Eten met je verstand

Lieve lezeres,



We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.

De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.



Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.

Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.



Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.



Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.



Schroom niet en schrijf met ons mee!







_____________________________________________________



Originele OP:





Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.



Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.

Hoe doen jullie het?



Mijn eigen methode is als volgt:



Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).



Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.

Meer niet.



Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.



Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.



Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.



Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.



Hoe is dat bij jullie?

Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?

Leo hier.



Vandaag weer 'gewoon' eten.

De afgelopen dagen was het een janboel. Gisteren alleen maar ongezond gegeten. Expres.

Resultaat; buikpijn. Vannacht dus. Mijn lichaam verwacht goed voer en terecht.



Nu aan de slag, in huis, dingen doen, planten water, dieren voeren, wassen, schoonmaken.

Back to normal weer.



Dank voor de support.

quote:LemonLime schreef op 04 juli 2010 @ 18:36:

Leo, hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat. Wat ontzettend rot dat het zo is gelopen. Mocht je nog juridisch advies nodig hebben, dan weet je me te vinden! Hoe de ANWB gereageerd heeft, is echt niet ok...



Lieverd, ik zag dat je me een vriendenverzoek had gedaan, heel fijn, ik heb dat geaccepteerd natuurlijk maar je kunt me ook gewoon mailen. eleonora-vandebeo@live.nl



Ik ben erg bezig met de ANWfukkingB. Hun service stelt zó weinig voor, dat is gewoon om te huilen, ik neem aan dat je mijn stuk bij Robo gelezen hebt?



Geen idee wat ik kan doen maar ik wil eigenlijk wel iets doen. Dú zei dat gisteren aan de telefoon ook nog. Dat het heel gevaarlijk is om een vrouw alleen op een industrieterrein achter te laten.



Ik kan in ieder geval een klacht in dienen denk ik dan maar.....

Geen idee alleen wat mijn rechten zijn.

Qua eten gaat het weer prima.

Beetje weinig vandaag maar goed, het is ook erg warm en dan eet ik gewoon niet zo veel.



Groenten, check

Fruit, check

Bruin brood, check

Mager vlees (kip), chec



Dus zit wel weer snor.

quote:hanke321 schreef op 04 juli 2010 @ 19:25:

Leo, die posting in het wit kan ik niet lezen. Zou je hem hier in het zwart willen neerzetten? Ik zou graag willen weten wat je allemaal hebt meegemaakt. van mij



Doe ik schat. Komt 'ie.



Over hoe het gaat kan ik niet veel zinnigs zeggen.

Fysiek gaat het wel ok. Alleen blaasontsteking en overal spierpijn maar dat lijkt me normaal en niet uitzonderlijk na het niet (helemaal) kunnen legen van je blaas en extreme spanning.



(even voor hen die dat niet weten; ik heb 7 uur langs de weg gestaan, in de file, auto gaf het op, hulp kwam niet, die zeiden later dat ze me gezocht hadden en niet gevonden, wat onmogelijk was, want ik stond in die gruwelfile, op de vluchtstrook, men moest dus tegen me opgereden zijn als men op de vluchtstrook had gereden om me te zoeken.



Omdat het nog uren zou duren voor er hulp zou komen, volgend de medewerkster van de ANWB, heb ik geprobeerd verder te rijden maar na een paar honderd meter, in diezelfde file dus, gaf de auto het helemaal op en moest ik razendsnel de berm insturen. Helemaal niks meer mee te beginnen met dat ding. Dat was om pakweg 20.00 uur, daarna tot 23.00 uur moeten wachten tot ik weggesleept werd. Het ging om de file van dit ongeluk. Het was 45oC op z'n heetst, in de middag en ik stond vanaf 16.15 uur stil)



Mentaal is het een soort rommel.

Ik schiet van de ene in de andere emotie.

Ook dat is denk ik vrij normaal na zo'n dag als vrijdag vanwege de uren in de gruwelijke hitte op de weg en voorál ook de uren nadat ik van de weg gehaald ben.



Dat je dan in een vreemd land, in een dorp staat, in het donker, bij een dichte garage en dat je de optie krijgt; opgehaald worden, of in een hotel van 110 euro per nacht (wat ik helemaal niet bij me had of op een pas staan). En daarvoor ben je dan lid van de ANWB.



