Overig
alle pijlers
Afschuwelijke uitvaarten
donderdag 28 september 2017 om 11:24
In een ander topic schreef iemand dat, nadat ze een overledene vond met haar kinderen in de buurt, de opgetrommelde oppas haar ging bellen dat ze op moest schieten.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
donderdag 28 september 2017 om 23:43
Ik vind beide voorbeeldenMinkeDeWit schreef: ↑28-09-2017 23:41Heel onbeschofte of schokkende dingen heb ik nooit meegemaakt, maar ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich wel zouden storen aan twee kleuters die naar opa in de kist kijken en luid en duidelijk verkondigen dat opa er echt dood uit ziet. Om vervolgens vijf minuten later tikkertje te gaan spelen om de kist heen (toen heb ik ze natuurlijk even buiten uitgelaten).
En op de begrafenis van de oma van mijn ex konden we nog net haar hoogbejaarde (90+) zus opvangen voordat ze van de trap voor de kerk struikelde. Zegt ze 'Oh had ik zo naast mijn zus kunnen gaan liggen, twee voor de prijs van een.'
donderdag 28 september 2017 om 23:53
Gelukkig (tot nu toe) te nauwelijks uitvaarten meegemaakt van mensen die me zeer dierbaar waren, dus ook geen grote ergernissen.
Wel is me meer dan eens opgevallen dat mensen (buiten de familie om) die een toespraak hielden ontzettend veel het woord 'ik' gebruikten. Terwijl die toespraak niet over hen gaat maar over de overledene. Natuurlijk putten ze daarbij uit herinneringen waarbij ze zelf waren. En het is ook logisch dat ze zich even introduceren en vertellen wie ze zijn en in welke hoedanigheid ze tot de overledene stonden.
Maar ik heb teveel ego-shows gehoord.
Dus ik heb al meer dan eens een mental note gemaakt dat als ik ooit ga spreken tijdens een uitvaart het niet over MIJ moet gaan.
Wel is me meer dan eens opgevallen dat mensen (buiten de familie om) die een toespraak hielden ontzettend veel het woord 'ik' gebruikten. Terwijl die toespraak niet over hen gaat maar over de overledene. Natuurlijk putten ze daarbij uit herinneringen waarbij ze zelf waren. En het is ook logisch dat ze zich even introduceren en vertellen wie ze zijn en in welke hoedanigheid ze tot de overledene stonden.
Maar ik heb teveel ego-shows gehoord.
Dus ik heb al meer dan eens een mental note gemaakt dat als ik ooit ga spreken tijdens een uitvaart het niet over MIJ moet gaan.
vrijdag 29 september 2017 om 07:17
Niet schokkend door de bezoekers maar bij de begrafenis bij mijn opa kwam de lijkauto om hem op te halen (lag thuis opgebaard) maar ze hadden geen kist bij zich. Op de vraag van oom, halen jullie de kist even reageerden ze met, meneer ligt toch in de kist opgebaard? Nee dus. Vervolgens werd er druk gebeld en kwam er een kist. Niet de bestelde kist. Opa was vrij klein. Kwam er een kist voor een groot iemand. Opa werd toch maar in die kist gelegd en 3 kwartier te laat op zijn eigen begrafenis werd hij naar de kerk gereden.
In de kerk zaten al mensen te wachten en werd er vanalles bedacht wat er zou kunnen zijn (heel mens eigen). Begrafenisondernemer had gezegd dat de naaste familie door omstandigheden wat later was. Er waren al mensen bang dat er iemand niet goed geworden was ofzo.
Ik vond de preek van de (nieuwe) pastoor een beetje kwetsend. Ik haalde eruit dat hij eigenlijk zei dat mensen tijdens hun leven krijgen wat ze verdienen. Mijn opa heeft het in de oorlog erg zwaar gehad en had dat zeker niet verdient. Ik werd er boos van en hoorde achteraf dat veel mensen dat hadden. Bij de hostie gaf hij nog een soort van preek dat je die alleen moest gaan halen als je echt geloofde en niet alleen omdat je gedoopt was en de communie had gedaan. Rijtje dat opstond om hem te halen was, zeker na de eerdere preek, erg kort. Op zich terecht dat de hosti voor gelovigen is maar er waren gelovigen die uit boosheid geen hosti gingen halen. Sowieso vond ik het vervelend dat hij dat punt zo uitgebreid (lees: 10 minuten) ging staan maken op de begrafenis van opa (maar ik ben niet gelovig en was al boos door de eerdere preek dus pastoor kon weinig goed doen op dat moment).
