Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
vrijdag 15 februari 2019 om 12:51
Helemaal eens met Libe, als het verder leuk was kun je idd nog een paar keer afspreken om te zien of dat fysieke deel ook nog aangewakkerd kan worden 
Knap dat je het durfde moet er niet aan denken.
Ik loop er hier erg tegen aan dat ik ook moeite heb om naar dingen uit te kijken omdat de angst in de weg staat. Met name of ik het vol ga houden of ik me niet raar ga voelen etc. Wat dat betreft ben ik het eens met het gevoel dat je 2 kanten hebt. Heel frustrerend.
Hebben er hier mensen ervaring met EMDR of flashforward therapie? Dat is wat ik namelijk ga krijgen bij de psych.
Ben benieuwd, nu maar even lekker genieten van het mooie weer!!!
Groetjes
Knap dat je het durfde moet er niet aan denken.
Ik loop er hier erg tegen aan dat ik ook moeite heb om naar dingen uit te kijken omdat de angst in de weg staat. Met name of ik het vol ga houden of ik me niet raar ga voelen etc. Wat dat betreft ben ik het eens met het gevoel dat je 2 kanten hebt. Heel frustrerend.
Hebben er hier mensen ervaring met EMDR of flashforward therapie? Dat is wat ik namelijk ga krijgen bij de psych.
Ben benieuwd, nu maar even lekker genieten van het mooie weer!!!
Groetjes
vrijdag 15 februari 2019 om 15:08
--Olijfje-- Ik begrijp je angst 's nachts voor het donker, ik heb een nachtlampje gekocht bij de action en in het begin van mijn dip/angstperiode heb ik ook zachtjes klassieke muziek opgezet zodat het niet helemaal stil is in de slaapkamer. Dat werkt voor mij heel goed.
Claudia2019 die vermoeidheid herken ik zeker maar dan meer op psychisch niveau mijn lichaam gaat maar door en door met vervelende signalen af te geven.(hartkloppingen, spanning in de maagstreek, misselijkheid etc.) Wat maakt dat je twijfelt over medicatie?
Evylime: Dat voelen alsof je 2 personen bent herken ik ook. Heb zelf mijn angst-/paniekstem een naam gegeven zodat ik kan aangeven ok ..... ik hoor en begrijp al je zorgen, beren op de weg, maar het gaat goedkomen, ik kan dit. Dan laat je die gevoelens en gedachten er zijn i.p.v. er tegen te vechten. Ik zeg dat nu zo mooi maar het is wel moeilijk, ik ga er een cursus ACT (vervolg mindfulness) voor volgen.
Libel bedankt voor je goede advies. Gelukkig krijg ik ook de ruimte om het rustig aan te doen van hem. Kan ook alles bespreken wat er maar in mij omgaat. Niets is gek.
Claudia2019 die vermoeidheid herken ik zeker maar dan meer op psychisch niveau mijn lichaam gaat maar door en door met vervelende signalen af te geven.(hartkloppingen, spanning in de maagstreek, misselijkheid etc.) Wat maakt dat je twijfelt over medicatie?
Evylime: Dat voelen alsof je 2 personen bent herken ik ook. Heb zelf mijn angst-/paniekstem een naam gegeven zodat ik kan aangeven ok ..... ik hoor en begrijp al je zorgen, beren op de weg, maar het gaat goedkomen, ik kan dit. Dan laat je die gevoelens en gedachten er zijn i.p.v. er tegen te vechten. Ik zeg dat nu zo mooi maar het is wel moeilijk, ik ga er een cursus ACT (vervolg mindfulness) voor volgen.
Libel bedankt voor je goede advies. Gelukkig krijg ik ook de ruimte om het rustig aan te doen van hem. Kan ook alles bespreken wat er maar in mij omgaat. Niets is gek.
vrijdag 15 februari 2019 om 20:23
Gizmo, graag gedaan en heel fijn dat hij je ook de ruimte geeft die je nodig hebt!
Ik ben tamelijk uitgeput na een werkdag en een vrij slechte nacht. Heb besloten om vanavond maar in bed te kruipen. Gisteravond was ik alleen thuis, mijn vriend moest naar een uitstapje met zijn werk en ik wist niet precies hoe laat hij thuis zou zijn maar hij verwachtte rond half 10. Toen hij er om 10 uur niet was begon ik licht onrustig te worden, maar ik dacht hij komt zo wel.... niks aan de hand.
Kwart over 10 belde ik hem om te vragen waar hij bleef. Geen gehoor.
Half 11. Paniek. Ik belde mijn moeder op. Ondertussen belde mijn vriend blijkbaar terug, maar toen ik op hing had ik een raar voicemailbericht met wat rare geluiden op de achtergrond wat mijn slechte voorgevoel versterkte. Er moest iets aan de hand zijn...
Kwart voor 11. Helemaal ongerust bel ik naar de plek waar mijn vriend op dat moment zou moeten zijn. Maar hij was net naar huis. Pff. Gerustgesteld maar teleurgesteld wachtte ik mijn vriend op. Die kwam nietsvermoedend thuis en toen ik zei dat ik ongerust was begreep hij dat niet. (Hij had me toch gebeld en ik nam niet op.) Ik zei dat ik het fijn zou vinden als hij al wat eerder een bericht had gestuurd om te zeggen dat het uit liep, maar daar had hij geen tijd voor gehad...
We zijn daarna meteen gaan slapen, maar ik had last van mijn hart van de spanning.
Nu ik dit teruglees schaam ik me best wel, maar dat is dus wat de angst met mij doet.
Ik ben tamelijk uitgeput na een werkdag en een vrij slechte nacht. Heb besloten om vanavond maar in bed te kruipen. Gisteravond was ik alleen thuis, mijn vriend moest naar een uitstapje met zijn werk en ik wist niet precies hoe laat hij thuis zou zijn maar hij verwachtte rond half 10. Toen hij er om 10 uur niet was begon ik licht onrustig te worden, maar ik dacht hij komt zo wel.... niks aan de hand.
