Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zaterdag 25 oktober 2008 om 13:28
Hai lieve Dames, ja ik heb echt alles doorgelezen...
De reden dat ik aan EMDR begon te denken is omdat ik een nogal lastige relatie met mijn ex heb. Er speelt veel angst bij mij. Ten dele omdat hij een nogal eng iemand is maar ik ben me ook gaan realiseren dat er een boel angst nog ouder is dan dat. Dat er een reden is dat ik ooit met hem in zee ben gegaan en dat er een reden is waarom ik in het hier en nu, 13 jaar na ons uit elkaar gaan, nog steeds zo panisch bang kan worden. We hebben samen een dochter.
Ik wil niet meer dat die angst meespeelt in mijn houding ten op zichte van hem dus dacht ik dat ik misschien een aantal traumatische momenten via EMDR op zijn plek kon zetten waardoor ik meer vanuit de feiten in het nu kan reageren en niet uit een soort oude angst.
Nu heb ik een heel erg goede therapeute waar ik gewoon heen kan gaan als ik behoefte heb, dat kost wel even wat maar dan heb ik ook echt wel wat. En de laatste sessie bij haar zijn we erg diep ingegaan op de kleine Philomein en ben ik een deel van mezelf tegengekomen dat ik heel erg diep had weggestopt. De onveiligheid uit mijn jeugd, het altijd op mijn tenen lopen. Het maar moeten afwachten hoe het leven loopt omdat niets vast stond en alles ieder moment omgegooid kon worden. De gewelddadige relatie van mijn moeder met een man toen ik een jaar of acht was. Die heeft bij mij diepe sporen achtergelaten. Ik ben getuige geweest van een aantal heel nare scenes en het kan niet anders of die angst zit nog ergens in mijn lijf en doet mee in mijn houding tov mijn ex.
Zoiets in een notedop.
EV ik ken het heel erg goed dat je niet hardop uitspreek hoe erg je eigenlijk denkt aan het einde van de relatie en dat je die aan de horizon ziet liggen. Mijn man was ook stapeldol op mij en werd misselijk als hij dacht aan het einde van onze relatie en dus hield ik mijn mond daarover. Er was volgens hem ook niets aan de hand, behalve dan dat ik de hele tijd maar aan het morrelen was aan van alles. En natuurlijk ken ik het dat je al je relaties opnieuw gaat definieren. Het heeft me wat gesprekken gekost met een aantal mensen, bijvoorbeeld mijn vader. Waarin ik uitsprak wat ik eigenlijk mistte in de relatie en hoe ik me altijd gevoeld heb en me niet meer wens te voelen. En dat heeft een boel goed gedaan.
Maar goed, ik denk dat het van levensbelang is dat je uiteindelijk hard en eerlijk uitspreekt tegen je man waar je tegen aan loopt, waar je over nadenkt en waar het ook hem en jullie relatie raakt. Hij heeft ook verantwoordelijkheden in jullie relatie, en hoe fijn en overzichtelijk het ook is dat hij jouw redder is: hij heeft jou ook niet voor niets gekozen en kan nu van jou gaan leren, sterker nog hij moet van jou gaan leren anders gaat het stuk. Dat is ontzettend heftig maar als hij echt zo verliefd op je is, en dat geloof ik zomaar hoor!, dan is hij misschien wel bereid verder te gaan dan je je nu kunt voorstellen.
Saartje: ik begrijp dat je ouders het een teken van zwakte vinden als je bij jezelf naar binnen kijkt en de boel daar onder ogen wil zien en er aan wil werken. Ik hoop dat je die mening niet deelt? Ik vind het verschrikkelijk sterk dat je je spoken onder ogen durft te gaan zien en je gewoon je eigen weg volgt.
Zwakte is in mijn ogen het niet onder ogen willen zien van dingen die pijn doen, een deken leggen over zaken die er echt toe doen. En het doet me gewoon verdriet dat je tegen zo'n muur aanloopt. Hoe kunnen je ouders nou niet willen dat je je beter gaat voelen. Hoe kunnen ze hun ogen sluiten voor de pijn en het verdriet van hun eigen kind. Ik zou je zo een knuffel willen geven.
En EV nog even...als jullie problemen hebben is je man daar ook 50% verantwoordelijk voor. Je bent niet een boek dat ooit is aangeschaft en blijft zoals het was, je bent een mens van vlees en bloed en mensen veranderen. Als hij slim is gebruikt ook hij deze kans om te groeien. Maar nog even: is hij ook trots op je stappen en veranderingen of is het voor hem ondertussen meer een bedreigend ding geworden?
De reden dat ik aan EMDR begon te denken is omdat ik een nogal lastige relatie met mijn ex heb. Er speelt veel angst bij mij. Ten dele omdat hij een nogal eng iemand is maar ik ben me ook gaan realiseren dat er een boel angst nog ouder is dan dat. Dat er een reden is dat ik ooit met hem in zee ben gegaan en dat er een reden is waarom ik in het hier en nu, 13 jaar na ons uit elkaar gaan, nog steeds zo panisch bang kan worden. We hebben samen een dochter.
Ik wil niet meer dat die angst meespeelt in mijn houding ten op zichte van hem dus dacht ik dat ik misschien een aantal traumatische momenten via EMDR op zijn plek kon zetten waardoor ik meer vanuit de feiten in het nu kan reageren en niet uit een soort oude angst.
Nu heb ik een heel erg goede therapeute waar ik gewoon heen kan gaan als ik behoefte heb, dat kost wel even wat maar dan heb ik ook echt wel wat. En de laatste sessie bij haar zijn we erg diep ingegaan op de kleine Philomein en ben ik een deel van mezelf tegengekomen dat ik heel erg diep had weggestopt. De onveiligheid uit mijn jeugd, het altijd op mijn tenen lopen. Het maar moeten afwachten hoe het leven loopt omdat niets vast stond en alles ieder moment omgegooid kon worden. De gewelddadige relatie van mijn moeder met een man toen ik een jaar of acht was. Die heeft bij mij diepe sporen achtergelaten. Ik ben getuige geweest van een aantal heel nare scenes en het kan niet anders of die angst zit nog ergens in mijn lijf en doet mee in mijn houding tov mijn ex.
Zoiets in een notedop.
EV ik ken het heel erg goed dat je niet hardop uitspreek hoe erg je eigenlijk denkt aan het einde van de relatie en dat je die aan de horizon ziet liggen. Mijn man was ook stapeldol op mij en werd misselijk als hij dacht aan het einde van onze relatie en dus hield ik mijn mond daarover. Er was volgens hem ook niets aan de hand, behalve dan dat ik de hele tijd maar aan het morrelen was aan van alles. En natuurlijk ken ik het dat je al je relaties opnieuw gaat definieren. Het heeft me wat gesprekken gekost met een aantal mensen, bijvoorbeeld mijn vader. Waarin ik uitsprak wat ik eigenlijk mistte in de relatie en hoe ik me altijd gevoeld heb en me niet meer wens te voelen. En dat heeft een boel goed gedaan.