In de aanloop naar de begrafenis waren er meer fouten gemaakt door de begrafenisonderneming waardoor er volgens mij wel flinke korting gegeven is maar hadden liever gehad dat het gewoon goed gegaan was. Heb me achteraf nog wel afgevraagd of ze toen iemand van meer dan 2 meter in de kist van opa die 1.75 ofzo was gepropt hebben.
In de kerk zaten al mensen te wachten en werd er vanalles bedacht wat er zou kunnen zijn (heel mens eigen). Begrafenisondernemer had gezegd dat de naaste familie door omstandigheden wat later was. Er waren al mensen bang dat er iemand niet goed geworden was ofzo.
Ik vond de preek van de (nieuwe) pastoor een beetje kwetsend. Ik haalde eruit dat hij eigenlijk zei dat mensen tijdens hun leven krijgen wat ze verdienen. Mijn opa heeft het in de oorlog erg zwaar gehad en had dat zeker niet verdient. Ik werd er boos van en hoorde achteraf dat veel mensen dat hadden. Bij de hostie gaf hij nog een soort van preek dat je die alleen moest gaan halen als je echt geloofde en niet alleen omdat je gedoopt was en de communie had gedaan. Rijtje dat opstond om hem te halen was, zeker na de eerdere preek, erg kort. Op zich terecht dat de hosti voor gelovigen is maar er waren gelovigen die uit boosheid geen hosti gingen halen. Sowieso vond ik het vervelend dat hij dat punt zo uitgebreid (lees: 10 minuten) ging staan maken op de begrafenis van opa (maar ik ben niet gelovig en was al boos door de eerdere preek dus pastoor kon weinig goed doen op dat moment).
In de aanloop naar de begrafenis waren er meer fouten gemaakt door de begrafenisonderneming waardoor er volgens mij wel flinke korting gegeven is maar hadden liever gehad dat het gewoon goed gegaan was. Heb me achteraf nog wel afgevraagd of ze toen iemand van meer dan 2 meter in de kist van opa die 1.75 ofzo was gepropt hebben.
duizel wijzigde dit bericht op 29-09-2017 07:24
9.54% gewijzigd
vrijdag 29 september 2017 om 07:18
Mijn peuter riep bijna opa door de zaal bij de uitvaart van de oma van mijn man. Mijn ouders waren ook uitgenodigd en ik had hen sowieso gevraagd om met de kinderen naar buiten te gaan mocht het niet gaan. Ze hebben zich verder prima gedragen, jongste wilde bij opa zitten en dat was prima (ze hadden bewust een plekje achter ons) en met het condoleren in de koffiekamer zijn ze op een gegeven moment ook bij opa en oma gaan zitten.MinkeDeWit schreef: ↑28-09-2017 23:41Heel onbeschofte of schokkende dingen heb ik nooit meegemaakt, maar ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich wel zouden storen aan twee kleuters die naar opa in de kist kijken en luid en duidelijk verkondigen dat opa er echt dood uit ziet. Om vervolgens vijf minuten later tikkertje te gaan spelen om de kist heen (toen heb ik ze natuurlijk even buiten uitgelaten).
En op de begrafenis van de oma van mijn ex konden we nog net haar hoogbejaarde (90+) zus opvangen voordat ze van de trap voor de kerk struikelde. Zegt ze 'Oh had ik zo naast mijn zus kunnen gaan liggen, twee voor de prijs van een.'