Kwart over 10 belde ik hem om te vragen waar hij bleef. Geen gehoor.
Half 11. Paniek. Ik belde mijn moeder op. Ondertussen belde mijn vriend blijkbaar terug, maar toen ik op hing had ik een raar voicemailbericht met wat rare geluiden op de achtergrond wat mijn slechte voorgevoel versterkte. Er moest iets aan de hand zijn...
Kwart voor 11. Helemaal ongerust bel ik naar de plek waar mijn vriend op dat moment zou moeten zijn. Maar hij was net naar huis. Pff. Gerustgesteld maar teleurgesteld wachtte ik mijn vriend op. Die kwam nietsvermoedend thuis en toen ik zei dat ik ongerust was begreep hij dat niet. (Hij had me toch gebeld en ik nam niet op.) Ik zei dat ik het fijn zou vinden als hij al wat eerder een bericht had gestuurd om te zeggen dat het uit liep, maar daar had hij geen tijd voor gehad...
We zijn daarna meteen gaan slapen, maar ik had last van mijn hart van de spanning.
Nu ik dit teruglees schaam ik me best wel, maar dat is dus wat de angst met mij doet.
Groetjes!
zaterdag 16 februari 2019 om 09:15
Libe; ik herken wat je schrijft! Mijn man is laatst ook blijven hangen in de 3e helft van de voetbalwedstrijd 
..vind ik helemaal niet erg maar hij vergeet dat gewoon een berichtje te sturen. Ik belde zijn broer (zit in hetzelfde team) en hij zei dat ze hadden opgefietst en dat het vreemd was dat hij nog niet thuis is..slik..ik zie het dan al voor me dat hij door een paar maloten in elkaar geslagen is of zo..niet heel realistisch. Als hij dan heel relaxt het huis binnenstapt ben ik ook wel even 
..vind ik helemaal niet erg maar hij vergeet dat gewoon een berichtje te sturen. Ik belde zijn broer (zit in hetzelfde team) en hij zei dat ze hadden opgefietst en dat het vreemd was dat hij nog niet thuis is..slik..ik zie het dan al voor me dat hij door een paar maloten in elkaar geslagen is of zo..niet heel realistisch. Als hij dan heel relaxt het huis binnenstapt ben ik ook wel even
zaterdag 16 februari 2019 om 10:19
Ja klopt Matz. Fijn dat ik niet de enige ben met dit soort gedachten. Ik had dus na dat rare voicemailbericht het beeld in mijn hoofd van hem dat hij een auto ongeluk had gehad en niet meer in staat was om te bellen. Achteraf natuurlijk volslagen onzin. 
Maar het is dus de kunst om dat beeld aan te leren passen. Ook al lijkt het op dat moment echt.
Maar het is dus de kunst om dat beeld aan te leren passen. Ook al lijkt het op dat moment echt.
Groetjes!
zaterdag 16 februari 2019 om 13:36
Ja inderdaad, als je eenmaal dat beeld voor je hebt is,het lastig om dat weer bij te stellen. Ik heb heeeeel lang geleden toen ik heel ongerust was zelfs wel s het ziekenhuis gebeld of er ook opnames waren...toen waren die mobiele telefoon nog niet zo 'in' dat je ze overal mee naar toe nam.. heeel lang geledenlibe schreef: ↑16-02-2019 10:19Ja klopt Matz. Fijn dat ik niet de enige ben met dit soort gedachten. Ik had dus na dat rare voicemailbericht het beeld in mijn hoofd van hem dat hij een auto ongeluk had gehad en niet meer in staat was om te bellen. Achteraf natuurlijk volslagen onzin.
Maar het is dus de kunst om dat beeld aan te leren passen. Ook al lijkt het op dat moment echt.
zondag 17 februari 2019 om 08:48
Goedemorgen allemaal,
Ik voel me niet goed helaas. Weer meer paniekklachten en spanning. Gisterenochtend voor het eerst weer over het toilet gehangen.
Ik wijd aan het contact en de ontmoeting die ik heb gehad. Sinds het contact deze week intensiever werd zijn mijn klachten toegenomen, ik ben inmiddels 16 jaar alleen, voel ik dat ik er nog niet klaar ben hiervoor. Ook het feit dat ik me fysiek niet aangetrokken voel en misselijk word bij het idee van fysiek contact heeft mij doen besluiten om het contact te verbreken. Voel me k.. En toch laat het me niet los, de stress blijft in mijn lijf zitten en dat voelt vreselijk naar. Voel me schuldig naar hem toe omdat hij zo lief en geduldig was. Mijn lijf staat weer in standje paniek. Zit overdag weer aan de medicatie en ben zo bang dat ik volledig terugval. De afgelopen dagen eet ik weer bijna niet, voel me constant misselijk, heb moeite om naar buiten te gaan, zit weer teveel op de bank. Het patroon wat ik deze zomer ook had toen de klachten begonnen. De gedachte aan fysiek contact met hem blijft zich maar aan mij opdringen, alsof ik mijzelf ziek aan het maken ben. Zo'n heftige reactie is toch niet normaal? Hoe kom ik hier weer uit?
In april zit ik 1 jaar in de ziektewet en ik ben weer aan het opbouwen. Ik wil niet dat mijn opbouw stagneert door het feit dat ik een keuze heb gemaakt om weer open te stellen voor mannen. Ik ben ook zo bang om mijn baan kwijt te raken. Ga zo ook weer naar mijn werk en ben zo bang voor een paniekaanval. Had ik me maar nooit aangemeld op die site en eerst verder gewerkt aan mijn herstel....
Sorry voor mij lange en warrige verhaal maar zo voel ik me op dit moment. Hopelijk hebben jullie steunende en helpende gedachten voor mij die mij helpen mezelf weer te herpakken.
Ik voel me niet goed helaas. Weer meer paniekklachten en spanning. Gisterenochtend voor het eerst weer over het toilet gehangen.
