Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
dinsdag 3 februari 2009 om 01:47
dinsdag 3 februari 2009 om 01:57
Tsja,ik weet serieus niet of die angst geen loopje met mij gaat nemen op het moment.
Het zou een oefenmoment zijn (wel gelijk een grote)
Ik zit al de hele avond erover te piekeren.
Ik bedenk mij dat de lastigste momenten (wat ik alleen moet doen) er slechts een paar zijn.
Het moment door de douane en het boarden.
Daarna hoef ik slechts te zitten tot we gaan landen (kan ik niet zoveel verkeerd aan doen)
En het uitstappen (dat moet ook nog wel lukken,mits ik niet van de trap af flikker),weten waar ik mijn bagage op moet halen en weer door de douane heen gaan.
Dàn nog een taxi regelen.Als ik daar eenmaal inzit kan het ook niet misgaan toch? (hoewel,alleen in een taxi,in een vreemd land,waarschijnlijk een man)
Als dat mij allemaal lukt heb ik het wel overwonnen.
Het lijkt in gedachte niet zoveel,maar nu ik het opschrijf denk ik...hmmm.
Of ik in mijn uppie de stad in durf is daar te bezien (bang dat ik verdwaal,of enge mensen achter mij aan krijg).
Is dat niet zo,kan ik mij daar wel bij neerleggen en geniet ik ook vast van het lezen van een boek en uitrusten.
Het zou een oefenmoment zijn (wel gelijk een grote)
Ik zit al de hele avond erover te piekeren.
Ik bedenk mij dat de lastigste momenten (wat ik alleen moet doen) er slechts een paar zijn.
Het moment door de douane en het boarden.
Daarna hoef ik slechts te zitten tot we gaan landen (kan ik niet zoveel verkeerd aan doen)
En het uitstappen (dat moet ook nog wel lukken,mits ik niet van de trap af flikker),weten waar ik mijn bagage op moet halen en weer door de douane heen gaan.
Dàn nog een taxi regelen.Als ik daar eenmaal inzit kan het ook niet misgaan toch? (hoewel,alleen in een taxi,in een vreemd land,waarschijnlijk een man)
Als dat mij allemaal lukt heb ik het wel overwonnen.
Het lijkt in gedachte niet zoveel,maar nu ik het opschrijf denk ik...hmmm.
Of ik in mijn uppie de stad in durf is daar te bezien (bang dat ik verdwaal,of enge mensen achter mij aan krijg).
Is dat niet zo,kan ik mij daar wel bij neerleggen en geniet ik ook vast van het lezen van een boek en uitrusten.
dinsdag 3 februari 2009 om 02:01
Dat zal ook nog wel even spannend zijn dat bezoekje.
Probeer gewoon open en eerlijk te zijn.
Niet afzwakken,maar duidelijk bespreken hoe groot je spanning op het moment is.
Mijn ervaring met bedrijfsartsen is heel positief.
Altijd begripvol en meedenkend en geen grote dwang .Uiteraard zitten ze er wel om je weer te begeleiden naar arbeid,maar bij mij is dat altijd wel heel reeel geweest.
Probeer gewoon open en eerlijk te zijn.
Niet afzwakken,maar duidelijk bespreken hoe groot je spanning op het moment is.
Mijn ervaring met bedrijfsartsen is heel positief.
Altijd begripvol en meedenkend en geen grote dwang .Uiteraard zitten ze er wel om je weer te begeleiden naar arbeid,maar bij mij is dat altijd wel heel reeel geweest.
dinsdag 3 februari 2009 om 02:05
dinsdag 3 februari 2009 om 02:08
dinsdag 3 februari 2009 om 02:08
quote:saartje1980 schreef op 03 februari 2009 @ 01:32:
Hey Loving_Life, gaat het een beetje met je?
Schrijf maar van je af hoor! En je krijgt zelfs op dit tijdstip nog reactie ook, wat wil je nog meer
Saartje, lief dat je het vraagt, eerlijk gezegd gaat het niet zo goed met mij.
Dit is wel helemaal mijn topic, s'nachts ook volle bak .
Hey Loving_Life, gaat het een beetje met je?
Schrijf maar van je af hoor! En je krijgt zelfs op dit tijdstip nog reactie ook, wat wil je nog meer
Saartje, lief dat je het vraagt, eerlijk gezegd gaat het niet zo goed met mij.
