Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zaterdag 31 januari 2009 om 12:17
Het kan ook altijd nog, je hebt nu wat meer informatie.
En dat het door elkaar heen loopt is wel logisch volgens mij.
Ik ben nu ook nog met andere dingen bezig in therapie en nog niet met 'verwerken'. Maar het loopt wel door elkaar.
Ik ben nog aan het wakker worden met koffie
Maar gaat wel oke, wel goed geslapen, dan voel ik me meteen een stuk beter.
En dat het door elkaar heen loopt is wel logisch volgens mij.
Ik ben nu ook nog met andere dingen bezig in therapie en nog niet met 'verwerken'. Maar het loopt wel door elkaar.
Ik ben nog aan het wakker worden met koffie
Maar gaat wel oke, wel goed geslapen, dan voel ik me meteen een stuk beter.
zaterdag 31 januari 2009 om 12:24
Net met de post al een uitgebreide folder gekregen van ze. Dat is spijkers met koppen. Het enige wat ik nog niet weet (maar ik kan altijd mailen of bellen zei ze) is of ze een wachtlijst hebben. Ik heb nu in ieder geval wel iets concreets om eventueel, te zijner tijd, aan mijn therapeute te kunnen laten zien, mocht ik willen overstappen.
Misschien loopt dat altijd wel door elkaar? Verwerken en dagelijks leven? Want juist in het dagelijks leven kom je dus al die issues tegen. En juist in je werk, ben ik geneigd te denken (zoek je daarom dit werk op? onbewust?.. ik wel, blijkbaar).
Maar goed, denk je echt dat ik gewoon tegen mijn baas kan zeggen hoe het nu echt gaat? Dat ik me juist slechter voel dan vorige week? Geestelijk en lichamelijk? Juist omdat hij zo aardig was in die tel.gesprekken en door naar mij thuis te komen, wat hem anderhalf uur kostte al met al, voel ik me bijna verplicht te zeggen dat het nu dus beter gaat. Gedachtenkronkels, of niet dan?!
Misschien loopt dat altijd wel door elkaar? Verwerken en dagelijks leven? Want juist in het dagelijks leven kom je dus al die issues tegen. En juist in je werk, ben ik geneigd te denken (zoek je daarom dit werk op? onbewust?.. ik wel, blijkbaar).
Maar goed, denk je echt dat ik gewoon tegen mijn baas kan zeggen hoe het nu echt gaat? Dat ik me juist slechter voel dan vorige week? Geestelijk en lichamelijk? Juist omdat hij zo aardig was in die tel.gesprekken en door naar mij thuis te komen, wat hem anderhalf uur kostte al met al, voel ik me bijna verplicht te zeggen dat het nu dus beter gaat. Gedachtenkronkels, of niet dan?!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 31 januari 2009 om 12:28
zaterdag 31 januari 2009 om 13:00
Oh wat een mooie post EV, wat mooi dat je zo ziet hoe je jezelf geweld aan doet door maar door te gaan en te verbergen hoe het echt met je gaat. Ik heb hem heel aandachtige gelezen, vooral het stuk over belangrijk willen zijn, liefst meteen, heel herkenbaar en een enorme valkuil. Je beschrijft eigenlijk heel goed iets waar ik zelf mijn vinger nooit zo op kan leggen. Nodig zijn, iets onmisbaars toevoegen, mensen verder helpen, altijd net iets meer dan nodig.
Dat was jullie natuurlijk nog niet opgevallen...
Ook het dromen is herkenbaar. Ik droom nu al een paar nachten achter elkaar heel intens en vannacht ook heel erg naar van mijn ex. Ik denk inderdaad dat wat EM zegt klopt dus. Het kan er eindelijk uit, het kan eindelijk bovenkomen.
Oh en natuurlijk moet je tegen je baas zeggen hoe je je echt voelt...
Zo voel je je nu eenmaal EV, niets aan te doen. En als je jezelf nu al niet meer serieus neemt dan stort je over een maand in en ben je nog verder van huis. Misschien een beetje cru maar neem de tijd tot je voelt dat je weer wil, dat je behoefte hebt om eruit te gaan. Dat het vanuit jezelf komt. Heb vertrouwen in je eigen gevoel, in dat stemmetje.
