Overig
alle pijlers
Afschuwelijke uitvaarten
donderdag 28 september 2017 om 11:24
In een ander topic schreef iemand dat, nadat ze een overledene vond met haar kinderen in de buurt, de opgetrommelde oppas haar ging bellen dat ze op moest schieten.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
vrijdag 29 september 2017 om 09:37
Blondie456 schreef: ↑29-09-2017 09:29Mijn broers vonden dat ook mooie muziek want anders was het niet door gegaan. Mijn schoonzussen zijn echt fan van hem en zijn ook naar een concert geweest met zijn 2. Ik vind die muziek verschrikkelijk en wilde net zoals met de andere 2 nummers die gedraaid werden een nummer waar we ons allemaal in konden vinden en dat was echt niet zo moeilijk geweest.
Ik snap je punt maar eigenlijk gaat het dan niet om het wel of niet erbij betrekken van de koude kant he....je had ook een meningsverschil met je broers. ...
vrijdag 29 september 2017 om 09:38
Dit snap ik dus echt niet. Zeker niet als je zegt dat je schoonvader echt een vader voor je is. Jij bent ook naaste.MonicaG schreef: ↑29-09-2017 09:30+1
Mijn schoonvader is voor mij meer vader dan mijn eigen vader, maar als ooit het moment komt dan vind ik niet dat ik me moet gaan bemoeien met zijn uitvaart, dat is aan zijn vrouw en zijn kinderen.
Dan bezie ik mijn taak in dat geheel inderdaad ook als praktische ondersteuning: voor eten zorgen, op de kinderen passen,...
Nu heb ik met mijn schoonfamilie een erg goede band, dus kan me wel voorstellen dat zij me er op een of andere manier zelf bij zouden betrekken, maar ik zou hierin nooit zelf de eerste stap zetten, je wil je op zo'n momenten toch niet gaan opdringen.
vrijdag 29 september 2017 om 09:41
+1
Ik heb als schoondochter jaren de was gedaan voor mijn schoonvader. Dat "mocht" wel.
Mag ik dan over zijn uitvaart niet meepraten? Ik heb het niet over mijn mening doordrijven, nee, gewoon meepraten.
vrijdag 29 september 2017 om 09:46
Dat klopt. Mijn choonzussen waren allebei heel bazig en broers zaten nogal onder de plak en gaven hun vrouwen meestal hun zin. Ik praat in het verleden want 1 schoonzus is overleden en mijn andere broer is gescheiden.herfstappeltaart schreef: ↑29-09-2017 09:37Ik snap je punt maar eigenlijk gaat het dan niet om het wel of niet erbij betrekken van de koude kant he....je had ook een meningsverschil met je broers. ...
vrijdag 29 september 2017 om 09:47
Blondie456 schreef: ↑29-09-2017 09:46Dat klopt. Mijn choonzussen waren allebei heel bazig en broers zaten nogal onder de plak en gaven hun vrouwen meestal hun zin. Ik praat in het verleden want 1 schoonzus is overleden en mijn andere broer is gescheiden.
Tja.....dat ligt dan aan je broers. Spijtig.
vrijdag 29 september 2017 om 09:50
Ik was ook mantelzorger over mijn schoonvader. Toen hij overleden was hebben mijn man en zijn zus samen alles besproken hoe en wat ze wilden met zijn uitvaart. Mijn zwager en ik zijn toen samen uit eten geweest en hebben ons nergens mee bemoeid. Daarna wel overal mee geholpen.herfstappeltaart schreef: ↑29-09-2017 09:41+1
Ik heb als schoondochter jaren de was gedaan voor mijn schoonvader. Dat "mocht" wel.
Mag ik dan over zijn uitvaart niet meepraten? Ik heb het niet over mijn mening doordrijven, nee, gewoon meepraten.
vrijdag 29 september 2017 om 09:51
Dat kan ik wel zo vinden en mijn schoonvader beschouwt mij ook als eigen kind, maar dat is een 'keuze' tussen schoonpa en mij, niet de keuze van de rest van mijn schoonfamilie, hoe goed mijn band met hen ook is.