Mijn ouders hebben eens meegemaakt dat er een peuter rond de kist scharrelde en vervolgens de rozen uit de bloemstukken trok. Voor dat kind was er niemand die met hem naar buiten ging. De overledene was zijn opa, de andere opa was een vriend van hem en die wilde niet naar de crematie omdat hij het niet aankon. Het zijn mensen van de generatie mannen mogen niet huilen.
vrijdag 29 september 2017 om 07:35
Over peuters, ik ben ooit op de begrafenis van een kindje geweest en dat kindje had een peuterbroertje die niet bleef zitten maar rondliep, af en toe het kistje inkeer, wat speelde (er lag ook speelgoed). Het trapje opklom een weer eraf sprong. Zijn schaduw achterna zat. Op een gegeven moment in het kistje leek en riep: hier is ie!
Ik geloof niet dat iemand zich daaraan stoorde. Ouders wilden hem er graag bij en ergens maakte hij het ook wat lichter allemaal. Hij zorgde voor wat afleiding.
Al werd er bij 'hier ligt ie' wel flink gesnotterd. Was op één of andere manier erg emotioneel.
Overigens was er als hij echt luidruchtig werd altijd wel een oom of tante die hem even pakte en op schoot nam voor die paar minuten dat dat lukte.
Ik geloof niet dat iemand zich daaraan stoorde. Ouders wilden hem er graag bij en ergens maakte hij het ook wat lichter allemaal. Hij zorgde voor wat afleiding.
Al werd er bij 'hier ligt ie' wel flink gesnotterd. Was op één of andere manier erg emotioneel.
Overigens was er als hij echt luidruchtig werd altijd wel een oom of tante die hem even pakte en op schoot nam voor die paar minuten dat dat lukte.
vrijdag 29 september 2017 om 08:02
Wat lief, bedanktsimbalabimba schreef: ↑28-09-2017 20:23Aanen
heb je zelf vast ook behoefte, k heb gelezen wat jou overkomen is.
vrijdag 29 september 2017 om 08:07
Ik vond 't ook juist prettig dat mijn vader in eigen huis opgebaard lag (in 'n gekoelde kist weliswaar) Moet er niet aan denken 'm naar zo'n kil uitvaarcentrum te moeten brengen. Hij wilde ook zelf op deze manier vertrekken: thuis sterven en met 'uitzicht' op zijn geliefde tuin opgebaard liggen. Blij dat we aan die wens konden voldoen. Vond het ook zelf prettig erbij te kunnen wanneer ik wilde, ipv openingstijden van zo'n uitvaartcentrum te moeten aanhouden.gsleutel schreef: ↑28-09-2017 22:29Mijn moeder lag ook midden in de huiskamer. Ze wilde graag thuis opgebaard worden en er waren niet echt andere opties. En heel eerlijk, die dagen na haar overlijden waren naast verdrietig, stressvol en overweldigend ook fijn. We waren met het hele gezin (kinderen, kleinkind, ex-man en nieuwe partner) heel veel daar (sowieso dag en nacht iemand) en aten daar iedere avond samen. Mijn broertje zei laatst nog dat dat eigenlijk best gezellig was...
We hadden een grote klamboe opgehangen en er stonden schermen zodat je niet meteen vanuit de voordeur op het bed keek. Klamboe was de beste optie i.v.m. ongedierte (heel warm weer) maar gaf uiteindelijk ook een heel serene sfeer. Ze lag er wel, maar door dat laagje was ze niet zo overduidelijk aanwezig zeg maar. En mensen die even een momentje wilde konden in de 'tent' bij haar gaan zitten.
vrijdag 29 september 2017 om 08:25
Mijn broers stonden achter hun vrouwen en vonden dat zij ook medezeggenschap hadden. Mijn man bemoeide zich nergens mee maar hielp mee in de vorm van kaarten schrijven, koffie zetten, boodschappen doen en eten afhalen.redbulletje schreef: ↑28-09-2017 17:05Jee...heb je die het huis niet uitgeschopt?
Bij ons was 'n oom en tante het koffertje met palatieve sedatie gaan ophalen en toen ze dat kwamen brengen deden ze hun jas uit en gingen zitten. Ik heb ze toen laten weten dat ik het niet gepast vond om te blijven terwijl de laatste 4 bewuste uren van mijn vader waren aangebroken. Ze zijn toen mokkend vertrokken.