Dat stemmetje dat is je ontembare vrouw.
Dat was jullie natuurlijk nog niet opgevallen...
Ook het dromen is herkenbaar. Ik droom nu al een paar nachten achter elkaar heel intens en vannacht ook heel erg naar van mijn ex. Ik denk inderdaad dat wat EM zegt klopt dus. Het kan er eindelijk uit, het kan eindelijk bovenkomen.
Oh en natuurlijk moet je tegen je baas zeggen hoe je je echt voelt...
Zo voel je je nu eenmaal EV, niets aan te doen. En als je jezelf nu al niet meer serieus neemt dan stort je over een maand in en ben je nog verder van huis. Misschien een beetje cru maar neem de tijd tot je voelt dat je weer wil, dat je behoefte hebt om eruit te gaan. Dat het vanuit jezelf komt. Heb vertrouwen in je eigen gevoel, in dat stemmetje.
Dat stemmetje dat is je ontembare vrouw.
zaterdag 31 januari 2009 om 13:20
Heb nu pas de nachtvoorstelling gelezen...wat een mooi gesprek. Daar haal ik iets uit de me enorm raakt. Lief zijn. Dat is op de een of andere manier een lastig ding tussen Philoman en mij. Het lijkt wel een soort wederzijds wantrouwen, als je lief bent ben je zwak en als je zwak bent kun je geraakt worden. Ik zou niets liever willen dan dat doorbreken. Alle bouwstenen voor een lief-leven liggen er denk ik maar het lukt vaak niet.
Hoe zit dat Iry, jij schreef iets over dat toen je elkaar goed genoeg kende dat er iets veranderde? Ik hoop zo dat dat is waar wij ons aan het heen vechten zijn. Al klinkt het meteen helemaal verkeerd: vechten naar een beter leven. Het voelt alsof er een dam is gebouwd ergens in onze relatie en als die dam doorbroken wordt dat dan alles weer kan stromen.
En moet ik heel hard huilen
Hoe zit dat Iry, jij schreef iets over dat toen je elkaar goed genoeg kende dat er iets veranderde? Ik hoop zo dat dat is waar wij ons aan het heen vechten zijn. Al klinkt het meteen helemaal verkeerd: vechten naar een beter leven. Het voelt alsof er een dam is gebouwd ergens in onze relatie en als die dam doorbroken wordt dat dan alles weer kan stromen.
En moet ik heel hard huilen
zaterdag 31 januari 2009 om 13:35
Dag lieverds,
De laatste dagen heb ik meegelezen- wat nog best een aardig werk was-, en ik ben op tijd naar bed gegaan (de wonderen zijn de wereld nog niet uit!). Nu ik meer werk en buiten de deur dingen onderneem ben ik gewoon moe aan het eind van de week. Gisteravond op de bank in slaap gevallen en om 3 uur van bank naar bed gerold. Ik heb een enorme zin om naar de sauna te gaan (ik las dat Lynn en Spongebabe dat ook wel prettig vinden) maar ik kies er nu voor om thuis te blijven en lekker te keutelen. Misschien dat ik morgen wel ga, ik zie wel.
Saar, ik heb na zitten denken over wat je vannacht schreef. Dat je het makkelijker vindt om van je af te trappen dan om lief te zijn. Wat ik me afvraag: gaat het eigenlijk niet om angst voor wederkerigheid, voor liefde ontvangen, angst voor hoop en verwachtingen daarin? Is de reden daarvoor dat je denkt dat je afwijzing niet kan verdragen, óf is de reden dat je dan eerlijk 'moet' zijn over hoe je je echt voelt? En dat dan je 'zwakke' kanten naar boven komen. Kanten aan jezelf die je moeilijk vindt te accepteren.
Als er iets universeels in dit topic is, dan is het wel de pijn. Lichamelijk, geestelijk. Pijn in je lijf, pijn in je dromen, pijn in geen verwachtingen van mensen meer durven te hebben.
