Overig
alle pijlers
Afschuwelijke uitvaarten
donderdag 28 september 2017 om 11:24
In een ander topic schreef iemand dat, nadat ze een overledene vond met haar kinderen in de buurt, de opgetrommelde oppas haar ging bellen dat ze op moest schieten.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
vrijdag 29 september 2017 om 12:20
Ik ben (gelukkig) vooral op uitvaarten van ouderen geweest. Daar was het bij de koffie en cake ook best gezellig, dan zie je neven en nichten weer eens. Toch was het op de uitvaarten van jonge vijftigers (twee meegemaakt) ook geen heel droevig samenzijn. Zij hadden een lang ziekbed gehad, en hun uitvaart was een door hen zelf georganiseerd 'feestje'. Tijdens de dienst zelf is het natuurlijk wel emotioneel. Ik vind diensten in een kerk wel altijd wat minder aangrijpend en zeker afstandelijker. De muziek doet me ook weinig omdat ik er geen binding mee heb.
vrijdag 29 september 2017 om 12:23
Dan heb je mijn oorspronkelijke post dus niet gelezen.poeziewoezie schreef: ↑29-09-2017 12:11Een uitvaart van (ik denk hier) een gereformeerde gaat gewoon zo. De nabestaanden zijn het ook niet gewend en ze rekenen er ook
niet op dat ze van een dominee of ouderling een woord van troost krijgen. Dat jij meteen roept dat je "van dat soort (!) mensen naar
de hel moet" is ook wel wat kort door de bocht denk ik.
Ik pas mij altijd aan afhankelijk van waar ik naar toe ga. Moet ik bij Beatrix op de thee zal ik geen trainingsbroek aantrekken, naar de
sportschool wel. Heb ik een trouw-, rouw- of doopdienst in een gereformeerde kerk dan draag ik een rok en hoed.
Ga ik naar een moskee dan zorg ik ervoor dat mijn armen, benen en hoofd bedekt zijn en kom ik niet in het mannen gedeelte.
Bij een turks gezin op bezoek doe ik mijn schoenen uit en draag ik slofjes. Tegenwoordig is het voor veel mensen moeilijk om zich aan
te passen. En dat is jammer.
En het is echt geen hogere wiskunde om te weten dat het zo werkt.
Wij (de 4 dames in broek, die achterin de kerk zaten) werden benoemd als de ongelovigen die naar de hel gingen.
En het was geen gewone gereformeerde kerk. Die diensten ken ik vanuit mijn omgeving ook.
Het was een heel zwaar geloof. Vrouwen droegen alleen rokken tot op de enkel en ook allemaal hoed op.
Dat maak ik in mijn huidige woonplaats waar veel gereformeerden wonen niet mee en daar heb ik ook al meerdere uitvaarten bijgewoond.
vrijdag 29 september 2017 om 12:27
Hier een nog koudere kant, het betrof mijn oppaskindje, waarbij de ouders mijn dochter en mij uitdrukkelijk verzochten of we alsjeblieft mee wilden helpen met het organiseren van alles. We zijn dan ook overal bij geweest, toen de uitvaartondernemer kwam, de pastoor en hebben zeker bijgedragen aan de hele uitvaart, samen met familie, waarvoor de ouders ons heel dankbaar waren, want zelf waren ze op dat moment nergens meer.duizel schreef: ↑29-09-2017 09:52Ik vind dit wel heel kil klinken eigenlijk. Mijn ervaring is juist dat het fijn is dat de koude kant meedenkt en meehelpt. Ik heb het dan nadrukkelijk niet over de zin doordrukken. Uiteindelijk moet de wens van de overledene, ouders, partner en kinderen het zwaarst wegen denk ik.
De uitvaart zelf was heel persoonlijk, pastoor bemoeide zich nergens mee, deed alleen de dingen die de kerk van hem verlangde.