Dit is wel helemaal mijn topic, s'nachts ook volle bak .
dinsdag 3 februari 2009 om 02:09
Iry als ik in jouw schoenen zou staan zou ik de kans met beide handen aannemen,eXPOSURE IS een techmiek waarbij je door het teondergaan (het dus doen) van je angsten af kan komen en het schijnt echt tewerken,Er staat een artikel over in de laatste de Mind(tijdschrift),ik heb het nog niet helemaal gelezen,maar heb er wel mee gewerkt in een therapie om mijn verslaving onder controle tekrijgen,ipv dat de verslaving contole over mij had.Misschien kan je het in de boekenwinkel even lezen(ik ben abonnee dus ik heb hem thuis.)Anders schrijf ik er nogwel over wat ik gelezen heb,als je daar interesse in hebt,
Groetjes Spongebabe
Groetjes Spongebabe
dinsdag 3 februari 2009 om 02:13
Lieve LL,
Dat zijn pittige vragen die je stelt.
Tevens ook juiste vragen die precies aangeven hoe je ervoor staat nu.
De vraag waarvoor je moet gaan vechten,hoe ga je de zin daarvan voelen.
Ik denk dat Hanke de juiste persoon is om daar op te kunnen antwoorden.
Hoewel het antwoord op deze vragen altijd anders zijn en persoonlijk.
Ze moeten uiteindelijk dan ook bij jezelf gevonden worden.
En dat maakt het zo lastig als je jezelf niet zoveel waarde toe bedeelt.
Wat dat betreft heb ik het makkelijk.
Ik heb drie kinderen en dat geeft een hele duidelijke en oersterke reden dat het zin heeft om hier te moeten zijn.
Maar daarnaast vind ik die zin inmiddels ook in andere dingen.
De momenten dat het goed gaat,het geluk dat ik liefde krijg van de mensen die mij dierbaar zijn (dan moet ik toch iets waard zijn toch?)
De kleine dingen die ik wel zie,waar anderen het waarschijnlijk te druk voor hebben om erbij stil te staan,omdat hun bestaan meer invulling heeft.
En dat zie ik dan weer als een zegen.
De mooie dingen liggen in het meest simpele,en ik heb het "geluk" dat ik alle tijd heb om dit te zien.
Dat zijn pittige vragen die je stelt.
Tevens ook juiste vragen die precies aangeven hoe je ervoor staat nu.
De vraag waarvoor je moet gaan vechten,hoe ga je de zin daarvan voelen.
Ik denk dat Hanke de juiste persoon is om daar op te kunnen antwoorden.
Hoewel het antwoord op deze vragen altijd anders zijn en persoonlijk.
Ze moeten uiteindelijk dan ook bij jezelf gevonden worden.
En dat maakt het zo lastig als je jezelf niet zoveel waarde toe bedeelt.
Wat dat betreft heb ik het makkelijk.
Ik heb drie kinderen en dat geeft een hele duidelijke en oersterke reden dat het zin heeft om hier te moeten zijn.
Maar daarnaast vind ik die zin inmiddels ook in andere dingen.
De momenten dat het goed gaat,het geluk dat ik liefde krijg van de mensen die mij dierbaar zijn (dan moet ik toch iets waard zijn toch?)
De kleine dingen die ik wel zie,waar anderen het waarschijnlijk te druk voor hebben om erbij stil te staan,omdat hun bestaan meer invulling heeft.
En dat zie ik dan weer als een zegen.
De mooie dingen liggen in het meest simpele,en ik heb het "geluk" dat ik alle tijd heb om dit te zien.
dinsdag 3 februari 2009 om 02:25
Vast zitten in je eigen eisen en waar haal je die norm vandaan LL?
Ik heb een heleboel moeten loslaten.
Vreselijk moeilijk en teleurstellend.
En nog kan ik het niet altijd accepteren.
Maar het gaat steeds beter.
Ik leg mijn lat altijd heel hoog en vervolgens begin ik nooit ergens aan want falen ligt daardoor natuurlijk vreselijk op de loer.
Daar heb ik nog een hoop in te leren.
Kleine dingen zijn ook oke,als je maar plezier hebt.
