Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
vrijdag 11 juni 2010 om 15:20
Omdat perfectie per definitie onhaalbaar is, Dubiootje. En de weg erheen is mooi, vol hobbels, maar het leven zelf, zeg maar. Als je denkt dat het leven pas begint bij perfectie, kom je er op het eind achter, dat je een onhaalbaar doel nastreefde. Misschien vergeet je onderweg te genieten van je leven.
Mijn doel is mijn leven zo goed mogelijk leven. Nou moet ik toegeven dat perfectionisme een valkuil van me is. Niet zozeer bij de dagelijkse dingetjes (of misschien ook wel, maar durf ik dat nog steeds niet toe te geven) maar juist wel bij dingen, die het leven voor mij leuk maken. Hobby's, bijvoorbeeld. Doordat ik weet dat en tekening nooit perfect zal zijn, heb ik een soort weestand om eraan te beginnen. Of een angst, dat het niet zal worden wat ik wil. Terwijl ik, eenmaal aan 't tekenen, kan genieten van het proces.
Zo moet ik ook genieten van het proces of de weg naar een gezonde levensstijl. Hierbij accepteren dat ik dat nooit 100% 'goed' zal doen, maar wel zo goed mogelijk.
Ik (her)ken de euforie, waarmee jij je stukjes schrijft. Ik heb dit ook gehad. Verschillende keren. Ik weet dat het bij mij niet blijvend is. Ook niet als ik het al 3 maanden volgehouden heb. Er wordt gezegd dat je in 9 weken je levensstijl omgegooid hebt, dat je daarna niet meer terug zult vallen. Ik ben hier tegenwoordig kritisch over. Al vaker was ik 9 weken of langer goed bezig en al vaker kreeg ik een terugslag/terugval. Door hier bij mezelf realistisch naar te kijken, maakt dat ik het niet (meer) als falen voel, wanneer die terugslag er is. Ik leef in een golfbeweging. Heb mezelf zelfs wel eens bi-polair genoemd. Niet Manisch Depressief, maar wel met veel energie en weinig energie. Ik noemde hier ook al eerder, dat het onduidelijk is, voor mij, of meer energie nou komt door gezond eten en meer bewegen, of dat ik met meer energie makkelijker gezond eet en meer beweeg.
Voor jou hoeft dat natuurlijk helemaal niet zo te zijn. Dit is gewoon mijn ervaring. Visualiseren, positief benaderen, ik heb het allebei gedaan. Persoonlijk vind ik het nog steeds een positieve benadering van mij dat ik het niet nodig meer vind of dat ik er niet meer naar streef, om 100% gezond te leven. Op deze manier krijg ik ook geen 'ziejewel' fase, als het eens minder gaat. Ik merk dat ik nu tijdens een mindere periode meer vertrouwen heb, dat er weer een goede periode aankomt, waarin de kracht en motivatie heb om gezonder te leven. Zo zijn de mindere periodes ook korter, maar ze zullen nooit verdwijnen.
Mijn doel is mijn leven zo goed mogelijk leven. Nou moet ik toegeven dat perfectionisme een valkuil van me is. Niet zozeer bij de dagelijkse dingetjes (of misschien ook wel, maar durf ik dat nog steeds niet toe te geven) maar juist wel bij dingen, die het leven voor mij leuk maken. Hobby's, bijvoorbeeld. Doordat ik weet dat en tekening nooit perfect zal zijn, heb ik een soort weestand om eraan te beginnen. Of een angst, dat het niet zal worden wat ik wil. Terwijl ik, eenmaal aan 't tekenen, kan genieten van het proces.
Zo moet ik ook genieten van het proces of de weg naar een gezonde levensstijl. Hierbij accepteren dat ik dat nooit 100% 'goed' zal doen, maar wel zo goed mogelijk.
Ik (her)ken de euforie, waarmee jij je stukjes schrijft. Ik heb dit ook gehad. Verschillende keren. Ik weet dat het bij mij niet blijvend is. Ook niet als ik het al 3 maanden volgehouden heb. Er wordt gezegd dat je in 9 weken je levensstijl omgegooid hebt, dat je daarna niet meer terug zult vallen. Ik ben hier tegenwoordig kritisch over. Al vaker was ik 9 weken of langer goed bezig en al vaker kreeg ik een terugslag/terugval. Door hier bij mezelf realistisch naar te kijken, maakt dat ik het niet (meer) als falen voel, wanneer die terugslag er is. Ik leef in een golfbeweging. Heb mezelf zelfs wel eens bi-polair genoemd. Niet Manisch Depressief, maar wel met veel energie en weinig energie. Ik noemde hier ook al eerder, dat het onduidelijk is, voor mij, of meer energie nou komt door gezond eten en meer bewegen, of dat ik met meer energie makkelijker gezond eet en meer beweeg.
Voor jou hoeft dat natuurlijk helemaal niet zo te zijn. Dit is gewoon mijn ervaring. Visualiseren, positief benaderen, ik heb het allebei gedaan. Persoonlijk vind ik het nog steeds een positieve benadering van mij dat ik het niet nodig meer vind of dat ik er niet meer naar streef, om 100% gezond te leven. Op deze manier krijg ik ook geen 'ziejewel' fase, als het eens minder gaat. Ik merk dat ik nu tijdens een mindere periode meer vertrouwen heb, dat er weer een goede periode aankomt, waarin de kracht en motivatie heb om gezonder te leven. Zo zijn de mindere periodes ook korter, maar ze zullen nooit verdwijnen.
Later is nu
vrijdag 11 juni 2010 om 15:37
Allereerst een voor LL...
Ik heb de eerste maanden veel gehad aan een vriendin van mij. Die belde ik zeker wel een keer of 2, 3 per week en met haar sprak ik door wat ik at, wat ik lekker vond, wat ik in huis had. Of en wanneer ik ging koken, wat en hoe.
Naast die telefoontjes die heel gezellig waren omdat zij ook bezig was met smaken ontdekken en goed voor jezelf zorgen, belde ik haar ook als ik zo´n neiging had tot minder gezond eten. De drang voelde dan zo groot, om me tot dat soort eten te wenden, dat ik eigenlijk wel wist dat er wat anders dan lekkere trek achter moest zitten. Op zulke momenten belde ik haar, of een andere vriendin.
Vaak bleek ik dan te een periode te weinig geslapen te hebben en wilde mijn lijf van alles aan vet en zoet om het nog een beetje te redden. En werd ik tot eerder naar bed toe gaan gemaand, en werd ik de dag erop teruggebeld met de vraag hoe laat ik er in lag
Dat klinkt misschien heel betuttelend maar dat was het niet. Als het te dicht op mijn huid had gezeten, had ik dat gewoon kunnen zeggen en was daar met respect op gereageerd.
Soms kwamen we er achter dat ik al een poosje te weinig had gegeten, of dat ik eigenlijk ziek was en maar door wilde gaan. Dan kon mijn lijf alleen nog maar reageren door om vet en veel te gaan schreeuwen.
Een tijdje heb ik omdat ik mezelf maar vooruit moest trekken, wat voedingssupplementen geslikt (visolie en multivitaminen). Naast meer slapen hielp dat wel.
Eén maal per maand heb ik een dag of 2 dat ik denk dat het allemaal niet goed loopt, dat ik het nooit onder de knie krijg, goed voor mezelf zorgen. Dan baal ik van de was die er ligt, heb ik poetsdrang die gepaard gaat met een slepende vermoeidheid en blijk ik een dag later ongesteld te zijn geworden....
