Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 2 februari 2009 om 19:32
Saar,
Fijn dat het goed gegaan is vanmorgen!
Ik kan me voorstellen dat je het nog niet zo ziet zitten om te gaan werken. Maar dat hoeft voorlopig ook nog niet toch?
Wacht eerst maar je gesprek af met de bedrijfsarts.
EV,
, want die kun je wel gebruiken volgens mij.
Je hebt wel een drukke dag gehad zo te lezen. Zolang je je daar fijn bij voelt is dat goed, maar het kan ook teveel zijn.
En vind je het echt vervelend dat je misschien teveel verteld hebt? Misschien is het juist wel goed, een manier van verwerken ofzo.
Zou dat kunnen?
Philomein,
Lijkt me eng zo'n angstaanval.. Maar wel goed dat je zelf zo hebt gereageerd!
Heb je lekker gegeten?
Mijn douche is een bad geworden. Met bubbels!
Heb het lekker warm nu.
Fijn dat het goed gegaan is vanmorgen!
Ik kan me voorstellen dat je het nog niet zo ziet zitten om te gaan werken. Maar dat hoeft voorlopig ook nog niet toch?
Wacht eerst maar je gesprek af met de bedrijfsarts.
EV,
, want die kun je wel gebruiken volgens mij.
Je hebt wel een drukke dag gehad zo te lezen. Zolang je je daar fijn bij voelt is dat goed, maar het kan ook teveel zijn.
En vind je het echt vervelend dat je misschien teveel verteld hebt? Misschien is het juist wel goed, een manier van verwerken ofzo.
Zou dat kunnen?
Philomein,
Lijkt me eng zo'n angstaanval.. Maar wel goed dat je zelf zo hebt gereageerd!
Heb je lekker gegeten?
Mijn douche is een bad geworden. Met bubbels!
Heb het lekker warm nu.
maandag 2 februari 2009 om 19:54
Philomein, er valt niets te denken of zo, het was eigenlijk gewoon een feit, zeg maar. En ik vond het ook wel redelijk, want ik moet toch een keer weer beginnen, en dit is wel heel tegemoetkomend, wat stelt die ene rit nou voor? En ik had, toen hij hier was, min of meer al aarzelend ingestemd met dinsdag weer beginnen, maar dan met minder uren, dus ik had nu niet het gevoel dat ik nog een keuze had. Ik heb hem wel verteld over angstdromen etc, maar hij zei dat je juist door weer te beginnen (met genoeg tijd om weer bij te komen) kunt ontdekken hoe het gaat, en dat we dan weer verder kijken.
Maar eerlijk gezegd heb ik wel al helemaal de angstkriebels overal in mijn lijf, een zwaar hoofd en pijnlijke nek, en ik denk erover om maar een half pilletje te nemen voordat ik naar bed ga. Dat is morgenvroeg om half 8 echt wel uitgewerkt, denk ik.
Tranen voel ik ook van binnen, maar ik weet niet precies waarom...... om al die spanning denk ik, en wanneer gaat het weer echt goed, wanneer heb ik doodgewoon weer zin om te gaan werken? Wanneer zie ik er niet meer tegenop om mensen onder ogen te komen? Dat soort dingen. Het is toch te gek om zo bang te zijn!
Ik weet niet AG, of ik het echt erg vind dat ik (te?)veel verteld heb. Ik denk dat ik nog altijd bang ben voor.. ja wat? Straf? Vergelding? Het is voor mij wel verwerking, het delen van dingen, en vooral van angst die ik voel.. ik heb me er zo ontzettend lang zo alleen mee gevoeld. En dat is pas beangstigend, als je dat weer gaat voelen.
Maar eerlijk gezegd heb ik wel al helemaal de angstkriebels overal in mijn lijf, een zwaar hoofd en pijnlijke nek, en ik denk erover om maar een half pilletje te nemen voordat ik naar bed ga. Dat is morgenvroeg om half 8 echt wel uitgewerkt, denk ik.
Tranen voel ik ook van binnen, maar ik weet niet precies waarom...... om al die spanning denk ik, en wanneer gaat het weer echt goed, wanneer heb ik doodgewoon weer zin om te gaan werken? Wanneer zie ik er niet meer tegenop om mensen onder ogen te komen? Dat soort dingen. Het is toch te gek om zo bang te zijn!
Ik weet niet AG, of ik het echt erg vind dat ik (te?)veel verteld heb. Ik denk dat ik nog altijd bang ben voor.. ja wat? Straf? Vergelding? Het is voor mij wel verwerking, het delen van dingen, en vooral van angst die ik voel.. ik heb me er zo ontzettend lang zo alleen mee gevoeld. En dat is pas beangstigend, als je dat weer gaat voelen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 2 februari 2009 om 20:09
EV, ik vind het nogal wat om morgen weer aan het werk te gaan. Zie je dat wel zitten?