Dat moet mijn doel gaan worden (en een schop onder mijn "luie"reet.
En ik heb geleerd dat mijn gevoel soms te heftig is en niet in verhouding staan in hetgeen het eigenlijk voorstelt (zie mijn laatste dillema)
Ik moet daarin bijv vertrouwen gaan kweken.
Als je stil blijft staan,blijft je angst altijd waarheid.
Want zo heb je het bedacht en je geeft jezelf geen kans om door toch te bewegen te ontdekken of je wel gelijk hebt.
Stil staan is dan ook het slechtste wat je kan doen.
Het is schijnveiligheid.
Door te doen ga je leren en gun je jezelf de echte waarheid.
Die zal niet altijd even rooskleurig zijn,maar wel reeel.
Je nieuwe waarheid geeft je tevens nieuwe wegen en kansen.
Hmm..ik praat weer lekker vaag geloof ik.
Maar leven is leren en doen meid.
Ik heb een heleboel moeten loslaten.
Vreselijk moeilijk en teleurstellend.
En nog kan ik het niet altijd accepteren.
Maar het gaat steeds beter.
Ik leg mijn lat altijd heel hoog en vervolgens begin ik nooit ergens aan want falen ligt daardoor natuurlijk vreselijk op de loer.
Daar heb ik nog een hoop in te leren.
Kleine dingen zijn ook oke,als je maar plezier hebt.
Dat moet mijn doel gaan worden (en een schop onder mijn "luie"reet.
En ik heb geleerd dat mijn gevoel soms te heftig is en niet in verhouding staan in hetgeen het eigenlijk voorstelt (zie mijn laatste dillema)
Ik moet daarin bijv vertrouwen gaan kweken.
Als je stil blijft staan,blijft je angst altijd waarheid.
Want zo heb je het bedacht en je geeft jezelf geen kans om door toch te bewegen te ontdekken of je wel gelijk hebt.
Stil staan is dan ook het slechtste wat je kan doen.
Het is schijnveiligheid.
Door te doen ga je leren en gun je jezelf de echte waarheid.
Die zal niet altijd even rooskleurig zijn,maar wel reeel.
Je nieuwe waarheid geeft je tevens nieuwe wegen en kansen.
Hmm..ik praat weer lekker vaag geloof ik.
Maar leven is leren en doen meid.
dinsdag 3 februari 2009 om 02:33
Ik ken de exposure techniek spongebabe.
Het is inderdaad een hele goede techniek.
Alleen in deze sitautie heb ik niets om op terug te vallen als ik in paniek raak.
Het is nogal een grote stap gelijk.
Ik ga nog eens nadenken hoe ik zoveel mogelijk kan dicht timmeren.
Want eerlijk gezegd voel ik twee dingen:
Weerstand om het te doen,en opstand om het daardoor te moeten laten.
Bedankt voor je mening!
Het is inderdaad een hele goede techniek.
Alleen in deze sitautie heb ik niets om op terug te vallen als ik in paniek raak.
Het is nogal een grote stap gelijk.
Ik ga nog eens nadenken hoe ik zoveel mogelijk kan dicht timmeren.
Want eerlijk gezegd voel ik twee dingen:
Weerstand om het te doen,en opstand om het daardoor te moeten laten.
Bedankt voor je mening!
dinsdag 3 februari 2009 om 02:38
quote:saartje1980 schreef op 03 februari 2009 @ 02:08:
Ik verwacht ook geen grote dwang. Schieten ze ook niets mee op, zeker in dit werk niet, want dat doe ik vooral met mezelf.
Maar ik hoop dat we wel snel ergens naartoe kunnen werken, een plan kunnen maken. Dan heb ik iets om me op te richten.
Het is inderdaad heel fijn als er een plan opgesteld wordt.
Let er op dat het ook voor jou goed voelt en het haalbaar lijkt!
Bovendien,elk plan kan weer aangepast worden als het toch niet passend genoeg is.
Maar iets concreets geeft mij ook altijd rust en een leidraad om te volgen.
(hmm..mischien moet ik ook maar weer eens een plan van aanpak gaan schrijven)
Ik verwacht ook geen grote dwang. Schieten ze ook niets mee op, zeker in dit werk niet, want dat doe ik vooral met mezelf.