Pijn uit je pas als het veilig is. Tot die tijd overleef je.
Dus EV, ik kan me voorstellen dat je je minder goed voelt dan een week geleden. Het is bijzonder wat je werkgever doet, de belangstelling die hij toont. Ik lees ook je verwarring, je angst meteen terug aan het werk te moeten. Neem je tijd. Dat Elmerman achter je staat is heel waardevol, en ik ben blij dat je je in die veiligheid kan koesteren.
Wurmpje: wat een warme, belangstellende en humorvolle posts plaats je hier! Ik vind het fijn om je te lezen.
Lynn, ik had je post gelezen, was alleen nog niet aan reageren toegekomen. Stapje voor stapje lijkt mij idd de juiste manier. Steeds meer je eigen weg kiezen. Ik vind het knap.
Spongebabe: ja het is een heel verhaal, jouw levensverhaal. Je bent niet de eerste van wie ik zulke inhoud hoor. Ik vind het vreselijk. Wat mensen jou aan hebben gedaan, en dat zonder veel scrupules gewoon deden. Omdat ze dat konden, omdat het in hun voordeel werkte. Jouw belang deed er niet toe. Ik vind het knap dát je er nog bent, en dat je wat wilt maken van je leven. Daar heb ik respect voor.
Iry, toen ik in Parijs op vakantie was een paar jaar geleden zat ik in een hotel dat ontbijt op bed serveerde. Wat een luxe was dat! (ok, dat was omdat ze geen ontbijtruimte hadden ivm plaatsgebrek, maar het had zijn charme). En als je je chocolademelk morstte: dan kwam het kamermeisje om op te ruimen...
De laatste dagen heb ik meegelezen- wat nog best een aardig werk was-, en ik ben op tijd naar bed gegaan (de wonderen zijn de wereld nog niet uit!). Nu ik meer werk en buiten de deur dingen onderneem ben ik gewoon moe aan het eind van de week. Gisteravond op de bank in slaap gevallen en om 3 uur van bank naar bed gerold. Ik heb een enorme zin om naar de sauna te gaan (ik las dat Lynn en Spongebabe dat ook wel prettig vinden) maar ik kies er nu voor om thuis te blijven en lekker te keutelen. Misschien dat ik morgen wel ga, ik zie wel.
Saar, ik heb na zitten denken over wat je vannacht schreef. Dat je het makkelijker vindt om van je af te trappen dan om lief te zijn. Wat ik me afvraag: gaat het eigenlijk niet om angst voor wederkerigheid, voor liefde ontvangen, angst voor hoop en verwachtingen daarin? Is de reden daarvoor dat je denkt dat je afwijzing niet kan verdragen, óf is de reden dat je dan eerlijk 'moet' zijn over hoe je je echt voelt? En dat dan je 'zwakke' kanten naar boven komen. Kanten aan jezelf die je moeilijk vindt te accepteren.
Als er iets universeels in dit topic is, dan is het wel de pijn. Lichamelijk, geestelijk. Pijn in je lijf, pijn in je dromen, pijn in geen verwachtingen van mensen meer durven te hebben.
Pijn uit je pas als het veilig is. Tot die tijd overleef je.
Dus EV, ik kan me voorstellen dat je je minder goed voelt dan een week geleden. Het is bijzonder wat je werkgever doet, de belangstelling die hij toont. Ik lees ook je verwarring, je angst meteen terug aan het werk te moeten. Neem je tijd. Dat Elmerman achter je staat is heel waardevol, en ik ben blij dat je je in die veiligheid kan koesteren.
Wurmpje: wat een warme, belangstellende en humorvolle posts plaats je hier! Ik vind het fijn om je te lezen.
Lynn, ik had je post gelezen, was alleen nog niet aan reageren toegekomen. Stapje voor stapje lijkt mij idd de juiste manier. Steeds meer je eigen weg kiezen. Ik vind het knap.
