Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
vrijdag 28 mei 2010 om 10:12
Mijn sportschool kost me 40 euro in de maand dreamer. Goedkoper zit hier niet. En het is niet dat ik niet wil gaan, maar als alleenstaande werkende moeder is het lastig tijd te vinden om te gaan. Ik kan moeilijk elke keer oppas vragen, ben altijd wel 2 uur aan het sporten. Ik ging altijd naar fitness en bodybalance, heerlijk. Ik werd er ook echt slanker van, met twee keer per week sporten, voelde me super. maar blijkt het niet te werken, zit je vast aan een jaarcontract.
Een hond is geen optie hier, moet er niet aan denken en we hebben er geen tijd voor. Hardlopen wil ik eigenlijk ook niet, ivm niet al te beste enkels en knieën.
Een hond is geen optie hier, moet er niet aan denken en we hebben er geen tijd voor. Hardlopen wil ik eigenlijk ook niet, ivm niet al te beste enkels en knieën.
...
vrijdag 28 mei 2010 om 10:15
Dreamer, de welbekende spaarstand...Die herken ik.
Ik heb echt geen idee of het zo is, maar ik heb met mijn broeken ook dat ze de eerste paar minuten eigenlijk niet zo lekker zitten als ze net uit de was komen. Als je nu kijkt naar het moment dat je ze aantrekt als je ze al een keer hebt aangehad, gaat het dan even moeilijk? En zolang ze niet strakker gaan zitten, denk ik dat je je er vooral niet te druk over moet maken (hoe moeilijk dat ook is). Je bent helemaal niet slecht bezig en je geeft zelf al aan wat je gaat doen om je nog beter te voelen. Dat is juist goed! Je houdt vol en soms is dat het allerbelangrijkste om in gedachten te houden.
Vlammetje, als je echt wil gaan sporten, moet je dat zeker doen. Maar wat je ook zegt, als je vervolgens niet gaat is het wel zonde van je geld.
Edit: zag dat je al gereageerd had. Ik had er gisteren met Muis ook al even over dat er op internet lessen Body Balance te vinden zijn. Enige wat je nodig hebt is een tv, een mogelijkheid om het te downloaden en te branden (of via een USB op je tv aan te sluiten, danwel gewoon kijken op de computer) en ruimte. Idee?
Ik heb echt geen idee of het zo is, maar ik heb met mijn broeken ook dat ze de eerste paar minuten eigenlijk niet zo lekker zitten als ze net uit de was komen. Als je nu kijkt naar het moment dat je ze aantrekt als je ze al een keer hebt aangehad, gaat het dan even moeilijk? En zolang ze niet strakker gaan zitten, denk ik dat je je er vooral niet te druk over moet maken (hoe moeilijk dat ook is). Je bent helemaal niet slecht bezig en je geeft zelf al aan wat je gaat doen om je nog beter te voelen. Dat is juist goed! Je houdt vol en soms is dat het allerbelangrijkste om in gedachten te houden.
Vlammetje, als je echt wil gaan sporten, moet je dat zeker doen. Maar wat je ook zegt, als je vervolgens niet gaat is het wel zonde van je geld.
Edit: zag dat je al gereageerd had. Ik had er gisteren met Muis ook al even over dat er op internet lessen Body Balance te vinden zijn. Enige wat je nodig hebt is een tv, een mogelijkheid om het te downloaden en te branden (of via een USB op je tv aan te sluiten, danwel gewoon kijken op de computer) en ruimte. Idee?
vrijdag 28 mei 2010 om 10:39
Ik heb hier dvd's vol body balance enower yoga, maar die liggen ook te verstoffen...
Ik mis vooral het fitness-gedeelte: gewoon de knop om, nergens aan denken een uur zweten en puffen. Lekker alleen met mijn gedachten en ondertussen fit worden. De balance deed ik erbij wanneer ik kon. Maar fitness kan elk uur van de dag, de balance is vaak op onhandige tijden.
Ik mis vooral het fitness-gedeelte: gewoon de knop om, nergens aan denken een uur zweten en puffen. Lekker alleen met mijn gedachten en ondertussen fit worden. De balance deed ik erbij wanneer ik kon. Maar fitness kan elk uur van de dag, de balance is vaak op onhandige tijden.
...
vrijdag 28 mei 2010 om 11:18
Goedemorgen meiden,
Muis, ik begin even bij jou want jij vroeg een paar dagen terug naar de titel van het boek wat mijn leven veranderde. De titel van dat boek is 'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom' van Dr. Susan Forward.
Het gaat over misogyne relaties en hoe om te gaan met de gevoelens die dit losmaken.
Alsof het voor mij speciaal geschreven was, zóveel herkende ik er in. Een eye opener van heb ik jou daar, mijn leven draaide 180oC na het lezen er van.
Dubio, wat goed om te lezen dat je ouders de asperges zo lekker vonden. Hahaha, je vader die er een prakje van wilde maken, wat een mooi beeld!
Lemon Lime, Vlammetje, Mosterdje, ik ben trots op jullie. Geldt ook voor Dreamer.
We zijn inderdaad, zoals Muis schrijft 'gewoon ontzettend goed bezig!'
Even over de pizza en de casting.
Dat had vanzelfsprekend verband met elkaar.
Ik had gewoon last van een klein 'fuck-it' moment.
Ik zit niet eens zo met die pizzastukken (het waren bescheiden punten) maar ik vind het fuck-it gevoel jammer.
Daarnet even een lang gesprek met mijn beste vriend en geweldig acteur gehad en die zei een paar rake dingen.