Maar ik hoop dat we wel snel ergens naartoe kunnen werken, een plan kunnen maken. Dan heb ik iets om me op te richten.
Het is inderdaad heel fijn als er een plan opgesteld wordt.
Let er op dat het ook voor jou goed voelt en het haalbaar lijkt!
Bovendien,elk plan kan weer aangepast worden als het toch niet passend genoeg is.
Maar iets concreets geeft mij ook altijd rust en een leidraad om te volgen.
(hmm..mischien moet ik ook maar weer eens een plan van aanpak gaan schrijven)
dinsdag 3 februari 2009 om 02:46
Lieve Ll.
Ik zou zo graag wat juiste woorden willen schrijven die jou duidelijke handvatten geven. (niet dat vage geneuzel van mij)
Maar ik weet het net zo goed als jij het zelf wel weet.
Je bent een hele slimme meid en heb ook nog een affiniteit met psychologie.
Maar het gevoel is zo star en niet te buigen.
Tenminste zo ervaar ik dat en ik vermoed dat het bij jou ook nog steeds heer en meester is.
Het is zo makkelijk gezegd dat je door je angsten moet gaan,de wereld zoveel mooier wordt.
We weten het wel toch?
Maar doen.... ?
Hoe wordt je sterker dan je angst zodat je de stap om te doen ook echt zet.
Ik zou willen dat ik de gebruiksaanwijzing kon overhandigen.
Maar ik heb hem ook niet.
Wellicht ligt ons tempo veel lager.
Heb je inmiddels alweer een vorm van therapie?
Ik zou zo graag wat juiste woorden willen schrijven die jou duidelijke handvatten geven. (niet dat vage geneuzel van mij)
Maar ik weet het net zo goed als jij het zelf wel weet.
Je bent een hele slimme meid en heb ook nog een affiniteit met psychologie.
Maar het gevoel is zo star en niet te buigen.
Tenminste zo ervaar ik dat en ik vermoed dat het bij jou ook nog steeds heer en meester is.
Het is zo makkelijk gezegd dat je door je angsten moet gaan,de wereld zoveel mooier wordt.
We weten het wel toch?
Maar doen.... ?
Hoe wordt je sterker dan je angst zodat je de stap om te doen ook echt zet.
Ik zou willen dat ik de gebruiksaanwijzing kon overhandigen.
Maar ik heb hem ook niet.
Wellicht ligt ons tempo veel lager.
Heb je inmiddels alweer een vorm van therapie?
dinsdag 3 februari 2009 om 02:46
Ik las hier van de week iets (volgens mij een gesprek tussen Iry en Saar) over lief zijn en het moeilijk vinden als mensen je lief vinden.
Ik word ook regelmatig lief genoemd en dat ben ik ook wel.
Daarnaast heb ik ook veel compassie voor ander mensen en ben ik erg attent. Ik vind dat mooie eigenschappen, maar toch als iemand me lief vind, voel ik me zo'n enorme stumper.
Bang dat mensen me alleen maar zien als "lief" of denken dat ik lief ben omdat ik verder niets kan of zoiets.
Ook heb ik er moeite mee, omdat ik denk dat mensen me daardoor als minder zien.
Ook kan ik er heel moeilijk tegen als mensen lief tegen mij zijn (terwijl ik zo'n behoefte heb aan lieve mensen om me heen), ik kan het moeilijk niet in ontvangst nemen omdat ik me dan kwetsbaar voel, maar daarnaast word ik dan wantrouwig (wilt diegen iets van me?, doet diegene het alleen om zijn eigen leegte te vullen/zichzelf een goed gevoel te geven?). Ik weet niet zo goed wat het is. In het woordenboek staat bij lief; vriendelijk, met een prettig karakter, waarvan men houdt, dierbaar. En toch heb ik er moeite mee en ik weet niet waarom.
Ik vind lief zijn een mooie eigenschap, zeker in deze harde wereld, maar waarom vind ik het zo moeilijk (en dat is nog zacht uigedrukt) om het te horen?
Ik las wel wat reacties van anderen, maar daarbij had ik niet zoiets van "hmm....dat is het".