Ik heb de eerste maanden veel gehad aan een vriendin van mij. Die belde ik zeker wel een keer of 2, 3 per week en met haar sprak ik door wat ik at, wat ik lekker vond, wat ik in huis had. Of en wanneer ik ging koken, wat en hoe.
Naast die telefoontjes die heel gezellig waren omdat zij ook bezig was met smaken ontdekken en goed voor jezelf zorgen, belde ik haar ook als ik zo´n neiging had tot minder gezond eten. De drang voelde dan zo groot, om me tot dat soort eten te wenden, dat ik eigenlijk wel wist dat er wat anders dan lekkere trek achter moest zitten. Op zulke momenten belde ik haar, of een andere vriendin.
Vaak bleek ik dan te een periode te weinig geslapen te hebben en wilde mijn lijf van alles aan vet en zoet om het nog een beetje te redden. En werd ik tot eerder naar bed toe gaan gemaand, en werd ik de dag erop teruggebeld met de vraag hoe laat ik er in lag
Dat klinkt misschien heel betuttelend maar dat was het niet. Als het te dicht op mijn huid had gezeten, had ik dat gewoon kunnen zeggen en was daar met respect op gereageerd.
Soms kwamen we er achter dat ik al een poosje te weinig had gegeten, of dat ik eigenlijk ziek was en maar door wilde gaan. Dan kon mijn lijf alleen nog maar reageren door om vet en veel te gaan schreeuwen.
Een tijdje heb ik omdat ik mezelf maar vooruit moest trekken, wat voedingssupplementen geslikt (visolie en multivitaminen). Naast meer slapen hielp dat wel.
Eén maal per maand heb ik een dag of 2 dat ik denk dat het allemaal niet goed loopt, dat ik het nooit onder de knie krijg, goed voor mezelf zorgen. Dan baal ik van de was die er ligt, heb ik poetsdrang die gepaard gaat met een slepende vermoeidheid en blijk ik een dag later ongesteld te zijn geworden....
vrijdag 11 juni 2010 om 15:40
quote:dubiootje schreef op 11 juni 2010 @ 14:54:
Dreamer, waarom niet streven naar perfectie? Daarmee bedoel ik niet dat je zelf perfect moet zijn, maar je kunt toch wel streven naar een ideale situatie? Wat die inhoudt, bepaal je zelf. Voor mij is het (in dit verband) een blijvend gezonde levenswijze. Je hebt de keuze of een ambitieus doel je intimideert en demotiveert of juist inspireert en motiveert. Het verschil zit in je gedachten en die heb je gelukkig zelf in de hand. Als je destructieve gedachten toelaat (dat gaat me nooit lukken, zie je wel ik heb alweer een terugval gehad enz.) lijkt een hoog doel onhaalbaar, en ben je geneigd de handdoek dan maar helemaal in de ring te gooien. Als je constructieve gedachten kiest (jammer dat ik last heb van mijn ziekte doordat ik een weekje niet kon bewegen, nu begin ik weer en zal mijn ziekte minder opspelen, wat fijn dat ik daar zelf invloed op heb) komt het doel voor je gevoel veel meer binnen handbereik.
Je hóeft dus niet te denken dat je nooit van je leven blijvend gezond zal eten, je kan ook denken dat je dat doel wel kunt halen. Alleen door die gedachte maak je mogelijk dat het ook een realiteit wordt (zie mijn posting over visualiseren).Ik sluit me hier helemaal bij aan. Perfectie is voor mij ook het tot in mijn vezels doordrongen zijn van de noodzaak van gezond eten en dat het voor mij en eerste natuur wordt, goed zorgen voor mezelf. Niet eens een tweede natuur maar een allereerste.
Dreamer, waarom niet streven naar perfectie? Daarmee bedoel ik niet dat je zelf perfect moet zijn, maar je kunt toch wel streven naar een ideale situatie? Wat die inhoudt, bepaal je zelf. Voor mij is het (in dit verband) een blijvend gezonde levenswijze. Je hebt de keuze of een ambitieus doel je intimideert en demotiveert of juist inspireert en motiveert. Het verschil zit in je gedachten en die heb je gelukkig zelf in de hand. Als je destructieve gedachten toelaat (dat gaat me nooit lukken, zie je wel ik heb alweer een terugval gehad enz.) lijkt een hoog doel onhaalbaar, en ben je geneigd de handdoek dan maar helemaal in de ring te gooien. Als je constructieve gedachten kiest (jammer dat ik last heb van mijn ziekte doordat ik een weekje niet kon bewegen, nu begin ik weer en zal mijn ziekte minder opspelen, wat fijn dat ik daar zelf invloed op heb) komt het doel voor je gevoel veel meer binnen handbereik.
Je hóeft dus niet te denken dat je nooit van je leven blijvend gezond zal eten, je kan ook denken dat je dat doel wel kunt halen. Alleen door die gedachte maak je mogelijk dat het ook een realiteit wordt (zie mijn posting over visualiseren).Ik sluit me hier helemaal bij aan. Perfectie is voor mij ook het tot in mijn vezels doordrongen zijn van de noodzaak van gezond eten en dat het voor mij en eerste natuur wordt, goed zorgen voor mezelf. Niet eens een tweede natuur maar een allereerste.
vrijdag 11 juni 2010 om 15:48
Dreamer, die terugslag of terugval die je dan krijgt, is die lichamelijk (in verband met je ziekte) of mentaal? En die energiebewegingen, houden die ook verband met je ziekte?
Volgens mij zijn we het in de grond met elkaar eens, want ik begrijp heel goed wat je schrijft Je doel is zo goed mogelijk leven. Zoals ik al aangaf bedoelde ik perfectionisme niet letterlijk maar "streven naar een ideale situatie" en bepaal je die zelf. Dat heb jij volgens mij dus ook gedaan.
Je hebt vastgesteld wat voor jou haalbaar is (met je energieschommelingen) en je hebt je doel daaraan aangepast. Daarmee is het dus jouw hoogst haalbare situatie. Ik zou dat ideaal noemen: zo goed mogelijk in de gegeven omstandigheden. Niet perfect nee, maar perfect is saai, wie wil dat nou Je doel is daarmee haalbaar geworden. En dat geeft veel goede moed en positieve energie.
Die faalangst, veel eisen van jezelf, dat herken ik wel. Ik heb dat gelukkig al voor een deel losgelaten, maar mén, wat kan ik kritisch zijn op mezelf. Het kan inderdaad de lol in een hoop dingen verstieren en je soms zelfs weerhouden om dingen op te pakken. Fijn dat je toch kunt genieten van tekenen en dat je dat ook leert met gezond eten en leven.
In het hier en nu proberen te blijven, genieten van wat er nu is, daar probeer ik me van bewust te zijn. Het doel ligt in de toekomst en motiveert ons vandaag. Motivatie, inspiratie, zien dat we steeds kleine stapjes nemen en iets bereiken, dat maakt ons nú gelukkig. Dus in die zin denk ik dat doelen kunnen bijdragen tot ons geluk, ook als we ze nog niet bereikt hebben
Volgens mij zijn we het in de grond met elkaar eens, want ik begrijp heel goed wat je schrijft Je doel is zo goed mogelijk leven. Zoals ik al aangaf bedoelde ik perfectionisme niet letterlijk maar "streven naar een ideale situatie" en bepaal je die zelf. Dat heb jij volgens mij dus ook gedaan.
