Psyche
alle pijlers
Ik ben zo bang: is de kanker terug?
woensdag 4 februari 2009 om 11:19
Vier jaar geleden, op mijn 28ste, kreeg ik borstkanker. Uitgezaaid en al. Ik had 5% kans om langer dan een jaar in leven te blijven en dat is gelukt, ik ben er nog steeds, ik heb een "nieuw" leven opgebouwd.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
In een ander land, met een lieve man, weer met een eigen bedrijfje. In september van dit jaar zou het precies 5 jaar geleden zijn dat ik de diagnose kreeg: 5 jaar is voor kankerpatienten de magische grens, ik leefde er zo ontzettend naar toe.
Mijn man en ik zijn aan het proberen een kind te krijgen ook, alles leek perfect, de chemo een nare droom, de littekens vervaagd van rood naar wit, ik was weer beter.
Tot ik gisteren naar het ziekenhuis moest voor een probleem met mijn ene borst, gescheurde spier, prothese zat niet goed. Scan gehad dus. En toen zag de radioloog iets op mijn ribben. Iets dat er een jaar geleden nog niet zat. Op twee plaatsen, net achter mijn borst.
Maandag moet ik terug voor een botscan en ik ben zo bang, zo bang, ik weet niet waar ik met mezelf naartoe moet.
Er gaat van alles door mijn hoofd: ik wil niet wéér alles kwijtraken, niet wéér door die hel, niet wéér ziek zijn. Ik wil een kind en een gezin en gezond zijn, genieten en werken en van mijn man houden.
Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik in een bubbel zit: ik ben hele uren kwijt met staren naar de muur zonder dat ik het doorheb, ik moet twee keer vragen of hij het herhaalt als mijn man iets zegt, ik ben weggeblazen.
En de vraag is niet op zijn plaats, dat heb ik al lang geleerd, maar ik kan het niet helpen: waarom? waarom ik? Waarom nu? WAAROM?
Ik ben al zo veel kwijt, mijn ouders, mijn oude leven, mijn uiterlijk, mijn lichaam zoals het was. Waarom dan wéér? Net nu alles weer op de been is, mijn bedrijf, mijn leven, mijn lijf, WAAROM nou?
Ik probeer mezelf te kalmeren door te zeggen dat het nog niet zéker is, maandag pas weten we definitief of het zo erg is als ik denk.
Maar ik heb het gezicht van de radioloog gezien, ik heb de houding van de verpleegster zien veranderen voor en na de scan. Ik heb de woorden van de radioloog gehoord en het kan niet veel anders zijn dan die rotziekte, die ziekte die mijn moeder en tante en oma heeft geclaimd, waar ik de enige overlevende van leek te zijn.
Ik heb het echt nodig om dit kwijt te kunnen. Mijn man is bijna net zo geschokt als ik maar hij houdt vast aan maandag, aan dat het misschien toch iets anders is. En ik heb eigenlijk geen hoop meer.
Dit topic hoort misschien op Gezondheid, maar ik wil het niet hebben over de ziekte zelf. Wel over de angst en de depressie en de verwarring die het met zich meebrengt.
En ik wil het eigenlijk gewoon kwijt hier, meer niet.
maandag 17 augustus 2009 om 15:47
Tjonge nou weer boos op je man. Weet hij niet deze dagen ze half dood ben. Duur gewoon lang je in deze wereld weer ben. Bah verdrietig wordt ik ervan. En jij vast ook. Man ze zouden per proef paar dagen moeten voelen jou treft. Niet iemand kanker gun het gevoel je dood zombie misselijk kapot moe. Zo man had ook gaat toch wel effe dit dat nee nee. Elke geluid elke moeite is teveel zelf ademhalen. Brr hoop je snel je smaak je kracht terug kom. Ik woon half uur rijden van zee af met auto. Ik hou erg van natuur. En mensen zijn mooi enkel vele mooi beschadigt. Als je open puur blijf open hun ook hun mooie ziel. Elke mens bijzonder sommige ook bijzonder vervelend. Maar goed hoop ze leren. Ik hoop ze veel zal ontmoeten merk op hoede is teveel gekwetst ik ook. Dus lekker stel samen we hebben veel gemeend enkel zij stik rijk ik gelukkig niet. Nou rest zelfde verdriet zorgen onzekerheid soms. Al ik niet zo onzeker ben wat ik wil. ga halve dagen werken wil iets doen simpel werk uitzendkracht