Beetje lang verhaal maar het komt er op neer dat ik me weg heb laten spelen en dat ik veel te sociaal ben als het gaat om dingen als casten. Mensen komen daar om een rol te krijgen, no matter what en dat gaat soms óver het lijk van je tegenspeler heen.
Ik hoef eigenlijk nooit te casten, wordt altijd gevraagd (er zijn maar weinig dikke actrices in Nederland tenslotte) en ik ben heel lang casting director geweest. Degene die de brug is tussen regisseur en acteur. Ik ga met beiden rekening zitten houden terwijl ik daar nu eens helemaal voor mezelf kom en niet voor een ander.
Het is dus vooral het katergevoel dat je niet alles uit jezelf hebt gehaald omdat je te 'aardig' wilde blijven en niet 'lastig' wilde zijn en op je poot gaan spelen.
Dat gevoel, dat ik het beter had kunnen doen en dat ik me weg heb laten spelen, dat maakte dat ik een fuck-it moment had en die pizzastukken lagen letterlijk onder mijn neus.
Toen de man thuiskwam alleen een paar boterhammen met ei gegeten, c'est tout. Dus geen man overboord verder, ik maak er ook geen drama (meer) van, ik snap dat het niet om die pizzastukjes ging maar om het gevoel wat er achter zat, namelijk het gevoel dat ik gefaald had. (<------ beetje zwaar uitgedrukt, zo erg is het allemaal niet)
Enniehoe, vandaag maar weer eens lekker aan het werk hier in huis, ik heb de halve dag niks gedaan, gewoon gekeuteld en gerommeld, dus aan het werk nu!
Tot later!
Roosmarijn, hoe is het met jou vrouw?
Muis, ik begin even bij jou want jij vroeg een paar dagen terug naar de titel van het boek wat mijn leven veranderde. De titel van dat boek is 'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom' van Dr. Susan Forward.
Het gaat over misogyne relaties en hoe om te gaan met de gevoelens die dit losmaken.
Alsof het voor mij speciaal geschreven was, zóveel herkende ik er in. Een eye opener van heb ik jou daar, mijn leven draaide 180oC na het lezen er van.
Dubio, wat goed om te lezen dat je ouders de asperges zo lekker vonden. Hahaha, je vader die er een prakje van wilde maken, wat een mooi beeld!
Lemon Lime, Vlammetje, Mosterdje, ik ben trots op jullie. Geldt ook voor Dreamer.
We zijn inderdaad, zoals Muis schrijft 'gewoon ontzettend goed bezig!'
Even over de pizza en de casting.
Dat had vanzelfsprekend verband met elkaar.
Ik had gewoon last van een klein 'fuck-it' moment.
Ik zit niet eens zo met die pizzastukken (het waren bescheiden punten) maar ik vind het fuck-it gevoel jammer.
Daarnet even een lang gesprek met mijn beste vriend en geweldig acteur gehad en die zei een paar rake dingen.
Beetje lang verhaal maar het komt er op neer dat ik me weg heb laten spelen en dat ik veel te sociaal ben als het gaat om dingen als casten. Mensen komen daar om een rol te krijgen, no matter what en dat gaat soms óver het lijk van je tegenspeler heen.
Ik hoef eigenlijk nooit te casten, wordt altijd gevraagd (er zijn maar weinig dikke actrices in Nederland tenslotte) en ik ben heel lang casting director geweest. Degene die de brug is tussen regisseur en acteur. Ik ga met beiden rekening zitten houden terwijl ik daar nu eens helemaal voor mezelf kom en niet voor een ander.
Het is dus vooral het katergevoel dat je niet alles uit jezelf hebt gehaald omdat je te 'aardig' wilde blijven en niet 'lastig' wilde zijn en op je poot gaan spelen.
Dat gevoel, dat ik het beter had kunnen doen en dat ik me weg heb laten spelen, dat maakte dat ik een fuck-it moment had en die pizzastukken lagen letterlijk onder mijn neus.
Toen de man thuiskwam alleen een paar boterhammen met ei gegeten, c'est tout. Dus geen man overboord verder, ik maak er ook geen drama (meer) van, ik snap dat het niet om die pizzastukjes ging maar om het gevoel wat er achter zat, namelijk het gevoel dat ik gefaald had. (<------ beetje zwaar uitgedrukt, zo erg is het allemaal niet)
Enniehoe, vandaag maar weer eens lekker aan het werk hier in huis, ik heb de halve dag niks gedaan, gewoon gekeuteld en gerommeld, dus aan het werk nu!
Tot later!
Roosmarijn, hoe is het met jou vrouw?
vrijdag 28 mei 2010 om 11:41
Eleonora, wijze woorden. Voor mij ben je een van de leukste een liefste dames van het forum en dat is wie je bent maar het kan ook deels in je nadeel werken omdat je, wat je zelf ook al concludeerde, te lief bent terwijl je best aan jezelf mag denken en de rest weg moet/mag spelen. Leermoment maar niet echt een leuke omdat je die rol graag wilde hebben.
vrijdag 28 mei 2010 om 11:58
Even kort want ouders op bezoek en zo. Ik heb heerlijk uitgeslapen want ik heb VRIJ! Zalig. Net gezond ontbeten (2 bruine boterhammen met magere kipfilet en een kopje thee) terwijl ik mijn ouders overheerlijke croissantjes met amandelen uit de oven heb voorgeschoteld. Dat voelt gewoon goed! En die 2 bolussen die onverhoopt toch waren meegekomen liggen nog druk te lonken, maar ik doe het niet (ik doe het niet, ik doe het niet! ) Er staat een lekkere aspergesoep te pruttelen. Vanavond verse spinazie met zalm, denk ik. En we gaan straks naar een regionale biomarkt in de buurt! Lekker veel fruit en groenten inslaan.
