Lijf & Lijn
alle pijlers
Kiezen met gym: waarom?
woensdag 19 november 2008 om 11:27
Vraag aan gymleraren of anderen die hier een idee over hebben:
Ik ben een sportkneus. Altijd al geweest. Met gym werd ik altijd als laatste gekozen. Dit was voor mij één van de belangrijkste redenen om ontzettend tegen gym op te zien. Ik geloof niet dat ik aan het sporten zelf een hekel had... maar ik kon wel door de grond gaan als ik weer als laatste gekozen werd. Ik voelde me minderwaardig en buitengesloten... niet helemaal terecht denk ik, nu ik er met mijn volwassen ogen naar kijk (het ging tenslotte iets over mijn sportprestaties en niet over mij persoonlijk) Maar zo voelde het toen wel.
Ik ga niet een potje zielig zitten doen hoor. Het is helemaal goed met me gekomen. Ik heb het met heel veel dingen goed getroffen in het leven. Wat ik er alleen wel aan over heb gehouden is een stevige aversie tegen sport. Na mijn middelbare schooltijd heb ik wel veel gewandeld, gefietst en soms gezwommen, maar niet meer 'echt gesport'.
Totdat ik enkele weken geleden lid werd van een leisure club van een hotel in de buurt, eigenlijk om gewoon lekker te kunnen gaan zwemmen en sauna-en. (woon niet in NL; waar ik woon zijn weinig openbare zwembaden en om te sporten worden mensen dus lid van een leisure club). Bij de intake zat een fit-test... en de persoon die de test afnam ging er automatisch van uit dat ik zou gaan fitnessen en maakte een programma voor me ... en ik dacht, ach ja, waarom ook niet?...
Na de eerste keer fitnessen moest ik tot mijn verbazing constateren dat het heerlijk is! Nu zou ik het liefst iedere dag gaan en soms verlang ik 's avonds al weer om een uurtje te gaan, terwijl ik 's ochtends nog ben geweest. Ik moet mezelf echt binnen de perken houden om mijn lichaam, dat natuurlijk lange tijd niet gewend geweest is om intensief te sporten, niet over te belasten. Mijn vriend zei dat ik vanacht in bed zelfs loopbewegingen aan het maken was .
Mijn enthousiasme komt voor een deel vast doordat meer zelfvertrouwen krijg over mijn lijf... En het zal naar verloop van tijd vast gaan afnemen. Maar het is ook echt het sporten op zich waar ik zo van geniet... gewoon van het gevoel in mijn lichaam dat het teweeg brengt. Achteraf vind ik het wel jammer dat ik tot mijn 31ste zo'n negatieve associatie heb gehouden met sporten.
'Als laatste gekozen worden met gym' is echt een begrip in het Nederlands. Ik ben bepaald niet de enige voor wie de gymles een negatieve ervaring was. Als je er op googlet kom je al snel begrippen als 'loser', 'kneusje' etc. Hier en daar wordt het zelfs als vorm van pesten gezien (zo zag ik het overigens niet. Had wel begrip vor mijn klasgenoten, omdat ik mezelf ook een sport-loser vond)
Goed, na deze lange inleiding mijn vraag: Gymleraren, waarom doen jullie dat toch? Wat is (didactische? / pedagogische ?) achtergrond van het laten kiezen van twee teams? Het is toch nagenoeg bekend dat kinderen dat als kwetsend ervaren?
Ik ben benieuwd!
Ik ben een sportkneus. Altijd al geweest. Met gym werd ik altijd als laatste gekozen. Dit was voor mij één van de belangrijkste redenen om ontzettend tegen gym op te zien. Ik geloof niet dat ik aan het sporten zelf een hekel had... maar ik kon wel door de grond gaan als ik weer als laatste gekozen werd. Ik voelde me minderwaardig en buitengesloten... niet helemaal terecht denk ik, nu ik er met mijn volwassen ogen naar kijk (het ging tenslotte iets over mijn sportprestaties en niet over mij persoonlijk) Maar zo voelde het toen wel.
