Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 12 augustus 2018 om 22:54
Waar komt dit ineens vandaan? Begin van de avond loopt hier iemand te trollen in het topic die zegt dat psychische stoornissen onzin zijn en dan ben jij de eerste die het verdedigt en zich enorm aangevallen voelt door de troll. Nu wens je mensen toe dat ze voor de trein springen en trek je zelf, ongegrond, in twijfel of TO hier wel de waarheid spreekt alsof die het nog niet zwaar genoeg heeft. Ik volg het echt niet. Lees alle reacties aan jou gericht op de laatste 2 pagina's, want wat zij zeggen tegen je klopt qua interpretatie. Jij ziet het alleen op de een of andere manier anders.
@TO:
Ik zag dit topic pas vandaag en wilde me er in eerste instantie niet in mengen. Nu ik het toch niet kan laten om even te reageren gezien de respectloze reacties tegenover jou, wil ik je ook even zeggen dat ik je echt heel dapper vind. Dat je zo'n traject in durft te gaan en ook nog een zijweg durft te proberen om te kijken of het leven niet toch nog betekenisvol voor jou kan worden. Ik vind het heel knap en gun je dat de rmts nog iets oplevert en je ook mag ervaren dat het leven niet alleen maar uitzichtloos hoef te zijn. Als dat niet zo is dan ben ik blij dat in Nederland de opties bestaan om daar op een respectvolle wijze naar jezelf en nabestaanden een einde aan te maken. Heel veel sterkte
zondag 12 augustus 2018 om 23:04
zondag 12 augustus 2018 om 23:37
Gröbbeböl schreef: ↑12-08-2018 23:04Ze schrijft zelf over "desnoods dik ik mijn depressie aan."
Need I say more.
Woordkeuze doet een hoop.
Als je zegt: "Het komt nooit meer goed" is dat iets anders dan "Ik bekijk het per dag en ik zie wel."
Ik weet niet of dat mierenneuken is.
Volgens mij verplaats je de lading.
Maar goed dat jij geen psycholoog bent. Weet je zeker dat je wel helemaal goed in je hoofd bent?
Het zal een wonder zijn dat Fayanna hier nog terugkomt zeg, met al die haatcomments.
Fayanna, meid, als je dit leest: Respect voor jou en je traject en dat je het zo goed onder woorden kan brengen. Al zou ik het je niet kwalijk nemen als je nu niks meer schrijft, ik zou het wel jammer vinden.
woensdag 15 augustus 2018 om 11:12
Fayanna, ik hoop dat je door alle onzin die hier uitgekraamd wordt nog wel de positieve/prettige reacties kunt lezen.
Ik weet niet zo goed wat ik wil zeggen, behalve dat ik veel respect voor je heb. Je schrijft heel helder en weloverwogen. Ik ben zelf jarenlang depressief geweest maar heb het geluk gehad daar uit te kunnen komen. Het gevoel te moeten leven voor anderen herken ik heel erg. Maar het is jóuw leven. Zou jij anderen die enkel lijden vragen hun leven voort te zetten, alleen voor jou? Zouden je vrienden niet juist willen dat je niet hoeft te lijden? De dood, en zeker een zelfverkozen, staat voor de meeste mensen (gelukkig) zo ver van hun realiteit, dat ze het zich niet voor kunnen stellen dat het ooit 'het beste' kan zijn.
Ik hoop dat dit traject je brengt wat uiteindelijk het beste is voor jou; of dat nou verbetering is of toch euthanasie.
Blijf hier vooral schrijven als dat je helpt, en laat het los als dat beter voor jou is. Het is jouw proces.
