Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zaterdag 31 januari 2009 om 03:03
zaterdag 31 januari 2009 om 03:06
quote:iry schreef op 31 januari 2009 @ 03:02:
Nou dan voel ik mij minder schuldig dat ik je nachtrust heb verstoord .
En wat ga je vervolgens doen met die negatieve gedachte?
Hoe ga je leren ze om te zetten of gewoon accepteren dat ze er zijn?
Of ga ik een stap te ver?
Van psych moest ik proberen om nu een week lang 'bewijzen' te verzamelen en opschrijven, die het tegendeel van een zo'n gedachte bewijzen.
Dus vooral me bewust worden van die gedachten en proberen te toetsen of ze ook werkelijk/realistisch zijn.
Nou dan voel ik mij minder schuldig dat ik je nachtrust heb verstoord .
En wat ga je vervolgens doen met die negatieve gedachte?
Hoe ga je leren ze om te zetten of gewoon accepteren dat ze er zijn?
Of ga ik een stap te ver?
Van psych moest ik proberen om nu een week lang 'bewijzen' te verzamelen en opschrijven, die het tegendeel van een zo'n gedachte bewijzen.
Dus vooral me bewust worden van die gedachten en proberen te toetsen of ze ook werkelijk/realistisch zijn.
zaterdag 31 januari 2009 om 03:08
Saar je bent een heel fijn mens om mee te praten.
Op vele manieren.
En ook dat is een goede eigenschap.
Het betekent dat je in inlevingvermogen hebt,een goede dosis humor,goed kan luisteren naar anderen en er ook nog eens wat mee doet.
Ik hoop dat de dag snel gaat komen,dat je tevreden ben met jezelf.
Want naar mijn mening heb je alle reden om dat te zijn.
Op vele manieren.
En ook dat is een goede eigenschap.
Het betekent dat je in inlevingvermogen hebt,een goede dosis humor,goed kan luisteren naar anderen en er ook nog eens wat mee doet.
Ik hoop dat de dag snel gaat komen,dat je tevreden ben met jezelf.
Want naar mijn mening heb je alle reden om dat te zijn.
zaterdag 31 januari 2009 om 03:11
quote:iry schreef op 31 januari 2009 @ 03:08:
Saar je bent een heel fijn mens om mee te praten.
Op vele manieren.
En ook dat is een goede eigenschap.
Het betekent dat je in inlevingvermogen hebt,een goede dosis humor,goed kan luisteren naar anderen en er ook nog eens wat mee doet.
Ik hoop dat de dag snel gaat komen,dat je tevreden ben met jezelf.
Want naar mijn mening heb je alle reden om dat te zijn.Wat fijn om te horen lezen Iry, dank je wel! (f)
Jij bent ook fijn om mee te praten, misschien wel iets té fijn, gezien het feit dat ik twee uur geleden eigenlijk al naar bed wilde gaan
Saar je bent een heel fijn mens om mee te praten.
Op vele manieren.
En ook dat is een goede eigenschap.
Het betekent dat je in inlevingvermogen hebt,een goede dosis humor,goed kan luisteren naar anderen en er ook nog eens wat mee doet.
Ik hoop dat de dag snel gaat komen,dat je tevreden ben met jezelf.
Want naar mijn mening heb je alle reden om dat te zijn.Wat fijn om te horen lezen Iry, dank je wel! (f)
Jij bent ook fijn om mee te praten, misschien wel iets té fijn, gezien het feit dat ik twee uur geleden eigenlijk al naar bed wilde gaan
zaterdag 31 januari 2009 om 03:14
Dat is wel een moeilijke opdracht hoor Saar.
En hoe heb je dat getoetst?
Naar de mening van anderen of vanuit je eigen beredenering op afstand?
Het eerste laat namelijk je gevoel weer afhankelijk zijn van anderen.
Het laatste is puur vanuit jezelf,maar heel moeilijk om je gevoel los te koppelen van de werkelijkheid.
Soms kan het helpen om het tegenovergestelde juist te toetsen vanuit de derde persoon.
Wat is er niet lief aan mij bijv.
Of projecteer het op iemand anders en kijk wat je er dan van vindt.