Ik wijd aan het contact en de ontmoeting die ik heb gehad. Sinds het contact deze week intensiever werd zijn mijn klachten toegenomen, ik ben inmiddels 16 jaar alleen, voel ik dat ik er nog niet klaar ben hiervoor. Ook het feit dat ik me fysiek niet aangetrokken voel en misselijk word bij het idee van fysiek contact heeft mij doen besluiten om het contact te verbreken. Voel me k.. En toch laat het me niet los, de stress blijft in mijn lijf zitten en dat voelt vreselijk naar. Voel me schuldig naar hem toe omdat hij zo lief en geduldig was. Mijn lijf staat weer in standje paniek. Zit overdag weer aan de medicatie en ben zo bang dat ik volledig terugval. De afgelopen dagen eet ik weer bijna niet, voel me constant misselijk, heb moeite om naar buiten te gaan, zit weer teveel op de bank. Het patroon wat ik deze zomer ook had toen de klachten begonnen. De gedachte aan fysiek contact met hem blijft zich maar aan mij opdringen, alsof ik mijzelf ziek aan het maken ben. Zo'n heftige reactie is toch niet normaal? Hoe kom ik hier weer uit?In april zit ik 1 jaar in de ziektewet en ik ben weer aan het opbouwen. Ik wil niet dat mijn opbouw stagneert door het feit dat ik een keuze heb gemaakt om weer open te stellen voor mannen. Ik ben ook zo bang om mijn baan kwijt te raken. Ga zo ook weer naar mijn werk en ben zo bang voor een paniekaanval. Had ik me maar nooit aangemeld op die site en eerst verder gewerkt aan mijn herstel....
Sorry voor mij lange en warrige verhaal maar zo voel ik me op dit moment. Hopelijk hebben jullie steunende en helpende gedachten voor mij die mij helpen mezelf weer te herpakken.
zondag 17 februari 2019 om 10:39
O gizmo74 wat naar dat je zo heftig reageert op het contact. Dan is t inderdaad wel duidelijk dat je er niet aan toe ben. Hoe lief en begripsvol en geduldig die man ook is. Maar je bent m niets verschuldigd, hoeft je niet schuldig te voelen dat je nu niets kan.
Je angst om terug te vallen is erg herkenbaar. Want zo slecht wil je je nooit meer voelen. Maar je hebt vast dingen geleerd over je angst. Dus heb vertrouwen in jezelf.
Kun je open zijn op je werk? Vertellen dat je een slechte week heb. En dat je het dus even rustig aan doet. Ik hoop voor je dat je je schuldgevoel en de verwijten naar jezelf wat kan loslaten. Je hebt t geprobeerd met die man en t ging nog niet. ..daar kan jij niets aan doen! Dikke knuffel.
Hier ook niet top. Gisteren had ik afgesproken met wat vriendinnen van vroeger. Ze wonen in mijn geboorteplaats op ongeveer een uurtje rijden. Ik zie en spreek ze wel vaker en ik kan gewoon mezelf zijn bij ze. Niets om je zenuwachtig over te maken. Eerder iets om je op te verheugen...Zou je denken. Nou ik was al dagen nerveus. En ik kon niet aanwijzen waarom. Gisteren ben ik met een lijf vol spanning gegaan. Heb daar een paar uurtjes gezeten, bijgekletst, gelachen en ook wat gehuild en de hele godganse tijd voelde mijn buik als een draaikolk. En mijn hoofd ook. En was ik onrustig in mijn lijf. En toen ik thuis kwam ging t niet weg. Het eten viel als een steen en ik heb de hele nacht last van mijn buik en maag gehad. En straks komen mijn ouders. En ik voel me kapot.
Em dan denk ik wel eens. Was t t nou waard..al die spanning en zenuwen en slechte nacht voor een paar uurtjes met vriendinnen? Ik vertel hier altijd dat je dingen doen MET je angst. Maar wat is dat moeilijk en irritant en vermoeiend in de praktijk! Moet nu echt gaan douchen..ouders staan zo voor de deur.
Je angst om terug te vallen is erg herkenbaar. Want zo slecht wil je je nooit meer voelen. Maar je hebt vast dingen geleerd over je angst. Dus heb vertrouwen in jezelf.
Kun je open zijn op je werk? Vertellen dat je een slechte week heb. En dat je het dus even rustig aan doet. Ik hoop voor je dat je je schuldgevoel en de verwijten naar jezelf wat kan loslaten. Je hebt t geprobeerd met die man en t ging nog niet. ..daar kan jij niets aan doen! Dikke knuffel.
Hier ook niet top. Gisteren had ik afgesproken met wat vriendinnen van vroeger. Ze wonen in mijn geboorteplaats op ongeveer een uurtje rijden. Ik zie en spreek ze wel vaker en ik kan gewoon mezelf zijn bij ze. Niets om je zenuwachtig over te maken. Eerder iets om je op te verheugen...Zou je denken. Nou ik was al dagen nerveus. En ik kon niet aanwijzen waarom. Gisteren ben ik met een lijf vol spanning gegaan. Heb daar een paar uurtjes gezeten, bijgekletst, gelachen en ook wat gehuild en de hele godganse tijd voelde mijn buik als een draaikolk. En mijn hoofd ook. En was ik onrustig in mijn lijf. En toen ik thuis kwam ging t niet weg. Het eten viel als een steen en ik heb de hele nacht last van mijn buik en maag gehad. En straks komen mijn ouders. En ik voel me kapot.