Spongebabe: ja het is een heel verhaal, jouw levensverhaal. Je bent niet de eerste van wie ik zulke inhoud hoor. Ik vind het vreselijk. Wat mensen jou aan hebben gedaan, en dat zonder veel scrupules gewoon deden. Omdat ze dat konden, omdat het in hun voordeel werkte. Jouw belang deed er niet toe. Ik vind het knap dát je er nog bent, en dat je wat wilt maken van je leven. Daar heb ik respect voor.
Iry, toen ik in Parijs op vakantie was een paar jaar geleden zat ik in een hotel dat ontbijt op bed serveerde. Wat een luxe was dat! (ok, dat was omdat ze geen ontbijtruimte hadden ivm plaatsgebrek, maar het had zijn charme). En als je je chocolademelk morstte: dan kwam het kamermeisje om op te ruimen...
zaterdag 31 januari 2009 om 13:43
Philomein, ik vind dat ook herkenbaar. De drang om belangrijk voor anderen te zijn. Jarenlang is dat mijn reden tot bestaan geweest. Ik moest bijzonder zijn, ik moest anderen helpen. Eigenlijk omdat ik mezelf niks voor vond stellen. En omdat ik nooit gezonde grenzen geleerd had. Waar eindig jij en begint de ander.
Pas het laatste jaar leef ik voor mezelf. De afhankelijkheid van anderen is afgenomen, ik kan me veel autonomer opstellen. Tot mijn verbazing voel ik me minder eenzaam. Omdat ik niet meer het verlangen heb dat anderen dat opvullen. Omdat ik nu ervaar dat het mogelijk is met mezelf te leven. Dat dat geen straf is. Soms wel een opgave. Ik ben niet boos of verdrietig meer dat ik besta.
Pas het laatste jaar leef ik voor mezelf. De afhankelijkheid van anderen is afgenomen, ik kan me veel autonomer opstellen. Tot mijn verbazing voel ik me minder eenzaam. Omdat ik niet meer het verlangen heb dat anderen dat opvullen. Omdat ik nu ervaar dat het mogelijk is met mezelf te leven. Dat dat geen straf is. Soms wel een opgave. Ik ben niet boos of verdrietig meer dat ik besta.
zaterdag 31 januari 2009 om 13:55
quote:hanke321 schreef op 31 januari 2009 @ 13:35:
Saar, ik heb na zitten denken over wat je vannacht schreef. Dat je het makkelijker vindt om van je af te trappen dan om lief te zijn. Wat ik me afvraag: gaat het eigenlijk niet om angst voor wederkerigheid, voor liefde ontvangen, angst voor hoop en verwachtingen daarin? Is de reden daarvoor dat je denkt dat je afwijzing niet kan verdragen, óf is de reden dat je dan eerlijk 'moet' zijn over hoe je je echt voelt? En dat dan je 'zwakke' kanten naar boven komen. Kanten aan jezelf die je moeilijk vindt te accepteren.
Hmm, je hebt wel een punt Hanke. Ik denk dat het inderdaad angst is voor wederkerigheid, liefde ontvangen. Ik kan wel liefde geven, maar ontvangen vind ik veel moeilijk. Hoewel ik dat wel een beetje geleerd heb in Kenia, van de kinderen. Daar kreeg ik zoveel liefde van terug. Gewoon zomaar, omdat ik was wie is was, omdat ze me lief vonden. Maar dat zijn kinderen, met volwassenen vind ik dat veel moeilijker.
En de reden is denk ik niet zozeer angst voor afwijzing (nou ja, misschien een beetje), maar meer idd omdat ik dan 'moet' laten zien hoe ik echt ben, wat ik voel. En dan dus mijn zwakte toon.
Ik denk dat ik lief zijn ook verwar misschien met kwetsbaar zijn.
Mooi om te lezen dat je ervaart nu dat het geen straf is om met jezelf te leven!
Saar, ik heb na zitten denken over wat je vannacht schreef. Dat je het makkelijker vindt om van je af te trappen dan om lief te zijn. Wat ik me afvraag: gaat het eigenlijk niet om angst voor wederkerigheid, voor liefde ontvangen, angst voor hoop en verwachtingen daarin? Is de reden daarvoor dat je denkt dat je afwijzing niet kan verdragen, óf is de reden dat je dan eerlijk 'moet' zijn over hoe je je echt voelt? En dat dan je 'zwakke' kanten naar boven komen. Kanten aan jezelf die je moeilijk vindt te accepteren.
