Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 31 augustus 2018 om 10:15
Wat een pijnlijk topic blijkt het weer.
Fayanna, een lastig spagaat inderdaad. Als ik jou zo lees, en ook je motivatie om nu toch nog te blijven leven dan wil ik je zo veel dingen 'aanraden'. Het voelt namelijk alsof er in het gevoelsstuk nog zo veel te halen valt, paradoxaal genoeg ook in de reden waarom je aangeeft nu tóch te blijven leven. Waarom doe je jezelf dit toch aan, denk ik dan. Maar ik weet dat dit niet de plek of de tijd is om het daarover te hebben. Je wens is duidelijk en het zou eigenlijk fijn zijn als je niet in het grijze gebied zou belanden, maar misschien was dat eigenlijk ook onvermijdelijk. Ik sluit me verder ook bij Kia-Ora aan. Ik wens je veel kracht toe.
Buufie66, wat heb je je verhaal mooi en respectvol verteld.
Fayanna, een lastig spagaat inderdaad. Als ik jou zo lees, en ook je motivatie om nu toch nog te blijven leven dan wil ik je zo veel dingen 'aanraden'. Het voelt namelijk alsof er in het gevoelsstuk nog zo veel te halen valt, paradoxaal genoeg ook in de reden waarom je aangeeft nu tóch te blijven leven. Waarom doe je jezelf dit toch aan, denk ik dan. Maar ik weet dat dit niet de plek of de tijd is om het daarover te hebben. Je wens is duidelijk en het zou eigenlijk fijn zijn als je niet in het grijze gebied zou belanden, maar misschien was dat eigenlijk ook onvermijdelijk. Ik sluit me verder ook bij Kia-Ora aan. Ik wens je veel kracht toe.
Buufie66, wat heb je je verhaal mooi en respectvol verteld.
zaterdag 1 september 2018 om 11:38
Kia•Ora schreef: ↑31-08-2018 08:15Ben je niet gewoon heel erg bang om te sterven? En dat de reden is waarom jij je ouders gebruikt als excuus? Want objectief gezien is dat natuurlijk een drogreden.
Het is trouwens geen oordeel. Ik begrijp je doodswens en ook dat je sterven eng kunt vinden. Maar het is nogal zonde om dé kans te laten gaan voor mensen waar je een slechte band mee hebt óf omdat je doodsbang bent om te sterven. Doodgaan is voor de meeste mensen ook gewoon eng. Praat alsjeblieft met iemand hierover, een peut die dit even in perspectief kan zetten voor je. Ik gun je een gelukkig leven maar als dat er niet in zit een rustige, vredige en geweldloze dood.
Nee, het is geen doodsangst wat me tegenhoudt, hoewel ik het best eng vind. Ik wens met heel mijn hart dat mijn ouders niet meer zo lang zullen leven, want dan valt mijn laatste belemmering weg. Ik zie dat absoluut niet als drogreden. Ik heb gezien wat het verlies van een kind met mijn ouders gedaan heeft. En het voelt ook verschrikkelijk om deze kans te laten gaan. Ik heb echt heel sterk overwogen om tegen mijn huisarts te zeggen dat mijn laatste behandeling niks gedaan heeft (wat niet waar is) om maar van deze mogelijkheid gebruik te kunnen maken.
En een therapeut die dit alles in perspectief kan zetten?? Laat me niet lachen!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 1 september 2018 om 11:45
Maar je hebt geen goede band met je ouders. Denken zij wel met jou een goede band te hebben? Hoe vaak zien/spreken jullie elkaar? Mensen van half in de 80 staan toch al met één been in 't graf dus wellicht tillen zij er 'n stuk minder zwaar aan dan jij denkt. Zeker mochten ze geloven in 'n hiernamaals waar ze jou en hun ander overleden kind weer terug verwachten te zien.fayanna schreef: ↑01-09-2018 11:38Nee, het is geen doodsangst wat me tegenhoudt, hoewel ik het best eng vind. Ik wens met heel mijn hart dat mijn ouders niet meer zo lang zullen leven, want dan valt mijn laatste belemmering weg. Ik zie dat absoluut niet als drogreden. Ik heb gezien wat het verlies van een kind met mijn ouders gedaan heeft. En het voelt ook verschrikkelijk om deze kans te laten gaan. Ik heb echt heel sterk overwogen om tegen mijn huisarts te zeggen dat mijn laatste behandeling niks gedaan heeft (wat niet waar is) om maar van deze mogelijkheid gebruik te kunnen maken.