Dus als het moment daar is dan zet ik liever een stapje achteruit, dan het risico te lopen me op te dringen.
Als zij me er zelf bij betrekken, dan heel graag, maar als dat niet zo is dan moet ik dat accepteren. Hun verdriet en hun manier van met dingen omgaan is op dat moment belangrijker dan wat ik zou willen.
Krijg het geloof ik niet goed uitgelegd.
Cru gezegd: hun verdriet is op dat moment prioritair tov het mijne. Ik voel me bevoorrecht schoonpa op deze manier in mijn leven te hebben, maar het blijft ergens een gunst en geen recht - en dat is oké voor mij.
anoniem_284075 wijzigde dit bericht op 29-09-2017 09:53
0.10% gewijzigd
vrijdag 29 september 2017 om 09:52
Hoe minder mensen zich bemoeien, hoe beter.herfstappeltaart schreef: ↑29-09-2017 09:41+1
Ik heb als schoondochter jaren de was gedaan voor mijn schoonvader. Dat "mocht" wel.
Mag ik dan over zijn uitvaart niet meepraten? Ik heb het niet over mijn mening doordrijven, nee, gewoon meepraten.
Hoor bij vrienden en kennissen die siblings hebben ook regelmatig over geruzie in de familie na overlijden ouder en dan ging het nog om de eigen siblings en niet over bemoeienis door koude kant.
vrijdag 29 september 2017 om 09:52
Ik vind dit wel heel kil klinken eigenlijk. Mijn ervaring is juist dat het fijn is dat de koude kant meedenkt en meehelpt. Ik heb het dan nadrukkelijk niet over de zin doordrukken. Uiteindelijk moet de wens van de overledene, ouders, partner en kinderen het zwaarst wegen denk ik.redbulletje schreef: ↑29-09-2017 09:01Het blijft de koude kant en kan zo'n broer zijn vriendin wel als deel van de familie beschouwen, maar dat geldt natuurlijk niet automatisch voor de andere kinderen van de overleden ouder. En 'n overlijden heeft al impact genoeg zonder bemoeienis van familie, laat staan van mensen die nog 'n stap verder weg staan.
vrijdag 29 september 2017 om 09:52
Blondie456 schreef: ↑29-09-2017 09:50Ik was ook mantelzorger over mijn schoonvader. Toen hij overleden was hebben mijn man en zijn zus samen alles besproken hoe en wat ze wilden met zijn uitvaart. Mijn zwager en ik zijn toen samen uit eten geweest en hebben ons nergens mee bemoeid. Daarna wel overal mee geholpen.
Ja sorry, ik vind dat erg kil.
Maar laten we maar "agree to disagree" voordat TO weer boos wordt......
vrijdag 29 september 2017 om 09:53
Mooi dat je dat zo ziet!MonicaG schreef: ↑29-09-2017 09:51Dat kan ik wel zo vinden en mijn schoonvader beschouwt mij ook als eigen kind, maar dat is een 'keuze' tussen schoonpa en mij, niet de keuze van de rest van mijn schoonfamilie, hoe goed mijn band met hen ook is.
Dus als het moment daar is dan zet ik liever een stapje achteruit, dan het risico te lopen me op te dringen.
Als zij me er zelf bij betrekken, dan heel graag, maar als dat niet zo is dan moet ik dat accepteren. Hun verdriet en hun manier van met dingen omgaan is op dat moment belangrijker dan wat ik zou willen.
Krijg het geloof ik niet goed uitgelegd.
Cru gezegd: hun verdriet is op dat moment prioritair tov het mijne. Ik voel me bevoorrecht schoonpa op deze manier in mijn leven te hebben, maar het blijft ergens een gunst en geen recht - en dat is oké voor mij.
vrijdag 29 september 2017 om 09:57
redbulletje schreef: ↑29-09-2017 09:52Hoe minder mensen zich bemoeien, hoe beter.