Vind je het oke bij iemand anders? dan mag het ook oke zijn bij jouw.
Voor jou gelden immers dezelfde regels.
En hoe heb je dat getoetst?
Naar de mening van anderen of vanuit je eigen beredenering op afstand?
Het eerste laat namelijk je gevoel weer afhankelijk zijn van anderen.
Het laatste is puur vanuit jezelf,maar heel moeilijk om je gevoel los te koppelen van de werkelijkheid.
Soms kan het helpen om het tegenovergestelde juist te toetsen vanuit de derde persoon.
Wat is er niet lief aan mij bijv.
Of projecteer het op iemand anders en kijk wat je er dan van vindt.
Vind je het oke bij iemand anders? dan mag het ook oke zijn bij jouw.
Voor jou gelden immers dezelfde regels.
zaterdag 31 januari 2009 om 03:19
zaterdag 31 januari 2009 om 03:22
Oh, en die opdracht heeft te maken met mezelf zwak vinden, angst wat anderen van me vinden als ik bijv grenzen aangeef.
Die is op zich wel te toetsen, door te proberen toch dingen aan te geven, mijn 'zwakte' te tonen.
Ik heb van de week bijvoorbeeld bij een vriendin aangegeven dat iets me teveel was. Vond dat heel lastig, want zwak en dat mag ik niet zijn. Bewijs van het tegendeel was dat er juist zonder problemen meteen rekening met mij wordt gehouden en de plannen worden veranderd.
Die is op zich wel te toetsen, door te proberen toch dingen aan te geven, mijn 'zwakte' te tonen.
Ik heb van de week bijvoorbeeld bij een vriendin aangegeven dat iets me teveel was. Vond dat heel lastig, want zwak en dat mag ik niet zijn. Bewijs van het tegendeel was dat er juist zonder problemen meteen rekening met mij wordt gehouden en de plannen worden veranderd.
zaterdag 31 januari 2009 om 03:25
quote:saartje1980 schreef op 31 januari 2009 @ 03:22:
Oh, en die opdracht heeft te maken met mezelf zwak vinden, angst wat anderen van me vinden als ik bijv grenzen aangeef.
Die is op zich wel te toetsen, door te proberen toch dingen aan te geven, mijn 'zwakte' te tonen.
Ik heb van de week bijvoorbeeld bij een vriendin aangegeven dat iets me teveel was. Vond dat heel lastig, want zwak en dat mag ik niet zijn. Bewijs van het tegendeel was dat er juist zonder problemen meteen rekening met mij wordt gehouden en de plannen worden veranderd.
Goed gedaan meid!
Oh, en die opdracht heeft te maken met mezelf zwak vinden, angst wat anderen van me vinden als ik bijv grenzen aangeef.
Die is op zich wel te toetsen, door te proberen toch dingen aan te geven, mijn 'zwakte' te tonen.
Ik heb van de week bijvoorbeeld bij een vriendin aangegeven dat iets me teveel was. Vond dat heel lastig, want zwak en dat mag ik niet zijn. Bewijs van het tegendeel was dat er juist zonder problemen meteen rekening met mij wordt gehouden en de plannen worden veranderd.
Goed gedaan meid!
zaterdag 31 januari 2009 om 10:08
Goedemorgen iedereen!
Jee er is weer veel geschreven!
Ik reageer even kort..
EV tuurlijk hoor je erbij, ( vind dat een beetje gek om te zeggen omdat ook ik me er eigenlijk niet helemaal bij voel horen). En ik vind je absoluut niet saai! (f)
De woorden van Philomein vind ik erg mooi..
Juist als je daar onzeker over bent, hoor je er juist bij..
Die knoop ik in mijn oren!
Voor iedereen een fijne dag gewenst!
O en Ev, als je na de voorstelling de cd Bries kunt kopen, zou ik dat absoluut doen! Ik twijfelde omdat ik eigenlijk niet in de rij durfde te gaan staan ( Sara voorzag het gelijk van een handtekening, dat vond ik dus erg spannend ). Maar ik ben er nu super blij mee!
Jee er is weer veel geschreven!
Ik reageer even kort..