Vlammetje, sporten hoeft toch niet veel geld te kosten. Hardlopen of (als je daar niet van houdt, zoals ik) stevig wandelen kost niet. Fietsen ook niet als je al een fiets hebt. Ik heb voor 125 euro een uitstekende hometrainer gekocht bij de LIDL en die kosten heb ik er al lang en breed uit gefietst. Zwemmen hoeft ook niet zo duur te zijn. Je hoeft toch niet per se naar de sportschool? Misschien moet je eerst eens wandelen, fietsen of grondoefeningen in je dagelijkse programma inbouwen en kijken hoe dat gaat. Als dat goed gaat, kun je ook besluiten dat een sportschoolabonnement wel de moeite waard zal zijn. Dat moet je dan in feite 'verdienen' door je goede wil en motivatie te tonen
Goed, dit was dus kort (voor mij) Lees en schrijf later verder, dag meiden!
Vlammetje, sporten hoeft toch niet veel geld te kosten. Hardlopen of (als je daar niet van houdt, zoals ik) stevig wandelen kost niet. Fietsen ook niet als je al een fiets hebt. Ik heb voor 125 euro een uitstekende hometrainer gekocht bij de LIDL en die kosten heb ik er al lang en breed uit gefietst. Zwemmen hoeft ook niet zo duur te zijn. Je hoeft toch niet per se naar de sportschool? Misschien moet je eerst eens wandelen, fietsen of grondoefeningen in je dagelijkse programma inbouwen en kijken hoe dat gaat. Als dat goed gaat, kun je ook besluiten dat een sportschoolabonnement wel de moeite waard zal zijn. Dat moet je dan in feite 'verdienen' door je goede wil en motivatie te tonen
Goed, dit was dus kort (voor mij) Lees en schrijf later verder, dag meiden!
Ga in therapie!
vrijdag 28 mei 2010 om 12:21
Leo, ik wil hier al snuffend van een heftige verkoudheid wel even het e.e.a. uit elkaar halen. Ja het voelde als een fuck it moment voor jou. Dat kwam door hoe de casting was verlopen. Dat wat je at, pizza was, is qua voedingswaarde niet zo handig. Maar het was wel heel goed van je dát je at, want je had te weinig gegeten!
Beter iets eten dan helemaal niet eten.
Maar da´s mijn mening.
Fuck it, zal je wel vaker voelen. Sommige dingen fucken namelijk. Over veel dingen heb je geen controle en het lukt lang niet altijd om dingen perfect constructief aan te pakken. Doordat je gewoon maar een mens bent. Dingen die je wilt beheersen moet je ook oefenen. Al met al heb je het dus voldoende goed aangepakt. Compliment. Blijf opletten dat je niet te weinig eet.
Ik zit thuis snipverkouden te wezen maar moet wel vanavond theater spelen. Hebben jullie tips om zo fit mogelijk op de planken te staan?
Emotioneel is het zwaar de afgelopen dagen. De vragen van de psycholoog brengen toch wel wat teweeg. Naast dat het me moeite kost om het beeld voor de eerste emdr sessie concreet te maken die over tijdgebonden herbelevingen gaat, ben ik ook veel bezig met wie ik was als kind.
Er staan namelijk oof nog 2 freeze momenten gepland die te maken hebben met mijn moeder. Ik vind het lastig om stil te staan bij die sfeer. Het gaat oa over een periode voordat ik met mijn verstand de boel kon begrijpen en ik val terug op dat kinderlijke dat het allemaal wel aan mij moet liggen, dat ik stom ben.
Ik vind het pijnlijk om dat stuk van mijzelf op te zoeken dat zich zo alleen, verlaten voelt. Dat de wereld als heel verwarrend ervaart. Het liefst wil ik een schuldige aanwijzen. De onmacht dat het nu eenmaal was zoals het was maakt verzet in me los. Dat er met een gezin dat er op het eerste gezicht zo gewoon uit ziet, zoveel mis kan zijn... dat is het verradelijke.
Het gevoel wat het bezorgt is er een van misselijkheid. Sinds dinsdag heb ik ook verrassend weinig trek in eten. Moet mezelf er toe zetten en de tussendoortjes schieten er bij in. Met als gevolg dat ik de komende week wel wat extra zal afvallen. Nog een kilo of 5 en ik heb officieel geen overgewicht meer!
Vrienden zijn gelukkig een goede steun op dit moment. Maar het neemt niet weg dat ik het allemaal verdrietig en pittig vind.
Ik ben zo blij dat dat maar een paar weken hoeft te duren, dit therapieproces. Dat ik daarna over kan gaan op de ´gewoon meedraaien´ modus. Met dit verschil dat er wat beren van de weg zijn gehaald.
Beter iets eten dan helemaal niet eten.
Maar da´s mijn mening.
Fuck it, zal je wel vaker voelen. Sommige dingen fucken namelijk. Over veel dingen heb je geen controle en het lukt lang niet altijd om dingen perfect constructief aan te pakken. Doordat je gewoon maar een mens bent. Dingen die je wilt beheersen moet je ook oefenen. Al met al heb je het dus voldoende goed aangepakt. Compliment. Blijf opletten dat je niet te weinig eet.
Ik zit thuis snipverkouden te wezen maar moet wel vanavond theater spelen. Hebben jullie tips om zo fit mogelijk op de planken te staan?