Hoor bij vrienden en kennissen die siblings hebben ook regelmatig over geruzie in de familie na overlijden ouder en dan ging het nog om de eigen siblings en niet over bemoeienis door koude kant.
Nou dan zij we er. Het heeft op zich weinig te maken met eigen of aangetrouwd. Meningsverschillenz zijn er toch wel. Nogmaals ik ben uiteraard niet van mening dat de koude kant zijn/haar opvattingen mag doordrukken, maar meepraten vind ik heel normaal (als de verhoudingen goed zijn).
vrijdag 29 september 2017 om 10:20
Niet een uitvaart waarbij een ander lomp deed, maar ik diegene was. Ik vind het ontzettend moeilijk om me een houding te geven tijdens hevig emotionele gebeurtenissen. Na de uitvaart van een geliefd familielid liepen we voor het weggaan nog even langs de overgebleven gezinsleden om de hand te schudden. Toen ik bij mijn lieve familielid, waar ik in het dagelijks leven goed bevriend mee ben, aankwam raakten we even aan de praat en kreeg ik het voor elkaar om er iets ontzettend lomps uit te blaten terwijl diegene net een ouder was verloren. Wat het was zet ik niet neer, dat maakt me misschien herkenbaar, maar het was een gevalletje 
terwijl ik juist zo graag wilde ondersteunen. Als ik sommige reacties lees vermoed ik dat ik niet de enige ben die daar last van heeft, misschien biedt dat enige -schrale- troost.
Overigens heb ik het later nog wel aangekaart bij betreffende familielid om te voorkomen dat er een vlek op de herinnering zou ontstaan.
terwijl ik juist zo graag wilde ondersteunen. Als ik sommige reacties lees vermoed ik dat ik niet de enige ben die daar last van heeft, misschien biedt dat enige -schrale- troost.Overigens heb ik het later nog wel aangekaart bij betreffende familielid om te voorkomen dat er een vlek op de herinnering zou ontstaan.
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
vrijdag 29 september 2017 om 10:23
Poppy4 schreef: ↑29-09-2017 10:20Niet een uitvaart waarbij een ander lomp deed, maar ik diegene was. Ik vind het ontzettend moeilijk om me een houding te geven tijdens hevig emotionele gebeurtenissen. Na de uitvaart van een geliefd familielid liepen we voor het weggaan nog even langs de overgebleven gezinsleden om de hand te schudden. Toen ik bij mijn lieve familielid, waar ik in het dagelijks leven goed bevriend mee ben, aankwam raakten we even aan de praat en kreeg ik het voor elkaar om er iets ontzettend lomps uit te blaten terwijl diegene net een ouder was verloren. Wat het was zet ik niet neer, dat maakt me misschien herkenbaar, maar het was een gevalletje
Overigens heb ik het later nog wel aangekaart bij betreffende familielid om te voorkomen dat er een vlek op de herinnering zou ontstaan.
Probeer je niet al te rot te voelen hierover. Iedereen is een beetje uit z'n doen op zo'n dag en wat je beschrijft komt denk ik meer voor dan je denkt.
vrijdag 29 september 2017 om 10:36
Wij zijn gelovig en vrijwel iedereen waarbij ik op begrafenissen geweest ben is dat ook. Ik vind het altijd heel frappant dat het naderhand bij het koffiedrinken meestal een hele gezellige boel wordt. Ik denk zelf dat het er iets mee te maken heeft dat in onze kringen het overlijden niet als iets heel dramatisch wordt beschouwd. De uitvaartdienst en de begrafenis zelf zijn altijd wel heel stemmig, maar daarna volgt er een soort opluchting. En tijdens het afscheid nemen en condoleances worden er er ook vaak wel grapjes gemaakt, zelfs door de naaste familie.
Op de enige begrafenissen buiten onze gemeente waar ik geweest ben was dat heel anders, veel meer verdriet en rouw.