Ik weet niet zo goed wat ik wil zeggen, behalve dat ik veel respect voor je heb. Je schrijft heel helder en weloverwogen. Ik ben zelf jarenlang depressief geweest maar heb het geluk gehad daar uit te kunnen komen. Het gevoel te moeten leven voor anderen herken ik heel erg. Maar het is jóuw leven. Zou jij anderen die enkel lijden vragen hun leven voort te zetten, alleen voor jou? Zouden je vrienden niet juist willen dat je niet hoeft te lijden? De dood, en zeker een zelfverkozen, staat voor de meeste mensen (gelukkig) zo ver van hun realiteit, dat ze het zich niet voor kunnen stellen dat het ooit 'het beste' kan zijn.
Ik hoop dat dit traject je brengt wat uiteindelijk het beste is voor jou; of dat nou verbetering is of toch euthanasie.
Blijf hier vooral schrijven als dat je helpt, en laat het los als dat beter voor jou is. Het is jouw proces.
woensdag 29 augustus 2018 om 20:56
Hoe gaat het fayanna? 
Ik heb vandaag een brief gekregen dat ik een gesprek krijg met een psychiater van de levenseindekliniek. Zal vooral gaan over de behandelingen die ik heb gehad. Ben wel een beetje bang dat ze vinden dat er nog behandel mogelijkheden zijn. Maar er is een wachttijd dus het duurt nog wel even.
Ik heb vandaag een brief gekregen dat ik een gesprek krijg met een psychiater van de levenseindekliniek. Zal vooral gaan over de behandelingen die ik heb gehad. Ben wel een beetje bang dat ze vinden dat er nog behandel mogelijkheden zijn. Maar er is een wachttijd dus het duurt nog wel even.
donderdag 30 augustus 2018 om 10:24
donderdag 30 augustus 2018 om 12:00
strontvlieg schreef: ↑29-08-2018 20:56Hoe gaat het fayanna?
Ik heb vandaag een brief gekregen dat ik een gesprek krijg met een psychiater van de levenseindekliniek. Zal vooral gaan over de behandelingen die ik heb gehad. Ben wel een beetje bang dat ze vinden dat er nog behandel mogelijkheden zijn. Maar er is een wachttijd dus het duurt nog wel even.
Ik heb inmiddels mijn laatste behandeling afgerond en het heeft een beetje geholpen. Dat brengt mij precies in een situatie die ik zo gevreesd had en die ik niet gewild heb. Het leven is nog steeds zwaar klote, en ik zou zelf het liefst dood willen. Maar het is wel iets minder ondraaglijk en nu voel ik me verplicht om voorlopig nog even te blijven leven, hoofdzakelijk voor mijn ouders. Dus voor nu is het doormodderen. Maar euthanasie is zeker niet van de tafel.
Sterkte met je gesprek. Ik heb dus geen ervaring met de levenseindekliniek, maar zal me altijd de uitspraak van een medewerker van de NVVE herinneren: de meeste artsen zeggen bij euthanasie om psychische redenen 'nee, tenzij', de instelling van de levenseindekliniek is in principe: 'ja, tenzij'. Het is ook mijn ervaring dat het relatief makkelijk is om artsen ervan te overtuigen dat je ondraaglijk lijdt. Dat is nogal subjectief, en daar wordt rekening mee gehouden. Moeilijker is inderdaad het aspect 'uitbehandeld'. Maar het 'goede' nieuws is dat je, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, niet absoluut alle behandeling gedaan hoeft te hebben. 'Heel veel' behandelingen is meestal ook genoeg.
In de psychiatrie is het sowieso onmogelijk om alle behandelingen gedaan te hebben, want er is altijd wel iets nieuws te verzinnen, een nieuwe therapiestroming, een nieuwe combi van 10 pillen of zo... Ik heb relatief niet zo verschrikkelijk veel therapie gedaan, maar dat was geen issue. Ik heb geen ECT gedaan, en ook dat bleek geen probleem. Daar was ik stomverbaasd over. Ik kan me niet voorstellen dat iemand euthanasie wil vanwege depressies en dat krijgt zonder ooit ect gedaan te hebben. Ik vind dat eigenlijk ergens ook wel fout. Maar ik ben alleen maar heel blij dat ect geen voorwaarde blijkt voor euthanasie. Ik had een lijstje argumenten klaar om de discussie aan te gaan met de artsen over waarom ik geen ect wilde, maar ik heb het niet nodig gehad.