Maar goed, ik denk dat het van levensbelang is dat je uiteindelijk hard en eerlijk uitspreekt tegen je man waar je tegen aan loopt, waar je over nadenkt en waar het ook hem en jullie relatie raakt. Hij heeft ook verantwoordelijkheden in jullie relatie, en hoe fijn en overzichtelijk het ook is dat hij jouw redder is: hij heeft jou ook niet voor niets gekozen en kan nu van jou gaan leren, sterker nog hij moet van jou gaan leren anders gaat het stuk. Dat is ontzettend heftig maar als hij echt zo verliefd op je is, en dat geloof ik zomaar hoor!, dan is hij misschien wel bereid verder te gaan dan je je nu kunt voorstellen.
Saartje: ik begrijp dat je ouders het een teken van zwakte vinden als je bij jezelf naar binnen kijkt en de boel daar onder ogen wil zien en er aan wil werken. Ik hoop dat je die mening niet deelt? Ik vind het verschrikkelijk sterk dat je je spoken onder ogen durft te gaan zien en je gewoon je eigen weg volgt.
Zwakte is in mijn ogen het niet onder ogen willen zien van dingen die pijn doen, een deken leggen over zaken die er echt toe doen. En het doet me gewoon verdriet dat je tegen zo'n muur aanloopt. Hoe kunnen je ouders nou niet willen dat je je beter gaat voelen. Hoe kunnen ze hun ogen sluiten voor de pijn en het verdriet van hun eigen kind. Ik zou je zo een knuffel willen geven.
En EV nog even...als jullie problemen hebben is je man daar ook 50% verantwoordelijk voor. Je bent niet een boek dat ooit is aangeschaft en blijft zoals het was, je bent een mens van vlees en bloed en mensen veranderen. Als hij slim is gebruikt ook hij deze kans om te groeien. Maar nog even: is hij ook trots op je stappen en veranderingen of is het voor hem ondertussen meer een bedreigend ding geworden?
zaterdag 25 oktober 2008 om 13:50
Echt alles doorgelezen...dan ben je geslaagd!
Ik begrijp wel waarom je aan EMDR hebt gedacht. Wat vindt je therapeute daarvan of ben je al helemaal van die gedachte afgestapt?
Speelt die angst (behalve tov van je ex) nog steeds een rol in je leven?
Heftig en ingrijpend om als kind getuige te zijn van die scenes.
Ik deel de mening van mijn ouders zeker niet, maar heeft misschien wel mee gespeeld waarom ik het zo ontzettend moeilijk vond om de stap te zetten zelf om hulp te vragen.
Ik werk zelf in de hulpverlening en zie het bij anderen absoluut niet als een zwakte, maar bij mezelf zag ik dat lange tijd wel zo.
Voor mezelf is het beter het contact met mijn ouders maar gewoon te laten zoals het is en geen energie in te steken. En dat is ook prima, ik zie ze tenslotte niet dagelijks en ik heb mijn eigen leven. Die energie kan ik beter steken in anderen waar ik meer aan heb.
En daar zullen mensen gaan afvallen, maar ook vast mensen bijkomen.
En wat een lieve reactie, die knuffel zal ik van hen niet krijgen.
Ik begrijp wel waarom je aan EMDR hebt gedacht. Wat vindt je therapeute daarvan of ben je al helemaal van die gedachte afgestapt?
Speelt die angst (behalve tov van je ex) nog steeds een rol in je leven?
Heftig en ingrijpend om als kind getuige te zijn van die scenes.
Ik deel de mening van mijn ouders zeker niet, maar heeft misschien wel mee gespeeld waarom ik het zo ontzettend moeilijk vond om de stap te zetten zelf om hulp te vragen.
Ik werk zelf in de hulpverlening en zie het bij anderen absoluut niet als een zwakte, maar bij mezelf zag ik dat lange tijd wel zo.
Voor mezelf is het beter het contact met mijn ouders maar gewoon te laten zoals het is en geen energie in te steken. En dat is ook prima, ik zie ze tenslotte niet dagelijks en ik heb mijn eigen leven. Die energie kan ik beter steken in anderen waar ik meer aan heb.
En daar zullen mensen gaan afvallen, maar ook vast mensen bijkomen.
En wat een lieve reactie, die knuffel zal ik van hen niet krijgen.
zaterdag 25 oktober 2008 om 17:59
Als ik had geweten dat jij zo graag een knuffel wilde, had ik er eentje gegeven, maar het is niet zo eng om ze hier uit te delen dan in het echt, als er iemand daadwerkelijk voor je staat
Toch nog steeds eng hoor, een echt mens vlakbij (dit moet je niet persoonlijk opvatten, ik heb het met iedereen)
Wat ik me afvraag nadat ik je antwoord heb gezien over je ouders, hoe ging dat dan toen je moeder twee dagen bij je was? Hoe moet ik me dat voorstellen? Alleen maar oppervlakkige praat, of gingen jullie dingen doen? Ik vind het trouwens echt onbegrijpelijk dat ouders genoegen nemen met één keer 'daar wil ik niet over praten'. Wel erg gemakkelijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat ook niet wilde, als ze alleen maar vragen naar details.. wat mijn broer aan de telefoon ook deed, toen hij had gehoord van mijn moeder dat er vroeger 'iets' gebeurd is (ik weet niet hoe ze het heeft verteld, of wat precies). Nou, op die manier wil ik het dus ook echt niet!
Ik heb vandaag een assertieve stap gezet , ik ben teruggegaan met mijn leren werktas, naar de winkel waar ik 'm gekocht had in juni. Er zitten voor van die zakjes op die sluiten d.m.v. een magneet. Aan de buitenkant van de klep zit een leren koordje om 'm zo open te doen. Dat heb ik nooit gebruikt, ik maakte het altijd bij het magneetje open. Toch scheurde de binnenkant van dat klepje los, er zit van dat suede (terwijl de rest echt stevig leer is, suede is niet zo stevig). En ze deden helemaal niet moeilijk in die winkel, ze gaan het gewoon in orde maken.
Tja, vaste klant he ik heb daar al eerder een mooie leren tas gekocht en jaren geleden een stoere leren rugzak.
Trots op mezelf dat ik gewoon ben gaan klagen, ha!
Verder gaat het mwah, al die gebeurtenissen van deze week hebben wel impact. Al die afwijzing, negatieve energie van die mensen, het onbegrip, het niet willen of kunnen begrijpen, het is me wel een beetje teveel op het moment. Er moet niet nog zoiets gebeuren.
