Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zaterdag 31 januari 2009 om 02:11
Ja, tuurlijk zou ik dat liever uit mezelf halen.
Ik heb nog de mazzel dat ik het bij mijn werk kan leggen, zeggen dat ik wel met anderen bezig móet zijn
Maar ik kwam een tijdje terug al tot de ontdekking dat ik eigenlijk alles daarop richt, op anderen 'helpen'. Opleiding, werk, vrijwilligerswerk, alles is daarop gericht.
Om dat gevoel maar ergens vandaan te halen, alleen niet uit mezelf...
Ik heb nog de mazzel dat ik het bij mijn werk kan leggen, zeggen dat ik wel met anderen bezig móet zijn
Maar ik kwam een tijdje terug al tot de ontdekking dat ik eigenlijk alles daarop richt, op anderen 'helpen'. Opleiding, werk, vrijwilligerswerk, alles is daarop gericht.
Om dat gevoel maar ergens vandaan te halen, alleen niet uit mezelf...
zaterdag 31 januari 2009 om 02:15
zaterdag 31 januari 2009 om 02:19
Maar misschien is het ook utopia om het uit jezelf te kunnen halen.
Idealiseren wij dat wellicht niet?
Een groot deel van wie je bent haal je ook uit wat je doet.
En dat zal ook in zaken als opleiding,werk etc zitten.
Maken wij het niet te zwaar?
Ik heb bijv zo goed als geen opleiding en ging daar jaren onder gebukt omdat dat voor mij gelijk stond aan dom zijn.
Vervolgens storte ik mij op die ene leuke baan om daar mijzelf in te bewijzen dat ik wel degelijk wat kon.
Toen dat weg viel was ik gewoon weer niets.
Ik denk dat daar de schoen ook wringt.
Het is niet erg om je te profileren door middel van wat je doet.
Probleem zit hem in het feit dat je het direct kwijt raakt als dat weg valt.
Idealiseren wij dat wellicht niet?
Een groot deel van wie je bent haal je ook uit wat je doet.
En dat zal ook in zaken als opleiding,werk etc zitten.
Maken wij het niet te zwaar?
Ik heb bijv zo goed als geen opleiding en ging daar jaren onder gebukt omdat dat voor mij gelijk stond aan dom zijn.
Vervolgens storte ik mij op die ene leuke baan om daar mijzelf in te bewijzen dat ik wel degelijk wat kon.
Toen dat weg viel was ik gewoon weer niets.
Ik denk dat daar de schoen ook wringt.
Het is niet erg om je te profileren door middel van wat je doet.
Probleem zit hem in het feit dat je het direct kwijt raakt als dat weg valt.
zaterdag 31 januari 2009 om 02:26
Nou, dat vraag ik me ook weleens af. Wil of verwacht ik nu dingen die gewoon niet mogelijk zijn?
En tuurlijk, in feite profileert iedereen zich met wat je doet.
Alleen zegt dat niet alles over wat/wie je bent.
Het probleem is meer, als ik naar mezelf kijk tenminste, teveel eigenwaarde proberen te halen uit wat ik doe. En niet uit wie ik ben, gewoon als mens.
Want ja, ik geloof wel dat ik goed ben in mijn werk. Maar als ik kijk naar mezelf als persoon, dan heb ik er moeite mee dat als positief te bestempelen.
En tuurlijk, in feite profileert iedereen zich met wat je doet.
Alleen zegt dat niet alles over wat/wie je bent.
Het probleem is meer, als ik naar mezelf kijk tenminste, teveel eigenwaarde proberen te halen uit wat ik doe. En niet uit wie ik ben, gewoon als mens.
Want ja, ik geloof wel dat ik goed ben in mijn werk. Maar als ik kijk naar mezelf als persoon, dan heb ik er moeite mee dat als positief te bestempelen.
zaterdag 31 januari 2009 om 02:33
Nou dat vraag ik mij ook vaak af wat eigenlijk reeel is.
Eigenlijk weet ik dat gewoon niet.
Ik weet gewoon niet wat normaal is.
Welke gevoelens voorkomen uit mijn lastige ontwikkeling en welke gewoon gezond zijn.
Het stukje eigenwaarde is een lastig hoofdstuk.