Je hebt vastgesteld wat voor jou haalbaar is (met je energieschommelingen) en je hebt je doel daaraan aangepast. Daarmee is het dus jouw hoogst haalbare situatie. Ik zou dat ideaal noemen: zo goed mogelijk in de gegeven omstandigheden. Niet perfect nee, maar perfect is saai, wie wil dat nou Je doel is daarmee haalbaar geworden. En dat geeft veel goede moed en positieve energie.
Die faalangst, veel eisen van jezelf, dat herken ik wel. Ik heb dat gelukkig al voor een deel losgelaten, maar mén, wat kan ik kritisch zijn op mezelf. Het kan inderdaad de lol in een hoop dingen verstieren en je soms zelfs weerhouden om dingen op te pakken. Fijn dat je toch kunt genieten van tekenen en dat je dat ook leert met gezond eten en leven.
In het hier en nu proberen te blijven, genieten van wat er nu is, daar probeer ik me van bewust te zijn. Het doel ligt in de toekomst en motiveert ons vandaag. Motivatie, inspiratie, zien dat we steeds kleine stapjes nemen en iets bereiken, dat maakt ons nú gelukkig. Dus in die zin denk ik dat doelen kunnen bijdragen tot ons geluk, ook als we ze nog niet bereikt hebben
Ga in therapie!
vrijdag 11 juni 2010 om 15:52
Poeh LemonLime, je gaat wel door een heftig proces heen zo te lezen ja.
Ik heb je andere topic er even bij gepakt en ik snap dat dit niet iets is waar je makkelijk 'klaar' mee bent.
Het zou wel fijn zijn als je bij je therapie in ieder geval het gevoel zou hebben dat je vooruit gaat. Is een andere therapeut een optie? Iemand die gespecialiseerd is in zaken die jou bezighouden? Of is je therapeut al zo iemand?
De schade die (sommige) ouders aan kunnen richten is echt enorm, ik ben elke keer weer verbaasd om te lezen hoe mensen met hun kinderen omgaan. Ik heb ook het een en ander te verhapstukken met die van mij maar ik prijs mezelf gelukkig dat het me in het heden goed afgaat om het in het verleden te laten.
Voor jou hoop ik dat dat moment ook komt, al zal dat nog wel even duren misschien.
Ik heb je andere topic er even bij gepakt en ik snap dat dit niet iets is waar je makkelijk 'klaar' mee bent.
Het zou wel fijn zijn als je bij je therapie in ieder geval het gevoel zou hebben dat je vooruit gaat. Is een andere therapeut een optie? Iemand die gespecialiseerd is in zaken die jou bezighouden? Of is je therapeut al zo iemand?
De schade die (sommige) ouders aan kunnen richten is echt enorm, ik ben elke keer weer verbaasd om te lezen hoe mensen met hun kinderen omgaan. Ik heb ook het een en ander te verhapstukken met die van mij maar ik prijs mezelf gelukkig dat het me in het heden goed afgaat om het in het verleden te laten.
Voor jou hoop ik dat dat moment ook komt, al zal dat nog wel even duren misschien.
vrijdag 11 juni 2010 om 15:57
Dream, jij hebt het rommelig gehad de afgelopen week en toch heb je je verbijsterend goed gehouden. De verleidingen lagen opgestapeld voor je neus en je hebt toch de verstandigste keuzes gemaakt over het algemeen. Petje af meid!
Vanavond ga ik een uitsmijter eten.
Met donkerbruin brood en ham.
Misschien zelfs een paar plakjes ontbijtspek meegebakken.
Ik heb er zin in, het mag van mij, ik wil het en het kan ook.
Dat geeft me een goed gevoel, dat ik die beslissingen kan nemen, rationeel, gepland en beheerst. Ondanks het gedoe in mijn buik en zo blijf ik nadenken en als ik zoiets als een uitsmijter met spek wil eten, dan plan ik dat in.
Kan het niet anders, is het niet anders, is er niks anders te eten, dan zou ik me er niet zo happy bij voelen, zoals jij ook de voldongen feiten waar je eetgewijs voor gezet wordt, niet prettig vindt. Ik snap dus heel goed wat je bedoelt maar vind ook dat je het heel goed aanpakt allemaal!
Vanavond ga ik een uitsmijter eten.
Met donkerbruin brood en ham.
Misschien zelfs een paar plakjes ontbijtspek meegebakken.
Ik heb er zin in, het mag van mij, ik wil het en het kan ook.
Dat geeft me een goed gevoel, dat ik die beslissingen kan nemen, rationeel, gepland en beheerst. Ondanks het gedoe in mijn buik en zo blijf ik nadenken en als ik zoiets als een uitsmijter met spek wil eten, dan plan ik dat in.
Kan het niet anders, is het niet anders, is er niks anders te eten, dan zou ik me er niet zo happy bij voelen, zoals jij ook de voldongen feiten waar je eetgewijs voor gezet wordt, niet prettig vindt. Ik snap dus heel goed wat je bedoelt maar vind ook dat je het heel goed aanpakt allemaal!
vrijdag 11 juni 2010 om 15:59
quote:dubiootje schreef op 11 juni 2010 @ 15:48:
Dreamer, die terugslag of terugval die je dan krijgt, is die lichamelijk (in verband met je ziekte) of mentaal?
Ik weet het echt niet. Ik vraag me dit al langer af. Volgens mij gewoon beide. Omdat ik op goede momenten teveel doe/wil doen. Toen ik m'n diagnose kreeg, schreef ik het dan ook dankbaar daarnaar toe. Hèhè, ik had een reden, waarom het bij mij zo ging. Maar zeker is dat natuurlijk nooit te zeggen
Wat Hanke schreef, herken ik ook enorm. Als ik dan moe ben, door teveel doen, te weinig slaap en wat de oorzaak ook kan zijn, dan schreeuwt m'n lichaam om zoet en koffie. En echt, ik weet dat een boterham met kaas beter is en zou moeten helpen, maar daar lijkt het dan niet op. En rustig aan doen is gewoon niet altijd een optie. Ik heb een leven met een zekere mate van verplichtingen, zoals wij allemaal.
Waar woon jij trouwens dat je zo heerlijk kon genieten van een zonovergoten terras? Ik was al blij dat het droog was, toen ik fietste.
Nu regent het. Ik heb wat te lang gewerkt, had al thuis moeten zijn, maar zat met de formulering van iets. Gelukkig is vandaag m'n lijf wel moe, maar m'n hoofd niet. Dat kan namelijk nog wel eens tegenwerken op m'n hoofd.
Nu weekend!
tot later
Dreamer, die terugslag of terugval die je dan krijgt, is die lichamelijk (in verband met je ziekte) of mentaal?
Ik weet het echt niet. Ik vraag me dit al langer af. Volgens mij gewoon beide. Omdat ik op goede momenten teveel doe/wil doen. Toen ik m'n diagnose kreeg, schreef ik het dan ook dankbaar daarnaar toe. Hèhè, ik had een reden, waarom het bij mij zo ging. Maar zeker is dat natuurlijk nooit te zeggen
Wat Hanke schreef, herken ik ook enorm. Als ik dan moe ben, door teveel doen, te weinig slaap en wat de oorzaak ook kan zijn, dan schreeuwt m'n lichaam om zoet en koffie. En echt, ik weet dat een boterham met kaas beter is en zou moeten helpen, maar daar lijkt het dan niet op. En rustig aan doen is gewoon niet altijd een optie. Ik heb een leven met een zekere mate van verplichtingen, zoals wij allemaal.
