Eten met je verstand

Leo, is het mogelijk dat je diarree nog een nawerking is van de casting? Jij hebt toch FM? Daaraan gerelateerd is het PDS en ik zit nu in die mallemolen en vermoed, mede daarom, dat ik mogelijk ook FM heb. Bij mij werkt een enorme stress, zoals dat van jou, roteind reizen en dan een domper, echt nog wel na. Neem wat immodeen en veel thee. en kijk of er bijv. een cracker of een beschuitje, desnoods kaal, in blijft.

ik heb er 3 weken over gedaan om dit topic van begin tot einde te lezen.. ik houd het nu bij. Echt supermooi.



Ik zit nu op een punt dat ik niet meer afval, dat ik redelijk verstopt zit (ik dacht spaarstand) en dat ik iets meer ben ga eten. Maar nu zit er een kilo bij, en vetpercentage is niet gezakt (ook niet gestegen gelukkig). Ik ben nu best chagrijnig..

Ik ga gewoon door, ik ga me niet laten leiden door het fuck it gevoel! Maar aan de andere kant ben ik ook radeloos.. Ik snoep niet, ik sport.. ik heb het gevoel dat mijn lichaam me nu in de steek laat. Ik heb erg last van mijn chronische pijnklacht en ik val niet af.



ik heb het gevoel dat mijn lichaam 'mij straft' voor het gezonde leefstijl.. dat het er schijt aan heeft.. en dan word ik recalcitrant. Dus een beetje zo: nou, dan zorg ik toch niet meer goed voor je! ondankbaar kutlichaam!



zal zo maar eens naar de sportschool.

quote:dubiootje schreef op 29 mei 2010 @ 08:46:

Hanke, ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Door je af te zetten tegen de verwachtingen van je moeder bepalen die nog steeds je leven. En daar word je dan weer heel kwaad om omdat je daar juist vanaf wilt. Je moet van haar loskomen, je verzet tegen haar. Dat verzet moet je loslaten. Ik hoop (en verwacht) dat de behandeling daar wel bij zal helpen.



Naast het loslaten moet je zelf verwachtingen gaan creëren: wat verwacht jij van jezelf, wat vind jíj belangrijk, wat zijn jouw waarden? Wat ik authenticiteit noem





Grappig is dit. Ik heb een geweldige jeugd gehad, maar ook ik moest me losmaken van m'n moeder en doe dat volgens mij nog steeds. Voor mijn moeder is slank zijn heeeeel belangrijk, ze had altijd negatief commentaar op dikke(re) mensen. Zo kwam het dat ik als vorm van 'afzetten' me er niet druk over maakte dat ik wél dik werd. Alsof alleen het lijf/uiterlijk belangrijk is.



Mijn moeder heeft enorm veel energie en is van zichzelf erg slank (nog steeds hoewel ze er een hekel aan heeft dat ze nu een buikje heeft) Dat ik met minder energie toe moet en dat het opruimen + schoonmaken van mijn huis géén prioriteit heeft, dat kan ze maar niet begrijpen. Die mindere energie misschien wel (door ziekte), maar dat m'n huis schoonhouden geen prioriteit heeft, dat dan weer niet. Ik merk dat ik dat steeds meer los kan laten. En zij ook Nu zij ouder wordt, moet ze het (tot haar ongenoegen) ook met steeds minder energie doen, misschien dat ze het hierdoor wat meer gaat begrijpen.



De tilapiafilet was echt heerlijk en zo simpel! Ik heb 'm in een bakblik gelegd, zout en peper en dille erover. Courgette in plakjes er omheen en daarover uienringen. Zo afgedekt (met aluminiumfolie) in de oven, gepofte aardappel erbij, zálig. Voor de aardappel had ik nog een sausje gemaakt met sour cream, bieslook, beetje zoetstof en knoflook. Echt mjummie.



Waarom ik de dingen niet met m'n man bespreek.. hmmmm. Om eenzelfde reden zal ik niet zo snel een moodboard in de keuken hangen. IK houd deze dingen liever bij mezelf, voor mezelf.