Ik ga niet een potje zielig zitten doen hoor. Het is helemaal goed met me gekomen. Ik heb het met heel veel dingen goed getroffen in het leven. Wat ik er alleen wel aan over heb gehouden is een stevige aversie tegen sport. Na mijn middelbare schooltijd heb ik wel veel gewandeld, gefietst en soms gezwommen, maar niet meer 'echt gesport'.
Totdat ik enkele weken geleden lid werd van een leisure club van een hotel in de buurt, eigenlijk om gewoon lekker te kunnen gaan zwemmen en sauna-en. (woon niet in NL; waar ik woon zijn weinig openbare zwembaden en om te sporten worden mensen dus lid van een leisure club). Bij de intake zat een fit-test... en de persoon die de test afnam ging er automatisch van uit dat ik zou gaan fitnessen en maakte een programma voor me ... en ik dacht, ach ja, waarom ook niet?...
Na de eerste keer fitnessen moest ik tot mijn verbazing constateren dat het heerlijk is! Nu zou ik het liefst iedere dag gaan en soms verlang ik 's avonds al weer om een uurtje te gaan, terwijl ik 's ochtends nog ben geweest. Ik moet mezelf echt binnen de perken houden om mijn lichaam, dat natuurlijk lange tijd niet gewend geweest is om intensief te sporten, niet over te belasten. Mijn vriend zei dat ik vanacht in bed zelfs loopbewegingen aan het maken was .
Mijn enthousiasme komt voor een deel vast doordat meer zelfvertrouwen krijg over mijn lijf... En het zal naar verloop van tijd vast gaan afnemen. Maar het is ook echt het sporten op zich waar ik zo van geniet... gewoon van het gevoel in mijn lichaam dat het teweeg brengt. Achteraf vind ik het wel jammer dat ik tot mijn 31ste zo'n negatieve associatie heb gehouden met sporten.
'Als laatste gekozen worden met gym' is echt een begrip in het Nederlands. Ik ben bepaald niet de enige voor wie de gymles een negatieve ervaring was. Als je er op googlet kom je al snel begrippen als 'loser', 'kneusje' etc. Hier en daar wordt het zelfs als vorm van pesten gezien (zo zag ik het overigens niet. Had wel begrip vor mijn klasgenoten, omdat ik mezelf ook een sport-loser vond)
Goed, na deze lange inleiding mijn vraag: Gymleraren, waarom doen jullie dat toch? Wat is (didactische? / pedagogische ?) achtergrond van het laten kiezen van twee teams? Het is toch nagenoeg bekend dat kinderen dat als kwetsend ervaren?
Ik ben benieuwd!
woensdag 19 november 2008 om 14:38
De laatste drie jaar heb ik vrijwel altijd gespijbeld trouwens met gym. Schaamde me voor mijn lijf en vond dat omkleden zwaar vervelend. Als ik dan toch eens meedeed, vond ik het eigenlijk wel leuk. Softbal kon ik erg goed, maar schaamde me zo om langs die honken te rennen. Dan keek iedereen zo...haha. En omdat ik echt hard kon slaan, had ik meteen een paar honken te pakken.
Da's niet leuk van die vriendin, cherrytomaatje. Maar misschien voelde zij ook die druk? Tijdens gym gingen gewoon alle vriendschappen en haatverhoudingen overboord, want we gingen for the win. Sja ik heb makkelijk lullen want ik was wel goed in gym en koos ook gewoon de besten uit.
Da's niet leuk van die vriendin, cherrytomaatje. Maar misschien voelde zij ook die druk? Tijdens gym gingen gewoon alle vriendschappen en haatverhoudingen overboord, want we gingen for the win. Sja ik heb makkelijk lullen want ik was wel goed in gym en koos ook gewoon de besten uit.
woensdag 19 november 2008 om 14:42
Op zich vind ik helemaal niet zo veel mis met twee keer in de week collectief sporten op school, alleen maar met de besproken methode, maar ik geloof dat die ook niet meer wordt toegepast.
Zoals Amerikanen en mensen uit Zuid Afrika sporten op school leidt toch ook niet echt tot een sportief volk.
Wat zou er dan moeten gebeuren om kinderen meer te laten sporten?
Zoals Amerikanen en mensen uit Zuid Afrika sporten op school leidt toch ook niet echt tot een sportief volk.