hoor. Maar wil het gewoon ook voor mijn gezin en mijn zelf. Het is nu sinds twee weken silicone ballon hoor hoor borst zeg maar. Water is weg ook kermis geweest kijken enkel. Mooi niet ergens in gaat al mocht het dat betreft laf en dan weet zeker ziek ben. Dochter gaat overal in mijn anderen kinderen mooi met mijn terras met ijs veel beter. Hihih nou vrijdag kom oudste van bezoekregeling terug. had gebelt had stik leuk bij ex man gelukkig fijn voor hem. Blij alles straks weer thuis is gezellig. Natuurlijk phoehee gun jij kleine van harte. Kost zoveel verdriet onderschat zeker niet. Maar zeg niet alles kom goed maar wens het wel voor jullie. De zee was zo fijn geniet nog na dat moment. Ja tranen van zout in de natuur. Dat deze verdampen naar ongekende hoogte. En mijn wensen doen uitkomen. Dat jullie sterker worden beter dat wens ik. Dat dacht ik ze zag het wel. ze zei verdriet ja zei vindt erg gewoon klote kanker kon maar dood trappen. Erg he ze moest lachen zei ja he kon dat maar. Nou net armband gehad van vriend van dochter was Spanje geweest. Lief he zo blij mee lief mega. Zo jong zo verstandig. ze had hem gemist zeer. Heb ook verkering tja benieuwd deze jongen erg onzeker. Hoop goed blijf gaan maar goed ze moet zelf weten. Ik blijf op achtergrond. Darten was zondag leuk vele gesprekken. Ik dart zelf ook mag nog niet. Later wel gelukkig. Lieve reaktie dat ze blij zijn goed met mijn is. Jongste gaat mee darten gezellig hoor. Leuke club is het leuke mensen. elk bijzonder op eigen wijze. Ik luistert was af ze hadden mijn duidelijk gemist ik hun ook. Nou iedereen liefs klep wat af he met mijn vele gedachten
maandag 17 augustus 2009 om 17:25
maandag 17 augustus 2009 om 19:23
Laatste dacht ik hoe gaat het over.
Hoe kan ik zijn wil zijn.
Chemo blijkt geestdodend te zijn.
Een robot ben ik zonder hart.
Ik lap vlees verpakt in bed.
Gadverdamme lust niet eens kroket.
Huilen nee daar wordt ik moe van.
Boosheid gaat niet mijn kop zit vast.
slapen meer slapen chemo gif donder op.
Want deze laatste troep nog pillen.
Ik wil gillen vanuit zo gekwetst hart.
Wist jij maar ik voelde bedoelde.
Kijk je aan zie de onmacht.
Voel ben ik teveel echt teveel nu.
Moet ik weg opgeborgen zijn.
Bah rot kanker veroorzaak teveel pijn.
Wil de zon echt schijn in mijn hart.
In mijn zijn en wil mijn moed niet kwijt mag zijn.
Liefs robo wil zo graag beetje meer voor jou zijn.
Beetje meer dan machteloos te kijken voelen je pijn
Hoe kan ik zijn wil zijn.
Chemo blijkt geestdodend te zijn.
Een robot ben ik zonder hart.
Ik lap vlees verpakt in bed.
Gadverdamme lust niet eens kroket.
Huilen nee daar wordt ik moe van.
Boosheid gaat niet mijn kop zit vast.
slapen meer slapen chemo gif donder op.
Want deze laatste troep nog pillen.
Ik wil gillen vanuit zo gekwetst hart.
Wist jij maar ik voelde bedoelde.
Kijk je aan zie de onmacht.
Voel ben ik teveel echt teveel nu.
Moet ik weg opgeborgen zijn.
Bah rot kanker veroorzaak teveel pijn.
Wil de zon echt schijn in mijn hart.
In mijn zijn en wil mijn moed niet kwijt mag zijn.
Liefs robo wil zo graag beetje meer voor jou zijn.
Beetje meer dan machteloos te kijken voelen je pijn
maandag 17 augustus 2009 om 22:22
Lieve Robo,
Ik zal een keer proberen het hele topiv te lezen, al vind ik 184 pagina's wel veel en een beetje moeilijk. Ik kan me niet zo goed concentreren met lezen.
3,5 jaar geleden kreeg ik zomaar helemaal onverwacht een epileptische aanval in het vliegtuig( ik was stewardess) en 3 uur later, terwijl ik helemaal alleen was in een buitenlands ziekenhuis, werd mij verteld dat ik een hersentumor heb. Ik ben geopereerd en gelukkig was het laaggraadig ( in de hersenen heb je geen goed of kwaardaardig, het verschil is of het snel of langzaam groeit). Een enorme klap dus. Mijn leven was leuk, en ineens kon ik de dingen die ik heel graag wilde niet meer doen.
