Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 30 augustus 2018 om 18:17
Ik heb met haar geboorte ook het recht opgegeven om er uit te stappen dat weet ik, mijn moeder heeft geen contact met haar moeder en ik niet met de mijne, misschien is het zelfbescherming dat als het ooit zo ver komt en history repeats itself..redbulletje schreef: ↑30-08-2018 18:12Ik zou me zeer ongelukkig voelen in de wetenschap dat mijn moeder of vader er tussenuit had willen piepen. Dan had ik ze ook echt verweten dat ze mij op de wereld hadden gezet. Jij wist al voor je je kind nam dat je geen zin had in het leven. Waarom doe je dat dan? Dan had je er tussen uit kunnen knijpen wanneer je wilde.
Maar we hebben zo'n sterke band dat het waarschijnlijk mooi genoeg blijft op aarde tot het eind.
donderdag 30 augustus 2018 om 18:28
Ik heb ook kinderen. Ik heb er de afgelopen 10 jaar alles aangedaan om voor hun te blijven leven want ik vond ook dat ik mijn recht om eruit te stappen had verspeelt door kinderen te krijgen, maar op dit moment ben ik alleen maar een last voor ze. Ze wonen niet meer bij mij. Ik zie ze regelmatig nu ik me redelijk voel maar ik weet ook dat er weer een slechte periode komt en dat ik dan niet kan opbrengen om ze zo regelmatig te zien. Ik vind mezelf een ontzettend slechte moeder, ik haat mezelf erom maar ik kan niet de moeder zijn die ik wil zijn en ben mijn kinderen op het moment alleen maar tot last. Voor mezelf is de wetenschap dat er weer slechte periodes komen en dat die slechte periodes steeds langer en heftiger worden al ondragelijk, voor mijn kinderen zal dat helemaal zo zijn. De afgelopen jaren had ik steeds hoop als ik een betere periode had, dan bouwde ik mijn leven weer op maar elke keer komt er toch weer een slechte periode achteraan waarin alles weer afgebroken wordt en ik met de brokstukken blijf zitten. Dat op- en afbouwen wil ik mijn kinderen niet aan doen.
donderdag 30 augustus 2018 om 18:33
strontvlieg schreef: ↑30-08-2018 18:28Ik heb ook kinderen. Ik heb er de afgelopen 10 jaar alles aangedaan om voor hun te blijven leven want ik vond ook dat ik mijn recht om eruit te stappen had verspeelt door kinderen te krijgen, maar op dit moment ben ik alleen maar een last voor ze. Ze wonen niet meer bij mij. Ik zie ze regelmatig nu ik me redelijk voel maar ik weet ook dat er weer een slechte periode komt en dat ik dan niet kan opbrengen om ze zo regelmatig te zien. Ik vind mezelf een ontzettend slechte moeder, ik haat mezelf erom maar ik kan niet de moeder zijn die ik wil zijn en ben mijn kinderen op het moment alleen maar tot last. Voor mezelf is de wetenschap dat er weer slechte periodes komen en dat die slechte periodes steeds langer en heftiger worden al ondragelijk, voor mijn kinderen zal dat helemaal zo zijn. De afgelopen jaren had ik steeds hoop als ik een betere periode had, dan bouwde ik mijn leven weer op maar elke keer komt er toch weer een slechte periode achteraan waarin alles weer afgebroken wordt en ik met de brokstukken blijf zitten. Dat op- en afbouwen wil ik mijn kinderen niet aan doen.
klinkt heftig, ik ken jouw verhaal niet maar klinkt heftig. Ik heb toch het gevoel dat ze je nog ff nodig hebben, geef niet op..Ik ben op dit moment echt een functioneel persoon, goede werknemer en leuke moeder en ik kan een hoop maskers hoog houden en er echt staan. Ik vind het bestaan vanaf het begin gewoon zinloos, niet iedereen is met een gouden lepel geboren.