Hmm, je hebt wel een punt Hanke. Ik denk dat het inderdaad angst is voor wederkerigheid, liefde ontvangen. Ik kan wel liefde geven, maar ontvangen vind ik veel moeilijk. Hoewel ik dat wel een beetje geleerd heb in Kenia, van de kinderen. Daar kreeg ik zoveel liefde van terug. Gewoon zomaar, omdat ik was wie is was, omdat ze me lief vonden. Maar dat zijn kinderen, met volwassenen vind ik dat veel moeilijker.
En de reden is denk ik niet zozeer angst voor afwijzing (nou ja, misschien een beetje), maar meer idd omdat ik dan 'moet' laten zien hoe ik echt ben, wat ik voel. En dan dus mijn zwakte toon.
Ik denk dat ik lief zijn ook verwar misschien met kwetsbaar zijn.
Mooi om te lezen dat je ervaart nu dat het geen straf is om met jezelf te leven!
zaterdag 31 januari 2009 om 14:13
quote:saartje1980 schreef op 31 januari 2009 @ 13:55:
[...]
En de reden is denk ik niet zozeer angst voor afwijzing (nou ja, misschien een beetje), maar meer idd omdat ik dan 'moet' laten zien hoe ik echt ben, wat ik voel. En dan dus mijn zwakte toon.
Ik denk dat ik lief zijn ook verwar misschien met kwetsbaar zijn.
Dat is wat ik gisteren bedoelde met dat je lief zijn misschien niet sterk vind.
En sterk zijn is wat je moet van jezelf.
Ik verwoorde het denk ik wat krom,jij doet dat beter.
[...]
En de reden is denk ik niet zozeer angst voor afwijzing (nou ja, misschien een beetje), maar meer idd omdat ik dan 'moet' laten zien hoe ik echt ben, wat ik voel. En dan dus mijn zwakte toon.
Ik denk dat ik lief zijn ook verwar misschien met kwetsbaar zijn.
Dat is wat ik gisteren bedoelde met dat je lief zijn misschien niet sterk vind.
En sterk zijn is wat je moet van jezelf.
Ik verwoorde het denk ik wat krom,jij doet dat beter.
zaterdag 31 januari 2009 om 14:24
quote:saartje1980 schreef op 31 januari 2009 @ 14:06:
Ja, ook daar heb je een punt.
Verstandelijk weet ik dat ook wel, maar ja, dat gevoel he...
Dan ben je al een heel stuk verder dan veel andere mensen, dat je dat verstandelijk weet. Ik had niet geleerd hoe gezonde verhoudingen eruit zagen.
De strijd tussen gevoel en verstand snap ik dondersgoed. Probeer je er niet voor te schamen, ok? Je doet hartstikke je best, iedereen hier kan dat zien. Meer kun je niet doen.
Ja, ook daar heb je een punt.
Verstandelijk weet ik dat ook wel, maar ja, dat gevoel he...
Dan ben je al een heel stuk verder dan veel andere mensen, dat je dat verstandelijk weet. Ik had niet geleerd hoe gezonde verhoudingen eruit zagen.
De strijd tussen gevoel en verstand snap ik dondersgoed. Probeer je er niet voor te schamen, ok? Je doet hartstikke je best, iedereen hier kan dat zien. Meer kun je niet doen.
zaterdag 31 januari 2009 om 17:03
Nou ik ben weer bijgelezen hoor!
Wat een mooie gesprekken zijn er gevoerd vannacht/ochtend.
Ik dacht telkens het volgende thema te herkennen: eigenwaarde.
Alsof geen van ons zichzelf goed genoeg vind zoals ie is. De eigenwaarde hier wordt gehaald uit werk, belangrijk of lief zijn voor anderen, 'het goed doen'.