Wat zou er dan moeten gebeuren om kinderen meer te laten sporten?
woensdag 19 november 2008 om 14:50
Ik ben ook sportkneus en ik behoorde ook vaak tot een van de laatst gekozenen. Ik ben ook wel benieuwd naar de achterliggende gedachte.
Vier jaar geleden ben ik per toeval (na een MRI) scan bij de neuroloog beland omdat ik een gecompenseerd hydrocephalus (waterhoofd) bleek te hebben. Dus een waterhoofd zonder echt nare gevolgen, gelukkig. Man wat was ik blij toen de neuroloog zei: 'waarschijnlijk herken je wel dat je altijd wat lomp in je motoriek bent, dat is echt een gevolg daarvan.' Hij noemde als voorbeeld gymles op school...
Moraal van het verhaal... Die lompheid heeft dus niet altijd wat te maken met niet willen (wat tegen mij wel gezegd werd). Soms kan je er gewoon niks aan doen. En daar zouden gymleraren best wel eens wat empathischer in kunnen zijn!
Vier jaar geleden ben ik per toeval (na een MRI) scan bij de neuroloog beland omdat ik een gecompenseerd hydrocephalus (waterhoofd) bleek te hebben. Dus een waterhoofd zonder echt nare gevolgen, gelukkig. Man wat was ik blij toen de neuroloog zei: 'waarschijnlijk herken je wel dat je altijd wat lomp in je motoriek bent, dat is echt een gevolg daarvan.' Hij noemde als voorbeeld gymles op school...
Moraal van het verhaal... Die lompheid heeft dus niet altijd wat te maken met niet willen (wat tegen mij wel gezegd werd). Soms kan je er gewoon niks aan doen. En daar zouden gymleraren best wel eens wat empathischer in kunnen zijn!
woensdag 19 november 2008 om 14:58
quote:Digitalis schreef op 19 november 2008 @ 14:38:
De laatste drie jaar heb ik vrijwel altijd gespijbeld trouwens met gym. Schaamde me voor mijn lijf en vond dat omkleden zwaar vervelend. Als ik dan toch eens meedeed, vond ik het eigenlijk wel leuk. Softbal kon ik erg goed, maar schaamde me zo om langs die honken te rennen. Dan keek iedereen zo...haha. En omdat ik echt hard kon slaan, had ik meteen een paar honken te pakken.
Da's niet leuk van die vriendin, cherrytomaatje. Maar misschien voelde zij ook die druk? Tijdens gym gingen gewoon alle vriendschappen en haatverhoudingen overboord, want we gingen for the win. Sja ik heb makkelijk lullen want ik was wel goed in gym en koos ook gewoon de besten uit.
Digitalis, dat snap ik ook wel hoor. We waren op dat moment alleen al iets ouder (een jaar of 17) en ik had toevallig net een paar dagen eerder opgebiecht dat ik het er wel moeilijk mee had. Achteraf zie ik wel dat zij zelf een heel onzeker typ was en het waarschijnlijk niet eens durfde om me te kiezen. Zelf was (ben) ik iemand die altijd zorgde (zorgt) dat groepsgenoten niet buitengesloten werden, dat speelde denk ik wel mee. Ik kon gewoon niet vatten dat een vriendin je echt hélémáál als laatste liet staan terwijl ze wist dat het je kwetste. Als het om anderen ging was ik vrij heldhaftig als puber en dacht ik niet na over de gevolgen die dat voor mezelf kon hebben (die waren er ook eigenlijk nooit, het werd wel geaccepteerd).
Ik vind het achteraf gezien wel opmerkelijk dat gym zo'n speciale status had op school. Bij andere vakken zou je het niet in je hoofd moeten halen om te zeggen 'met jou wil ik niet samenwerken, want jij bent te dom'. In plaats van mij moeilijkere opdrachten te geven als ik eerder klaar was, moest ik meestal zwakkere medeleerlingen helpen of uitleg geven bijvoorbeeld. (ik heb op de lagere school zelfs dictees afgenomen en voor 'leesmoeder' gespeeld.... idioot achteraf... maar goed, dat is een andere discussie).
De benadering bij gym was totaal tegengesteld hieraan.