Misschien mijn eigen projectie, maar het komt op mij over alsof je flink voor het blok bent gezet hierin.
Ik had de indruk dat je eigenlijk voor jezelf had besloten nog even thuis te blijven, of heb ik dat verkeerd?
Dikke knuffel voor jou, kan me je gemengde gevoelens goed voorstellen.
Straks zal ik nog op de anderen reageren, moet nu eerst even een vriendin terugbellen en de nodige uitleg geven.
Misschien mijn eigen projectie, maar het komt op mij over alsof je flink voor het blok bent gezet hierin.
Ik had de indruk dat je eigenlijk voor jezelf had besloten nog even thuis te blijven, of heb ik dat verkeerd?
Dikke knuffel voor jou, kan me je gemengde gevoelens goed voorstellen.
Straks zal ik nog op de anderen reageren, moet nu eerst even een vriendin terugbellen en de nodige uitleg geven.
maandag 2 februari 2009 om 20:15
Eerlijk gezegd voel ik me ook wel voor het blok gezet, hij bracht het als een vaststaand feit omdat we het er vorige week eventjes over hadden gehad, en ik vond ook wel dat hij gelijk had met wat hij allemaal zei, en ik denk ook dat de drempel steeds hoger wordt, en, en, en...!
Allemaal heel logisch en aannemelijk. Maar oh, wat voel ik me rot. Stom, want wat stelt 1 ritje nou voor?...!
Ik baal van mezelf. Misschien nog wel het meest omdat ik me weer lichamelijk en geestelijk zo rot voel, al die spanning!
Allemaal heel logisch en aannemelijk. Maar oh, wat voel ik me rot. Stom, want wat stelt 1 ritje nou voor?...!
Ik baal van mezelf. Misschien nog wel het meest omdat ik me weer lichamelijk en geestelijk zo rot voel, al die spanning!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 2 februari 2009 om 20:45
EV,
1 ritje kan teveel zijn voor jou. Het gaat niet goed met je, en werken (ook al is het maar 1 ritje) is zwaar voor je op dit moment. Misschien wel te zwaar. Ik vind dat Saar daar gelijk in heeft.
Je hebt al veel spanningen, en werken zal misschien nog meer spanningen met zich meebrengen.
Maar je kunt het proberen morgen. Je hebt een paar dagen om bij te komen en erover te denken of het goed voor je is om vrijdag weer te gaan werken.
En het kan ook meevallen!
1 ritje kan teveel zijn voor jou. Het gaat niet goed met je, en werken (ook al is het maar 1 ritje) is zwaar voor je op dit moment. Misschien wel te zwaar. Ik vind dat Saar daar gelijk in heeft.
Je hebt al veel spanningen, en werken zal misschien nog meer spanningen met zich meebrengen.
Maar je kunt het proberen morgen. Je hebt een paar dagen om bij te komen en erover te denken of het goed voor je is om vrijdag weer te gaan werken.
En het kan ook meevallen!
maandag 2 februari 2009 om 21:15
Lieve EV, het is helemaal niet stom dat jij je rot voelt nu, dat begrijp ik zelfs heel goed.
Hij heeft je gewoon voor het blok gezet, met argumenten die misschien heel redelijk klinken, maar die wel tegen jouw gevoel ingaan.
Als jij er nog niet aan toe bent, dan kan 1 ritje al teveel zijn.
Maar ik wens je (als je morgen gaat) veel sterkte en ik hoop dat je het direct aangeeft als blijkt dat het teveel voor je is.
Appel, hoe is het met jou? De dag een beetje doorgekomen?
Ik heb net een uur met mijn vriendin aan de telefoon gehangen, had haar natuurlijk veel te vertellen. En dat is redelijk gelukt. Ondanks dat we elkaar weinig zien (ze woont een eind weg helaas), had ze al wel wat signalen van mij opgepikt de laatste tijd. Blijkbaar gaf ik die wel af.
En is ze blij dat er eindelijk een opening komt in die betonnen bunker van mij, zoals ze dat zo mooi noemt.
Vriend heeft hier gegeten, ook goed gesprek mee gehad. Slechte nieuws is dat mijn auto gerepareerd moet worden, hopelijk kan hij dat eind van de week doen. Als ik er nu mee door rijd, heb ik grote kans hem helemaal kapot te rijden, dan is er geen redden meer aan.
Hij heeft je gewoon voor het blok gezet, met argumenten die misschien heel redelijk klinken, maar die wel tegen jouw gevoel ingaan.
Als jij er nog niet aan toe bent, dan kan 1 ritje al teveel zijn.