Toch nog steeds eng hoor, een echt mens vlakbij (dit moet je niet persoonlijk opvatten, ik heb het met iedereen)
Wat ik me afvraag nadat ik je antwoord heb gezien over je ouders, hoe ging dat dan toen je moeder twee dagen bij je was? Hoe moet ik me dat voorstellen? Alleen maar oppervlakkige praat, of gingen jullie dingen doen? Ik vind het trouwens echt onbegrijpelijk dat ouders genoegen nemen met één keer 'daar wil ik niet over praten'. Wel erg gemakkelijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat ook niet wilde, als ze alleen maar vragen naar details.. wat mijn broer aan de telefoon ook deed, toen hij had gehoord van mijn moeder dat er vroeger 'iets' gebeurd is (ik weet niet hoe ze het heeft verteld, of wat precies). Nou, op die manier wil ik het dus ook echt niet!
Ik heb vandaag een assertieve stap gezet , ik ben teruggegaan met mijn leren werktas, naar de winkel waar ik 'm gekocht had in juni. Er zitten voor van die zakjes op die sluiten d.m.v. een magneet. Aan de buitenkant van de klep zit een leren koordje om 'm zo open te doen. Dat heb ik nooit gebruikt, ik maakte het altijd bij het magneetje open. Toch scheurde de binnenkant van dat klepje los, er zit van dat suede (terwijl de rest echt stevig leer is, suede is niet zo stevig). En ze deden helemaal niet moeilijk in die winkel, ze gaan het gewoon in orde maken.
Tja, vaste klant he ik heb daar al eerder een mooie leren tas gekocht en jaren geleden een stoere leren rugzak.
Trots op mezelf dat ik gewoon ben gaan klagen, ha!
Verder gaat het mwah, al die gebeurtenissen van deze week hebben wel impact. Al die afwijzing, negatieve energie van die mensen, het onbegrip, het niet willen of kunnen begrijpen, het is me wel een beetje teveel op het moment. Er moet niet nog zoiets gebeuren.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 oktober 2008 om 18:01
zaterdag 25 oktober 2008 om 18:08
Bewondering voor je doorzettingsvermogen, Philomein, dat je dit alles hebt doorgelezen
Dank je dat je je eigen verhaal in een notedop hier hebt willen delen. Het maakt alleen maar dat we elkaar nog beter gaan begrijpen, denk ik. Door jullie kind moet je zeker ook nog contact met je ex hebben. Woont ze bij jou, en gaat dat allemaal een beetje redelijk, of heb je heel veel last van angst, elke keer als je hem ziet?
Ik denk zeker dat die gebeurtenissen van vroeger grote impact hadden, voor een kind is zoiets dood- en doodeng. Zo heeft mijn vader mij nooit geslagen (eh... denk ik ), mijn zus wel want die was een stuk lastiger, maar ik was er wel bij, en stond er machteloos tegenover, met al mijn beschermingsdrang. Fijn dat je een goede therapeute hebt waar je terecht kunt en waar je veel vertrouwen in hebt.
Ik moet het nog afkijken dus, met de psychotherapeute waar ik ben geweest. Op het moment durf ik het niet zo stevig tegen mijn man te zeggen, dat ik die horizon zie.. ik zwak het dan toch gauw weer een beetje af, uit medelijden en omdat ik denk dat hij er niet tegen kan. Ik hoop deze dingen straks in therapie wel te kunnen bespreken en heel misschien kunnen we dan een keer samen komen. Ik weet niet hoe zo'n behandeling eruit gaat zien, daar gaat ze het de volgende keer over hebben.
Dat afzwakken uit medelijden en denken dat iemand er niet tegen kan is ook echt iets uit mijn jeugd trouwens. Altijd mijn moeder lopen sparen, want ze was toch zo zielig, zwak en onderdanig.. tot nu toe trouwens. Om van te kotsen!! (sorry..)
Dank je dat je je eigen verhaal in een notedop hier hebt willen delen. Het maakt alleen maar dat we elkaar nog beter gaan begrijpen, denk ik. Door jullie kind moet je zeker ook nog contact met je ex hebben. Woont ze bij jou, en gaat dat allemaal een beetje redelijk, of heb je heel veel last van angst, elke keer als je hem ziet?
Ik denk zeker dat die gebeurtenissen van vroeger grote impact hadden, voor een kind is zoiets dood- en doodeng. Zo heeft mijn vader mij nooit geslagen (eh... denk ik ), mijn zus wel want die was een stuk lastiger, maar ik was er wel bij, en stond er machteloos tegenover, met al mijn beschermingsdrang. Fijn dat je een goede therapeute hebt waar je terecht kunt en waar je veel vertrouwen in hebt.
Ik moet het nog afkijken dus, met de psychotherapeute waar ik ben geweest. Op het moment durf ik het niet zo stevig tegen mijn man te zeggen, dat ik die horizon zie.. ik zwak het dan toch gauw weer een beetje af, uit medelijden en omdat ik denk dat hij er niet tegen kan. Ik hoop deze dingen straks in therapie wel te kunnen bespreken en heel misschien kunnen we dan een keer samen komen. Ik weet niet hoe zo'n behandeling eruit gaat zien, daar gaat ze het de volgende keer over hebben.
Dat afzwakken uit medelijden en denken dat iemand er niet tegen kan is ook echt iets uit mijn jeugd trouwens. Altijd mijn moeder lopen sparen, want ze was toch zo zielig, zwak en onderdanig.. tot nu toe trouwens. Om van te kotsen!! (sorry..)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 oktober 2008 om 18:10
Misschien niet zo handig van mij om dat zo neer te zetten. Dit is waar jullie allebei tegen aan knallen. Ik wordt er gewoon verdrietig van.
Ik trek me weer even terug denk ik. Steeds als ik de topictitel lees dan denk ik 'ik hoor hier niet'. Ik herken een boel van het zoeken naar jezelf en je eigen grenzen, aan het mogen bestaan maar vooral in wat EV beschrijft over wat haar ontwikkeling doet met haar relatie. Ik voel me niet onwelkom hoor door jullie!
Ik geef jullie allebei een hele dikke en als ik echt het idee heb dat ik iets kan bijdragen dan laat ik me wel weer horen.
Ik trek me weer even terug denk ik. Steeds als ik de topictitel lees dan denk ik 'ik hoor hier niet'. Ik herken een boel van het zoeken naar jezelf en je eigen grenzen, aan het mogen bestaan maar vooral in wat EV beschrijft over wat haar ontwikkeling doet met haar relatie. Ik voel me niet onwelkom hoor door jullie!