"Boring conversation anyway"
vrijdag 29 september 2017 om 13:02
Zou het gewoon niet zo goed trekken zoveel mensen en meningen. Was blij dat 't bij ons alleen m'n moeder en ik was.herfstappeltaart schreef: ↑29-09-2017 09:57Nou dan zij we er. Het heeft op zich weinig te maken met eigen of aangetrouwd. Meningsverschillenz zijn er toch wel. Nogmaals ik ben uiteraard niet van mening dat de koude kant zijn/haar opvattingen mag doordrukken, maar meepraten vind ik heel normaal (als de verhoudingen goed zijn).
vrijdag 29 september 2017 om 13:05
En passen die betreffende mensen zich ook aan aan jou of is het allemaal eenrichtingsverkeer?poeziewoezie schreef: ↑29-09-2017 12:11Een uitvaart van (ik denk hier) een gereformeerde gaat gewoon zo. De nabestaanden zijn het ook niet gewend en ze rekenen er ook
niet op dat ze van een dominee of ouderling een woord van troost krijgen. Dat jij meteen roept dat je "van dat soort (!) mensen naar
de hel moet" is ook wel wat kort door de bocht denk ik.
Ik pas mij altijd aan afhankelijk van waar ik naar toe ga. Moet ik bij Beatrix op de thee zal ik geen trainingsbroek aantrekken, naar de
sportschool wel. Heb ik een trouw-, rouw- of doopdienst in een gereformeerde kerk dan draag ik een rok en hoed.
Ga ik naar een moskee dan zorg ik ervoor dat mijn armen, benen en hoofd bedekt zijn en kom ik niet in het mannen gedeelte.
Bij een turks gezin op bezoek doe ik mijn schoenen uit en draag ik slofjes. Tegenwoordig is het voor veel mensen moeilijk om zich aan
te passen. En dat is jammer.
En het is echt geen hogere wiskunde om te weten dat het zo werkt.
vrijdag 29 september 2017 om 13:06
Ik ben hier pas gebleven dus weet niet of deze vraag al gesteld is. Maar waarom is dat erg? Waarom heeft iemand anders geen recht op duidelijk zichtbaar verdriet? Claimde dat persoon de kist bv. Ging vooraan in het condoleance rijtje staan?Flower2017 schreef: ↑28-09-2017 12:21Meer iets genants.
Een keer iemand die nog harder huilde dan de nabestaande.
Het leek wel alsof het om haar eigen moeder ging.
We hebben alleen maar het gefronste wenkbrauwen zitten kijken, als ze weer ging blerren.
Ik vraag dit omdat dit ook gebeurde bij de begrafenis van mijn moeder. Zij had 3 jonge meiden. Wij allen hadden vrienden en vriendinnen die een zeer zeer goede band met mijn moeder hadden. Ze werd door hun mom genoemd.
Toen mijn moeder overleed brak er een vriendin van mijn zus. Het verdriet om mijn moeder maar ook om haar eigen moeder kwam er logisch uit.
De "echte" nabestaanden zoals broers en zussen tja sommige daarvan hadden hier moeite mee. Maar ondertussen vrijwel geen contact hebben gehad met mijn moeder he.
Iemand is wat mij betreft nabestaanden als je je zo voelt. Niemand heeft recht op meer of minder verdriet tonen vind ik.
Heel misschien als uitzondering als de glazenwasser of de kapster/de straatkrant verkoper ofzo de aandacht echt naar zich toe trekt. Mocht dat het geval zijn geweest dan snap ik het nog wel.
Hoewel misschien ook niet. Ik zou er (en ja ik heb wel wat begrafenissen meegemaakt helaas waarbij ik in het rijtje stond) denk ik eens op af zijn gegaan. Schone zakdoek gegeven en iets zeggen van: het grijpt je aan he. Of zoiets. Maar "onopvallend" zuchten en fronsen nee geen stijl.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 29 september 2017 om 13:14
Heel eerlijk had ik altijd meer moeite m'n tranen in te houden op begrafenissen van mensen waar ik nauwelijks wat mee had dan bij mijn eigen vader. Het verbaasde mij ook altijd dat de directe nabestaanden zich zo goed wisten te houden tijdens de uitvaart, maar nu heb ik zelf ervaren wat 'n stoot adrenaline met je doet. Je staat gewoon op standje overleven tijdens die hele poppenkast. Terwijl als je niet betrokken bent, dan ga je projecteren, want de overledene is vaak iemands vader of moeder geweest en dan betrok ik dat altijd op mezelf in die zin dat het mij ook zou gaan overkomen m'n ouders te verliezen.
vrijdag 29 september 2017 om 13:17
Ik denk dat MonicaG dat ook bedoelt.duizel schreef: ↑29-09-2017 09:52Ik vind dit wel heel kil klinken eigenlijk. Mijn ervaring is juist dat het fijn is dat de koude kant meedenkt en meehelpt. Ik heb het dan nadrukkelijk niet over de zin doordrukken. Uiteindelijk moet de wens van de overledene, ouders, partner en kinderen het zwaarst wegen denk ik.