Mocht het zo zijn dat je heel eenvoudige en voor de hand liggende behandelingen niet gedaan hebt, zal je verzoek niet ingewilligd worden. Ik heb ooit eens gelezen over iemand die euthanasie vroeg vanwege depressies en zelfs geen enkel antidepressivum wilde proberen uit angst voor bijwerkingen. Dat werd natuurlijk afgewezen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 30 augustus 2018 om 13:05
Hmm, dat het een beetje geholpen heeft zou positief moeten zijn maar ik begrijp dat het in jou geval het alleen maar ingewikkelder maakt. Heb je een goede bant met je ouders dat je voor hun wilt blijven leven? Begrijpen ze je doodswens? Moeilijk hoor. Helpt de wetenschap dat je dood 'mag' als het niet meer gaat je ook?fayanna schreef: ↑30-08-2018 12:00Ik heb inmiddels mijn laatste behandeling afgerond en het heeft een beetje geholpen. Dat brengt mij precies in een situatie die ik zo gevreesd had en die ik niet gewild heb. Het leven is nog steeds zwaar klote, en ik zou zelf het liefst dood willen. Maar het is wel iets minder ondraaglijk en nu voel ik me verplicht om voorlopig nog even te blijven leven, hoofdzakelijk voor mijn ouders. Dus voor nu is het doormodderen. Maar euthanasie is zeker niet van de tafel.
Sterkte met je gesprek. Ik heb dus geen ervaring met de levenseindekliniek, maar zal me altijd de uitspraak van een medewerker van de NVVE herinneren: de meeste artsen zeggen bij euthanasie om psychische redenen 'nee, tenzij', de instelling van de levenseindekliniek is in principe: 'ja, tenzij'. Het is ook mijn ervaring dat het relatief makkelijk is om artsen ervan te overtuigen dat je ondraaglijk lijdt. Dat is nogal subjectief, en daar wordt rekening mee gehouden. Moeilijker is inderdaad het aspect 'uitbehandeld'. Maar het 'goede' nieuws is dat je, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, niet absoluut alle behandeling gedaan hoeft te hebben. 'Heel veel' behandelingen is meestal ook genoeg.
In de psychiatrie is het sowieso onmogelijk om alle behandelingen gedaan te hebben, want er is altijd wel iets nieuws te verzinnen, een nieuwe therapiestroming, een nieuwe combi van 10 pillen of zo... Ik heb relatief niet zo verschrikkelijk veel therapie gedaan, maar dat was geen issue. Ik heb geen ECT gedaan, en ook dat bleek geen probleem. Daar was ik stomverbaasd over. Ik kan me niet voorstellen dat iemand euthanasie wil vanwege depressies en dat krijgt zonder ooit ect gedaan te hebben. Ik vind dat eigenlijk ergens ook wel fout. Maar ik ben alleen maar heel blij dat ect geen voorwaarde blijkt voor euthanasie. Ik had een lijstje argumenten klaar om de discussie aan te gaan met de artsen over waarom ik geen ect wilde, maar ik heb het niet nodig gehad.
Mocht het zo zijn dat je heel eenvoudige en voor de hand liggende behandelingen niet gedaan hebt, zal je verzoek niet ingewilligd worden. Ik heb ooit eens gelezen over iemand die euthanasie vroeg vanwege depressies en zelfs geen enkel antidepressivum wilde proberen uit angst voor bijwerkingen. Dat werd natuurlijk afgewezen.