Ik blijf voorlopig nog wel even hoor maar ik wil wel zelf kunnen kiezen.
donderdag 30 augustus 2018 om 18:37
Welke stichting bedoel je? Ik heb groen licht van mijn huisarts, en de scenarts heeft toegezegd akkoord te gaan als mijn laatste behandeling onvoldoende zou helpen. EN of dat laatste het geval is, is aan mij om te beoordelen. En ik kan niet zeggen dat het veel geholpen heeft, maar ook niet dat het niks gedaan heeft. Vandaar de spagaat. Als ik voor mezelf op dit moment kon verantwoorden om mijn ouders zoveel verdriet te doen, zou ik (niet geheel eerlijk) tegen de huisarts kunnen zeggen dat de behandeling niet geholpen heeft, en dan gaat de euthanasie door. Maar het is niet zo dat als je eenmaal toestemming hebt, die voor altijd geldig is. Was het maar zo! Als ik over een paar maanden opnieuw van gedachten verander, en wel dood wil, zal het proces waarschijnlijk overnieuw moeten.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 30 augustus 2018 om 18:39
donderdag 30 augustus 2018 om 18:40
Als je het leven zo zinloos vindt (wat ik volkomen begrijp, het is een van de oorzaken van mijn depressies), waarom heb je dan in 's hemelsnaam kinderen gekregen?? Dan veroordeel je nog meer mensen, die niet om het leven gevraagd hebben, tot zoveel pijnlijke zinloosheid. Ik begrijp dat niet. Vind het ook een kwalijke zaak. Sorry als dat heel hard klinkt.MissMaran schreef: ↑30-08-2018 18:33
Ik ben op dit moment echt een functioneel persoon, goede werknemer en leuke moeder en ik kan een hoop maskers hoog houden en er echt staan. Ik vind het bestaan vanaf het begin gewoon zinloos, niet iedereen is met een gouden lepel geboren.
Ik blijf voorlopig nog wel even hoor maar ik wil wel zelf kunnen kiezen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 30 augustus 2018 om 18:40
Ben je niet bang om nu die ene veerpont naar de overkant te missen, ik heb natuurlijk geen idee hoe het is om daadwerkelijk eindelijk een keuze te hebben.fayanna schreef: ↑30-08-2018 18:37Welke stichting bedoel je? Ik heb groen licht van mijn huisarts, en de scenarts heeft toegezegd akkoord te gaan als mijn laatste behandeling onvoldoende zou helpen. EN of dat laatste het geval is, is aan mij om te beoordelen. En ik kan niet zeggen dat het veel geholpen heeft, maar ook niet dat het niks gedaan heeft. Vandaar de spagaat. Als ik voor mezelf op dit moment kon verantwoorden om mijn ouders zoveel verdriet te doen, zou ik (niet geheel eerlijk) tegen de huisarts kunnen zeggen dat de behandeling niet geholpen heeft, en dan gaat de euthanasie door. Maar het is niet zo dat als je eenmaal toestemming hebt, die voor altijd geldig is. Was het maar zo! Als ik over een paar maanden opnieuw van gedachten verander, en wel dood wil, zal het proces waarschijnlijk overnieuw moeten.
donderdag 30 augustus 2018 om 18:44
Bedankt voor de knuffels.
Dat is jammer, het zou fijn zijn als je de euthanasie achter de hand kon houden en kon laten uitvoeren op het moment dat jij daar klaar voor bent. Ik vind het bijzonder dat je voor je ouders wil blijven leven terwijl je geen goed contact hebt, dat laat wel zien hoeveel jij aan de mensen om je heen denkt. Super zorgzaam en lief maar soms moet (mag) je voor jezelf kiezen. Maar ik begrijp dat die beslissing lastig is nu de behandeling toch iets heeft geholpen.. Heb je een bepaalde termijn waarin je de beslissing moet maken?fayanna schreef: ↑30-08-2018 18:37Welke stichting bedoel je? Ik heb groen licht van mijn huisarts, en de scenarts heeft toegezegd akkoord te gaan als mijn laatste behandeling onvoldoende zou helpen. EN of dat laatste het geval is, is aan mij om te beoordelen. En ik kan niet zeggen dat het veel geholpen heeft, maar ook niet dat het niks gedaan heeft. Vandaar de spagaat. Als ik voor mezelf op dit moment kon verantwoorden om mijn ouders zoveel verdriet te doen, zou ik (niet geheel eerlijk) tegen de huisarts kunnen zeggen dat de behandeling niet geholpen heeft, en dan gaat de euthanasie door. Maar het is niet zo dat als je eenmaal toestemming hebt, die voor altijd geldig is. Was het maar zo! Als ik over een paar maanden opnieuw van gedachten verander, en wel dood wil, zal het proces waarschijnlijk overnieuw moeten.
