Overig
alle pijlers
Vragen over doodgeboren zus 1978
donderdag 19 juli 2018 om 13:28
Dag allemaal
Ik loop al een tijdje met het volgende in mijn hoofd
In 1978 beviel mijn Marokkaanse moeder van een dochter die ofwel in de buik ofwel direct na de bevalling was overleden.
Mijn moeder vertelde dat ze heel snel van haar werd weggehaald na de bevalling en ze zelfs haar gezichtje niet eens heeft kunnen zien of mogen vasthouden. Mijn moeder was pas in Nederland en sprak nog geen Nederlands, wist niet wat er was gebeurd. Ineens was ze weg, ze kon niet duidelijk maken dat ze haar dochter wilde zien, was nog in een roes. Ze kwamen terug en zeiden dat ze dood was. Mijn moeder weet nog altijd niet wat ze met haar gedaan hebben. Later las ik ergens dat ze in die tijd lichamen van overleden baby's gebruikten voor wetenschappelijke onderzoeken. Helemaal zeker weet ik het niet en ik heb het nooit over mijn hart kunnen krijgen om dit tegen mijn moeder te zeggen. Pas vele jaren later werd het beleid in Nederlandse ziekenhuizen veranderd en mochten ouders hun overleden baby mee naar huis nemen om nog afscheid te kunnen nemen.
Ik zou toch graag willen weten wat er nu precies gebeurd was tijdens/na de bevalling. Mijn moeder weet nog tot op de dag van vandaag niet waarom/waardoor haar dochter gestorven is en wat er daarna is gebeurd met haar is gebeurd. Waar is ze heen gebracht?
Het ziekenhuis waar mijn zus in 1978 geboren was lag in Brabant en is al meer dan 20 jaar geleden afgebroken. Ik heb geen idee waar ik meer informatie kan zoeken.
Ik ben nu zelf moeder en zou niet kunnen leven met de gedachte dat ik geen idee heb wat er met mijn kind is gebeurd en waarheen deze is gebracht, maar ook niet met de gedachte dat ik mijn baby niet eens 1 seconde in mijn armen heb kunnen vasthouden..
Iemand een idee waar ik kan beginnen of dit aan kan pakken?
Ik loop al een tijdje met het volgende in mijn hoofd
In 1978 beviel mijn Marokkaanse moeder van een dochter die ofwel in de buik ofwel direct na de bevalling was overleden.
Mijn moeder vertelde dat ze heel snel van haar werd weggehaald na de bevalling en ze zelfs haar gezichtje niet eens heeft kunnen zien of mogen vasthouden. Mijn moeder was pas in Nederland en sprak nog geen Nederlands, wist niet wat er was gebeurd. Ineens was ze weg, ze kon niet duidelijk maken dat ze haar dochter wilde zien, was nog in een roes. Ze kwamen terug en zeiden dat ze dood was. Mijn moeder weet nog altijd niet wat ze met haar gedaan hebben. Later las ik ergens dat ze in die tijd lichamen van overleden baby's gebruikten voor wetenschappelijke onderzoeken. Helemaal zeker weet ik het niet en ik heb het nooit over mijn hart kunnen krijgen om dit tegen mijn moeder te zeggen. Pas vele jaren later werd het beleid in Nederlandse ziekenhuizen veranderd en mochten ouders hun overleden baby mee naar huis nemen om nog afscheid te kunnen nemen.
Ik zou toch graag willen weten wat er nu precies gebeurd was tijdens/na de bevalling. Mijn moeder weet nog tot op de dag van vandaag niet waarom/waardoor haar dochter gestorven is en wat er daarna is gebeurd met haar is gebeurd. Waar is ze heen gebracht?
Het ziekenhuis waar mijn zus in 1978 geboren was lag in Brabant en is al meer dan 20 jaar geleden afgebroken. Ik heb geen idee waar ik meer informatie kan zoeken.
Ik ben nu zelf moeder en zou niet kunnen leven met de gedachte dat ik geen idee heb wat er met mijn kind is gebeurd en waarheen deze is gebracht, maar ook niet met de gedachte dat ik mijn baby niet eens 1 seconde in mijn armen heb kunnen vasthouden..
