Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zaterdag 31 januari 2009 om 01:04
En er aan toe mogen geven heet verantwoordelijkheid nemen voor je welzijn.
Goed voor jezelf zorgen dus.
Is dat nou net niet hetgeen waar de meeste hier tegenaan lopen?.
Ik heb ook twee jaar in de ziektewet gelopen en ook ik voelde alle ogen op mij gericht bij alles wat ik deed.
Alsof ik moest passen in een plaatje wat ik dacht dat mensen zouden hebben van iemand die overspannen en depressief was.
Ook nu nog weleens.
Ik zit inmiddels al 7 jaar in de WAO en denk nog regelmatig dat anderen dat bulshit vinden.
Let it go girl!
Ze denken altijd wat van je.
Goed voor jezelf zorgen dus.
Is dat nou net niet hetgeen waar de meeste hier tegenaan lopen?.
Ik heb ook twee jaar in de ziektewet gelopen en ook ik voelde alle ogen op mij gericht bij alles wat ik deed.
Alsof ik moest passen in een plaatje wat ik dacht dat mensen zouden hebben van iemand die overspannen en depressief was.
Ook nu nog weleens.
Ik zit inmiddels al 7 jaar in de WAO en denk nog regelmatig dat anderen dat bulshit vinden.
Let it go girl!
Ze denken altijd wat van je.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:07
zaterdag 31 januari 2009 om 01:21
Tsja,het is een soort verdedigings mechanisme lang geweest.
Ik was ook enorm verhard,zo vaak vertrapt dat ik als eerste begon met trappen zodat mensen het wel zouden laten.
Totdat ik mijzelf totaal verloren was in alles.
Verstrikt in alles wat mij geen goed deed.
Mijn huwelijk,mijn werk.
Ik knapte toen volledig,woog nog maar 42 kilo en was een schim van wat ik zou moeten zijn.
Kort daarna kwam ik vriend tegen.
Ik was een zielig vogeltje die tussen twee persoonlijkheden pingpongde.
Door zijn ongedwongen houding en liefde zonder oordeel,kwam ik bij mijzelf terecht.
En dat was een puinhoop.
We hebben samen zo hard geknokt,ik heb mij vaak verbaasd waarom hij niet gillend wegliep.
Hij is nog steeds de enige persoon die mij diep raakt.
Tegen hem kan ik niet trappen,bij hem kan ik geen schild voor houden.
Dat is mooi,maar ook heel eng,heel kwetsbaar.
Ik was ook enorm verhard,zo vaak vertrapt dat ik als eerste begon met trappen zodat mensen het wel zouden laten.
Totdat ik mijzelf totaal verloren was in alles.
Verstrikt in alles wat mij geen goed deed.
Mijn huwelijk,mijn werk.
Ik knapte toen volledig,woog nog maar 42 kilo en was een schim van wat ik zou moeten zijn.
Kort daarna kwam ik vriend tegen.
Ik was een zielig vogeltje die tussen twee persoonlijkheden pingpongde.
Door zijn ongedwongen houding en liefde zonder oordeel,kwam ik bij mijzelf terecht.
En dat was een puinhoop.
We hebben samen zo hard geknokt,ik heb mij vaak verbaasd waarom hij niet gillend wegliep.
Hij is nog steeds de enige persoon die mij diep raakt.
Tegen hem kan ik niet trappen,bij hem kan ik geen schild voor houden.
Dat is mooi,maar ook heel eng,heel kwetsbaar.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:26
Sinds die tijd dat ik knapte trap ik ook nooit meer om mij heen.
Gevolg is wel dat ik het toen op mijzelf ging botvieren.
Gelukkig is dat ook een stuk minder geworden (nou ja,of je moet mijn eetstoornis meetellen).
Maar vriend heeft mij een leven gegeven.
Inmiddels heb ik via hem hele leuke mensen in mijn leven gekregen.
Gevolg is wel dat ik het toen op mijzelf ging botvieren.
Gelukkig is dat ook een stuk minder geworden (nou ja,of je moet mijn eetstoornis meetellen).
Maar vriend heeft mij een leven gegeven.
Inmiddels heb ik via hem hele leuke mensen in mijn leven gekregen.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:27
Ja, kwetsbaar zijn is ook heel eng, omdat je geraakt kan worden.
Maar ook mooi als je dat durft toe te laten, jezelf kan laten zien. En ook op een positieve manier geraakt kan worden.
En zo'n houding, die niet echt is, dat houd je gewoon niet je hele leven vol. Dat breekt een keer op, dat merk ik nu ook.
Maar ook mooi als je dat durft toe te laten, jezelf kan laten zien. En ook op een positieve manier geraakt kan worden.