Em dan denk ik wel eens. Was t t nou waard..al die spanning en zenuwen en slechte nacht voor een paar uurtjes met vriendinnen? Ik vertel hier altijd dat je dingen doen MET je angst. Maar wat is dat moeilijk en irritant en vermoeiend in de praktijk! Moet nu echt gaan douchen..ouders staan zo voor de deur.
zondag 17 februari 2019 om 11:35
Bedankt lieve Kaatje voor je snelle reactie. Ik heb wel het een en ander aan handvatten gekregen over wat ik kan doen bij angst, maar om die in de praktijk ook uit te voeren op het moment dat het er is verval ik toch weer in oude gewoonte. Dat wil zeggen nauwelijks kunnen eten omdat ik bang ben om over te geven en dan nog verder van huis te zijn, veel praten over de klachten, bankhangen, veel op zoeken over de klachten en ervaringsverhalen van mensen die er goed zijn uitgekomen, piekeren/dwanggedachten, enz. Ik ben inmiddels op mijn werk en dat geeft wel afleiding. Heb net ook een fijn gesprek gehad met collega en ook hier zijn ze heel begripvol en aardig. Ik hoef mij ook niet schuldig te voelen en het gewoon te zien als iets wat ik geprobeerd heb maar waar ik nog niet aan toe ben. Er is gelukkig de mogelijkheid om het rustiger aan te doen omdat ik nog boventallig ingepland sta.
Wat vervelend dat je je zo naar blijft voelen na de afspraak bij je vriendinnen. Vind het toch heel knap dat je ondanks je angsten wel bent geweest. Had je van te voren ook gezegd dat je niet lekker in je vel zit en angstig bent? Dat wil bij mij nog wel eens helpen om de druk eraf te halen. Dat blijven hangen in die klachten herken ik zo goed helaas. Heb spijt van het hele contact en vraag mij inderdaad ook af of ik dit er nu voor over had, maar aan de andere kant kun je ook niet je hele leven dingen uit de weggaan omdat je er mogelijk angstig zou kunnen worden. Daar struggle ik op dit moment ook mee. Heb best goede weken gehad en je zou denken dat je dan wel voelde vertrouwen in mijn kunnen heb opgebouwd om te herstellen na een moeilijk aantal dagen, maar niets is minder waar. Ik grijp daarom al gauw weer naar de medicatie om de dagen door te komen in de hoop dat ik het na een aantal dagen afbouwen weer op eigen kracht kan doen. Kun je er met je ouders goed over praten?
Wat vervelend dat je je zo naar blijft voelen na de afspraak bij je vriendinnen. Vind het toch heel knap dat je ondanks je angsten wel bent geweest. Had je van te voren ook gezegd dat je niet lekker in je vel zit en angstig bent? Dat wil bij mij nog wel eens helpen om de druk eraf te halen. Dat blijven hangen in die klachten herken ik zo goed helaas. Heb spijt van het hele contact en vraag mij inderdaad ook af of ik dit er nu voor over had, maar aan de andere kant kun je ook niet je hele leven dingen uit de weggaan omdat je er mogelijk angstig zou kunnen worden. Daar struggle ik op dit moment ook mee. Heb best goede weken gehad en je zou denken dat je dan wel voelde vertrouwen in mijn kunnen heb opgebouwd om te herstellen na een moeilijk aantal dagen, maar niets is minder waar. Ik grijp daarom al gauw weer naar de medicatie om de dagen door te komen in de hoop dat ik het na een aantal dagen afbouwen weer op eigen kracht kan doen. Kun je er met je ouders goed over praten?
maandag 18 februari 2019 om 15:00
Hé Gizmo wat ontzettend moeilijk hè om t geleerde in de praktijk te brengen op t moment dat de angst toe slaat. Dat vind ik na al die jaren nog steeds. En ook ik heb betere weken waarin ik zeker weet dat ik me de volgende keer dat t minder goed gaat, me sterker ga houden. Me er niet in mee ga laten trekken. Maar na een paar slechte dagen is mijn zelfvertrouwen geslonken en neemt de angst t weer snel over. En dan grijp ik ook snel naar medicatie want ik wil gewoon dat t weg gaat. Niks acceptatie 'HET MOET GEWOON WEG ..NU' roept mijn hoofd. Ik kan daar nu wel iets rustiger in zijn en tegen mezelf zeggen dat t vanzelf beter zal gaan. Dus echt helemaal in paniek raak ik niet meer. Maar de spanning blijft in mijn lijf aanwezig en blijft lang hangen.
Hoe ging t op je werk? Bij mij is werk altijd een goede afleiding, behalve als t druk is en er teveel tegelijk gebeurd.
Met mijn ouders kan ik er over praten.met mijn vader beter dan met mijn moeder, die vind t nog altijd lastig om over emoties te praten. Ik weet dat ze er eigenlijk niets van snapt.
Hoe ging t op je werk? Bij mij is werk altijd een goede afleiding, behalve als t druk is en er teveel tegelijk gebeurd.
Met mijn ouders kan ik er over praten.met mijn vader beter dan met mijn moeder, die vind t nog altijd lastig om over emoties te praten. Ik weet dat ze er eigenlijk niets van snapt.
maandag 18 februari 2019 om 19:30
Hoi, hoi,
Zijn jullie bekend met de Angst, Dwang en Fobie Stichting? Ik zag op hun Facebookpagina een bericht van een yogadocente die vanaf kinds af aan al veel last had van angst. Er komt nu vanaf 4 maart elke dag (7 dagen achter elkaar) een filmpje van haar hoe je hier mee om kunt gaan.
Ik ga zeker kijken..ik dacht ik geef het jullie ook even door
Zijn jullie bekend met de Angst, Dwang en Fobie Stichting? Ik zag op hun Facebookpagina een bericht van een yogadocente die vanaf kinds af aan al veel last had van angst. Er komt nu vanaf 4 maart elke dag (7 dagen achter elkaar) een filmpje van haar hoe je hier mee om kunt gaan.