En nu lees ik het terug en voel ik ineens dat het iets te maken heeft met mijn pestverleden. Ik was toen ik jong was al erg lief (maar had ook gewoon een grote mond pit)en kon me al op vroege leeftijd goed inleven in anderen en invoelen (is dat een woord?). En daar associeer ik dat hele lief zijn mee. Dan voel ik me weer dat onzekere, domme, dikke, lelijke eendje en ik haat haar. Ik haat hoe ik me toen voelde en ik schaam (nu moet ik erg huilen) me er zo voor dat ik me toen niet kon verweren.
Ik word ook regelmatig lief genoemd en dat ben ik ook wel.
Daarnaast heb ik ook veel compassie voor ander mensen en ben ik erg attent. Ik vind dat mooie eigenschappen, maar toch als iemand me lief vind, voel ik me zo'n enorme stumper.
Bang dat mensen me alleen maar zien als "lief" of denken dat ik lief ben omdat ik verder niets kan of zoiets.
Ook heb ik er moeite mee, omdat ik denk dat mensen me daardoor als minder zien.
Ook kan ik er heel moeilijk tegen als mensen lief tegen mij zijn (terwijl ik zo'n behoefte heb aan lieve mensen om me heen), ik kan het moeilijk niet in ontvangst nemen omdat ik me dan kwetsbaar voel, maar daarnaast word ik dan wantrouwig (wilt diegen iets van me?, doet diegene het alleen om zijn eigen leegte te vullen/zichzelf een goed gevoel te geven?). Ik weet niet zo goed wat het is. In het woordenboek staat bij lief; vriendelijk, met een prettig karakter, waarvan men houdt, dierbaar. En toch heb ik er moeite mee en ik weet niet waarom.
Ik vind lief zijn een mooie eigenschap, zeker in deze harde wereld, maar waarom vind ik het zo moeilijk (en dat is nog zacht uigedrukt) om het te horen?
Ik las wel wat reacties van anderen, maar daarbij had ik niet zoiets van "hmm....dat is het".
En nu lees ik het terug en voel ik ineens dat het iets te maken heeft met mijn pestverleden. Ik was toen ik jong was al erg lief (maar had ook gewoon een grote mond pit)en kon me al op vroege leeftijd goed inleven in anderen en invoelen (is dat een woord?). En daar associeer ik dat hele lief zijn mee. Dan voel ik me weer dat onzekere, domme, dikke, lelijke eendje en ik haat haar. Ik haat hoe ik me toen voelde en ik schaam (nu moet ik erg huilen) me er zo voor dat ik me toen niet kon verweren.
dinsdag 3 februari 2009 om 02:59
Och lieverd toch.
Zo zie je maar weer dat denkfouten ergens een wortel hebben.
en de fout dus als waarheid vast zit.
Een nieuwe waarheid heeft dan ook verwerking nodig van de wortels.
Jij associeert lief zijn ook met zwak,niet opgewassen tegen de pijn die anderen je gaven.
Omdat jou het woord lief bestempeld werd in een tijd dat jij niet opgewassen was tegen hetgeen jij niet wilde (pesten)
En dat voelde zwak.
Lief is dus zwak (denkfout)
De invulling van lief moet jij gaan veranderen.
Dat betekent dat je het een en ander moet gaan loskoppelen.
Wie je toen was en wie je nu bent.
Lief bij toen en lief bij nu mogen anders zijn,dat moet je jezelf toe gaan laten.
De denkfout herstellen.
Lief zijn vind ik een prachtige eigenschap!
Maar het betekent ook dat je het juist moet gaan gebruiken.
Niet ten koste van jezelf.
Dat is heel moeilijk en dan komen we weer terug op de grenzen.
Zie je dat er zoveel met elkaar in verband ligt?
Maar het leidt allemaal tot een groot knelpunt.
Onzekerheid.
Lief zijn is een gave,compassie ook.
Als de halve wereld dat als hoofdeigenschap zou hebben,zijn een hoop problemen niet meer relevant.
Want vanuit die eigenschap ontstaan de mooiste dingen.
Zo zie je maar weer dat denkfouten ergens een wortel hebben.
en de fout dus als waarheid vast zit.
Een nieuwe waarheid heeft dan ook verwerking nodig van de wortels.
Jij associeert lief zijn ook met zwak,niet opgewassen tegen de pijn die anderen je gaven.