Ik herken dat zò enorm. En ook dat je eigenwaarde dan dus meteen nul komma nul is als je ziek bent/niet kan werken/niet voor anderen kan zorgen/niet vrolijk bent/tot last bent.
Ben daar in therapie al een tijdje mee bezig geweest. Met goed zijn zoals je bent.
Volgens therapeute zou je dat gevoel uit jezelf moeten kunnen halen Iry en Saar. Je zou dat gevoel moeten overhouden aan een jeugd waarin je vaak het gevoel kreeg dat je er mocht zijn.
Kijk, en daar gaat ie bij mij mis.
Ik heb vaak het gevoel dat ik er helemaal niet mag zijn. Geen ruimte innemen, geen last veroorzaken, niets vragen en al zeker niet zeuren.
Aan vorige posts te horen moeten er nu gewoon een aantal van jullie zitten te knikken .
Ga nu binnenkort beginnen aan een module dramatherapie om te oefenen met 'ruimte in mogen nemen'. En 'er mogen zijn'.
Want dat zou toch prettig zijn als ik dat kon ervaren.
Kwam er achter dat het namelijk zo'n enorme rol speelt bij alles wat ik doe of juist niet doe.
Om hulp vragen, afspreken met vrienden, doen waar ik zelf zin T wordt zoveel lastiger door dat ik anderen niet lastig wil vallen met 'mij'.
EV, ik vind het dan ook eigenlijk heel logisch dat je je nu rotter voelt dan vorige week. Als jij een groot deel van je eigenwaarde ontleent aan werken en zorgen voor anderen, dan zit je jezef te verafschuwen nu, en ont-zet-tend schuldig te voelen. waarschijnlijk.
(spychologie van de koude grond hoor, roep het vooral als ik verkeerd zit)
Ik heb vandaag lekker gewerkt aan het 'ruimte in mogen nemen' door met mn liefste vriendin te gaan 'wandelen'. (okee, lopen naar de winkels, daar shoppen, en lopen terug ).
Heerlijk een paar uur met haar doorbrengen, kletsen etc.
Doen we veel minder vaak dan we willen, want we willen de ander allebei niet lastig vallen -die heeft vast wel wat beters te doen!
Dus nu blij nagenieten, en bijkomen.
Ik lijk wel een bejaarde joh, kapot na 3 uurtjes buiten.
Wat een mooie gesprekken zijn er gevoerd vannacht/ochtend.
Ik dacht telkens het volgende thema te herkennen: eigenwaarde.
Alsof geen van ons zichzelf goed genoeg vind zoals ie is. De eigenwaarde hier wordt gehaald uit werk, belangrijk of lief zijn voor anderen, 'het goed doen'.
Ik herken dat zò enorm. En ook dat je eigenwaarde dan dus meteen nul komma nul is als je ziek bent/niet kan werken/niet voor anderen kan zorgen/niet vrolijk bent/tot last bent.
Ben daar in therapie al een tijdje mee bezig geweest. Met goed zijn zoals je bent.
Volgens therapeute zou je dat gevoel uit jezelf moeten kunnen halen Iry en Saar. Je zou dat gevoel moeten overhouden aan een jeugd waarin je vaak het gevoel kreeg dat je er mocht zijn.
Kijk, en daar gaat ie bij mij mis.
Ik heb vaak het gevoel dat ik er helemaal niet mag zijn. Geen ruimte innemen, geen last veroorzaken, niets vragen en al zeker niet zeuren.
Aan vorige posts te horen moeten er nu gewoon een aantal van jullie zitten te knikken .
Ga nu binnenkort beginnen aan een module dramatherapie om te oefenen met 'ruimte in mogen nemen'. En 'er mogen zijn'.
Want dat zou toch prettig zijn als ik dat kon ervaren.
Kwam er achter dat het namelijk zo'n enorme rol speelt bij alles wat ik doe of juist niet doe.
Om hulp vragen, afspreken met vrienden, doen waar ik zelf zin T wordt zoveel lastiger door dat ik anderen niet lastig wil vallen met 'mij'.