En jij bent juist zo'n lieverd Saar.
Het is heel verdrietig dat je het moeilijk vind jezelf als mens positief te zien.
Eigenlijk weet ik dat gewoon niet.
Ik weet gewoon niet wat normaal is.
Welke gevoelens voorkomen uit mijn lastige ontwikkeling en welke gewoon gezond zijn.
Het stukje eigenwaarde is een lastig hoofdstuk.
En jij bent juist zo'n lieverd Saar.
Het is heel verdrietig dat je het moeilijk vind jezelf als mens positief te zien.
zaterdag 31 januari 2009 om 02:38
Ja, is ook lastig, wat is normaal en wat niet?
En ook, wat is karakter en wat is aangeleerd? Dus wat zou je af kunnen leren en wat hoort echt bij je en zal je niet snel kunnen veranderen.
Ik weet het ook allemaal niet.
Ik vind het lastig als mensen me lief noemen. Iets wat ik niet zo bij mezelf zie. Ja, ik doe graag wat voor anderen, maar echt lief? Hoewel ik het wel steeds meer begin te geloven hoor.
Ik vind het makkelijker als mensen me als een bitch zien. Kan ik beter mee omgaan.
En ook, wat is karakter en wat is aangeleerd? Dus wat zou je af kunnen leren en wat hoort echt bij je en zal je niet snel kunnen veranderen.
Ik weet het ook allemaal niet.
Ik vind het lastig als mensen me lief noemen. Iets wat ik niet zo bij mezelf zie. Ja, ik doe graag wat voor anderen, maar echt lief? Hoewel ik het wel steeds meer begin te geloven hoor.
Ik vind het makkelijker als mensen me als een bitch zien. Kan ik beter mee omgaan.
zaterdag 31 januari 2009 om 02:46
Je vind het lastig omdat lief zijn niet sterk klinkt misschien?
Lief zijn is een waardevolle eigenschap.
En deze kan in zoveel vormen bij iemand aanwezig zijn.
Ik word heel vaak uitgemaakt voor bitch,haha!
Is een soort liefkoosnaampje geworden voor mij in mijn vriendenkring.
Geen idee hoe ze daar bij komen.
Lief zijn is een waardevolle eigenschap.
En deze kan in zoveel vormen bij iemand aanwezig zijn.
Ik word heel vaak uitgemaakt voor bitch,haha!
Is een soort liefkoosnaampje geworden voor mij in mijn vriendenkring.
Geen idee hoe ze daar bij komen.
zaterdag 31 januari 2009 om 02:52
Lief zijn vind ik een heel mooie eigenschap bij anderen, maar zie het gewoon niet zo bij mezelf. Of eigenlijk kan ik niet maar moeilijk geloven dat een ander mij zo ziet.
Weet niet of dat is omdat het niet sterk klinkt. Denk het niet, want dan zou ik daarmee zeggen dat ik mezelf sterk vind en dat is niet zo.
Weet niet of dat is omdat het niet sterk klinkt. Denk het niet, want dan zou ik daarmee zeggen dat ik mezelf sterk vind en dat is niet zo.
zaterdag 31 januari 2009 om 02:58
Lief zijn heb ik lang als kwetsbaar gezien bij mijzelf.
Bij anderen vond ik het mooi,maar dacht ik altijd dat er dan vaak misbruik van je goedheid gemaakt word.
Nu durf ik hardop te zeggen dat ik lief ben.
Ik geloof er echt zelf in.
Maar vind het nog wel moeilijk om het als compliment aan te nemen.
Waarom? geen flauw idee,want ik vind immers dat het ook zo is,haha!
Maar als een ander het zegt weet ik niet zo goed hoe ik moet reageren.
Bij anderen vond ik het mooi,maar dacht ik altijd dat er dan vaak misbruik van je goedheid gemaakt word.
Nu durf ik hardop te zeggen dat ik lief ben.
Ik geloof er echt zelf in.
Maar vind het nog wel moeilijk om het als compliment aan te nemen.
Waarom? geen flauw idee,want ik vind immers dat het ook zo is,haha!
Maar als een ander het zegt weet ik niet zo goed hoe ik moet reageren.
