht had?



In oprechte open vragen zit geen oordeel, ze kan er alle kanten mee op. Vaak kunnen de juiste vragen helpen de onderliggende gevoelens en gedachten bloot te leggen. Misschien helpt dat haar zich bewust te worden van waar ze mee bezig is.

Jongste dochter was vanavond erg verdrietig. Ze zei niets maar ik vermoedde dat er iets gebeurd was bij haar vader, en inderdaad kwam het hoge woord er op een bepaald moment uit. Helaas niets waar ik iets aan kan doen.



Oudste dochter was zoals gewoonlijk laconieker. Ik zei dat ik trots op haar was (omdat ze zo lief was, goed meehelpt in huis en dergelijke). Toen zei ze dat ze ook trots op mij was, omdat ik stoer ben en zo goed afval

Muis: leuke man? Vertel!



Trusten allemaal!

quote:hanke321 schreef op 25 juli 2010 @ 20:29:

Ik krijg er een alleen en verdrietig gevoel bij Muis.



Los van de energie en de levenslust die ik ook bij je zie.



Hoezo, dat verdrietige?



Ja, sorry, Muis heeft uren zitten vloeken omdat figuurtjes niet wilden werken aan een paper. Gaat nu in knormodus.

quote:dubiootje schreef op 26 juli 2010 @ 00:44:

Muis: leuke man? Vertel!



Trusten allemaal!





Dub, ik heb ook mijn huis opgeruimd. Ik zit hier al dagen het forum te vervuilen met mijn plannen voor een werkster want nadat ik drie dagen heb staan poetsen en opruimen heb ik besloten dat externe structuur (lees: de werkster) een goed idee is.



Ik kan niet heel erg details geven van de leuke man vanwege herkenning (soms is dit een kloteforum), maar hou het er maar op dat hij charmant is, grappig is, van whisky, koken en filosofie houdt en behoorlijk wat intellect heeft. Hij kan me aan het lachen maken en mij ontroeren. Zaken die ik leuk vind in een man. Ik geloof dat ik hem ook niet onberoerd laat, maar het probleem is, voor zover ik het kan voelen en ik kan dat redelijk goed, moet hij eerst iets uit het verleden opruimen of afsluiten (hoeft niet een ander te zijn, want hij is uit betrouwbare bronnen vrijgezel!! )

quote:dubiootje schreef op 26 juli 2010 @ 00:41:



Toetyfroety, misschien kun je gewoon eens vragen stellen aan je zus. Niet praten, maar luisteren. Hoe voelt het voor haar om overgewicht te hebben (als ze daarover klaagt)? Hoe denkt ze dat het daarmee in de toekomst zal gaan? Hoe zou ze zich voelen als ze een gezond gewicht had?



In oprechte open vragen zit geen oordeel, ze kan er alle kanten mee op. Vaak kunnen de juiste vragen helpen de onderliggende gevoelens en gedachten bloot te leggen. Misschien helpt dat haar zich bewust te worden van waar ze mee bezig is.



Ja zoiets heb ik al vaak geprobeerd, maar haar antwoorden zijn dan altijd, dat ze heel veel doet, eigenlijk alles, maar het helpt niet. Met zo'n antwoord zit ik me dan te verbijten omdat ik weet dat het echt niet zo is. En voor ik het besef heb ik mijn visie (dat ze dus best wel zit te snaaien en niet gezond eet) er uit geflapt en wordt het een nietes, welles spelletje. Dan neem ik me weer een hele tijd voor om er niks, echt helemaal niks over te zeggen, het is haar lijf, haar leven.

Heb haar ook al zo vaak gewezen op dit forum, daar zou ze gewoonweg heel veel steun aan hebben, dat weet ik zeker! Maar ze weigert om een en ander te lezen, dus laat ik haar dan maar.

Maar wat Leo eerder schreef over zich zielig voelen, dat zelfmedelijden ....dat is mijn zus ten voeten uit, de knop is dan gewoon niet om en dat kan je niet forceren.



Maar natuurlijk ga ik in de toekomst het toch weer proberen, want soms kan je met gerichte vragen toch wel iets bij de ander los maken.