Ohja, en ik zet ze op het www

~leest weer verder~

Biobitch ik begrijp zo goed wat je bedoelt! Ik heb in het verleden, voordat ik wist van mijn Fibromyalgie, ditzelfde vaak meegemaakt. Ging ik weer gezond eten, meer bewegen, bladibla, hele riedeltje, stak m'n lichaam er weer een stokje voor. Alsof ik het niet voor dat zelfde lichaam doe! Ik probeer hier nu een balans in te vinden, niet te hard van stapel te lopen, maar dat is erg moeilijk.

Zoals je al hebt kunnen lezen staat het bij mij ook stil, nadat het het laatste (half) jaar alleen maar omhoog ging, dat gewicht. Stilstaan is dan natuurlijk mooi, beter dan nog aankomen, maar niet wat ik gepland had.

Goed dat je volhoudt en wees ook lief voor je lichaam als het niet doet wat jij vindt dat het moet doen



Eleonora, beterschap, of gaat het al beter? Volgens m'n zus moet een theelepel droge rijst (rauw) ook helpen tegen diarree.



Fijn dat het met het eten zo goed gaat Dubiootje! Ik vind het nu gewoon jammer dat ik m'n lekkere vis gisteren al gemaakt heb, maarja, daar had ik man toch niet blij mee gemaakt. Die vindt dat echt niet lekker, alleen de lucht al. Ik denk dat het toch weer bbq wordt, het weer lijkt er eindelijk klaar voor te zijn, en dan veel salade erbij en misschien weer gepofte aardappel

.

quote:dubiootje schreef op 29 mei 2010 @ 00:39:

O ja, Muis, ik was wel verbaasd dat je therapeut zei dat je ex niet van je gehouden had. Zoiets zou mijn psycholoog nooit zeggen, ik vind het nogal een boude bewering. Zelf denk ik dat hij wel van me gehouden heeft, op zijn manier. Die manier is nogal gehandicapt en het is niet mijn manier. Op dezelfde manier houdt hij ook van zijn kinderen. Daar zit iets heel egoïstisch maar ook machteloos in. Ik heb het boek van Susan Forward ook in het Engels gelezen, herkende er delen in maar niet alles. Mijn ex was niet lief voor mij maar ik weet niet of hij nu een mysogyne man is.



Hmm, mijn peut weet dat ik het wel hebben kan hoor. En ik denk ook gewoon, zonder dat negatief te bedoelen, dat mijn ex geen idee heeft wat het betekent om een relatie te hebben. Hij wilde alles, maar you can't have the cake and eat it. Dus als je kinderen wilt, zul je moeten accepteren dat je vrouw minder gaat verdienen, misschien wel helemaal niet. Ik laat even de emancipatie voor wat het is, maar je gaat van twee werkenden naar 1 fulltimer en 1 parttimer, of thuisblijfpersoon. Dat betekent: minder uitjes, en voor de ander betalen. Mijn ex haatte het echt. Aan de andere kant was hij traditioneel genoeg om wel te eisen dat zijn eten op tafel stond. Mijn ex heeft letterlijk tegen die peut gezegd, en ik zat erbij: Muis mag best werken, maar ik moet er geen last van hebben. Ik wil een vrouw die mijn ontbijt klaar maakt, mijn kleding gestreken en al klaarlegt, het huis schoonhoudt, het eten kookt 'savonds en die avond ook aandraaft met koffie, thee, borrel en snacks. Ze mag wel werken, maar het geld moet dan wel naar mij gaan voor weekendjes weg met de jongens want ik moet zo hard werken.

Ik ben niet op mijn mondje gevallen, maar ik was sprakeloos.



Mijn ex heeft heel lang gedacht dat hij van mij hield, maar het was, tsja, zeg maar, zijn maximale manier om van iemand te houden.

Hij is nu hertrouwd. En dat is omdat zij ook alleen was, en citaat ex: tsja, alleen is ook maar alleen.



Het rare is, zij wilde nooit kinderen, maar ze gaat beter met Muizelientje om dan hij. Hij ontkent nog altijd de diagnose, zij heeft dat nooit gezegd, maar is eerlijk genoeg om dingen te herkennen en vertelt ook wel dingen die ik herken.



