Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 13 november 2007 om 16:04
Balen Intiem van je fiets!!!! Ik heb een paar jaar in a'dam gewoond, daar is het me ook meerdere malen gebeurd (ondanks minimaal 3 sloten!). Ik weet dus hoe het voelt, boehoe. Maar dat was niet zo'n mooie fiets als jij beschrijft. Hij was zeker niet verzekerd? Shit zeg.
Heb vanochtend gewerkt dus mijn lichtje gaat uit. Ga zo even een tukkie doen. Ik heb wel een lijstje gemaakt wat ik allemaal nog moet doen. Het is toch eigenlijk te gek, dat ik op een lijstje moet schrijven dat ik nog moet afwassen etc. omdat ik anders geen overzicht heb!
Later..
Heb vanochtend gewerkt dus mijn lichtje gaat uit. Ga zo even een tukkie doen. Ik heb wel een lijstje gemaakt wat ik allemaal nog moet doen. Het is toch eigenlijk te gek, dat ik op een lijstje moet schrijven dat ik nog moet afwassen etc. omdat ik anders geen overzicht heb!
Later..
woensdag 14 november 2007 om 21:04
He meiden.
Ik wil jullie iets vertellen over mijn laatste therapiegesprek. Al lange tijd maken we in therapie het onderscheid tussen 2 kanten in mij (in velen van ons trouwens): namelijk allereerst mijn ongezonde, destructieve kant. Die kant van mij is hard naar mezelf, geeft mijzelf voortdurend de schuld van dingen, zorgt niet goed voor mezelf, gaat onachtzaam met mijn eigen gevoelens om, vindt mijzelf en ook het leven niet de moeite waard, noem maar op. Dit versus de andere kant, mijn gezonde (constructieve) kant. Die kant in mij wil goed voor zichzelf zorgen (in gedrag en in emotioneel opzicht), zichzelf begrijpen, mezelf de moeite waard vinden, mild zijn voor mijzelf, het leven zinvol vinden.
Jullie snappen het al, de gezonde kant moet steeds meer tot ontwikkeling komen. De destructieve kant moet ik elke keer terzijde schoppen als het ware. Ik weet niet of het begrijpelijk is wat ik schrijf, maar ik ervaar dit als een jarenlange strijd die ik voer. Nog steeds wint vaak de ongezonde kant in mij helaas. Daar horen de depressieve gedachten namelijk ook bij en de stemmingswisselingen, eigenlijk alle symptomen. As voorbeeld hiervoor noem ik de stemmingswisselingen. Doordat je onopmerkzaam bent naar je eigen oprechte gevoelens van verdriet of boosheid ga je er aan voorbij, waardoor het uiteindelijk door een minimaal iets getriggerd kan worden en tot uiting komt op een manier die niet snel zoden aan de dijk zet. We maken als het ware of emoties weg (dat doe ik vaak), of we maken ze groter dan ze zijn. Zodra je op je eigen gevoelens let en ze blijft onderzoeken (waar voel ik het, waar gaat het over, wat wil ik ermee doen, aan wie wil ik er wat over vertellen..) kun je er invloed op uitoefenen.
De laatste keer zijn we op een punt aangekomen waarin zij (de therapeut) mij eigenlijk dwingt tot het maken van een keuze. Het is in mijn hand. De grote vraag is als het ware: Vind ik mijzelf de moeite waard om moeite voor te doen, elke dag weer. Gun ik het mijzelf en wil ik vanaf nu elke keer die lelijke kant van me opzij zetten. Het antwoord kan ja of nee zijn. Voor een ander zou het antwoord misschien meteen ja zijn, maar toch is dit voor mij niet zo simpel. Ook bij deze vraag komen elke keer mijn twijfels opzetten en mijn negatieve zelfbeeld en mijn negatieve beeld over de toekomst. Ik denk ook dat ik dat nog niet kan. Zij geeft aan dat dit echter ook die destructieve kant is die me probeert eronder te krijgen. Echt, mijn hoofd loopt over als ik erover nadenk. Ik wil volmondig ja zeggen. Ik wil de dagen weer zinvol vinden en blij zijn met mezelf. Ik ben echter ook kennelijk heel bang voor die 'kracht' die ik ergens toch wel in mezelf heb. Ik weet ook niet hoe ik praktisch de dagen (en de toekomst) nu zinvol moet vullen, aangezien ik veel thuis ben (vanwege mijn gezondheid) en anderzijds slecht alleen kan zijn).
Ik weet eigenlijk het antwoord wel (JA!). Ik krijg het er alleen nog niet helemaal uit.. Ik ben in gedrag dan alweer een beetje begonnen door bijv. mijn bloedsuikers weer scherp in de gaten te houden. Alleen een beetje is niet voldoende. Praat ik in raadsels of is er iemand die dit herkent in zekere zin?
Voor nu laat ik het even hierbij. Liefs en take care allemaal.
Ik wil jullie iets vertellen over mijn laatste therapiegesprek. Al lange tijd maken we in therapie het onderscheid tussen 2 kanten in mij (in velen van ons trouwens): namelijk allereerst mijn ongezonde, destructieve kant. Die kant van mij is hard naar mezelf, geeft mijzelf voortdurend de schuld van dingen, zorgt niet goed voor mezelf, gaat onachtzaam met mijn eigen gevoelens om, vindt mijzelf en ook het leven niet de moeite waard, noem maar op. Dit versus de andere kant, mijn gezonde (constructieve) kant. Die kant in mij wil goed voor zichzelf zorgen (in gedrag en in emotioneel opzicht), zichzelf begrijpen, mezelf de moeite waard vinden, mild zijn voor mijzelf, het leven zinvol vinden.
Jullie snappen het al, de gezonde kant moet steeds meer tot ontwikkeling komen. De destructieve kant moet ik elke keer terzijde schoppen als het ware. Ik weet niet of het begrijpelijk is wat ik schrijf, maar ik ervaar dit als een jarenlange strijd die ik voer. Nog steeds wint vaak de ongezonde kant in mij helaas. Daar horen de depressieve gedachten namelijk ook bij en de stemmingswisselingen, eigenlijk alle symptomen. As voorbeeld hiervoor noem ik de stemmingswisselingen. Doordat je onopmerkzaam bent naar je eigen oprechte gevoelens van verdriet of boosheid ga je er aan voorbij, waardoor het uiteindelijk door een minimaal iets getriggerd kan worden en tot uiting komt op een manier die niet snel zoden aan de dijk zet. We maken als het ware of emoties weg (dat doe ik vaak), of we maken ze groter dan ze zijn. Zodra je op je eigen gevoelens let en ze blijft onderzoeken (waar voel ik het, waar gaat het over, wat wil ik ermee doen, aan wie wil ik er wat over vertellen..) kun je er invloed op uitoefenen.
De laatste keer zijn we op een punt aangekomen waarin zij (de therapeut) mij eigenlijk dwingt tot het maken van een keuze. Het is in mijn hand. De grote vraag is als het ware: Vind ik mijzelf de moeite waard om moeite voor te doen, elke dag weer. Gun ik het mijzelf en wil ik vanaf nu elke keer die lelijke kant van me opzij zetten. Het antwoord kan ja of nee zijn. Voor een ander zou het antwoord misschien meteen ja zijn, maar toch is dit voor mij niet zo simpel. Ook bij deze vraag komen elke keer mijn twijfels opzetten en mijn negatieve zelfbeeld en mijn negatieve beeld over de toekomst. Ik denk ook dat ik dat nog niet kan. Zij geeft aan dat dit echter ook die destructieve kant is die me probeert eronder te krijgen. Echt, mijn hoofd loopt over als ik erover nadenk. Ik wil volmondig ja zeggen. Ik wil de dagen weer zinvol vinden en blij zijn met mezelf. Ik ben echter ook kennelijk heel bang voor die 'kracht' die ik ergens toch wel in mezelf heb. Ik weet ook niet hoe ik praktisch de dagen (en de toekomst) nu zinvol moet vullen, aangezien ik veel thuis ben (vanwege mijn gezondheid) en anderzijds slecht alleen kan zijn).
Ik weet eigenlijk het antwoord wel (JA!). Ik krijg het er alleen nog niet helemaal uit.. Ik ben in gedrag dan alweer een beetje begonnen door bijv. mijn bloedsuikers weer scherp in de gaten te houden. Alleen een beetje is niet voldoende. Praat ik in raadsels of is er iemand die dit herkent in zekere zin?
Voor nu laat ik het even hierbij. Liefs en take care allemaal.
woensdag 14 november 2007 om 22:41
Lieve Robin, je praat voor mij in grote herkenning hoor! Maak je daar maar niet druk om. Het zal denk ik voor velen wel heel herkenbaar zijn, want dat is namelijk vaak de onderliggende oorzaak van depressies en iedereen die depressies in zijn/haar leven heeft meegemaakt en daar weer bovenop is gekomen, weet dat het zo werkt. Een depressie wordt namelijk veroorzaakt door de ongezonde en onconstructieve kant van een mens (omdat je vaak niet geleerd hebt hoe het anders kan).
Wat ik uit jouw verhaal opmaak, is dat je niet durft te zeggen dat je voor JA kiest. Je bent bang voor wat het allemaal inhoudt, dat het te moeilijk of te zwaar is etc. Begrijp ik dat een beetje goed? Ten eerste, wees ook hier weer mild voor jezelf. Dat is een leerproces dat je niet inene onder de knie hoeft te hebben. Je maakt het nu voor jezelf als een hele grote keuze met erg veel (zware) verantwoordelijkheid en die verantwoordelijkheid kan ook erg eng voelen, want wat nu als je faalt. Zoiets als dit kost tijd en je mag altijd wel eens in de fout gaan. Dit kost tijd, dus gun jezelf dat.
Ik denk dat de basale vraag sec is (waar je ook al antwoord op hebt gegeven) of je het jezelf gunt om zo prettig mogelijk is je velletje te zitten en dat je weer vertrouwen wil leren hebben in jezelf en de toekomst. Het is dus meer een grote vraag naar jezelf (los van alle stappen dat het kost): wil ik anders, wil ik beter, wil ik de energie weer voelen stromen, etc. En de rest, nou, dat doe je gewoon samen. Dit hoef je echt niet alleen te doen! Meis, ik snap je angst. Maar uiteindelijk valt het erg mee denk ik. Als je eenmaal die flow te pakken hebt, als je een beetje begint te begrijpen hoe je in elkaar steekt, dan wil je ook graag vooruit.
En dat dat met vallen en opstaan gebeurt is helemaal niet erg!
Grote dikke knufffel voor jou!
Liefs Intiem
Wat ik uit jouw verhaal opmaak, is dat je niet durft te zeggen dat je voor JA kiest. Je bent bang voor wat het allemaal inhoudt, dat het te moeilijk of te zwaar is etc. Begrijp ik dat een beetje goed? Ten eerste, wees ook hier weer mild voor jezelf. Dat is een leerproces dat je niet inene onder de knie hoeft te hebben. Je maakt het nu voor jezelf als een hele grote keuze met erg veel (zware) verantwoordelijkheid en die verantwoordelijkheid kan ook erg eng voelen, want wat nu als je faalt. Zoiets als dit kost tijd en je mag altijd wel eens in de fout gaan. Dit kost tijd, dus gun jezelf dat.
Ik denk dat de basale vraag sec is (waar je ook al antwoord op hebt gegeven) of je het jezelf gunt om zo prettig mogelijk is je velletje te zitten en dat je weer vertrouwen wil leren hebben in jezelf en de toekomst. Het is dus meer een grote vraag naar jezelf (los van alle stappen dat het kost): wil ik anders, wil ik beter, wil ik de energie weer voelen stromen, etc. En de rest, nou, dat doe je gewoon samen. Dit hoef je echt niet alleen te doen! Meis, ik snap je angst. Maar uiteindelijk valt het erg mee denk ik. Als je eenmaal die flow te pakken hebt, als je een beetje begint te begrijpen hoe je in elkaar steekt, dan wil je ook graag vooruit.
En dat dat met vallen en opstaan gebeurt is helemaal niet erg!
Grote dikke knufffel voor jou!
Liefs Intiem
donderdag 15 november 2007 om 15:40
Joh, Robin, hier ook herkenbaar hoor. Als we nergens een probleem mee hadden, hadden we tenslotte geen diagnose en hoefden we onszelf ook niet te proberen te verbeteren. Wel vind ik het een moeilijke om op te reageren. Weet niet zo goed wat ik er nu van vind.