De laatste drie jaar heb ik vrijwel altijd gespijbeld trouwens met gym. Schaamde me voor mijn lijf en vond dat omkleden zwaar vervelend. Als ik dan toch eens meedeed, vond ik het eigenlijk wel leuk. Softbal kon ik erg goed, maar schaamde me zo om langs die honken te rennen. Dan keek iedereen zo...haha. En omdat ik echt hard kon slaan, had ik meteen een paar honken te pakken.
Da's niet leuk van die vriendin, cherrytomaatje. Maar misschien voelde zij ook die druk? Tijdens gym gingen gewoon alle vriendschappen en haatverhoudingen overboord, want we gingen for the win. Sja ik heb makkelijk lullen want ik was wel goed in gym en koos ook gewoon de besten uit.
Digitalis, dat snap ik ook wel hoor. We waren op dat moment alleen al iets ouder (een jaar of 17) en ik had toevallig net een paar dagen eerder opgebiecht dat ik het er wel moeilijk mee had. Achteraf zie ik wel dat zij zelf een heel onzeker typ was en het waarschijnlijk niet eens durfde om me te kiezen. Zelf was (ben) ik iemand die altijd zorgde (zorgt) dat groepsgenoten niet buitengesloten werden, dat speelde denk ik wel mee. Ik kon gewoon niet vatten dat een vriendin je echt hélémáál als laatste liet staan terwijl ze wist dat het je kwetste. Als het om anderen ging was ik vrij heldhaftig als puber en dacht ik niet na over de gevolgen die dat voor mezelf kon hebben (die waren er ook eigenlijk nooit, het werd wel geaccepteerd).
Ik vind het achteraf gezien wel opmerkelijk dat gym zo'n speciale status had op school. Bij andere vakken zou je het niet in je hoofd moeten halen om te zeggen 'met jou wil ik niet samenwerken, want jij bent te dom'. In plaats van mij moeilijkere opdrachten te geven als ik eerder klaar was, moest ik meestal zwakkere medeleerlingen helpen of uitleg geven bijvoorbeeld. (ik heb op de lagere school zelfs dictees afgenomen en voor 'leesmoeder' gespeeld.... idioot achteraf... maar goed, dat is een andere discussie).
De benadering bij gym was totaal tegengesteld hieraan.
anoniem_67665 wijzigde dit bericht op 19-11-2008 18:46
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
woensdag 19 november 2008 om 15:03
woensdag 19 november 2008 om 18:41
Inderdaad belachelijk zoals ze dat doen , met kiezen . Soms komt er weleens een leraar op andere ideeeën ;
de " kneuzen " laten kiezen ( die dan als eerste de besten uitkiezen )
de beste spelers verdelen ( die vaak vriendjes van elkaar zijn omdat ze bijvoorbeeld juist van sport houden en dus nooit bij elkaar zitten als er teams zijn )
Om en om ; kinderen krijgen een even of een oneven nummer en zo worden er teams gevormd . ( de sterkste duwen de anderen van hun plaats om toch in het team van hun keuze te zitten )
Ik pleit al jaren voor een soort Lingo-ballenbaksysteem ; trek je een groene bal zit je dus in het groene team , klaar , punt , uit en soms heb je mazzel en soms heb je pech .
de " kneuzen " laten kiezen ( die dan als eerste de besten uitkiezen )
de beste spelers verdelen ( die vaak vriendjes van elkaar zijn omdat ze bijvoorbeeld juist van sport houden en dus nooit bij elkaar zitten als er teams zijn )
Om en om ; kinderen krijgen een even of een oneven nummer en zo worden er teams gevormd . ( de sterkste duwen de anderen van hun plaats om toch in het team van hun keuze te zitten )
Ik pleit al jaren voor een soort Lingo-ballenbaksysteem ; trek je een groene bal zit je dus in het groene team , klaar , punt , uit en soms heb je mazzel en soms heb je pech .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 19 november 2008 om 18:43
quote:Lalein schreef op 19 november 2008 @ 12:01:
(ik heb als muziekdocente 18 klassen....18x 25/30 kids...dan zie je echt niet meer altijd wie wat doet. het is al een hele opgave om de namen van de kids te kennen, laat staan hun positie in de groep. Dit even ter illustratie)
In de 4e, 5e en 6e klas van de basisschool, groep 6, 7 en 8 nu dus hadden wij 1 leraar. Deze gaf óók gym. Hier gebeurde het ook altijd...