Maar ik wens je (als je morgen gaat) veel sterkte en ik hoop dat je het direct aangeeft als blijkt dat het teveel voor je is.
Appel, hoe is het met jou? De dag een beetje doorgekomen?
Ik heb net een uur met mijn vriendin aan de telefoon gehangen, had haar natuurlijk veel te vertellen. En dat is redelijk gelukt. Ondanks dat we elkaar weinig zien (ze woont een eind weg helaas), had ze al wel wat signalen van mij opgepikt de laatste tijd. Blijkbaar gaf ik die wel af.
En is ze blij dat er eindelijk een opening komt in die betonnen bunker van mij, zoals ze dat zo mooi noemt.
Vriend heeft hier gegeten, ook goed gesprek mee gehad. Slechte nieuws is dat mijn auto gerepareerd moet worden, hopelijk kan hij dat eind van de week doen. Als ik er nu mee door rijd, heb ik grote kans hem helemaal kapot te rijden, dan is er geen redden meer aan.
maandag 2 februari 2009 om 21:27
Veel sterkte morgen EV!
Goed van je Saar, dat je dat gesprek gehad hebt met je vriendin!
Balen van de auto. Gaat zeker veel geld kosten?
Ben de dag weer doorgekomen.Wat boodschappen gedaan en verder niet veel. Nog onverwacht bezoek gehad onder etenstijd. Hebben ook een kop soep op. Was wel leuk, zo onverwachts.
Ik merk dat ik e laatste tijd weinig contact zoek met vrienden. Heb er geen behoefte aan.
Voel me er niet zo fijn bij. Wil niet praten en ook niet doen ofhet wel goed gaat.
Voel me daar weleens schuldig over. Ik weet dat de meeste er echt begrip voor hebben. Maar toch...
Maar ja, wie weet veranderd dat wel weer snel.
Goed van je Saar, dat je dat gesprek gehad hebt met je vriendin!
Balen van de auto. Gaat zeker veel geld kosten?
Ben de dag weer doorgekomen.Wat boodschappen gedaan en verder niet veel. Nog onverwacht bezoek gehad onder etenstijd. Hebben ook een kop soep op. Was wel leuk, zo onverwachts.
Ik merk dat ik e laatste tijd weinig contact zoek met vrienden. Heb er geen behoefte aan.
Voel me er niet zo fijn bij. Wil niet praten en ook niet doen ofhet wel goed gaat.
Voel me daar weleens schuldig over. Ik weet dat de meeste er echt begrip voor hebben. Maar toch...
Maar ja, wie weet veranderd dat wel weer snel.
maandag 2 februari 2009 om 21:37
He Appel!
Ik merk dat ik mezelf er ook echt toe moet zetten toch die contacten op te zoeken. Nou ja, onder lichte dwang van psych zelfs...
En ik merk dat het me ook wel goed doet, zolang het ook maar 'normaal' kan zijn en het niet alleen over mij gaat.
Maar het is nog een beetje zoeken, heb al snel de neiging me weer terug te trekken.
En schuldig hoef jij je echt niet te voelen. Vergeet niet dat die therapie natuurlijk ook al heel intensief is, kan me voorstellen dat je daarbuiten graag even rust hebt.
Het is denk ik vooral zoeken naar een balans om die afstand ook weer niet te groot te maken.
Iry, hoe is het met jou gegaan vandaag? We hebben je toch niet afgeschrokken vannacht?
Ik merk dat ik mezelf er ook echt toe moet zetten toch die contacten op te zoeken. Nou ja, onder lichte dwang van psych zelfs...
En ik merk dat het me ook wel goed doet, zolang het ook maar 'normaal' kan zijn en het niet alleen over mij gaat.
Maar het is nog een beetje zoeken, heb al snel de neiging me weer terug te trekken.
En schuldig hoef jij je echt niet te voelen. Vergeet niet dat die therapie natuurlijk ook al heel intensief is, kan me voorstellen dat je daarbuiten graag even rust hebt.
Het is denk ik vooral zoeken naar een balans om die afstand ook weer niet te groot te maken.
Iry, hoe is het met jou gegaan vandaag? We hebben je toch niet afgeschrokken vannacht?
maandag 2 februari 2009 om 21:51
maandag 2 februari 2009 om 21:55
Haha, ja was wel een beetje laat he?
We hebben geloof ik nog een sigaret gerookt toen jij weg ging en zijn er toen ook maar mee gestopt. Was ook wel bedtijd toen
Ik ben vanmiddag op de bank weer in slaap gevallen, dus nu weer helemaal wakker helaas.
Maar de pc gaat hier ook even uit, kom later misschien nog wel even.
Word echt knettergek van dat trage forum, grrr!
Slaap lekker Appel, en sterkte morgen met therapie!