De vreemdste uitvaart waar ik ooit ben geweest was van een oudtante van mij. Ze had geen naaste familie meer, alleen mijn familie en er was niet veel onderling contact. Ze woonde ook vrij ver weg, dus ik zag en sprak haar vrijwel nooit en we hadden geen band. Ik ging wel naar de crematie, omdat ik het toch wel een beetje zielig vond als er niemand kwam. Mijn ouders waren de enigen met wie ze nog wel eens contact had en die waren ook haar erfgenaam. En zij vonden het wel handig om direct na de uitvaart maar het huis even door te lopen of er nog dingen waren die we wilden hebben, want nu waren we toch in de buurt. Dat vond ik wel erg pijnlijk allemaal hoor, het mens was nog niet eens echt gecremeerd of we stonden haar spullen al te verdelen..... Het was inderdaad wel praktisch, maar het voelde voor mij echt niet goed.
Op de enige begrafenissen buiten onze gemeente waar ik geweest ben was dat heel anders, veel meer verdriet en rouw.
De vreemdste uitvaart waar ik ooit ben geweest was van een oudtante van mij. Ze had geen naaste familie meer, alleen mijn familie en er was niet veel onderling contact. Ze woonde ook vrij ver weg, dus ik zag en sprak haar vrijwel nooit en we hadden geen band. Ik ging wel naar de crematie, omdat ik het toch wel een beetje zielig vond als er niemand kwam. Mijn ouders waren de enigen met wie ze nog wel eens contact had en die waren ook haar erfgenaam. En zij vonden het wel handig om direct na de uitvaart maar het huis even door te lopen of er nog dingen waren die we wilden hebben, want nu waren we toch in de buurt. Dat vond ik wel erg pijnlijk allemaal hoor, het mens was nog niet eens echt gecremeerd of we stonden haar spullen al te verdelen..... Het was inderdaad wel praktisch, maar het voelde voor mij echt niet goed.
..
vrijdag 29 september 2017 om 11:03
Wat betreft het eerste deel denk ik dat het niets met geloof te maken heeft, maar met degene die is overleden en op welke manier en ik vind het nogal arrogant overkomen door te stellen dat het geloof er voor zorgt dat het wat minder zwaar is.reizigster2004 schreef: ↑29-09-2017 10:36Wij zijn gelovig en vrijwel iedereen waarbij ik op begrafenissen geweest ben is dat ook. Ik vind het altijd heel frappant dat het naderhand bij het koffiedrinken meestal een hele gezellige boel wordt. Ik denk zelf dat het er iets mee te maken heeft dat in onze kringen het overlijden niet als iets heel dramatisch wordt beschouwd. De uitvaartdienst en de begrafenis zelf zijn altijd wel heel stemmig, maar daarna volgt er een soort opluchting. En tijdens het afscheid nemen en condoleances worden er er ook vaak wel grapjes gemaakt, zelfs door de naaste familie.
Op de enige begrafenissen buiten onze gemeente waar ik geweest ben was dat heel anders, veel meer verdriet en rouw.
De vreemdste uitvaart waar ik ooit ben geweest was van een oudtante van mij. Ze had geen naaste familie meer, alleen mijn familie en er was niet veel onderling contact. Ze woonde ook vrij ver weg, dus ik zag en sprak haar vrijwel nooit en we hadden geen band. Ik ging wel naar de crematie, omdat ik het toch wel een beetje zielig vond als er niemand kwam. Mijn ouders waren de enigen met wie ze nog wel eens contact had en die waren ook haar erfgenaam. En zij vonden het wel handig om direct na de uitvaart maar het huis even door te lopen of er nog dingen waren die we wilden hebben, want nu waren we toch in de buurt. Dat vond ik wel erg pijnlijk allemaal hoor, het mens was nog niet eens echt gecremeerd of we stonden haar spullen al te verdelen..... Het was inderdaad wel praktisch, maar het voelde voor mij echt niet goed.
Je tweede deel geeft aan dat dat hele geloof maar een wassen neus is als het om de praktische dingen gaat. Wel zeggen dat het allemaal nogal pijnlijk is, maar er gewoon mee doorgaan. Hoe christelijk.....
En begrijp me niet verkeerd, ik heb helemaal niks tegen geloof, welke richting dan ook, maar wel tegen dit soort dingen
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 29 september 2017 om 11:06
Oh, ik herinner me nu eentje.