Omdat jou het woord lief bestempeld werd in een tijd dat jij niet opgewassen was tegen hetgeen jij niet wilde (pesten)
En dat voelde zwak.
Lief is dus zwak (denkfout)
De invulling van lief moet jij gaan veranderen.
Dat betekent dat je het een en ander moet gaan loskoppelen.
Wie je toen was en wie je nu bent.
Lief bij toen en lief bij nu mogen anders zijn,dat moet je jezelf toe gaan laten.
De denkfout herstellen.
Lief zijn vind ik een prachtige eigenschap!
Maar het betekent ook dat je het juist moet gaan gebruiken.
Niet ten koste van jezelf.
Dat is heel moeilijk en dan komen we weer terug op de grenzen.
Zie je dat er zoveel met elkaar in verband ligt?
Maar het leidt allemaal tot een groot knelpunt.
Onzekerheid.
Lief zijn is een gave,compassie ook.
Als de halve wereld dat als hoofdeigenschap zou hebben,zijn een hoop problemen niet meer relevant.
Want vanuit die eigenschap ontstaan de mooiste dingen.
dinsdag 3 februari 2009 om 03:33
[quote]Elmervrouw schreef op 02 februari 2009 @ 17:45:
Lieve Ev, ik ga me er even mee bemoeien (tenminste, zo voelt het, maar het is niet mijn intentie ik wil eigenlijk gewoon wat tegen je zeggen, ik hoop niet dat het bemoeierig over komt.). Misschien benader ik het teveel van een kant, maar dat doe ik alleen om even wat tegenwicht te bieden.
Mijn baas belde een dik uur geleden. Het overviel me wel en zeker toen hij terugkwam op wat we vorige week zo'n beetje besproken hadden: dat ik morgen zou beginnen. Maar: alleen één rit, die van in de ochtend, en niets daarna, maar gewoon naar huis. Dan woensdag niets, en donderdag had ik altijd al vrij, en vrijdag weer op dezelfde manier. En dan kijken hoe het gaat.
Ik was vanavond nu s'nachts even bij aan het lezen en een paar dagen terug schreef je nog -ik weet niet meer precies wat je woorden waren- dat het werk voor nu eigenlijk teveel voor je is. Is dat gevoel echt veranderd of vind je het moeilijk het serieus te nemen omdat je dan niet meer op 1 lijn zit met je baas?
Want je moet je niet isoleren, zei hij. En je voelt pas hoe het gaat, als je weer voorzichtig aan begint. Zie het maar als therapeutisch werken, zo heb ik hier nog twee chauffeurs rijden.
Lieve Ev, met alle respect naar je werkgever toe en waardering voor zijn hartelijkheid, maar hij is je werkgever, geen therapeut, geen huisarts en al helemaal geen Elmervrouw (die als enige kan bepalen wat het beste voor haar is). Wat juist is voor die andere twee chauffeurs, hoeft niet juist voor jou te zijn. Nee, je moet je niet gaan isoleren. Maar tussen gaan werken en isoleren zitten een heel grijs gebied. In de ziektewet zitten betekend niet dat je je je gaat isoleren. En gaan werken om te voorkomen dat je isoleert, vind ik geen goede reden om te gaan werken (kan hooguit een positief effect zijn, maar moet niet het hoofdargument zijn). En soms kan het zijn dat je eerst moet gaan werken om te voelen hoe het gaat, maar heb je dit de afgelopen weken niet al gedaan je niet goed voelen -> toch gaan werken-> merken dat het niet gaat?
Ik krijg een beetje het idee, dat nu je werkgever begrip heeft getoond, je vind dat je 'm helemaal tegemoet moet komen ( bang om hem te teleurstellen?), maar dat is niet zo.
Even zwart-wit, mensen die 100% rot met je omgaan, van wie je alles weg moet stoppen niet mag voelen ed (misschien zoals je moeder) is het vaak gemakkelijker (op den duur) bij jezelf te blijven dan bij iemand die op bepaalde gebieden begrip toont, je steunt, je aanmoedigd ed (je werkgever).
Ik bedoel je niet mijn mening op te dringen, of te zeggen wat je wel of niet moet doen, want ik vind oprecht dat alleen jij daarover kan beslissen. Dit is gewoon wat in mij opkwam toen ik je post las.
