Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
woensdag 19 maart 2025 om 07:13
Het moeilijk of angstig vinden dat anderen iets zien wat jij niet ziet, is m.i. júist iets wat gebeurt als het totaal niet veilig was. Als je als kind in je hoofd een hele rare draai hebt moeten maken om te denken dat dit normaal was, en dat er absoluut geen kritiek op het systeem mocht komen omdat anders ook het laatste beetje houvast verdween.
Doreia, goed omschreven hoe lijfstraffen zouden doorwerken als ze echt acceptabel zouden zijn.
Ik kom uit de tijd dat een corrigerend pak voor je broek nog als pedagogisch verantwoord werd gezien. Mijn moeder paste dat in zeldzame gevallen ook wel toe, maar dat zag er echt heel anders uit (en dan nog ben ik het er achteraf niet mee eens dat ze het deed). Het gebeurde alleen als ik echt stout of brutaal was geweest, niet als ik eigenlijk hulp nodig had.
Doreia, goed omschreven hoe lijfstraffen zouden doorwerken als ze echt acceptabel zouden zijn.
Ik kom uit de tijd dat een corrigerend pak voor je broek nog als pedagogisch verantwoord werd gezien. Mijn moeder paste dat in zeldzame gevallen ook wel toe, maar dat zag er echt heel anders uit (en dan nog ben ik het er achteraf niet mee eens dat ze het deed). Het gebeurde alleen als ik echt stout of brutaal was geweest, niet als ik eigenlijk hulp nodig had.
woensdag 19 maart 2025 om 07:33
En nu lijkt het vast net alsof ik me superieur voel, sorry, dat is echt niet de bedoeling. Mijn ouders hebben grove steken laten vallen en waren er op de echt belangrijke momenten niet om me te steunen. Daarnaast werd mijn moeder ziek toen ik een jonge puber was, waardoor ik voor haar moest zorgen in plaats van andersom, en overleed ze zonder dat we ooit iets hebben kunnen uitpraten.
Het was alleen niet zó onveilig dat ik niet mocht zien waar ze steken hadden laten vallen. Ik mag erover praten van mezelf, en andere mensen mogen er iets van vinden. Daarmee hoeven ze geen gelijk te hebben, maar dan kan ik mijn schouders daarover ophalen.
Het was alleen niet zó onveilig dat ik niet mocht zien waar ze steken hadden laten vallen. Ik mag erover praten van mezelf, en andere mensen mogen er iets van vinden. Daarmee hoeven ze geen gelijk te hebben, maar dan kan ik mijn schouders daarover ophalen.
woensdag 19 maart 2025 om 08:44
Lieve Avo,
Ik hoop dat je een beetje geslapen hebt.
Helpt het dat het nergens rozengeur en maneschijn is? Ik wilde je gisterenavond geruststellen, maar was bang dat alles wat ik zou zeggen verkeerd zou vallen. Hoop dat je okee bent.
Ik hoop dat je een beetje geslapen hebt.
Helpt het dat het nergens rozengeur en maneschijn is? Ik wilde je gisterenavond geruststellen, maar was bang dat alles wat ik zou zeggen verkeerd zou vallen. Hoop dat je okee bent.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
woensdag 19 maart 2025 om 14:45
I'm fine.
woensdag 19 maart 2025 om 15:16
Lieve forummers,
Mag ik me hier even veilig wanen nu de wereld om me heen ineens weer zo onveilig lijkt?
Mijn man is onlangs plotseling overleden... en dat geeft al onveiligheid natuurlijk. Mijn man, beste vriend, vader van mn kinderen, huisgenoot, levenspartner is er niet meer. Degene die het meest wist, van wat er was gebeurd, die me kon helpen als de spanning en angsten me overspoelden, met wie ik samen zo hard gevochten heb om ons gezin veilig te krijgen en te houden. Maar hij was ook mijn lijntje met de buitenwereld, de man achter wie ik me kon verschuilen als de wereld even te eng werd, aan wie ik me kon optrekken als ik me oin sociale situaties moest begeven, bij wie ik kon afkijken hoe dat eruitziet als je je je gemak voelt in gezelschap. Hij was mijn reddingsboei, waar ik me aan vastklampte als mn verleden me weer eens omlaag trok en bij wie ik zelf durfde te proberen te zwemmen omdat hij er altijd zou zijn als ik dreigde te verdrinken. Die me liet zien dat ik er mocht zijn, dat (de meeste) mensen wel te vertrouwen zijn.