Ik ga zeker kijken..ik dacht ik geef het jullie ook even door
maandag 18 februari 2019 om 23:01
Kaatje jou verhaal zou het mijne kunnen zijn, zo herkenbaar allemaal. Ik kan met mijn beide ouders er goed over praten alleen wil ik dat nu niet. Ik heb ze de afgelopen maanden al zo belast en ik wil kijken of ik er met vriendinnen en mezelf er uit kan komen. Het werken ging gisteren niet echt, heb wel wat dingen kunnen doen maar ben een uur eerder weggegaan omdat ik helemaal kapot wat. Moest nog wel even naar de supermarkt wat ik ook spannend vind, maar het ging wel ok. Vanavond ging ook wel goed en het werk bied me wel afleiding ondanks dat de spanning continu wel in mijn lijf zit. Je bent je ook zo bewust van jezelf alsof je jezelf van een afstand aan het bekijken bent, heel vreemd voelt dat.
Matz die stichting ken ik bedankt voor je tip, ga het zeker kijken!
Matz die stichting ken ik bedankt voor je tip, ga het zeker kijken!
dinsdag 19 februari 2019 om 14:02
Hoi allemaal,
Had afgelopen vrijdag mijn laatste afspraak bij de psycholoog (yay!). We hebben gelijk een preventieplan gemaakt voor het geval ik weer een terugval heb of voor t geval het weer helemaal terugkomt. Zodat ik weet wat ik moet doen mocht het zover komen.
Het gaat nu eigenlijk best prima met me. Ik ben er nog niet, maar ik merk bijvoorbeeld al een duidelijk verschil met vorige week en met deze week. Vorige week was ik heel erg zenuwachtig toen ik naar school ging. Gisteren nauwelijks. Had wel last van buikpijn en daardoor weer last van spanning in de bus omdat ik bang was dat ik misselijk zou worden. Maar ik bleef rustig en bleef relativeren.
Heb ook een gesprek met mijn mentor gehad over mijn herkansingen want dat zijn er nogal wat. Heb een schema gemaakt met wat ik wanneer moet doen en dan moet het goedkomen. Ik ben zo blij met hoe ik me voel nu. Zo fijn om die vooruitgang te merken bij mezelf.
Volgende week nog wel 2 spannende dagen, ga een tatoeage laten zetten om deze periode voor mezelf zo goed als af te sluiten voor zover dat kan. Een vriend van me gaat mee en daarna gaan we nog ergens wat drinken. Hij heeft ook last van angsten dus hij zal me iig goed begrijpen mocht ik er last van hebben. Ook heb ik nog een sushi lunch gepland met een vriendin. Komt vast goed maar dat zijn dingen die ik gewoon niet zo vaak doe dus vind ik dat spannend.
Ik wil jullie allemaal nog een hele fijne dag wensen, geniet ervan
Had afgelopen vrijdag mijn laatste afspraak bij de psycholoog (yay!). We hebben gelijk een preventieplan gemaakt voor het geval ik weer een terugval heb of voor t geval het weer helemaal terugkomt. Zodat ik weet wat ik moet doen mocht het zover komen.
Het gaat nu eigenlijk best prima met me. Ik ben er nog niet, maar ik merk bijvoorbeeld al een duidelijk verschil met vorige week en met deze week. Vorige week was ik heel erg zenuwachtig toen ik naar school ging. Gisteren nauwelijks. Had wel last van buikpijn en daardoor weer last van spanning in de bus omdat ik bang was dat ik misselijk zou worden. Maar ik bleef rustig en bleef relativeren.
Heb ook een gesprek met mijn mentor gehad over mijn herkansingen want dat zijn er nogal wat. Heb een schema gemaakt met wat ik wanneer moet doen en dan moet het goedkomen. Ik ben zo blij met hoe ik me voel nu. Zo fijn om die vooruitgang te merken bij mezelf.
Volgende week nog wel 2 spannende dagen, ga een tatoeage laten zetten om deze periode voor mezelf zo goed als af te sluiten voor zover dat kan. Een vriend van me gaat mee en daarna gaan we nog ergens wat drinken. Hij heeft ook last van angsten dus hij zal me iig goed begrijpen mocht ik er last van hebben. Ook heb ik nog een sushi lunch gepland met een vriendin. Komt vast goed maar dat zijn dingen die ik gewoon niet zo vaak doe dus vind ik dat spannend.
Ik wil jullie allemaal nog een hele fijne dag wensen, geniet ervan
dinsdag 19 februari 2019 om 22:56
Wow Evylime wat klink je positief en sterk en wat doe je het goed!
Je hebt het meer dan verdient om deze periode achter te laten. Ik hoop dat je hier wilt blijven schrijven om tot steun te zijn voor mij en alle anderen die de weg naar rust, vrede en geluk nog aan het bewandelen zijn.
Vandaag therapie gehad, was wel fijn om alles er even uit te gooien. Over 2 weken beginnen we met EMDR gericht op mijn angst voor nabijheid van mannen n.a.v. moeilijke relaties in het verleden en verlatingsangst. Dat vind ik wel heel spannend om dat weer omhoog te halen, maar hopelijk brengt het mij verder.
Je hebt het meer dan verdient om deze periode achter te laten. Ik hoop dat je hier wilt blijven schrijven om tot steun te zijn voor mij en alle anderen die de weg naar rust, vrede en geluk nog aan het bewandelen zijn.
Vandaag therapie gehad, was wel fijn om alles er even uit te gooien. Over 2 weken beginnen we met EMDR gericht op mijn angst voor nabijheid van mannen n.a.v. moeilijke relaties in het verleden en verlatingsangst. Dat vind ik wel heel spannend om dat weer omhoog te halen, maar hopelijk brengt het mij verder.
woensdag 20 februari 2019 om 09:10
Goedemorgen. Matz bedankt voor je tip, ik ga zeker kijken!
Evylime wat gaat t lekker! Wat Gizmo al zegt, blijf hier alsjeblieft schrijven. Het doet goed om te lezen dat t ook beter kan gaan.