We hebben geloof ik nog een sigaret gerookt toen jij weg ging en zijn er toen ook maar mee gestopt. Was ook wel bedtijd toen
Ik ben vanmiddag op de bank weer in slaap gevallen, dus nu weer helemaal wakker helaas.
Maar de pc gaat hier ook even uit, kom later misschien nog wel even.
Word echt knettergek van dat trage forum, grrr!
Slaap lekker Appel, en sterkte morgen met therapie!
maandag 2 februari 2009 om 22:21
Welterusten voor alle slaaphoofdjes...
Oh lieve EV wat zou ik graag door het beeldscherm gekropen zijn om je vast te houden toen ik net je post las. Lieve lieve vrouw, wat moeilijk en wat vervelend dat je baas zo, met de beste bedoelingen, dwingend reageert. Ik kan me zo goed voorstellen dat je er niets tegen in kon brengen.
Neemt niet weg dat je je er niet goed bij voelt. Das oke, je kan niet verwachten dat je in één keer je diploma grenzen aangeven hebt gehaald! Je bent aan het studeren.
Het komt wel, er is heus licht aan het eind van deze tunnel. Je bent net pas aan het toegeven dat het niet zo goed gaat en dat je het niet alleen kan en dat je je niet langer groot kunt en wilt houden. Het heeft gewoon iets meer tijd en rust nodig dan een weekje je half schuldig voelen omdat je niet aan het werk bent.
Kijk gewoon of je je morgen in staat voelt om die ene dienst te rijden, en ga vandaar uit opnieuw verder. Je mag ieder moment opnieuw bedenken hoe het voor jou moet zijn. Je hoeft je aan geen enkele afspraak te houden, er zijn even geen wetten dan de wet van goed voor jezelf zorgen. (En een beetje lief zijn voor EM maar dat zit wel goed geloof ik).
Ik heb ooit een Gordon-cursus gedaan over omgaan met kinderen. En daar heb ik één van de allerbelangrijkste stelregels geleerd voor een enigszins oke leven:
JOUW GRENS IS DE GRENS
Stop die maar bij je want het is waar. Wat voor je baas een goede weg is geweest, is voor jou misschien helemaal geen goede weg. Daar moet je zelf achter komen in jouw tempo. De hele wereld kan het op zijn eigen manier doen, er zijn geen wetten. Jouw grens is DE grens.
Oh lieve EV wat zou ik graag door het beeldscherm gekropen zijn om je vast te houden toen ik net je post las. Lieve lieve vrouw, wat moeilijk en wat vervelend dat je baas zo, met de beste bedoelingen, dwingend reageert. Ik kan me zo goed voorstellen dat je er niets tegen in kon brengen.
Neemt niet weg dat je je er niet goed bij voelt. Das oke, je kan niet verwachten dat je in één keer je diploma grenzen aangeven hebt gehaald! Je bent aan het studeren.
Het komt wel, er is heus licht aan het eind van deze tunnel. Je bent net pas aan het toegeven dat het niet zo goed gaat en dat je het niet alleen kan en dat je je niet langer groot kunt en wilt houden. Het heeft gewoon iets meer tijd en rust nodig dan een weekje je half schuldig voelen omdat je niet aan het werk bent.
Kijk gewoon of je je morgen in staat voelt om die ene dienst te rijden, en ga vandaar uit opnieuw verder. Je mag ieder moment opnieuw bedenken hoe het voor jou moet zijn. Je hoeft je aan geen enkele afspraak te houden, er zijn even geen wetten dan de wet van goed voor jezelf zorgen. (En een beetje lief zijn voor EM maar dat zit wel goed geloof ik).
Ik heb ooit een Gordon-cursus gedaan over omgaan met kinderen. En daar heb ik één van de allerbelangrijkste stelregels geleerd voor een enigszins oke leven:
JOUW GRENS IS DE GRENS
Stop die maar bij je want het is waar. Wat voor je baas een goede weg is geweest, is voor jou misschien helemaal geen goede weg. Daar moet je zelf achter komen in jouw tempo. De hele wereld kan het op zijn eigen manier doen, er zijn geen wetten. Jouw grens is DE grens.
maandag 2 februari 2009 om 23:40
Hoi Lieverds.
Ev,
Ik begrijp dat dit heel lastig is en eigenlijk toch te snel en onverwacht komt voor je.
Ik vind het ook erg snel hoor.
Het is ook een lastige kwestie.
Wat je baas zegt heeft zeker ook een kern van waarheid.
De drempel wordt te hoog,en contact met mensen en een gericht doel (naar je werk gaan) kan je juist helpen om je niet te isoleren.
Toch een soort voldoening te geven.
Maaar.....poe zo snel al? Ik vraag mij af of dat dan verstandig is.