En een tijdje daarvoor had m'n vader mij 'ns verteld dat hij beslist niet wilde dat die oom een speech zou houden (die deed dat bij alle andere familieleden al en mijn vader vond dat niets) en toen hij toch plannen in die richting had en m'n moeder (het is haar broer) wilde toegeven, heb ik het keihard afgekapt.
Was eigenlijk best wel sterk rond het sterven en de uitvaart, pure adrenaline.
vrijdag 29 september 2017 om 08:26
God, wat ben ik blij dat ik geen siblings heb!Blondie456 schreef: ↑29-09-2017 08:25Mijn broers stonden achter hun vrouwen en vonden dat zij ook medezeggenschap hadden. Mijn man bemoeide zich nergens mee maar hielp mee in de vorm van kaarten schrijven, koffie zetten, boodschappen doen en eten afhalen.
vrijdag 29 september 2017 om 08:57
Blondie456 schreef: ↑29-09-2017 08:25Mijn broers stonden achter hun vrouwen en vonden dat zij ook medezeggenschap hadden. Mijn man bemoeide zich nergens mee maar hielp mee in de vorm van kaarten schrijven, koffie zetten, boodschappen doen en eten afhalen.
Eerlijk gezegd snap ik het probleem niet. Als je met broers en schoonzussen een normale, goede verstandhouding hebt bespreek je zulke dingen toch ook in harmonie met z'n allen? Zeker als de schoonzussen al lang in de familie zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 08:58
Ik heb eens een crematie bijgewoond in Frankrijk.
Daar was een aparte kamer met tv waarop je het hele proces kon volgen.
Tot aan in de oven schuiven aan toe.
Achteraf kreeg de weduwe de nog warme urn mee.
Mijn tante was overleden en ik sprak namens mijn zusje.
Keek ik de aula in zo recht in het gezicht van mijn one night stand.
Hij is mij naderhand nog komen condoleren en koos heel snel voor het hazenpad.
Mijn oom vroeg ook nog waar ik hem van kende, die zag het ongemakkelijke ook.
Gelukkig is mijn oom het type aan wie ik dat kon uitleggen.
Hij moest er ondanks de situatie waarin hij zich bevond smakelijk om lachen.
Mijn oma was overleden en mijn moeder wilde ook iets zeggen.
Gezien haar psychische gesteldheid vond ik dat ontzettend knap.
Zonder horten en stoten sprak zij zo mooi over haar moeder.
Kwam haar grootste hufterige broer (waar al jaren geen contact meer mee is) haar vertellen dat ze ook altijd zo langdradig moet zijn en in het middelpunt wil staan.
Ik heb haar weggetrokken en gevraagd of hij wel helemaal lekker was
Daar was een aparte kamer met tv waarop je het hele proces kon volgen.
Tot aan in de oven schuiven aan toe.
Achteraf kreeg de weduwe de nog warme urn mee.
Mijn tante was overleden en ik sprak namens mijn zusje.
Keek ik de aula in zo recht in het gezicht van mijn one night stand.
Hij is mij naderhand nog komen condoleren en koos heel snel voor het hazenpad.
Mijn oom vroeg ook nog waar ik hem van kende, die zag het ongemakkelijke ook.
Gelukkig is mijn oom het type aan wie ik dat kon uitleggen.
Hij moest er ondanks de situatie waarin hij zich bevond smakelijk om lachen.
Mijn oma was overleden en mijn moeder wilde ook iets zeggen.
Gezien haar psychische gesteldheid vond ik dat ontzettend knap.
Zonder horten en stoten sprak zij zo mooi over haar moeder.
Kwam haar grootste hufterige broer (waar al jaren geen contact meer mee is) haar vertellen dat ze ook altijd zo langdradig moet zijn en in het middelpunt wil staan.