Gizmo. Ik snap wat je zegt over je ouders belasten. Ik wil ook niet dat ze zich zorgen maken om me. Ik wil dat ook niet. Ik ben een volwassen vrouw met een eigen gezin dus voor mijn gevoel hoor ik t nu zelf te kunnen. En dat lukt ook meestal wel. Maar nu gaan mijn man en kinderen volgende week met mijn schoonvader (aan wie ik ook veel heb) op vakantie. Ik heb er zelf voor gekozen niet mee te gaan. Was praktisch gezien beter (vervoer) en t leek me eigenlijk wel fijn om een weekje alleen te zijn. Dit was in een goede periode. Nu ben ik er zo ontzettend nerveus over. Ik heb al wat dingen gepland en ook mijn ouders staan standby en daar zou ik ook mogen logeren maar dat wil ik niet. Maar ik voel zoveel angst als ik eraan denk. Het feit dat ik alleen ben (terwijl ik echt jaren alleen heb gewoond), vooral 's nachts. Ik zie er echt onwijs tegenop.
Evylime wat gaat t lekker! Wat Gizmo al zegt, blijf hier alsjeblieft schrijven. Het doet goed om te lezen dat t ook beter kan gaan.
Gizmo. Ik snap wat je zegt over je ouders belasten. Ik wil ook niet dat ze zich zorgen maken om me. Ik wil dat ook niet. Ik ben een volwassen vrouw met een eigen gezin dus voor mijn gevoel hoor ik t nu zelf te kunnen. En dat lukt ook meestal wel. Maar nu gaan mijn man en kinderen volgende week met mijn schoonvader (aan wie ik ook veel heb) op vakantie. Ik heb er zelf voor gekozen niet mee te gaan. Was praktisch gezien beter (vervoer) en t leek me eigenlijk wel fijn om een weekje alleen te zijn. Dit was in een goede periode. Nu ben ik er zo ontzettend nerveus over. Ik heb al wat dingen gepland en ook mijn ouders staan standby en daar zou ik ook mogen logeren maar dat wil ik niet. Maar ik voel zoveel angst als ik eraan denk. Het feit dat ik alleen ben (terwijl ik echt jaren alleen heb gewoond), vooral 's nachts. Ik zie er echt onwijs tegenop.
woensdag 20 februari 2019 om 18:30
Ik kan me voorstellen dat je er nu als een berg tegen op ziet als je altijd je gezin om je heen hebt. Goed van je dat je al plannen hebt gemaakt voor die week. Fijn dat je een "uitvlucht" hebt bij je ouders, maar ik snap heel goed dat je dat niet wilt en op eigen benen wilt staan. Dat heb ik precies hetzelfde, want ooit zijn ze er niet meer en dan moet ik het ook alleen doen. Je kunt hier altijd je ei kwijt en als je wilt mag je me ook PB-en.
Ik woon nu al 16 jaar alleen en heb daar eigenlijk nooit problemen mee gehad en ook geen behoefte om samen te wonen. Wat er de afgelopen week is gebeurd heeft dat bevestigd. Waarom kan ik het daar niet bij laten en ratelt mijn hoofd maar verder en blijft de onrust bij me. Ik hoef er verder niets meer mee. Vandaag zo'n dag dat er maar weinig uit mij komt. Hang een beetje op de bank te forummen en youtube-filmpjes te kijken. De gedachte aan naar buiten gaan maakt me al onrustig, maar ik ga het zo wel doen. Gisteren is een vriendin bij mij geweest en ze had een leuk spel meegenomen wat ik ook graag wil hebben.
Ben toch naar de stad geweest en heb even met mijn neefjes mijn nieuwe spel gespeeld. Daarna nog een paar boodschappen gedaan. Merk dat ik 's avonds me beter voel en tot meer in staat ben. Dat komt waarschijnlijk omdat het grootste deel van de dag dan achter me ligt. Gelukkig slaap ik wel goed met medicatie.
Ik woon nu al 16 jaar alleen en heb daar eigenlijk nooit problemen mee gehad en ook geen behoefte om samen te wonen. Wat er de afgelopen week is gebeurd heeft dat bevestigd. Waarom kan ik het daar niet bij laten en ratelt mijn hoofd maar verder en blijft de onrust bij me. Ik hoef er verder niets meer mee. Vandaag zo'n dag dat er maar weinig uit mij komt. Hang een beetje op de bank te forummen en youtube-filmpjes te kijken. De gedachte aan naar buiten gaan maakt me al onrustig, maar ik ga het zo wel doen. Gisteren is een vriendin bij mij geweest en ze had een leuk spel meegenomen wat ik ook graag wil hebben.
Ben toch naar de stad geweest en heb even met mijn neefjes mijn nieuwe spel gespeeld. Daarna nog een paar boodschappen gedaan. Merk dat ik 's avonds me beter voel en tot meer in staat ben. Dat komt waarschijnlijk omdat het grootste deel van de dag dan achter me ligt. Gelukkig slaap ik wel goed met medicatie.
donderdag 21 februari 2019 om 08:43
Kaatje; kan me voorstellen dat dat spannend is..kun je niet alsnog mee?
Ik zit zelf ook even niet zo lekker..zit vlak voor menstruatie. Nu zou mijn man gaan zwemmen met mn dochter (ze heeft eind vorig jaar haar A en B diploma gehaald). Ik heb zelf al een tijdje niet gezwommen omdat me dat triggert in mn hypochondrie..(een x ontstaan toen ik me heel erg angstig voelde) en ik merk dat ik de knop niet goed om kan zetten. Ik ben dan bang dat ik weer getriggert word pfffff...helemaal nu vlakvoor menstruatie dan kan ik slecht relativeren. Maar ik voel me zo schuldig want mn dochter wil dat ik ook mee ga. Ik kan natuurlijk ook gewoon wel meegaan kijken maar niet zwemmen. Sowieso vind ik zwemmen niet echt fijn als menstruatie elk moment door kan breken.
Ik weet ook dat ik de angst kan doorbreken maar dan kan ik beter in mijn goede periode zitten van mijn cyclus..dan voel ik me veel sterker..