Het wrange is verder: hij heeft nooit liefde gehad, wel van zijn vader, maar die had niets te vertellen, maar niet van zijn moeder. Emoties hoorden er niet bij. Over pijn en verdriet sprak en spreek je niet.



Toen Muizelientje de diagnose speciaal onderwijs kreeg heeft hij het een dag voordat ze naar de nieuwe school ging, na de zomervakantie, verteld. Hij durfde niet eerder. Ook de diagnose is pas na twee maanden verteld, maar goed, daar deugt volgens zijn familie helemaal geen fuck van.

Ik val hier zomaar even binnen en ik wil je een dikke knuffel geven Muis. Wat een mooi topic hebben jullie hier. Als ik meer tijd heb, ga ik het eens helemaal lezen.



voor allen!

quote:hanke321 schreef op 29 mei 2010 @ 01:05:

Acceptatie van mijn moeder zou ik alleen krijgen als ik een eigen huis, een baan en een man uit een hoger milieu zou hebben. De voorwaardelijkheid waarmee dat gaat (ik heb dat bij mijn zus gezien) daar pas ik voor. Dan liever maar helemaal niet voldoen aan dat ideaalbeeld. Nu heb ik een huurhuis, geen relatie en ook geen betaald werk. Ik merk dat ik toe ben aan het bezig gaan met betaald werk en met openstaan voor een relatie. Autonomie koppel ik ergens in dat rare achterhoofd van mij met goedkeuring die ik niet wil omdat het valse trots is. En ergens geloof ik niet dat ik het kan. Goed voor mezelf zorgen. De manier waarop zij me uitlegde hoe de wereld in elkaar zit, de verbitterdheid naar mannen toe, het niet afhankelijk kunnen zijn... het heeft mij juist de andere kant opgeduwd.



Hanke, mijn exschoonloeder was ook zo. Status, status, status. Ik heb wel eens gezegd dat het mens een carriere in statistiek is misgelopen. Voor haar telt; een eigen huis, auto van de zaak en veel geld op de bank. Broerlief van ex voldeed daaraan: kast van een huis, auto van de zaak, elke maand 10.000 euro netto van de baas. Vrouwtjelief kookt, wast, lapt en dweilt, houdt keurig haar mond, heeft de gewenste stamhouder (en een meisje) gebaard, en doet vreselijk sociaal goed werk op de school van de kinderen. Nee, dan Muis met ex. Ex had maar een suf administratief baantje, een appartementje, en godbetert nou ook nog een kind waar alles aan mankeert. En dan de vrouw: dik, goedgebekt, slim (slimmer dan ex!), werken en studeren. Nou daar had de duivel toch wel in volle glorie over gescheten, hoor. Hoeveel kruizen kan een huis hebben, 't leek verdorie wel een militaire begraafplaats.

Mij interesseeerde het allemaal geen flikker, en ik heb nu een huurhuis, werk nog steeds, ga steeds leuker werk doen, heb een leuke studie en het zit er wel een beetje aan te komen dat ik ga promoveren. Ik rij een tweedehands die ik nog moet afbetalen aan mijn moeder.

O ja, en ik ben aan het afvallen. Ik heb inmiddels maar een speld om de nieuwe broek geknoopt



Weet je, wat je ook doet Hanke, het zal nooit genoeg zijn. Het zijn rupsjes nooitgenoeg. Als jij morgen een auto hebt, een baan hebt en een eigen huis, dan zeiken ze volgende week weer dat je baan maar stom is, je huis te klein en je auto te plebs. Het valt niet mee, maar daar kun je toch niet tegenop boxen en dus moest je het ook maar eens niet proberen ook.