Ik weet serieus niet wat de beste keuze is,dat zal ook een beetje aftasten zijn voor jezelf.
Autorijden is een grote verantwoordelijkheid,daar moet je baas wel bij stil staan.
Dikke knuffel voor je.
Philomein,
Fijn dat je je zo goed voelt,ik lees dat het wel vragen opwekt over je relatie.
Beweging in 1 van de personen binnen een relatie betekent vrijwel altijd dat ook de relatie mee moet bewegen.
Wellicht zitten julli daar nu midden in?
Opnieuw het een en ander onder de loep nemen met gesprekken en een stukje aanpassing naar elkaar toe is dan wel nodig denk ik.
Heeft allemaal tijd nodig.
Liefs!
Verder voor iedereen een knuffel.
Kon je nog uit bed komen Saar?.
Jullie hebben me niet weggejaagd hoor!
Ben wel heel moe vandaag(tsja...)
Frummel is in de loop van de dag wat ziek geworden (koorts,niet eten,had het de hele tijd koud,niet fit dus)
Ik houd hem morgen lekker thuis. Ik heb al wat andere dvd's geleend en die ga ik morgen hangend met frummel onder een dekentje kijken.
Dan is het morgen voor mij ook rustdag..
Ev,
Ik begrijp dat dit heel lastig is en eigenlijk toch te snel en onverwacht komt voor je.
Ik vind het ook erg snel hoor.
Het is ook een lastige kwestie.
Wat je baas zegt heeft zeker ook een kern van waarheid.
De drempel wordt te hoog,en contact met mensen en een gericht doel (naar je werk gaan) kan je juist helpen om je niet te isoleren.
Toch een soort voldoening te geven.
Maaar.....poe zo snel al? Ik vraag mij af of dat dan verstandig is.
Ik weet serieus niet wat de beste keuze is,dat zal ook een beetje aftasten zijn voor jezelf.
Autorijden is een grote verantwoordelijkheid,daar moet je baas wel bij stil staan.
Dikke knuffel voor je.
Philomein,
Fijn dat je je zo goed voelt,ik lees dat het wel vragen opwekt over je relatie.
Beweging in 1 van de personen binnen een relatie betekent vrijwel altijd dat ook de relatie mee moet bewegen.
Wellicht zitten julli daar nu midden in?
Opnieuw het een en ander onder de loep nemen met gesprekken en een stukje aanpassing naar elkaar toe is dan wel nodig denk ik.
Heeft allemaal tijd nodig.
Liefs!
Verder voor iedereen een knuffel.
Kon je nog uit bed komen Saar?.
Jullie hebben me niet weggejaagd hoor!
Ben wel heel moe vandaag(tsja...)
Frummel is in de loop van de dag wat ziek geworden (koorts,niet eten,had het de hele tijd koud,niet fit dus)
Ik houd hem morgen lekker thuis. Ik heb al wat andere dvd's geleend en die ga ik morgen hangend met frummel onder een dekentje kijken.
Dan is het morgen voor mij ook rustdag..
dinsdag 3 februari 2009 om 00:07
dinsdag 3 februari 2009 om 01:13
he Saar.
Ik was even druk aan het neuzen op het net.
Je zal wel op bed liggen nu (als je verstandiger bent dan ik).
Ik zit met een heeel groot dillema.
Vriend moet in maart naar praag voor zijn werk en nu heeft hij gevraagd of ik het leuk vind om mee te gaan.
Vind ik hartstikke leuk natuurlijk!
Maar.....Het betekent dat ik alleen heen moet vliegen en ik ben bang dat ik daar te labiel voor ben en in paniek raak.
Ook moet ik daar dan alleen met een taxi naar het hotel,brrr..
Aan de ander kant wil ik al een hele tijd graag naar Praag en is dit een leuke goedkope kans (we hoeven dan alleen mijn ticket te betalen)
Ik baal dat ik weer eens mijn eigen struikelblok ben.
Waarom durf ik dat niet.
Mijn dochter vliegt verdorie in haar uppie half Europa af en haar moeder durft niet eens alleen met de trein.
Het betekent dat vriend er s'morgens vroeg al is en ik in de loop van de middag aankom.
Ik zal mij dan ook de volgende dag tot half in de middag zelf moeten vermaken (zou als ik stoer ben makkelijk lukken want ik ben dol op architectuur,kunst etc en we zitten op loop afstand want hotel is midden in het centrum).
Daarna hebben we dan nog de middag en de volgende dag samen,we vliegen dan s'avonds samen terug.
Ik wil heel graag,maar mijn angst weerhoud mij weer.
aan de andere kant wil ik eigenlijk kunnen zeggen "Fuck you"angst! jij gaat niet alles beheersen in mijn leven en de leuke dingen ontzeggen.Maarja....wat als ik in paniek raak in het vliegtuig of in Praag en ik ben alleen of.. of.... zucht.