Zelf ben ik ook heel erg van 'eigen' familie/kinderen eerst, dan aangetrouwd. Als de eigen familie aangetrouwd erbij vraagt, alleen maar mooier. Maar zoals in het geval bij Blondie, waar er al een meningsverschil was met broers, maakt de aanhang het eigenlijk nog erger. Die hadden dus best een stapje terug mogen doen.
Ik heb een gigantische ergernis over een crematie, tijdje terug, maar ben bang voor herkenbaarheid. Heb wel iemand bijna bij de kist weggeslagen, maarja.. ik was de 'kouwe kant' en heb me dus ingehouden.
Later is nu
vrijdag 29 september 2017 om 13:23
Die siblings waar jij altijd zo laatdunkend over doet kunnen anders een ongelofelijke steun zijn.redbulletje schreef: ↑29-09-2017 13:02Zou het gewoon niet zo goed trekken zoveel mensen en meningen. Was blij dat 't bij ons alleen m'n moeder en ik was.
Tijdens het ziekbed en na het overlijden van mijn vader hebben we zulke intieme dagen gehad due heeft onze band voor altijd versterkt .
vrijdag 29 september 2017 om 13:24
Heb jij ook echt een hoed?poeziewoezie schreef: ↑29-09-2017 12:11Een uitvaart van (ik denk hier) een gereformeerde gaat gewoon zo. De nabestaanden zijn het ook niet gewend en ze rekenen er ook
niet op dat ze van een dominee of ouderling een woord van troost krijgen. Dat jij meteen roept dat je "van dat soort (!) mensen naar
de hel moet" is ook wel wat kort door de bocht denk ik.
Ik pas mij altijd aan afhankelijk van waar ik naar toe ga. Moet ik bij Beatrix op de thee zal ik geen trainingsbroek aantrekken, naar de
sportschool wel. Heb ik een trouw-, rouw- of doopdienst in een gereformeerde kerk dan draag ik een rok en hoed.
Ga ik naar een moskee dan zorg ik ervoor dat mijn armen, benen en hoofd bedekt zijn en kom ik niet in het mannen gedeelte.
Bij een turks gezin op bezoek doe ik mijn schoenen uit en draag ik slofjes. Tegenwoordig is het voor veel mensen moeilijk om zich aan
te passen. En dat is jammer.
En het is echt geen hogere wiskunde om te weten dat het zo werkt.
Ik niet. Wij hebben wel hoedjes thuis in de trant van 'Blues Brothers' en een 'stetson', maar geen normale hoed. Mocht ik ooit naar een erg gelovige uitvaart gaan (die kans acht ik vrij klein) ga ik er ook echt geen hoedje voor aanschaffen. In een moskee hoeft er alleen een doek over het hoofd, die heb ik zat.
Verder heb ik juist heel veel uitvaarten meegemaakt, waarbij het naderhand 'gezellig' was. Nooit een gelovige uitvaart meegemaakt dus.
Later is nu
vrijdag 29 september 2017 om 13:25
Dat herken ik inderdaad ook. Toen ik zelf vooraan op het eerste stoeltje zat heb ik amper gehuild denk ik. Bij het binnenbrengen van de urne, maar verder eigenlijk niet dat ik me herinner. Een maand later op de begrafenis van de moeder van een vriend - en ik had de moeder niet gekend: snot en kwijl gehuild. Al ben ik toen ook wel even naar buiten geglipt omdat ik de aandacht niet wilde trekken van mensen die écht rouwden op dat moment.redbulletje schreef: ↑29-09-2017 13:14Heel eerlijk had ik altijd meer moeite m'n tranen in te houden op begrafenissen van mensen waar ik nauwelijks wat mee had dan bij mijn eigen vader. Het verbaasde mij ook altijd dat de directe nabestaanden zich zo goed wisten te houden tijdens de uitvaart, maar nu heb ik zelf ervaren wat 'n stoot adrenaline met je doet. Je staat gewoon op standje overleven tijdens die hele poppenkast. Terwijl als je niet betrokken bent, dan ga je projecteren, want de overledene is vaak iemands vader of moeder geweest en dan betrok ik dat altijd op mezelf in die zin dat het mij ook zou gaan overkomen m'n ouders te verliezen.
vrijdag 29 september 2017 om 13:33
Zeker weten.