Mijn neurochirg zei; een hersentumor is een zeer ernstige aandoening, de tumor is nu gedeeltelijk weggehaald, maar zal weer terug komen. Wanneer weten we niet, als je pech hebt over een paar jaar en als je geluk hebt na 10 jaar, maar ik kan geen jaren noemen. Hij zei: doe de dingen die je leuk vind, zo lang het nog kan. Misschien dat ik nog wel een keer geopereerd kan worden of chemo maar dat hangt dus van de plaats en snelle groei af. Het is dus alsof er een bom in mijn hoofd zit waarvan ik niet weet waneer die afgaat. Het is dus raar om te genieten van je leven terwijl ik niet weet hoelang. Ik heb nooit het gevoel gehad waarom ik dit nu moest overkomen. Het was nu eenmaal zo. Niemand had er schuld aan. Ik moest revalideren en na een tijd kwam alles wel weer goed. Mijn gevoel veranderde en ik kan ook niet meer verliefd worden. Ik kon sex hebben met iemand zonder daar iets voor te voelen. Ik werd heel christelijk gelovig, maar dat ging weer over. Dat kun je ook krijgen na een hersenaandoening zeiden ze bij een niet aangeboren hersenaandoening.
Nu voel ik na de epilepsie die ik heb overgehouden en de medicijnen en de vermoeidheid wel weer goed. Ik voel me echt heel gelukkig. Ik ben dingen gaan doen die altijd wilde doen.
Ken je dat? dat je na een periode van ziek zijn je wel goed voelde en weer gelukkig was, maar toch blijft dat stemmetje, niet te gelukkig zijn. Je weet maar nooit?
Als ik het goed begrijp heb je net je chemo acht de rug. Ik hoop dat je nu weer mag genieten van de mooie en leuke dingen.
Ik zal een keer proberen het hele topiv te lezen, al vind ik 184 pagina's wel veel en een beetje moeilijk. Ik kan me niet zo goed concentreren met lezen.
3,5 jaar geleden kreeg ik zomaar helemaal onverwacht een epileptische aanval in het vliegtuig( ik was stewardess) en 3 uur later, terwijl ik helemaal alleen was in een buitenlands ziekenhuis, werd mij verteld dat ik een hersentumor heb. Ik ben geopereerd en gelukkig was het laaggraadig ( in de hersenen heb je geen goed of kwaardaardig, het verschil is of het snel of langzaam groeit). Een enorme klap dus. Mijn leven was leuk, en ineens kon ik de dingen die ik heel graag wilde niet meer doen.
Mijn neurochirg zei; een hersentumor is een zeer ernstige aandoening, de tumor is nu gedeeltelijk weggehaald, maar zal weer terug komen. Wanneer weten we niet, als je pech hebt over een paar jaar en als je geluk hebt na 10 jaar, maar ik kan geen jaren noemen. Hij zei: doe de dingen die je leuk vind, zo lang het nog kan. Misschien dat ik nog wel een keer geopereerd kan worden of chemo maar dat hangt dus van de plaats en snelle groei af. Het is dus alsof er een bom in mijn hoofd zit waarvan ik niet weet waneer die afgaat. Het is dus raar om te genieten van je leven terwijl ik niet weet hoelang. Ik heb nooit het gevoel gehad waarom ik dit nu moest overkomen. Het was nu eenmaal zo. Niemand had er schuld aan. Ik moest revalideren en na een tijd kwam alles wel weer goed. Mijn gevoel veranderde en ik kan ook niet meer verliefd worden. Ik kon sex hebben met iemand zonder daar iets voor te voelen. Ik werd heel christelijk gelovig, maar dat ging weer over. Dat kun je ook krijgen na een hersenaandoening zeiden ze bij een niet aangeboren hersenaandoening.
Nu voel ik na de epilepsie die ik heb overgehouden en de medicijnen en de vermoeidheid wel weer goed. Ik voel me echt heel gelukkig. Ik ben dingen gaan doen die altijd wilde doen.
Ken je dat? dat je na een periode van ziek zijn je wel goed voelde en weer gelukkig was, maar toch blijft dat stemmetje, niet te gelukkig zijn. Je weet maar nooit?
Als ik het goed begrijp heb je net je chemo acht de rug. Ik hoop dat je nu weer mag genieten van de mooie en leuke dingen.
maandag 17 augustus 2009 om 22:27
Pfoe Julianaa... wat een heftig verhaal. En wat eng ook, die onzekerheid. Al bestaat zekerheid in combinatie met een gezond en/of lang leven uberhaupt niet, maar toch. Extra, extra onzekerheid voor jou dus. Fijn voor je dat je, na een zoektocht, nu je geluk hebt gevonden, ondanks dat stemmetje. Ik duim nu ook voor jou, net als voor alle andere sterke vrouwen hier, dat je dat geluk nog heel lang tot in iedere vezel van je lichaam mag voelen.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
maandag 17 augustus 2009 om 22:35
Dank je winterdip. Het moeilijke vind ik ook dat ik een aantal forummers ken van hersentumor topic die al zijn overleden. Sommigen hoor je niks meer van op het forum. Ik weet dan ook niet hoe het met ze gaat. Hoe fijn het ook is om met mensen te schrijven op het forum. Als ze overleden zijn, dan wordt het erg confronterend.