Ik geef jullie allebei een hele dikke en als ik echt het idee heb dat ik iets kan bijdragen dan laat ik me wel weer horen.
zaterdag 25 oktober 2008 om 18:15
Wat is niet zo handig van je om neer te zetten Philomein?
Je hoeft je van mij niet terug te trekken hoor.
Die topictitel is maar een (klein) deel van waar het hier over gaat volgens mij. En niet eens door ons geopend dit topic.
Dus blijf gewoon schrijven, als je dat wilt tenminste.
Ga even koken (nou ja koken, een maaltijdsalade in elkaar flansen) en reageer zo verder.
Je hoeft je van mij niet terug te trekken hoor.
Die topictitel is maar een (klein) deel van waar het hier over gaat volgens mij. En niet eens door ons geopend dit topic.
Dus blijf gewoon schrijven, als je dat wilt tenminste.
Ga even koken (nou ja koken, een maaltijdsalade in elkaar flansen) en reageer zo verder.
zaterdag 25 oktober 2008 om 18:26
EV ik heb een tijdje geleden in één keer achter elkaar bij 'wazen' neergezet wat er bij mij speelt. Ik heb het opgezocht en zal het hier plakken...hou je vast want het is een lap...
Ik ben al 13 jaar niet meer samen met mijn ex. We hebben een dochter van 13. De eerste twee jaar van haar leven heeft hij mij het leven actief zuur gemaakt. Ik was bang voor hem. Hij wist alles, was overal en ik wist dat hij tot geweld in staat was. Hij heeft mij nooit aangeraakt maar ik heb hem anderen in elkaar zien timmeren. Dat is zijn bestaansrecht: anderen zijn bang voor hem. Hij heeft me flink bedreigd, wilde dat ik met hem verder ging. Kwam onverwacht langs en bleef uren zitten praten, drinken en uiteindelijk huilen. Ik wilde niet dat hij er was, maar ik kon er niets tegen doen, toen. Ik was 23 en net moeder. Niemand wist hoe bang ik was, hoe hij me lastig viel. Ik vertelde er niet over, het was voor mij zo normaal dat ik niet eens in de gaten had hoe erg het was. In mijn hoofd had hij buitenaardse krachten gekregen, zag hij iedere stap die ik zette, las hij iedere gedachte. Alles was mijn schuld, zes jaar van zijn leven had hij mij gegeven, hij had oud willen worden met mij. Ik wilde niet meer. Heb hem dat niet gezegd, ben vreemd gegaan toen ik zwanger was, hij is daar achtergekomen maar dat heb ik jaren later pas begrepen. Op een dag is hij hertrouwd, om mij te laten zien dat als je wil dat iets werkt dat het werkt. Ik had hem tegen moeten houden, maar dat deed ik niet. Ik was allang blij. Toch was het daarmee niet over. Het is tot geweld gekomen toen hij weer eens langs wilde komen en ik hem zei dat hij niet welkom was. Dat was niet mijn idee maar het idee van een tante die er lucht van had gekregen in wat voor situatie ik leefde. Zij raadde mij aan hem de toegang te ontzeggen en haar meteen te bellen als hij naar me toe wilde komen. Haar vriend was bij mij thuis toen mijn ex aanbelde. Ik zei door de deur heen dat ik hem niet wilde zien. Hij werd woest en begon tegen de deur te trappen. De vriend van mijn tante riep dat hij weg moest gaan. Ik was doodsbang, rende naar de slaapkamer. Ex trapte de deur in en er ontstond een gevecht tussen de vriend van mijn tante en mijn ex. Ze vochten op straat, ex brak zijn neus. Mijn vriendin, woonde verderop in de straat, zag het gebeuren en belde de politie. Die waren er snel en namen ex mee naar het buro. Ze haalden me over aangifte te doen, dat wilde ik niet, ik was bang voor de gevolgen. Toch gedaan. Zijn nieuwe vrouw moest hem van het buro halen en vanaf dit moment werd het iets beter. Men, in zijn nieuwe familie hoorde nu voor het eerst dat hij zich misdroeg tov mij en dat heeft hem waarschijnlijk geremd.
Zij kregen kinderen en met ieder kind dat ze kregen voelde ik me iets vrijer. De omgang tussen mijn dochter en hem ben ik altijd blijven volhouden, uit overtuiging dat het goed was maar ook altijd uit angst. Heb haar nooit iets negatiefs over hem verteld. Het leven ging verder, dat van mij en dat van hem. Ik ben ook weer iemand tegen gekomen, getrouwd en heb nog een zoon gekregen. Ik heb een goed leven, leuke vrienden, leuke baan, leuk gezin. Zo lijkt het. Maar die angst die is er nog. Nog steeds kan hij mij bewegen als een marionet. Wordt hij boos dan ben ik in paniek, is hij gelukkig dan ben ik het ook.
Ik wil het niet meer, ik zag het niet eens. Tot een half jaar geleden de bom weer barstte en ik als vanouds in een nachtmerrie belande. De wereld werd onwerkelijk en eng. Mijn nachtmerrie, die niemand echt begrijp, die niemand snapt. Alleen ik.
Mijn dochter was inzet van deze bom. En zij was een openbaring voor mij. Zij was helemaal niet bang. Ze was boos, ze was verontwaardigd. Ze was recht voor zijn raap en liet zich niet door hem chanteren. Ze noemde de dingen bij hun naam.
Wat was ik trots op haar, maar ook op mij. Wat heb ik een mooi sterk meisje uit de puinhopen weten te creeeren. Ze had geen idee van mijn angst, geen idee. Samen met haar heb ik een verschrikkelijke ruzie met hem doorstaan waarin ik gedwongen werd op te staan en me sterk te houden en dat heb ik gedaan. Ik heb de acteerprestatie van mijn leven gehouden. Ze heeft gezien dat haar vader kan briezen, kan blazen, kan dreigen, kan schreeuwen en kan gooien. Maar ze heeft ook gezien dat ik bleef, me niet weg liet blazen en haar in bescherming heb genomen.
De gemoederen zijn uiteindelijk bedaard en het contact tussen vader en dochter is hersteld. En dat is dan zo dubbel. Ik wil het liefst dat ze hem helemaal niet als vader heeft, ik ben bang voor hem. Maar hij is haar vader, heeft haar nooit laten zitten en ze moet het zelf uit gaan vechten met hem. Zelf haar weg vinden, zelf haar gevecht met hem voeren.
Ik heb het toen helemaal goed gedaan, qua actie en houding tov hem en tov van haar.
Maar nu, nu is de rust weergekeerd en ontdek ik dat er 13 jaar na het uit elkaar gaan iemand is die nog steeds in staat is in één keer mijn bestaan op zijn kop te zetten en mij te veranderen in een bang, panisch wezen.