Die reden die jij dus opnoemt gaat niet altijd op.
Bovendien hebben klassen meerdere uren gym per week dus ik geloof nooit dat een gymleraar 18 verschillende klassen heeft.
(ik heb als muziekdocente 18 klassen....18x 25/30 kids...dan zie je echt niet meer altijd wie wat doet. het is al een hele opgave om de namen van de kids te kennen, laat staan hun positie in de groep. Dit even ter illustratie)
In de 4e, 5e en 6e klas van de basisschool, groep 6, 7 en 8 nu dus hadden wij 1 leraar. Deze gaf óók gym. Hier gebeurde het ook altijd...
Die reden die jij dus opnoemt gaat niet altijd op.
Bovendien hebben klassen meerdere uren gym per week dus ik geloof nooit dat een gymleraar 18 verschillende klassen heeft.
woensdag 19 november 2008 om 18:47
woensdag 19 november 2008 om 18:48
woensdag 19 november 2008 om 18:51
quote:blijfgewoonbianca schreef op 19 november 2008 @ 18:43:
Wat kennelijk ook nog niet veranderd is ; de meiden met de dikste tieten krijgen standaard een goed cijfer , ook degenen die amper kunnen lopen .Ha, ha, ik heb die ervaring helemaal niet. Maar ja wij hadden dan ook vooral gymjuffen en ik zag er tot mijn 17e uit als een jochie....
Wat kennelijk ook nog niet veranderd is ; de meiden met de dikste tieten krijgen standaard een goed cijfer , ook degenen die amper kunnen lopen .Ha, ha, ik heb die ervaring helemaal niet. Maar ja wij hadden dan ook vooral gymjuffen en ik zag er tot mijn 17e uit als een jochie....
woensdag 19 november 2008 om 18:54
woensdag 19 november 2008 om 19:02
quote:blijfgewoonbianca schreef op 19 november 2008 @ 18:48:
[...]
Ik vind het walgelijk dat het zo werkt , maar ja , that's life kennelijk .Het zal heus wel eens gebeuren, maar ik denk dat dit soort verhalen ook vaak voortkomen uit het roddelcircuit/fantasie van seksueel ontluikende pubers. Wij verdachten onze leraren van allerhande seksuele escapades toen we 14/15 waren. Ik geloof niet dat hun levens daadwerkelijk zo spannend waren. We verdachten ook verschillende leraren van borsten gluren en over één van hen ging het gerucht dat hij aan je schouder voelde om te checken of je al een bh droeg In de 6VWO, toen we zelf iets volwassener waren, keken we heel anders naar dezelfde leraren.
[...]
Ik vind het walgelijk dat het zo werkt , maar ja , that's life kennelijk .Het zal heus wel eens gebeuren, maar ik denk dat dit soort verhalen ook vaak voortkomen uit het roddelcircuit/fantasie van seksueel ontluikende pubers. Wij verdachten onze leraren van allerhande seksuele escapades toen we 14/15 waren. Ik geloof niet dat hun levens daadwerkelijk zo spannend waren. We verdachten ook verschillende leraren van borsten gluren en over één van hen ging het gerucht dat hij aan je schouder voelde om te checken of je al een bh droeg In de 6VWO, toen we zelf iets volwassener waren, keken we heel anders naar dezelfde leraren.
woensdag 19 november 2008 om 19:06
Denk dat je gelijk hebt cherrytomaatje. Ik weet nog van een keer toen er een klasgenootje (met dikke tieten) op haar handen ging staan waardoor haar shirt naar haar gezicht toe zakte en dus op haar kop in haar blote tieten stond. Nou van het meisje werd niets gezegd, maar de gymleraar was natuurlijk een smeerlap ..............
Wij hadden een aantal leraren op school die een relatie hadden met elkaar. Ze mochten willen dat ze zo vaak seks hadden als dat wij dachten
Wij hadden een aantal leraren op school die een relatie hadden met elkaar. Ze mochten willen dat ze zo vaak seks hadden als dat wij dachten
woensdag 19 november 2008 om 19:22
quote:cherrytomaatje schreef op 19 november 2008 @ 19:02:
[...]