EV tuurlijk hoor je erbij, ( vind dat een beetje gek om te zeggen omdat ook ik me er eigenlijk niet helemaal bij voel horen). En ik vind je absoluut niet saai! (f)
De woorden van Philomein vind ik erg mooi..
Juist als je daar onzeker over bent, hoor je er juist bij..
Die knoop ik in mijn oren!
Voor iedereen een fijne dag gewenst!
O en Ev, als je na de voorstelling de cd Bries kunt kopen, zou ik dat absoluut doen! Ik twijfelde omdat ik eigenlijk niet in de rij durfde te gaan staan ( Sara voorzag het gelijk van een handtekening, dat vond ik dus erg spannend ). Maar ik ben er nu super blij mee!
zaterdag 31 januari 2009 om 11:18
'Wat anderen van je vinden'.
Hier precies hetzelfde. Ik zit me alweer op te fokken voor het telefoontje van mijn baas straks, hij zei dat hij zaterdag zou bellen. Dan denk ik meteen: hij wil horen dat het beter gaat en dat ik volgende week dus weer, met minder uren omdat we het daar al over gehad hadden, ga beginnen. Stel je niet aan, pak jezelf maar weer op hoor! het is ook afleiding toch, weer beginnen? (van wie zijn die stemmen eigenlijk?)
Maar juist nu, de laatste dagen, zie ik in gedachten de hele tijd mensen uit de taxi langskomen; en wat ze mankeren, hun handicaps, gedragsproblemen, ziektes. Ik trok het me allemaal aan, en wilde ze allemaal helpen, ik wilde hun leven beter maken, door wat ik op mijn kleine schaal zou kunnen doen tijdens die rit. Zoals ik altijd, van kleins af aan, het leven van mijn ouders, en van mijn zussen en broer, beter heb willen maken. Alsof dat allemaal mijn verantwoordelijkheid is. Ik weet dat het niet zo is, en toch voel ik het wel zo. En toen mijn baas van de week zei 'het gaat om jou', en ik d.m.v. die brieven aan ex en vader als het ware hun leven heb teruggeven aan hun (daar hoef ik me niet meer mee bezig te houden), voelde ik dat wel even echt, maar het is blijkbaar een hele diepe overtuiging, dat ik het nu weer tegenkom met die mensen in de taxi. Ik zie ze nu niet eens, maar ze zijn wel in mijn gedachten. De eerste week dat ik thuis was niet, maar nu begint er meer ruimte te ontstaan, kom ik meer bij mezelf, en komt ook dat opduiken. Al mijn thema's komen wel langs in die verd*** ontspanning.
Afschuwelijk gedroomd vannacht, beneden gaan zitten, oxa genomen en echt brak opgestaan. Tweede nacht al dat ik zo droom. Ook verwerking, zegt EM, dat is goed. Maar ik vind het knap vervelend. Alsof het slechter gaat in plaats van beter.
Hier precies hetzelfde. Ik zit me alweer op te fokken voor het telefoontje van mijn baas straks, hij zei dat hij zaterdag zou bellen. Dan denk ik meteen: hij wil horen dat het beter gaat en dat ik volgende week dus weer, met minder uren omdat we het daar al over gehad hadden, ga beginnen. Stel je niet aan, pak jezelf maar weer op hoor! het is ook afleiding toch, weer beginnen? (van wie zijn die stemmen eigenlijk?)
Maar juist nu, de laatste dagen, zie ik in gedachten de hele tijd mensen uit de taxi langskomen; en wat ze mankeren, hun handicaps, gedragsproblemen, ziektes. Ik trok het me allemaal aan, en wilde ze allemaal helpen, ik wilde hun leven beter maken, door wat ik op mijn kleine schaal zou kunnen doen tijdens die rit. Zoals ik altijd, van kleins af aan, het leven van mijn ouders, en van mijn zussen en broer, beter heb willen maken. Alsof dat allemaal mijn verantwoordelijkheid is. Ik weet dat het niet zo is, en toch voel ik het wel zo. En toen mijn baas van de week zei 'het gaat om jou', en ik d.m.v. die brieven aan ex en vader als het ware hun leven heb teruggeven aan hun (daar hoef ik me niet meer mee bezig te houden), voelde ik dat wel even echt, maar het is blijkbaar een hele diepe overtuiging, dat ik het nu weer tegenkom met die mensen in de taxi. Ik zie ze nu niet eens, maar ze zijn wel in mijn gedachten. De eerste week dat ik thuis was niet, maar nu begint er meer ruimte te ontstaan, kom ik meer bij mezelf, en komt ook dat opduiken. Al mijn thema's komen wel langs in die verd*** ontspanning.