Dit alles heeft behalve natuurlijk de schok op zich ook vanalles opengegooid. Trauma's waarmee ik nog aan het werk was (nota bene op de ochtend van overlijden de laatste traumabeelden besproken om de week daarna weer te starten met emdr), trauma's waarvan ik dacht ze verwerkt te hebben. Alles gaat door elkaar...
Ik heb een prachtig vangnet, echt zo dankbaar voor de vrienden die er waren en me hebben geholpen om het afscheid zo mooi mogelijk te maken voor mij en de kinderen, praktische hulp bieden die ik durf te accepteren soms. Maar waar ik dit niet mee kan delen... de chaos in m'n hoofd, de angsten en nachtmerries, de oude overtuigingen... Het niet meer naar openbare gelegenheden durven omdat ik voor m'n gevoel geen bescherming meer heb, nergens veilig, nu zullen ze me vast komen halen, nu ziet iedereen hoe slecht ik ben, vies, schuldig. Niemand die me zegt dat dat niet zo is (behalve peut, die geweldig is, maar ja, thuis moet ik t zelf doen..)
Dus voor de buitenwereld lijkt t of ik me goed staande hou, maar vanbinnen is er zo'n chaos... En als trouwe stille meelezer, die altijd zoveel warmte voelt in dit topic, hoop ik dat ik me hier heel even mezelf mag zijn...
Mag ik me hier even veilig wanen nu de wereld om me heen ineens weer zo onveilig lijkt?
Mijn man is onlangs plotseling overleden... en dat geeft al onveiligheid natuurlijk. Mijn man, beste vriend, vader van mn kinderen, huisgenoot, levenspartner is er niet meer. Degene die het meest wist, van wat er was gebeurd, die me kon helpen als de spanning en angsten me overspoelden, met wie ik samen zo hard gevochten heb om ons gezin veilig te krijgen en te houden. Maar hij was ook mijn lijntje met de buitenwereld, de man achter wie ik me kon verschuilen als de wereld even te eng werd, aan wie ik me kon optrekken als ik me oin sociale situaties moest begeven, bij wie ik kon afkijken hoe dat eruitziet als je je je gemak voelt in gezelschap. Hij was mijn reddingsboei, waar ik me aan vastklampte als mn verleden me weer eens omlaag trok en bij wie ik zelf durfde te proberen te zwemmen omdat hij er altijd zou zijn als ik dreigde te verdrinken. Die me liet zien dat ik er mocht zijn, dat (de meeste) mensen wel te vertrouwen zijn.
Dit alles heeft behalve natuurlijk de schok op zich ook vanalles opengegooid. Trauma's waarmee ik nog aan het werk was (nota bene op de ochtend van overlijden de laatste traumabeelden besproken om de week daarna weer te starten met emdr), trauma's waarvan ik dacht ze verwerkt te hebben. Alles gaat door elkaar...
Ik heb een prachtig vangnet, echt zo dankbaar voor de vrienden die er waren en me hebben geholpen om het afscheid zo mooi mogelijk te maken voor mij en de kinderen, praktische hulp bieden die ik durf te accepteren soms. Maar waar ik dit niet mee kan delen... de chaos in m'n hoofd, de angsten en nachtmerries, de oude overtuigingen... Het niet meer naar openbare gelegenheden durven omdat ik voor m'n gevoel geen bescherming meer heb, nergens veilig, nu zullen ze me vast komen halen, nu ziet iedereen hoe slecht ik ben, vies, schuldig. Niemand die me zegt dat dat niet zo is (behalve peut, die geweldig is, maar ja, thuis moet ik t zelf doen..)
Dus voor de buitenwereld lijkt t of ik me goed staande hou, maar vanbinnen is er zo'n chaos... En als trouwe stille meelezer, die altijd zoveel warmte voelt in dit topic, hoop ik dat ik me hier heel even mezelf mag zijn...
woensdag 19 maart 2025 om 15:29
Fijn avo 
Lovebird, gecondoleerd. Wat een verlies heb je te verwerken
.
Ik snap heel goed dat rouw en trauma door elkaar gaan lopen, en dat het moeilijk is om he staande te houden... kunnen je jezelf toestemming geven om te rouwen?