Waar woon jij trouwens dat je zo heerlijk kon genieten van een zonovergoten terras? Ik was al blij dat het droog was, toen ik fietste.
Nu regent het. Ik heb wat te lang gewerkt, had al thuis moeten zijn, maar zat met de formulering van iets. Gelukkig is vandaag m'n lijf wel moe, maar m'n hoofd niet. Dat kan namelijk nog wel eens tegenwerken op m'n hoofd.
Nu weekend!
tot later
Later is nu
vrijdag 11 juni 2010 om 16:30
Leo, soms kan ik niet eens beschrijven hoe ik me voel en hoe zwart alles was voordat ik met AD begon. Het doet ontzettend veel pijn en natuurlijk wordt dat minder en misschien vervaagt het zelfs wel maar ik weet nu gewoon even niet meer hoe ik verder moet. Nog steeds ontken ik het liefst wat er speelt en gespeelt heeft omdat ik mijn situatie niet 'erg' genoeg vind. Maar dat is het wel, anders zat ik nu niet in therapie
Denk dat mijn therapeute wel de juiste keuze is, ik moet zelf uitvinden wat de manier is om uiteindelijk om te gaan met de situatie en te stoppen tegen mezelf te vechten. Ben gewoon te moe om te vechten soms...
Denk dat mijn therapeute wel de juiste keuze is, ik moet zelf uitvinden wat de manier is om uiteindelijk om te gaan met de situatie en te stoppen tegen mezelf te vechten. Ben gewoon te moe om te vechten soms...
vrijdag 11 juni 2010 om 16:43
Even een update over mij.
Ik heb het zo verschrikkelijk zwaar gehad, en ik heb het zo goed aangepakt....
Dubiootje vroeg aan me wat het betekende van boven mijn lijf hangen naar erin. Doordat wat ik meemaakte zo heftig was, kon mijn geest dat niet aan en maakte ik dat het leek alsof het een soort sprookje of droom was, wat me overkwam. Dat heet dissocieren. Je raakt in een soort afwezige, dromerige toestand en krijgt daardoor niet alles bewust mee wat er gebeurt op dat moment. Je splitst stukken van jezelf af. Mijn lijf voelde wat er gebeurde, mijn bewustzijn verliet mijn lijf en gidn er boven hangen en nam daardoor maar een deel van de feitelijke gebeurtenis waar.
Nadeel van mijn lieve lijf verlaten was dat ik er in mijn volwassen leven weinig contact, laat staan waardering voor had. Ik merkte dat me dat belemmerde in wat ik wil met mezelf en mijn leven. Zodoende dat ik de laatste eindjes nu aanpak.
Tot en met woensdagmiddag was het feest bij mij! Afgelopen woensdagmiddag brak de pleuris uit bij mij van binnen, het putdeksel van dingen die te maken hebben met mijn moeder ging open, als voorbereiding op de sessie de dag erop. Ik had een dreigende, liefdeloze, op mijn moeder lijkende stem in mijn hoofd die me toesnauwde dat ik aan kleren ´toch niks nut was´.
Om een lang verhaal kort te maken: ik werd overspoeld met oude ptss klachten en heb al heel wat afgehuild en vervelende dingen over mezelf gezegd voor ik gistermiddag het kantoor van de ´goog binnenliep.
Dat ik ondanks dat ik me zo beroerd voelde gewoon naar huis ben gereisd, die ochtend nog gewoon heb gewerkt, was eigenlijk heel stoer van me. Niet in de zin van stom stoer maar ´goh ik kan eigenlijk heel veel aan´ stoer.
Eenmaal daar heb ik op een gegeven moment gezegd dat ik de neiging had om te stoppen omdat ik het zo zwaar vond. Maar ik ben gebleven, ben er in gedoken, ook in mijn lijf. Ik heb nog nooit zoveel en zo hard gehuild. Tot ik laat in de avond ging slapen was mijn gezicht nog steeds opgezwollen.
....
Wat heeft het me opgeleverd: het allerbelangrijkse besef. Ik ben in staat tot liefde. In wezen ben ik een heel liefdevol persoon.
Dat wat de grootste pijn veroorzaakte was haar afwijzing van mijn liefde voor haar. De gebeurtenis die ik pakte was feitelijk heel onbeduidend, maar gaf de opvoedingssituatie heel goed weer. De ´peut kreeg er de koude rillingen van. Ben nog niet helemaal klaar met deze scene, maar de heftigheid is al heel veel gezakt. Goed werk verricht.
Ik heb het zo verschrikkelijk zwaar gehad, en ik heb het zo goed aangepakt....
Dubiootje vroeg aan me wat het betekende van boven mijn lijf hangen naar erin. Doordat wat ik meemaakte zo heftig was, kon mijn geest dat niet aan en maakte ik dat het leek alsof het een soort sprookje of droom was, wat me overkwam. Dat heet dissocieren. Je raakt in een soort afwezige, dromerige toestand en krijgt daardoor niet alles bewust mee wat er gebeurt op dat moment. Je splitst stukken van jezelf af. Mijn lijf voelde wat er gebeurde, mijn bewustzijn verliet mijn lijf en gidn er boven hangen en nam daardoor maar een deel van de feitelijke gebeurtenis waar.
Nadeel van mijn lieve lijf verlaten was dat ik er in mijn volwassen leven weinig contact, laat staan waardering voor had. Ik merkte dat me dat belemmerde in wat ik wil met mezelf en mijn leven. Zodoende dat ik de laatste eindjes nu aanpak.
Tot en met woensdagmiddag was het feest bij mij! Afgelopen woensdagmiddag brak de pleuris uit bij mij van binnen, het putdeksel van dingen die te maken hebben met mijn moeder ging open, als voorbereiding op de sessie de dag erop. Ik had een dreigende, liefdeloze, op mijn moeder lijkende stem in mijn hoofd die me toesnauwde dat ik aan kleren ´toch niks nut was´.
Om een lang verhaal kort te maken: ik werd overspoeld met oude ptss klachten en heb al heel wat afgehuild en vervelende dingen over mezelf gezegd voor ik gistermiddag het kantoor van de ´goog binnenliep.
Dat ik ondanks dat ik me zo beroerd voelde gewoon naar huis ben gereisd, die ochtend nog gewoon heb gewerkt, was eigenlijk heel stoer van me. Niet in de zin van stom stoer maar ´goh ik kan eigenlijk heel veel aan´ stoer.
Eenmaal daar heb ik op een gegeven moment gezegd dat ik de neiging had om te stoppen omdat ik het zo zwaar vond. Maar ik ben gebleven, ben er in gedoken, ook in mijn lijf. Ik heb nog nooit zoveel en zo hard gehuild. Tot ik laat in de avond ging slapen was mijn gezicht nog steeds opgezwollen.
....
Wat heeft het me opgeleverd: het allerbelangrijkse besef. Ik ben in staat tot liefde. In wezen ben ik een heel liefdevol persoon.
Dat wat de grootste pijn veroorzaakte was haar afwijzing van mijn liefde voor haar. De gebeurtenis die ik pakte was feitelijk heel onbeduidend, maar gaf de opvoedingssituatie heel goed weer. De ´peut kreeg er de koude rillingen van. Ben nog niet helemaal klaar met deze scene, maar de heftigheid is al heel veel gezakt. Goed werk verricht.
vrijdag 11 juni 2010 om 17:48
quote:LemonLime schreef op 11 juni 2010 @ 11:16:
Lieverds, ik mis even de energie om op iedereen te reageren. Later meer denk ik want ik ben echt nu zo moe en lusteloos...Het gesprek met de psych was niet heel erg bevredigend en ik merk dat het ontzettend veel energie kost. Nu nog tot vijf uur de dag doorkomen...*wil even niets liever dan geknuffeld worden en heerlijk janken*Biedt even brede boezem aan.....