Het zal heus wel eens gebeuren, maar ik denk dat dit soort verhalen ook vaak voortkomen uit het roddelcircuit/fantasie van seksueel ontluikende pubers.
Het was al zo toen mijn moeder 16 was , het was zo toen ik 16 was en nu mijn nakomelingen rond die leeftijd zijn is het nog zo .
Wij verdachten onze leraren van allerhande seksuele escapades toen we 14/15 waren.
Mijn gymleraar was dus wel " fout " , die van mijn man , op een heel andere school , trouwens ook .
Ik geloof niet dat hun levens daadwerkelijk zo spannend waren. We verdachten ook verschillende leraren van borsten gluren en over één van hen ging het gerucht dat hij aan je schouder voelde om te checken of je al een bh droeg In de 6VWO, toen we zelf iets volwassener waren, keken we heel anders naar dezelfde leraren.
[...]
Het zal heus wel eens gebeuren, maar ik denk dat dit soort verhalen ook vaak voortkomen uit het roddelcircuit/fantasie van seksueel ontluikende pubers.
Het was al zo toen mijn moeder 16 was , het was zo toen ik 16 was en nu mijn nakomelingen rond die leeftijd zijn is het nog zo .
Wij verdachten onze leraren van allerhande seksuele escapades toen we 14/15 waren.
Mijn gymleraar was dus wel " fout " , die van mijn man , op een heel andere school , trouwens ook .
Ik geloof niet dat hun levens daadwerkelijk zo spannend waren. We verdachten ook verschillende leraren van borsten gluren en over één van hen ging het gerucht dat hij aan je schouder voelde om te checken of je al een bh droeg In de 6VWO, toen we zelf iets volwassener waren, keken we heel anders naar dezelfde leraren.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 19 november 2008 om 19:27
Nav. van dit Topic (en ook wel een beetje door Lalein)
Ik was verschrikkelijk a-musicaal (nog trouwens, ik zou zo een van die hilarische types uit de voorrondes van idols kunnen zijn, behalve dan dat ik enige zelfkennis en eigenwaarde bezit) Maar écht écht echt a-musicaal. Ik ben toondoof, kan geen vader jacob zingen zonder vals te gaan enz. Hoe kan het dan toch in godsnaam dat een muziekcijfer voor méér dan 50 % uit muzikaliteitsvragen bestaat? Denk bijvoorbeeld aan zingen, muziekinstrument bespelen of vragen zoals 'welk van de 4 riedeltjes die ik op de piano speel is het deuntje dat op je papier staat?
Het was volstrekt onmogelijk om een voldoende te halen op die manier! De muziekleraar heeft overigens nog gedacht dat ik doof was...
/ btw mijn vroegere buren waren leraar muziek en lerares gym, nog nooit mensen met bijna full-time banen met zoveel vrije tijd gezien...
Ik was verschrikkelijk a-musicaal (nog trouwens, ik zou zo een van die hilarische types uit de voorrondes van idols kunnen zijn, behalve dan dat ik enige zelfkennis en eigenwaarde bezit) Maar écht écht echt a-musicaal. Ik ben toondoof, kan geen vader jacob zingen zonder vals te gaan enz. Hoe kan het dan toch in godsnaam dat een muziekcijfer voor méér dan 50 % uit muzikaliteitsvragen bestaat? Denk bijvoorbeeld aan zingen, muziekinstrument bespelen of vragen zoals 'welk van de 4 riedeltjes die ik op de piano speel is het deuntje dat op je papier staat?
Het was volstrekt onmogelijk om een voldoende te halen op die manier! De muziekleraar heeft overigens nog gedacht dat ik doof was...
/ btw mijn vroegere buren waren leraar muziek en lerares gym, nog nooit mensen met bijna full-time banen met zoveel vrije tijd gezien...
woensdag 19 november 2008 om 19:37
quote:Lalein schreef op 19 november 2008 @ 11:33:
Vaak moeten de kinderen die als laatste gekozen worden leren om sterker in hun schoenen te staan... het klinkt gemeen, maar veel van die kinderen blijven lang in hun slachtofferrol hangen...ik laat mijn kids ook zelf een groep kiezen (geen gym maargoed) en de kids die overblijven moeten zelf initiatief tonen om zich bij een groepje te voegen.
sociaal gezien is het dus eigenlijk helemaal niet zo gemeen of slecht. in de grote mensenwereld moet je ook je mannetje staan.