Maar ik snap ook best dat er karakters zijn die juist graag alleen zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 13:42
Siblings kunnen fijn zijn. Maar soms ook niet. Nu heb ik niet de ervaring met het samen regelen van een uitvaart.
Hij was 8 toen onze moeder overleed, 12 met het overlijden van onze tante (die in huis had gewoond en aanvoelde als zusje). Hij heeft wel dingen mogen meebeslissen (vorm van kaart, tekst erop, liedje uitkiezen en of hij wilde voorlezen of niet).
Hij was 8 toen onze moeder overleed, 12 met het overlijden van onze tante (die in huis had gewoond en aanvoelde als zusje). Hij heeft wel dingen mogen meebeslissen (vorm van kaart, tekst erop, liedje uitkiezen en of hij wilde voorlezen of niet).
vrijdag 29 september 2017 om 13:42
Ik heb ASS en daarom verdraag ik niet zoveel. Had ook moeite met mn moeder de eerste maanden want zij had behoefte aan veel contact en ik aan alleen zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 13:43
Ah dat is waar las ik van de week dan mijn excuses !redbulletje schreef: ↑29-09-2017 13:42Ik heb ASS en daarom verdraag ik niet zoveel. Had ook moeite met mn moeder de eerste maanden want zij had behoefte aan veel contact en ik aan alleen zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 13:45
Dan lijkt het me helemaal moeilijk, zeker ook omdat je de band wel goed wil houden.redbulletje schreef: ↑29-09-2017 13:42Ik heb ASS en daarom verdraag ik niet zoveel. Had ook moeite met mn moeder de eerste maanden want zij had behoefte aan veel contact en ik aan alleen zijn.
vrijdag 29 september 2017 om 13:48
Een uitvaartondernemer die midden in de stad waar we naar het crematorium gaan, stopt, uitstapt en de nabestaanden vraagt waar dat crematorium is want hij kent de weg niet..
Een dame die bij het afscheid van een lieve dame zegt dat het "Heerlijk oplucht, die tranen er even uitgooien".
Mijn vader is erg ziek en nuchter als we zijn, hijzelf ook, plannen we toch bepaalde dingen. Ik hoop dat we een aantal pijnlijke zaken daarmee voor kunnen zijn. Maar mensen blijven mensen..
Een dame die bij het afscheid van een lieve dame zegt dat het "Heerlijk oplucht, die tranen er even uitgooien".
Mijn vader is erg ziek en nuchter als we zijn, hijzelf ook, plannen we toch bepaalde dingen. Ik hoop dat we een aantal pijnlijke zaken daarmee voor kunnen zijn. Maar mensen blijven mensen..
vrijdag 29 september 2017 om 13:48
Naar aanleiding van de reactie van Poppy herinnerde ik ook mijn lompe actie...
De beste vriendin van mijn moeder was overleden en haar kinderen ken ik ook erg goed. Dus de oudste dochter zegt tegen me: Asinum wat ben ik blij dat je er bent. Zeg ik: Ja ik vind het ook super fijn om hier te zijn. En meteen daarachteraan: Nee natuurlijk niet. Nou ja wel voor jullie natuurlijk maar... je begrijpt wel wat ik bedoel.
Gelukkig begreep ze het ook (denk ik)... maar was echt wel even een momentje van door de grond kunnen zakken.
De beste vriendin van mijn moeder was overleden en haar kinderen ken ik ook erg goed. Dus de oudste dochter zegt tegen me: Asinum wat ben ik blij dat je er bent. Zeg ik: Ja ik vind het ook super fijn om hier te zijn. En meteen daarachteraan: Nee natuurlijk niet. Nou ja wel voor jullie natuurlijk maar... je begrijpt wel wat ik bedoel.
Gelukkig begreep ze het ook (denk ik)... maar was echt wel even een momentje van door de grond kunnen zakken.
vrijdag 29 september 2017 om 13:49
Nee, dat laatste is heel herkenbaar. Hier heeft dat geleid tot een mindere band tussen mijn vader en mij. Helaas.redbulletje schreef: ↑29-09-2017 13:47De band is weer goed hoor. Maar bij rouw heeft ieder zn eigen gevoel en proces en dat komt niet altijd met elkaar overeen.
Fijn om te horen dat de band weer goed is
vrijdag 29 september 2017 om 14:18
Ik hoop het, maar nu met z'n nieuwe vrouw, wordt het lastig. Z'n eigen kinderen staan op een lagere (zo niet laatste) plek.