Lieverds, ik mis even de energie om op iedereen te reageren. Later meer denk ik want ik ben echt nu zo moe en lusteloos...Het gesprek met de psych was niet heel erg bevredigend en ik merk dat het ontzettend veel energie kost. Nu nog tot vijf uur de dag doorkomen...*wil even niets liever dan geknuffeld worden en heerlijk janken*Biedt even brede boezem aan.....
vrijdag 11 juni 2010 om 19:06
quote:dreamer schreef op 11 juni 2010 @ 15:59:
[...]
Ik weet het echt niet. Ik vraag me dit al langer af. Volgens mij gewoon beide. Omdat ik op goede momenten teveel doe/wil doen. Toen ik m'n diagnose kreeg, schreef ik het dan ook dankbaar daarnaar toe. Hèhè, ik had een reden, waarom het bij mij zo ging. Maar zeker is dat natuurlijk nooit te zeggen
Wat Hanke schreef, herken ik ook enorm. Als ik dan moe ben, door teveel doen, te weinig slaap en wat de oorzaak ook kan zijn, dan schreeuwt m'n lichaam om zoet en koffie. En echt, ik weet dat een boterham met kaas beter is en zou moeten helpen, maar daar lijkt het dan niet op. En rustig aan doen is gewoon niet altijd een optie. Ik heb een leven met een zekere mate van verplichtingen, zoals wij allemaal.
Waar woon jij trouwens dat je zo heerlijk kon genieten van een zonovergoten terras? Ik was al blij dat het droog was, toen ik fietste.
Nu regent het. Ik heb wat te lang gewerkt, had al thuis moeten zijn, maar zat met de formulering van iets. Gelukkig is vandaag m'n lijf wel moe, maar m'n hoofd niet. Dat kan namelijk nog wel eens tegenwerken op m'n hoofd.
Nu weekend!
tot later
Lastig om te zeggen hoe het zou zijn zonder je ziekte. Heb je die altijd al gehad? Of weet je dat ook niet zeker?
De drukte en de verplichtingen, dat herken ik ook Toch merk ik nu dat het beter lukt om tijd te maken om aandacht te besteden aan mijn (ons) eten. En ik denk dat dat inderdaad met energie te maken had. Ik heb het niet minder druk gekregen en heb niet meer tijd, maar wel meer energie. Bij mij ligt de moeilijkste tijd nu achter me en ik heb nu ruimte om dit aan te pakken. Die had ik twee jaar geleden nog niet en toen lukte het me dus niet om de omslag te maken.
Btw, ik woon in het zuiden, hier geen regen gezien
[...]
Ik weet het echt niet. Ik vraag me dit al langer af. Volgens mij gewoon beide. Omdat ik op goede momenten teveel doe/wil doen. Toen ik m'n diagnose kreeg, schreef ik het dan ook dankbaar daarnaar toe. Hèhè, ik had een reden, waarom het bij mij zo ging. Maar zeker is dat natuurlijk nooit te zeggen
Wat Hanke schreef, herken ik ook enorm. Als ik dan moe ben, door teveel doen, te weinig slaap en wat de oorzaak ook kan zijn, dan schreeuwt m'n lichaam om zoet en koffie. En echt, ik weet dat een boterham met kaas beter is en zou moeten helpen, maar daar lijkt het dan niet op. En rustig aan doen is gewoon niet altijd een optie. Ik heb een leven met een zekere mate van verplichtingen, zoals wij allemaal.
Waar woon jij trouwens dat je zo heerlijk kon genieten van een zonovergoten terras? Ik was al blij dat het droog was, toen ik fietste.
Nu regent het. Ik heb wat te lang gewerkt, had al thuis moeten zijn, maar zat met de formulering van iets. Gelukkig is vandaag m'n lijf wel moe, maar m'n hoofd niet. Dat kan namelijk nog wel eens tegenwerken op m'n hoofd.
Nu weekend!
tot later
Lastig om te zeggen hoe het zou zijn zonder je ziekte. Heb je die altijd al gehad? Of weet je dat ook niet zeker?
De drukte en de verplichtingen, dat herken ik ook Toch merk ik nu dat het beter lukt om tijd te maken om aandacht te besteden aan mijn (ons) eten. En ik denk dat dat inderdaad met energie te maken had. Ik heb het niet minder druk gekregen en heb niet meer tijd, maar wel meer energie. Bij mij ligt de moeilijkste tijd nu achter me en ik heb nu ruimte om dit aan te pakken. Die had ik twee jaar geleden nog niet en toen lukte het me dus niet om de omslag te maken.
Btw, ik woon in het zuiden, hier geen regen gezien
Ga in therapie!
vrijdag 11 juni 2010 om 20:54
Hanke, dat van de afwijzing, dat (her)ken ik. Van de week zei mijn yogalerares dus dat ik bang ben voor afwijzing. Ik ben afgewezen door mijn vader en ik heb echt heel lang erover gedaan voordat ik dat kon afsluiten. Dan mijn ex,die wees mij feitelijk ook af. Die 'lat hoog leggen' is feitelijk eraan gerelateerd: als ik hem maar hoog leg, dan kan (a) niemand om mij heen en (b) heb ik er alles aan gedaan (dus afwijzen ligt dan bij de ander). Het grappige is dat een vriendin van mij zei: maar daardoor wijs je zelf ook af. Daar heb ik niet aan gedacht en moet wel inzakken. Ik weet wel dat ik heel gesloten kán zijn. En ik weet het meesterlijk te verbloemen door er prachtig omheen of overheen te ouwehoeren. Ze heeft wel ergens gelijk. Het duurt even voordat ik iemand vertrouw, zowel in de prive-sfeer, als op het werk (door te vertrouwen dat wat zij doen, ook goed is). En daarmee wijs ik indirect iemand wel af. Al bedoel ik het dan niet zo. Maar er zit wel een kern van waarheid in. Ik vrees dat dat afwijzen nog wel iets is waar ik aan moet werken. En ik denk dat het begint met dat ik mezelf accepteer zoals ik ben, in alle opzichten, en mezelf ook aardiger mag, nee, moet gaan vinden.
vrijdag 11 juni 2010 om 21:17
Liefste Hank, je bent een van de mensen op dit forum die ik het allermeest bewonder. Samen met nog een paar knoeperds sta je wat mij betreft op eenzame hoogte als het gaat om wijsheid, invoelendheid en heldere kijk op zaken.
Ik schreef je al eerder dat ik elk woord van je vreet, voorál die aan mij gericht zijn.
Ik kan me niet indenken dat een moeder niet verschrikkelijk blij en trots is om iemand als jij als dochter te hebben. Ze zou eens moeten weten, ze zou eens moeten zien en lezen en ze zou moeten begrijpen. Helaas doet ze dat niet en helaas heeft ze veel schade aangericht bij zo'n fantastisch geweldig mens als jij.
Jij die mij samen met Spinster inzichten gaven die ik de rest van mijn leven niet meer zal vergeten. Ook al word ik 100. Als ik 100 word dan dank ik dat o.a. aan mensen als jij, die mij met hun woorden en hun inzicht in menselijke zaken dingen lieten inzien en begrijpen.