Mooie post Leo, over het je uitleg van slachtofferschap: je líjnt toch, je sport toch, je worstelt toch, zíet níemand dan dat je zo je best doet. Je post haakt mooi in op een opmerking die Hanke tegen mij maakte over het meisje dat een goed rapport wil laten zien aan haar ouders. Voor mij grijpen die twee elementen heel erg samen.

Het is mijn probleem, mijn houvast om op terug te vallen als ik het moeilijk heb. Maar ook mijn houvast om te zeggen zie je nu wel, je kunt er niets aan doen en zie je nu wel, ik kan nooit voldoen aan de verwachtingen van anderen.

Als ik heel eerlijk ben, vind ik het soms ook wel prettig dat mijn grootste issue eten is en dat ik verder gezond van lijf en leden ben *afkloppen*

Voor mij geldt dat ik door het meeschrijven van de afgelopen weken heb geleerd die gevoelens te uiten. Ik heb veel constructieve reacties gekregen, waardoor ik dingen net even iets anders bekijk. En er ook niet zelf te lang over door blijf malen. Het is fijn dat je niet de enige bent, dat anderen het omgaan met eten ook soms heel moeilijk vinden. En wat ik ook heel fijn vind, is dat ik zelf soms ook een reactie kan geven op iets waar ik zelf mijn weg inmiddels heb kunnen vinden.

Een paar maanden geleden had ik dat niet gekund. Zoals ik al schreef, vond ik het eng om hier voor het eerst te posten. Ik was er denk ik ook nog niet klaar voor. Ik denk dat dat voor jouw zus misschien ook geldt Toety. Je kunt er pas mee aan de slag als jezelf ook heel graag weet en erkent dat het om meer gaat dan alleen eten, maar vooral het gedrag erachter.

Dubio, you go girl *vind feestnummer een briljante omschrijving*



Vlam, blini zijn zeker anders dan pancakes. Het lijkt meer op crêpes en is gemaakt van boekweit. Maar het allerbelangrijkste is de vulling. Je kan blini zoet eten (bijv met zoete melk, honing, kwarkroom, jam of appeltjes), maar ook hartig (wodka en kaviaar, paddestoelen, vlees, kaas). Het is bij mij vooral de nostalgie en associatie met mijn lievelingsplekken dat ik het zo lekker vind.



Als het een troost is, in mijn huis kan het ook netter. Ik zit nu aan de keuken tafel te werken, omdat mijn werktafel een grote puinzooi is. Als mijn vertaling een beetje vlot, mag ik van mezelf vanmiddag boven gaan rauschen. Moet ik wel snel het forum verlaten

Dubiootje, wat rot, dat de omgang met vader steeds opnieuw voor problemen zorgt. Willen jouw kinderen nog wel naar hun vader? Ik weet hier van een buurvrouw dat één van de kinderen er gewoon geen zin meer in heeft.

Ik ben blij dat het bij mij toch eigenlijk wel goed loopt. Tuurlijk zijn er wel eens dingetjes, maar over het algemeen heb ik niet te klagen. Mijn ex haalt ze ook buiten zijn weekenden, hij zorgt altijd goed voor ze en ik laat ze met het volste vertrouwen bij hem achter. As we speak is één van de kinderen met hem mee in de vrachtwagen naar het buitenland en ik weet dat dat helemaal goed gaat. Dat scheelt zoveel van de zorgen als je van de ander op aan kan...



Toety, ook hier wel herkenbaar. Mijn moeder zegt ook altijd heel goed haar best te doen, maar loop je een rondje in haar keuken zie je alleen maar snoep, chocolade en koekjes. Zonder gein wel 20 aangebroken verpakkingen. Ze moet er zelfs suikermedicijnen door nemen. Het frustreert dat iemand zo wil leven. Trouwens, haar hond is ook veel te dik. Heb ik al vaker gezegd, dat ze dat beest niet zoveel moet geven. (Hapje voor haar, hapje voor hond.)Ik gaf al aan: je denkt misschien dat je lief bent voor haar, maar je maakt haar ziek... Honden zijn niet bedoeld voor gebakken eieren, marsepein en patat. Maar ja, hoe kan ik nu verwachten dat iemand die het voor zichzelf niet ziet, het voor haar huisdier wel ziet?

Goeiemorgen dames!