Het is genoeg, ik wil het niet meer. Ik zag het niet eens. Ik dacht dat we er ooit wel als volwassenen uit zouden komen maar dat gaat nooit gebeuren. Dat zal nooit gebeuren. Hij is niet zoals ik, hij wordt niet zoals ik.
Ik moet veranderen. Ik moet de knoop doorhakken, ik moet er een punt achter zetten. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet dat er altijd ergens een radartje meedraait dat op z’n hoede is.
En nu ik dit ineens zo duidelijk zie, zie ik ook wat het me gekost heeft en nog steeds kost. Wat een invloed het heeft op mijn huwelijk, op mijn kijk op de wereld, op mijn creativiteit, op mijn gezondheid. Wat een verdrietig besef. Maar ook voel ik ergens wat er van me af gaat vallen als ik een weg vind om die angst kwijt te raken en hem voor eens en voor altijd op de juiste plek kan zetten in mijn leven, in mijn hoofd. Af en toe vang ik een glimp op van hoe het voelt als je niet op je hoede bent, als je niet bestuurd wordt door een agressieve selfabsorbed macho mannetjesaap.
Binnenkort heb ik een afspraak met mijn therapeut en weet ik precies wat ik wil. Ik wil af van mijn trauma. Ik wil af van mijn angst, ik wil af van het gevoel levenslang te hebben. En het kan. Het kan want de sleutel zit nu alleen nog in mijzelf!
Al zo lang lees ik af en toe mee hier en herken ik zoveel van wat er geschreven wordt. En nu eindelijk, nu ik zo duidelijk zie in wat voor angstgreep ik nog steeds leef en dat ik er wat aan kan doen kan ik het aan om mijn verhaal er in één keer uit te gooien en het hier neer te zetten. Dit is wat er aan de hand is, en nu ga ik er wat aan doen. Ik ga duizend kilo van mijn schouders werpen de komende tijd. Ik weet niet of ik meer zal schrijven, gek genoeg is schrijven mijn vak maar is dit de eerste keer dat ik mijn verhaal op papier kan zetten en de wereld vertel wat er aan de hand is en dat is voor mij al een mega overwinning.
Ik ben al 13 jaar niet meer samen met mijn ex. We hebben een dochter van 13. De eerste twee jaar van haar leven heeft hij mij het leven actief zuur gemaakt. Ik was bang voor hem. Hij wist alles, was overal en ik wist dat hij tot geweld in staat was. Hij heeft mij nooit aangeraakt maar ik heb hem anderen in elkaar zien timmeren. Dat is zijn bestaansrecht: anderen zijn bang voor hem. Hij heeft me flink bedreigd, wilde dat ik met hem verder ging. Kwam onverwacht langs en bleef uren zitten praten, drinken en uiteindelijk huilen. Ik wilde niet dat hij er was, maar ik kon er niets tegen doen, toen. Ik was 23 en net moeder. Niemand wist hoe bang ik was, hoe hij me lastig viel. Ik vertelde er niet over, het was voor mij zo normaal dat ik niet eens in de gaten had hoe erg het was. In mijn hoofd had hij buitenaardse krachten gekregen, zag hij iedere stap die ik zette, las hij iedere gedachte. Alles was mijn schuld, zes jaar van zijn leven had hij mij gegeven, hij had oud willen worden met mij. Ik wilde niet meer. Heb hem dat niet gezegd, ben vreemd gegaan toen ik zwanger was, hij is daar achtergekomen maar dat heb ik jaren later pas begrepen. Op een dag is hij hertrouwd, om mij te laten zien dat als je wil dat iets werkt dat het werkt. Ik had hem tegen moeten houden, maar dat deed ik niet. Ik was allang blij. Toch was het daarmee niet over. Het is tot geweld gekomen toen hij weer eens langs wilde komen en ik hem zei dat hij niet welkom was. Dat was niet mijn idee maar het idee van een tante die er lucht van had gekregen in wat voor situatie ik leefde. Zij raadde mij aan hem de toegang te ontzeggen en haar meteen te bellen als hij naar me toe wilde komen. Haar vriend was bij mij thuis toen mijn ex aanbelde. Ik zei door de deur heen dat ik hem niet wilde zien. Hij werd woest en begon tegen de deur te trappen. De vriend van mijn tante riep dat hij weg moest gaan. Ik was doodsbang, rende naar de slaapkamer. Ex trapte de deur in en er ontstond een gevecht tussen de vriend van mijn tante en mijn ex. Ze vochten op straat, ex brak zijn neus. Mijn vriendin, woonde verderop in de straat, zag het gebeuren en belde de politie. Die waren er snel en namen ex mee naar het buro. Ze haalden me over aangifte te doen, dat wilde ik niet, ik was bang voor de gevolgen. Toch gedaan. Zijn nieuwe vrouw moest hem van het buro halen en vanaf dit moment werd het iets beter. Men, in zijn nieuwe familie hoorde nu voor het eerst dat hij zich misdroeg tov mij en dat heeft hem waarschijnlijk geremd.
Zij kregen kinderen en met ieder kind dat ze kregen voelde ik me iets vrijer. De omgang tussen mijn dochter en hem ben ik altijd blijven volhouden, uit overtuiging dat het goed was maar ook altijd uit angst. Heb haar nooit iets negatiefs over hem verteld. Het leven ging verder, dat van mij en dat van hem. Ik ben ook weer iemand tegen gekomen, getrouwd en heb nog een zoon gekregen. Ik heb een goed leven, leuke vrienden, leuke baan, leuk gezin. Zo lijkt het. Maar die angst die is er nog. Nog steeds kan hij mij bewegen als een marionet. Wordt hij boos dan ben ik in paniek, is hij gelukkig dan ben ik het ook.
Ik wil het niet meer, ik zag het niet eens. Tot een half jaar geleden de bom weer barstte en ik als vanouds in een nachtmerrie belande. De wereld werd onwerkelijk en eng. Mijn nachtmerrie, die niemand echt begrijp, die niemand snapt. Alleen ik.
Mijn dochter was inzet van deze bom. En zij was een openbaring voor mij. Zij was helemaal niet bang. Ze was boos, ze was verontwaardigd. Ze was recht voor zijn raap en liet zich niet door hem chanteren. Ze noemde de dingen bij hun naam.
Wat was ik trots op haar, maar ook op mij. Wat heb ik een mooi sterk meisje uit de puinhopen weten te creeeren. Ze had geen idee van mijn angst, geen idee. Samen met haar heb ik een verschrikkelijke ruzie met hem doorstaan waarin ik gedwongen werd op te staan en me sterk te houden en dat heb ik gedaan. Ik heb de acteerprestatie van mijn leven gehouden. Ze heeft gezien dat haar vader kan briezen, kan blazen, kan dreigen, kan schreeuwen en kan gooien. Maar ze heeft ook gezien dat ik bleef, me niet weg liet blazen en haar in bescherming heb genomen.