Volgens mij heeft bijna iedereen destructief gedrag maar is het voor ons moeilijker dat naast ons neer te leggen, ons er niet door te laten meeslepen?
Natuurlijk wil je wel anders, anders zat je niet eens in therapie, praatte je hier niet eens over maar willen en doen is echt verschillend.
Wat ik me afvraag is of het wel mogelijk is om je destructieve kant altijd maar opzij te zetten. Het is een deel van je en het heeft ergens ook zijn voordelen. Klinkt apart maar het voordeel is dat je dus wel heel goed weet waar de zwakke punten liggen. Mijn destructieve kant wijst me daar namelijk vaak genoeg op. Als ik dat altijd maar terzijde zou schuiven, steek ik dan niet de kop in het zand.Jouw therapeut zou waarschijnlijk zeggen dat dat een poging van het destructieve is om niks te hoeven doen :]
Maar goed, we doen niet niks. We doen er toch best het één en ander aan. We praten of schrijven erover, we zoeken hulp, proberen manieren te vinden om toch de dingen waar we moeite mee hebben te doen.
Tot zover even, heb vandaag al best veel geschreven her en der. Ben er nu even klaar mee. Bovendien moet ik honden uitlaten, douchen en nog een paar telefoontjes plegen én naar de bieb vanavond.
Volgens mij heeft bijna iedereen destructief gedrag maar is het voor ons moeilijker dat naast ons neer te leggen, ons er niet door te laten meeslepen?
Natuurlijk wil je wel anders, anders zat je niet eens in therapie, praatte je hier niet eens over maar willen en doen is echt verschillend.
Wat ik me afvraag is of het wel mogelijk is om je destructieve kant altijd maar opzij te zetten. Het is een deel van je en het heeft ergens ook zijn voordelen. Klinkt apart maar het voordeel is dat je dus wel heel goed weet waar de zwakke punten liggen. Mijn destructieve kant wijst me daar namelijk vaak genoeg op. Als ik dat altijd maar terzijde zou schuiven, steek ik dan niet de kop in het zand.Jouw therapeut zou waarschijnlijk zeggen dat dat een poging van het destructieve is om niks te hoeven doen :]
Maar goed, we doen niet niks. We doen er toch best het één en ander aan. We praten of schrijven erover, we zoeken hulp, proberen manieren te vinden om toch de dingen waar we moeite mee hebben te doen.
Tot zover even, heb vandaag al best veel geschreven her en der. Ben er nu even klaar mee. Bovendien moet ik honden uitlaten, douchen en nog een paar telefoontjes plegen én naar de bieb vanavond.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 15 november 2007 om 16:09
Intiem, inderdaad is het goed om hierin ook mild naar mezelf te zijn. Aan de andere kant kan het misschien ook goed zijn om eens een knoop door te hakken: Maak ik nu echt een keus om goed voor mezelf te gaan zorgen, zo goed mogelijk, op alle gebieden. Zet ik mezelf nu eens voorop. Maar ja, dat is inderdaad de grote vraag waar het continu om gaat, bij ons allemaal. Het lastige is dat ik nu denk: ik ga ervoor, maar weet dat dat afhangt van mijn bui op het moment zelf. De uitdaging blijft om mijn negatieve gedachten de deur uit te zetten op het moment dat ze er zijn..
Zo zag ik het nog niet, fijn dat je me erop wijst, dat ik het nu als een veel te gote keuze maak. Story of my life is: Ik moet dit en dat, maar.. ik kan niet/ ik durf niet.. Bedankt voor je lieve reactie.
Shahla, jij ook dankjewel. Je hebt denk ik gelijk dat iedereen destructief gedrag heeft, ik denk alleen dat anderen er vaak meer verantwoordelijkheid voor nemen en zo er iets aan kunnen doen om het te stoppen/ te voorkomen. Wij (ik zei de gek haha) zien het vaak meer als iets wat je overkomt ofzo? Tenminste, ik heb daar lang last van gehad. ik begin steeds meer door te krijgen dat ik er toch zelf de hand in heb, bijv. in mijn emoties herkennen.
Ook maakt het bij ons natuurlijk dat het in herhaling voorkomt, én dat we er last van hebben (of soms anderen).
Je hebt gelijk, natuurlijk wil ik het anders. Het klopt echter wel dat er ook een kant in mij is die echt mezelf ten gronde wil richten (bijv. als je veel denkt aan de dood, of als je slecht voor jezelf zorgt, of voorsommige mensen die automutileren). Natuurlijk is dit niet bewust, maar door de therapie die ik heb ga ik dat inzien, pijnlijk genoeg. Alsof ik niet de moeite waard ben om mijn best voor te doen..
We doen ook niet niks, dat zeg ik daar ook altijd. Zij vraagt me dan of ik dat genoeg vind, dat ik heus wel 'iets' doe. Mm ja ze is niet bepaald van de zachte aanpak ;( Het is misschien nog niet genoeg in mijn geval omdat ik nog veel last heb van mezelf.
Zo zag ik het nog niet, fijn dat je me erop wijst, dat ik het nu als een veel te gote keuze maak. Story of my life is: Ik moet dit en dat, maar.. ik kan niet/ ik durf niet.. Bedankt voor je lieve reactie.
Shahla, jij ook dankjewel. Je hebt denk ik gelijk dat iedereen destructief gedrag heeft, ik denk alleen dat anderen er vaak meer verantwoordelijkheid voor nemen en zo er iets aan kunnen doen om het te stoppen/ te voorkomen. Wij (ik zei de gek haha) zien het vaak meer als iets wat je overkomt ofzo? Tenminste, ik heb daar lang last van gehad. ik begin steeds meer door te krijgen dat ik er toch zelf de hand in heb, bijv. in mijn emoties herkennen.
Ook maakt het bij ons natuurlijk dat het in herhaling voorkomt, én dat we er last van hebben (of soms anderen).
Je hebt gelijk, natuurlijk wil ik het anders. Het klopt echter wel dat er ook een kant in mij is die echt mezelf ten gronde wil richten (bijv. als je veel denkt aan de dood, of als je slecht voor jezelf zorgt, of voorsommige mensen die automutileren). Natuurlijk is dit niet bewust, maar door de therapie die ik heb ga ik dat inzien, pijnlijk genoeg. Alsof ik niet de moeite waard ben om mijn best voor te doen..
We doen ook niet niks, dat zeg ik daar ook altijd. Zij vraagt me dan of ik dat genoeg vind, dat ik heus wel 'iets' doe. Mm ja ze is niet bepaald van de zachte aanpak ;( Het is misschien nog niet genoeg in mijn geval omdat ik nog veel last heb van mezelf.
donderdag 15 november 2007 om 20:00
Lieve Robin, wat ik op dagbehandeling heb geleerd is dat je jezelf best wat kunt kneden en kunt leren dingen anders aan te pakken en op die manier ook een positieve invloed uit kunt oefenen op depressie gevoeligheid. We hebben het er al best vaak over gehad wat dat dan voor leerprocessen zijn (bijvoorbeeld leren (her)kennen van gevoelens en daarnaar beginnen te luisteren en daarmee te oefenen).
Dit proces van het willen sleutelen aan jezelf betekend echter niet dat je ooit helemaal afkomt van je zwakke plekken. Je leert jezelf alleen anders kennen en weten dat je zwakke plekken hebt en hoe die werken. De zwakke plekken zul je ook nooit geheel weg kunnen nemen. Maar je kunt bijvoorbeeld wel leren wat die zwakte triggert. Als ik weer depressief zou willen worden, is dat vrij gemakkelijk gebeurt hoor. Waarom? Omdat ik nu eenmaal een vrij destructief persoon in mij heb zitten die graag de baas wil spelen. Ik heb iemand in mij zitten die graag het scherp van de snede opzoekt, die deels door mijn verleden hele rare en zieke denkpatronen heeft ontwikkeld, etc. Deze persoon (ik hou het maar een beetje abstract) woont nog steeds in mij, maar krijgt gewoon niet zoveel ruimte meer. Op zwakke momenten komt 'ze' nog wel naar buiten hoor en dan moet ik hard mijn best doen om 'haar' weer terug te stoppen en maar een bescheiden plekje toe te bedelen. Maar het kan wel. En soms zie ik 'die ander' ook een hele tijd niet en zou ik bijna vergeten dat 'ze' nog wel bestaat. Maar ik maak mezelf geen illusies (meer) dat 'ze' ooit helemaal uit mijn leven veerdwijnt. Ik moet wat dat betreft gewoon vriendjes worden met die kant van mezelf en dus ook dat stuk (hoe stom en ziek en twisted ik het ook vind) accepteren.
Maar wat ik in het verleden al eens heb geschreven wat ik heb geleerd op dagbehandeling: je verleden en je zwaktes gaan niet bij je weg, hoeveel therapie je ook krijgt. Bepaalde stukken zijn onderdeel geworden van wie je bent. Maar je kunt er wel op een positieve manier mee leren omgaan ipv een negatieve, een goeie (bescheiden) plek geven en je krachten ontwikkelen, waardoor die sterker worden. Daarmee slaat de balans positief uit en dat wil dus helemaal niet zeggen dat je al je demonen overboord moet gooien (dat kan geeneens).
Dus ik snap ook wel wat Shahla zegt, maar ik denk dat je het te letterlijk neemt wat de therapeut bedoelt. Het ligt nl. niet zo zwart/wit. Het gaat er volgens mij meer om of je de gezonde Robin wil leren groeien en de ongezonde Robin wil leren wat bescheidener te worden. Het is dus helemaal niet gezegd dat je de ongezonde Robin uit het raam moet flikkeren. Het betekend een accentverschil, een verplaatsen van je krachten van negatief naar positief zoiets?
Dit proces van het willen sleutelen aan jezelf betekend echter niet dat je ooit helemaal afkomt van je zwakke plekken. Je leert jezelf alleen anders kennen en weten dat je zwakke plekken hebt en hoe die werken. De zwakke plekken zul je ook nooit geheel weg kunnen nemen. Maar je kunt bijvoorbeeld wel leren wat die zwakte triggert. Als ik weer depressief zou willen worden, is dat vrij gemakkelijk gebeurt hoor. Waarom? Omdat ik nu eenmaal een vrij destructief persoon in mij heb zitten die graag de baas wil spelen. Ik heb iemand in mij zitten die graag het scherp van de snede opzoekt, die deels door mijn verleden hele rare en zieke denkpatronen heeft ontwikkeld, etc. Deze persoon (ik hou het maar een beetje abstract) woont nog steeds in mij, maar krijgt gewoon niet zoveel ruimte meer. Op zwakke momenten komt 'ze' nog wel naar buiten hoor en dan moet ik hard mijn best doen om 'haar' weer terug te stoppen en maar een bescheiden plekje toe te bedelen. Maar het kan wel. En soms zie ik 'die ander' ook een hele tijd niet en zou ik bijna vergeten dat 'ze' nog wel bestaat. Maar ik maak mezelf geen illusies (meer) dat 'ze' ooit helemaal uit mijn leven veerdwijnt. Ik moet wat dat betreft gewoon vriendjes worden met die kant van mezelf en dus ook dat stuk (hoe stom en ziek en twisted ik het ook vind) accepteren.
Maar wat ik in het verleden al eens heb geschreven wat ik heb geleerd op dagbehandeling: je verleden en je zwaktes gaan niet bij je weg, hoeveel therapie je ook krijgt. Bepaalde stukken zijn onderdeel geworden van wie je bent. Maar je kunt er wel op een positieve manier mee leren omgaan ipv een negatieve, een goeie (bescheiden) plek geven en je krachten ontwikkelen, waardoor die sterker worden. Daarmee slaat de balans positief uit en dat wil dus helemaal niet zeggen dat je al je demonen overboord moet gooien (dat kan geeneens).
Dus ik snap ook wel wat Shahla zegt, maar ik denk dat je het te letterlijk neemt wat de therapeut bedoelt. Het ligt nl. niet zo zwart/wit. Het gaat er volgens mij meer om of je de gezonde Robin wil leren groeien en de ongezonde Robin wil leren wat bescheidener te worden. Het is dus helemaal niet gezegd dat je de ongezonde Robin uit het raam moet flikkeren. Het betekend een accentverschil, een verplaatsen van je krachten van negatief naar positief zoiets?
donderdag 15 november 2007 om 20:07
Dat si ook juist het moeilijke eraan. Want het ene moment kan en wil je erin geloven, voel je je sterk, wil je anders, wil je beter. En het volgende moment is die kracht ver te zoeken, ben je bang voor wat komen gaat, geloof je er niet in, voel je je niet sterk genoeg, heb je helemaal geen energie, laat staan om demonen aan te gaan.