Ik heb datzelfde gehad met mijn vader. Die leek verdacht veel op mijn ex (psychologen kunnen hier vast wel wat mee) en moest mij ook niet. Ik heb jarenlang geprobeerd om bij die man in de gunst te komen, maar het werkte niet. Hij moest mij niet. Toen ik bijna 21 was, gingen mijn ouders scheiden en heb ik hem uit mijn leven gebannen. Althans, dat dacht ik. Ik ging enkele jaren erna trouwen en heb hem geinformeerd. Niet uitgenodigd, maar geinformeerd. Hij reageerde toen zo achterlijk dat ik hem nu echt eruit gebannen heb. Ik kan niets met deze man, hij is mijn biologisch verwerkker, but that's it. Ik win het niet van iemand die alleen maar negatief kan kijken, en niet naar de positieve dingen. Hij weet ook niet dat hij een kleindochter heeft.



Het frappante is wel dat Muizelientje daar vrede mee heeft. Ze weet dat ze nog een opa heeft, maar voelt kennlijk haarfijn aan dat die man niet goed is geweest voor mij en mijn moeder. Ik heb het haar wel eens uitgelegd, en daarmee is het voor haar goed.

Van mijn exschoonmoeder, haar oma dus, moet ze ook niets hebben.

.

quote:Pelikaan schreef op 29 mei 2010 @ 11:31:

Ik val hier zomaar even binnen en ik wil je een dikke knuffel geven Muis. Wat een mooi topic hebben jullie hier. Als ik meer tijd heb, ga ik het eens helemaal lezen.



voor allen!



Wat lief, Pelikaan

Het is hier echt mooi om te lezen. Een eyeopener, ook weer voor mij, en een forse kluif om te lezen, maar echt mooi.

.

quote:lindy schreef op 29 mei 2010 @ 11:50:

Muis, was die ex-schoonma zélf dan zo'n geweldig succesnummer, of liftte ze lekker op het succes van anderen mee?



Nou, ten eerste werkte ze niet, dus haar man bracht het geld in. Maar wat ze vooral kon doen was roepen dat ze zo geweldig was, op een manier dat de meeste mensen het nog gingen geloven ook. Ik prikte er doorheen, en dat wist ze en daarom vond ze mij niet aardig.



Verder is ze een pedicureopleiding gaan doen toen ze ergens 40 ofzo was. Nadat ex'broer volwassen was. Want de opofferende ziel :puke: moest eerst haar kinderen groot brengen wat niet meeviel (steun, klaag) en nu was zij dan eindelijk aan de beurt. Met veel poeha de opleiding en nog meer poeha het kamertje inrichten. Want ze was toch wel geweldig, dat ze weer ging studeren. Daarom snap ik ook niet waarom ze zo moeilijk deed toen ik na mijn dertigste eerst HBO en toen WO ging doen (nu tweede WO bezig). Soms denk ik wel eens, ze is jaloers geweest. Jaloers dat ik het gewoon deed, me niet stoorde aan het commentaar over werkende vrouwen. Zij durfde het namelijk pas toen beide kinderen volwassen waren.



Ze was/is ook ronduit zielig. Het was allemaal show en share. Zo kreeg ze altijd de meeste kerstkaarten. Klopte ook wel qua aantal, maar dan alleen maar omdat ze er al in november mee begon en echt alles en iedereen een kaart stuurde, tot en met de ongetwijfeld inmiddels overleden pianoleraar van ex aan toe waar hij twee keer is wezen pingelen, en niemand het durft om geen kaart terug te sturen. Op mijn vraag hoeveel van de 250 kaartjes je kan bellen als je om 3 uur 's nachts met een lekke band op de Afsluitdijk staat kreeg ik weer sneren over mijn gewicht. De relatie is mij ook niet duidelijk, nee.

quote:dubiootje schreef op 29 mei 2010 @ 08:46:

Hanke, ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Door je af te zetten tegen de verwachtingen van je moeder bepalen die nog steeds je leven. En daar word je dan weer heel kwaad om omdat je daar juist vanaf wilt. Je moet van haar loskomen, je verzet tegen haar. Dat verzet moet je loslaten. Ik hoop (en verwacht) dat de behandeling daar wel bij zal helpen.