Fijn om jou ervaring te lezen en fijn om te weten dat je niet alle behandeling hoeft hebben gehad. Ik heb nog niet veel echte behandelingen gehad om dat ik steeds in crisis raakte door de heftigheid van de behandeling en daardoor dan niet de behandeling voldoende kon volgen of helemaal afgeblazen werd, ook een voor de hand liggende behandeling voor mijn aandoening heb in niet gehad omdat ik steeds in crisis raakte. Ik loop al wel ruim 10 jaar bij de GGZ, heb veel verschillende behandelaren gehad, steeds met een andere manier van behandelen maar dat heeft nog niet veel uitgemaakt. Ik heb wel goede periodes maar de slechte periodes komen altijd terug en worden steeds langer en heftiger.
Ik ben opgelucht dat ik op gesprek mag komen maar ik word er ook heel verdrietig van, vooral voor de mensen die achter blijven maar ik kan niet meer vechten.
donderdag 30 augustus 2018 om 13:54
Fayanna,
Wat lijkt me dit moeilijk voor je. Ipv dat deze ervaring doorslaggevend had moeten zijn voor een duidelijk wel/niet ben je er uiteindelijk ergens tussen in belandt. Ik ben destijds op een punt uitgekomen dat ik uiteindelijk niet zo kon blijven leven voor mijn naasten. Dit typ ik even snel maar daar is, zoals je kunt begrijpen, heel wat aan vooraf gegaan.
Strontvlieg, ik heb ervaring met de levenseindekliniek en de nvve. Ik vond de nvve veel fijner dan de levenseindekliniek qua visie, mogelijkheden, betrokkenheid en het meedenken over alternatieven buiten het geijkte pad van het gangbare protocol. Ik heb hier heel erg veel aan gehad en uiteindelijk mijn rust daarin gevonden. Ik vond, maar nogmaals dat is mijn ervaring, de levenseindekliniek een stuk conservatiever.
Ik wil hier in het openbaar verder geen tekst en uitleg geven maar mocht iemand mij een pb willen sturen met vragen dan mag dat. Ik wil jullie alle sterkte, kracht en liefde wensen op jullie ingeslagen pad. Daarbij hoop ik dat er ergens onverwachts een ander pad zich openbaart zoals bij mij het geval was.
Wat lijkt me dit moeilijk voor je. Ipv dat deze ervaring doorslaggevend had moeten zijn voor een duidelijk wel/niet ben je er uiteindelijk ergens tussen in belandt. Ik ben destijds op een punt uitgekomen dat ik uiteindelijk niet zo kon blijven leven voor mijn naasten. Dit typ ik even snel maar daar is, zoals je kunt begrijpen, heel wat aan vooraf gegaan.
Strontvlieg, ik heb ervaring met de levenseindekliniek en de nvve. Ik vond de nvve veel fijner dan de levenseindekliniek qua visie, mogelijkheden, betrokkenheid en het meedenken over alternatieven buiten het geijkte pad van het gangbare protocol. Ik heb hier heel erg veel aan gehad en uiteindelijk mijn rust daarin gevonden. Ik vond, maar nogmaals dat is mijn ervaring, de levenseindekliniek een stuk conservatiever.
Ik wil hier in het openbaar verder geen tekst en uitleg geven maar mocht iemand mij een pb willen sturen met vragen dan mag dat. Ik wil jullie alle sterkte, kracht en liefde wensen op jullie ingeslagen pad. Daarbij hoop ik dat er ergens onverwachts een ander pad zich openbaart zoals bij mij het geval was.
donderdag 30 augustus 2018 om 15:57
Ja, het zou positief moeten zijn dat het beter gaat en dat is het dus niet helemaal. Ik voel me ergens heel ondankbaar en een ontzettende zeikerd! Ik heb een heel slecht contact met mijn ouders en zij hebben geen idee dat ik uberhaupt een doodswens heb. Maar toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze zoveel verdriet te doen. Ze hebben al ooit een kind verloren, hebben mij al ooit bijna door ziekte verloren, moet ik ze op hun stokoude dag nog zoiets aandoen? Als zij er niet meer zouden zijn was mijn beslissing duidelijk.strontvlieg schreef: ↑30-08-2018 13:05Hmm, dat het een beetje geholpen heeft zou positief moeten zijn maar ik begrijp dat het in jou geval het alleen maar ingewikkelder maakt. Heb je een goede bant met je ouders dat je voor hun wilt blijven leven? Begrijpen ze je doodswens? Moeilijk hoor. Helpt de wetenschap dat je dood 'mag' als het niet meer gaat je ook?