In welke context doet zich dit voor? Bespreek je ook met die zwakkere kinderen hoe ze hiermee om kunnen gaan? Komt ieder kind bij jou aan de beurt om als eerste een groepje te kiezen?
Ik was op de basisschool heel onzeker en niet populair. En bij gym mochten ALTIJD dezelfde grote populaire jongens een goepje kiezen. Nooit liet de juf eens iemand anders eerst kiezen, laat staan de sociaal en/of lichamelijk zwakkere. De zwakkere positie van de minder sterke (in sociaal of lichamelijk opzicht, maar vooral sociaal) kinderen werd hierdoor altijd zó benadrukt. En omdat altijd dezelfde kinderen eerst mochten kieen, bleven ook altijd dezelfde kinderen als laatste over. Daar wordt een kind toch alleen maar nóg onzekerder van? Echt niet bevorderlijk om vervolgens tóch initiatief te nemen.
In heel andere situaties op de basisschool heb ík eens mogen kiezen op de basisschool: 2 kinderen om met mij mee te doen, nadat ik iets had gewonnen. En ik kreeg eens hoofdrol in een toneelstuk, waarbij ik vervolgens een doorslaggevende stem had in wie de andere grote rol mocht hebben. Ik weet nog hoe goed het voelde om het initiatief in handen te hebben! Dat werkte honderd keer beter dan de aanpak van Lalein. Maar ik realiser me nu ik dit vertel dat ook in deze situatie de beste mocht kiezen. En voor de verandering was ik dat een keer, in deze incidentele voorvallen. Terwijl gymnastiek een wekelijks terugkerende geneurtenis was, waarbij zich bijna altijd ditzelfde scenario afspeelde. Gym was voor mij op de basisschool een beproeving in sociaal opzicht, en zeker niet in fysiek opzicht.
Ik zie als ik terugkijk op mijn basisschooltijd een consequent gebrek aan stimulans door de juffen en meesters tot sociaal groepsgedrag. Het kiezen door altijd weer dezelfde sterkste jongens is een voorbeeld hiervan. Bij ons op school werd heel veel gepest, was het heel gewoon om andere kinderen uit te lachen, kwam niemand voor elkaar op, mochten alleen de sterksten kiezen en werden kinderen zonder grote mond niet gehoord.
Ik herken me echter niet in een slachtofferrol. Ik was me niet bewust van mijn onzekerheid en vond mezelf ook niet zielig ofzo. Prettig was anders, er waren kinderen in mijn klas voor wie ik bang was, maar dat hoorde gewoon zo: ik vond dat normaal, ik wist niet beter. Dat ik op de basischool slecht was in gym, had zeker weten een sociale oorzaak: ik durfde gewoon niet in die groep. Ik bleek op de middelbare school juist heel goed in gym en blonk uit in presenteren (spreekbeurten geven).
Vaak moeten de kinderen die als laatste gekozen worden leren om sterker in hun schoenen te staan... het klinkt gemeen, maar veel van die kinderen blijven lang in hun slachtofferrol hangen...ik laat mijn kids ook zelf een groep kiezen (geen gym maargoed) en de kids die overblijven moeten zelf initiatief tonen om zich bij een groepje te voegen.
sociaal gezien is het dus eigenlijk helemaal niet zo gemeen of slecht. in de grote mensenwereld moet je ook je mannetje staan.
In welke context doet zich dit voor? Bespreek je ook met die zwakkere kinderen hoe ze hiermee om kunnen gaan? Komt ieder kind bij jou aan de beurt om als eerste een groepje te kiezen?