dinsdag 18 augustus 2009 om 09:15
Robo wat je kan gewoon doen. Ik deed ook dingen man zei nee dit mag niet dat mag niet. Dat gewoon iemand teveel beschermd maak nog zieker. Ben wat boos geweest liep stad in. En hij maar dat mag niet. Ik zei gaat lopend dood niet liggend. Ik voel wat ik kan bemoei er niet mee. Vast dit alles zo goed bedoeld van robo man vast wel. Maar ik weet nog de boosheid. Dat anderen uitmaken je wel of niet mag donders wordt ik ervan. Denk ben er gewoon. Je kan iemand niet beschermen teveel snap je. Is ook erg mensen dood gaan aan kanker. Tijd schuldig gevoel ook ik zelf. En dat gelukkig voelen. In mijn zit zo leegte door de kanker besef om veel. Maar liefde blijf ik voelen dat wel. Julianaa snap het wel je raak alles zo kwijt. Jezelf dat je rust wil maar welke. De eenzaamheid dat iemand echt luistert naar jou hart. Ik snap zo goed wens jou liefde weer kom jou zwaar getroffen hart ziel. Kon je iemand de schuld geven kon je die kanker maar weg trappen. Maar kan niet kan niet heb heel wat mensen verloren en nog. En ze zijn waard ze hier waren. Het waard ik leer elke dag ik doe mijn best. Ik zelf ben waard elke stap in wat geluk moge te doen. Ik gun mijn deze ruimte terwijl ik vroeger liefs hier niet was. Ben mega mensen schuw had vroeger hoge zelfhaat zelf. Het duurde jaren daar beetje uit was soms nog. Zwaar pad is het ik blijf geloven. dat heb iemand uit mijn getrapt gelukkig. Maar mensen vertrouwen tja haast geen geestig uitspraak liever geesten dan.. Kijk dat is ik mijn gevoels leven te danken aan heb. Mijn wijze niets bijzonders maar gewoon ik anita Robo joh uit met boosheid hoop iets beter elke dag gaat. Snap je wel hoor liefs he. Iedereen hier ben wat raar he. straks uitzend bureau hoop werk krijg het moet gewoon punt uit.
dinsdag 18 augustus 2009 om 10:15
Goedemorgen lieve dames!
Nieuwe dag nieuwe kansen, elke morgen word ik met dit zinnetje in mijn hoofd wakker. Vaak denk ik er meteen achteraan jaja.....mooi gedacht... maar veel zal er niet aan zijn vandaag, mopper mopper, ik moet dit en moet dat en zus heeft geen idee en zo denkt niet mee.
Dat is een teken dat het weer heel goed gaat haha! Het is het verhaal van de ingegroeide nagel weten jullie nog ?
Hoop dat het er vandaag weer ietsje beter voor je uitziet Robo, de laatste loodzware loodjes zijn dit.
Petje af voor je prachtige humeur altijd, laat alles nu maar even hangen hoor, ik wens je alle kracht die je nodig hebt.
liefs
Nieuwe dag nieuwe kansen, elke morgen word ik met dit zinnetje in mijn hoofd wakker. Vaak denk ik er meteen achteraan jaja.....mooi gedacht... maar veel zal er niet aan zijn vandaag, mopper mopper, ik moet dit en moet dat en zus heeft geen idee en zo denkt niet mee.
Dat is een teken dat het weer heel goed gaat haha! Het is het verhaal van de ingegroeide nagel weten jullie nog ?
Hoop dat het er vandaag weer ietsje beter voor je uitziet Robo, de laatste loodzware loodjes zijn dit.
Petje af voor je prachtige humeur altijd, laat alles nu maar even hangen hoor, ik wens je alle kracht die je nodig hebt.
liefs
dinsdag 18 augustus 2009 om 10:41
Hai allemaal,
vandaag gaat het iets beter. ik heb wat gekregen tegen de opvliegers (geen hormonen, dat wou ik pertinent niet) en ik hoop dat het aan gaat slaan, want ik heb tussen 02.00 en 05.30 wakker gelegen van de zweetaanvallen en hartkloppingen.
Qua misselijkheid gaat het beter, de kracht komt er weer wat in.
Anita, ik begrijp je wel hoor, ik heb dat eerlijk gezegd ook met mijn man. Ik wéét namelijk wel dat ik zaterdag en zondag niet kon afwassen/stofzuigen/wassen, maar ik wou het gewoon proberen. Gewoon, om te voelen dat ik meer ben dan alleen ziek, dat ik in ieder geval een poging kon wagen. En mijn man snapt dat dan niet, die gaat lopen stressen en behandelt me dan nog meer als zieke vrouw en daar word ik soms zo gefrustreerd door.
Ik weet dat ik ziek ben, maar laat me nog even mens zijn, dat gevoel. Ik snap hem dan ook wel weer hoor, dat niet. Ernaast staan en iemand met een groen gezicht de wasmachine zien inruimen, dan wil je er wat van zeggen. Begrijp ik. Maar soms moet ik gewoon doen alsof ik niet ziek ben, anders voel ik me te ziek.