Emotioneel is het zwaar de afgelopen dagen. De vragen van de psycholoog brengen toch wel wat teweeg. Naast dat het me moeite kost om het beeld voor de eerste emdr sessie concreet te maken die over tijdgebonden herbelevingen gaat, ben ik ook veel bezig met wie ik was als kind.
Er staan namelijk oof nog 2 freeze momenten gepland die te maken hebben met mijn moeder. Ik vind het lastig om stil te staan bij die sfeer. Het gaat oa over een periode voordat ik met mijn verstand de boel kon begrijpen en ik val terug op dat kinderlijke dat het allemaal wel aan mij moet liggen, dat ik stom ben.
Ik vind het pijnlijk om dat stuk van mijzelf op te zoeken dat zich zo alleen, verlaten voelt. Dat de wereld als heel verwarrend ervaart. Het liefst wil ik een schuldige aanwijzen. De onmacht dat het nu eenmaal was zoals het was maakt verzet in me los. Dat er met een gezin dat er op het eerste gezicht zo gewoon uit ziet, zoveel mis kan zijn... dat is het verradelijke.
Het gevoel wat het bezorgt is er een van misselijkheid. Sinds dinsdag heb ik ook verrassend weinig trek in eten. Moet mezelf er toe zetten en de tussendoortjes schieten er bij in. Met als gevolg dat ik de komende week wel wat extra zal afvallen. Nog een kilo of 5 en ik heb officieel geen overgewicht meer!
Vrienden zijn gelukkig een goede steun op dit moment. Maar het neemt niet weg dat ik het allemaal verdrietig en pittig vind.
Ik ben zo blij dat dat maar een paar weken hoeft te duren, dit therapieproces. Dat ik daarna over kan gaan op de ´gewoon meedraaien´ modus. Met dit verschil dat er wat beren van de weg zijn gehaald.
vrijdag 28 mei 2010 om 12:24
Dubiootje, dat is ook een idee. Gewoon eerst een apparaat thuis neerzetten. Kan ik ook gewoon doen als de kinderen op bed liggen. Voor die 500 euro sportschool per jaar kan ik hier wel een hele fitnesskamer bouwen!
Eleonora, ik snap wel dat je het gevoel achter die pizza erger dwars zit dan de pizza zelf. Heel herkenbaar.
Ik ga zo naar de geitenkaasboerderij hier in de buurt. Ze verkopen er heerlijke kaas, honing, jam, eieren en wat scharrelvlees. Ben er nog nooit geweest, maar hoor er erg goede dingen van en heb er al eens overheerlijke hapjes van geproeft!
Eleonora, ik snap wel dat je het gevoel achter die pizza erger dwars zit dan de pizza zelf. Heel herkenbaar.
Ik ga zo naar de geitenkaasboerderij hier in de buurt. Ze verkopen er heerlijke kaas, honing, jam, eieren en wat scharrelvlees. Ben er nog nooit geweest, maar hoor er erg goede dingen van en heb er al eens overheerlijke hapjes van geproeft!
...
vrijdag 28 mei 2010 om 14:48
Mooi topic...
Wel confronterend..
Doet me best verdriet dat er zoveel vrouwen worstelen met eten en zelfbeeld
Ik heb zelf vanaf mijn zeventiende boulimia..
Ben zo moe..zo op..van het vechten..
Maar ik wil de moed niet verliezen..
Elke dag sta ik op en wil wat van de dag maken..
Probeer zo gezond mogelijk te eten, genoeg te bewegen, maar grijp toch te vaak weer naar die 5 extra koekjes, zak m&ms en chips..
Als heimelijk cadeautje aan mezelf, omdat het leven zo zwaar is soms..terwijl ik daardoor weer in de vicieuze cirkel van schuldgevoel-compenseren-overeten kom..
Wel confronterend..
Doet me best verdriet dat er zoveel vrouwen worstelen met eten en zelfbeeld
Ik heb zelf vanaf mijn zeventiende boulimia..
Ben zo moe..zo op..van het vechten..
Maar ik wil de moed niet verliezen..
Elke dag sta ik op en wil wat van de dag maken..
Probeer zo gezond mogelijk te eten, genoeg te bewegen, maar grijp toch te vaak weer naar die 5 extra koekjes, zak m&ms en chips..
Als heimelijk cadeautje aan mezelf, omdat het leven zo zwaar is soms..terwijl ik daardoor weer in de vicieuze cirkel van schuldgevoel-compenseren-overeten kom..
vrijdag 28 mei 2010 om 14:54
vrijdag 28 mei 2010 om 15:01
Hay LL,
Ik ben een jaar in een eetstoorniskliniek geweest, heb daarna verschillende therapieen gehad, en sta nu op de wachtlijst voor dagbehandeling..
1x per drie weken heb ik nu gesprek met een psychologe, is wel een heel fijn mens en ik heb echt wel wat aan de gesprekken..
Mijn vriend probeert me ook te steunen, maar weet weinig van eetproblematiek af, ik jojo nogal in gewicht en hij heeft me al duidelijk gemaakt dat hij een lichtere Thika mooier vindt, en dat hakt er ook best in, hoewel ik hem wel gelijk geef..
Dus ik merk dat ik voor hem ook af wil vallen, maar dat daardoor de druk weer groter wordt net als de kans op eetbuien..
Ehm niet helemaal waar je naar vroeg maar het zit me blijkbaar hoog
Ik ben een jaar in een eetstoorniskliniek geweest, heb daarna verschillende therapieen gehad, en sta nu op de wachtlijst voor dagbehandeling..