Naast het loslaten moet je zelf verwachtingen gaan creëren: wat verwacht jij van jezelf, wat vind jíj belangrijk, wat zijn jouw waarden? Wat ik authenticiteit noem



Ik denk dat daar nog wat acties liggen te wachten. Loslaten kun je zien als iets passiefs, het is iets wegnemen. De leegte die dat achterlaat, moet je opvullen met iets anders, iets wat van jou is. Heb je daar al over nagedacht? Hoe belangrijk vind jij bv. de status van je woning (huur- of koopwoning)? Wat zegt het over jou of je wel of geen relatie hebt? Of een betaalde baan? Zijn er andere dingen die jij, in jezelf en in anderen, veel meer vindt zeggen over hoe waardevol je bent? Wat versta jíj onder autonomie, en hoe belangrijk vind jíj dat eigenlijk?



Voor mij is autonomie heel belangrijk, maar ik zoek in de meeste dingen een gezonde balans. Ik vind dus dat autonomie moet samengaan met een overgave aan en vertrouwen in anderen. Autonomie is voor mij niet mezelf afsluiten voor anderen zodat ze me niet kunnen kwetsen, maar bouwen aan mezelf en investeren in mezelf zodat ik weet dat ik mezelf altijd kan redden. Daardoor voel ik me sterker en durf ik me open te stellen voor anderen. Ook als ze me pijn doen of verlaten, weet ik dat ik er weer bovenop kom. Voor mij is het belangrijk een aantal mensen te hebben die ik kan vertrouwen (niet bv. alleen een partner). Zodat als er één wegvalt er anderen zijn op wie ik kan blijven terugvallen. Ik zoek verbindingen met mensen, geen afstand.





Mag ik zeggen dat ik je zelf ook wel verbitterd vind klinken tegenover je moeder? Wat ik trouwens volkomen begrijp als je zo harteloos bent behandeld als kind. Maar het zou voor jezelf zo fijn zijn als je dat gevoel ook kon loslaten - dat is voor jou misschien ook het doel van die losse eindjes? Je lijkt me nu juist helemaal geen persoon om verbitterd door het leven te gaan (grappig trouwens dat verbittering en verzuring woorden zijn die een levenshouding kunnen uitdrukken...). Het zou fijn zijn als je die erfenis van je moeder kon afwijzen.



Hoi lieve dubio, wat een mooie post. Het grote vraagteken in mijn leven is ´Wat nu?`. Wat komt er in de plaats voor, wat vult die leegte op. Ik merk dat ik faalangstig ben als ik denk aan de toekomst. In zoverre dat mijn cv gaten is, niet eens gatenkaas zeg maar. Wie wil mij nou hebben, vraag ik me dan af.



Aan de andere kant ga ik op een rustige vasthoudende manier toch steeds meer een bepaalde kant op, zonder dat ik kan zeggen dat ik dat met één doel voor ogen heb gedaan. Vanuit mijn authenticiteit kom ik activiteiten en mensen tegen. Verbind ik me aan activiteiten en ben ik stapje voor stapje steeds meer van mijn bank af gekomen. Die manier dat ik dat doe werkt voor mij. Het feit dat er van mijn vermijdende trekken nog een restje aanwezig is, maakt dat gedachten over carriere mijn stressniveau behoorlijk doen oplopen. Maar door het op een rustige manier te doen kom ik er zo langzamerhand aardig.



Ik heb heel lang rekening moeten houden met mijn ptss. In zoverre dat als ik overprikkeld of oververmoeid raakte, ik veel herbelevingen kreeg. Dan kon ik niet meer functioneren en moest ik met tranquillisers naar bed. Hoewel ik voor het grootste deel daarvan af ben, is er nog steeds een gevoeligheid. Gewoon doorstomen, over de grens gaan, niet zeuren is niet iets wat ik ongestraft kan doen. Dan is mijn huid te dun en dringt er teveel door. Dingen van buiten en dingen van vroeger. Dat is iets wat maakt dat ik uit moet kijken met wat ik me aan activiteiten op de hals haal. Het blijft plannen, nadenken, soms zelfs nog voorslapen.