Warrig verhaal, maar ik geloof dat jij me snapt anita.
Wat heerlijk dat jij naar het strand hebt gekund en weer zo fijn hebt gepraat!! Uit je berichten spreekt dat je beter aan het worden bent, ik ben daar zo blij mee voor je!
Bedankt voor je lieve gedicht en hou vol hè.
En spannend, dat werk en het uitzendbureau!!!! Laat je weten of het gelukt is??? Ik duim voor je!
Phoehee, thanks voor je lieve post: inderdaad, de lààtste keer, het dringt nu pas een beetje door eigenlijk. Die bestralingen zien we wel weer, in ieder geval hoef ik niet meer naar die infuuskelder daar, niet meer vrolijk doen terwijl ik doodsbang was, niet meer 5 keer geprikt worden voordat het lukt. de lààtste keer!!!
Luonto, hoe gaat het? Heb je nog steeds last van de hormonen? Rotspul hè, ik moet zeggen dat het mij tegenvalt en als ik anita zo las, haar viel het ook niet mee. Dus ik vroeg me af of jij het een beetje redde, net na je operatie, en dan zo'n vreemd stofje in je lijf dat de boel even lekker op de kop zet.
Heelt de wond een beetje? En heeft het vocht wegnemen geholpen?
Ik denk aan je hoor, ook aan jou.
Julianaaa, wat een vreselijk moment moet dat geweest zijn, in een buitenlands ziekenhuis te horen krijgen dat je een hersentumor hebt. Fijn te lezen dat je je leven weer op poten hebt en dat je kunt genieten, écht genieten.
Ik heb het ook te horen gekregen hoor, dat ik in principe niet meer echt beter kan worden. na twee keer uitzaaiingen in de botten en nu de lever erbij wordt het statistisch gezien een beetje een doodlopende weg. maar ik geef ook niet op en daarbij: we leven nog steeds!!
Dus gaan we ervan genieten ook. Zelfs nu, zelfs als het allemaal minder voelt qua lichaam.
Gelukkeling, je had gelijk met de hamsters: we hebben een tweede kooi gekocht want Tic wordt de hele kooi rond achtervolgd en aangevallen door Tac. Dus er moest wat gebeuren, toen we bloed zagen hebben we direct actie ondernomen. Jammer, ze waren zo leuk samen, maar beter zo.
Nou, ik ben veel lieve mensen vergeten, maar ik ga eerst deze lap tekst even posten voor ie weer verdwijnt (dit is de tweede poging vandaag).
Tot later en beankt voor jullie steunende woorden dit weekend!!
vandaag gaat het iets beter. ik heb wat gekregen tegen de opvliegers (geen hormonen, dat wou ik pertinent niet) en ik hoop dat het aan gaat slaan, want ik heb tussen 02.00 en 05.30 wakker gelegen van de zweetaanvallen en hartkloppingen.
Qua misselijkheid gaat het beter, de kracht komt er weer wat in.
Anita, ik begrijp je wel hoor, ik heb dat eerlijk gezegd ook met mijn man. Ik wéét namelijk wel dat ik zaterdag en zondag niet kon afwassen/stofzuigen/wassen, maar ik wou het gewoon proberen. Gewoon, om te voelen dat ik meer ben dan alleen ziek, dat ik in ieder geval een poging kon wagen. En mijn man snapt dat dan niet, die gaat lopen stressen en behandelt me dan nog meer als zieke vrouw en daar word ik soms zo gefrustreerd door.
Ik weet dat ik ziek ben, maar laat me nog even mens zijn, dat gevoel. Ik snap hem dan ook wel weer hoor, dat niet. Ernaast staan en iemand met een groen gezicht de wasmachine zien inruimen, dan wil je er wat van zeggen. Begrijp ik. Maar soms moet ik gewoon doen alsof ik niet ziek ben, anders voel ik me te ziek.
Warrig verhaal, maar ik geloof dat jij me snapt anita.
Wat heerlijk dat jij naar het strand hebt gekund en weer zo fijn hebt gepraat!! Uit je berichten spreekt dat je beter aan het worden bent, ik ben daar zo blij mee voor je!
Bedankt voor je lieve gedicht en hou vol hè.
En spannend, dat werk en het uitzendbureau!!!! Laat je weten of het gelukt is??? Ik duim voor je!
Phoehee, thanks voor je lieve post: inderdaad, de lààtste keer, het dringt nu pas een beetje door eigenlijk. Die bestralingen zien we wel weer, in ieder geval hoef ik niet meer naar die infuuskelder daar, niet meer vrolijk doen terwijl ik doodsbang was, niet meer 5 keer geprikt worden voordat het lukt. de lààtste keer!!!
Luonto, hoe gaat het? Heb je nog steeds last van de hormonen? Rotspul hè, ik moet zeggen dat het mij tegenvalt en als ik anita zo las, haar viel het ook niet mee. Dus ik vroeg me af of jij het een beetje redde, net na je operatie, en dan zo'n vreemd stofje in je lijf dat de boel even lekker op de kop zet.