1x per drie weken heb ik nu gesprek met een psychologe, is wel een heel fijn mens en ik heb echt wel wat aan de gesprekken..
Mijn vriend probeert me ook te steunen, maar weet weinig van eetproblematiek af, ik jojo nogal in gewicht en hij heeft me al duidelijk gemaakt dat hij een lichtere Thika mooier vindt, en dat hakt er ook best in, hoewel ik hem wel gelijk geef..
Dus ik merk dat ik voor hem ook af wil vallen, maar dat daardoor de druk weer groter wordt net als de kans op eetbuien..
Ehm niet helemaal waar je naar vroeg maar het zit me blijkbaar hoog
vrijdag 28 mei 2010 om 16:16
Thika, volgens mij geef je juist wel antwoord op de vraag van LL, want je krijgt dus niet echt onvoorwaardelijke steun van je vriend. Hij steunt je bij het afvallen wel, hoe steunt hij je bij het overwinnen van je eetprobleem? Dat is nl. het achterliggende probleem dat veel dieper gaat. Juist je partner moet dat probleem begrijpen en je helpen dat op te lossen, in mijn optiek. Je ziet ook dat het averechts werkt als je motivatie niet uit jezelf komt maar uit anderen.
Fijn dat je een psychologe hebt en je daar goed bij voelt. Waar vecht je precies tegen? Waar ben je zo moe van? Geef je jezelf ook genoeg credit voor de positieve dingen die je voor elkaar krijgt, zoals gezond eten en bewegen? Of fixeer je je vooral op de keren dat je toch iets ongezonds pakt?
Fijn dat je een psychologe hebt en je daar goed bij voelt. Waar vecht je precies tegen? Waar ben je zo moe van? Geef je jezelf ook genoeg credit voor de positieve dingen die je voor elkaar krijgt, zoals gezond eten en bewegen? Of fixeer je je vooral op de keren dat je toch iets ongezonds pakt?
Ga in therapie!
vrijdag 28 mei 2010 om 16:19
No worries Thika, ik snap het. Geen loze kreet maar soms wil je iets zeggen en dan komen er door emoties meer woorden op papier dan je dacht.
Ik vind het echt goed van je dat je hulp hebt gezocht en nog steeds werkt aan uit de circel komen. Daar is moed voor nodig en ik kan me voorstellen dat het niet motiveert als je er zo mee worstelt, maar je komt er wel.
Dit bedoel ik niet hard, maar vind het niet heel tactisch dat je vriend aangeeft de lichtere Thika mooier te vinden. Alsof je zelf niet weet dat je beter in je vel zit als je niet op deze maneir met eten bezig bent...Niet tactisch en ik hoop dat je een beetje inziet dat je mooi bent zoals je bent en nu niet toegeeft aan die druk en de eetbuien. Heel erg moeilijk en heel veel meer wijze woorden heb ik helaas niet.
Ik vind het echt goed van je dat je hulp hebt gezocht en nog steeds werkt aan uit de circel komen. Daar is moed voor nodig en ik kan me voorstellen dat het niet motiveert als je er zo mee worstelt, maar je komt er wel.
Dit bedoel ik niet hard, maar vind het niet heel tactisch dat je vriend aangeeft de lichtere Thika mooier te vinden. Alsof je zelf niet weet dat je beter in je vel zit als je niet op deze maneir met eten bezig bent...Niet tactisch en ik hoop dat je een beetje inziet dat je mooi bent zoals je bent en nu niet toegeeft aan die druk en de eetbuien. Heel erg moeilijk en heel veel meer wijze woorden heb ik helaas niet.
vrijdag 28 mei 2010 om 16:21
quote:dubiootje schreef op 28 mei 2010 @ 16:16:
Fijn dat je een psychologe hebt en je daar goed bij voelt. Waar vecht je precies tegen? Waar ben je zo moe van? Geef je jezelf ook genoeg credit voor de positieve dingen die je voor elkaar krijgt, zoals gezond eten en bewegen? Of fixeer je je vooral op de keren dat je toch iets ongezonds pakt?Dubiootje, toen ik het bovenstaande zinnetje las, vroeg ik me echt af of dat de reden voor mij is dat ik niet verder kom dan waar ik nu sta...Iets om over na te denken....
Fijn dat je een psychologe hebt en je daar goed bij voelt. Waar vecht je precies tegen? Waar ben je zo moe van? Geef je jezelf ook genoeg credit voor de positieve dingen die je voor elkaar krijgt, zoals gezond eten en bewegen? Of fixeer je je vooral op de keren dat je toch iets ongezonds pakt?Dubiootje, toen ik het bovenstaande zinnetje las, vroeg ik me echt af of dat de reden voor mij is dat ik niet verder kom dan waar ik nu sta...Iets om over na te denken....
vrijdag 28 mei 2010 om 16:39
Hanke, tips voor de verkoudheid: uien snijden, daar gaat de boel lekker van lopen. Ik zou in jouw geval 2 paracetamol nemen en een paar uur naar bed gaan in de hoop op te knappen. Maar je schrijft ook dat er veel in je hoofd gebeurt en misschien is een lange wandeling en een warm bad (met eucalyptusolie oid) wel fijn om je hoofd (figuurlijk) een beetje leeg te maken.
Heftig, die therapie. Ben ik gek dat ik denk dat je daar niet met een paar weken klaar mee bent? Misschien wel met de therapie, maar niet met de verwerking, lijkt mij. Ik heb geen moeilijke jeugd gehad maar een moeilijk huwelijk en zelfs dat heeft me enkele jaren therapie gekost om te verwerken (steeds minder intensief hoor, dat wel).
