Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
donderdag 29 januari 2009 om 00:58
donderdag 29 januari 2009 om 01:02
donderdag 29 januari 2009 om 09:52
Ook goedemorgen. Bij mij met schrik, want ik dacht dat het vrijdag was en dat dus die vrouw van het LCVT zou bellen. Ik werd wakker en keek op de wekker en vloog dus meteen met warpspeed mijn bed uit, naar beneden, ren, ren. Geen goed begin, en bovendien had ik ook nog gedroomd dat ik met mijn werkgeefster aan het rolschaatsen was, brrr.
Gaat het dan goed met mij, of niet?
Ik weet het helemaal niet, wat werk betreft, dat zei ik gisteren ook tegen therapeute. Wat is mijn echte gevoel, en wat zijn allerlei gedachten die erbij komen? Als het echte gevoel is wat het allereerste komt, dan is het 'nee! alsjeblieft nog even niet!' Maar daarna komt heel veel dwingend gebabbel, zo van: ja, maar dan wordt de drempel steeds hoger, je moet toch een keer, kan ik dat maken? enz. enz.
(btw: van coach gehoord dat het de baas geen geld kost, dat ik in de zw ben; speciale regeling voor mensen vanuit wao-situatie, zoals ik was toen ik daar begon) -> zou het toch gemakkelijker moeten maken.
Verder zit ik me echt druk te maken over wat ik moet zeggen als ik collega's, klanten, werkgevers weer onder ogen kom. Als ik weer ga, dus. Stresskip!
Ik heb mijn tekst verder terug toch aangepast, te confronterend om dat zomaar te zeggen. Ondanks het 'jouw verbod geldt niet meer'. Mijn therapeute keek wel op van al die stappen, trouwens. Die brieven. De brief aan mijn moeder, daar ga ik nog mee wachten (heb haar advies gevraagd). Dat is heel wat heftiger dan die andere twee, terwijl - in gebeurtenissen - die mannen mij méér hebben aangedaan dan zij. We gaan daar in therapie ook nog over praten, dat hebben we tot nu toe eigenlijk nog niet echt gedaan. Als ik één woord zeg over haar, word ik al behoorlijk emotioneel, boos, kwaad!
Vandaag dus maar wat rustiger aan doen. Straks lekker naar de bieb, fietstochtje dus in de zon, nieuwe boeken halen en tijdschriften lezen. En verder zie ik het wel. Ik ben trouwens ook aan het nadenken over hoe ik nieuwe contacten kan vinden, dit na die vreselijke dec.maand waarin alle vriendinnen bezig waren met gezin en familie en ik ze niet wilde storen. Gek he, terwijl ik bang ben voor een irl meeting met jullie. En toch wil ik mijn contacten uitbreiden, het is nu te weinig, ik heb meer doodgewone gezelligheid nodig.
Gaat het dan goed met mij, of niet?
Ik weet het helemaal niet, wat werk betreft, dat zei ik gisteren ook tegen therapeute. Wat is mijn echte gevoel, en wat zijn allerlei gedachten die erbij komen? Als het echte gevoel is wat het allereerste komt, dan is het 'nee! alsjeblieft nog even niet!' Maar daarna komt heel veel dwingend gebabbel, zo van: ja, maar dan wordt de drempel steeds hoger, je moet toch een keer, kan ik dat maken? enz. enz.
(btw: van coach gehoord dat het de baas geen geld kost, dat ik in de zw ben; speciale regeling voor mensen vanuit wao-situatie, zoals ik was toen ik daar begon) -> zou het toch gemakkelijker moeten maken.
Verder zit ik me echt druk te maken over wat ik moet zeggen als ik collega's, klanten, werkgevers weer onder ogen kom. Als ik weer ga, dus. Stresskip!
Ik heb mijn tekst verder terug toch aangepast, te confronterend om dat zomaar te zeggen. Ondanks het 'jouw verbod geldt niet meer'. Mijn therapeute keek wel op van al die stappen, trouwens. Die brieven. De brief aan mijn moeder, daar ga ik nog mee wachten (heb haar advies gevraagd). Dat is heel wat heftiger dan die andere twee, terwijl - in gebeurtenissen - die mannen mij méér hebben aangedaan dan zij. We gaan daar in therapie ook nog over praten, dat hebben we tot nu toe eigenlijk nog niet echt gedaan. Als ik één woord zeg over haar, word ik al behoorlijk emotioneel, boos, kwaad!
Vandaag dus maar wat rustiger aan doen. Straks lekker naar de bieb, fietstochtje dus in de zon, nieuwe boeken halen en tijdschriften lezen. En verder zie ik het wel. Ik ben trouwens ook aan het nadenken over hoe ik nieuwe contacten kan vinden, dit na die vreselijke dec.maand waarin alle vriendinnen bezig waren met gezin en familie en ik ze niet wilde storen. Gek he, terwijl ik bang ben voor een irl meeting met jullie. En toch wil ik mijn contacten uitbreiden, het is nu te weinig, ik heb meer doodgewone gezelligheid nodig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 29 januari 2009 om 09:54