De gemoederen zijn uiteindelijk bedaard en het contact tussen vader en dochter is hersteld. En dat is dan zo dubbel. Ik wil het liefst dat ze hem helemaal niet als vader heeft, ik ben bang voor hem. Maar hij is haar vader, heeft haar nooit laten zitten en ze moet het zelf uit gaan vechten met hem. Zelf haar weg vinden, zelf haar gevecht met hem voeren.
Ik heb het toen helemaal goed gedaan, qua actie en houding tov hem en tov van haar.
Maar nu, nu is de rust weergekeerd en ontdek ik dat er 13 jaar na het uit elkaar gaan iemand is die nog steeds in staat is in één keer mijn bestaan op zijn kop te zetten en mij te veranderen in een bang, panisch wezen.
Het is genoeg, ik wil het niet meer. Ik zag het niet eens. Ik dacht dat we er ooit wel als volwassenen uit zouden komen maar dat gaat nooit gebeuren. Dat zal nooit gebeuren. Hij is niet zoals ik, hij wordt niet zoals ik.
Ik moet veranderen. Ik moet de knoop doorhakken, ik moet er een punt achter zetten. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet dat er altijd ergens een radartje meedraait dat op z’n hoede is.
En nu ik dit ineens zo duidelijk zie, zie ik ook wat het me gekost heeft en nog steeds kost. Wat een invloed het heeft op mijn huwelijk, op mijn kijk op de wereld, op mijn creativiteit, op mijn gezondheid. Wat een verdrietig besef. Maar ook voel ik ergens wat er van me af gaat vallen als ik een weg vind om die angst kwijt te raken en hem voor eens en voor altijd op de juiste plek kan zetten in mijn leven, in mijn hoofd. Af en toe vang ik een glimp op van hoe het voelt als je niet op je hoede bent, als je niet bestuurd wordt door een agressieve selfabsorbed macho mannetjesaap.
Binnenkort heb ik een afspraak met mijn therapeut en weet ik precies wat ik wil. Ik wil af van mijn trauma. Ik wil af van mijn angst, ik wil af van het gevoel levenslang te hebben. En het kan. Het kan want de sleutel zit nu alleen nog in mijzelf!
Al zo lang lees ik af en toe mee hier en herken ik zoveel van wat er geschreven wordt. En nu eindelijk, nu ik zo duidelijk zie in wat voor angstgreep ik nog steeds leef en dat ik er wat aan kan doen kan ik het aan om mijn verhaal er in één keer uit te gooien en het hier neer te zetten. Dit is wat er aan de hand is, en nu ga ik er wat aan doen. Ik ga duizend kilo van mijn schouders werpen de komende tijd. Ik weet niet of ik meer zal schrijven, gek genoeg is schrijven mijn vak maar is dit de eerste keer dat ik mijn verhaal op papier kan zetten en de wereld vertel wat er aan de hand is en dat is voor mij al een mega overwinning.
zaterdag 25 oktober 2008 om 18:30
Lieve Philomein,
even nog, voordat ik de rest lees. Voel je alsjeblieft niet teveel of zo! Zoals Saartje ook zegt, wij hebben niet eens dit topic geopend, en wat mij betreft mag iedereen meeschrijven die zich geraakt voelt door wat dan ook. Het is niet beperkt in onderwerp, dingen zijn gewoon bespreekbaar.
Spreek gewoon vrijuit, zou ik zeggen, en hou je niet bezig met de vraag of ik er wel tegen kan (ik spreek nu voor mezelf).
Ik geef het wel aan als het mij teveel is of wat dan ook.
Durf je daarop te vertrouwen?
Zo, en nu ga ik dat lange stuk lezen, tenminste als EM nog niet roept voor het eten. (Manlief staat namelijk te koken.)
even nog, voordat ik de rest lees. Voel je alsjeblieft niet teveel of zo! Zoals Saartje ook zegt, wij hebben niet eens dit topic geopend, en wat mij betreft mag iedereen meeschrijven die zich geraakt voelt door wat dan ook. Het is niet beperkt in onderwerp, dingen zijn gewoon bespreekbaar.
Spreek gewoon vrijuit, zou ik zeggen, en hou je niet bezig met de vraag of ik er wel tegen kan (ik spreek nu voor mezelf).
Ik geef het wel aan als het mij teveel is of wat dan ook.
Durf je daarop te vertrouwen?
Zo, en nu ga ik dat lange stuk lezen, tenminste als EM nog niet roept voor het eten. (Manlief staat namelijk te koken.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 oktober 2008 om 18:56
quote:Elmervrouw schreef op 25 oktober 2008 @ 17:59:
Als ik had geweten dat jij zo graag een knuffel wilde, had ik er eentje gegeven, maar het is niet zo eng om ze hier uit te delen dan in het echt, als er iemand daadwerkelijk voor je staat
Toch nog steeds eng hoor, een echt mens vlakbij (dit moet je niet persoonlijk opvatten, ik heb het met iedereen)
Dat vat ik echt niet persoonlijk op hoor, heel herkenbaar juist.
Hier is het nog wel makkelijk, maar in het echt is het toch even anders.
Op het werk had ik een jongen die me zo vanuit het niets weleens een knuffel gaf. Dan schrik ik me echt rot, verstijf helemaal en sla hem vervolgens het liefst van me af. Terwijl het zo lief bedoelt is.
Hmm, misschien eens een knuffelsessie aanvragen bij de therapeut
Dat bezoek van mijn moeder ging zoals het altijd gaat. Wat oppervlakkig gepraat, dingen doen of maar naar een boek grijpen zodat we niets hoeven te zeggen. En ze zag het viooltje staan dus vroeg hoe ik daaraan kwam. Haar verteld dat ik iemand die ik van internet ken op bezoek had gehad (jou dus). Verbazing, want wat moet ik met iemand die ik niet ken, etc.. Mijn antwoord, ach eigenlijk meer mee te bespreken dan met veel mensen die dichterbij me staan. Maar die hint ontging haar.
Goed van je dat je gewoon naar die winkel terug bent gegaan!
Het is ook wel veel allemaal. Maar blijf je wel staan achter jouw beslissingen? Ik hoop dat je daaraan niet gaat twijfelen. Je hebt goed gehandeld. Misschien zullen er meer mensen af gaan vallen en dat is pijnlijk, maar er zullen ook mensen bijkomen. Mensen die jou wel waarderen om wie je bent en waar je mee bezig bent.