Lovebird, gecondoleerd. Wat een verlies heb je te verwerken
.Ik snap heel goed dat rouw en trauma door elkaar gaan lopen, en dat het moeilijk is om he staande te houden... kunnen je jezelf toestemming geven om te rouwen?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
woensdag 19 maart 2025 om 15:35
Lovebird Wat een draaikolk maak je mee. Gecondoleerd met dit grote verlies. Jij mag hier zeker mag landen, mag hier zijn en - hoe verdrietig de reden ook is dat je hier bent - ik heet je warm welkom.
Ikzelf herken een aantal van de gevoelens die je beschrijft. En ik weet dat er hier een aantal mooie mensen zijn die hier ook voeling mee hebben en die je graag een luisterend oor en een steuntje in de rug willen geven.
(Je bent een meelezer schrijf je, dus je weet hoe het 'hier werkt' met niet quooten enzo),
Wat een draaikolk maak je mee. Gecondoleerd met dit grote verlies. Jij mag hier zeker mag landen, mag hier zijn en - hoe verdrietig de reden ook is dat je hier bent - ik heet je warm welkom.Ikzelf herken een aantal van de gevoelens die je beschrijft. En ik weet dat er hier een aantal mooie mensen zijn die hier ook voeling mee hebben en die je graag een luisterend oor en een steuntje in de rug willen geven.
(Je bent een meelezer schrijf je, dus je weet hoe het 'hier werkt' met niet quooten enzo),
woensdag 19 maart 2025 om 18:25
Dankjulliewel!
Ik ken idd de regels en dat maakt t ook voor mij zo veilig. En heb de afgelopen maanden veel gehad aan jullie 6 en 9 vergelijkingen. Heb veel steun van gehad door alleen maar mee te lezen, maar de behoefte om te 'praten' ipv er in m'n hoofd mee te blijven zitten is nu groot. En dit kan ik verder niet met anderen delen, ook bij psych denk ik niet dat ze t altijd begrijpt. Ervaringsdeskundigen als jullie begrijpen en voelen meer aan denk ik...
de eerste periode op overlevingscoping doorgekomen, niet voelen, geen emoties, gewoon handelen, zorgen, regelen. Maar nu de meeste dingen zijn gedaan en er meer ruimte komt en meer tijd is om erbij stil te staan, komt de paniek en wil ik eigenlijk terug naar de mist.
Alsof er iets van een sluier tussen zit. Niets komt echt binnen, en doe (on)bewust ook moeite om die afstand te houden. Niet voelen is ok.
Maar nu zit m'n hoofd steeds zo vol, alsof er geen filter is en alles loopt door elkaar. vol met getallen vanwege financiën, ik moet sparen voor de kinderen, ze moeten kunnen studeren, rijbewijs halen, op zichzelf gaan, dus hebben geld nodig. Met alle wat als, doe ik het wel goed, moet ik meer contact maken, ben ik wel een goede moeder, volgens mij zijn financiën wel goed geregeld, zou ik ooit weet kunnen werken? Mag ik dromen hebben, mag ik mezelf ontwikkelen?
Heb ik hem iets aangedaan? Ontnomen? Ben ik slecht? Heb ik hem tekort gedaan? Doe ik mijn kinderen tekort?
Ik wil alles vernieuwen en wegdoen, wil vanalles kopen, veranderen. Alsof het niet gebeurt is. Maar wil ook niet vergeten, dus mag niets veranderen, dit voor altijd zo houden, want hij mag niet vergeten worden. Ik moet juist gaan leven voor hem, ik kan hem niet vervangen, ik moet meer zijn zoals hij omdat ik anders verdwijn, maar dat doet pijn. Missen doet pijn. Na jaren eindelijk leren vertrouwen op de ander, echte verbinding durven maken, erop vertrouwen dat hij blijft, maar nu is hij toch weg.