Heelt de wond een beetje? En heeft het vocht wegnemen geholpen?
Ik denk aan je hoor, ook aan jou.
Julianaaa, wat een vreselijk moment moet dat geweest zijn, in een buitenlands ziekenhuis te horen krijgen dat je een hersentumor hebt. Fijn te lezen dat je je leven weer op poten hebt en dat je kunt genieten, écht genieten.
Ik heb het ook te horen gekregen hoor, dat ik in principe niet meer echt beter kan worden. na twee keer uitzaaiingen in de botten en nu de lever erbij wordt het statistisch gezien een beetje een doodlopende weg. maar ik geef ook niet op en daarbij: we leven nog steeds!!
Dus gaan we ervan genieten ook. Zelfs nu, zelfs als het allemaal minder voelt qua lichaam.
Gelukkeling, je had gelijk met de hamsters: we hebben een tweede kooi gekocht want Tic wordt de hele kooi rond achtervolgd en aangevallen door Tac. Dus er moest wat gebeuren, toen we bloed zagen hebben we direct actie ondernomen. Jammer, ze waren zo leuk samen, maar beter zo.
Nou, ik ben veel lieve mensen vergeten, maar ik ga eerst deze lap tekst even posten voor ie weer verdwijnt (dit is de tweede poging vandaag).
Tot later en beankt voor jullie steunende woorden dit weekend!!
dinsdag 18 augustus 2009 om 11:34
Ik ga maar even van het forum af voor vandaag; ik lees nou net iets waar ik gewoon niet overheen kom.
Op het topic over Sylvia v/d Vaart zei iemand, een vrouw, dat ze liever een borst verloor dan haar haar. Want kaal naar de supermarkt is héél confronterend, maar met een borst minder zou ze gewoon nog naar de sauna kunnen, dacht ze.
En ik vind mezelf stom en zwak maar ik heb de tranen in mijn ogen staan: twee borsten minder maar mijn haar is er weer en ik zou niets liever willen dan mijn eigen borsten weer terug.
Op het topic over Sylvia v/d Vaart zei iemand, een vrouw, dat ze liever een borst verloor dan haar haar. Want kaal naar de supermarkt is héél confronterend, maar met een borst minder zou ze gewoon nog naar de sauna kunnen, dacht ze.
En ik vind mezelf stom en zwak maar ik heb de tranen in mijn ogen staan: twee borsten minder maar mijn haar is er weer en ik zou niets liever willen dan mijn eigen borsten weer terug.
dinsdag 18 augustus 2009 om 11:52
Robo, waarom lees je zo'n topic eigenlijk? Wat voegt het voor jou toe als mensen hun mening geven over wat ze denken dat ze vast wel zouden doen als ze in een bepaalde situatie zaten? Wat voor vraag is dat überhaupt: verlies je liever je haar dan je borst? Net of iemand je dat ooit vraagt. Waarom verzinnen wat je zou kiezen bij een keuze die je nooit zal krijgen? Ze doen dit soort uitspraken om afstand te creëren tussen hun schrikbeeld en de werkelijkheid. Die afstand doet jou ook pijn misschien, omdat die voor jou niet bestaat. Voor jou ís dit schrikbeeld de werkelijkheid.
Probeer jezelf hiertegen te beschermen. Omring jezelf met lieve, wijze mensen en vermijd dit soort onzinpraters zo veel mogelijk. Jouw verdriet wordt er niet minder om, maar in elk geval ook niet meer...
Ik hoop dat je een beetje kan uitrusten vandaag
Probeer jezelf hiertegen te beschermen. Omring jezelf met lieve, wijze mensen en vermijd dit soort onzinpraters zo veel mogelijk. Jouw verdriet wordt er niet minder om, maar in elk geval ook niet meer...
Ik hoop dat je een beetje kan uitrusten vandaag
Ga in therapie!
dinsdag 18 augustus 2009 om 12:08
dinsdag 18 augustus 2009 om 12:43
Ik lees dat topic eigenlijk nooit, want ik erger me een beetje aan het media circus. Vooral het 'kijk hoe sterk zij is' van anderen eromheen. Natuurlijk is ze sterk. Maar dat is iedereen en daarin is zij geen uitzondering en soms heb ik het gevoel alsof er zo wel mee omgegaan wordt. Kan ze persoonlijk niets aan doen, maar ik merk dat ik me er wel aan irriteer en dus kijk/lees ik er liever niets over.
Ik kan me trouwensvinden in dubio haar post.(als in de 'wat als' vraag tegenover het echt meemaken) In die strekking bedoelde ik ook ongeveer mijn post in het andere topic. Ik wilde er namelijk wel iets van zeggen want ik liep tegen hetzelfde aan. Kon jou reactie niet lezen, maar dat maakt geen verschil voor hoe ik erover voel.