In de loop van de tijd, en mijn gewichtsverlies is daarmee samengegaan, is mijn uithoudingsvermogen wel veel groter geworden. Er zit groei in, ik ga regelmatig even over mijn grens. De groei is door elke keer een kleine stap te nemen een hele grote afstand geworden. Daar ben ik behoorlijk trots op.



Wat jij beschrijft over autonomie en verbondenheid ervaar ik precies zo. Heel lang ben ik bang geweest mensen om me heen te verliezen en klampte ik me aan ze vast. Bang verlaten te worden en overtuigd van het idee dat ik me niet in mijn eentje zou kunnen redden. Godzijdank (letterlijk zelfs) ben ik daar van af.



Met als resultaat dat ik nu conflicten aanga als dat nodig is, dat ik weet dat ik zonder die dierbare ook wel weer gelukkig zal worden. Dat ik het met mij moet doen en dat dat ok is. Al het andere is extra, meegenomen maar ook buitengewoon waardevol. Het gekke is dat ik er nu voor anderen ben. I.p.v. ze te claimen word ik door hen gevraagd er voor ze te zijn. Vaak ook in hele praktische zin. Meehelpen met de kinderen bijv. Ik doe het met liefde, het voelt authentiek. Afgelopen weekend bijv. kon daardoor een lieve vriendin een lang weekend weg met haar partner omdat ik voor hun kindje zorgde. Ik heb ervan genoten.



Wat je schrijft over jezelf kunnen redden, dat is wat ik nu ook begin te ervaren dat ik dat wil. En hoe mijn werk of studie er dan concreet uit moet zien vind ik niet zo belangrijk. Als ik het maar iets is waar ik op een vriendelijke manier met mensen om kan gaan, of dat nu klanten, pupillen, clienten of collega´s zijn.

Zo, mijn ouders zijn weer vertrokken. Ik prijs mezelf gelukkig met twee zulke lieve ouders die, hoewel ze oud zijn, zo betrokken zijn. Mijn moeder is van nature negatief ingesteld maar was erg positief over mijn "goede zorgen"



Ik heb vanmorgen een rondje gefietst in de vroege ochtendzon. Ik genoot van de prachtig fluitende vogels en de velden met opkomende gerst en maïs en uitbundig bloeiend koolzaad. Ik heb onderweg een prachtige bos wilde bloemen geplukt en onder mijn snelbinder gestopt.



Die kwamen op de vrolijk gedekte ontbijttafel op het terras te staan, waar het volgende stond te prijken: drie soorten bio ontbijtgranen, pure en "lente" yoghurt (rabarber-vanille en vlierbloesem-sinaasappel), Zeeuwse bolussen () en bananen-notencake, een papaya-mangosalade, een bosvruchtensalade en een pot thee (waar zit die mmmm-smiley? ).



Dit was mijn creatieve oplossing omdat het brood op was



We hebben in de zon met uitzicht op een wei vol boterbloemen heel lang en uitgebreid van dit alles zitten genieten. Mijn ouders hebben met smaak van alles gegeten, terwijl ze normaliter nooit muesli of exotische vruchten eten. Mijn vader zei dat het jammer was dat hij niet de hele dag door kon eten Ook de kinderen vonden het heerlijk.



Zo leuk kan gezond eten zijn

Ik ben bijgelezen en reageer later, want moet nu eerst ernstig de zon in

Muis terug van de High Tea. Vriendin had het georganiseerd ter ere van haar verjaardag. We waren met zijn zessen. We kregen eerst hartig. Bladerdeeghapjes - volgens mij niet behorende bij de HT maar goed. Ik nam eentje, ter grootte van een rijksdaalder, met kaas. Daarna een sneetje eiersalade en omdat ik vegetarier ben, eentje met mozarella en tomaat. De cucumber ontbrak. Het was een wat creatieve HT zullen we maar zeggen, want ook de sneetjes waren veel te groot, die moeten echt heel klein zijn, en zonder korstje! Dan scones. Daarvan eentje. Ik sloeg de minimuffins over.