donderdag 30 augustus 2018 om 18:45
Omdat het toen een kwestie van leven of dood was, misschien egoïstisch maar een kind was wel mijn grote wens en een soort bestaansrecht, en ik ben nu ook best gelukkig, ik ben blij dat ik volwassen ben en een heel leuk leven heb opgebouwd, maar het gevoel dat het leven een soort van zinloos is is altijd gebleven, daar kan ik niks aan doen, ik haal er wel enorm veel uit en we gaan veel op vakantie genieten en ik lach veel, maar het is iets diep in mijzelf.fayanna schreef: ↑30-08-2018 18:40Als je het leven zo zinloos vindt (wat ik volkomen begrijp, het is een van de oorzaken van mijn depressies), waarom heb je dan in 's hemelsnaam kinderen gekregen?? Dan veroordeel je nog meer mensen, die niet om het leven gevraagd hebben, tot zoveel pijnlijke zinloosheid. Ik begrijp dat niet. Vind het ook een kwalijke zaak. Sorry als dat heel hard klinkt.
donderdag 30 augustus 2018 om 18:49
Mijn oudste is geboren voordat de ellende begon ( nou ja, achteraf waren er toen al wel signalen maar die herkende ik toen nog niet). De jongste is geboren in een goede periode. Op dat moment dacht ik nog in zo'n goede periode dat het klaar was en dat ik de wereld weer aan kon. Nu, een aantal jaren later, weet ik dat de slechte periodes blijven komen en steeds dieper gaan. Als ik dit allemaal van te voren had geweten was ik nooit aan kinderen begonnen, hoeveel ik ook van ze houd.
donderdag 30 augustus 2018 om 19:02
Ja! Ik heb nu de kans om te zeggen dat het niet genoeg geholpen heeft en dan ben ik binnen een paar weken dood. Dit is mijn kans! En ik kies er op dit moment bewust voor om die te laten gaan. Heel, heel moeilijk. Er komst beslist een moment dat ik daar spijt van ga krijgen. Diep in mijn hart hoop ik dat mijn ouders niet al te lang meer leven (ze zijn midden tachtig) en dat mijn keus een stuk makkelijker wordt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 30 augustus 2018 om 19:04
Het leven is ook niet meer zo mooi als je het zwartste van het zwartste en de diepste depressies hebt gehad..strontvlieg schreef: ↑30-08-2018 18:49Mijn oudste is geboren voordat de ellende begon ( nou ja, achteraf waren er toen al wel signalen maar die herkende ik toen nog niet). De jongste is geboren in een goede periode. Op dat moment dacht ik nog in zo'n goede periode dat het klaar was en dat ik de wereld weer aan kon. Nu, een aantal jaren later, weet ik dat de slechte periodes blijven komen en steeds dieper gaan. Als ik dit allemaal van te voren had geweten was ik nooit aan kinderen begonnen, hoeveel ik ook van ze houd.
Het is gewoon doodeng..
donderdag 30 augustus 2018 om 19:04
Wat een klote situatie. Heel veel sterkte. Ik vind je dapper!fayanna schreef: ↑30-08-2018 19:02Ja! Ik heb nu de kans om te zeggen dat het niet genoeg geholpen heeft en dan ben ik binnen een paar weken dood. Dit is mijn kans! En ik kies er op dit moment bewust voor om die te laten gaan. Heel, heel moeilijk. Er komst beslist een moment dat ik daar spijt van ga krijgen. Diep in mijn hart hoop ik dat mijn ouders niet al te lang meer leven (ze zijn midden tachtig) en dat mijn keus een stuk makkelijker wordt.
donderdag 30 augustus 2018 om 19:05
Het is niet zo dat er een geldigheid van een bepaald aantal weken of maanden aan toestemming voor euthanasie hangt. Ik zeg nu nee, met heel veel moeite en tegenzin, en als ik opnieuw van gedachten verander, zal het proces waarschijnlijk overnieuw moeten. En ik kan niet van gedachten blijven veranderen; dat getuigt niet van een consistente doodswens. Dus wie weet krijg ik nog 1 kans hierna (misschien ook dat niet eens) en daarna houdt het op. En begrijpelijk, vanuit de artsen gezien.strontvlieg schreef: ↑30-08-2018 18:44Bedankt voor de knuffels.