Ik kan me voorstellen dat je erg opziet tegen die freeze-momenten. Maar is het niet juist het doel van de therapie om jezelf met die gevoelens van toen te confronteren en ze over te zetten naar het nu? Waar je als volwassene met je volle verstand en bewustzijn naar het kwetsbare kind van toen kan kijken en kan besluiten dat die gevoelens niet terecht waren? Dat "stuk" van jou, dat kind, zit nog steeds verstopt in jou en die gevoelens zijn opgeslagen in je onderbewustzijn. En soms sturen die je gedrag zonder dat je het doorhebt (want onbewust...).
Ik denk dat je die gevoelens en gedachten van toen juist in je bewustzijn moet tillen. Zo heeft therapie (geen emdr) voor mij in elk geval gewerkt. Confronterend is het zeker - vooropgesteld dat ik geen traumatische ervaringen heb gehad maar zeker wel heel verdrietige. Maar het is tegelijkertijd zo fijn als je je eigen gezonde verstand kan loslaten op al die irrationele gedachten en gevoelens die je gedrag aansturen. Dat je tegen jezelf kan zeggen dat je daar ongelijk in hebt, dat je niet waardeloos bent en goede dingen verdient, dat je goed behandeld moet worden, door jezelf en anderen.
(Daar ligt volgens mij de crux en de link met ongelijkwaardige relaties: wij verdienen het om goed behandeld te worden, zowel door onszelf als door anderen.)
En waarom zou je iemand eigenlijk niet de schuld geven van wat er gebeurd is? Jij was een kind hoor! Jij had helemaal geen verantwoordelijkheid. Word maar kwaad, gooi maar met dingen, schreeuw en scheld maar. Dat hoort daar ook bij. Natuurlijk ben je kwaad, die kwaadheid hoeft niet binnen te blijven zitten maar die moet eruit. Heb je daar in therapie over gepraat, over hoe die kwaadheid eruit gaat? Want het lijkt me wel goed als dat enigszins 'met beleid' gebeurt, niet dat je opeens in de auto stapt en bij je moeder aanbelt om haar uit te kafferen.
Ik denk echt dat je door die kwaaie fase heen moet voordat je kan accepteren dat je gezin "nu eenmaal was zoals het was". Geen stappen overslaan, geen gevoelens wegdrukken. Laat het er nu maar allemaal uitkomen.
Heftig, die therapie. Ben ik gek dat ik denk dat je daar niet met een paar weken klaar mee bent? Misschien wel met de therapie, maar niet met de verwerking, lijkt mij. Ik heb geen moeilijke jeugd gehad maar een moeilijk huwelijk en zelfs dat heeft me enkele jaren therapie gekost om te verwerken (steeds minder intensief hoor, dat wel).
Ik kan me voorstellen dat je erg opziet tegen die freeze-momenten. Maar is het niet juist het doel van de therapie om jezelf met die gevoelens van toen te confronteren en ze over te zetten naar het nu? Waar je als volwassene met je volle verstand en bewustzijn naar het kwetsbare kind van toen kan kijken en kan besluiten dat die gevoelens niet terecht waren? Dat "stuk" van jou, dat kind, zit nog steeds verstopt in jou en die gevoelens zijn opgeslagen in je onderbewustzijn. En soms sturen die je gedrag zonder dat je het doorhebt (want onbewust...).
Ik denk dat je die gevoelens en gedachten van toen juist in je bewustzijn moet tillen. Zo heeft therapie (geen emdr) voor mij in elk geval gewerkt. Confronterend is het zeker - vooropgesteld dat ik geen traumatische ervaringen heb gehad maar zeker wel heel verdrietige. Maar het is tegelijkertijd zo fijn als je je eigen gezonde verstand kan loslaten op al die irrationele gedachten en gevoelens die je gedrag aansturen. Dat je tegen jezelf kan zeggen dat je daar ongelijk in hebt, dat je niet waardeloos bent en goede dingen verdient, dat je goed behandeld moet worden, door jezelf en anderen.
(Daar ligt volgens mij de crux en de link met ongelijkwaardige relaties: wij verdienen het om goed behandeld te worden, zowel door onszelf als door anderen.)
En waarom zou je iemand eigenlijk niet de schuld geven van wat er gebeurd is? Jij was een kind hoor! Jij had helemaal geen verantwoordelijkheid. Word maar kwaad, gooi maar met dingen, schreeuw en scheld maar. Dat hoort daar ook bij. Natuurlijk ben je kwaad, die kwaadheid hoeft niet binnen te blijven zitten maar die moet eruit. Heb je daar in therapie over gepraat, over hoe die kwaadheid eruit gaat? Want het lijkt me wel goed als dat enigszins 'met beleid' gebeurt, niet dat je opeens in de auto stapt en bij je moeder aanbelt om haar uit te kafferen.
Ik denk echt dat je door die kwaaie fase heen moet voordat je kan accepteren dat je gezin "nu eenmaal was zoals het was". Geen stappen overslaan, geen gevoelens wegdrukken. Laat het er nu maar allemaal uitkomen.
Ga in therapie!
vrijdag 28 mei 2010 om 16:50
Tja goeie vraag, waar vecht ik tegen..
Op dit moment tegen de tranen..
Zal er even over nadenken..
LemonLime;
Mn vriend had het al een paar keer aangegeven dat hij me mooier vind als ik slanker ben, de laatste keer dat hij het zei ben ik zo gigantisch uit mn plaat gegaan..