Het doet me veel om te lezen dat juist jij zo veel pijn lijdt. Het doet me goed om te lezen hoe sterk je bent voor jezelf, hoe je doorzet en hoe je het gevecht met vroeger aangaat en je er doorheen slaat.
Hanke, ik ben ontzettend blij dat je bestaat en dat meen in van onder het eelt van mijn voeten. Ik denk iedere dag aan je en lees vaak wel vier keer wat je me schrijft.
Je doet er toe. Voor mij en voor ongetwijfeld nog meer mensen. Onder andere de mensen die hier lezen en bijna iedere dag getuige zijn van jouw heldere verstand, lieve medegevoel en onuitputtelijke geduld met anderen.
Je bent heel erg de moeite waard.
Ik schreef je al eerder dat ik elk woord van je vreet, voorál die aan mij gericht zijn.
Ik kan me niet indenken dat een moeder niet verschrikkelijk blij en trots is om iemand als jij als dochter te hebben. Ze zou eens moeten weten, ze zou eens moeten zien en lezen en ze zou moeten begrijpen. Helaas doet ze dat niet en helaas heeft ze veel schade aangericht bij zo'n fantastisch geweldig mens als jij.
Jij die mij samen met Spinster inzichten gaven die ik de rest van mijn leven niet meer zal vergeten. Ook al word ik 100. Als ik 100 word dan dank ik dat o.a. aan mensen als jij, die mij met hun woorden en hun inzicht in menselijke zaken dingen lieten inzien en begrijpen.
Het doet me veel om te lezen dat juist jij zo veel pijn lijdt. Het doet me goed om te lezen hoe sterk je bent voor jezelf, hoe je doorzet en hoe je het gevecht met vroeger aangaat en je er doorheen slaat.
Hanke, ik ben ontzettend blij dat je bestaat en dat meen in van onder het eelt van mijn voeten. Ik denk iedere dag aan je en lees vaak wel vier keer wat je me schrijft.
Je doet er toe. Voor mij en voor ongetwijfeld nog meer mensen. Onder andere de mensen die hier lezen en bijna iedere dag getuige zijn van jouw heldere verstand, lieve medegevoel en onuitputtelijke geduld met anderen.
Je bent heel erg de moeite waard.
vrijdag 11 juni 2010 om 22:41
quote:eleonora schreef op 11 juni 2010 @ 21:17:
Ik kan me niet indenken dat een moeder niet verschrikkelijk blij en trots is om iemand als jij als dochter te hebben. Ze zou eens moeten weten, ze zou eens moeten zien en lezen en ze zou moeten begrijpen. Helaas doet ze dat niet en helaas heeft ze veel schade aangericht bij zo'n fantastisch geweldig mens als jij.
Leo, je zegt dat Hanke's moeder veel schade aan heeft gericht. Ik vind het heel erg voor jou, Hanke, dat je zoveel rommel uit de weg te ruimen hebt. Maar ik denk ook dat de weg die jij hebt afgelegd, jou een hoop inzichten heeft verschaft, die je nu weer doorgeeft aan Leo. Aan mij. Aan anderen op dit forum. Inzichten waarvan je je misschien niet zo bewust was als je deze weg niet had afgelegd. Laten we maar zeggen dat het leven jou een hoop lesjes heeft geleerd. En dat studeren niet altijd leuk is. Maar dat je er een warm en wijs mens van bent geworden. En da's wél mooi.
Ach en ik ken ook de theorieen dat een mens altijd geneigd is zijn ervaringen zo te verklaren dat 'ie tevreden terug kan kijken. Zo zou ik nu ook kunnen zeggen dat ik "mijn depressie niet had willen missen". Hoewel die ook vrij shit was. Laten we maar gewoon de vruchten plukken. Ze zijn namelijk zoet en caloriearm .
Een leuke vergelijking: In een beschut bos met veel dezelfde bomen groeien alle stammen saai en kaarsrecht de lucht in. Een eenzame grove den op de kale hei krijgt een hoop wind, droogte en regen te verduren. Groeit krom, wordt knoestig en daarmee krachtig, karakteristiek. Mooi dus.
Ik kan me niet indenken dat een moeder niet verschrikkelijk blij en trots is om iemand als jij als dochter te hebben. Ze zou eens moeten weten, ze zou eens moeten zien en lezen en ze zou moeten begrijpen. Helaas doet ze dat niet en helaas heeft ze veel schade aangericht bij zo'n fantastisch geweldig mens als jij.
Leo, je zegt dat Hanke's moeder veel schade aan heeft gericht. Ik vind het heel erg voor jou, Hanke, dat je zoveel rommel uit de weg te ruimen hebt. Maar ik denk ook dat de weg die jij hebt afgelegd, jou een hoop inzichten heeft verschaft, die je nu weer doorgeeft aan Leo. Aan mij. Aan anderen op dit forum. Inzichten waarvan je je misschien niet zo bewust was als je deze weg niet had afgelegd. Laten we maar zeggen dat het leven jou een hoop lesjes heeft geleerd. En dat studeren niet altijd leuk is. Maar dat je er een warm en wijs mens van bent geworden. En da's wél mooi.
Ach en ik ken ook de theorieen dat een mens altijd geneigd is zijn ervaringen zo te verklaren dat 'ie tevreden terug kan kijken. Zo zou ik nu ook kunnen zeggen dat ik "mijn depressie niet had willen missen". Hoewel die ook vrij shit was. Laten we maar gewoon de vruchten plukken. Ze zijn namelijk zoet en caloriearm .
Een leuke vergelijking: In een beschut bos met veel dezelfde bomen groeien alle stammen saai en kaarsrecht de lucht in. Een eenzame grove den op de kale hei krijgt een hoop wind, droogte en regen te verduren. Groeit krom, wordt knoestig en daarmee krachtig, karakteristiek. Mooi dus.
vrijdag 11 juni 2010 om 23:52
quote:JanneJip schreef op 11 juni 2010 @ 22:41:
[...]
Een leuke vergelijking: In een beschut bos met veel dezelfde bomen groeien alle stammen saai en kaarsrecht de lucht in. Een eenzame grove den op de kale hei krijgt een hoop wind, droogte en regen te verduren. Groeit krom, wordt knoestig en daarmee krachtig, karakteristiek. Mooi dus.
Ah die is mooi. Ik volg een studie waarbij Intervisie een toverwoord is en mijn hemel, wat vind ik dat ingewikkeld met dat explosieve, eigengereide, eigenzinnige karakter van mij.
Maar deze gooi ik aan het eind van mijn verslag
[...]
Een leuke vergelijking: In een beschut bos met veel dezelfde bomen groeien alle stammen saai en kaarsrecht de lucht in. Een eenzame grove den op de kale hei krijgt een hoop wind, droogte en regen te verduren. Groeit krom, wordt knoestig en daarmee krachtig, karakteristiek. Mooi dus.
Ah die is mooi. Ik volg een studie waarbij Intervisie een toverwoord is en mijn hemel, wat vind ik dat ingewikkeld met dat explosieve, eigengereide, eigenzinnige karakter van mij.
Maar deze gooi ik aan het eind van mijn verslag
zaterdag 12 juni 2010 om 00:48
Jullie reakties zijn hartverwarmend en bijzonder fijn om te lezen zo vlak voor het slapen gaan.