Iemand een idee waar ik kan beginnen of dit aan kan pakken?
mabido wijzigde dit bericht op 20-07-2018 00:56
9.57% gewijzigd
donderdag 19 juli 2018 om 16:48
mensen willen ellende altijd wegdrukken. dat doen ze dan voor hunzelf. de gedachte aan zoiets is voor iedereen heftig en sommige mensen willen dan graag geloven dat er voor zulk verdriet een snelle en eenvoudige verzachting iswilma36 schreef: ↑19-07-2018 16:45Dat gebeurt nog steeds. Ik hoorde van mijn moeder dat toen ik in het ziekenhuis lag te wachten op de geboorte van mijn overleden baby (3e kindje) iemand op het schoolplein had gezegd dat ik nog jong genoeg was om nog een kind te krijgen en dat ik dat maar snel moest doen. Op dat moment wisten we nog niet eens waardoor het kindje was overleden en moest het nog geboren worden. Dan ben je daar toch echt niet mee bezig.
donderdag 19 juli 2018 om 16:51
Bij mijn ouders is het ook zo gegaan (‘75).Mabido schreef: ↑19-07-2018 13:59Er was geen tolk. Destijds was het niet zo goed geregeld als nu.
Ik ben ook al eerder (toen ik me bedacht dat ik het fijne ervan wilde weten) een verhaal tegengekomen van een moeder die haar doodgeboren kindje ook nooit meer heeft kunnen zien. Ook vele jaren geleden.
Wat, hoe en waarom eea is gebeurd is wat ik ne probeer te achterhalen.
Kindje bleek een zware afwijking te hebben, is gelijk weggehaald en mijn ouders hebben het nooit meer gezien. Na een paar uur is het kindje overleden. Mijn vader heeft dus aangifte van geboorte en overlijden moeten doen.
Ze hebben het ook nooit kunnen begraven.
Het ging toen echt heel gek. Ze dachten dat dit goed was om er zo snel mogelijk overheen te komen.
donderdag 19 juli 2018 om 17:03
Vreselijk eigenlijk. Welke psychologische verklaring zat erachter? Als je niet ziet wat je maandenlang hebt gedragen en gevoeld in je buik ben je er direct overheen???
Raar dat er twintig/dertig jaar later een hele andere tegenovergestelde theorie is ontstaan.
mabido wijzigde dit bericht op 20-07-2018 00:37
0.44% gewijzigd
donderdag 19 juli 2018 om 17:04
Hoe kun je iets echt afsluiten als je geen antwoorden hebt gekregen? De doofpot.
Dat kindje is gedragen en gevoeld door mijn moeder, heel erg gewenst geweest. Maar zelfs een seconde kijken of aanraken kon niet...thuis komen met een lege buik, lege handen en geen antwoorden. Geen begeleiding. Gewoon doorgaan.
Dat kindje is gedragen en gevoeld door mijn moeder, heel erg gewenst geweest. Maar zelfs een seconde kijken of aanraken kon niet...thuis komen met een lege buik, lege handen en geen antwoorden. Geen begeleiding. Gewoon doorgaan.
mabido wijzigde dit bericht op 19-07-2018 17:06
63.93% gewijzigd
donderdag 19 juli 2018 om 17:05
donderdag 19 juli 2018 om 17:07
Voortschrijdend inzicht. Zo raar is dat toch niet? In de laatste 20-30 jaar is zo ontzettend veel veranderd, ook maatschappelijk. Kijk naar vrouwenrechten, mogelijkheden, gelijkheid, komst van internet, etc. Er is vanaf toen pas goed onderzoek gedaan. Dat doet niks af aan de hoe rauw dat toen moet zijn geweest, maar ik vind het niet heel gek dat dat in de laatste drie decennia zo anders is geworden.
donderdag 19 juli 2018 om 17:08
Mijn moeder noemt dat haar er niet bij. Ze kan het, net als jouw vader, ook niet.
mabido wijzigde dit bericht op 19-07-2018 17:10
0.15% gewijzigd
donderdag 19 juli 2018 om 17:08
Rouwen was toen sowieso niet aan de orde. Je moest je leven weer oppakken en doorgaan. Gelukkig zijn er inmiddels hele andere inzichten.Pergamon schreef: ↑19-07-2018 17:07Voortschrijdend inzicht. Zo raar is dat toch niet? In de laatste 20-30 jaar is zo ontzettend veel veranderd, ook maatschappelijk. Kijk naar vrouwenrechten, mogelijkheden, gelijkheid, komst van internet, etc. Er is vanaf toen pas goed onderzoek gedaan. Dat doet niks af aan de hoe rauw dat toen moet zijn geweest, maar ik vind het niet heel gek dat dat in de laatste drie decennia zo anders is geworden.
donderdag 19 juli 2018 om 17:09
donderdag 19 juli 2018 om 17:10
Ja, en de doodsangst dat ze en haar kind en haar kleinkind zou verliezen.