EV, ik vind het dan ook eigenlijk heel logisch dat je je nu rotter voelt dan vorige week. Als jij een groot deel van je eigenwaarde ontleent aan werken en zorgen voor anderen, dan zit je jezef te verafschuwen nu, en ont-zet-tend schuldig te voelen. waarschijnlijk.
(spychologie van de koude grond hoor, roep het vooral als ik verkeerd zit)
Ik heb vandaag lekker gewerkt aan het 'ruimte in mogen nemen' door met mn liefste vriendin te gaan 'wandelen'. (okee, lopen naar de winkels, daar shoppen, en lopen terug ).
Heerlijk een paar uur met haar doorbrengen, kletsen etc.
Doen we veel minder vaak dan we willen, want we willen de ander allebei niet lastig vallen -die heeft vast wel wat beters te doen!
Dus nu blij nagenieten, en bijkomen.
Ik lijk wel een bejaarde joh, kapot na 3 uurtjes buiten.
zaterdag 31 januari 2009 om 17:33
quote:hanke321 schreef op 31 januari 2009 @ 16:24:
Hoe werkt het tegen je dan?
Omdat ik een ander wel moet vertellen hoe het 'moet', begeleid, terwijl het mezelf ook niet lukt. De laatste tijd op mijn werk werd ik wel erg veel met mijn eigen tekortkomingen geconfronteerd.
Leuk hoor die theorie, maar als ik het zelf al niet in de praktijk kan brengen, hoe kan ik dan verwachten een ander er wel mee te kunnen helpen.
Maar goed, dat zijn gedachten op mijn slechte dagen.
Op mijn goede dagen weet ik wel dat ik best goed ben in mijn werk en denk ik dat dit alles me uiteindelijk alleen maar beter zal maken.
Hoe werkt het tegen je dan?
Omdat ik een ander wel moet vertellen hoe het 'moet', begeleid, terwijl het mezelf ook niet lukt. De laatste tijd op mijn werk werd ik wel erg veel met mijn eigen tekortkomingen geconfronteerd.
Leuk hoor die theorie, maar als ik het zelf al niet in de praktijk kan brengen, hoe kan ik dan verwachten een ander er wel mee te kunnen helpen.
Maar goed, dat zijn gedachten op mijn slechte dagen.
Op mijn goede dagen weet ik wel dat ik best goed ben in mijn werk en denk ik dat dit alles me uiteindelijk alleen maar beter zal maken.
zaterdag 31 januari 2009 om 17:47
quote:claire123 schreef op 31 januari 2009 @ 10:08:
O en Ev, als je na de voorstelling de cd Bries kunt kopen, zou ik dat absoluut doen! Ik twijfelde omdat ik eigenlijk niet in de rij durfde te gaan staan ( Sara voorzag het gelijk van een handtekening, dat vond ik dus erg spannend ). Maar ik ben er nu super blij mee!
Dat ga ik zeker doen!
Als ik het niet durf, moeten jullie me woensdagmiddag maar even moed inpraten
(Zo, en nu bijlezen. EV is weer in the house.)
O en Ev, als je na de voorstelling de cd Bries kunt kopen, zou ik dat absoluut doen! Ik twijfelde omdat ik eigenlijk niet in de rij durfde te gaan staan ( Sara voorzag het gelijk van een handtekening, dat vond ik dus erg spannend ). Maar ik ben er nu super blij mee!
Dat ga ik zeker doen!
Als ik het niet durf, moeten jullie me woensdagmiddag maar even moed inpraten
(Zo, en nu bijlezen. EV is weer in the house.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 31 januari 2009 om 18:07
Die twee posts van mij, vanmorgen, hebben me wel wat opgelucht, moet ik zeggen. Het waren wezenlijke dingen die ik zei, en ook die tranen kwamen van diep, en daarna had ik dus echt iets meer ruimte van binnen om vandaag weer andere dingen te doen.
Philomein, die dam in jullie relatie, was die er eerst niet dan? Is die gaandeweg ontstaan, en hoe kwam dat dan? Ik hoop zo voor je dat je dat lief-leven (terug)vindt!