Op de begrafenis van mijn opa (moederskant) waren 8 bloemstukken en 8 kleinkinderen. Er was besloten dat alle 8 een bloemstuk zouden vasthouden en een haagje zouden vormen naar de lijkwagen, vanuit de kerk.
Nu was het tijdens de kerkdienst al vrij lastig (kaarsen aansteken, verhaaltjes vertellen etc), want 1 van de achternichtjes van ons (kleinkinderen) vond zichzelf ook een kleinkind. Dat mijn jongste nichtje ineens geen bloemstukje vast had en geen kaars mocht aansteken deerde haar niet.
Toen ik er zacht wat van zei (tijdens het kaarsjes aansteken) kreeg ik een schreeuwende, gillende meid voor me.
Bij het maken van de haag, duwde ze mijn jongste nichtje om (kind was 5) en ging daar staan. Mijn moeder en zussen hebben er toen wat van gezegd, wat resulteerde dat de dochters van mijn opa ruzie hadden met hun nicht.
Ik schaamde me dood. Alles van te voren gecommuniceerd en dan dit.
Op de begrafenis van mijn opa (moederskant) waren 8 bloemstukken en 8 kleinkinderen. Er was besloten dat alle 8 een bloemstuk zouden vasthouden en een haagje zouden vormen naar de lijkwagen, vanuit de kerk.
Nu was het tijdens de kerkdienst al vrij lastig (kaarsen aansteken, verhaaltjes vertellen etc), want 1 van de achternichtjes van ons (kleinkinderen) vond zichzelf ook een kleinkind. Dat mijn jongste nichtje ineens geen bloemstukje vast had en geen kaars mocht aansteken deerde haar niet.
Toen ik er zacht wat van zei (tijdens het kaarsjes aansteken) kreeg ik een schreeuwende, gillende meid voor me.
Bij het maken van de haag, duwde ze mijn jongste nichtje om (kind was 5) en ging daar staan. Mijn moeder en zussen hebben er toen wat van gezegd, wat resulteerde dat de dochters van mijn opa ruzie hadden met hun nicht.
Ik schaamde me dood. Alles van te voren gecommuniceerd en dan dit.
vrijdag 29 september 2017 om 11:12
rosanna08 schreef: ↑29-09-2017 11:03Wat betreft het eerste deel denk ik dat het niets met geloof te maken heeft, maar met degene die is overleden en op welke manier en ik vind het nogal arrogant overkomen door te stellen dat het geloof er voor zorgt dat het wat minder zwaar is.
Je tweede deel geeft aan dat dat hele geloof maar een wassen neus is als het om de praktische dingen gaat. Wel zeggen dat het allemaal nogal pijnlijk is, maar er gewoon mee doorgaan. Hoe christelijk.....
En begrijp me niet verkeerd, ik heb helemaal niks tegen geloof, welke richting dan ook, maar wel tegen dit soort dingen
+1
vrijdag 29 september 2017 om 11:16
+1.rosanna08 schreef: ↑29-09-2017 11:03Wat betreft het eerste deel denk ik dat het niets met geloof te maken heeft, maar met degene die is overleden en op welke manier en ik vind het nogal arrogant overkomen door te stellen dat het geloof er voor zorgt dat het wat minder zwaar is.
Je tweede deel geeft aan dat dat hele geloof maar een wassen neus is als het om de praktische dingen gaat. Wel zeggen dat het allemaal nogal pijnlijk is, maar er gewoon mee doorgaan. Hoe christelijk.....
En begrijp me niet verkeerd, ik heb helemaal niks tegen geloof, welke richting dan ook, maar wel tegen dit soort dingen
Genoeg christelijke (katholieke) uitvaarten meegemaakt, waarna de stemming rouwig was. Maar ook genoeg waarbij het naderhand gewoon gezellig was.