En een therapeut die dit alles in perspectief kan zetten?? Laat me niet lachen!
zaterdag 1 september 2018 om 11:45
Dat is maar heel beperkt zo. Als je omstandigheden veranderen, verandert dat ook. In mijn geval moest ik nog 1 laatste behandeling doen, en het was vanaf het begin duidelijk dat de uitkomst daarvan grote invloed zou hebben op het traject en de toestemming. IK was al voor deze behandeling met het traject begonnen, omdat ik ervan uitging dat dat mogelijk jaren in beslag zou nemen. Op deze manier zou ik tijd sparen. Maar het verliep heel veel voorspoediger.Coconuts12 schreef: ↑31-08-2018 08:30Ik dacht dat wanneer je verzoek wordt ingewilligd dat je zelf de keus had wanneer je het wil laten doen. Wat moeilijk, Fayanna.
Het blijft voor een arts moeilijk en extreem om een patiënt te doden. Daar mogen en moeten zij terecht zeer kritisch op zijn, nog afgezien van wat er in de wet staat. Als zij zien of vermoeden dat er iets belangrijks veranderd is in de toestand van de patiënt, mogen zij natuurlijk op een eerder genomen besluit terugkomen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 1 september 2018 om 11:47
redbulletje schreef: ↑01-09-2018 11:45Maar je hebt geen goede band met je ouders. Denken zij wel met jou een goede band te hebben? Hoe vaak zien/spreken jullie elkaar? Mensen van half in de 80 staan toch al met één been in 't graf dus wellicht tillen zij er 'n stuk minder zwaar aan dan jij denkt. Zeker mochten ze geloven in 'n hiernamaals waar ze jou en hun ander overleden kind weer terug verwachten te zien.
Jij hebt zo te horen nooit een kind verloren, noch kun je je inbeelden hoe dat is.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 1 september 2018 om 11:53
Dat klopt. Maar dat lijkt me pijnlijker als je zelf in de leeftijd bent dat je van je kind hoopt te genieten. Als je eigen leven bijna voorbij is, doet het er allemaal 'n stuk minder toe.
Hebben ze jou verwaarloost na het verlies van het andere kind? Dat heb ik bij 'n ex-collega gehoord die eigenlijk hun moeder verloren toen een kind dood ging en zij daar zodanig in bleef hangen dat ze nooit meer een normale ouder voor haar andere kinderen is geworden.
zaterdag 1 september 2018 om 12:18
Hoe kom je hier nu bij? Ik zou echt niet weten waarom dit waar zou zijn.redbulletje schreef: ↑01-09-2018 11:53Als je eigen leven bijna voorbij is, doet het er allemaal 'n stuk minder toe.
Je blijft je hele leven een kind van je ouders.
Sorry Fayanna dat ik zo inbreek, ik lees soms mee.
Ik begrijp de shift in je keuze wel, hoe moeilijk die ook is.
Maar volgens mij volg je nu je gevoel toch? En die is door de therapie veranderd..
Eigenlijk is dat goed nieuws, ook al had je wat anders voor ogen. Ook al ben je nog niet zover dat je écht wilt leven.
Kun je deze therapie aanhouden? Kan deze therapie je nog verder helpen denk je?
zaterdag 1 september 2018 om 12:42
redbulletje schreef: ↑01-09-2018 11:53Dat klopt. Maar dat lijkt me pijnlijker als je zelf in de leeftijd bent dat je van je kind hoopt te genieten. Als je eigen leven bijna voorbij is, doet het er allemaal 'n stuk minder toe.