Ik was op de basisschool heel onzeker en niet populair. En bij gym mochten ALTIJD dezelfde grote populaire jongens een goepje kiezen. Nooit liet de juf eens iemand anders eerst kiezen, laat staan de sociaal en/of lichamelijk zwakkere. De zwakkere positie van de minder sterke (in sociaal of lichamelijk opzicht, maar vooral sociaal) kinderen werd hierdoor altijd zó benadrukt. En omdat altijd dezelfde kinderen eerst mochten kieen, bleven ook altijd dezelfde kinderen als laatste over. Daar wordt een kind toch alleen maar nóg onzekerder van? Echt niet bevorderlijk om vervolgens tóch initiatief te nemen.
In heel andere situaties op de basisschool heb ík eens mogen kiezen op de basisschool: 2 kinderen om met mij mee te doen, nadat ik iets had gewonnen. En ik kreeg eens hoofdrol in een toneelstuk, waarbij ik vervolgens een doorslaggevende stem had in wie de andere grote rol mocht hebben. Ik weet nog hoe goed het voelde om het initiatief in handen te hebben! Dat werkte honderd keer beter dan de aanpak van Lalein. Maar ik realiser me nu ik dit vertel dat ook in deze situatie de beste mocht kiezen. En voor de verandering was ik dat een keer, in deze incidentele voorvallen. Terwijl gymnastiek een wekelijks terugkerende geneurtenis was, waarbij zich bijna altijd ditzelfde scenario afspeelde. Gym was voor mij op de basisschool een beproeving in sociaal opzicht, en zeker niet in fysiek opzicht.
Ik zie als ik terugkijk op mijn basisschooltijd een consequent gebrek aan stimulans door de juffen en meesters tot sociaal groepsgedrag. Het kiezen door altijd weer dezelfde sterkste jongens is een voorbeeld hiervan. Bij ons op school werd heel veel gepest, was het heel gewoon om andere kinderen uit te lachen, kwam niemand voor elkaar op, mochten alleen de sterksten kiezen en werden kinderen zonder grote mond niet gehoord.
Ik herken me echter niet in een slachtofferrol. Ik was me niet bewust van mijn onzekerheid en vond mezelf ook niet zielig ofzo. Prettig was anders, er waren kinderen in mijn klas voor wie ik bang was, maar dat hoorde gewoon zo: ik vond dat normaal, ik wist niet beter. Dat ik op de basischool slecht was in gym, had zeker weten een sociale oorzaak: ik durfde gewoon niet in die groep. Ik bleek op de middelbare school juist heel goed in gym en blonk uit in presenteren (spreekbeurten geven).
woensdag 19 november 2008 om 19:40
Hier nóg zo'n gymkneus. Heb nog steeds een bloedhekel aan sport, balspellen in het bijzonder. Ik was al niet populair op school, maar bij gym viel dat extra op. Altijd als laatste gekozen worden en dan iedereen zuchten en steunen dat ik bij hen zat. Enige waar ik me nog een beetje geliefd mee maakte, was dat ik me standaard aanbood als wisselspeler, als er ongelijke teams waren. Daarnaast hadden wij, geloof het of niet, bij "binnengym" één (1 !!!) kleedkamer voor de jongns én de meiden. Tot en met de zesde klas aan toe, dus! Stond je daar in je behaatje en slip met aan de overkant een stel puisterige glurende hormoonbalen. Tussendoor liep dan nog de gymleraar duizend keer heen en weer, en dat was nog wel de engste glurinamer van allemaal. :puke:
Uiteindelijk heb ik het creatief opgelost: bij ons moest je altijd een briefje van de dokter hebben als je niet kon gymen. Had een verstuikte enkel, ging langs de dokter en die schreef een briefje, dat ik "een tijdje" niet kon gymen. Toen de gymleraar vroeg hoe lang "een tijdje" ongeveer was, zei ik zonder blikken of blozen: "Minstens anderhalf jaar... ik heb een botafwijking." Zodoende heb ik nooit meer gegymd
Uiteindelijk heb ik het creatief opgelost: bij ons moest je altijd een briefje van de dokter hebben als je niet kon gymen. Had een verstuikte enkel, ging langs de dokter en die schreef een briefje, dat ik "een tijdje" niet kon gymen. Toen de gymleraar vroeg hoe lang "een tijdje" ongeveer was, zei ik zonder blikken of blozen: "Minstens anderhalf jaar... ik heb een botafwijking." Zodoende heb ik nooit meer gegymd
woensdag 19 november 2008 om 19:44