We waren fijn aan het praten, in verbinding. ik moet even snel iets ophalen en als ik terug kom ligt hij op de grond. Ik zie t gelijk, ik bel 112 en begin met reanimeren, politie, ambulance, traumaheli... zoveel mannen in mn huis... mijn veilige huis... en dan komt er maar geen hartslag... en stoppen ze. moet ik mijn kinderen vertellen dat hun vader niet meer leeft. Ik ben bang, alleen. Bang om alleen te zijn, vind het fijn om alleen te zijn, ben eenzaam, ben snel overprikkeld. Wil contact en verbinding, verbinding en contact zuigt me helemaal leeg en maakt me angstig. Mis hem in alles maar voel me veiliger omdat hij onbedoeld en onbewust vaak een grote trigger was, en daar voel ik me schuldig over, dat ik soms bang voor hem was, omdat hij me deed denken aan..
We moeten verder leven, Maar mijn leven is lang geleden al gestopt. Ik moet het goede voorbeeld geven, maar ik heb zelf geen voorbeeld. Wat als er nu iets met mij gebeurt, wat als ze me nodig hebben en ik ben er niet. Wat als... hoe dan... wat dan...
Ik ken idd de regels en dat maakt t ook voor mij zo veilig. En heb de afgelopen maanden veel gehad aan jullie 6 en 9 vergelijkingen. Heb veel steun van gehad door alleen maar mee te lezen, maar de behoefte om te 'praten' ipv er in m'n hoofd mee te blijven zitten is nu groot. En dit kan ik verder niet met anderen delen, ook bij psych denk ik niet dat ze t altijd begrijpt. Ervaringsdeskundigen als jullie begrijpen en voelen meer aan denk ik...
de eerste periode op overlevingscoping doorgekomen, niet voelen, geen emoties, gewoon handelen, zorgen, regelen. Maar nu de meeste dingen zijn gedaan en er meer ruimte komt en meer tijd is om erbij stil te staan, komt de paniek en wil ik eigenlijk terug naar de mist.
Alsof er iets van een sluier tussen zit. Niets komt echt binnen, en doe (on)bewust ook moeite om die afstand te houden. Niet voelen is ok.
Maar nu zit m'n hoofd steeds zo vol, alsof er geen filter is en alles loopt door elkaar. vol met getallen vanwege financiën, ik moet sparen voor de kinderen, ze moeten kunnen studeren, rijbewijs halen, op zichzelf gaan, dus hebben geld nodig. Met alle wat als, doe ik het wel goed, moet ik meer contact maken, ben ik wel een goede moeder, volgens mij zijn financiën wel goed geregeld, zou ik ooit weet kunnen werken? Mag ik dromen hebben, mag ik mezelf ontwikkelen?
Heb ik hem iets aangedaan? Ontnomen? Ben ik slecht? Heb ik hem tekort gedaan? Doe ik mijn kinderen tekort?
Ik wil alles vernieuwen en wegdoen, wil vanalles kopen, veranderen. Alsof het niet gebeurt is. Maar wil ook niet vergeten, dus mag niets veranderen, dit voor altijd zo houden, want hij mag niet vergeten worden. Ik moet juist gaan leven voor hem, ik kan hem niet vervangen, ik moet meer zijn zoals hij omdat ik anders verdwijn, maar dat doet pijn. Missen doet pijn. Na jaren eindelijk leren vertrouwen op de ander, echte verbinding durven maken, erop vertrouwen dat hij blijft, maar nu is hij toch weg.
We waren fijn aan het praten, in verbinding. ik moet even snel iets ophalen en als ik terug kom ligt hij op de grond. Ik zie t gelijk, ik bel 112 en begin met reanimeren, politie, ambulance, traumaheli... zoveel mannen in mn huis... mijn veilige huis... en dan komt er maar geen hartslag... en stoppen ze. moet ik mijn kinderen vertellen dat hun vader niet meer leeft. Ik ben bang, alleen. Bang om alleen te zijn, vind het fijn om alleen te zijn, ben eenzaam, ben snel overprikkeld. Wil contact en verbinding, verbinding en contact zuigt me helemaal leeg en maakt me angstig. Mis hem in alles maar voel me veiliger omdat hij onbedoeld en onbewust vaak een grote trigger was, en daar voel ik me schuldig over, dat ik soms bang voor hem was, omdat hij me deed denken aan..