Maar goed, daar moet je nu nog helemaal niet aan denken. Je begint gewoon met kleine stapjes en alles wat er onderweg met je gebeurt steunt je om telkens weer kleine stapjes erbij te doen. En als de stappen te groot zijn, omdat je merkt dat je de handdoek in de ring wil gooien, je het niet kan, etc., dan betekend dat dat je met nog meer hulp nog kleinere stapjes moet zetten. Net zolang totdat je wel slootje over kunt springen...
donderdag 15 november 2007 om 20:26
Vandaag een rare dag, ik bespaar jullie de details. Maar zonet een fysiek handgemeen gehad met vriend sinds jaren. Dit is toch niet wat ik gedacht had van deze avond. En dat terwijl we gewoon een gezellige eind middag/vroege avond hadden. Wat er precies gebeurt is, ik weet het niet?
Vanmiddag met dochter en een vriendin van mij naar de dierentuin geweest. Voor het eerst sinds 20 jaar denk ik. Dit was ook "wel" gezellig, maar erg intensief met een ietwat dwarse peuterdochter. Ik heb iig een dierentuin abo kado gekregen en nu kan ik het hele jaar door op mijn dooie gemakje met dochter naar de dierentuin (is maar 20 minuutjes fietsen -als ik weer een fiets heb- vanaf mijn huis) bij gebrek aan kinderboerderij in de omgeving.
Voor morgen cancel ik mijn vergadering bij Art-ics, want ik trek het echt niet dat heen en weer gereis de hele tijd. Ik heb gewoon de energie niet en ik heb last van erg veel spanning, alweer een hele tijd. Mijn behandelaar en ik hebben al besproken om te gaan kijken of ik niet iets kan oppakken wat meer in de buurt is, dus bijvoorbeeld bij het RIBW in Arnhem ipv Nijmegen.
Ik heb vanmiddag mijn eerste reikibehandeling ever gehad haha. En ik ben zo'n mega nuchtere troela die daar geeneens in geloofd. Maar ach, ik was wel lekker ontspannen erna net als bij een massage (vriendin van mij had haar eerste cursus af ofzo en ik had zo'n gespannen nek, dus 1 + 1 = 2).
Zometeen babys wil is wet kijken, vind ik erg leuk.
Vanmiddag met dochter en een vriendin van mij naar de dierentuin geweest. Voor het eerst sinds 20 jaar denk ik. Dit was ook "wel" gezellig, maar erg intensief met een ietwat dwarse peuterdochter. Ik heb iig een dierentuin abo kado gekregen en nu kan ik het hele jaar door op mijn dooie gemakje met dochter naar de dierentuin (is maar 20 minuutjes fietsen -als ik weer een fiets heb- vanaf mijn huis) bij gebrek aan kinderboerderij in de omgeving.
Voor morgen cancel ik mijn vergadering bij Art-ics, want ik trek het echt niet dat heen en weer gereis de hele tijd. Ik heb gewoon de energie niet en ik heb last van erg veel spanning, alweer een hele tijd. Mijn behandelaar en ik hebben al besproken om te gaan kijken of ik niet iets kan oppakken wat meer in de buurt is, dus bijvoorbeeld bij het RIBW in Arnhem ipv Nijmegen.
Ik heb vanmiddag mijn eerste reikibehandeling ever gehad haha. En ik ben zo'n mega nuchtere troela die daar geeneens in geloofd. Maar ach, ik was wel lekker ontspannen erna net als bij een massage (vriendin van mij had haar eerste cursus af ofzo en ik had zo'n gespannen nek, dus 1 + 1 = 2).
Zometeen babys wil is wet kijken, vind ik erg leuk.
donderdag 15 november 2007 om 21:23
Dit helpt Intiem. Kennelijk kijk ik ook hier weer iets te zwart-wit tegen aan. Als je het op jouw manier bekijkt haalt dat echt de druk van de ketel. Het kan ook niet ineens omslaan, je gedachten, je gedrag. Vanmiddag dacht ik: Ja, nu ga ik het anders doen, dat wil ik en ik kan het. Vervolgens ben ik vanavond erg moe en heb veel last van die pijn. Daar word ik dan somber van en zie het gelijk niet meer zitten. Zo'n tegenvaller dan toch weer. Ik denk dan met mijn stomme kop dan echt dat ik 'veranderd' ben.
Dus jij hebt een heftige avond achter de rug. Als je iets er over kwijt wilt, je weet waar hé. Wat rot voor je joh. Is er geslagen, bedoel je dat?
Laat het maar even bezinken, lekker even tv-kijken (als dat lukt), en onthoud dat je hier terecht kunt. Meid ik zou het je zo gunnen dat jullie samen eens in een rustiger vaarwater komen..
Dus jij hebt een heftige avond achter de rug. Als je iets er over kwijt wilt, je weet waar hé. Wat rot voor je joh. Is er geslagen, bedoel je dat?
Laat het maar even bezinken, lekker even tv-kijken (als dat lukt), en onthoud dat je hier terecht kunt. Meid ik zou het je zo gunnen dat jullie samen eens in een rustiger vaarwater komen..
vrijdag 16 november 2007 om 09:35
Denken dat je veranderd bent, lijkt me toch een positieve gedachte. Hoeft het niet echt zo te zijn maar het geeft wel aan dat je gelooft in dat je anders kunt zijn of worden. Je zegt dat je bij wijze van al op moet schrijven dat je af moet wassen. Waarom schrijf je dan ook niet op wat je kunt doen om gebruik te maken van je positieve momenten? Als je daar meer uit kunt halen, wordt het al minder erg als je ook slechte momenten hebt.
Ik kan bijv. gemotiveerd raken van een boek wat mij vertelt wat ik ergens mee kan doen. Ik gebruik zo'n boek dan om eruit te halen wat ik interesant vind om (nog) iets mee te doen. Met dat soort boeken maak ik ook notities in een document op de computer.
Zo ben ik gisteravond begonnen met het aanmaken van drie lijsten.
Langetermijndoelen, kortetermijndoelen en dagelijkse doelen. (uit: tijdmanagement voor dummies - ben dol op dat soort boeken)
Voorbeeld. Op je langetermijndoellijst kan staan: een boek schrijven.
Een heel groot project wat je niet van vandaag op morgen voor elkaar hebt en waar je heel wat voor moet doen. Het is een wens, iets wat je nog eens voor elkaar wilt krijgen zodat je op je 80e vanachter de geraniums niet denkt 'had ik maar..' Het kan je ontmoedigen als je niet de stappen ernaartoe ook opschrijft. Die kun je dan specificeren op je langetermijndoelenlijst.
Zodat je overzicht hebt en weet wat je er allemaal voor moet doen.
Breek het in stukjes en probeer al die stukjes stap voor stap uit te voeren.
Die ene wens specificeren in stapjes worden dan de kortetermijndoelen en die schrijf je daar weer op. Wanneer je wat voor elkaar wilt hebben. Neem het ruim. Niks is zo frustrerend als je doel niet gehaald hebben.
Bovendien. Niet meteen al je gespecificeerde stapjes van een langetermijndoel op die kortetermijndoellijst zetten maar bv. de eerste drie stappen noteer je daar want die wil je in een kwartaal of een maand voor elkaar gebracht hebben.
Zelfs zo'n kortetermijnstap kan al heel veel lijken, zeker voor ons en daar is dan de dagelijkse doelenlijst voor. Om het nog weer in kleinere stukjes te hakken. De kortetermijndoelen specificeer je dus ook weer en daarvan neem je weer een deel voor je dagelijkse lijst. Daarnaast is zo'n dagelijkse lijst ook handig om niet de gewone dingen uit het oog te verliezen, zoals jezelf dwingen die dag af te wassen of de was op te vouwen of iemand te bellen om een betalingsregeling te treffen. Moet ik overigens van mezelf vandaag doen als taak. De was en het bellen.
En zo'n taak is ook een doel op zich. Je kunt het zien als klein stapje in de wens je huishouden en administratie op orde te krijgen en houden.
Het is niet zo dat ik die lijsten al allemaal af heb, de eerste opzet is gemaakt. Zo heb ik tot nu aan toe zeven lange termijndoelen. De limiet is tien, anders wordt het weer zo'n ongelovelijke onoverzichtelijke brei.
En die lijsten zijn ook voor bewerking vatbaar. Vooral de dagelijkse lijst. Het is namelijk totaal niet interessant over een jaar nog te weten dat je op 16 november 2007 de was opgevouwen hebt. Wel is het interessant te weten dat je op die datum bv. wel vijf bladzijden van je boek hebt geschreven. Tenslotte gaat het om dat soort doelen die je wilt bereiken en de voortgang daarvan in de gaten te houden en die notities daarvan bewaar je.
Dit is allemaal praktisch gezien maar het kan ook met je negatieve ik proberen minder ruimte te geven en je positieve ik meer. Wel even lastiger dit om te buigen naar een langetermijndoel en wat dan de kortetermijndoelen moeten worden. Maar misschien kan je therapeut daar iets mee?
Ik kan bijv. gemotiveerd raken van een boek wat mij vertelt wat ik ergens mee kan doen. Ik gebruik zo'n boek dan om eruit te halen wat ik interesant vind om (nog) iets mee te doen. Met dat soort boeken maak ik ook notities in een document op de computer.
Zo ben ik gisteravond begonnen met het aanmaken van drie lijsten.
Langetermijndoelen, kortetermijndoelen en dagelijkse doelen. (uit: tijdmanagement voor dummies - ben dol op dat soort boeken)
Voorbeeld. Op je langetermijndoellijst kan staan: een boek schrijven.
Een heel groot project wat je niet van vandaag op morgen voor elkaar hebt en waar je heel wat voor moet doen. Het is een wens, iets wat je nog eens voor elkaar wilt krijgen zodat je op je 80e vanachter de geraniums niet denkt 'had ik maar..' Het kan je ontmoedigen als je niet de stappen ernaartoe ook opschrijft. Die kun je dan specificeren op je langetermijndoelenlijst.
Zodat je overzicht hebt en weet wat je er allemaal voor moet doen.
Breek het in stukjes en probeer al die stukjes stap voor stap uit te voeren.
Die ene wens specificeren in stapjes worden dan de kortetermijndoelen en die schrijf je daar weer op. Wanneer je wat voor elkaar wilt hebben. Neem het ruim. Niks is zo frustrerend als je doel niet gehaald hebben.
Bovendien. Niet meteen al je gespecificeerde stapjes van een langetermijndoel op die kortetermijndoellijst zetten maar bv. de eerste drie stappen noteer je daar want die wil je in een kwartaal of een maand voor elkaar gebracht hebben.
Zelfs zo'n kortetermijnstap kan al heel veel lijken, zeker voor ons en daar is dan de dagelijkse doelenlijst voor. Om het nog weer in kleinere stukjes te hakken. De kortetermijndoelen specificeer je dus ook weer en daarvan neem je weer een deel voor je dagelijkse lijst. Daarnaast is zo'n dagelijkse lijst ook handig om niet de gewone dingen uit het oog te verliezen, zoals jezelf dwingen die dag af te wassen of de was op te vouwen of iemand te bellen om een betalingsregeling te treffen. Moet ik overigens van mezelf vandaag doen als taak. De was en het bellen.
En zo'n taak is ook een doel op zich. Je kunt het zien als klein stapje in de wens je huishouden en administratie op orde te krijgen en houden.
Het is niet zo dat ik die lijsten al allemaal af heb, de eerste opzet is gemaakt. Zo heb ik tot nu aan toe zeven lange termijndoelen. De limiet is tien, anders wordt het weer zo'n ongelovelijke onoverzichtelijke brei.
En die lijsten zijn ook voor bewerking vatbaar. Vooral de dagelijkse lijst. Het is namelijk totaal niet interessant over een jaar nog te weten dat je op 16 november 2007 de was opgevouwen hebt. Wel is het interessant te weten dat je op die datum bv. wel vijf bladzijden van je boek hebt geschreven. Tenslotte gaat het om dat soort doelen die je wilt bereiken en de voortgang daarvan in de gaten te houden en die notities daarvan bewaar je.