Fijn om jou ervaring te lezen en fijn om te weten dat je niet alle behandeling hoeft hebben gehad. Ik heb nog niet veel echte behandelingen gehad om dat ik steeds in crisis raakte door de heftigheid van de behandeling en daardoor dan niet de behandeling voldoende kon volgen of helemaal afgeblazen werd, ook een voor de hand liggende behandeling voor mijn aandoening heb in niet gehad omdat ik steeds in crisis raakte. Ik loop al wel ruim 10 jaar bij de GGZ, heb veel verschillende behandelaren gehad, steeds met een andere manier van behandelen maar dat heeft nog niet veel uitgemaakt. Ik heb wel goede periodes maar de slechte periodes komen altijd terug en worden steeds langer en heftiger.
Ik ben opgelucht dat ik op gesprek mag komen maar ik word er ook heel verdrietig van, vooral voor de mensen die achter blijven maar ik kan niet meer vechten.
Of jouw behandelgeschiedenis in je voordeel of juist in je nadeel werkt zou ik niet weten. Aan de ene kant is het een nadeel, want: geen echte behandeling gehad. Aan de andere kant: je hebt het wel degelijk geprobeerd en het werkte niet. HEt hangt denk ik ook erg af van de arts die je treft.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 30 augustus 2018 om 16:45
donderdag 30 augustus 2018 om 16:56
Ik wil mijn hele leven er al (tussenuit) ik heb echt een rotjeugd gehad ik had niet geboren moeten worden, ik ben zo blij dat mijn jeugd voorbij is dat ik nu gelukkig ben als moeder, en nu zou ik er zeker niet tussenuit willen/kunnen. Maar als ik een jaar of zestig of zeventig ben wel en ik hoop dat het taboe dan weg is en de weg vrij, ik vind dat het ontbreekt aan onze democratie.
donderdag 30 augustus 2018 om 17:31
Het was ondraaglijk, vandaar de euthanasie. Nu is het 'alleen maar' vreselijk. Ik verlang naar de dood, maar op dit moment kan ik het niet voor mezelf verantwoorden tegenover mijn ouders. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat weer verandert als het slechter gaat.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 30 augustus 2018 om 17:37
Wat een moeilijk spagaat, ik hoop dat je in elk geval groen licht krijgt van de stichting en dat je dat je het zelf kunt bepalen wanneer je wil gaan, dat lijkt me al zoveel luxe en lucht.fayanna schreef: ↑30-08-2018 17:31Het was ondraaglijk, vandaar de euthanasie. Nu is het 'alleen maar' vreselijk. Ik verlang naar de dood, maar op dit moment kan ik het niet voor mezelf verantwoorden tegenover mijn ouders. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat weer verandert als het slechter gaat.
donderdag 30 augustus 2018 om 17:49
Maar door een kind te nemen verplicht je jezelf eigenlijk om te blijven voor hen. Vind ik persoonlijk. Levensbeeindiging ben ik helemaal voor, ik overweeg het zelf namelijk ook, maar had dat gedaan ipv een kind te nemen en het verdriet te doen door vroegtijdig eruit te stappen.MissMaran schreef: ↑30-08-2018 16:56Ik wil mijn hele leven er al (tussenuit) ik heb echt een rotjeugd gehad ik had niet geboren moeten worden, ik ben zo blij dat mijn jeugd voorbij is dat ik nu gelukkig ben als moeder, en nu zou ik er zeker niet tussenuit willen/kunnen. Maar als ik een jaar of zestig of zeventig ben wel en ik hoop dat het taboe dan weg is en de weg vrij, ik vind dat het ontbreekt aan onze democratie.