Gelukkig is het goedgekomen en het fijne er aan is dat ze eindelijk ging praten. Bijna 30 jaar verder.
donderdag 19 juli 2018 om 17:19
Wat fijn dat alles goed kwam!
Praatte ze er daarvoor nooit over?
Mijn vader heeft er nooit over gesproken.
Mijn moeder sprak er voor het eerst over toen ik zelf moeder werd. Eerder niet
donderdag 19 juli 2018 om 17:20
Ik hou mij hobbymatig veel bezig met genealogie.
TO, een geboorteakte wordt pas 100 jaar na dato openbaar.
Toevallig heb ik laatst 1 van de doodgeboren kinderen van mijn oma gevonden. Dat kind is in 1959 aangegeven bij de burgerlijke stand als 'kind van .....'. Naamloos dus.
Dat ziekenhuis waar je het over hebt, is dat een ziekenhuis in Eindhoven toevallig?
TO, een geboorteakte wordt pas 100 jaar na dato openbaar.
Toevallig heb ik laatst 1 van de doodgeboren kinderen van mijn oma gevonden. Dat kind is in 1959 aangegeven bij de burgerlijke stand als 'kind van .....'. Naamloos dus.
Dat ziekenhuis waar je het over hebt, is dat een ziekenhuis in Eindhoven toevallig?
donderdag 19 juli 2018 om 17:24
100 jaar... Okeminnimouse schreef: ↑19-07-2018 17:20Ik hou mij hobbymatig veel bezig met genealogie.
TO, een geboorteakte wordt pas 100 jaar na dato openbaar.
Toevallig heb ik laatst 1 van de doodgeboren kinderen van mijn oma gevonden. Dat kind is in 1959 aangegeven bij de burgerlijke stand als 'kind van .....'. Naamloos dus.
Dat ziekenhuis waar je het over hebt, is dat een ziekenhuis in Eindhoven toevallig?
Nee in xxx
(aub niet citeren)
mabido wijzigde dit bericht op 19-07-2018 17:55
2.41% gewijzigd
donderdag 19 juli 2018 om 17:47
Mijn moeder ook toen pas.
We hebben ooit de mededeling gehad dat er nog een eerste kind was (zo werd het ook genoemd, ze noemen het nog steeds niet bij naam).
Goed dat je moeder toch wat is gaan praten.
donderdag 19 juli 2018 om 17:50
Dit kindje heeft alleen geen geboorteakte, maar een akte van een stilgeboorte / overlijden. En net zoals je je eigen akte kan opvragen, of de akte van je minderjarige kinderen kan opvragen, kan ik me voorstellen dat je moeder ook deze akte kan opvragen. Met die akte kan je verder gaan speuren in de archieven van het ziekenhuis.
donderdag 19 juli 2018 om 17:54
Bijzonder dat de geboorte van een kleinkind ervoor kan zorgen dat er eindelijk over gepraat kan worden.
Ik heb het namelijk ook nooit eerder geweten. Alsof mijn moeder mij er pas klaar voor voor om het te vertellen vond wanneer ik zelf een kind in mijn buik droeg.. Dat heeft ze dan 29 jaar opgekropt.
Eigenlijk zoals bij jou, enig idee waarom jouw moeder er bij jou nooit eerdet over heeft gesproken? Was het zoals ik daarnet aangaf omdat ze alles via jou weer herbeleefde of wachtte ze ook totdat jij het moederschap zelf zou ervaren?
donderdag 19 juli 2018 om 17:58
donderdag 19 juli 2018 om 18:01
Er werd gewoon niet over gepraat. Dus dat deed je dan ook niet. Volgens mij echt zoiets.
Ik denk dat de bevalling veel omhooghaalde, maar misschien ook wel het beiden moeder zijn en elkaar dus kunnen begrijpen. Ik denk ook dat ik toen pas het intense verdriet kon begrijpen, en het geen afscheid kunnen nemen, de verbijstering, alles wat hun overviel, maar waar je vroeger niet tegenin ging “want de dokter weet het het beste”.