Toen kwam de afdeling zoet. Ik nam een soesje en liet de chocolaatjes voor wat het was, ik deelde ze uit met dat ik het allemaal te zoet vond. Maar het was geloof ik de bedoeling dat iedereen iets van 6 of 7 zoete dingen nam, ik deelde er 5 uit maar ontkwam niet aan de soes en een uur later de cheesecake, ter grootte van twee dobbelstenen, hoor, geen punt. Ik wilde de vriendin ook niet voor het hoofd stoten: het kostte best wel wat en de arme schat is niet zo rijk. Maar de cheesecake, die is niet zo goed gevallen dus ik zit aan de kamillethee.



Maar ik merkte gewoon (a) dat ik heel snel vol zat en (b) dat het zoet me ongelofelijk tegenstond. Kennelijk is mijn lijf - en ook mijn smaakpapillen, het helemaal ontwend.



Muis gaat morgen weer lekker aan de groente en het fruit

Ik ben trouwens gelijk naar AH gegaan, lekker veel ingeslagen, zag abrikoosjes en ook gedroogde bonen - die je moet wellen - van smaken die ik zelfs niet eens kende! Wat een verrijking weer.

Heerlijk hè Muis, van die lekkere dingen met nieuwe smaken. Ik had op de markt bij de Griek (een echte ) zelfgemaakte kruidenkaas, heerlijke grote olijven en gedroogde abrikozen gekocht. De olijven gingen door de salade, de kruidenkaas was voor bij de barbecue vanavond (ik was door Leo geïnspireerd tot een biefstukje ).



Wat een grappig gevoel lijkt me dat, dat zoet je tegenstaat. Daar werk ik ook naartoe Je hebt het echt heel goed gedaan, vind ik! Het klinkt trouwens helemaal niet als een echte high tea, maar een echte high tea heet dan ook een afternoon tea. De Nederlandse versie is daar natuurlijk (letterlijk en figuurlijk ) een slap aftreksel van. Maar het gaat om het idee en je hebt leuk meegedaan, maar niet overdreven. Kudos!

Zeker, ik heb Green Mung bonen meegenomen, geen idee wat het is en kievitsbonen, ze lijken ook wel op kievietseieren met de vlekjes.



Dat met die kazen heb ik ook. Ik vrees dat mijn kaasverslaving altijd wel een zwakte blijft, maar ach, het is gezonder snoepen dan een zak chips, maar ook die wil ik van de echte kaasboer hebben. Smaakt allemaal een stuk lekkerder!

Zo, ik ben weer een heel stuk bijgelezen!

Gisteren een verjaardag gehad en heerlijk gesmuld daar. Ik had in opdracht van de jarige zelf een heerlijke aardappelsalade gemaakt die iedereen erg lekker vond. Verder wat tortillachips met quacamole, stokjes met olijf en chorizo, tomaatjes met basilicum. Niet alles even slank, maar wel echt heerlijk genoten van alles! Brood laten staan, wit stokbrood voegt echt niets toe.



Ook lekker naar de turkse kraam geweest en naar een geitenkaasboerderij hier in de buurt. Daar heerlijke eigengemaakte geitenkaas gekocht, zelfgemaakte jam en een heerlijk potje mosterd. Zaterdag ben ik naar de natuurvoedingswinkel geweest en heb ik weer een paar producten in mijn huishouden kunnen vervangen door de gewenste variant.



Ik merk trouwens dat ik niet heel erg meer bezig ben met het afvallen. Ik wil gewoon lekker, goed en gezond eten en leven. Ik schreef eerder bij een afvaltopic, maar eigenlijk weet ik niet goed wat ik daar neer moet zetten, ik val momenteel namelijk nog niet af. Ik hoorde gister dat mijn zus en vriend, allebei niet te dik, weer aan de pillen zitten. Van die pillen dat je een vol gevoel hebt en geen trek. Dat vind ik nu zo jammer he? Dat ze het op die manier aanpakken.



Hanke, jouw verhaal ook bijgelezen, jij hebt al heel wat voor je kiezen gekregen he? Ik heb een veel minder heftig verleden, maar wat er geschreven werd door dubiootje over de band met je moeder herken ik wel.