Ik heb haar weggetrokken en gevraagd of hij wel helemaal lekker was
vrijdag 29 september 2017 om 09:01
Snap ik ook niet. Beide uitvaarten van mijn ouders hebben we met z'n allen besproken, dus ook met partners erbij. Die zitten immers ook al 20+ jaar in de familie, dus waarom ze buitensluiten?herfstappeltaart schreef: ↑29-09-2017 08:57Eerlijk gezegd snap ik het probleem niet. Als je met broers en schoonzussen een normale, goede verstandhouding hebt bespreek je zulke dingen toch ook in harmonie met z'n allen? Zeker als de schoonzussen al lang in de familie zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 09:01
Het blijft de koude kant en kan zo'n broer zijn vriendin wel als deel van de familie beschouwen, maar dat geldt natuurlijk niet automatisch voor de andere kinderen van de overleden ouder. En 'n overlijden heeft al impact genoeg zonder bemoeienis van familie, laat staan van mensen die nog 'n stap verder weg staan.herfstappeltaart schreef: ↑29-09-2017 08:57Eerlijk gezegd snap ik het probleem niet. Als je met broers en schoonzussen een normale, goede verstandhouding hebt bespreek je zulke dingen toch ook in harmonie met z'n allen? Zeker als de schoonzussen al lang in de familie zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 09:04
redbulletje schreef: ↑29-09-2017 09:01Het blijft de koude kant en kan zo'n broer zijn vriendin wel als deel van de familie beschouwen, maar dat geldt natuurlijk niet automatisch voor de andere kinderen van de overleden ouder. En 'n overlijden heeft al impact genoeg zonder bemoeienis van familie, laat staan van mensen die nog 'n stap verder weg staan.
Nou gelukkig heb ik heel andere ervaringen hoor.Toen mijn moeder is overleden is mijn schoonzusje overal bij betrokken, heel natuurlijk en vanzelfsprekend, geen onvertogen woord gevallen. Wat mij betreft zijn zij en mijn broer 1.
vrijdag 29 september 2017 om 09:06
Ik heb wel broers en zussen en wij hebben alleen afgesproken dat als er ooit iets gebeurd alleen eigen kinderen iets over de uitvaart te vertellen hebben.
Andersom bij net gezin van mijn man ook dus dat kan heel gord gaan met "sibling".
En ja ervaring mee beide vaders zijn al overleden.
vrijdag 29 september 2017 om 09:10
Gelukkig kan het bij ons ook zo. Man en zwager noemden mijn ouders ook pa en ma. Dat voelde voor hen na zoveel jaar zo eigen. Zwager heeft ook een aantal jaar bij hen in huis gewoond met mijn zus.herfstappeltaart schreef: ↑29-09-2017 09:04Nou gelukkig heb ik heel andere ervaringen hoor.Toen mijn moeder is overleden is mijn schoonzusje overal bij betrokken, heel natuurlijk en vanzelfsprekend, geen onvertogen woord gevallen. Wat mij betreft zijn zij en mijn broer 1.
Dus ja, ik vond het niet meer dan logisch dat zij erbij zaten.
vrijdag 29 september 2017 om 09:11
Ik vind dat aangetrouwd geen doorslaggevende mening mag hebben. Het zijn hun ouders niet. Mijn vader had een hele brede smaak wat muziek betreft. Mijn schoonzussen zijn allebei weg van Andre Rieu. Mijn vader vond dat ook wel mooi maar niet dat hij daar een CD van had en zelf die muziek draaide. Ik daarentegen kan die muziek van Rieu niet horen. Waarom dan toch een nummer van Rieu draaien terwijl ik me daar klote bij voelde. Ik weet zeker dat mijn vader had gedacht van er is zo veel muziek die ik mooi vond en zoek dan iets uit waar je allemaal een goed gevoel bij hebt. Dat is maar 1 voorbeeld van de bemoeienissen.herfstappeltaart schreef: ↑29-09-2017 08:57Eerlijk gezegd snap ik het probleem niet. Als je met broers en schoonzussen een normale, goede verstandhouding hebt bespreek je zulke dingen toch ook in harmonie met z'n allen? Zeker als de schoonzussen al lang in de familie zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 09:15
Blondie456 schreef: ↑29-09-2017 09:11Ik vind dat aangetrouwd geen doorslaggevende mening mag hebben. Het zijn hun ouders niet. Mijn vader had een hele brede smaak wat muziek betreft. Mijn schoonzussen zijn allebei weg van Andre Rieu. Mijn vader vond dat ook wel mooi maar niet dat hij daar een CD van had en zelf die muziek draaide. Ik daarentegen kan die muziek van Rieu niet horen. Waarom dan toch een nummer van Rieu draaien terwijl ik me daar klote bij voelde. Ik weet zeker dat mijn vader had gedacht van er is zo veel muziek die ik mooi vond en zoek dan iets uit waar je allemaal een goed gevoel bij hebt. Dat is maar 1 voorbeeld van de bemoeienissen.