Ik zit zelf ook even niet zo lekker..zit vlak voor menstruatie. Nu zou mijn man gaan zwemmen met mn dochter (ze heeft eind vorig jaar haar A en B diploma gehaald). Ik heb zelf al een tijdje niet gezwommen omdat me dat triggert in mn hypochondrie..(een x ontstaan toen ik me heel erg angstig voelde) en ik merk dat ik de knop niet goed om kan zetten. Ik ben dan bang dat ik weer getriggert word pfffff...helemaal nu vlakvoor menstruatie dan kan ik slecht relativeren. Maar ik voel me zo schuldig want mn dochter wil dat ik ook mee ga. Ik kan natuurlijk ook gewoon wel meegaan kijken maar niet zwemmen. Sowieso vind ik zwemmen niet echt fijn als menstruatie elk moment door kan breken.
Ik weet ook dat ik de angst kan doorbreken maar dan kan ik beter in mijn goede periode zitten van mijn cyclus..dan voel ik me veel sterker..
vrijdag 22 februari 2019 om 10:07
Goedemorgen
Gizmo bedankt voor je aanbod om je een pb te sturen! Lief van je.
Is de onrust inmiddels een beetje gezakt bij je?
Matz. ..oooo dat schuldgevoel. ...ik ken t zo. Je wilt graag mee met je dochter en wilt haar niet teleurstellen. Maar als je meegaat stel je jezelf teleur. Want je weet dat t beter is om niet te gaan. Maar het weten met je hoofd is wat anders dan voelen met je hart. Want je wilt gewoon met je kind mee als die dat graag wil. Zo moeilijk om dan een goede keuze te maken.
Wat betreft de vakantie. ..ik kon niet meer mee. Geen ruimte in de auto en appartement en ik wil ook niet mee want ik heb me jaren niet fijn gevoeld tijdens die wintersport vakanties (durf niet te skiën..Doe t toch. .paniek op de berg. ..of de hele dag alleen beneden). Dus t is mijn eigen keus, ook omdat t me fijn leek om weer eens op mezelf te zijn zonder verplichtingen. Dus ik heb ze vanmorgen dapper uitgezwaaid en ga er het beste van maken! Ik heb eea gepland en wie weet hoe ik ga genieten van een weekje rust!
Gizmo bedankt voor je aanbod om je een pb te sturen! Lief van je.
Is de onrust inmiddels een beetje gezakt bij je?
Matz. ..oooo dat schuldgevoel. ...ik ken t zo. Je wilt graag mee met je dochter en wilt haar niet teleurstellen. Maar als je meegaat stel je jezelf teleur. Want je weet dat t beter is om niet te gaan. Maar het weten met je hoofd is wat anders dan voelen met je hart. Want je wilt gewoon met je kind mee als die dat graag wil. Zo moeilijk om dan een goede keuze te maken.
Wat betreft de vakantie. ..ik kon niet meer mee. Geen ruimte in de auto en appartement en ik wil ook niet mee want ik heb me jaren niet fijn gevoeld tijdens die wintersport vakanties (durf niet te skiën..Doe t toch. .paniek op de berg. ..of de hele dag alleen beneden). Dus t is mijn eigen keus, ook omdat t me fijn leek om weer eens op mezelf te zijn zonder verplichtingen. Dus ik heb ze vanmorgen dapper uitgezwaaid en ga er het beste van maken! Ik heb eea gepland en wie weet hoe ik ga genieten van een weekje rust!
vrijdag 22 februari 2019 om 14:57
Kaatje graag gedaan dat aanbod. Het gaat je vast lukken deze week, je hebt al wat dingen gepland en wie weet vind je de rust in huis wel even prettig. Mocht dat niet zo zijn heb je altijd nog de escape naar je ouders al is het maar even telefonisch contact of een uurtje langsgaan.
Matz dat schuldgevoel herken ik maar al te goed. Ik heb zelf geen kinderen, maar mijn zus wel. Ik kan nu al bijna een jaar geen leuke dingen met ze ondernemen wat ik daarvoor wel kon en ook van genoot. Ze zijn nog te jong om te snappen wat er aan de hand is en dat wil ik ook niet. Ben bang om mijn angst over te dragen op hen. Dus ik houdt het maar op tijgers in mijn hoofd die mij bang maken. (Onthouden van Geert Verschaeve waar ik filmpjes van heb gezien op youtube)
Het gaat redelijk met de onrust. Dat draaiende gevoel in mijn maag blijft me maar plagen de ene keer meer dan de andere keer. Ook ben ik nog steeds vroeg wakker en is mijn eetlust niet optimaal, eet alleen maar lichte dingen die niet zo zwaar op de maag vallen. Ben net de stad in geweest en een paar nieuwe sneakers gekocht. Weliswaar met het zweet op mijn rug en klotsende oksels, maar toch. Straks ga ik weer een paar uurtjes werken, sta er een beetje dubbel in. Aan de ene kant is het een afleiding en aan de andere kant ben ik ook gespannen en bang dat de spanning doorslaat naar een paniekaanval en dat het einde dan zoek is... Dat gevoel heb ik nog regelmatig dat het helemaal misgaat en dat het nooit meer goedkomt. Heb inmiddels het contact met de date geblokkeerd, we zouden vriendschappelijk contact houden , maar de gedachte aan een app van hem kan me al een paniekgevoel geven. Niet dat hij me appt maar de gedachte eraan kan ik niet verdragen en geeft een een paniekgevoel daarom nu maar even het contact geblokkeerd. Eerst maar even tot rust komen en de EMDR afwachten.