Ik was even druk aan het neuzen op het net.
Je zal wel op bed liggen nu (als je verstandiger bent dan ik).
Ik zit met een heeel groot dillema.
Vriend moet in maart naar praag voor zijn werk en nu heeft hij gevraagd of ik het leuk vind om mee te gaan.
Vind ik hartstikke leuk natuurlijk!
Maar.....Het betekent dat ik alleen heen moet vliegen en ik ben bang dat ik daar te labiel voor ben en in paniek raak.
Ook moet ik daar dan alleen met een taxi naar het hotel,brrr..
Aan de ander kant wil ik al een hele tijd graag naar Praag en is dit een leuke goedkope kans (we hoeven dan alleen mijn ticket te betalen)
Ik baal dat ik weer eens mijn eigen struikelblok ben.
Waarom durf ik dat niet.
Mijn dochter vliegt verdorie in haar uppie half Europa af en haar moeder durft niet eens alleen met de trein.
Het betekent dat vriend er s'morgens vroeg al is en ik in de loop van de middag aankom.
Ik zal mij dan ook de volgende dag tot half in de middag zelf moeten vermaken (zou als ik stoer ben makkelijk lukken want ik ben dol op architectuur,kunst etc en we zitten op loop afstand want hotel is midden in het centrum).
Daarna hebben we dan nog de middag en de volgende dag samen,we vliegen dan s'avonds samen terug.
Ik wil heel graag,maar mijn angst weerhoud mij weer.
aan de andere kant wil ik eigenlijk kunnen zeggen "Fuck you"angst! jij gaat niet alles beheersen in mijn leven en de leuke dingen ontzeggen.Maarja....wat als ik in paniek raak in het vliegtuig of in Praag en ik ben alleen of.. of.... zucht.
dinsdag 3 februari 2009 om 01:25
Hallo,
Ik lees al een tijdje met dit topic mee en ik heb een enkele keer wat meegeschreven. En dat ga ik nu ook doen , er zijn wat dingen waar ik graag op wil reageren en ik heb ook een aantal vragen.
Philomein, jij schreef vorige week ergens dat je je voor het eerst "gewoon" voelde, zoals je dat van vroeger kende. En Ev jij schreef dat je je graag weer gewoon wilde voelen, maar wat verstaan jullie onder "gewoon"?
Ik weet niet of ik me ooit zo heb gevoeld (misschien met momenten?), dus ik vroeg me af wat voor een beeld jullie daar bij hebben.
Ev, wat speelt er een hoop bij je! Heb je bij je therapeute uitgesproken dat je een beetje het gevoel hebt dat je haar belast en/of lastigvalt?
Ik lees al een tijdje met dit topic mee en ik heb een enkele keer wat meegeschreven. En dat ga ik nu ook doen , er zijn wat dingen waar ik graag op wil reageren en ik heb ook een aantal vragen.
Philomein, jij schreef vorige week ergens dat je je voor het eerst "gewoon" voelde, zoals je dat van vroeger kende. En Ev jij schreef dat je je graag weer gewoon wilde voelen, maar wat verstaan jullie onder "gewoon"?
Ik weet niet of ik me ooit zo heb gevoeld (misschien met momenten?), dus ik vroeg me af wat voor een beeld jullie daar bij hebben.
Ev, wat speelt er een hoop bij je! Heb je bij je therapeute uitgesproken dat je een beetje het gevoel hebt dat je haar belast en/of lastigvalt?
dinsdag 3 februari 2009 om 01:29
Poeh, wat een dilemma Iry.
Ik kan wel heel makkelijk zeggen dat je dat moet doen, maar snap dat het niet zo simpel is.
Misschien eerst eens oefenen in Nederland met iets alleen doen? Kijken hoe dat gaat?
Of denk ik dan te simpel. Ik weet natuurlijk niet hoe groot jouw angst is.
Ja, en anders moet iemand van ons gewoon mee, ik bied me wel aan hoor
Oh, en ik ben dus ook niet verstandig. Ben een blog, die ik vrijwel zeker nooit zal plaatsen, aan het schrijven.
Ik kan wel heel makkelijk zeggen dat je dat moet doen, maar snap dat het niet zo simpel is.
Misschien eerst eens oefenen in Nederland met iets alleen doen? Kijken hoe dat gaat?
Of denk ik dan te simpel. Ik weet natuurlijk niet hoe groot jouw angst is.
Ja, en anders moet iemand van ons gewoon mee, ik bied me wel aan hoor
Oh, en ik ben dus ook niet verstandig. Ben een blog, die ik vrijwel zeker nooit zal plaatsen, aan het schrijven.
dinsdag 3 februari 2009 om 01:31
-
Weltrusten allemaal!