Als ik had geweten dat jij zo graag een knuffel wilde, had ik er eentje gegeven, maar het is niet zo eng om ze hier uit te delen dan in het echt, als er iemand daadwerkelijk voor je staat
Toch nog steeds eng hoor, een echt mens vlakbij (dit moet je niet persoonlijk opvatten, ik heb het met iedereen)
Dat vat ik echt niet persoonlijk op hoor, heel herkenbaar juist.
Hier is het nog wel makkelijk, maar in het echt is het toch even anders.
Op het werk had ik een jongen die me zo vanuit het niets weleens een knuffel gaf. Dan schrik ik me echt rot, verstijf helemaal en sla hem vervolgens het liefst van me af. Terwijl het zo lief bedoelt is.
Hmm, misschien eens een knuffelsessie aanvragen bij de therapeut
Dat bezoek van mijn moeder ging zoals het altijd gaat. Wat oppervlakkig gepraat, dingen doen of maar naar een boek grijpen zodat we niets hoeven te zeggen. En ze zag het viooltje staan dus vroeg hoe ik daaraan kwam. Haar verteld dat ik iemand die ik van internet ken op bezoek had gehad (jou dus). Verbazing, want wat moet ik met iemand die ik niet ken, etc.. Mijn antwoord, ach eigenlijk meer mee te bespreken dan met veel mensen die dichterbij me staan. Maar die hint ontging haar.
Goed van je dat je gewoon naar die winkel terug bent gegaan!
Het is ook wel veel allemaal. Maar blijf je wel staan achter jouw beslissingen? Ik hoop dat je daaraan niet gaat twijfelen. Je hebt goed gehandeld. Misschien zullen er meer mensen af gaan vallen en dat is pijnlijk, maar er zullen ook mensen bijkomen. Mensen die jou wel waarderen om wie je bent en waar je mee bezig bent.
zaterdag 25 oktober 2008 om 19:02
Philomein, hebben we je duidelijk kunnen maken dat je echt welkom bent hier? En vooral ook dat je je woorden echt niet op een goudschaaltje hoeft te leggen.
Vertel wat je kwijt wilt en reageer hoe en wanneer jij dat wilt, het wordt altijd gelezen.
Ik heb je verhaal gelezen en weet niet zo goed hoe te reageren.
Ik wil je wel zeggen dat ik bewondering heb voor je vechtlust die ik erin teruglees, het willen bevrijden van die angst.
Vertel wat je kwijt wilt en reageer hoe en wanneer jij dat wilt, het wordt altijd gelezen.
Ik heb je verhaal gelezen en weet niet zo goed hoe te reageren.
Ik wil je wel zeggen dat ik bewondering heb voor je vechtlust die ik erin teruglees, het willen bevrijden van die angst.
zaterdag 25 oktober 2008 om 19:16
@Saartje: ik weet negentig procent van de tijd niet wat ik moet zeggen op andermans verhaal...
Ja die vechtlust viel mij ook op toen ik het net herlas. Ik had een vechtlustige dag die dag. Uiteindelijk heb ik dus niet 'even' mijn angst een plekje kunnen geven bij m'n therapeute. Ik moet mijn angst, die veel verder terug gaat dan 13 jaar, onder ogen zien en dat brengt me nu dagelijks de meest verdrietige maar ook de meest mooie momenten.
Ik vind het zo bizar hoe het werkt. Ik bedoel: er zit verdriet en pijn in mij. Dat ben ik nu aan het toelaten en aan het voelen. Dat betekent dat ik verdrietig word en ook boos. Maar het betekent ook dat ik begin te voelen, mezelf begin te voelen. Dat ik begin te voelen dat ik besta, dat ik bestaansrecht heb zelfs. Dat heeft weer uitwerking op mijn omgeving, kinderen, man, collega's, de wereld. Dus het feit dat ik dingen aan durf te kijken en aan durf te voelen maakt dat de wereld daadwerkelijk verandert, dat levens om mij heen ook daadwerkelijk veranderen. Tastbaar. Ik weet niet waarom maar ineens dringt dit gegeven zo ontzettend binnen bij mij. Het overspoelt me echt.
Ja die vechtlust viel mij ook op toen ik het net herlas. Ik had een vechtlustige dag die dag. Uiteindelijk heb ik dus niet 'even' mijn angst een plekje kunnen geven bij m'n therapeute. Ik moet mijn angst, die veel verder terug gaat dan 13 jaar, onder ogen zien en dat brengt me nu dagelijks de meest verdrietige maar ook de meest mooie momenten.
Ik vind het zo bizar hoe het werkt. Ik bedoel: er zit verdriet en pijn in mij. Dat ben ik nu aan het toelaten en aan het voelen. Dat betekent dat ik verdrietig word en ook boos. Maar het betekent ook dat ik begin te voelen, mezelf begin te voelen. Dat ik begin te voelen dat ik besta, dat ik bestaansrecht heb zelfs. Dat heeft weer uitwerking op mijn omgeving, kinderen, man, collega's, de wereld. Dus het feit dat ik dingen aan durf te kijken en aan durf te voelen maakt dat de wereld daadwerkelijk verandert, dat levens om mij heen ook daadwerkelijk veranderen. Tastbaar. Ik weet niet waarom maar ineens dringt dit gegeven zo ontzettend binnen bij mij. Het overspoelt me echt.
zaterdag 25 oktober 2008 om 19:32
quote:philomein schreef op 25 oktober 2008 @ 18:26:
En zij was een openbaring voor mij. Zij was helemaal niet bang. Ze was boos, ze was verontwaardigd. Ze was recht voor zijn raap en liet zich niet door hem chanteren. Ze noemde de dingen bij hun naam.
Wat was ik trots op haar, maar ook op mij. Wat heb ik een mooi sterk meisje uit de puinhopen weten te creeeren. Ze had geen idee van mijn angst, geen idee. Samen met haar heb ik een verschrikkelijke ruzie met hem doorstaan waarin ik gedwongen werd op te staan en me sterk te houden en dat heb ik gedaan. Ik heb de acteerprestatie van mijn leven gehouden. Ze heeft gezien dat haar vader kan briezen, kan blazen, kan dreigen, kan schreeuwen en kan gooien. Maar ze heeft ook gezien dat ik bleef, me niet weg liet blazen en haar in bescherming heb genomen.
Dit stukje valt mij met name op.
Wat zijn jullie kanjers.
Jij, dat je daar hebt gestáán. Je dochter beschermde. Ondanks je angst, de angst van vroeger die je ex zo goed wist te triggeren, steeds weer.
Je dochter, die zodanig is grootgebracht dat ze boos en verontwaardigd was, en niet bang. Zo is ze grootgebracht door die krachtige moeder, die nooit (ondanks haar eigen gevoeligheden en verleden met hem, en daarvoor) met een kwaad woord over haar vader heeft gesproken.