En zo'n houding, die niet echt is, dat houd je gewoon niet je hele leven vol. Dat breekt een keer op, dat merk ik nu ook.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:30
Ik geloof best dat je veel aan je vriend te danken hebt, maar je hebt daar zelf natuurlijk een groot aandeel in.
Een ander kan niet alles voor je veranderen, alleen jijzelf kan dat doen. Misschien met hulp, maar je doet het zelf!
Ik heb nog weleens de neiging om me heen te trappen, als het me te dichtbij komt.
Een ander kan niet alles voor je veranderen, alleen jijzelf kan dat doen. Misschien met hulp, maar je doet het zelf!
Ik heb nog weleens de neiging om me heen te trappen, als het me te dichtbij komt.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:33
Klopt Saar,dat breekt zeker op.
En ik ben heel blij dat mij dat overkwam.
Hoewel die tijd geen leuke tijd was,maar het was de kans om te gaan leven zoals ik echt ben.
Te gaan ontdekken wie ik echt ben.
Een lange zoektocht want ik ben nog steeds aan het ontdekken (ben een beetje traag).
Ik weet al hoe ik naar anderen ben en wil zijn,wat ik belangrijk vind naar anderen toe.
Naar mijzelf is nog lastig.
Ik weet het eigenlijk wel,maar ik durf nog niet zo goed.
Misschien is het de tijd nog niet.
En ik ben heel blij dat mij dat overkwam.
Hoewel die tijd geen leuke tijd was,maar het was de kans om te gaan leven zoals ik echt ben.
Te gaan ontdekken wie ik echt ben.
Een lange zoektocht want ik ben nog steeds aan het ontdekken (ben een beetje traag).
Ik weet al hoe ik naar anderen ben en wil zijn,wat ik belangrijk vind naar anderen toe.
Naar mijzelf is nog lastig.
Ik weet het eigenlijk wel,maar ik durf nog niet zo goed.
Misschien is het de tijd nog niet.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:36
O ja,die neiging heb ik ook nog wel eens hoor.
En soms is dat ook nog goed.
Mensen die ver van mij afstaan laat ik het nog steeds niet toe mij te kwetsen.
Hoewel ik vooral op het forum heb geleerd daar anders mee om te gaan.
Niet gelijk in de verdediging schieten maar zeggen waarom mij dat kwetst en leren accepteren dat anderen het nu eenmaal ander zien.
Maar nee,dat gaat mij ook niet altijd goed af.
En soms is dat ook nog goed.
Mensen die ver van mij afstaan laat ik het nog steeds niet toe mij te kwetsen.
Hoewel ik vooral op het forum heb geleerd daar anders mee om te gaan.
Niet gelijk in de verdediging schieten maar zeggen waarom mij dat kwetst en leren accepteren dat anderen het nu eenmaal ander zien.
Maar nee,dat gaat mij ook niet altijd goed af.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:39
Toch is het wel lastig als iemand je zo raakt.
Ik kan bijv.moeilijk verwoorden naar vriend hoe ik iets voel.
Klap dicht als hij boos is (dat is hij wel bijna nooit).
Vind het vreselijk als ik iets verkeerd doe.
Hij kan mij snel verdietig maken.
Ik begrijp ook dat dat lastig is voor hem,hij moet haast altijd voorzichtig zijn naar mij toe.
Ik kan bijv.moeilijk verwoorden naar vriend hoe ik iets voel.
Klap dicht als hij boos is (dat is hij wel bijna nooit).
Vind het vreselijk als ik iets verkeerd doe.
Hij kan mij snel verdietig maken.
Ik begrijp ook dat dat lastig is voor hem,hij moet haast altijd voorzichtig zijn naar mij toe.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:44
Hmm...
Goede vraag saar.
Naar ander toe willen zijn,is vooral anderen naar hun zin maken.
Dat vind ik een fijne eigenschap want dat zie ik graag.
Ik vind het fijn als anderen het gezellig hebben,zich vermaken,zich goed voelen.
En daar draag ik graag aan bij.
Naar mijzelf toe zou ik daar alleen ook wat meer ruimte willen nemen.
Ik zou graag ook wat aan mijn ontwikkeling willen doen,maar kan daar moeilijk ruimte voor nemen.
Komt toch op de laatste plaats.
Goede vraag saar.
Naar ander toe willen zijn,is vooral anderen naar hun zin maken.
Dat vind ik een fijne eigenschap want dat zie ik graag.
Ik vind het fijn als anderen het gezellig hebben,zich vermaken,zich goed voelen.
En daar draag ik graag aan bij.