Hanke, zo waar is dat: 'Pijn uit je pas als het veilig is. Tot die tijd overleef je.' Dan heb ik heel lang alleen maar overleefd..
Ik wil op iedereen reageren, maar het wordt meteen chaotisch in mijn hoofd, dus ik ga het niet verder proberen. Maar weet dat ik alles lees en inderdaad vaak ja-knikkend hier zit.
Erg bedankt voor jullie uitleg dat het dus niet raar is dat ik me rotter voel dan vorige week. Ik wil ook eerlijk zijn tegen mijn baas, ik heb lang genoeg mezelf en anderen bedonderd (klinkt zwaar, maar weet even geen ander woord). Ik hoop dat ik de moed kan vinden om hem teleur te stellen of boos te maken of te laten afknappen op deze werknemer. Invullingen van mij, maar zo bang ben ik dus wel nog steeds (slik, van mensen die ik macht toeken..)
Liefs, en een fijne avond toegewenst. Met rust, ontspanning, en goede tijden met jezelf..
Philomein, die dam in jullie relatie, was die er eerst niet dan? Is die gaandeweg ontstaan, en hoe kwam dat dan? Ik hoop zo voor je dat je dat lief-leven (terug)vindt!
Hanke, zo waar is dat: 'Pijn uit je pas als het veilig is. Tot die tijd overleef je.' Dan heb ik heel lang alleen maar overleefd..
Ik wil op iedereen reageren, maar het wordt meteen chaotisch in mijn hoofd, dus ik ga het niet verder proberen. Maar weet dat ik alles lees en inderdaad vaak ja-knikkend hier zit.
Erg bedankt voor jullie uitleg dat het dus niet raar is dat ik me rotter voel dan vorige week. Ik wil ook eerlijk zijn tegen mijn baas, ik heb lang genoeg mezelf en anderen bedonderd (klinkt zwaar, maar weet even geen ander woord). Ik hoop dat ik de moed kan vinden om hem teleur te stellen of boos te maken of te laten afknappen op deze werknemer. Invullingen van mij, maar zo bang ben ik dus wel nog steeds (slik, van mensen die ik macht toeken..)
Liefs, en een fijne avond toegewenst. Met rust, ontspanning, en goede tijden met jezelf..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 31 januari 2009 om 23:10
Hanke bedankt voor je reactie,geeft me echt moed om verder tegaan op deze weg.Ik vind jouw een ontzettend sterke vrouw,zoals je bij mij over komt.-ook bedankt voor de andere reacties trouwens,doet me goed.Heb zin in morgen=mijn vriend jarig om het tevieren gaan we lekker(!) naar de sauna,heb ook een luchtje voor hen gekocht(heb ik zelf trouwens ook de vrouwe variant die draag ik elke dag of JPGaultier)nml. Dolce en Cabbana the One=heeeerlijk luchtje .Kan ik gelijk niet meer van hem afblijven(nou ja dat valt wel mee hoor want zijn libido is aanzienlijk gezakt door die vervelende medicijnen tegen leukemie)Maar zal dan wel graag naast hem willen zitten,ik vind geur heeel belangrijk(deze zeker!)
Groetjes &weltrusten voor straks Spongebabe
Groetjes &weltrusten voor straks Spongebabe
zondag 1 februari 2009 om 01:51
Lieve vrouwen...
Jullie zijn zo dapper!!
Ik zou heel graag willen reageren op al jullie verhalen...
Helaas lukt me dat nu niet. Ik merk dat het nu soms even wat te veel is op dit moment. Dat heeft alles te maken met de therapie die ik nu volg.
Wil wel even laten weten dat ik alles lees en dat ik erg met jullie meeleef!!
(f)
Jullie zijn zo dapper!!
Ik zou heel graag willen reageren op al jullie verhalen...
Helaas lukt me dat nu niet. Ik merk dat het nu soms even wat te veel is op dit moment. Dat heeft alles te maken met de therapie die ik nu volg.
Wil wel even laten weten dat ik alles lees en dat ik erg met jullie meeleef!!
(f)