Dit is allemaal praktisch gezien maar het kan ook met je negatieve ik proberen minder ruimte te geven en je positieve ik meer. Wel even lastiger dit om te buigen naar een langetermijndoel en wat dan de kortetermijndoelen moeten worden. Maar misschien kan je therapeut daar iets mee?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 16 november 2007 om 09:42
Intiem, het klinkt inderdaad of er geslagen is over en weer. Ik hoop het niet. Als ik ergens allergisch voor geworden ben is het wel negatieve lichamelijkheid in een relatie. Heb zelf te maken gehad met huiselijk geweld. Niet in ernstige vorm, het kan altijd nog veel erger maar toch..ik vind zoiets echt heel erg.
Voor mij zou het volkomen onacceptabel zijn als mijn huidige vriend mij ooit een duw zou geven of een tik of iets in dezelfde categorie. Dan is daar meteen het gat van de deur. Ik wil zoiets nooit meer meemaken want meestal gaat het van kwaad tot erger. Ik zou na een duw niet meer kunnen geloven dat het daarbij blijft voortaan. Ik zou verwachten dat ik de volgende keer een klap krijg en de keer daarop twee enz. Daarom kan ik je daar slecht advies over geven of een hart onder de riem steken ofzoiets, omdat ik eigenlijk vind dat als zoiets gebeurt je weg moet wezen. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik vind daarentegen ook dat andere mensen voor zichzelf moeten bepalen wanneer ze uit een relatie stappen, wat voor hen nog wel acceptabel is.
Voor mij zou het volkomen onacceptabel zijn als mijn huidige vriend mij ooit een duw zou geven of een tik of iets in dezelfde categorie. Dan is daar meteen het gat van de deur. Ik wil zoiets nooit meer meemaken want meestal gaat het van kwaad tot erger. Ik zou na een duw niet meer kunnen geloven dat het daarbij blijft voortaan. Ik zou verwachten dat ik de volgende keer een klap krijg en de keer daarop twee enz. Daarom kan ik je daar slecht advies over geven of een hart onder de riem steken ofzoiets, omdat ik eigenlijk vind dat als zoiets gebeurt je weg moet wezen. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik vind daarentegen ook dat andere mensen voor zichzelf moeten bepalen wanneer ze uit een relatie stappen, wat voor hen nog wel acceptabel is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 16 november 2007 om 10:35
Graag zou ik van jullie advies willen krijgen in het volgende.
Sinds een aantal weken ben ik er achter dat ik borderline heb. Niet gediagnostiseerd door een arts of therapeut, maar door mezelf.
Enige tijd geleden is mijn relatie verbroken, hoewel het in eerste instantie mee leek te vallen, kwam de crisis na ongeveer 6 weken. Verbreken van alle contact met vrienden en familie, niet meer eten, wel veel alcohol drinken, omdat het maar eens afgelopen moest zijn en op het ene moment mijn ex-vriend bestoken met mail en sms met daarin hoe veel ik van hem houd en op het andere moment, het versturen van enorm kwetsende berichten.
In die periode heeft een familielid een brochure bij me in de brievenbus gedaan over borderline, en ik heb zelf geen enkele twijfel dat dat is waar ik last van heb.
Ik wil graag dat ik wat stabieler word en wat meer plezier krijg in mijn leven, maar weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken. Heb een behoorlijk wantrouwen in de geestelijke gezondheidszorg doordat gesprekken met een psycholoog, met een therapeut en een opname op de PAAZ in het verleden niet gewerkt hebben, waarschijnlijk vooral omdat ik er op dat moment niet aan toe was om iets aan mezelf te doen en ik binnen een week wel resultaat verwachtte.
Ik heb contact opgenomen met mijn huisarts, maar die kon me eigenlijk alleen vertellen dat hij niemand wist in mijn woonplaats die gespecialiseerd is in borderline, daar heb ik dus ook niet zo veel aan gehad.
Verder heb ik een boek gekocht dat over borderline gaat, ontzettend herkenbaar, en weet ik nu wat voor vormen van behandeling/therapie er zijn, en dat ik dus ook niet moet rekenen op een week om er mee om te leren gaan.
Ik wil heel graag weer eens vooruit gaan, in plaats van steeds achteruit, maar weet niet zo goed waar ik moet beginnen.
Graag dus jullie advies! Alvast bedankt.
Sinds een aantal weken ben ik er achter dat ik borderline heb. Niet gediagnostiseerd door een arts of therapeut, maar door mezelf.
Enige tijd geleden is mijn relatie verbroken, hoewel het in eerste instantie mee leek te vallen, kwam de crisis na ongeveer 6 weken. Verbreken van alle contact met vrienden en familie, niet meer eten, wel veel alcohol drinken, omdat het maar eens afgelopen moest zijn en op het ene moment mijn ex-vriend bestoken met mail en sms met daarin hoe veel ik van hem houd en op het andere moment, het versturen van enorm kwetsende berichten.
In die periode heeft een familielid een brochure bij me in de brievenbus gedaan over borderline, en ik heb zelf geen enkele twijfel dat dat is waar ik last van heb.
Ik wil graag dat ik wat stabieler word en wat meer plezier krijg in mijn leven, maar weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken. Heb een behoorlijk wantrouwen in de geestelijke gezondheidszorg doordat gesprekken met een psycholoog, met een therapeut en een opname op de PAAZ in het verleden niet gewerkt hebben, waarschijnlijk vooral omdat ik er op dat moment niet aan toe was om iets aan mezelf te doen en ik binnen een week wel resultaat verwachtte.
Ik heb contact opgenomen met mijn huisarts, maar die kon me eigenlijk alleen vertellen dat hij niemand wist in mijn woonplaats die gespecialiseerd is in borderline, daar heb ik dus ook niet zo veel aan gehad.
Verder heb ik een boek gekocht dat over borderline gaat, ontzettend herkenbaar, en weet ik nu wat voor vormen van behandeling/therapie er zijn, en dat ik dus ook niet moet rekenen op een week om er mee om te leren gaan.
Ik wil heel graag weer eens vooruit gaan, in plaats van steeds achteruit, maar weet niet zo goed waar ik moet beginnen.
Graag dus jullie advies! Alvast bedankt.
vrijdag 16 november 2007 om 10:39
Robin, lijstjes maken is ook voor mij de manier om dingen in m'n hoofd op orde te stellen. Ik moet wel zeggen dat toen ik heel onrustig was (lees: zwaar depressief) ik ALLES op het lijstje zetten, dat ik moest douchen, en dat ik het streekkrantje moest lezen, echt alles stond erop. Zo kreeg ik wel rust in m'n hoofd.
Lijstjes maken doe ik nog steeds en ik merk in tijden dat het wat minder gaat met me ik er meer 'onbenullige' dingen opzet.
Maar ach, als dat werkt voor ons ?!!
Je verhaal over 2 kanten is duidelijk. Ik denk dat een soort van cognitieve gedragstherapie hier goed bij helpt. Waar gaan je denkbeelden de mist in en hoe kun je dat ombuigen ? (de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik al cg heb gehad en het niet voldoende heeft geholpen maar okee....)
Wat ik aan mezelf merk bijvoorbeeld is dat als ik in een neerwaartse spiraal zit ik de dingen veel groter kan maken dan dat ze eigenlijk zijn. Emoties maak ik tot een overspannenheid, kleine gebeurtenissen maak ik olifanten van, een opmerking van m'n vriend maak ik een knallende ruzie van, etc.
herkenbaar dus.
En probeer er inderdaad niet TE streng mee aan de slag te gaan. Niet denken van "en nu gaat alles anders" want dan valt dat ook zo tegen, want zo werkt het helaas niet. Het zal met vallen en opstaan gaan.
Intiem; je verwoordt het heel mooi ! Ik voor mezelf zou het alleen geen 'iemand' noemen maar een 'iets' wat in me zit.
Wat vervelend van het handgemeen met je vriend........ik hoop dat de lucht weer is geklaard en dat het niet al te erg was....
Sterkte !
Shahla; dat klinkt als iets heel realistisch, die lijsten ! Goed idee ! Mijn valkuil zou wel zijn dat ik de termijnen te kort neem en dat ik wat er op die lijst sta dan ook MOET halen, terwijl ik dondersgoed zou weten dat er eigenlijk helemaal niets moet.....
Verder; ik heb gisteren al een sollicitatiegespek gehad voor een andere baan, helaas wilden ze 20 uur en ik wil graag 16 uur, 20 vind ik net teveel. Al is 16 ook teveel als ik me slecht voel, dan is zelfs 4 uur werken teveel.......Maandag hoor ik iets maar het zal wel niets worden ivm de uren. Ik pas wel perfect in het plaatje wat ze zoeken maar ja.......
Dat zou werkgever nr. 38585 worden.......benieuwd hoe lang ik dat weer vol ga houden. Dat is echt mijn grootste probleem wat me belemmerd in een "normaal" (wat is normaal) leventje.
Ik heb afgelopen week voor het eerst 2 dagen weer 4 uur gewerkt. Ging maandag nog niet zo goed, maar afgelopen woendag wel. Volgende week wil ik nog niet opbouwen dus weer 2 x 4 uur. En dan zien we die week erna wel weer verder.
Ik hoop dat iedereen een beetje een fijn weekend kan hebben !
Lijstjes maken doe ik nog steeds en ik merk in tijden dat het wat minder gaat met me ik er meer 'onbenullige' dingen opzet.
Maar ach, als dat werkt voor ons ?!!
Je verhaal over 2 kanten is duidelijk. Ik denk dat een soort van cognitieve gedragstherapie hier goed bij helpt. Waar gaan je denkbeelden de mist in en hoe kun je dat ombuigen ? (de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik al cg heb gehad en het niet voldoende heeft geholpen maar okee....)
Wat ik aan mezelf merk bijvoorbeeld is dat als ik in een neerwaartse spiraal zit ik de dingen veel groter kan maken dan dat ze eigenlijk zijn. Emoties maak ik tot een overspannenheid, kleine gebeurtenissen maak ik olifanten van, een opmerking van m'n vriend maak ik een knallende ruzie van, etc.
herkenbaar dus.
En probeer er inderdaad niet TE streng mee aan de slag te gaan. Niet denken van "en nu gaat alles anders" want dan valt dat ook zo tegen, want zo werkt het helaas niet. Het zal met vallen en opstaan gaan.
Intiem; je verwoordt het heel mooi ! Ik voor mezelf zou het alleen geen 'iemand' noemen maar een 'iets' wat in me zit.
Wat vervelend van het handgemeen met je vriend........ik hoop dat de lucht weer is geklaard en dat het niet al te erg was....
Sterkte !
Shahla; dat klinkt als iets heel realistisch, die lijsten ! Goed idee ! Mijn valkuil zou wel zijn dat ik de termijnen te kort neem en dat ik wat er op die lijst sta dan ook MOET halen, terwijl ik dondersgoed zou weten dat er eigenlijk helemaal niets moet.....
Verder; ik heb gisteren al een sollicitatiegespek gehad voor een andere baan, helaas wilden ze 20 uur en ik wil graag 16 uur, 20 vind ik net teveel. Al is 16 ook teveel als ik me slecht voel, dan is zelfs 4 uur werken teveel.......Maandag hoor ik iets maar het zal wel niets worden ivm de uren. Ik pas wel perfect in het plaatje wat ze zoeken maar ja.......
Dat zou werkgever nr. 38585 worden.......benieuwd hoe lang ik dat weer vol ga houden. Dat is echt mijn grootste probleem wat me belemmerd in een "normaal" (wat is normaal) leventje.
Ik heb afgelopen week voor het eerst 2 dagen weer 4 uur gewerkt. Ging maandag nog niet zo goed, maar afgelopen woendag wel. Volgende week wil ik nog niet opbouwen dus weer 2 x 4 uur. En dan zien we die week erna wel weer verder.
Ik hoop dat iedereen een beetje een fijn weekend kan hebben !
vrijdag 16 november 2007 om 10:42
Pigeon, ik persoonlijk vind zelf-diagnoses een beetje 'eng'.
Ook ik denk dat ik borderline heb, maar ga dat wel volledig laten testen. Want er zijn nog zoveel "stoornisssen" meer die ook dezelfde kenmerken hebben. Veel ziektes/stoornissen overlappen elkaar.
Ik denk als ik jou was dat ik toch nog een keer zou proberen terug te gaan naar het ggz. Een zelfdiagnose kun je verder niet zoveel mee en misschien is er wel iets heel anders aan de hand.
sterkte in ieder geval !