Matz dat schuldgevoel herken ik maar al te goed. Ik heb zelf geen kinderen, maar mijn zus wel. Ik kan nu al bijna een jaar geen leuke dingen met ze ondernemen wat ik daarvoor wel kon en ook van genoot. Ze zijn nog te jong om te snappen wat er aan de hand is en dat wil ik ook niet. Ben bang om mijn angst over te dragen op hen. Dus ik houdt het maar op tijgers in mijn hoofd die mij bang maken. (Onthouden van Geert Verschaeve waar ik filmpjes van heb gezien op youtube)
Het gaat redelijk met de onrust. Dat draaiende gevoel in mijn maag blijft me maar plagen de ene keer meer dan de andere keer. Ook ben ik nog steeds vroeg wakker en is mijn eetlust niet optimaal, eet alleen maar lichte dingen die niet zo zwaar op de maag vallen. Ben net de stad in geweest en een paar nieuwe sneakers gekocht. Weliswaar met het zweet op mijn rug en klotsende oksels, maar toch. Straks ga ik weer een paar uurtjes werken, sta er een beetje dubbel in. Aan de ene kant is het een afleiding en aan de andere kant ben ik ook gespannen en bang dat de spanning doorslaat naar een paniekaanval en dat het einde dan zoek is... Dat gevoel heb ik nog regelmatig dat het helemaal misgaat en dat het nooit meer goedkomt. Heb inmiddels het contact met de date geblokkeerd, we zouden vriendschappelijk contact houden , maar de gedachte aan een app van hem kan me al een paniekgevoel geven. Niet dat hij me appt maar de gedachte eraan kan ik niet verdragen en geeft een een paniekgevoel daarom nu maar even het contact geblokkeerd. Eerst maar even tot rust komen en de EMDR afwachten.
zaterdag 23 februari 2019 om 19:33
zaterdag 23 februari 2019 om 20:05
Ben ook lief... Fijn dat het goed is gegaan de eerste dag alleen! Hier gaat het zo zo.
Gisteren paniekaanval gehad op het werk, heel naar, maar wel doorstaan en kunnen blijven op het werk. Vandaag weer gewerkt en dat ging wel goed, afgezien van het eerste uur waarin ik gespannen was. Gelukkig werk ik nog met iemand op de achtergrond waar ik op terug kan vallen. Nu redelijk rustig op de bank een beetje tv kijken en morgen vrij. Wens iedereen een fijn weekend verder!
Fijn dat het goed is gegaan de eerste dag alleen! Hier gaat het zo zo. Gisteren paniekaanval gehad op het werk, heel naar, maar wel doorstaan en kunnen blijven op het werk. Vandaag weer gewerkt en dat ging wel goed, afgezien van het eerste uur waarin ik gespannen was. Gelukkig werk ik nog met iemand op de achtergrond waar ik op terug kan vallen. Nu redelijk rustig op de bank een beetje tv kijken en morgen vrij. Wens iedereen een fijn weekend verder!
zondag 24 februari 2019 om 08:58
Hé Gizmo een paniekaanval op je werk is echt heel k.. ik voel me tijdens zo'n aanval zo kwetsbaar en ik wil dan niet dat mensen dat zien. ..al helemaal geen collega's. Heb je een plekje waar je jezelf even terug kan trekken om weer 'bij' te komen? Wel heel knap dat je gebleven ben! Dat laat zien dat je best paniek kan hebben op je werk en toch kan werken. Dat t over gaat. Dat uw dan weer een klein positief punt.
Fijne rustige zondag gewenst!
Fijne rustige zondag gewenst!
maandag 25 februari 2019 om 15:11
Hey Kaatje,
Hoe gaat het alleen zijn tot nu toe? Kom je de dagen een beetje goed door?
Hier gaat het redelijk. Wel een aardig weekend waarin ik mezelf elke dag heb uitgedaagd om elke dag iets buitenshuis te doen. Gisteren heb bijv. een eind gefietst. Vandaag een fijne yogasessie gehad, waar ik toch rustiger wegging dan ik binnenkwam. Daarna, aangezien ik me goed voelde gelijk boodschappen gedaan en tulpen gekocht voor mezelf, huis gepoetst en straks naar mijn werk. Ik werk boventallig en kan op elk moment mijn werkzaamheden stoppen als dit nodig is. Heb me niet teruggetrokken afgelopen vrijdag en het over me heen laten komen. Er werd wel gezegd ga lekker naar huis, maar dat wil ik niet. Als ik dit doe moet ik eerst rustig zijn, want ergens in paniek weggaan maakt de stap om weer te komen alleen maar moeilijker. Zaterdag ook gewerkt en dit ging weer goed. Gewoon bezig blijven dus ondanks dat ik me niet top voel. Hopelijk gaat mijn lijf en hoofd dat een keer volgen zodat ik me weer relaxed voel. Medicatie probeer ik te beperken tot alleen voor de nacht. Welke medicatie gebruik jij? Ik Paroxetine en Alprazolam zo nodig. Hoop dat je een fijne dag hebt verder en een beetje kan genieten van het zonnetje. (hier schijnt ie volop)
Hoe gaat het alleen zijn tot nu toe? Kom je de dagen een beetje goed door?
Hier gaat het redelijk. Wel een aardig weekend waarin ik mezelf elke dag heb uitgedaagd om elke dag iets buitenshuis te doen. Gisteren heb bijv. een eind gefietst. Vandaag een fijne yogasessie gehad, waar ik toch rustiger wegging dan ik binnenkwam. Daarna, aangezien ik me goed voelde gelijk boodschappen gedaan en tulpen gekocht voor mezelf, huis gepoetst en straks naar mijn werk. Ik werk boventallig en kan op elk moment mijn werkzaamheden stoppen als dit nodig is. Heb me niet teruggetrokken afgelopen vrijdag en het over me heen laten komen. Er werd wel gezegd ga lekker naar huis, maar dat wil ik niet. Als ik dit doe moet ik eerst rustig zijn, want ergens in paniek weggaan maakt de stap om weer te komen alleen maar moeilijker. Zaterdag ook gewerkt en dit ging weer goed. Gewoon bezig blijven dus ondanks dat ik me niet top voel. Hopelijk gaat mijn lijf en hoofd dat een keer volgen zodat ik me weer relaxed voel. Medicatie probeer ik te beperken tot alleen voor de nacht. Welke medicatie gebruik jij? Ik Paroxetine en Alprazolam zo nodig. Hoop dat je een fijne dag hebt verder en een beetje kan genieten van het zonnetje. (hier schijnt ie volop)