We moeten verder leven, Maar mijn leven is lang geleden al gestopt. Ik moet het goede voorbeeld geven, maar ik heb zelf geen voorbeeld. Wat als er nu iets met mij gebeurt, wat als ze me nodig hebben en ik ben er niet. Wat als... hoe dan... wat dan...
woensdag 19 maart 2025 om 18:51
woensdag 19 maart 2025 om 19:02
Ach Lovebird, wat een ontzettend verdrietig verhaal. Het lijkt me heel zwaar om dit allemaal zelf te moeten dragen als je niet zo goed weet hoe je je zelf staande moet houden en je je anker verloren bent.
Wat knap dat je de stap neemt om het op te schrijven.
Bloem heeft helemaal gelijk. Alle twijfel, vragen, toekomstperspectieven en gedachten mogen er zijn. Je hoeft het nog niet te weten, hoeft nog geen plan klaar te hebben. Je mag verdrietig zijn en het gevoel van missen mag er zijn, terwijl ik ook snap dat niet voelen veiliger voelt.
Heb je een idee wat jij nu nodig hebt om niet om te vallen?
Wat knap dat je de stap neemt om het op te schrijven.
Bloem heeft helemaal gelijk. Alle twijfel, vragen, toekomstperspectieven en gedachten mogen er zijn. Je hoeft het nog niet te weten, hoeft nog geen plan klaar te hebben. Je mag verdrietig zijn en het gevoel van missen mag er zijn, terwijl ik ook snap dat niet voelen veiliger voelt.
Heb je een idee wat jij nu nodig hebt om niet om te vallen?
woensdag 19 maart 2025 om 19:05
@Bloemenvaasje: Fijn om je te zien lieverd 
@Lovebird (mag ik je vogeltje noemen? Ik heb nogal de neiging om namen naar mijn gevoel te verbuigen): Al die gevoelens hebben bestaansrecht en zijn oprecht. Maar ze zijn ook contradictorisch en dat geeft chaos. Heel moeilijk om dan je hoofd te rechten, diep te ademen en vooruit te gaan En vooruit gaan hoeft ook niet altijd. Soms is het goed om het te laten zijn tot het moment dat je zelf voelt dat je een kleine actie wil doen ofzo.
In elk geval heb je wat mij betreft al een hele mooie actie gedaan: Hier komen schrijven en tegelijk laten weten dat wij hier met z'n allen voor jou die op de achtergrond las, een steuntje waren. Die boodschap maakt me blij en dankbaar. En hoopvol dat er nog meer mensen zijn die hier wat steun/herkenning/troost o.d. vinden zonder dat wij dat weten.
Je zal het vast eerder gelezen hebben hier: Ook als je even geen woorden hebt, vastzit en gewoon even gezien wil worden: Post het en er is hier altijd wel iemand die even een kopje thee voor je zet en je een dekentje aanreikt.
Edit: Wat dat wijze Huizeke (Maisnon) schrijft. En dat doet ze natuurlijk weer een stuk korter en to the point
@Lovebird (mag ik je vogeltje noemen? Ik heb nogal de neiging om namen naar mijn gevoel te verbuigen): Al die gevoelens hebben bestaansrecht en zijn oprecht. Maar ze zijn ook contradictorisch en dat geeft chaos. Heel moeilijk om dan je hoofd te rechten, diep te ademen en vooruit te gaan
En vooruit gaan hoeft ook niet altijd. Soms is het goed om het te laten zijn tot het moment dat je zelf voelt dat je een kleine actie wil doen ofzo. In elk geval heb je wat mij betreft al een hele mooie actie gedaan: Hier komen schrijven en tegelijk laten weten dat wij hier met z'n allen voor jou die op de achtergrond las, een steuntje waren. Die boodschap maakt me blij en dankbaar. En hoopvol dat er nog meer mensen zijn die hier wat steun/herkenning/troost o.d. vinden zonder dat wij dat weten.
Je zal het vast eerder gelezen hebben hier: Ook als je even geen woorden hebt, vastzit en gewoon even gezien wil worden: Post het en er is hier altijd wel iemand die even een kopje thee voor je zet en je een dekentje aanreikt.
Edit: Wat dat wijze Huizeke (Maisnon) schrijft. En dat doet ze natuurlijk weer een stuk korter en to the point
woensdag 19 maart 2025 om 19:26
Ik vind je moedig lovebird. En misschien heb je geen keus, maar dan vind ik het nog steeds moedig hoe je alles probeert aan te gaan.