Ook ik denk dat ik borderline heb, maar ga dat wel volledig laten testen. Want er zijn nog zoveel "stoornisssen" meer die ook dezelfde kenmerken hebben. Veel ziektes/stoornissen overlappen elkaar.
Ik denk als ik jou was dat ik toch nog een keer zou proberen terug te gaan naar het ggz. Een zelfdiagnose kun je verder niet zoveel mee en misschien is er wel iets heel anders aan de hand.
sterkte in ieder geval !
vrijdag 16 november 2007 om 11:50
Bij mij werkt die neerwaartse spiraal twee kanten op. Ik kan inderdaad net als jij de dingen veel groter maken dan ze zijn. Snel van mijn stuk als het tegen zit maar dus ook heel onverschillig dat ik dingen laat liggen die wél al geregeld hadden moeten zijn. En dan later weer de problemen ervan hebben, zucht.
Dat is inderdaad een valkuil bij die lijsten, als je er termijnen aan gaat hangen. Ik zit even na te denken hoe dat handig te omzeilen is
Ik denk door aan de kortetermijndoelenlijst net als aan de langetermijndoelenlijst geen tijd te hangen. Daar heb je dan de dagelijkse lijst voor. Moet je wel zorgen dat je de stappen die je nodig hebt om het doel ooit te bereiken goed uiteengetrokken hebt in hapklare brokjes die je op één dag zou kunnen doen. Je kortetermijndoelen moeten dus goed in elkaar steken.
In elk geval heb ik van mijn dagelijkse lijst al twee dingen voor elkaar en het is nog administratie ook. Heeft geen donder met de langetermijndoelen te maken maar het moest wél gebeuren.
Nog een tip. Plan in het weekend van zo'n lijst alleen dingen die je echt wilt doen, leuke dingen, persoonlijke dingen en laat de zakelijke dingen en 'moeten-dingen' voor door de week zijn.
En, inderdaad, niks móet. Als je over een half jaar flauw bent van een doel schrap je die gewoon. Jezelf zeker niet dwingen om het toch te volbrengen. Het gaat er tenslotte om dat je iets doet wat je wilt bereiken. Als je het niet meer wilt bereiken, is het nutteloos ermee verder te gaan.
Het voordeel is dat ik het leuk vind om zulke lijsten te maken. Het uitvoeren kost meestal iets meer moeite haha
En als het slecht gaat, raakt dit in de slop máár, dan pak ik het wel weer op als het weer beter gaat. Momenteel gaat het aardig eigenlijk. Tja, de ongesteldheid is weer voorbij, dan kan ik meestal overal weer beter tegen. Tijdens de ongesteldheid werken de pillen toch minder goed en dat merk ik vaak behoorlijk!
Verder vrees ik, levensgenietertje, dat het altijd zwaar zal blijven. Om je werk leuk te vinden, jezelf er naar toe te slepen en om het vol te houden. Wel goed dat je hebt gesolliciteerd. Jammer dat de uren niet overeen kwamen maar zowel het bedrijf als jij hebben er niks aan als je toch akkoord gaat met de 20 uur, als je nu al weet dat je het niet vol gaat houden. Ook goed van je dat je niet te snel weer gaat opbouwen. Na volgende week verder zien is prima. Misschien gaat het beter, misschien niet, als je je nu al vastlegt, kan het weer zo tegenvallen en dat ontmoedigt.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 16 november 2007 om 11:55
Misschien heb je het inderdaad, Pigeon maar laat het dan aub testen. Dan weet je zeker dat je het in de juiste hoek zoekt en is het ook makkelijker om juiste wegen te bewandelen die je helpen om te gaan bij wat je mankeert. Ik dacht ook dat ik borderline had en dat klopte wel maar er was meer, er zat ook nog een dhysthyme stoornis bij en het maakt wel verschil wat voor type borderliner je dan bent. Je hoeft zeker niet te rekenen op een korte termijn en dat je dan van alles af bent als je daadwerkelijk borderline hebt. Ga er dan maar vanuit dat je er de rest van je leven aan vast zit. Het kan alleen maar afzwakken. Echt weggaan zal het nooit.
Je wilt graag vooruit. Oké, dat willen we allemaal maar met wát wil je dan precies vooruit gaan. Probeer dat voor jezelf helder te krijgen. Dán weet je waar je zou kunnen beginnen.
Je wilt graag vooruit. Oké, dat willen we allemaal maar met wát wil je dan precies vooruit gaan. Probeer dat voor jezelf helder te krijgen. Dán weet je waar je zou kunnen beginnen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 16 november 2007 om 12:15
Het gevaar bestaat dat jij (Robin), maar ik ook, dingen te groot maakt, waardoor het juist verlammend werkt. Er komt daardoor een te grote druk op te staan die ook niet past bij de realiteit. Want daarmee geef je zowel het negatieve als het positieve een te grote rol. Terwijl de realiteit vaker daar ergens tussenin zit. Als jij de kracht in jezelf vindt, dan zul je nog steeds slechte dagen houden en je dagen zullen voor het merendeel niet waanzinnig O.K zijn, maar gewoon o.k. Het verschil tussen goed en tevreden. Goed zal het soms zijn, als kado. Als bonus. Waar je je energie uit moet halen, is uit tevreden, uit goed genoeg, uit gewoon, net als de rest, niet bijzonder goed, niet bijzonder slecht, maar gewoon gewoontjes. Beetje saai he?
Dromen mag altijd, zoals ik wil een boek schrijven. Daar mag je naar streven en dan is het leuk en om mooi als je het haalt. Maar als je geen boek hebt geschreven, is het leven dan minder waard geweest? Ben je dan een slecht mens, etc.
Shahla, ik vind dat soort insteken altijd erg inspirerend en die liften mij ook altijd op in energie en stemming. Van zo te denken (zo'n boek dat het leven in wat tabelletjes past en de tips en trucs opsomt van een gelukkig leven), word ik vaak acuut vrolijk en die golf pakt me echt op en neemt me mee. Het gevaar bij mij is alleen dat ik altijd weer ergens aanspoel als gestrande walvis. Voor sommigen zal het werken als een speer. Die vinden helemaal hun ding, hun energie en hun geest terug en raken geinspireerd om nooit meer op te houden.
Ik heb zelf alleen al heel vaak ervaren dat dit soort dingen bij mij van korte duur is en dat de dip erna altijd veel groter is. Daarom waag ik me er ook nooit meer aan. Geen lange termijnplannen (nog) voor mij. Ik zet geen 'ik schrijf een boek' iets op mijn lijstje to do, want het zorgt bij mij voor acute stress en druk die ik niet kan hebben. Het voelt nl. alsof ik iets moet waarmaken en als ik dat niet doe/kan, dat ik dan weer faal!
Met dagbehandeling heb ik voor mezelf de lijstjes moeten laten varen. Voor sommigen werkt het goed, maar bij mij leverde het zoveel stress op. Ik schreef zo'n beetje alles op en alles was prioriteit. Ik zat gevangen in wat ik van mezelf moest (simpele huishouddingen werden door een lijstje een moeten ipv iets wat je ernaast doet). Ik heb echt een lijstjes verbod gekregen. Sinds ik die heb laten varen, is er doorgaans ook wat minder stress en kan ik meer genieten van mijn dagen. Ook als dat betekend dat ik eigenlijk geen f*ck gedaan heb. Voorheen deed ik nl. op sommige dagen ook geen f*ck, alleen dat lijstje wees me op alles wat ik NIET gedaan had. Nu doe ik hetzelfde (nl. op sommige dagen wederom geen f*ck), maar ligt daar niet zo'n afstraffend lijstje in de hoek om me er op te wijsen hoe slecht ik ben geweest. Zelfde dagen, andere beleving, minder schuldgevoel. Zoiets.
Zolang mijn dagen voor mij voldoen aan een bepaalde marge waarin ik kan schuiven qua stemming en goede en slechte dagen heb, maar over het geheel genomen binnen de lijntjes blijf heb ik voor mijn doen eigenlijk keurig gepresteerd.
Nu is dochter dan ook naar de creche en heb ik alleen nog maar koffie gedronken, en een beetje op de computer gezeten (en dochter aangekleed, wat telefoontjes gepleegd, een uur in de auto gezeten en weggebracht naar creche). Het is nu half twaalf en het voelt als weinig (het resultaat voelt als ik ben al uren wakker en heb alleen nog maar koffie gedronken). Maar de werkelijkheid is diverser en daarnaast, wat dan nog. Ik probeer mijn broodnodige rust te pakken, heb de vergadering afgezegd, heb besproken hoe ik verder ga met vrijwilligerswerk en we zijn overeen gekomen dat ik misschien ga overstappen naar Arnhem en daar een kennismaking krijg, en nu probeer ik de stress uit mijn nek te laten afvloeien. Ha heerlijk, eventjes helemaal niks! Nee hoor, de dag dat ik het zal missen dat ik geen boek heb geschreven, die gaat niet meer komen haha.
Shahla, ik begrijp goed hoe je daar instaat hoor, van dat geweld. Ik deel je mening eigenlijk wel. Probleem alleen is wel dat ik niet 1 agressor kan aanwijzen. We zijn beiden schuldig aan dit gedoe (zoveel zelfkennis heb ik dan wel). Het enige waar ik dan over na zou moeten denken is of onze relatie wel goed is voor ons op deze manier (maar goed, gezien mijn wens van relatietherapie is dat iets wat continu in mijn hoofd speelt). En ik heb spijt als haren op mijn kop dat onze dochter getuige is geweest van het hele gebeuren, hoewel ze er niet overstuur van was (maar dat komt denk ik omdat wij beiden er gek genoeg ook niet overstuur van waren). Het was echt een handgemeen zoals mannen ook wel eens met elkaar op de vuist kunnen. Zo van wie is hier de baas en dat pik ik niet van jou. Zonder huilen, schreeuwen, gillen, janken en ook zonder dat 1 van ons tweeen bang is voor de ander.
Nou ja, aangezien ik toch cryptisch aan het uitleggen ben, kan ik het beter goed doen. Kan best zijn dat ik geen recht doe aan de hele waarheid, want kan toch alleen maar voor mezelf spreken.
Start was een discussie over het heen en weer reizen en wie de volgende dag (vandaag dus) dochter naar creche zou brengen en hoe (auto versus openbaar vervoer). We kwamen er niet uit en waren het niet met elkaar eens. Vriend vond op een gegeven moment dat ik het meest verantwoordelijk was voor de situatie, omdat ik immers degene was die de reisstress door mijn verhuizing over ons af heb geroepen. Daar kregen we woorden over en aangezien hij op een gegeven moment ZO boos werd en de halve tafel omhoogtrok uit boosheid en ik geen zin meer had in zijn woorden, draaide ik me van hem af. Ik gaf aan dat ik er niet meer over wilde praten (stress stress en nog eens stress) en ging met mijn rug naar hem toe zitten. Hij bleef beuken met woorden dat ik hem niet kon en mocht negeren. HIj werd zo kwaad van hem ijskoud negeren, dat hij begon te roepen dat ik naar mijn huis moest. Maar ik had daar geen zin meer in. Het was laat, koud en ik was moe en ik had geen zin om weer anderhalf uur terug te moeten. Ik zei dat ik bleef en niet van plan was te vertrekken. Hij boos en ik zei dat hij me maar moest negeren.
Nou, dat ging hij dan ook maar doen. Vond ik verder niet erg, want ik was toch voor mezelf bezig. Nadat we zo een tijdje hadden gezeten, wilde ik op zijn computer. Want bij vriend heb ik eigenlijk niet zoveel te doen (ik heb daar nauwelijks eigen spullen). Dus ik lees meestal een stom boekje, kijk tv of zit op de computer. Maar hij heeft zijn computer beveiligd en ik kan er soms niet op. Dit keer weer. Dus ik vroeg of hij me even kon vertellen wat ik moest doen om er op te kunnen. Maar hij zei dat hij me negeerde en dat ik het maar uit moest zoeken. Heb rustig geprobeerd hem te vertellen dat hij me prima mag negeren, maar dat hij dit wel even kan vertellen. Wilde hij dus niet.
Ik was behoorlijk geergerd, omdat ik me qua computer zo afhankelijk van hem voel op dat gebied en liep boos naar tv om deze demonstratief aan te zetten. Dochter was in de kamer en had daar gespeeld en er lag nog allemaal speelgoed. Deze schopte ik boos aan de kant (tv moet je nl. de kamer inrollen) en vriend werd zo pissed dat ik het speelgoed van ons kind aan de kant schoof/schopte, dat hij me letterlijk een trap onder mijn hol gaf.