Naar mijzelf toe zou ik daar alleen ook wat meer ruimte willen nemen.
Ik zou graag ook wat aan mijn ontwikkeling willen doen,maar kan daar moeilijk ruimte voor nemen.
Komt toch op de laatste plaats.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:48
Ja dat is ook mooi Saar,dat iemand mij zo kan raken zegt een hoop over hoe hij is.
Ik heb ook veel respect voor hem.
Hoe hij mijn kinderen gelijk in zijn hart sloot,dat is haast uniek denk ik.
Niets is hem teveel naar de kinderen toe.
Hij heeft mij laten zien dat leven gewoon plezierig mag zijn.
God als ik weer bedenk dat hij kort geleden nog onverwachts door mijn handen heen glipte,voel ik weer paniek.
Wat is dat een klap geweest.
Ik heb ook veel respect voor hem.
Hoe hij mijn kinderen gelijk in zijn hart sloot,dat is haast uniek denk ik.
Niets is hem teveel naar de kinderen toe.
Hij heeft mij laten zien dat leven gewoon plezierig mag zijn.
God als ik weer bedenk dat hij kort geleden nog onverwachts door mijn handen heen glipte,voel ik weer paniek.
Wat is dat een klap geweest.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:50
Zo kom je ook over op mij, als iemand die het anderen heel graag naar de zin maakt. Volgens mij ga jij door het vuur voor mensen die je lief zijn, is niets je teveel.
Alleen gaat dat nog weleens ten koste van jezelf, omdat je jezelf ergens onderaan zet, zoals je zelf ook zegt.
En dat is zo jammer vind ik, want het lijkt erop alsof jij jezelf minder belangrijk vindt dan een ander (of heb ik dat mis?)
Alleen gaat dat nog weleens ten koste van jezelf, omdat je jezelf ergens onderaan zet, zoals je zelf ook zegt.
En dat is zo jammer vind ik, want het lijkt erop alsof jij jezelf minder belangrijk vindt dan een ander (of heb ik dat mis?)
zaterdag 31 januari 2009 om 01:55
Nogmaals Iry, dat zegt veel over hem, maar ook over jou.
Jij staat toe dat hij je raakt.
Trek het niet ongelijk door te denken dat je alles aan hem te danken hebt, maar kijk ook naar jezelf. Hij mag zich net zo goed in zijn handen knijpen met jou!
Ik snap wel dat die klap die je toen hebt gekregen je heel erg onzeker heeft gemaakt.
Jij staat toe dat hij je raakt.
Trek het niet ongelijk door te denken dat je alles aan hem te danken hebt, maar kijk ook naar jezelf. Hij mag zich net zo goed in zijn handen knijpen met jou!
Ik snap wel dat die klap die je toen hebt gekregen je heel erg onzeker heeft gemaakt.
zaterdag 31 januari 2009 om 01:57
Nee dat heb je niet mis.
Ik vind mijzelf niet zo belangrijk.
Of dat moet ik anders zeggen,
Ik vind mijn ruimte niet zo belangrijk.
Ik vind dat ik wel belangrijk kan zijn voor anderen hoewel dat haast naar Narcisme neigt.
Als ik iets kan betekenen om anderen geen verdriet of tegenslag te laten hebben,zal ik door het vuur gaan.
Ik heb ook snel last van schuldgevoel.
Ik vind mijzelf niet zo belangrijk.
Of dat moet ik anders zeggen,
Ik vind mijn ruimte niet zo belangrijk.
Ik vind dat ik wel belangrijk kan zijn voor anderen hoewel dat haast naar Narcisme neigt.
Als ik iets kan betekenen om anderen geen verdriet of tegenslag te laten hebben,zal ik door het vuur gaan.
Ik heb ook snel last van schuldgevoel.
zaterdag 31 januari 2009 om 02:03
zaterdag 31 januari 2009 om 02:06
Maar Saar,
Zou jij ook je gevoel belangrijk te zijn niet liever uit jezelf halen dan uit anderen?
Want het legt tevens ook een grote verantwoordelijkheid bij anderen neer.
En het maakt je erg afhankelijk.
Je gevoel over jezelf leg je in andermans handen neer.
Ze kunnen je dus maken en breken.
Ik zou daar graag vanaf willen komen.
Zou jij ook je gevoel belangrijk te zijn niet liever uit jezelf halen dan uit anderen?
Want het legt tevens ook een grote verantwoordelijkheid bij anderen neer.
En het maakt je erg afhankelijk.
Je gevoel over jezelf leg je in andermans handen neer.
Ze kunnen je dus maken en breken.
Ik zou daar graag vanaf willen komen.