Dus als je oud bent, hoef je niet meer van je kind te genieten?? Genieten is sowieso het foute woord. Ouders zullen ALTIJD, op elke leeftijd, helemaal kapot zijn van de dood van een kind. Mijn ouders hebben al geen makkelijk leven gehad en hebben het ergste meegemaakt dat een mens kan meemaken, en daar moet ik dan nog eens een enorme schep bovenop doen?? Dat kan ik alleen verantwoorden als mijn leven echt totaal, volkomen ondragalijk is. Dat was het, en is het nu niet meer, al scheelt het weinig.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 1 september 2018 om 12:44
Nee, deze therapie kan mij niet nog verder helpen. Hoogstens kan geprobeerd worden het bereikte effect vast te houden met een paar keer per jaar herhaling.Greenlotus schreef: ↑01-09-2018 12:18Hoe kom je hier nu bij? Ik zou echt niet weten waarom dit waar zou zijn.
Je blijft je hele leven een kind van je ouders.
Sorry Fayanna dat ik zo inbreek, ik lees soms mee.
Ik begrijp de shift in je keuze wel, hoe moeilijk die ook is.
Maar volgens mij volg je nu je gevoel toch? En die is door de therapie veranderd..
Eigenlijk is dat goed nieuws, ook al had je wat anders voor ogen. Ook al ben je nog niet zover dat je écht wilt leven.
Kun je deze therapie aanhouden? Kan deze therapie je nog verder helpen denk je?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 1 september 2018 om 12:48
Maar hoe zit dat dan met die slechte band tussen jullie? Wat doen je ouders nog voor jou waardoor je jouw leven voor hen wil rekken?fayanna schreef: ↑01-09-2018 12:42Dus als je oud bent, hoef je niet meer van je kind te genieten?? Genieten is sowieso het foute woord. Ouders zullen ALTIJD, op elke leeftijd, helemaal kapot zijn van de dood van een kind. Mijn ouders hebben al geen makkelijk leven gehad en hebben het ergste meegemaakt dat een mens kan meemaken, en daar moet ik dan nog eens een enorme schep bovenop doen?? Dat kan ik alleen verantwoorden als mijn leven echt totaal, volkomen ondragalijk is. Dat was het, en is het nu niet meer, al scheelt het weinig.
zaterdag 1 september 2018 om 12:54
Ze 'doen' niks, daar gaat het niet om. Je snapt blijkbaar gewoon niks van de intensiteit van ouderliefde. Je hebt als kind een onvoorstelbaar en onbeschrijflijk grote invloed op het geluksgevoel van je ouders, alleen door doordat zij weten dat jij leeft, ook al zou je elkaar nooit meer zien.redbulletje schreef: ↑01-09-2018 12:48Maar hoe zit dat dan met die slechte band tussen jullie? Wat doen je ouders nog voor jou waardoor je jouw leven voor hen wil rekken?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 1 september 2018 om 12:59
Dat heb ik naar mijn ouders (gehad) Nu mijn vader dood is, is het veilige vertrouwde gezinsleven wat we samen hadden toch al om zeep, dus ik heb niet echt de neiging om voor mijn moeder langer dan ik hebben kan te blijven leven. Zometeen wordt ze 90 of ouder, zolang wil ik helemaal niet meer leven!fayanna schreef: ↑01-09-2018 12:54Ze 'doen' niks, daar gaat het niet om. Je snapt blijkbaar gewoon niks van de intensiteit van ouderliefde. Je hebt als kind een onvoorstelbaar en onbeschrijflijk grote invloed op het geluksgevoel van je ouders, alleen door doordat zij weten dat jij leeft, ook al zou je elkaar nooit meer zien.
zaterdag 1 september 2018 om 13:02
Ok..zoals je het nu zegt lijkt het meer uitstel te zijn dan afstel, wat betreft je keuze voor euthanasie.
Moeilijk hoor..