Ik was het gewoon zo zat, ook dat het me zo raakt, dat ik heb gezegd dat of hij neemt me zo of hij vertrekt..Ik was gewoon zo woest en immens verdrietig...
Ik denk dat ik daar ook tegen vecht; het slank willen blijven om maar in de smaak te vallen bij anderen, als ik op mn zwaarst ben krijg ik vaak de vraag of ik zwanger ben, en ik merk gewoon dat mannen me minder intressant vinden...En dat doet pijn...
Eleonora; dat stukje wat je schreef over de beste vriendin voor jezelf zijn raakt me, ik voel me heel afhankelijk van anderen qua hoe ik over mezelf denk...
Vind het moeilijk mezelf bestaansrecht te geven..Voelt zo leeg vanbinnen....
Op dit moment tegen de tranen..
Zal er even over nadenken..
LemonLime;
Mn vriend had het al een paar keer aangegeven dat hij me mooier vind als ik slanker ben, de laatste keer dat hij het zei ben ik zo gigantisch uit mn plaat gegaan..
Ik was het gewoon zo zat, ook dat het me zo raakt, dat ik heb gezegd dat of hij neemt me zo of hij vertrekt..Ik was gewoon zo woest en immens verdrietig...
Ik denk dat ik daar ook tegen vecht; het slank willen blijven om maar in de smaak te vallen bij anderen, als ik op mn zwaarst ben krijg ik vaak de vraag of ik zwanger ben, en ik merk gewoon dat mannen me minder intressant vinden...En dat doet pijn...
Eleonora; dat stukje wat je schreef over de beste vriendin voor jezelf zijn raakt me, ik voel me heel afhankelijk van anderen qua hoe ik over mezelf denk...
Vind het moeilijk mezelf bestaansrecht te geven..Voelt zo leeg vanbinnen....
vrijdag 28 mei 2010 om 16:51
Ik ben vandaag weer helemaal goed bezig. Met ouders op een terrasje geluncht, zij lekker aan de appelflappen en een ijsje na en ik een heerlijke (grote!) tonijnsalade, en een paar hapjes ijs van de kinderen Net mijn favoriete chocoladetruffels geserveerd bij de thee en er geen genomen.
De markt (was ik voor het eerst, ik werk normaal natuurlijk) was erg leuk, gezellig gekletst met de kooplui en heerlijke bio groenten, fruit en eieren gekocht. Er stond ook een Griek, die had geen bio producten maar maakte wel alles zelf (heerlijke kaasjes met verse kruiden en zo). Dus het avondeten wordt waarschijnlijk wat simpeler: aspergesoep met stokbrood en kaasjes, olijven en een salade.
Zo is gezond eten dus heel erg leuk. Lekker naar de markt, bomen met de marktlui, lachen en proeven met de kinderen, die een appeltje kregen van de meneer. Wat een verschil met de stress en verleidingen van supermarkten. Veel meer dubio, zo voelt het
PS Misschien geen erg interessante update, maar ik vind het fijn om alles hier neer te zetten, ik gebruik dit topic als een soort dagboek als jullie het niet erg vinden (anders sla je het maar over)
De markt (was ik voor het eerst, ik werk normaal natuurlijk) was erg leuk, gezellig gekletst met de kooplui en heerlijke bio groenten, fruit en eieren gekocht. Er stond ook een Griek, die had geen bio producten maar maakte wel alles zelf (heerlijke kaasjes met verse kruiden en zo). Dus het avondeten wordt waarschijnlijk wat simpeler: aspergesoep met stokbrood en kaasjes, olijven en een salade.
Zo is gezond eten dus heel erg leuk. Lekker naar de markt, bomen met de marktlui, lachen en proeven met de kinderen, die een appeltje kregen van de meneer. Wat een verschil met de stress en verleidingen van supermarkten. Veel meer dubio, zo voelt het
PS Misschien geen erg interessante update, maar ik vind het fijn om alles hier neer te zetten, ik gebruik dit topic als een soort dagboek als jullie het niet erg vinden (anders sla je het maar over)
Ga in therapie!
vrijdag 28 mei 2010 om 16:52
quote:Elynn schreef op 28 mei 2010 @ 16:44:
[...]
Hé Lé,
Goed hier, niet qua alles maar wel qua veel. En das al mooi.
En Dubio, wil gewoon even zeggen dat ik je een heel fijn mens vind.Wat lief, dankjewel! Fijn dat het qua veel goed gaat, soms is dat inderdaad al heel wat (been there)
[...]
Hé Lé,
Goed hier, niet qua alles maar wel qua veel. En das al mooi.
En Dubio, wil gewoon even zeggen dat ik je een heel fijn mens vind.Wat lief, dankjewel! Fijn dat het qua veel goed gaat, soms is dat inderdaad al heel wat (been there)
Ga in therapie!
vrijdag 28 mei 2010 om 16:59
Thika Heb je enig idee waar dat gevoel vandaan komt? Die leegte, het gevoel dat je geen bestaansrecht hebt... wat moet dat eenzaam voelen. Vecht je tegen die leegte, is dat het misschien?
Ik vind het echt niet lief van je vriend hoor, dat hij zoiets tegen je zei. Helemaal niet liefdevol. Kijk, het kan best zo zijn en zoals je zegt, zelf zie je jezelf ook liever slank. Maar je moet gewoon nadenken voordat je zoiets ook uitspreekt. Je weet toch dat dat kwetsend is? Dan kan het goedbedoeld zijn, maar je weet, de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen. Koop je niks voor.