Ik heb me ongelooflijk onveilig en eh..... 'ontmenselijkt' gevoeld.

Je verwacht dat iemand van de ANWB alarmcentrale zegt; mevrouw, nu komt alles goed, we hebben een taxi voor u gebeld, een hotelkamer voor u geregeld, u gaat in bad, eten, drinken en naar bed en morgen brengen we een vervangende auto naar het hotel en rijdt u rustig naar huis. Als dat niet lukt dan wordt u gebracht, maar dat horen we morgen wel van u.



Je betaalt voor repatriëring van jezelf en de auto maar dat stelt in de praktijk niets voor. Het is wegslepen en klaar. Voor de rest mag je blij zijn als de sleper je naar een hotel brengt wat je zelf moet (kunnen) betalen.



In plaats daarvan stond ik bij die garage bij een sleper die van me af wilde, zo snel mogelijk, want hij moest het volgende wrak ophalen wat met panne langs de weg stond, het was cashen voor die man met die hitte. De ANWB zei letterlijk dat ik 'mijn weegs' kon gaan. Dat was dan de hulp. Ik mocht mijn weegs gaan en hoe dat verder afliep zou ze een grote rotzorg zijn.

Het was 23.30 uur op dat moment. In het stikkedonker. Ik was kapot, kon niet nadenken, was vies, stonk, en in de war.



Dan voel je je alleen op de wereld.

Nou en dat vind ik nog lastig om te relativeren.



Buiten nog alles wat ik heb gezien op die snelweg. Het gedrag van mensen, de wanhoop, boosheid op elkaar (mensen kregen ruzie), de onbeschoftheid van veel mensen, het afschuwelijke ongeluk, de brandweer, politie en ambulances die onafgebroken af en aan reden, continu een helikopter boven onze hoofden, mensen in de berm liggend, die door de warmte bevangen waren, de Rode Kruis medewerkers er omheen en ga zo maar door. Een slechte film was het, een nachtmerrie. En dat 7 uur lang.



Ik was nerveus om te gaan. Schreef er hier ook over. Ik voelde gewoon dat er iets zou gebeuren maar ja, je weet niet wat, dus probeer je dat gevoel te relativeren, het weg te duwen, het te negeren en dan dit! Toeval, tulek maar wel apart.



En ik trek het niet als er gezegd wordt dat ik het achter me moet laten, dat ik er niet meer aan moet denken. Dat er niets aan te veranderen is. Dat weet ik natuurlijk heus wel. Maar daarom is het nog wel fokking ingrijpend geweest en ik mag daar van mezelf best een tijdje niet broodnuchter over zijn maar gewoon voelen wat ik voel.



Maar goed, je kunt iemand die er niet bij was natuurlijk niet uitleggen hoe het werkelijk was. Ik heb in die uren een paar keer hyperventilatie gehad omdat ik bang was gek te worden in de hitte. Dan moet je jezelf zien te kalmeren want er is geen hond om je te helpen en niemand kan iets voor je doen. Het is ieder voor zich.



Komt vanzelfsprekend nog het diepe en intense verdriet en de teleurstelling bij over het niet naar Bo kunnen gaan. Iets waar je je al weken op verheugd en verkneukeld en het loopt zo af. Ik heb aan een stuk door gehuild op de terugweg naast Wé. Mijn Drentse kaasjes voor iedereen helemaal pap geworden, mijn cadeaus weer mee naar huis. Het plaatje klopte zó erg niet. Heel verdrietig ben ik vooral.





Datte dus.

Nog een aanvulling;



Een van de ergste dingen (klinkt misschien raar maar toch is het emotioneel een issue voor me) was dat ik mezelf dus ondergeplast had.



In een poging om netjes op een plastic bak, die ik bij me had en waar meloen in had gezeten, te plassen, heb ik mezelf bevuild en vervolgens dus uren in de urine gezeten die in mijn kleding en op de stoel was gelopen. Ik moest al plassen toen ik in de file terecht kwam en vervolgens heb ik dus de beslissing genomen om het op die bak te proberen, wat misging.



Ik was om met geen tang aan te pakken en de sleepmeneer deinsde terug toen hij me een hand gaf, van de lucht. Zo klein als toen heb ik me zelden gevoeld.