Afschuwelijk gedroomd vannacht, beneden gaan zitten, oxa genomen en echt brak opgestaan. Tweede nacht al dat ik zo droom. Ook verwerking, zegt EM, dat is goed. Maar ik vind het knap vervelend. Alsof het slechter gaat in plaats van beter.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 31 januari 2009 om 11:30
Boeiend, jullie gesprek, Saar en Iry. Wat jij met je vriend hebt, Iry, heb ik met EM. Voordat ik hem kende, was het alleen maar overleven. Toen kwam hij in mijn leven en ontmoette ik voor het eerst iemand die rekening met mij hield, die voor mij ging, die ruimte gaf, die gewoon lief was voor mij, en vooral: die veiligheid en stabiliteit bood - waardoor alles zo in beweging kwam bij mij. Hij kwam namelijk dichtbij, omdat ik ergens, in al mijn gekte, voelde dat ik hem echt kon vertrouwen.
En dat vertrouwen heeft hij tot nu toe nog nooit beschaamd. Sterker nog: nu het erop aankwam, vorige week, belde hij mijn baas en ging hij mee naar de dokter, omdat ik er zelf niet meer toe in staat was. Dat maakt zoveel indruk op mij. Het ging niet, en dat hoefde ik niet eens met zoveel woorden te zeggen, maar er werd rekening met me gehouden én gehandeld. Dat heeft me eens te meer doen beseffen dat ik dat nog nooit eerder in mijn leven gekend heb. Wat zegt dat over mijn ouders? Ik ben heel veel tekortgekomen, echt heel veel. Pijnljk om dat te zeggen. Pijnlijk om te zien hoe eenzaam het me heeft gemaakt, want als ik hen niet kon vertrouwen en niet op hen kon rekenen, op wie dan wel?
Wat een moeizame terugtocht naar menszijn. Dat menszijn betekent dat je niet perfect hoeft te zijn en te presteren, maar dat al die emoties er ook mogen zijn, dat je ze niet hoeft weg te poetsen of mooier te maken; dat het (in essentie) om jouw leven gaat en dat je pas anderen echt kunt helpen als je jezelf serieus neemt, dus ook de grenzen waar je tegenaan loopt.
Ik kan het nu niet opbrengen, dat 'zorgen voor' die mensen in de taxi, op de manier waarop ik mezelf aan het uitputten was. Want ik wilde toch zo belangrijk zijn. Onmisbaar, ook voor het bedrijf. Ik liep me constant te bewijzen, dat ik toch maar 'iemand' was, na die zw-periode hiervoor. Dat ik het kon, ja hoor, weer aan het werk zijn, en niemand hoefde last te hebben van mijn gekte. (Ik noem het samengevat maar even zo.) Alleen vergat ik dat ik toch echt wel mezelf meenam, hoe krampachtig ik ook mezelf en anderen heb lopen voorspiegelen dat er toch niets aan de hand was.
Nu moet ik echt huilen, ik zie hoeveel geweld ik mezelf heb aangedaan. Na al dat geweld van anderen.. ik ga er zelf ook nog eens lekker mee door.
En dat vertrouwen heeft hij tot nu toe nog nooit beschaamd. Sterker nog: nu het erop aankwam, vorige week, belde hij mijn baas en ging hij mee naar de dokter, omdat ik er zelf niet meer toe in staat was. Dat maakt zoveel indruk op mij. Het ging niet, en dat hoefde ik niet eens met zoveel woorden te zeggen, maar er werd rekening met me gehouden én gehandeld. Dat heeft me eens te meer doen beseffen dat ik dat nog nooit eerder in mijn leven gekend heb. Wat zegt dat over mijn ouders? Ik ben heel veel tekortgekomen, echt heel veel. Pijnljk om dat te zeggen. Pijnlijk om te zien hoe eenzaam het me heeft gemaakt, want als ik hen niet kon vertrouwen en niet op hen kon rekenen, op wie dan wel?