@Fayanna: als je een slechte band met je ouders hebt snap ik niet dat je juist voor hen wil blijven. Zelf dacht ik altijd te willen blijven voor mijn ouders totdat mijn vader overleed. Door zijn overlijden zijn we al niet meer compleet en voor 't zelfde geld blijft m'n moeder nog 20 jaar leven en dat zie ik persoonlijk niet zitten. Dus alhoewel ik niet persé vandaag dood hoef en ook niet persé volgend jaar, heb ik niet de drang te willen blijven tot mijn moeder er niet meer is.
donderdag 30 augustus 2018 om 17:53
Ik ben nu redelijk gelukkig, ik kan een soort van genieten van mijn werk en mijn kind en leef ergens voor, ik weet dat ik het leven redelijk zinloos vindt, en toen ik laatst in een verzorgingshuis was waar ik alleen maar demente ouderen zag wist ik dat die wens die altijd sluimert later aanwezig zal zijn ook al ben ik nu redelijk gelukkig. En daarom moeten mensen zelfbeschikking krijgen, er zijn al zoveel mensen op aarde ik denk dat het wel goed komt met die wet, hopelijk wel binnen 20 jaar.redbulletje schreef: ↑30-08-2018 17:49Maar door een kind te nemen verplicht je jezelf eigenlijk om te blijven voor hen. Vind ik persoonlijk. Levensbeeindiging ben ik helemaal voor, ik overweeg het zelf namelijk ook, maar had dat gedaan ipv een kind te nemen en het verdriet te doen door vroegtijdig eruit te stappen.
@Fayanna: als je een slechte band met je ouders hebt snap ik niet dat je juist voor hen wil blijven. Zelf dacht ik altijd te willen blijven voor mijn ouders totdat mijn vader overleed. Door zijn overlijden zijn we al niet meer compleet en voor 't zelfde geld blijft m'n moeder nog 20 jaar leven en dat zie ik persoonlijk niet zitten. Dus alhoewel ik niet persé vandaag dood hoef en ook niet persé volgend jaar, heb ik niet de drang te willen blijven tot mijn moeder er niet meer is.
donderdag 30 augustus 2018 om 17:57
Maar zou jij echt overwegen er uit te stappen zodra je kind volwassen is? Ook als je lichamelijk nog geen ernstige gebreken hebt?MissMaran schreef: ↑30-08-2018 17:53Ik ben nu redelijk gelukkig, ik kan een soort van genieten van mijn werk en mijn kind en leef ergens voor, ik weet dat ik het leven redelijk zinloos vindt, en toen ik laatst in een verzorgingshuis was waar ik alleen maar demente ouderen zag wist ik dat die wens die altijd sluimert later aanwezig zal zijn ook al ben ik nu redelijk gelukkig. En daarom moeten mensen zelfbeschikking krijgen, er zijn al zoveel mensen op aarde ik denk dat het wel goed komt met die wet, hopelijk wel binnen 20 jaar.
donderdag 30 augustus 2018 om 18:07
Ja zeker. Pas als ik zeker wist dat ze gelukkig is en me niet nodig heeft en als ik het uit kan leggen op de juiste manier.redbulletje schreef: ↑30-08-2018 17:57Maar zou jij echt overwegen er uit te stappen zodra je kind volwassen is? Ook als je lichamelijk nog geen ernstige gebreken hebt?
donderdag 30 augustus 2018 om 18:12
Ik zou me zeer ongelukkig voelen in de wetenschap dat mijn moeder of vader er tussenuit had willen piepen. Dan had ik ze ook echt verweten dat ze mij op de wereld hadden gezet. Jij wist al voor je je kind nam dat je geen zin had in het leven. Waarom doe je dat dan? Dan had je er tussen uit kunnen knijpen wanneer je wilde.