In het echt ben ik een stuk onzekerder, stelliger, opdringeriger, bot uit de hoek komender dan hier op internet. Forummers die dachten een klik met mij te hebben vonden mij irl eigenlijk helemaal niet zo prettig om mee om te gaan. Of dat aan mij lag, de ander of het ontbreken van chemie (zoals dat in politieke kringen wordt genoemd), laat ik in het midden.
Mensen moeten wennen aan mij, iemand van het werk vertelde gisteren nog dat ze behoorlijk moeite had met mij in het begin (een jaar of 2 terug). Maar dat dat ook te maken had met dat ze tijd nodig heeft om aan veranderingen en mensen te wennen. Dat ik veel direkter ben dan dat zij is. Maar dat als er nu iets gebeurt wat haar niet zint dat ze dat wel zegt. Ik ben daar blij mee, met directe feedback. Geef ik ook aan. En het werkt. Het voelt nu prettig om met elkaar om te gaan.
Ik heb de normale comme il faut niet geleerd en dender makkelijk door de porseleinkast heen. Niet omdat dat mijn intentie is. Maar omdat ik moeite heb nuances te zien. Of ik van deze letterlijk blinde vlekken af kom, daar ben ik nog niet van overtuigd.
Vandaag een hoop andere collega´s gezien en ik zie dat ik bij sommigen irritatie oproep (en bij anderen sympathie). Vroeger zou ik dat heel moeilijk gevonden hebben. Nu is dan niet geheel afwezig, dat benauwde gevoel dat ik nog niet goed weet hoe het hoort en dat ik hierin faal en niet zo´n mooi mens ben. Tegelijk realiseer ik me dat de irritatie van mensen komt die een beeld van de wereld hebben waar ik aan torn. Soms wil je dingen niet horen. Dat ligt niet altijd aan de boodschapper.
Mensen die ik nu tot mijn intimi reken hebben ook moeten wennen aan mij (en hebben daar elk hun anekdotes over). Zij hebben de gave om mijn intentie te zien. Dat ik gister van mezelf ontdekt had dat ik een heel liefdevol persoon was, was voor de vriendin die ik belde zoiets vanzelfsprekends, dat ze eigenlijk niet snapte dat het mij zoveel deed.
Wat eetgedrag betreft is het een beetje een zooi omdat ik veel uithuizig ben geweest. Wel gelet op wat ik bestelde in de restaurants die ik bezocht heb. Genoten, en maar 1 keer me te buiten gegaan aan een bak ijs die ik met mijn stomme, eigenwijze kop in huis had gehaald. Al met al te vet maar niet te veel (ook niet zo dat ik er van af zal vallen helaas) en ook niet onbewust gegeten. Dat laatste is voor mij en ik hoop voor jullie het belangrijkst.
Mimiek wordt sinds vandaag aangevuld met iets dat ik aards en sensueel noem.
In het echt ben ik een stuk onzekerder, stelliger, opdringeriger, bot uit de hoek komender dan hier op internet. Forummers die dachten een klik met mij te hebben vonden mij irl eigenlijk helemaal niet zo prettig om mee om te gaan. Of dat aan mij lag, de ander of het ontbreken van chemie (zoals dat in politieke kringen wordt genoemd), laat ik in het midden.
Mensen moeten wennen aan mij, iemand van het werk vertelde gisteren nog dat ze behoorlijk moeite had met mij in het begin (een jaar of 2 terug). Maar dat dat ook te maken had met dat ze tijd nodig heeft om aan veranderingen en mensen te wennen. Dat ik veel direkter ben dan dat zij is. Maar dat als er nu iets gebeurt wat haar niet zint dat ze dat wel zegt. Ik ben daar blij mee, met directe feedback. Geef ik ook aan. En het werkt. Het voelt nu prettig om met elkaar om te gaan.
Ik heb de normale comme il faut niet geleerd en dender makkelijk door de porseleinkast heen. Niet omdat dat mijn intentie is. Maar omdat ik moeite heb nuances te zien. Of ik van deze letterlijk blinde vlekken af kom, daar ben ik nog niet van overtuigd.
Vandaag een hoop andere collega´s gezien en ik zie dat ik bij sommigen irritatie oproep (en bij anderen sympathie). Vroeger zou ik dat heel moeilijk gevonden hebben. Nu is dan niet geheel afwezig, dat benauwde gevoel dat ik nog niet goed weet hoe het hoort en dat ik hierin faal en niet zo´n mooi mens ben. Tegelijk realiseer ik me dat de irritatie van mensen komt die een beeld van de wereld hebben waar ik aan torn. Soms wil je dingen niet horen. Dat ligt niet altijd aan de boodschapper.
Mensen die ik nu tot mijn intimi reken hebben ook moeten wennen aan mij (en hebben daar elk hun anekdotes over). Zij hebben de gave om mijn intentie te zien. Dat ik gister van mezelf ontdekt had dat ik een heel liefdevol persoon was, was voor de vriendin die ik belde zoiets vanzelfsprekends, dat ze eigenlijk niet snapte dat het mij zoveel deed.
Wat eetgedrag betreft is het een beetje een zooi omdat ik veel uithuizig ben geweest. Wel gelet op wat ik bestelde in de restaurants die ik bezocht heb. Genoten, en maar 1 keer me te buiten gegaan aan een bak ijs die ik met mijn stomme, eigenwijze kop in huis had gehaald. Al met al te vet maar niet te veel (ook niet zo dat ik er van af zal vallen helaas) en ook niet onbewust gegeten. Dat laatste is voor mij en ik hoop voor jullie het belangrijkst.
Mimiek wordt sinds vandaag aangevuld met iets dat ik aards en sensueel noem.
zaterdag 12 juni 2010 om 01:00
Wat mooi wat je schrijft Hanke. Mijn hart wordt er ook warm van
Ik ken jou natuurlijk alleen van het forum, maar je maakt op mij de indruk van een authentiek mens. En dat klopt wel een beetje met hoe je jezelf beschrijft, hoe je (denkt dat je) overkomt op anderen. Geen opsmuk, je bent wie je bent. Ik vind het daarom zo mooi om te lezen hoe jij gisteren bijna letterlijk "dichter bij jezelf" bent gekomen. Je was jezelf ontstegen, had afstand van je lijf genomen om jezelf te beschermen. En nu ben je weer bij jezelf.
Ik vind het wel moeilijk me je voor te stellen als iemand die de nuances niet ziet. Dat klopt in elk geval niet met hoe je hier schrijft. Kan het zijn dat jouw beeld van het beeld dat anderen van je hebben niet helemaal klopt? Of zit ik er nu gewoon naast?
Ik vind het zo onvoorstelbaar moedig van je dat je jezelf open hebt durven stellen voor... nou ja, voor jezelf. Dat je jezelf weer binnenliet. Dat je dat putdeksel van die beerput durfde oplichten. Hoeveel mensen durven dat aan, durven al dat verdriet weer over zichzelf heen te laten komen en durven erop te vertrouwen dat ze dat aankunnen?
Ik ken er niet veel.
Al die liefde die je heel je leven aan je moeder hebt willen geven en die zij afwees, die kun je nu aan jezelf geven. En je verdient het ook. Niet alleen ben je in staat lief te hebben, je verdient het ook om liefgehad te worden. Daar ben ik van overtuigd.