Wat een moeizame terugtocht naar menszijn. Dat menszijn betekent dat je niet perfect hoeft te zijn en te presteren, maar dat al die emoties er ook mogen zijn, dat je ze niet hoeft weg te poetsen of mooier te maken; dat het (in essentie) om jouw leven gaat en dat je pas anderen echt kunt helpen als je jezelf serieus neemt, dus ook de grenzen waar je tegenaan loopt.
Ik kan het nu niet opbrengen, dat 'zorgen voor' die mensen in de taxi, op de manier waarop ik mezelf aan het uitputten was. Want ik wilde toch zo belangrijk zijn. Onmisbaar, ook voor het bedrijf. Ik liep me constant te bewijzen, dat ik toch maar 'iemand' was, na die zw-periode hiervoor. Dat ik het kon, ja hoor, weer aan het werk zijn, en niemand hoefde last te hebben van mijn gekte. (Ik noem het samengevat maar even zo.) Alleen vergat ik dat ik toch echt wel mezelf meenam, hoe krampachtig ik ook mezelf en anderen heb lopen voorspiegelen dat er toch niets aan de hand was.
Nu moet ik echt huilen, ik zie hoeveel geweld ik mezelf heb aangedaan. Na al dat geweld van anderen.. ik ga er zelf ook nog eens lekker mee door.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 31 januari 2009 om 11:51
zaterdag 31 januari 2009 om 11:57
Ev,
Wat een pure post van je.
En zoveel herkenning.
Verantwoordelijk zijn voor andermans geluk.
Jezelf geweld aandoen (waarom ging ik er zelf mee door toen het andere stopte?).
Jezelf bewijzen toch belangrijk te zijn (voor wie eigenlijk?)
Kanttekening hierbij is dat ik wel fijne ouders heb.
Er zijn gewoon periodes geweest waarin mijn ouders hun eigen problemen de baas moesten blijven dat neem ik ze niet kwalijk.
Vriend noem ik ook altijd mijn reddende engel
En hoewel de grote klap laatst ik liever aan mij voorbij had zien gaan,zie ik nu ook hoe positief dit nu is.
We hebben elkaar weer gevonden na en moeilijke tijd waarbij het lastig was elkaar bij te staan.
Alsof we opnieuw verliefd zijn maar dan wel precies weten hoe we de liefde moeten geven en nemen,omdat we elkaar door en door kennen.
Huil maar gewoon EV,huil maar om je pijn
.Als je huilt geef je toe dat je verdriet terecht is en erken je jezelf.
Dat is goed,heel goed zelfs.
Want ik kan mij zo voorstellen dat je de tranen lang hebt weggestopt omdat je het niet waard was.
En dat ben je wel lieverd!!
Wat een pure post van je.
En zoveel herkenning.
Verantwoordelijk zijn voor andermans geluk.
Jezelf geweld aandoen (waarom ging ik er zelf mee door toen het andere stopte?).
Jezelf bewijzen toch belangrijk te zijn (voor wie eigenlijk?)
Kanttekening hierbij is dat ik wel fijne ouders heb.
Er zijn gewoon periodes geweest waarin mijn ouders hun eigen problemen de baas moesten blijven dat neem ik ze niet kwalijk.
Vriend noem ik ook altijd mijn reddende engel
En hoewel de grote klap laatst ik liever aan mij voorbij had zien gaan,zie ik nu ook hoe positief dit nu is.
We hebben elkaar weer gevonden na en moeilijke tijd waarbij het lastig was elkaar bij te staan.
Alsof we opnieuw verliefd zijn maar dan wel precies weten hoe we de liefde moeten geven en nemen,omdat we elkaar door en door kennen.
Huil maar gewoon EV,huil maar om je pijn
.Als je huilt geef je toe dat je verdriet terecht is en erken je jezelf.
Dat is goed,heel goed zelfs.
Want ik kan mij zo voorstellen dat je de tranen lang hebt weggestopt omdat je het niet waard was.