En het is helemaal niet 'stom en zwak'. Kom zeg. Leg je soms je latje niet een beetje hoog lieve robo? (ja ik hoor je denken :'look who is talking' maar dit tegen een ander zeggen is makkelijk dan het zelf toegeven)
Met mij gaat het goed hoor. Ik ga zo weer naar het ziekenhuis en dan gaan ze de bestralings velden aftekenen. Ik kon nu al terecht! De hormonen gieren wel door m'n lichaam, heen onredelijk/huilerig wordt ik ervan. De opvliegers zijn gelukkig alleen nog maar zweet opvliegers.
En ik heb bij de hema een shirt gevonden met een hele grote kraag welke heel mooi over mijn niet-borst heen valt, dus nu heb ik ook een shirt wat ik zonder prothese bh kan dragen. Echt fijn. Even niet die 'neppe' berg met watten, maar gewoon ik zoals het nu is, maar wel stijlvol. Ik zag dat ze ook zoiest bij de WE hadden dus daar ga ik van de week ook maar even kijken.
Kom robo lekker uitrusten de 'Betere dagen' zijn in aantocht! Nog 'even' de heuvel over met de pillen, maar dan ...
Dames is denk veel aan jullie en lees ook al jullie post maar moet een andere keer van de week tijd nemen om echt te reageren. Heb het nu even druk met het halen van mijn studie deadline en voorbereiding op de bestralingen. Hoop dat jullie het niet erg vinden. Ik denk aan jullie hoor en waardeer jullie post zeker!
Ik kan me trouwensvinden in dubio haar post.(als in de 'wat als' vraag tegenover het echt meemaken) In die strekking bedoelde ik ook ongeveer mijn post in het andere topic. Ik wilde er namelijk wel iets van zeggen want ik liep tegen hetzelfde aan. Kon jou reactie niet lezen, maar dat maakt geen verschil voor hoe ik erover voel.
En het is helemaal niet 'stom en zwak'. Kom zeg. Leg je soms je latje niet een beetje hoog lieve robo? (ja ik hoor je denken :'look who is talking' maar dit tegen een ander zeggen is makkelijk dan het zelf toegeven)
Met mij gaat het goed hoor. Ik ga zo weer naar het ziekenhuis en dan gaan ze de bestralings velden aftekenen. Ik kon nu al terecht! De hormonen gieren wel door m'n lichaam, heen onredelijk/huilerig wordt ik ervan. De opvliegers zijn gelukkig alleen nog maar zweet opvliegers.
En ik heb bij de hema een shirt gevonden met een hele grote kraag welke heel mooi over mijn niet-borst heen valt, dus nu heb ik ook een shirt wat ik zonder prothese bh kan dragen. Echt fijn. Even niet die 'neppe' berg met watten, maar gewoon ik zoals het nu is, maar wel stijlvol. Ik zag dat ze ook zoiest bij de WE hadden dus daar ga ik van de week ook maar even kijken.
Kom robo lekker uitrusten de 'Betere dagen' zijn in aantocht! Nog 'even' de heuvel over met de pillen, maar dan ...
Dames is denk veel aan jullie en lees ook al jullie post maar moet een andere keer van de week tijd nemen om echt te reageren. Heb het nu even druk met het halen van mijn studie deadline en voorbereiding op de bestralingen. Hoop dat jullie het niet erg vinden. Ik denk aan jullie hoor en waardeer jullie post zeker!
dinsdag 18 augustus 2009 om 12:54
Met verbijstering lees ik dan dat iemand zegt dat ze liever haar bosten kwijt is dan het haar? Dan denk ik ook hoe ze hier over een tijdje over denkt. Je haar groeit weer aan, je borsten niet. Die komt zichzelf nog wel tegen lijkt me.
En als je dan indenkt dat als je kanker hebt en chemo en je je haar niet verliest de mensen denken dat het wel meevalt. Ik heb vaker hier gelezen dat men wilde dat het haar uit zou vallen, alleen omdat je dan blijkbaar pas echt kanker hebt. En mensen het begrijpen. God hoe dom kan men zijn.
Robo ik snap je frustratie. Ik vind het ook een rare uitspraak.
En voor jou moet het dan helemaal hard zijn aangekomen.
Hoe voel je je nu? Gaat het alweer een stukje beter?
Sterks meis.
Liefs Zoeb
En als je dan indenkt dat als je kanker hebt en chemo en je je haar niet verliest de mensen denken dat het wel meevalt. Ik heb vaker hier gelezen dat men wilde dat het haar uit zou vallen, alleen omdat je dan blijkbaar pas echt kanker hebt. En mensen het begrijpen. God hoe dom kan men zijn.
Robo ik snap je frustratie. Ik vind het ook een rare uitspraak.
En voor jou moet het dan helemaal hard zijn aangekomen.
Hoe voel je je nu? Gaat het alweer een stukje beter?
Sterks meis.