Misschien kun je hem op een rustig moment daar eens op aanspreken? Dat jij heel graag goed voor jezelf wilt kunnen zorgen maar dat je dat nu nog heel moeilijk vindt en het aan het leren bent. Dat je de motivatie uit jezelf wilt halen maar nu nog gewend bent je vooral te laten leiden door wat anderen vinden? En dat het daarom heel pijnlijk voor jou is als hij zegt dat hij je liever slank ziet dan dik? Dat je zijn onvoorwaardelijke steun wilt, niet om af te vallen maar om meer van jezelf te leren houden, liever voor jezelf te zijn. Hij denkt misschien dat hij je helpt met die onhandige opmerkingen. Maar dat hij je onvoorwaardelijk accepteert, dát zou jou wél helpen om jezelf ook onvoorwaardelijk te accepteren.
Ik vind het echt niet lief van je vriend hoor, dat hij zoiets tegen je zei. Helemaal niet liefdevol. Kijk, het kan best zo zijn en zoals je zegt, zelf zie je jezelf ook liever slank. Maar je moet gewoon nadenken voordat je zoiets ook uitspreekt. Je weet toch dat dat kwetsend is? Dan kan het goedbedoeld zijn, maar je weet, de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen. Koop je niks voor.
Misschien kun je hem op een rustig moment daar eens op aanspreken? Dat jij heel graag goed voor jezelf wilt kunnen zorgen maar dat je dat nu nog heel moeilijk vindt en het aan het leren bent. Dat je de motivatie uit jezelf wilt halen maar nu nog gewend bent je vooral te laten leiden door wat anderen vinden? En dat het daarom heel pijnlijk voor jou is als hij zegt dat hij je liever slank ziet dan dik? Dat je zijn onvoorwaardelijke steun wilt, niet om af te vallen maar om meer van jezelf te leren houden, liever voor jezelf te zijn. Hij denkt misschien dat hij je helpt met die onhandige opmerkingen. Maar dat hij je onvoorwaardelijk accepteert, dát zou jou wél helpen om jezelf ook onvoorwaardelijk te accepteren.
Ga in therapie!
vrijdag 28 mei 2010 om 17:00
Lieve Thika, je bent meer dan de moeite waar, alleen zie je dat zelf niet. En dat vechten tegen jezelf, dat is heel herkenbaar en daar kan ik je niet mee helpen. Maar ik heb wel geleerd dat je eindeloos kan vechten of kan besluiten niet meer te vechten en te zoeken naar een weg die prettig voelt. Dat is niet opgeven maar kiezen voor een leven waarin je niet altijd hoeft te vechten en tevreden met jezelf kan zijn. Dat gun ik je zo en alle anderen hier.
Misschien goed om er over na te denken op welk moment je je het fijnst voelt. Hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel. Als je slank bent en constant met eten bezig bent of als je wat dikker bent en daar niet/minder mee bezig bent. Misschien moeilijk om daar nu antwoord op te geven maar ik hop dat je er iets mee kan.
Dubiootje, *jaloers* ZIt al de hele dag op kantoor maar jouw dag klinkt 100x beter!
Misschien goed om er over na te denken op welk moment je je het fijnst voelt. Hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel. Als je slank bent en constant met eten bezig bent of als je wat dikker bent en daar niet/minder mee bezig bent. Misschien moeilijk om daar nu antwoord op te geven maar ik hop dat je er iets mee kan.
Dubiootje, *jaloers* ZIt al de hele dag op kantoor maar jouw dag klinkt 100x beter!
vrijdag 28 mei 2010 om 17:15
quote:LemonLime schreef op 28 mei 2010 @ 16:21:
[...]
Dubiootje, toen ik het bovenstaande zinnetje las, vroeg ik me echt af of dat de reden voor mij is dat ik niet verder kom dan waar ik nu sta...Iets om over na te denken....
Tja, ik bedacht me dat vorig weekend toen ik in de tuin bezig was. Ik had het gras gemaaid, de kantjes geknipt en het onkruid behandeld. Maar ik moest ook nog in de voortuin met de hand onkruid trekken en daar had ik geen puf/zin meer in. Dus baal ik en heb ik het gevoel dat ik altijd achter de feiten aanloop met mijn tuin. Terwijl ik heel veel had gedaan.
Ik dacht toch echt dat ik daar al redelijk overheen was, maar blijkbaar zit die hoge lat er toch nog in. Het kan altijd beter. Ja natuurlijk. Maar móet het ook? En wil ik het ook? Waarom toch altijd focussen op het negatieve (dat komt van mijn moeder )?
[...]
Dubiootje, toen ik het bovenstaande zinnetje las, vroeg ik me echt af of dat de reden voor mij is dat ik niet verder kom dan waar ik nu sta...Iets om over na te denken....
Tja, ik bedacht me dat vorig weekend toen ik in de tuin bezig was. Ik had het gras gemaaid, de kantjes geknipt en het onkruid behandeld. Maar ik moest ook nog in de voortuin met de hand onkruid trekken en daar had ik geen puf/zin meer in. Dus baal ik en heb ik het gevoel dat ik altijd achter de feiten aanloop met mijn tuin. Terwijl ik heel veel had gedaan.
Ik dacht toch echt dat ik daar al redelijk overheen was, maar blijkbaar zit die hoge lat er toch nog in. Het kan altijd beter. Ja natuurlijk. Maar móet het ook? En wil ik het ook? Waarom toch altijd focussen op het negatieve (dat komt van mijn moeder )?
Ga in therapie!