Ja dan gaat het dus niet meer over "in goede harmonie dingen bespreken" he....Ik zei niet dat ik het oké vind dat aangetrouwd haar/zijn mening doordrukt.
vrijdag 29 september 2017 om 09:15
Wat en vreselijke verhalen zitten hier tussen zeg.
Gelukkig zelf nog nooit zoiets meegemaakt.
Enige wat ooit minder prettig was dat, toen mijn oma overleden was, mijn vader iedereen ontzettend pushte om toch in de kist te gaan kijken.
Ook al hadden een aantal aangegeven dat ze oma liever bij leven herinnerden.
Het ging zelfs zover dat hij echt terug kwam lopen naar de kamer om ze bij de arm te pakken.
Gelukkig heeft mijn zus toen ingegrepen.
Zal de emotie wel zijn geweest denk ik.
Verder is een aantal weken na de geboorte van mijn jongste een naast familielid overleden. Toen kreeg ik condoleancekaarten met daarin felicitaties. Vond ik niet zo leuk.
Gelukkig zelf nog nooit zoiets meegemaakt.
Enige wat ooit minder prettig was dat, toen mijn oma overleden was, mijn vader iedereen ontzettend pushte om toch in de kist te gaan kijken.
Ook al hadden een aantal aangegeven dat ze oma liever bij leven herinnerden.
Het ging zelfs zover dat hij echt terug kwam lopen naar de kamer om ze bij de arm te pakken.
Gelukkig heeft mijn zus toen ingegrepen.
Zal de emotie wel zijn geweest denk ik.
Verder is een aantal weken na de geboorte van mijn jongste een naast familielid overleden. Toen kreeg ik condoleancekaarten met daarin felicitaties. Vond ik niet zo leuk.
vrijdag 29 september 2017 om 09:24
Het valt of staat met een goede verstandhouding. Maar dat geldt altijd natuurlijk, ook als je alleen met broers/zussen zit.herfstappeltaart schreef: ↑29-09-2017 09:15Ja dan gaat het dus niet meer over "in goede harmonie dingen bespreken" he....Ik zei niet dat ik het oké vind dat aangetrouwd haar/zijn mening doordrukt.
vrijdag 29 september 2017 om 09:29
Mijn broers vonden dat ook mooie muziek want anders was het niet door gegaan. Mijn schoonzussen zijn echt fan van hem en zijn ook naar een concert geweest met zijn 2. Ik vind die muziek verschrikkelijk en wilde net zoals met de andere 2 nummers die gedraaid werden een nummer waar we ons allemaal in konden vinden en dat was echt niet zo moeilijk geweest.
vrijdag 29 september 2017 om 09:30
+1redbulletje schreef: ↑29-09-2017 09:01Het blijft de koude kant en kan zo'n broer zijn vriendin wel als deel van de familie beschouwen, maar dat geldt natuurlijk niet automatisch voor de andere kinderen van de overleden ouder. En 'n overlijden heeft al impact genoeg zonder bemoeienis van familie, laat staan van mensen die nog 'n stap verder weg staan.
Mijn schoonvader is voor mij meer vader dan mijn eigen vader, maar als ooit het moment komt dan vind ik niet dat ik me moet gaan bemoeien met zijn uitvaart, dat is aan zijn vrouw en zijn kinderen.
Dan bezie ik mijn taak in dat geheel inderdaad ook als praktische ondersteuning: voor eten zorgen, op de kinderen passen,...
Nu heb ik met mijn schoonfamilie een erg goede band, dus kan me wel voorstellen dat zij me er op een of andere manier zelf bij zouden betrekken, maar ik zou hierin nooit zelf de eerste stap zetten, je wil je op zo'n momenten toch niet gaan opdringen.