Daar werd ik zo kwaad van, dat ik hem aanvloog en we vervolgens op elkaar stonden te trappen. Eigenlijk zonder woorden, maar gewoon erg kwaad op elkaar. Dit duurde 1 minuut hooguit en toen was het klaar. Ik heb de rest van de avond bijna niks meer gezegd en hij ook niet. We hebben doodnormaal tegen dochter gedaan en die is zonder problemen gaan slapen. Ze vroeg wel of mama boos was en ik heb uitgelegd dat ik boos was op papa en papa boos was op mama en dat dat helemaal niet erg was en dat het allemaal weer goed zou zijn de volgende dag en dat ik helemaal niet boos op haar was en ze mijn grote schattebout is. Dat is het minste wat ik qua rechtbreien nog kon doen aan de situatie : (
Dus ik denk dat er wel te lezen valt dat ik in deze helemaal niet specifiek het zielige slachtoffer ben. Maar wel gewoon zo verbaasd ben dat het weer eens zo uit de hand kon lopen en waar we allebei toch onze woede vandaan halen? Tis me echt een raadsel...
Ik denk (laat ik het dan maar hopen) dat het beangstigend is geweest voor dochter en ik weet nog niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik denk ook dat het minder beangstigend was, omdat we beiden geen angst voelden en dat ook niet uitstraalden. Maar zoiets heftigs maakt op een kleintje natuurlijk grote indruk (dat kan ik me nog haarfijn herinneren van mijn eigen ouders nl.)
Dromen mag altijd, zoals ik wil een boek schrijven. Daar mag je naar streven en dan is het leuk en om mooi als je het haalt. Maar als je geen boek hebt geschreven, is het leven dan minder waard geweest? Ben je dan een slecht mens, etc.
Shahla, ik vind dat soort insteken altijd erg inspirerend en die liften mij ook altijd op in energie en stemming. Van zo te denken (zo'n boek dat het leven in wat tabelletjes past en de tips en trucs opsomt van een gelukkig leven), word ik vaak acuut vrolijk en die golf pakt me echt op en neemt me mee. Het gevaar bij mij is alleen dat ik altijd weer ergens aanspoel als gestrande walvis. Voor sommigen zal het werken als een speer. Die vinden helemaal hun ding, hun energie en hun geest terug en raken geinspireerd om nooit meer op te houden.
Ik heb zelf alleen al heel vaak ervaren dat dit soort dingen bij mij van korte duur is en dat de dip erna altijd veel groter is. Daarom waag ik me er ook nooit meer aan. Geen lange termijnplannen (nog) voor mij. Ik zet geen 'ik schrijf een boek' iets op mijn lijstje to do, want het zorgt bij mij voor acute stress en druk die ik niet kan hebben. Het voelt nl. alsof ik iets moet waarmaken en als ik dat niet doe/kan, dat ik dan weer faal!
Met dagbehandeling heb ik voor mezelf de lijstjes moeten laten varen. Voor sommigen werkt het goed, maar bij mij leverde het zoveel stress op. Ik schreef zo'n beetje alles op en alles was prioriteit. Ik zat gevangen in wat ik van mezelf moest (simpele huishouddingen werden door een lijstje een moeten ipv iets wat je ernaast doet). Ik heb echt een lijstjes verbod gekregen. Sinds ik die heb laten varen, is er doorgaans ook wat minder stress en kan ik meer genieten van mijn dagen. Ook als dat betekend dat ik eigenlijk geen f*ck gedaan heb. Voorheen deed ik nl. op sommige dagen ook geen f*ck, alleen dat lijstje wees me op alles wat ik NIET gedaan had. Nu doe ik hetzelfde (nl. op sommige dagen wederom geen f*ck), maar ligt daar niet zo'n afstraffend lijstje in de hoek om me er op te wijsen hoe slecht ik ben geweest. Zelfde dagen, andere beleving, minder schuldgevoel. Zoiets.
Zolang mijn dagen voor mij voldoen aan een bepaalde marge waarin ik kan schuiven qua stemming en goede en slechte dagen heb, maar over het geheel genomen binnen de lijntjes blijf heb ik voor mijn doen eigenlijk keurig gepresteerd.
Nu is dochter dan ook naar de creche en heb ik alleen nog maar koffie gedronken, en een beetje op de computer gezeten (en dochter aangekleed, wat telefoontjes gepleegd, een uur in de auto gezeten en weggebracht naar creche). Het is nu half twaalf en het voelt als weinig (het resultaat voelt als ik ben al uren wakker en heb alleen nog maar koffie gedronken). Maar de werkelijkheid is diverser en daarnaast, wat dan nog. Ik probeer mijn broodnodige rust te pakken, heb de vergadering afgezegd, heb besproken hoe ik verder ga met vrijwilligerswerk en we zijn overeen gekomen dat ik misschien ga overstappen naar Arnhem en daar een kennismaking krijg, en nu probeer ik de stress uit mijn nek te laten afvloeien. Ha heerlijk, eventjes helemaal niks! Nee hoor, de dag dat ik het zal missen dat ik geen boek heb geschreven, die gaat niet meer komen haha.
Shahla, ik begrijp goed hoe je daar instaat hoor, van dat geweld. Ik deel je mening eigenlijk wel. Probleem alleen is wel dat ik niet 1 agressor kan aanwijzen. We zijn beiden schuldig aan dit gedoe (zoveel zelfkennis heb ik dan wel). Het enige waar ik dan over na zou moeten denken is of onze relatie wel goed is voor ons op deze manier (maar goed, gezien mijn wens van relatietherapie is dat iets wat continu in mijn hoofd speelt). En ik heb spijt als haren op mijn kop dat onze dochter getuige is geweest van het hele gebeuren, hoewel ze er niet overstuur van was (maar dat komt denk ik omdat wij beiden er gek genoeg ook niet overstuur van waren). Het was echt een handgemeen zoals mannen ook wel eens met elkaar op de vuist kunnen. Zo van wie is hier de baas en dat pik ik niet van jou. Zonder huilen, schreeuwen, gillen, janken en ook zonder dat 1 van ons tweeen bang is voor de ander.
Nou ja, aangezien ik toch cryptisch aan het uitleggen ben, kan ik het beter goed doen. Kan best zijn dat ik geen recht doe aan de hele waarheid, want kan toch alleen maar voor mezelf spreken.
Start was een discussie over het heen en weer reizen en wie de volgende dag (vandaag dus) dochter naar creche zou brengen en hoe (auto versus openbaar vervoer). We kwamen er niet uit en waren het niet met elkaar eens. Vriend vond op een gegeven moment dat ik het meest verantwoordelijk was voor de situatie, omdat ik immers degene was die de reisstress door mijn verhuizing over ons af heb geroepen. Daar kregen we woorden over en aangezien hij op een gegeven moment ZO boos werd en de halve tafel omhoogtrok uit boosheid en ik geen zin meer had in zijn woorden, draaide ik me van hem af. Ik gaf aan dat ik er niet meer over wilde praten (stress stress en nog eens stress) en ging met mijn rug naar hem toe zitten. Hij bleef beuken met woorden dat ik hem niet kon en mocht negeren. HIj werd zo kwaad van hem ijskoud negeren, dat hij begon te roepen dat ik naar mijn huis moest. Maar ik had daar geen zin meer in. Het was laat, koud en ik was moe en ik had geen zin om weer anderhalf uur terug te moeten. Ik zei dat ik bleef en niet van plan was te vertrekken. Hij boos en ik zei dat hij me maar moest negeren.
Nou, dat ging hij dan ook maar doen. Vond ik verder niet erg, want ik was toch voor mezelf bezig. Nadat we zo een tijdje hadden gezeten, wilde ik op zijn computer. Want bij vriend heb ik eigenlijk niet zoveel te doen (ik heb daar nauwelijks eigen spullen). Dus ik lees meestal een stom boekje, kijk tv of zit op de computer. Maar hij heeft zijn computer beveiligd en ik kan er soms niet op. Dit keer weer. Dus ik vroeg of hij me even kon vertellen wat ik moest doen om er op te kunnen. Maar hij zei dat hij me negeerde en dat ik het maar uit moest zoeken. Heb rustig geprobeerd hem te vertellen dat hij me prima mag negeren, maar dat hij dit wel even kan vertellen. Wilde hij dus niet.
Ik was behoorlijk geergerd, omdat ik me qua computer zo afhankelijk van hem voel op dat gebied en liep boos naar tv om deze demonstratief aan te zetten. Dochter was in de kamer en had daar gespeeld en er lag nog allemaal speelgoed. Deze schopte ik boos aan de kant (tv moet je nl. de kamer inrollen) en vriend werd zo pissed dat ik het speelgoed van ons kind aan de kant schoof/schopte, dat hij me letterlijk een trap onder mijn hol gaf.
Daar werd ik zo kwaad van, dat ik hem aanvloog en we vervolgens op elkaar stonden te trappen. Eigenlijk zonder woorden, maar gewoon erg kwaad op elkaar. Dit duurde 1 minuut hooguit en toen was het klaar. Ik heb de rest van de avond bijna niks meer gezegd en hij ook niet. We hebben doodnormaal tegen dochter gedaan en die is zonder problemen gaan slapen. Ze vroeg wel of mama boos was en ik heb uitgelegd dat ik boos was op papa en papa boos was op mama en dat dat helemaal niet erg was en dat het allemaal weer goed zou zijn de volgende dag en dat ik helemaal niet boos op haar was en ze mijn grote schattebout is. Dat is het minste wat ik qua rechtbreien nog kon doen aan de situatie : (
Dus ik denk dat er wel te lezen valt dat ik in deze helemaal niet specifiek het zielige slachtoffer ben. Maar wel gewoon zo verbaasd ben dat het weer eens zo uit de hand kon lopen en waar we allebei toch onze woede vandaan halen? Tis me echt een raadsel...
Ik denk (laat ik het dan maar hopen) dat het beangstigend is geweest voor dochter en ik weet nog niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik denk ook dat het minder beangstigend was, omdat we beiden geen angst voelden en dat ook niet uitstraalden. Maar zoiets heftigs maakt op een kleintje natuurlijk grote indruk (dat kan ik me nog haarfijn herinneren van mijn eigen ouders nl.)
vrijdag 16 november 2007 om 14:16
Heb net geprobeerd te achterhalen hoe ik verzekerd ben en wat voor soort therapie ik heb en wat ik kan verwachten voor 2008.
Niemand weet het volgens mij zeker. Ik heb schijnbaar gewone basistherapie die niet specialistisch is maar ook niet-niet-specialistisch (zie gezondheid, topic over de verzekeringen). Vergelijkbaar met huisarstenzorg en dat wordt nu volledig vergoed door zorgkantoor en blijft straks vergoed door verzekeraar...
Vaaaaag!
Niemand weet het volgens mij zeker. Ik heb schijnbaar gewone basistherapie die niet specialistisch is maar ook niet-niet-specialistisch (zie gezondheid, topic over de verzekeringen). Vergelijkbaar met huisarstenzorg en dat wordt nu volledig vergoed door zorgkantoor en blijft straks vergoed door verzekeraar...
Vaaaaag!
zaterdag 17 november 2007 om 13:23
Ik bewonder je openhartigheid, Intiem, dat zal niet makkelijk zijn geweest. Daarom ga ik ook niet een oordeel vellen over wie ik vind dat de schuldige is o.i.d. Je vraagt niet om een mening dus daar zal ik je niet mee opzadelen. Het is al vervelend genoeg allemaal. Wel hoop ik dat jullie allebei eens goed nadenken over hoe het verder moet. Voor jullie dochter is dit niet goed.
Ik snap ook niks van die verplichte vergoeding. Heb al een vraag erover neergelegd bij mijn verzekeraar. Ik maak me namelijk zorgen over hoe dat straks gaat met de medicatie die ik dagelijks neem. Er zou voor mensen met een chronische ziekte een compensatie zijn maar hoe of wat en of ik ervoor in aanmerking kom met mijn dhysthyme stoornis = tenslotte chronisch, dat weet ik niet. En ook niet wat er gebeurt als ik van pakket wijzig en welke dán het slimste is. Ik wacht het nog even af.
Mijn taken voor gisteren heb ik afgekregen. Vooral dat ik alle was heb opgevouwen ben ik trots op, want dat is één van de klusjes die ik altijd laat liggen voor mijn huishoudster. Vindt dat een kutklus, heb er bijna net zo'n hekel aan als mijn administratie. Normaal doet zij het maar ja, de laatste keer dat ze hier was, lag ik juist op bed en dan gaat zij mij daar niet storen en dan blijft dát juist liggen.