Lieve Ev, ik ga me er even mee bemoeien (tenminste, zo voelt het, maar het is niet mijn intentie ik wil eigenlijk gewoon wat tegen je zeggen, ik hoop niet dat het bemoeierig over komt.). Misschien benader ik het teveel van een kant, maar dat doe ik alleen om even wat tegenwicht te bieden.
Mijn baas belde een dik uur geleden. Het overviel me wel en zeker toen hij terugkwam op wat we vorige week zo'n beetje besproken hadden: dat ik morgen zou beginnen. Maar: alleen één rit, die van in de ochtend, en niets daarna, maar gewoon naar huis. Dan woensdag niets, en donderdag had ik altijd al vrij, en vrijdag weer op dezelfde manier. En dan kijken hoe het gaat.
Ik was vanavond nu s'nachts even bij aan het lezen en een paar dagen terug schreef je nog -ik weet niet meer precies wat je woorden waren- dat het werk voor nu eigenlijk teveel voor je is. Is dat gevoel echt veranderd of vind je het moeilijk het serieus te nemen omdat je dan niet meer op 1 lijn zit met je baas?
Want je moet je niet isoleren, zei hij. En je voelt pas hoe het gaat, als je weer voorzichtig aan begint. Zie het maar als therapeutisch werken, zo heb ik hier nog twee chauffeurs rijden.
Lieve Ev, met alle respect naar je werkgever toe en waardering voor zijn hartelijkheid, maar hij is je werkgever, geen therapeut, geen huisarts en al helemaal geen Elmervrouw (die als enige kan bepalen wat het beste voor haar is). Wat juist is voor die andere twee chauffeurs, hoeft niet juist voor jou te zijn. Nee, je moet je niet gaan isoleren. Maar tussen gaan werken en isoleren zitten een heel grijs gebied. In de ziektewet zitten betekend niet dat je je je gaat isoleren. En gaan werken om te voorkomen dat je isoleert, vind ik geen goede reden om te gaan werken (kan hooguit een positief effect zijn, maar moet niet het hoofdargument zijn). En soms kan het zijn dat je eerst moet gaan werken om te voelen hoe het gaat, maar heb je dit de afgelopen weken niet al gedaan je niet goed voelen -> toch gaan werken-> merken dat het niet gaat?
Ik krijg een beetje het idee, dat nu je werkgever begrip heeft getoond, je vind dat je 'm helemaal tegemoet moet komen ( bang om hem te teleurstellen?), maar dat is niet zo.
Even zwart-wit, mensen die 100% rot met je omgaan, van wie je alles weg moet stoppen niet mag voelen ed (misschien zoals je moeder) is het vaak gemakkelijker (op den duur) bij jezelf te blijven dan bij iemand die op bepaalde gebieden begrip toont, je steunt, je aanmoedigd ed (je werkgever).
Ik bedoel je niet mijn mening op te dringen, of te zeggen wat je wel of niet moet doen, want ik vind oprecht dat alleen jij daarover kan beslissen. Dit is gewoon wat in mij opkwam toen ik je post las.
dinsdag 3 februari 2009 om 04:10
[quote]iry schreef op 03 februari 2009 @ 02:13:
Lieve LL,
Dat zijn pittige vragen die je stelt.
Tevens ook juiste vragen die precies aangeven hoe je ervoor staat nu. De vraag waarvoor je moet gaan vechten,hoe ga je de zin daarvan voelen.
Ja precies. Rationeel kan ik wel een aantal dingen bedenken, dingen die ik graag voor de toekomst wil, maar aan de andere kant vraag ik me af of dat me ooit gaat lukken. Maar vooral ook dat ik niet weet hoe ik het gevecht in mijn eentje door moet komen. Ik heb niet echt vriendinnen meer (nog 1 vriendin maar die heeft ook haar handen vol aan zichzelf), geen ouders, geen familie. Mijn opleiding die ik enorm goed heb afgerond was voor mij goud waard, maar ik zit nu al een jaar in de ziektewet en ga nog in behandeling, dus die kan ik straks ook wel door de plee spoelen. Ik vind het leven niet leuk (zacht uitgedrukt) en hoewel ik wel af en toe een glimp heb opgevangen van echt leven, denk ik niet dat ik hier ooit nog uit ga komen. Dus, what's the point?