Liefs Zoeb
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:23
Precies Luonto, dat "kijk eens hoe sterk ze is, onze Sylvie", dat zit mij soms ook dwars.
Aan de andere kant, alleen al op dit topic zitten zoveel vrouwen die net zo sterk zijn, maar ja, dat zie je niet terug op RTL Boulevard (en mijn man is geen voetballer, dat scheelt ook hè).
Maar serieus: wat fijn dat het seroom afneemt. Minder druk op de wond, dat kan alleen maar goed zijn.
Wat kun jij al snel terecht zeg, voor de bestraling!! Ik krijg één dezer dagen de oproep voor de radioloog, daarna zien we wel hoe snel het gaat.
Vind het plaatsvervangend spannend voor je!
Ja Zoebie, ik was ook verbijsterd (nog steeds), maar ik trek het me nu niet meer persoonlijk aan. Ik zal niet liegen, ik was er echt van van slag, maar nu niet meer.
het gaat wel aardig, nog wel erg zwakjes als ik veel loop te huishouden, maar in ieder geval niet meer zo misselijk als eerst.
Mijn voeten beginnen een soort van te vervellen, begin me wel zorgen te maken. Goed insmeren, dat moet helpen.
En jij, hoe gaat het met jou? Heeft je man een balans weten te vinden tussen alle verschillende medicijnen? En, het àllerbelangrijkst: hebben jullie er vertrouwen in dat het goed gaat komen, met die moeilijke darmen van hem?
Voor jullie allemaal
Aan de andere kant, alleen al op dit topic zitten zoveel vrouwen die net zo sterk zijn, maar ja, dat zie je niet terug op RTL Boulevard (en mijn man is geen voetballer, dat scheelt ook hè).
Maar serieus: wat fijn dat het seroom afneemt. Minder druk op de wond, dat kan alleen maar goed zijn.
Wat kun jij al snel terecht zeg, voor de bestraling!! Ik krijg één dezer dagen de oproep voor de radioloog, daarna zien we wel hoe snel het gaat.
Vind het plaatsvervangend spannend voor je!
Ja Zoebie, ik was ook verbijsterd (nog steeds), maar ik trek het me nu niet meer persoonlijk aan. Ik zal niet liegen, ik was er echt van van slag, maar nu niet meer.
het gaat wel aardig, nog wel erg zwakjes als ik veel loop te huishouden, maar in ieder geval niet meer zo misselijk als eerst.
Mijn voeten beginnen een soort van te vervellen, begin me wel zorgen te maken. Goed insmeren, dat moet helpen.
En jij, hoe gaat het met jou? Heeft je man een balans weten te vinden tussen alle verschillende medicijnen? En, het àllerbelangrijkst: hebben jullie er vertrouwen in dat het goed gaat komen, met die moeilijke darmen van hem?
Voor jullie allemaal
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:52
Weten jullie wat het is? Het nieuws dat iemand kanker heeft komt altijd als een bom binnen. Oók en mss zelfs juíst als het een bekend iemand betreft. Juist, omdat iedereen die kutziekte kan krijgen. Robo, Luonto, mijn zus, mijn broer, Patrick Swazie, Silvy van der Vaart, iedereen.
Als het een dierbare is dan weet je soms gewoon echt niet wat je moet zeggen / doen / laten. Als het een beroemd persoon betreft dan lijkt het wel alsof iedereen daar zijn eigen verdriet aanhangt.
Mensen denken 'hallo, ze is niet de enige die kanker heeft hoor', tegelijkertijd hebben we commentaar als die persoon volgens ons niet goed met die ziekte omgaat.
En aan de andere kant wíllen we dat bekende personen er open over zijn, dat helpt, hoe raar het ook klinkt.
Nouja, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil zeggen met deze post. Het is gewoon kut.
Ik vind Sylvie ook sterk, ik vind Robo en Luonto ook sterk. Ik vond mijn broer en zus ook sterk, terwijl ik van hen weet dat zij hele zwakke momenten hebben gekend. En dat geldt toch voor iedereen die kanker heeft?
Als het een dierbare is dan weet je soms gewoon echt niet wat je moet zeggen / doen / laten. Als het een beroemd persoon betreft dan lijkt het wel alsof iedereen daar zijn eigen verdriet aanhangt.
Mensen denken 'hallo, ze is niet de enige die kanker heeft hoor', tegelijkertijd hebben we commentaar als die persoon volgens ons niet goed met die ziekte omgaat.
En aan de andere kant wíllen we dat bekende personen er open over zijn, dat helpt, hoe raar het ook klinkt.
Nouja, ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil zeggen met deze post. Het is gewoon kut.
Ik vind Sylvie ook sterk, ik vind Robo en Luonto ook sterk. Ik vond mijn broer en zus ook sterk, terwijl ik van hen weet dat zij hele zwakke momenten hebben gekend. En dat geldt toch voor iedereen die kanker heeft?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