Vlam, ze gaan graag naar hun vader maar hij heeft nu aangegeven ze de rest van de vakantie niet of amper te kunnen zien. Of dat klopt, moet ik afwachten (ik verwacht nog een mail hierover, communicatie verloopt niet via de kinderen). Maar goed, ondertussen wel een verdrietig kind. Hoe moet ik uitleggen dat papa geen dagje vrijneemt voor ze? Kan ik niet, doe ik ook niet. Fijn dat het bij jou wel goed loopt. Dat is heel veel waard!



Toety, op welke vraag is dat een antwoord? Niet op een van de vragen die ik suggereerde, denk ik? Heel veel kan afhangen van welke vraag je stelt en hoe je die formuleert.



Wat ook kan helpen, is (als degene het onderwerp zelf ter sprake brengt) vertellen hoe je zelf dit proces beleeft. Vooral vertellen over je eigen twijfels en onzekerheden en je scepsis over de mogelijkheden om permanent af te vallen. De moeilijke momenten waar je tegenaan loopt en hoe je daarmee omgaat.



Zima, fijn om te lezen dat je je thuisvoelt hier op het topic en dat het je helpt. Ik vind het ook leuk dat je bent komen meeschrijven. Je hebt een heel leuke schrijfstijl



Later meer, mijn laptop wordt geconfisceerd

(Eevn tussendoor: Dubio, ik heb je gister gemaald over dat vakantiegebeuren, op je nick en dan hotmail.com. Weet niet of je het binnen hebt gekregen of misschien niet hebt herkend, aangezien ik voor het gemak mijn gewone mail gebruikt hebt.)

Hier gaat trouwens ook nog wel het één en ander mis, maar zowel vader als ik zetten alles op alles om het voor de kinderen zo makkelijk mogelijk te maken. Daarbij speelt er tussen ons nog heel veel, de scheiding is nog niet lang geleden en we geven nog heel veel om elkaar. Dat maakt de omgang voor onszelf natuurlijk ook makkelijker.

quote:dubiootje schreef op 26 juli 2010 @ 11:48:





Toety, op welke vraag is dat een antwoord? Niet op een van de vragen die ik suggereerde, denk ik? Heel veel kan afhangen van welke vraag je stelt en hoe je die formuleert.



Mijn vragen gaan in de trant van.....klaagzang van haar, zere voeten, zere knie.....'en wat ga je daar dan aan doen'

Maar dat zal wel veel te veroordelend overkomen.......



Wat ook kan helpen, is (als degene het onderwerp zelf ter sprake brengt) vertellen hoe je zelf dit proces beleeft. Vooral vertellen over je eigen twijfels en onzekerheden en je scepsis over de mogelijkheden om permanent af te vallen. De moeilijke momenten waar je tegenaan loopt en hoe je daarmee omgaat.



Sja, mijn manier is anders, ik heb al de beslissing genomen op mijn twintigste of zoiets, dat ik in geen geval erg dik wil worden, dat los ik op door er op te letten, af en toe op de weegschaal en bij 5 kilo eraan/ cq kleren die strak gaan zitten, wordt er hier dan strak gelijnd tot het er weer af is. Ik kom ook dikker terug van een vakantie, en in de winter met stamppotten etc. vliegt het er ook aan.....dan ben ik idd streng voor mezelf. Ik heb niet zo het idee dat ik ongelimiteerd ijs, chocolade en ander snoep kan eten, ik zie dat niet eens als voedsel, het zijn extraatjes. Maar ik denk dat je gelijk hebt, dat ik veel te veroordelend over kom zo van, kom op meid, doe zoals ik en dan komt het voor mekaar. )

Jemig Leo, die auto nog niet klaar? Heb je eigenlijk wel iets aan je wegenwacht-abbonnement gehad? Dit duurt al een flink tijdje toch?



Ik heb net voor dochter popcorn gemaakt. Wilde zelf een avocado in stukken snijden, maar hij was gedeeltelijk zwart. Heb besloten de rest te prakken, peper en zout erdoor. toen twee ronde wasa besmeerd met een beetje rondele en daar de avocado opgedaan. Lekker joh! Gister ook heerlijke aubergine en tomaat uit de oven gegeten, maar ik moet zeggen...zo achteraf heb ik daar dan eigenlijk te veel pasta met pesto bij gegeten, omdat het zo vreselijk goed smaakte!