Ik had vroeger ook een probleemrelatie met mijn moeder. Ik was boos en gefrustreerd. Jarenlang heb ik elke vakantie bij familie zitten praten en huilen. Tegen de tijd dat ik 21 was, was ik ermee klaar. Ik was door mijn pijn heen gegaan, ik erkende het falen van mijn moeder en zag ook dat ze echt niet anders kon dan zijn wie ze was. Dat ook zij daar haar redenen voor had gehad die ze niet kon/wilde/durfde aan te pkken. Dat het geen nut had te blijven proberen haar te veranderen, dat ik de hoop daarop moest laten varen. Ik kon het nu voor mezelf doen, ik was volwassen.



Mijn zus daarentegen heeft nooit gepraat, alleen gevoeld. Nu is ze een volwassen vrouw die een zooitje heeft gemaakt van haar leven, omdat ze zich zo weinig waard voelt. Heel veel daarvan is terug te leiden naar vroeger. Pas nu is zij aan het praten, heeft therapie gevolgd.



Ik merk dat nu zij praat, haar houding tov mijn moeder ook verzacht. Ze stelde zich altijd zo hard op. Uit zelfbescherming, want wij kregen niet wat we hadden verwacht en nodig hadden tijdens onze tienerjaren. Maar het vergeven, kunnen laten gaan, er een punt achter zetten, dat geeft veel meer energie terug dan in de negatieve modus blijven zitten.

Mijn situatie is uiteraard anders dan je jouwe, maar ik hoop dat jij ook rust kan vinden, het achter je kan laten.

Biobitch (grappige nick trouwens ik net als Leo hoop dat je jezelf niet als een bitch ziet), goed dat je doorgaat met goed voor jezelf zorgen ook al lijkt het momenteel niets op te leveren. Gezond eten en bewegen is toch de basis voor een gezond lichaam. Dat klinkt heel makkelijk, maar als de stap zo makkelijk te nemen was deed iedereen het wel. Jij doet het, daar mag je echt heel trots op zijn!



Je lichaam lijkt ondankbaar want het reageert niet zoals je had verwacht. Natuurlijk wil je graag effect zien en jezelf gezonder voelen. Maar ook al voel je het niet direct, er zijn wel van allerlei processen in je lichaam gaande die je niet ziet en die nu beter verlopen. Dat kan niet anders als je beter voor je lichaam zorgt.



Doe je dit onder begeleiding? Anders zou het misschien zo kunnen zijn dat je eetpatroon niet gevarieerd genoeg is en je een tekort of teveel aan bepaalde voedingsstoffen hebt. Of misschien helpt een bepaalde verhouding aan voedingsstoffen goed bij jouw pijnklachten.



Mocht het een troost zijn, ik merk er zelf ook nog weinig van maar ik blijf mezelf elke dag gezond eten en beweging cadeau doen! Daar kan ik toch alleen maar beter van worden?



Hoe zie jij je lichaam ten opzichte van jezelf? Is het iets wat buiten jou staat, wat niet echt bij je hoort en meer een omhulsel is waar je het mee moet doen? Of is je lichaam een deel van wie jij bent?

quote:dreamer schreef op 29 mei 2010 @ 10:16:



Waarom ik de dingen niet met m'n man bespreek.. hmmmm. Om eenzelfde reden zal ik niet zo snel een moodboard in de keuken hangen. IK houd deze dingen liever bij mezelf, voor mezelf.

Ohja, en ik zet ze op het www

~leest weer verder~



Mag ik vragen waarom, Dreamer? Voor mij hebben dit soort dingen zo'n grote impact dat ik er graag met mensen over praat. Ik heb geen partner, maar ik zou zoiets echt niet willen of kunnen doormaken zonder er (veel en vaak ) met hem over te praten. Ik doe dat zelfs met mijn kinderen! Maar ik ben een extravert type, iedereen is natuurlijk anders.



Eigenlijk geef je je man niet veel kans om ook iets te betekenen hierin en te snappen waar jij mee bezig bent. Zou hij dat ook niet fijn vinden?



Klinkt heerlijk, die tilapiafilet....