En dat je soms ook dingen niet wil voelen, dat het veiliger voelt om niet te voelen, snap ik ook. Maar je kunt ook niet alles tegelijk voelen. Dan overweldigd het je, en dat gaat niet.
Dat je tegenstrijdige gevoelens hebt is toch ergens misschien ook best logisch? Je wil hem niet kwijtraken, maar tegelijkertijd wel proberen zelf weer te gaan leven. Voor jezelf, voor je kinderen.
Kun je een combi maken misschien, ergens? Niet alles veranderen, maar kleine dingen. Kleine stappen. Al zit het veranderen in een hobby zoeken die jullie niet samen hadden (ik noem maar wat).
Verwacht niet teveel, te snel. Het is zo plotseling gegaan, je hebt het niet aan zien komen. Je hebt er niet voor gekozen, een leven alleen.
En dat je soms ook dingen niet wil voelen, dat het veiliger voelt om niet te voelen, snap ik ook. Maar je kunt ook niet alles tegelijk voelen. Dan overweldigd het je, en dat gaat niet.
Dat je tegenstrijdige gevoelens hebt is toch ergens misschien ook best logisch? Je wil hem niet kwijtraken, maar tegelijkertijd wel proberen zelf weer te gaan leven. Voor jezelf, voor je kinderen.
Kun je een combi maken misschien, ergens? Niet alles veranderen, maar kleine dingen. Kleine stappen. Al zit het veranderen in een hobby zoeken die jullie niet samen hadden (ik noem maar wat).
Verwacht niet teveel, te snel. Het is zo plotseling gegaan, je hebt het niet aan zien komen. Je hebt er niet voor gekozen, een leven alleen.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
woensdag 19 maart 2025 om 19:27
@Lucy: Ik heb je gelezen. Lieverd toch. Tot zo'n besef komen en het uitspreken. Wat ontzettend moeilijk. Waarschijnlijk 'goed' dat het gebeurde en fijn dat de peut voor jou zo veilig voelde dat je daar kon komen. Maar hemeltje... ik denk aan je.
Morgen sta ik met drie verschillende petten op, op drie podia. Geen idee hoe ik dat ga doen. Ik ben moe, niet fit en man ligt nog in de kreukels waardoor ik en niet kan sparren met hem en alles op mij neerkomt. (en ik weer heel goed besef dat hij zowat 70 procent van het huishouden draaiende houdt). Mijn lijf doet pijn en ik zit in de 'het moet'-modus waardoor ik finaal over al mijn grenzen ga.
Wat ik morgen ' moet ' doen zijn wel allemaal projecten waar ik met hart en ziel voor ga en ik denk dat er hiermee ook doorbraken zullen zijn waardoor we naar het next level kunnen gaan. Waar ik van droom en wat die nog grotere droom, dichterbij haalt. Alleen maar goed dus. Maar... ik heb afgelopen tijd weer een 'jasje' uitgedaan en ben daar nog niet van herstelt. Eigenlijk weet ik ook niet hoe je dat doet dat 'herstellen', realiseer ik me nu. Als ik kan staan dan ga ik en als ik kan gaan dan loop ik en als ik loop dan ren ik. En bedenk daarbij dat ik helemaal niets met sporten heb
Morgen sta ik met drie verschillende petten op, op drie podia. Geen idee hoe ik dat ga doen. Ik ben moe, niet fit en man ligt nog in de kreukels waardoor ik en niet kan sparren met hem en alles op mij neerkomt. (en ik weer heel goed besef dat hij zowat 70 procent van het huishouden draaiende houdt). Mijn lijf doet pijn en ik zit in de 'het moet'-modus waardoor ik finaal over al mijn grenzen ga.
Wat ik morgen ' moet ' doen zijn wel allemaal projecten waar ik met hart en ziel voor ga en ik denk dat er hiermee ook doorbraken zullen zijn waardoor we naar het next level kunnen gaan. Waar ik van droom en wat die nog grotere droom, dichterbij haalt. Alleen maar goed dus. Maar... ik heb afgelopen tijd weer een 'jasje' uitgedaan en ben daar nog niet van herstelt. Eigenlijk weet ik ook niet hoe je dat doet dat 'herstellen', realiseer ik me nu. Als ik kan staan dan ga ik en als ik kan gaan dan loop ik en als ik loop dan ren ik. En bedenk daarbij dat ik helemaal niets met sporten heb
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