Wat er nu nog ligt aan administratie ga ik dit weekend nog invoeren in mijn takenlijst en dan verdeel ik dat wel over de week. Hopelijk heb ik dan eind van de week alles weer op orde.
Ik snap ook niks van die verplichte vergoeding. Heb al een vraag erover neergelegd bij mijn verzekeraar. Ik maak me namelijk zorgen over hoe dat straks gaat met de medicatie die ik dagelijks neem. Er zou voor mensen met een chronische ziekte een compensatie zijn maar hoe of wat en of ik ervoor in aanmerking kom met mijn dhysthyme stoornis = tenslotte chronisch, dat weet ik niet. En ook niet wat er gebeurt als ik van pakket wijzig en welke dán het slimste is. Ik wacht het nog even af.
Mijn taken voor gisteren heb ik afgekregen. Vooral dat ik alle was heb opgevouwen ben ik trots op, want dat is één van de klusjes die ik altijd laat liggen voor mijn huishoudster. Vindt dat een kutklus, heb er bijna net zo'n hekel aan als mijn administratie. Normaal doet zij het maar ja, de laatste keer dat ze hier was, lag ik juist op bed en dan gaat zij mij daar niet storen en dan blijft dát juist liggen.
Wat er nu nog ligt aan administratie ga ik dit weekend nog invoeren in mijn takenlijst en dan verdeel ik dat wel over de week. Hopelijk heb ik dan eind van de week alles weer op orde.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 17 november 2007 om 21:53
Pigeon ik heb ook niks toe te voegen. Ik begrijp dat je behoefte hebt aan een diagnose, dus dat lijkt me een goed streven, meer duidelijkheid krijgen. Kun je je niet door laten verwijzen naar een GGz in de buurt? Die kunnen je verder helpen.
Shahla wat goed dat je nu lekker op dreef bent met je administratie. Ik ga morgen weer eens wat papieren doen. Ik vind dat niet zo erg, zo lang we nog wat geld hebben. Wé vond ik het heel stressvol toen ik dat gedoe had met die zorgverzekering over die vergoeding van mijn therapie (echt 100 telefoontjes en dingen uitzoeken!!) en ook met het Uwv had ik veel uit te zoeken. Nu is dat allemaal in een rustig vaarwater en dan vind ik het niet zo erg. Ik heb wel een tijdje geleden ook een goed-opbergsysteem gemaakt voor die belangrijke dingen. dat helpt wel.
Bedankt voor je uitleg over je doelen-lijstjes. Een heldere uitleg, ik heb daar zeker wat aan. Ik heb wel (bijna) elke dag een lijstje liggen met de taken die ik die dag wil doen (bijv. de afwas idd, maar ook die mailen, die bellen, papiren opruimen etc). Ook op mijn werk maak ik altijd een lijstje wat ik die ochtend moet doen. Het werkt zolang het haalbaar is. Laatst had ik er te veel op staan voor de tijd die ik had. Dan kan ik helemaal in de stress ervan raken. Maar het geeft me wel structuur, die lijstjes. Ik ben er nog niet uit of lange termijn-doelen voor mij werken. Het roept wat weerstand op merk ik. Mijn lange termijn doelen die ik altijd had zijn nu voor geen meter haalbaar. Dat vind ik frustrerend. maar misschien zijn ze wel te groot en moet ik ze meer zien als wensen (een kind krijgen is best een grote wens toch)? Ik wilde ook altijd met mijn studie verder wat doen (ook redelijk kansloos nu ik grotendeels afgekeurd ben), maar ik merk dat ik dat doel al wat bijstel. ik heb er namelijk al 2 jaar niets mee gedaan (ook zelden wat gelezen ofzo), maar mekr nu dat ik weer wat interesse begin te krijgen. Dus een doel zou voor mij kunnen zijn om er weer eens wat over te lezen, zonder mezelf daarbij te ontmoedigen of onder druk te zetten dat ik er wat mee moet.
Levensgenietertje, ik heb al een aantal jaren therapie, grotendeels cognitieve gedragtherapie. Veel geleerd al, maar nog lastig toe te passen op moeilijke momenten, dat blijkt. maar lief dat je meedenkt..
Shahla wat goed dat je nu lekker op dreef bent met je administratie. Ik ga morgen weer eens wat papieren doen. Ik vind dat niet zo erg, zo lang we nog wat geld hebben. Wé vond ik het heel stressvol toen ik dat gedoe had met die zorgverzekering over die vergoeding van mijn therapie (echt 100 telefoontjes en dingen uitzoeken!!) en ook met het Uwv had ik veel uit te zoeken. Nu is dat allemaal in een rustig vaarwater en dan vind ik het niet zo erg. Ik heb wel een tijdje geleden ook een goed-opbergsysteem gemaakt voor die belangrijke dingen. dat helpt wel.
Bedankt voor je uitleg over je doelen-lijstjes. Een heldere uitleg, ik heb daar zeker wat aan. Ik heb wel (bijna) elke dag een lijstje liggen met de taken die ik die dag wil doen (bijv. de afwas idd
, maar ook die mailen, die bellen, papiren opruimen etc). Ook op mijn werk maak ik altijd een lijstje wat ik die ochtend moet doen. Het werkt zolang het haalbaar is. Laatst had ik er te veel op staan voor de tijd die ik had. Dan kan ik helemaal in de stress ervan raken. Maar het geeft me wel structuur, die lijstjes. Ik ben er nog niet uit of lange termijn-doelen voor mij werken. Het roept wat weerstand op merk ik. Mijn lange termijn doelen die ik altijd had zijn nu voor geen meter haalbaar. Dat vind ik frustrerend. maar misschien zijn ze wel te groot en moet ik ze meer zien als wensen (een kind krijgen is best een grote wens toch)? Ik wilde ook altijd met mijn studie verder wat doen (ook redelijk kansloos nu ik grotendeels afgekeurd ben), maar ik merk dat ik dat doel al wat bijstel. ik heb er namelijk al 2 jaar niets mee gedaan (ook zelden wat gelezen ofzo), maar mekr nu dat ik weer wat interesse begin te krijgen. Dus een doel zou voor mij kunnen zijn om er weer eens wat over te lezen, zonder mezelf daarbij te ontmoedigen of onder druk te zetten dat ik er wat mee moet.Levensgenietertje, ik heb al een aantal jaren therapie, grotendeels cognitieve gedragtherapie. Veel geleerd al, maar nog lastig toe te passen op moeilijke momenten, dat blijkt. maar lief dat je meedenkt..
zaterdag 17 november 2007 om 22:10
@ Intiem: -Waar je je energie uit moet halen, is uit tevreden, uit goed genoeg, uit gewoon, net als de rest, niet bijzonder goed, niet bijzonder slecht, maar gewoon gewoontjes. Beetje saai he? Dat schreef je aan mij. Inderdaad saai. Nou ja, saai is niet erg, maar ik wil wel dat depressieve kwijtraken. Je leeft maar 1 keer, beetje jammer om dan je hele leven zo'n wolk boven je hoofd te hebben hangen.. Vooral omdat mijn gezondheid nu niet goed gaat, dan zal ik het toch met mezelf moeten gaan zien uit te houden duh..
Maar nu over jou. Jeetje meid, wat klote voor je dat het zo uit de hand liep met je vriend. Allereerst: hoe is het nu? Hebben jullie het er nog over gehad/ of heeft je dochter nog iets gezegd/ laten merken (ze is natuurlijk nog klein). Praten jullie er achteraf dan wel over? Jij en je vriend bedoel ik.
Wat me opvalt is dat het lijkt of het erg te maken heeft met elkaar wel of niet de ruimte gunnen, soms letterlijk. Jij geeft hem eerst teveel ruimte (door hem te negeren), later geeft hij jou juist geen ruimte (door je niet te kunnen laten computeren etc). Niet dat je hier iets mee kan maar dat was het eerste waar ik aan dacht toen ik het las. In die zin goed dat jullie niet samen wonen maar dat was al redelijk duidelijk. Feit is dat dit natuurlijk niet kan, dit letterlijke 'uitvechten'. Voor jullie samen supermoeilijk maar natuurlijk extra voor die kleine. Kun je voor jezelf nog achterhalen wat het precies was waardoor jij zo kwaad werd? Lijkt me belangrijk, en ook dat je vriend dat doet. Als jullie samen in therapie gaan zullen jullie dit vaker moeten bedenken, dus misschien lukt dat zelfstandig ook al een beetje.
Ik lees regelmatig over jullie moeilijkheden. Ik denk dat er geen schuldigen zijn, of jullie zijn het beiden, net hoe je het bekijkt. Het lijkt in ieder geval alsof jullie match een uitdagende is. Maar vertel eens Intiem, waarom hou jij van hem? Wat delen jullie samen (behalve je dochter). Wat maakt dat jullie nog samen zijn? Daar ben ik benieuwd naar.
Ik vind het heel rot voor je dat dat niet lekker gaat. Ik zie hoe je ermee worstelt, met name ook voor je dochter. Ik gun je meer rust in je leventje, en je vriend ook trouwens. Ik denk aan je, liefs van mij.
Maar nu over jou. Jeetje meid, wat klote voor je dat het zo uit de hand liep met je vriend. Allereerst: hoe is het nu? Hebben jullie het er nog over gehad/ of heeft je dochter nog iets gezegd/ laten merken (ze is natuurlijk nog klein). Praten jullie er achteraf dan wel over? Jij en je vriend bedoel ik.
Wat me opvalt is dat het lijkt of het erg te maken heeft met elkaar wel of niet de ruimte gunnen, soms letterlijk. Jij geeft hem eerst teveel ruimte (door hem te negeren), later geeft hij jou juist geen ruimte (door je niet te kunnen laten computeren etc). Niet dat je hier iets mee kan maar dat was het eerste waar ik aan dacht toen ik het las. In die zin goed dat jullie niet samen wonen maar dat was al redelijk duidelijk. Feit is dat dit natuurlijk niet kan, dit letterlijke 'uitvechten'. Voor jullie samen supermoeilijk maar natuurlijk extra voor die kleine. Kun je voor jezelf nog achterhalen wat het precies was waardoor jij zo kwaad werd? Lijkt me belangrijk, en ook dat je vriend dat doet. Als jullie samen in therapie gaan zullen jullie dit vaker moeten bedenken, dus misschien lukt dat zelfstandig ook al een beetje.
Ik lees regelmatig over jullie moeilijkheden. Ik denk dat er geen schuldigen zijn, of jullie zijn het beiden, net hoe je het bekijkt. Het lijkt in ieder geval alsof jullie match een uitdagende is
. Maar vertel eens Intiem, waarom hou jij van hem? Wat delen jullie samen (behalve je dochter). Wat maakt dat jullie nog samen zijn? Daar ben ik benieuwd naar.Ik vind het heel rot voor je dat dat niet lekker gaat. Ik zie hoe je ermee worstelt, met name ook voor je dochter. Ik gun je meer rust in je leventje, en je vriend ook trouwens. Ik denk aan je, liefs van mij.
zondag 18 november 2007 om 00:51
Robin, ik bedoelde ook niet dat je genoegen zou moeten nemen met een donkere wolk boven de rest van je leven. Dat is iets dat je logischerwijs kwijt wil raken en dat ook de zon in jouw leven schijnt.
Maar er wordt en werd bij mij zo op gehamerd door dagbehandeling en therapie dat ik vooral realistisch moet zijn. Dat ik vooral moet kijken naar wat mogelijk en haalbaar is en dat ik vooral die oh zo bekende lat naar beneden moet schroeven. Dus dan kom je uiteindelijk uit op leven bij de dag, geen enorme pieken en daardoor ook niet zulke dalen, etc. Heel basic eigenlijk. En ik heb in therapie al vaak aangegeven dat ik basic zo minimaal vind, omdat het inderdaad draait om die basale dingen. Er is zo weinig ruimte voor extra's. Heel saaitjes dus in mijn geval. Geen hoogvliegerij meer, zelfs niet eens samenwonen. Maar het helpt me wel mijn leven op poten te houden.