Ik draag een Beschermengel - :engel:is bij je in moeilijke momenten en in goeie.Ik draag er een om mijn nek van aquamarijn beschermenge)(weet niet of ik het goed geschreven heb)Ik geloof nml.dat bep. stenen een energie met zich meedragen en dus kunnen werken als een ondersteuning.I*k voel ook echt dat iok hem draag/omheb,word er rustig van; Erg prettig>
Nou tot horens Spongebabe
Weltrusten allemaal!
Ik draag een Beschermengel - :engel:is bij je in moeilijke momenten en in goeie.Ik draag er een om mijn nek van aquamarijn beschermenge)(weet niet of ik het goed geschreven heb)Ik geloof nml.dat bep. stenen een energie met zich meedragen en dus kunnen werken als een ondersteuning.I*k voel ook echt dat iok hem draag/omheb,word er rustig van; Erg prettig>
Nou tot horens Spongebabe
dinsdag 3 februari 2009 om 01:32
quote:hanke321 schreef op 26 januari 2009 @ 17:28:
Ook werd ik onzeker omdat mijn zelfbeeld niet klopte met wie ik werkelijk was. De waarheid deed pijn, veel meer dan ik aanvankelijk gedacht had. Vooral het me hier niet welkom voelen op deze aardkloot maakte dat ik niet eens wist óf ik wel voor mezelf wilde vechten en was mede daarom een belangrijk eerste behandeldoel.
Hoi Hanke, dit is voor mij pijnlijk herkenbaar. Mag ik vragen hoe je hier mee bent omgegaan, of kan je gewoon er iets meer over vertellen? Hoe ben je met het behandeldoel, de vraag of je wel voor jezelf wilde vechten, aan de slag gegaan?
Leren voelen heb ik doodeng gevonden. Echt letterlijk doodeng. Al die kracht in mijzelf had ik afgebogen om mezelf klein te houden. Ik wist dat ik mezelf ermee kon vernietigen, maar ook dat ik een leven voor mezelf kon opbouwen, misschien zelfs een mooi leven. Maar hoe, dat wist ik niet.
Ook heel erg herkenbaar. Hoe ben je erachter gekomen "hoe" je dat doet?
De tijd dat mijn kracht niet automatisch in mijn voordeel werkte, was een tijd dat ik heel eerlijk moest zijn. Tot op het bot eerlijk. Een verwarrende tijd, waarin het leek dat ik steeds meer verloor, en een gewoon leven ontgroeide.
Ook erg herkenbaar, zou je hier iets meer over willen vertellen?
Wat ik eigenlijk deed was: nieuwe grenzen leren, vasthouden aan mijn eigen waarden (en daarmee familie verliezen en daarom rouwen). Afkijken hoe anderen het doen, en met vaardigheden oefenen. Loskomen van het me minderwaardig en geisoleerd voelen. En toen ik eenmaal uit de verwarring en het rouwen was, bleek dat ik mijn eigen leven in handen had. Van mij: alsjeblieft. Ik ben blij dat ik het aangenomen heb.
O, hier geef je al een aantal antwoorden .
Ik stel misschien wat persoonlijke vragen, dus ik kan me het voorstellen als je ze niet wil beantwoorden.
Ik herken heel veel in wat je hier schrijft en het geeft me hoop te lezen dat je er zo goed uit bent gekomen. Vandaar dat ik er beniewd naar ben hoe je dat hebt gedaan.
Ook werd ik onzeker omdat mijn zelfbeeld niet klopte met wie ik werkelijk was. De waarheid deed pijn, veel meer dan ik aanvankelijk gedacht had. Vooral het me hier niet welkom voelen op deze aardkloot maakte dat ik niet eens wist óf ik wel voor mezelf wilde vechten en was mede daarom een belangrijk eerste behandeldoel.
Hoi Hanke, dit is voor mij pijnlijk herkenbaar. Mag ik vragen hoe je hier mee bent omgegaan, of kan je gewoon er iets meer over vertellen? Hoe ben je met het behandeldoel, de vraag of je wel voor jezelf wilde vechten, aan de slag gegaan?
Leren voelen heb ik doodeng gevonden. Echt letterlijk doodeng. Al die kracht in mijzelf had ik afgebogen om mezelf klein te houden. Ik wist dat ik mezelf ermee kon vernietigen, maar ook dat ik een leven voor mezelf kon opbouwen, misschien zelfs een mooi leven. Maar hoe, dat wist ik niet.
Ook heel erg herkenbaar. Hoe ben je erachter gekomen "hoe" je dat doet?