Maar dat heb ik ook bij niet gelovige uitvaarten.
vrijdag 29 september 2017 om 11:18
Eensch. Dat geloof rust en verlichting geeft snap ik, maar dat het door geloof ineens lollig is na afloop dat is niet zo. Dat ligt aan de mensen die er zijn en de omstandigheden, niet aan het geloof in een God.rosanna08 schreef: ↑29-09-2017 11:03Wat betreft het eerste deel denk ik dat het niets met geloof te maken heeft, maar met degene die is overleden en op welke manier en ik vind het nogal arrogant overkomen door te stellen dat het geloof er voor zorgt dat het wat minder zwaar is.
Je tweede deel geeft aan dat dat hele geloof maar een wassen neus is als het om de praktische dingen gaat. Wel zeggen dat het allemaal nogal pijnlijk is, maar er gewoon mee doorgaan. Hoe christelijk.....
En begrijp me niet verkeerd, ik heb helemaal niks tegen geloof, welke richting dan ook, maar wel tegen dit soort dingen
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
vrijdag 29 september 2017 om 11:56
Dat is inderdaad een goed idee. Dit gaat me nooit meer gebeuren.
vrijdag 29 september 2017 om 12:11
Een uitvaart van (ik denk hier) een gereformeerde gaat gewoon zo. De nabestaanden zijn het ook niet gewend en ze rekenen er ook*Draakje* schreef: ↑28-09-2017 14:24Hou je nu ook even op. Het is me duidelijk hoe je er over denkt.
Ik lees nergens dat ik trots ben waar dan ook op. Alleen dat de uitvaart niet over de overledene ging en dat ik dat heel naar vind voor de nabestaanden.
Dat ik naar de hel moet van dat soort mensen zal me aan de reet roesten. En jij ook.
niet op dat ze van een dominee of ouderling een woord van troost krijgen. Dat jij meteen roept dat je "van dat soort (!) mensen naar
de hel moet" is ook wel wat kort door de bocht denk ik.
Ik pas mij altijd aan afhankelijk van waar ik naar toe ga. Moet ik bij Beatrix op de thee zal ik geen trainingsbroek aantrekken, naar de
sportschool wel. Heb ik een trouw-, rouw- of doopdienst in een gereformeerde kerk dan draag ik een rok en hoed.
Ga ik naar een moskee dan zorg ik ervoor dat mijn armen, benen en hoofd bedekt zijn en kom ik niet in het mannen gedeelte.
Bij een turks gezin op bezoek doe ik mijn schoenen uit en draag ik slofjes. Tegenwoordig is het voor veel mensen moeilijk om zich aan
te passen. En dat is jammer.
En het is echt geen hogere wiskunde om te weten dat het zo werkt.
vrijdag 29 september 2017 om 12:11
Op een uitvaart geweest waar ruzie was in de familie en bepaalde familieleden de overledene uit haat en nijd al jaren niet meer hadden gezien. En dan toch hypocriet op de eerste rij gaan zitten en in de condoleancerij willen staan om gecondoleerd te worden.
Heb twee keer een zwaar christelijke uitvaart bijgewoond waar een preek werd gehouden waarin iedereen die niet gelooft, werd vervloekt. Ik lees dat hier vaker, dus dat zal normaal zijn in die kringen, maar wtf?!
En een keer een invaldominee meegemaakt die de overledene niet had gekend en in zijn preek niets meenam van de persoonlijke verhalen die de familie tegen hem had verteld tijdens de voorbereiding. Die kwam met een zeer algemeen onpersoonlijk verhaal en vergiste zich ook nog twee keer in de naam.
Heb twee keer een zwaar christelijke uitvaart bijgewoond waar een preek werd gehouden waarin iedereen die niet gelooft, werd vervloekt. Ik lees dat hier vaker, dus dat zal normaal zijn in die kringen, maar wtf?!
En een keer een invaldominee meegemaakt die de overledene niet had gekend en in zijn preek niets meenam van de persoonlijke verhalen die de familie tegen hem had verteld tijdens de voorbereiding. Die kwam met een zeer algemeen onpersoonlijk verhaal en vergiste zich ook nog twee keer in de naam.