Vandaar dat ik -voorlopig- ook afstand heb genomen van lijstjes met allemaal lange termijn doelen. Het enige wat ik in 'lijstjes' verwerk zijn sociale contacten of mega belangrijke dingen als een brief die ik echt moet posten. Of boeken van de bieb die echt terug moeten nadat ik al 3 weken te laat ben. Dat soort dingen. Gelukkig hoeft er geen afwas op te staan, want die zie ikw el de hele tijd als ik de keuken inloop...
Verder wil ik niet zo heel ver vooruit kijken en op lijstjes zetten. Tuurlijk heb ik wel mijn wensen. Maar vandaag de dag zijn de basale dingen nog steeds de dingen die mijn dagen vullen. Ik kijk hooguit uit naar het weer goed oppakken en aanpakken van de thuisstudie en hoe ik zover kom om dat weer goed opgepakt te krijgen. Mijn korte termijn doelen zijn dan bijvoorbeeld meer ruimte en energie scheppen in de lopende weken. En bijvoorbeeld als conclusie moeten trekken dat de afstand van mijn huis tot Nijmegen te veel is om telkens heen en weer te reizen naar het dagactiviteitencentrum. En dat ik dus beter naar een andere RIBW kan overstappen. Vandaag ben ik al langsgeweest om kennis te maken bij het andere dagactiviteitencentrum. Wat dat betreft ben ik wel een doener. Ik ben wel heel erg iemand van 'als het niet goed gaat of je wilt het anders, doe het dan ook anders'.
En wat levensgeluk betreft is je lichamelijke gezondheid wel een comlicerende factor. Ik zou zelf ook niet goed kunnen zeggen hoe je daar het best mee om zou kunnen gaan. Want ik zit niet in jouw lichaam en ervaar de belemmering dus ook niet die jij wel dagelijks ervaart. Ik kan alleen maar hopen voor jou dat je een goede therapie (medicijnen, pijnpoli of wat dan ook) vindt die een goede ondersteuning bieden en dat je natuurlijk niet achteruit gaat. Zorg je wel goed voor jezelf qua waarden? Want er zat bij mij op dagbehandeling ook een meisje van mijn leeftijd die ook diabetes patient was en zij had er erg veel moeite mee om daar goed mee om te gaan en goed voor zichzelf te zorgen. Hoe zij tegen haar diabetes aankeek bepaalde ook voor een groot deel haar depressieve gevoelens.
Wat fijn Shahla dat je de was hebt opgevouwen haha. Wat grappig dat je dat zo'n rotklus vindt. Ik vind dat juist wel een fijne klus. Ik word er meestal lekker rustig van. In m'n uppie beetje mijmerend de was wegwerken. Het ziet er dan vaak weer een beetje mooi en geordend uit. Ik ben altijd jaloers geweest op mensen die kasten hebben alsof het pronkstukken zijn. Zo mooi opgevouwen en geordend, dat duurt bij mijn jammer genoeg nooit lang genoeg.
En wat een verwarrende toestand is dat he die verzekeringen. Ik vind het ook heel lastig om erachter te komen hoe sommige dingen nu werken.
Levensgenietertje, na het weekend hoor je iets meer over je sollicitatie? Maar volgens mij moet je daar voor jezelf dan ook een standpunt over innemen, toch? Als je nu al weet/aanvolet dat dat werkgever nr. zoveel zal worden omdat het teveel uren is. Als je dat op voorhand al aanvoelt, waarom dan toch overwegen om het te gaan doen? Of begrijp ik dat verkeerd?
Robin, je vraagt of ik een beetje weet waar ik zo boos om werd. Bedoel je dan nog voordat het escaleerde? Ik/wij bespreken doorgaans achteraf wel wat er gebeurd is en dan proberen we er de vinger op te leggen. Maar deze keer hebben we het gelaten voor wat het was. Mijn vriend zegt zelf dat de schop onder mijn hol (zoals ik 'm beschreef) geen kwaadaardige schop was, maar slechts een pantoffel die een statement maakte (zonder me pijn te willen doen) dat ik niet zo moest afreageren op het speelgoed van dochter door het weg te schoppen. Hij zei dat ik juist degene was die er een gevecht van maakte, doordat ik hem superkwaad aanvloog om die schop. Kortom, het is voor mij een te warrige bedoeling om daar nog over te kunnen praten, want we hebben heel vaak verschil in hoe we dit soort dingen beleven.
Ik zeg bijvoorbeeld heel vaak dat ik iets waar we over gediscusieerd hebben een ruzie vind en vriend vindt dan dat we gewoon een gesprek hadden en is dan super verbaasd dat ik het een ruzie noemde. Ook reageer ik vaak fel op zijn toon, omdat ik vaak het gevoel heb dat hij heel verwijtend of beschuldigend iets ter sprake brengt. terwijl hij dan heel verbaasd is over mijn felle reactie die in zijn ogen nergens op slaat, want hij zegt het heel normaal. Zo lang ik niet duidelijk heb of hoe ik denk of reageer eigenlijk normaal is, weet ik niet waar het begint. Ik weet alleen maar dat dit gebeurt...en ik heb al wel verteld dat de vorige relatiepeut nogal vond dat het met mijn zgn. ziektepatroon te maken had waardoor ik zo reageer. En de nieuwe peut vond met haar team vooral dat het iets was wat erg bij ons hoorde en dat dat wel altijd zo zal blijven. Dus niemand lijkt tot nu toe mijn uitgangspunt te begrijpen, nl. dat ik daar juist zicht op wil krijgen.
Namelijk, waar begint het, wat is mijn aandeel. Reageer ik inderdaad zo overspannen op hem of is zijn manier van uiten voor mij ook erg irriterend, te hard, confronterend, veroordelend, etc. Ik weet het gewoon niet.
Pfff, de volgende keer zal ik wel reageren waarom ik bij mijn vriend ben hoor : ) Ben nu inmiddels te moe ervoor. Dit soort schrijverij gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar relatietherapie blijft voor mij een belangrijk iets om op te starten in het komende jaar.
Maar er wordt en werd bij mij zo op gehamerd door dagbehandeling en therapie dat ik vooral realistisch moet zijn. Dat ik vooral moet kijken naar wat mogelijk en haalbaar is en dat ik vooral die oh zo bekende lat naar beneden moet schroeven. Dus dan kom je uiteindelijk uit op leven bij de dag, geen enorme pieken en daardoor ook niet zulke dalen, etc. Heel basic eigenlijk. En ik heb in therapie al vaak aangegeven dat ik basic zo minimaal vind, omdat het inderdaad draait om die basale dingen. Er is zo weinig ruimte voor extra's. Heel saaitjes dus in mijn geval. Geen hoogvliegerij meer, zelfs niet eens samenwonen. Maar het helpt me wel mijn leven op poten te houden.
Vandaar dat ik -voorlopig- ook afstand heb genomen van lijstjes met allemaal lange termijn doelen. Het enige wat ik in 'lijstjes' verwerk zijn sociale contacten of mega belangrijke dingen als een brief die ik echt moet posten. Of boeken van de bieb die echt terug moeten nadat ik al 3 weken te laat ben. Dat soort dingen. Gelukkig hoeft er geen afwas op te staan, want die zie ikw el de hele tijd als ik de keuken inloop...
Verder wil ik niet zo heel ver vooruit kijken en op lijstjes zetten. Tuurlijk heb ik wel mijn wensen. Maar vandaag de dag zijn de basale dingen nog steeds de dingen die mijn dagen vullen. Ik kijk hooguit uit naar het weer goed oppakken en aanpakken van de thuisstudie en hoe ik zover kom om dat weer goed opgepakt te krijgen. Mijn korte termijn doelen zijn dan bijvoorbeeld meer ruimte en energie scheppen in de lopende weken. En bijvoorbeeld als conclusie moeten trekken dat de afstand van mijn huis tot Nijmegen te veel is om telkens heen en weer te reizen naar het dagactiviteitencentrum. En dat ik dus beter naar een andere RIBW kan overstappen. Vandaag ben ik al langsgeweest om kennis te maken bij het andere dagactiviteitencentrum. Wat dat betreft ben ik wel een doener. Ik ben wel heel erg iemand van 'als het niet goed gaat of je wilt het anders, doe het dan ook anders'.
En wat levensgeluk betreft is je lichamelijke gezondheid wel een comlicerende factor. Ik zou zelf ook niet goed kunnen zeggen hoe je daar het best mee om zou kunnen gaan. Want ik zit niet in jouw lichaam en ervaar de belemmering dus ook niet die jij wel dagelijks ervaart. Ik kan alleen maar hopen voor jou dat je een goede therapie (medicijnen, pijnpoli of wat dan ook) vindt die een goede ondersteuning bieden en dat je natuurlijk niet achteruit gaat. Zorg je wel goed voor jezelf qua waarden? Want er zat bij mij op dagbehandeling ook een meisje van mijn leeftijd die ook diabetes patient was en zij had er erg veel moeite mee om daar goed mee om te gaan en goed voor zichzelf te zorgen. Hoe zij tegen haar diabetes aankeek bepaalde ook voor een groot deel haar depressieve gevoelens.
Wat fijn Shahla dat je de was hebt opgevouwen haha. Wat grappig dat je dat zo'n rotklus vindt. Ik vind dat juist wel een fijne klus. Ik word er meestal lekker rustig van. In m'n uppie beetje mijmerend de was wegwerken. Het ziet er dan vaak weer een beetje mooi en geordend uit. Ik ben altijd jaloers geweest op mensen die kasten hebben alsof het pronkstukken zijn. Zo mooi opgevouwen en geordend, dat duurt bij mijn jammer genoeg nooit lang genoeg.
En wat een verwarrende toestand is dat he die verzekeringen. Ik vind het ook heel lastig om erachter te komen hoe sommige dingen nu werken.
Levensgenietertje, na het weekend hoor je iets meer over je sollicitatie? Maar volgens mij moet je daar voor jezelf dan ook een standpunt over innemen, toch? Als je nu al weet/aanvolet dat dat werkgever nr. zoveel zal worden omdat het teveel uren is. Als je dat op voorhand al aanvoelt, waarom dan toch overwegen om het te gaan doen? Of begrijp ik dat verkeerd?
Robin, je vraagt of ik een beetje weet waar ik zo boos om werd. Bedoel je dan nog voordat het escaleerde? Ik/wij bespreken doorgaans achteraf wel wat er gebeurd is en dan proberen we er de vinger op te leggen. Maar deze keer hebben we het gelaten voor wat het was. Mijn vriend zegt zelf dat de schop onder mijn hol (zoals ik 'm beschreef) geen kwaadaardige schop was, maar slechts een pantoffel die een statement maakte (zonder me pijn te willen doen) dat ik niet zo moest afreageren op het speelgoed van dochter door het weg te schoppen. Hij zei dat ik juist degene was die er een gevecht van maakte, doordat ik hem superkwaad aanvloog om die schop. Kortom, het is voor mij een te warrige bedoeling om daar nog over te kunnen praten, want we hebben heel vaak verschil in hoe we dit soort dingen beleven.
Ik zeg bijvoorbeeld heel vaak dat ik iets waar we over gediscusieerd hebben een ruzie vind en vriend vindt dan dat we gewoon een gesprek hadden en is dan super verbaasd dat ik het een ruzie noemde. Ook reageer ik vaak fel op zijn toon, omdat ik vaak het gevoel heb dat hij heel verwijtend of beschuldigend iets ter sprake brengt. terwijl hij dan heel verbaasd is over mijn felle reactie die in zijn ogen nergens op slaat, want hij zegt het heel normaal. Zo lang ik niet duidelijk heb of hoe ik denk of reageer eigenlijk normaal is, weet ik niet waar het begint. Ik weet alleen maar dat dit gebeurt...en ik heb al wel verteld dat de vorige relatiepeut nogal vond dat het met mijn zgn. ziektepatroon te maken had waardoor ik zo reageer. En de nieuwe peut vond met haar team vooral dat het iets was wat erg bij ons hoorde en dat dat wel altijd zo zal blijven. Dus niemand lijkt tot nu toe mijn uitgangspunt te begrijpen, nl. dat ik daar juist zicht op wil krijgen.
Namelijk, waar begint het, wat is mijn aandeel. Reageer ik inderdaad zo overspannen op hem of is zijn manier van uiten voor mij ook erg irriterend, te hard, confronterend, veroordelend, etc. Ik weet het gewoon niet.
Pfff, de volgende keer zal ik wel reageren waarom ik bij mijn vriend ben hoor : ) Ben nu inmiddels te moe ervoor. Dit soort schrijverij gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar relatietherapie blijft voor mij een belangrijk iets om op te starten in het komende jaar.