De tijd dat mijn kracht niet automatisch in mijn voordeel werkte, was een tijd dat ik heel eerlijk moest zijn. Tot op het bot eerlijk. Een verwarrende tijd, waarin het leek dat ik steeds meer verloor, en een gewoon leven ontgroeide.
Ook erg herkenbaar, zou je hier iets meer over willen vertellen?
Wat ik eigenlijk deed was: nieuwe grenzen leren, vasthouden aan mijn eigen waarden (en daarmee familie verliezen en daarom rouwen). Afkijken hoe anderen het doen, en met vaardigheden oefenen. Loskomen van het me minderwaardig en geisoleerd voelen. En toen ik eenmaal uit de verwarring en het rouwen was, bleek dat ik mijn eigen leven in handen had. Van mij: alsjeblieft. Ik ben blij dat ik het aangenomen heb.
O, hier geef je al een aantal antwoorden .
Ik stel misschien wat persoonlijke vragen, dus ik kan me het voorstellen als je ze niet wil beantwoorden.
Ik herken heel veel in wat je hier schrijft en het geeft me hoop te lezen dat je er zo goed uit bent gekomen. Vandaar dat ik er beniewd naar ben hoe je dat hebt gedaan.
dinsdag 3 februari 2009 om 01:39
Nou zeg!
Jullie doemen ook allemaal ineens op uit het niets,haha!
Saar,het is inderdaad niet zo simpel.
Zolang ik in vertrouwde omgeving ben (lees ik ben er al honderd keer geweest) dan durf ik wel alleen omdat ik dan inmiddels wat zefvertrouwen heb gekweekt dat ik het kan.
Maar,dit probleem ontneemt mij nu natuurlijk wel iets leuks.
Normaal kom ik dat niet zo snel tegen want bijna altijd heb ik wel gezelschap.
Ja ,ik wil gewoon.
Lijkt mij heerlijk!
En stoer als ik het doe en zelf helemaal alleen daar in praag wat belangrijke bezienswaardigheden bezoeken (als ik dat dan durf,amders lig ik op de hotelkamer met een boek,is ook zonde)
Samen met vriend twee nachten daar doorbrengen,s'avonds lekker aan het plein een restaurantje pikken.
Nog en dag samen door de stad struinen.
Even samen zijn en verder niets.
Maar dan moet ik wel door mijn angst heen.
Jullie doemen ook allemaal ineens op uit het niets,haha!
Saar,het is inderdaad niet zo simpel.
Zolang ik in vertrouwde omgeving ben (lees ik ben er al honderd keer geweest) dan durf ik wel alleen omdat ik dan inmiddels wat zefvertrouwen heb gekweekt dat ik het kan.
Maar,dit probleem ontneemt mij nu natuurlijk wel iets leuks.
Normaal kom ik dat niet zo snel tegen want bijna altijd heb ik wel gezelschap.
Ja ,ik wil gewoon.
Lijkt mij heerlijk!
En stoer als ik het doe en zelf helemaal alleen daar in praag wat belangrijke bezienswaardigheden bezoeken (als ik dat dan durf,amders lig ik op de hotelkamer met een boek,is ook zonde)
Samen met vriend twee nachten daar doorbrengen,s'avonds lekker aan het plein een restaurantje pikken.
Nog en dag samen door de stad struinen.
Even samen zijn en verder niets.
Maar dan moet ik wel door mijn angst heen.
dinsdag 3 februari 2009 om 01:44
Als je er in gelooft Spongebabe dan kan het je kracht geven.
Ik heb net na al mijn ellende met vriend zo'n foute beschermengel gekregen als sleutelhanger van mijn ouders.
De symboliek dat ik hem kreg ontroerde mij en gaf mij toch ook wat vertrouwen in de toekomst.
Wat er ook zou gebeuren,met dit kado wist ik dat mijn ouders er voor mij zouden zijn,ik ben niet alleen.
Dat was (en is) een hele geruststellende gedachte.
Hoi lieve loving-live.
Ik moet nog even nog eens je vragen doorlezen,misschien heb ik nog iets nuttigs er over te schrijven.
Wat een geworstel meid.
Ik heb net na al mijn ellende met vriend zo'n foute beschermengel gekregen als sleutelhanger van mijn ouders.
De symboliek dat ik hem kreg ontroerde mij en gaf mij toch ook wat vertrouwen in de toekomst.
Wat er ook zou gebeuren,met dit kado wist ik dat mijn ouders er voor mij zouden zijn,ik ben niet alleen.
Dat was (en is) een hele geruststellende gedachte.
Hoi lieve loving-live.
Ik moet nog even nog eens je vragen doorlezen,misschien heb ik nog iets nuttigs er over te schrijven.
Wat een geworstel meid.
dinsdag 3 februari 2009 om 01:44