En door het praten wam er voor haarzelf de erkenning dat ze idd nog een kind had, haar eerstgeborene.
Ik denk dat de bevalling veel omhooghaalde, maar misschien ook wel het beiden moeder zijn en elkaar dus kunnen begrijpen. Ik denk ook dat ik toen pas het intense verdriet kon begrijpen, en het geen afscheid kunnen nemen, de verbijstering, alles wat hun overviel, maar waar je vroeger niet tegenin ging “want de dokter weet het het beste”.
En door het praten wam er voor haarzelf de erkenning dat ze idd nog een kind had, haar eerstgeborene.
donderdag 19 juli 2018 om 18:59
Hoelang is het geleden voor je moeder? Kon ze het vertellen zonder emotioneel te worden?Nemaìn’ schreef: ↑19-07-2018 18:01Er werd gewoon niet over gepraat. Dus dat deed je dan ook niet. Volgens mij echt zoiets.
Ik denk dat de bevalling veel omhooghaalde, maar misschien ook wel het beiden moeder zijn en elkaar dus kunnen begrijpen. Ik denk ook dat ik toen pas het intense verdriet kon begrijpen, en het geen afscheid kunnen nemen, de verbijstering, alles wat hun overviel, maar waar je vroeger niet tegenin ging “want de dokter weet het het beste”.
En door het praten wam er voor haarzelf de erkenning dat ze idd nog een kind had, haar eerstgeborene.
Toen mijn moeder het vertelde was het op een vrij neutrale manier. Geen tranen, het leek gewoon informatief. Het was toen al 29 jaar geleden voor haar. Ik was degene die tranen met tuiten begon te huilen. Ik had toen ook mijn kind op mijn schoot..ik trok het niet op dat moment
vrijdag 20 juli 2018 om 00:31
Klopt, bij moslims mag crematie niet. Maar in 1978 was men nog bezig met het ontvangen van de eerste gastarbeiders en had men nog geen weet van de islamitische wetgeving mbt overlijden. Dus de kans is aanwezig dat het mijn overleden zus wel is gecremeerd vanuit het ziekenhuis.Donna1971 schreef: ↑19-07-2018 14:48Ja inderdaad.
Vind het heel vreemd dat de ouders destijds geen informatie hebben gekregen.
Waren ze dit niet verplicht naar de ouders toe of om in overleg te bespreken wat de wens van de ouders was?
Cremeren mag niet bij moslims als to moslim is er moet dan toch iig een grafje zijn?
Het kan toch niet zo zijn dat een overledene verdwijnt?
Stel dat het grafje inmiddels zou zijn geruimd dan hadden ze hier ook berichtgeving van moeten ontvangen om dit bv te verlengen.
Is niet naar jou deze vraag maar algemeen.
vrijdag 20 juli 2018 om 00:45
Ik lees even mee.
Mijn schoonmoeder heeft in 1970 een voldragen doodgeboren kindje gebaard.
Een meisje, zij is ook meteen weggehaald, en schoonouders hebben haar nooit gezien.
Mijn man was toen 4.
Tot op de dag van vandaag is dat nooit verwerkt, met alle gevolgen van dien voor mijn man(ook voor hun zelf uiteraard)
Hij wil ook graag weten wat er is gebeurd, het hoe en waar en waarom.
Zijn ouders praten er niet over.
Sinds een jaar of 2 geven ze nu zelf aan dat ze het nooit hebben verwerkt.
In deze tijd ondenkbaar, TO, ik hoop dat jij vindt wat je zoekt, en dat er och nig een verwerkingsproces kan volgen voor je moeder(en jou).
Mijn schoonmoeder heeft in 1970 een voldragen doodgeboren kindje gebaard.
Een meisje, zij is ook meteen weggehaald, en schoonouders hebben haar nooit gezien.
Mijn man was toen 4.
Tot op de dag van vandaag is dat nooit verwerkt, met alle gevolgen van dien voor mijn man(ook voor hun zelf uiteraard)
Hij wil ook graag weten wat er is gebeurd, het hoe en waar en waarom.
Zijn ouders praten er niet over.
Sinds een jaar of 2 geven ze nu zelf aan dat ze het nooit hebben verwerkt.
In deze tijd ondenkbaar, TO, ik hoop dat jij vindt wat je zoekt, en dat er och nig een verwerkingsproces kan volgen voor je moeder(en jou).