Dat is jammer, het zou fijn zijn als je de euthanasie achter de hand kon houden en kon laten uitvoeren op het moment dat jij daar klaar voor bent. Ik vind het bijzonder dat je voor je ouders wil blijven leven terwijl je geen goed contact hebt, dat laat wel zien hoeveel jij aan de mensen om je heen denkt. Super zorgzaam en lief maar soms moet (mag) je voor jezelf kiezen. Maar ik begrijp dat die beslissing lastig is nu de behandeling toch iets heeft geholpen.. Heb je een bepaalde termijn waarin je de beslissing moet maken?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 30 augustus 2018 om 19:07
begrijpelijk maar voor jou wel erg moeilijk.fayanna schreef: ↑30-08-2018 19:05Het is niet zo dat er een geldigheid van een bepaald aantal weken of maanden aan toestemming voor euthanasie hangt. Ik zeg nu nee, met heel veel moeite en tegenzin, en als ik opnieuw van gedachten verander, zal het proces waarschijnlijk overnieuw moeten. En ik kan niet van gedachten blijven veranderen; dat getuigt niet van een consistente doodswens. Dus wie weet krijg ik nog 1 kans hierna (misschien ook dat niet eens) en daarna houdt het op. En begrijpelijk, vanuit de artsen gezien.
donderdag 30 augustus 2018 om 19:09
Thnx!strontvlieg schreef: ↑30-08-2018 19:04Wat een klote situatie. Heel veel sterkte. Ik vind je dapper!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 30 augustus 2018 om 23:56
Wat moeilijk. Het lijkt op chantage, het moeten ondergaan van de behandelingen, de consistentie van de doodswens en de 'afhankelijkheid' van je ouders. Leven is lastig, in eigen regie sterven is lastiger.fayanna schreef: ↑30-08-2018 19:05Het is niet zo dat er een geldigheid van een bepaald aantal weken of maanden aan toestemming voor euthanasie hangt. Ik zeg nu nee, met heel veel moeite en tegenzin, en als ik opnieuw van gedachten verander, zal het proces waarschijnlijk overnieuw moeten. En ik kan niet van gedachten blijven veranderen; dat getuigt niet van een consistente doodswens. Dus wie weet krijg ik nog 1 kans hierna (misschien ook dat niet eens) en daarna houdt het op. En begrijpelijk, vanuit de artsen gezien.
vrijdag 31 augustus 2018 om 01:37
Dit hoeft dus niet zo te zijn. Je kan heel goed de regie in eigen handen nemen met de juiste hulp. Ik heb mijn exit en juist van daaruit heb ik de rust en de kracht om door te gaan.
vrijdag 31 augustus 2018 om 08:07
Dat zou ik ook graag willen. Dat ik een exit had. Dat zou ook bij mij voor rust en kracht zorgen.
anoniem_370063 wijzigde dit bericht op 31-08-2018 08:19
0.00% gewijzigd
vrijdag 31 augustus 2018 om 08:15
Ben je niet gewoon heel erg bang om te sterven? En dat de reden is waarom jij je ouders gebruikt als excuus? Want objectief gezien is dat natuurlijk een drogreden.fayanna schreef: ↑30-08-2018 19:05Het is niet zo dat er een geldigheid van een bepaald aantal weken of maanden aan toestemming voor euthanasie hangt. Ik zeg nu nee, met heel veel moeite en tegenzin, en als ik opnieuw van gedachten verander, zal het proces waarschijnlijk overnieuw moeten. En ik kan niet van gedachten blijven veranderen; dat getuigt niet van een consistente doodswens. Dus wie weet krijg ik nog 1 kans hierna (misschien ook dat niet eens) en daarna houdt het op. En begrijpelijk, vanuit de artsen gezien.
Het is trouwens geen oordeel. Ik begrijp je doodswens en ook dat je sterven eng kunt vinden. Maar het is nogal zonde om dé kans te laten gaan voor mensen waar je een slechte band mee hebt óf omdat je doodsbang bent om te sterven. Doodgaan is voor de meeste mensen ook gewoon eng. Praat alsjeblieft met iemand hierover, een peut die dit even in perspectief kan zetten voor je. Ik gun je een gelukkig leven maar als dat er niet in zit een rustige, vredige en geweldloze dood.
kia・ora wijzigde dit bericht op 31-08-2018 08:26
0.12% gewijzigd
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
vrijdag 31 augustus 2018 om 08:17
kia・ora wijzigde dit bericht op 31-08-2018 08:26
36.60% gewijzigd
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