Dit klinkt allemaal wel erg depri, maar zo voel ik het nu wel even.
En ergens heb ik wel geloof en vertrouwen, maar ik weet niet hoe ik deze weg moet gaan afleggen.
Ik denk dat Hanke de juiste persoon is om daar op te kunnen antwoorden.
Hoewel het antwoord op deze vragen altijd anders zijn en persoonlijk.
Ze moeten uiteindelijk dan ook bij jezelf gevonden worden.
En dat maakt het zo lastig als je jezelf niet zoveel waarde toe bedeelt.
Inderdaad. En op zich voel ik denk ik mijn eigenwaarde wel groeien, maar het leven op zich...ik vind het denk ik helemaal niks. Het lijkt soms teveel. Teveel gebeurd, teveel angst, teveel verdriet. Hoewel deze gevoelens ook te maken hebben met mijn eetstoornis. Al jarenlang een eetstoornis hebben heeft een groot gedeelte van mij levenslust bedekt. ik zag van de week bij "het mooiste meisje van de klas" een vrouw met een eetstoornis. En die zij iets in de trant van "een eetstoornis is eigenlijk ene sypmtoom, van niet weten hoe te leven" en dat is precies wat ik voel. Hoe moet ik leven?
Lieve LL,
Dat zijn pittige vragen die je stelt.
Tevens ook juiste vragen die precies aangeven hoe je ervoor staat nu. De vraag waarvoor je moet gaan vechten,hoe ga je de zin daarvan voelen.
Ja precies. Rationeel kan ik wel een aantal dingen bedenken, dingen die ik graag voor de toekomst wil, maar aan de andere kant vraag ik me af of dat me ooit gaat lukken. Maar vooral ook dat ik niet weet hoe ik het gevecht in mijn eentje door moet komen. Ik heb niet echt vriendinnen meer (nog 1 vriendin maar die heeft ook haar handen vol aan zichzelf), geen ouders, geen familie. Mijn opleiding die ik enorm goed heb afgerond was voor mij goud waard, maar ik zit nu al een jaar in de ziektewet en ga nog in behandeling, dus die kan ik straks ook wel door de plee spoelen. Ik vind het leven niet leuk (zacht uitgedrukt) en hoewel ik wel af en toe een glimp heb opgevangen van echt leven, denk ik niet dat ik hier ooit nog uit ga komen. Dus, what's the point?
Dit klinkt allemaal wel erg depri, maar zo voel ik het nu wel even.
En ergens heb ik wel geloof en vertrouwen, maar ik weet niet hoe ik deze weg moet gaan afleggen.
Ik denk dat Hanke de juiste persoon is om daar op te kunnen antwoorden.
Hoewel het antwoord op deze vragen altijd anders zijn en persoonlijk.
Ze moeten uiteindelijk dan ook bij jezelf gevonden worden.
En dat maakt het zo lastig als je jezelf niet zoveel waarde toe bedeelt.
Inderdaad. En op zich voel ik denk ik mijn eigenwaarde wel groeien, maar het leven op zich...ik vind het denk ik helemaal niks. Het lijkt soms teveel. Teveel gebeurd, teveel angst, teveel verdriet. Hoewel deze gevoelens ook te maken hebben met mijn eetstoornis. Al jarenlang een eetstoornis hebben heeft een groot gedeelte van mij levenslust bedekt. ik zag van de week bij "het mooiste meisje van de klas" een vrouw met een eetstoornis. En die zij iets in de trant van "een eetstoornis is eigenlijk ene sypmtoom, van niet weten hoe te leven" en dat is precies wat ik voel. Hoe moet ik leven?
dinsdag 3 februari 2009 om 07:07
Goedemorgen.. net wat stukjes van jullie van gisteravond en vannacht gelezen en zeg maar gerust wat jullie denken, want ik voel me ook aardig stom en overvallen, nu ik hier met trillende vingers zit te typen en dadelijk de deur uit moet naar mijn werk. Philomein, jouw stuk ga ik straks nog een keer heel goed lezen. Ik moet nu ophouden anders begin ik gewoon te janken (zo goed gaat het dus..), en dat kan ik me niet permitteren. Ik zie jullie straks wel weer. Liefs!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