En dat ben je wel lieverd!!
zaterdag 31 januari 2009 om 11:59
Juist door die droom realiseerde ik me dat ik op die manier zo met klanten bezig ben geweest; bezig met anderen om maar niet met mezelf bezig hoeven zijn. Het is een van de redenen dat ik nu ook ontzettend aanhik tegen 'weer moeten' (lees: werken'.
Dat gesprek, ja. Was wel goed eigenlijk. Duidelijke uitleg. Je krijgt eerst een uitgebreid onderzoek (3 dagdelen) om te bepalen of je in aanmerking komt. Vervolgens is de rode draad in de behandeling wel individuele gesprekken; daarnaast kun je in groepen allerlei andere soorten therapieën doen. Eerste fase is stabilisatie; omgaan met triggers en het dagelijks leven. Pas als dat goed gaat, kun je evt. (maar niet iedereen kiest daarvoor, zei ze) doorgaan met verwerking.
Ik vond het goed klinken allemaal, maar denk tegelijkertijd dat mijn therapeute nu vast ook wel zo bezig is, eerst proberen te stabiliseren en pas daarna verwerking, maar het loopt voor mijn gevoel zo in elkaar over (of ik overzie het gewoon niet..) en ik vind het nu ook niet bepaald stabieler worden allemaal, maar ik ben wel geneigd om dit wat ik nu doe nog de tijd te geven en niet zomaar te gaan overstappen naar weer iets anders.
Dat gesprek, ja. Was wel goed eigenlijk. Duidelijke uitleg. Je krijgt eerst een uitgebreid onderzoek (3 dagdelen) om te bepalen of je in aanmerking komt. Vervolgens is de rode draad in de behandeling wel individuele gesprekken; daarnaast kun je in groepen allerlei andere soorten therapieën doen. Eerste fase is stabilisatie; omgaan met triggers en het dagelijks leven. Pas als dat goed gaat, kun je evt. (maar niet iedereen kiest daarvoor, zei ze) doorgaan met verwerking.
Ik vond het goed klinken allemaal, maar denk tegelijkertijd dat mijn therapeute nu vast ook wel zo bezig is, eerst proberen te stabiliseren en pas daarna verwerking, maar het loopt voor mijn gevoel zo in elkaar over (of ik overzie het gewoon niet..) en ik vind het nu ook niet bepaald stabieler worden allemaal, maar ik ben wel geneigd om dit wat ik nu doe nog de tijd te geven en niet zomaar te gaan overstappen naar weer iets anders.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 31 januari 2009 om 12:01
Iry.. dank je wel. Ja, ik voel mij zo verdrietig eigenlijk... het is zo pijnlijk om onder ogen te zien dat mijn ouders het blijkbaar niet konden, niet wilden, niet konden opbrengen, om mij ook maar enigszins het gevoel te geven dat ik wel gewenst was.
Of ik heb het gewoon niet opgepikt. Dan denk ik dus echt dat er met mij gewoon iets mis is, dat ik niet een kind was om van te houden. Zoiets.
Of ik heb het gewoon niet opgepikt. Dan denk ik dus echt dat er met mij gewoon iets mis is, dat ik niet een kind was om van te houden. Zoiets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 31 januari 2009 om 12:05
Je moet helemaal niets he. Je mag echt tegen je baas zeggen dat je er nog niet aan toe bent.
Wil jij ermee verder, eventueel een intakegesprek? Of laat je het eerst even bezinken en misschien eerst met therapeute bespreken?
Waarschijnlijk is jouw therapeute wel op een zelfde soort manier bezig, alleen de vraag die je jezelf moet stellen is of jij genoeg hebt aan die drie kwartier in de week.
Maar moeilijke afweging hoor.
Wil jij ermee verder, eventueel een intakegesprek? Of laat je het eerst even bezinken en misschien eerst met therapeute bespreken?
Waarschijnlijk is jouw therapeute wel op een zelfde soort manier bezig, alleen de vraag die je jezelf moet stellen is of jij genoeg hebt aan die drie kwartier in de week.
Maar moeilijke afweging hoor.
zaterdag 31 januari 2009 om 12:12