Slaap lekker
Ik ken jou natuurlijk alleen van het forum, maar je maakt op mij de indruk van een authentiek mens. En dat klopt wel een beetje met hoe je jezelf beschrijft, hoe je (denkt dat je) overkomt op anderen. Geen opsmuk, je bent wie je bent. Ik vind het daarom zo mooi om te lezen hoe jij gisteren bijna letterlijk "dichter bij jezelf" bent gekomen. Je was jezelf ontstegen, had afstand van je lijf genomen om jezelf te beschermen. En nu ben je weer bij jezelf.
Ik vind het wel moeilijk me je voor te stellen als iemand die de nuances niet ziet. Dat klopt in elk geval niet met hoe je hier schrijft. Kan het zijn dat jouw beeld van het beeld dat anderen van je hebben niet helemaal klopt? Of zit ik er nu gewoon naast?
Ik vind het zo onvoorstelbaar moedig van je dat je jezelf open hebt durven stellen voor... nou ja, voor jezelf. Dat je jezelf weer binnenliet. Dat je dat putdeksel van die beerput durfde oplichten. Hoeveel mensen durven dat aan, durven al dat verdriet weer over zichzelf heen te laten komen en durven erop te vertrouwen dat ze dat aankunnen?
Ik ken er niet veel.
Al die liefde die je heel je leven aan je moeder hebt willen geven en die zij afwees, die kun je nu aan jezelf geven. En je verdient het ook. Niet alleen ben je in staat lief te hebben, je verdient het ook om liefgehad te worden. Daar ben ik van overtuigd.
Slaap lekker
Ga in therapie!
zaterdag 12 juni 2010 om 01:19
Wat een mooie post Dubio, ik zit hier door opwellende tranen door te typen.
Dat ik het vertrouwen heb dat het goed zal komen, dat is iets waar ik zelf ook heel blij mee ben. Ik weet dat emdr werkt voor me. Dat maakt dat ik in die beerput durf te springen. Dat ik ballen heb, daar begin ik nu ook wel van overtuigd te raken.
Ik denk dat ik niet zo heel naast dat beeld zit dat ik van mezelf heb tov anderen. Het is onmogelijk om door iedereen geliefd te worden (een waarheid als een koe in mijn positie), en als uitgesproken persoon roep je van alles op bij je medemens. Er zijn zat mensen die dat op prijs stellen, maar er zijn ook mensen die dat onbetamelijk, onbeleefd vinden en het zien als het trekken aan hun zorgvuldig opgebouwde beschermingsmuur.
Ik denk dat ik in mijn puberteit dingen niet geleerd heb. Dat melige, meiden onder elkaar sfeertje, daar snapte ik helemaal niks van en daar kan ik nog steeds helemaal niks mee. De afgelopen maanden heb ik intensief met mensen jonger dan 25 moeten samenwerken en dat vond ik retemoeilijk. Dat eindeloze geouwehoer, het tig keer dingen na moeten vragen voor ze gebeurd zijn... ik word daar bits van. Nonverbale communicatie die ik niet snap, geintjes die ik serieus neem.... ik snap het gewoon niet.
Mensen die die stijl van communiceren hebben, of die leven met de verwachting dat je beleefd en afstandelijk met elkaar omgaat, die mensen hebben moeite met me.
Ga je voor echt contact, is betrekkingsniveau belangrijker voor je dan machtsspelletjes, ben je bereid te vertellen hoe het jezelf echt vergaat, dan heb je aan mij een verdomd leuk medemens. Maar dan moet je je daar wel voor open stellen.
Da´s mijn makke met de rest van de wereld. Hoe vind ik met zo´n makke in godsnaam een baan die bij me past en die mij en mijn collega´s of bazen niet frustreert....
Dat ik het vertrouwen heb dat het goed zal komen, dat is iets waar ik zelf ook heel blij mee ben. Ik weet dat emdr werkt voor me. Dat maakt dat ik in die beerput durf te springen. Dat ik ballen heb, daar begin ik nu ook wel van overtuigd te raken.
Ik denk dat ik niet zo heel naast dat beeld zit dat ik van mezelf heb tov anderen. Het is onmogelijk om door iedereen geliefd te worden (een waarheid als een koe in mijn positie), en als uitgesproken persoon roep je van alles op bij je medemens. Er zijn zat mensen die dat op prijs stellen, maar er zijn ook mensen die dat onbetamelijk, onbeleefd vinden en het zien als het trekken aan hun zorgvuldig opgebouwde beschermingsmuur.
Ik denk dat ik in mijn puberteit dingen niet geleerd heb. Dat melige, meiden onder elkaar sfeertje, daar snapte ik helemaal niks van en daar kan ik nog steeds helemaal niks mee. De afgelopen maanden heb ik intensief met mensen jonger dan 25 moeten samenwerken en dat vond ik retemoeilijk. Dat eindeloze geouwehoer, het tig keer dingen na moeten vragen voor ze gebeurd zijn... ik word daar bits van. Nonverbale communicatie die ik niet snap, geintjes die ik serieus neem.... ik snap het gewoon niet.
Mensen die die stijl van communiceren hebben, of die leven met de verwachting dat je beleefd en afstandelijk met elkaar omgaat, die mensen hebben moeite met me.
Ga je voor echt contact, is betrekkingsniveau belangrijker voor je dan machtsspelletjes, ben je bereid te vertellen hoe het jezelf echt vergaat, dan heb je aan mij een verdomd leuk medemens. Maar dan moet je je daar wel voor open stellen.
Da´s mijn makke met de rest van de wereld. Hoe vind ik met zo´n makke in godsnaam een baan die bij me past en die mij en mijn collega´s of bazen niet frustreert....
zaterdag 12 juni 2010 om 01:30
Grappig dat je meteen na zo'n doorbraak alweer een stap verder gaat en kijkt naar wat mensen van je vinden en hoe je met ze communiceert. Hangt dat ergens samen met die sessie van gisteren en met het thema van eigenliefde?
Je oordeelt nogal negatief over mensen die negatief op jou reageren, heb ik het idee. In hoeverre stel jij je open voor mensen die moeite met jou hebben?
Je oordeelt nogal negatief over mensen die negatief op jou reageren, heb ik het idee. In hoeverre stel jij je open voor mensen die moeite met jou hebben?
Ga in therapie!
zaterdag 12 juni 2010 om 07:27
Maar is die ook niet heel moeilijk, Duub? Hebben we enerzijds niet zoiets van: ze nemen me maar zoals ik ben? Of: ze hoeven me niet leuk te vinden? En: ze zijn bevooroordeeld, ze kennen me niet en daarom vinden ze me niet leuk? Om dan toch, anderzijds, je op te winden over dit soort mensen omdat je ook graag wilt dat ze je aardig vinden, zo zelfs dat je je druk maakt dat ze je aardig vinden en je de mensen die jou wel aardig vinden, over het hoofd ziet?
Muis staat vandaag op open dag van de opleiding waar ik werk. En Muis goed bezig, ik zag tot mijn vreugde kleine zakjes appelpartjes en druifjes. Gelijk ingeslagen, samen met de kleine paprikaatjes en komkommertjes.. Gezond snacken in plaats van de koekjes plunderen omdat ik het te druk heb om te eten....
Dan door naar een verjaardag, maar dat gaat mij lukken!
Muis staat vandaag op open dag van de opleiding waar ik werk. En Muis goed bezig, ik zag tot mijn vreugde kleine zakjes appelpartjes en druifjes. Gelijk ingeslagen, samen met de kleine paprikaatjes en komkommertjes.. Gezond snacken in plaats van de koekjes plunderen omdat ik het te druk heb om te eten....
Dan door naar een verjaardag, maar dat gaat mij lukken!