En wat betreft je ouders, ik begrijp dat er een trauma in de familie zit wat betreft verlies van eigen kind.
En nu jij niet meer ondragelijk lijdt, komt dit aan bod.
Je denkt nu aan hun belang, maar het klinkt ook echt alsof jij hier enorm onder te lijden hebt (gehad).
Ik zou je alleen nog willen zeggen dat hun recht op geluk en rust niet zwaarder weegt dan het jouwe.
Heel veel sterkte
zaterdag 1 september 2018 om 13:14
Ik denk dat het wat betreft mijn wens meer uitstel dan afstel is inderdaad. Maar als het moment dan opnieuw daar is, is het nog maar de vraag of de artsen dan opnieuw willen meewerken. In mijn geval is het mijn huisarts, dus het is makkelijk om met hem in gesprek te blijven. Bij de LEK sluit je, neem ik aan, het traject af, zie je de artsen niet meer en moet je daarna weer van voor af aan beginnen, mogelijk met een ander team. Ik heb mijn huisarts ook heel duidelijk gemaakt dat mijn reden om op dit moment niet door te gaan met de euthanasie niet is dat ik zelf zo graag wil leven, voor mezelf, maar dat ik het voor iemand anders doe op dit moment. EN dat als die anderen wegvallen, ik de situatie waarschijnlijk heel anders zie.Greenlotus schreef: ↑01-09-2018 13:02Ok..zoals je het nu zegt lijkt het meer uitstel te zijn dan afstel, wat betreft je keuze voor euthanasie.
Moeilijk hoor..
En wat betreft je ouders, ik begrijp dat er een trauma in de familie zit wat betreft verlies van eigen kind.
En nu jij niet meer ondragelijk lijdt, komt dit aan bod.
Je denkt nu aan hun belang, maar het klinkt ook echt alsof jij hier enorm onder te lijden hebt (gehad).
Ik zou je alleen nog willen zeggen dat hun recht op geluk en rust niet zwaarder weegt dan het jouwe.
Heel veel sterkte
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 1 september 2018 om 13:14
Wat houdt jou dan nog in leven?redbulletje schreef: ↑01-09-2018 12:59Dat heb ik naar mijn ouders (gehad) Nu mijn vader dood is, is het veilige vertrouwde gezinsleven wat we samen hadden toch al om zeep, dus ik heb niet echt de neiging om voor mijn moeder langer dan ik hebben kan te blijven leven. Zometeen wordt ze 90 of ouder, zolang wil ik helemaal niet meer leven!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 1 september 2018 om 13:26
Nog te goed zijn om de stap daadwerkelijk te durven zetten. Er zijn namelijk zeker zaken waar ik van kan genieten. Ik zou ook vast nog geen toestemming krijgen als ik zo'n traject als jou zou in gaan. En met doe-het-zelven zou ik bang zijn dat het mislukt op het gebied van snel en pijnloos.
zaterdag 1 september 2018 om 13:55
Je mag inderdaad heel dankbaar zijn dat je geen idee hebt hoe het voelt als het leven zo ondraaglijk is dat de dood de beste optie is.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 1 september 2018 om 14:00
Je weet niet of dat het de beste optie is. En er is geen weg terug. Tis geen aanval trouwens, lijkt me vreselijk.Ik ben ook wel depressief geweest, maar er is zoveel voor te leven. Hypnose al geprobeerd ?
zaterdag 1 september 2018 om 14:10
Als je in aanmerking komt voor dit traject heb je al genoeg geprobeerd. En fijn dat dit voor jou zo is... Maar niet voor iedereen is het leven waardevol of is er veel om voor te leven.
zaterdag 1 september 2018 om 14:47
Waarom niet, we zijn er niet voor niksKoffiehagedis schreef: ↑01-09-2018 14:10Als je in aanmerking komt voor dit traject heb je al genoeg geprobeerd. En fijn dat dit voor jou zo is... Maar niet voor iedereen is het leven waardevol of is er veel om voor te leven.