Je hebt alle recht van de wereld om ontzettend trots te zijn op jezelf en op haar.
Ik ben vanaf hier trots op jou, moedige vrouw!
(En ik weet ook wat het is om bang te zijn voor mijn ex, ik was ook bang, alleen was het bij ons niet zo extreem, maar toch. Had ook alles met mijn verleden te maken. Ook de keuze voor hem trouwens. Maar ik heb ook de moed bij elkaar geraapt en heb de relatie beëindigd. Alleen de gevolgen waren minder, maar voor mij was het een volwassen daad en ik voelde voor het eerst genoeg zelfrespect om niet langer te blijven.)
En zij was een openbaring voor mij. Zij was helemaal niet bang. Ze was boos, ze was verontwaardigd. Ze was recht voor zijn raap en liet zich niet door hem chanteren. Ze noemde de dingen bij hun naam.
Wat was ik trots op haar, maar ook op mij. Wat heb ik een mooi sterk meisje uit de puinhopen weten te creeeren. Ze had geen idee van mijn angst, geen idee. Samen met haar heb ik een verschrikkelijke ruzie met hem doorstaan waarin ik gedwongen werd op te staan en me sterk te houden en dat heb ik gedaan. Ik heb de acteerprestatie van mijn leven gehouden. Ze heeft gezien dat haar vader kan briezen, kan blazen, kan dreigen, kan schreeuwen en kan gooien. Maar ze heeft ook gezien dat ik bleef, me niet weg liet blazen en haar in bescherming heb genomen.
Dit stukje valt mij met name op.
Wat zijn jullie kanjers.
Jij, dat je daar hebt gestáán. Je dochter beschermde. Ondanks je angst, de angst van vroeger die je ex zo goed wist te triggeren, steeds weer.
Je dochter, die zodanig is grootgebracht dat ze boos en verontwaardigd was, en niet bang. Zo is ze grootgebracht door die krachtige moeder, die nooit (ondanks haar eigen gevoeligheden en verleden met hem, en daarvoor) met een kwaad woord over haar vader heeft gesproken.
Je hebt alle recht van de wereld om ontzettend trots te zijn op jezelf en op haar.
Ik ben vanaf hier trots op jou, moedige vrouw!
(En ik weet ook wat het is om bang te zijn voor mijn ex, ik was ook bang, alleen was het bij ons niet zo extreem, maar toch. Had ook alles met mijn verleden te maken. Ook de keuze voor hem trouwens. Maar ik heb ook de moed bij elkaar geraapt en heb de relatie beëindigd. Alleen de gevolgen waren minder, maar voor mij was het een volwassen daad en ik voelde voor het eerst genoeg zelfrespect om niet langer te blijven.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 oktober 2008 om 19:36
quote:philomein schreef op 25 oktober 2008 @ 18:10:
Misschien niet zo handig van mij om dat zo neer te zetten. Dit is waar jullie allebei tegen aan knallen. Ik wordt er gewoon verdrietig van.
En ook nog even dit: voor mij is het juist goed, dat dingen bespreekbaar zijn, of worden. Ik wil nergens meer voor weglopen, het is zoals het is, ik wil het onder ogen zien. Pas dan kan ik het echt verwerken, of het nu om ex, ouders, of wat dan ook gaat.
Ik heb te lang uit angst mijn mond dichtgehouden. Daar ben ik klaar mee.
Btw: nu je het toch over 'wazen' had; ik schrijf ook mee in 'eert uw vader en moeder', en ben bij 'wazen' eerder ook wel wat actiever geweest, maar ik ben nu duidelijk met andere dingen bezig.
Misschien niet zo handig van mij om dat zo neer te zetten. Dit is waar jullie allebei tegen aan knallen. Ik wordt er gewoon verdrietig van.
En ook nog even dit: voor mij is het juist goed, dat dingen bespreekbaar zijn, of worden. Ik wil nergens meer voor weglopen, het is zoals het is, ik wil het onder ogen zien. Pas dan kan ik het echt verwerken, of het nu om ex, ouders, of wat dan ook gaat.
Ik heb te lang uit angst mijn mond dichtgehouden. Daar ben ik klaar mee.
Btw: nu je het toch over 'wazen' had; ik schrijf ook mee in 'eert uw vader en moeder', en ben bij 'wazen' eerder ook wel wat actiever geweest, maar ik ben nu duidelijk met andere dingen bezig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 oktober 2008 om 20:02
Dames, ik ga me klaarmaken voor een feestje waar ik zo heen moet. Heb niet veel zin, maar na een week rust is het tijd om weer even sociaal te doen. Beetje slap ouwehoeren en even niet moeilijk doen, het wordt vast wel gezellig.
We moeten ook concrete plannen gaan maken voor onze wintersportvakantie. Weer iets om naar uit te kijken, met een paar vriendinnen op vakantie in januari (zegt ze tijdens het laatste weekend van haar vakantie ).
Ik wens jullie een fijne avond!
Oh, en EV, nog een vraag aan jou die me te binnen schiet. Toen we foto's van je bekeken en de foto van je moeder voorbij kwam vroeg je of ik mij kon voorstellen dat dit de moeder is waar jij over vertelt. Alsof je bang bent dat mensen zullen denken dat iemand als zij dat allemaal niet kan doen.
En dat is begrijpelijk als je eigen familie je niet gelooft en mensen je laten vallen.
Klopt het dat je even dacht dat ik je misschien niet zou geloven?
Maar wat ik je wil zeggen is dat als mensen de moeite nemen jou te leren kennen en echt naar je luisteren, ze jou echt zullen geloven. Je ogen zeggen eigenlijk al genoeg, daarin is je eerlijkheid te lezen.
Als mensen dat niet willen zien of niet willen geloven dan is dat hun tekortkoming en niet die van jou.
We moeten ook concrete plannen gaan maken voor onze wintersportvakantie. Weer iets om naar uit te kijken, met een paar vriendinnen op vakantie in januari (zegt ze tijdens het laatste weekend van haar vakantie ).
Ik wens jullie een fijne avond!
Oh, en EV, nog een vraag aan jou die me te binnen schiet. Toen we foto's van je bekeken en de foto van je moeder voorbij kwam vroeg je of ik mij kon voorstellen dat dit de moeder is waar jij over vertelt. Alsof je bang bent dat mensen zullen denken dat iemand als zij dat allemaal niet kan doen.
En dat is begrijpelijk als je eigen familie je niet gelooft en mensen je laten vallen.
Klopt het dat je even dacht dat ik je misschien niet zou geloven?
Maar wat ik je wil zeggen is dat als mensen de moeite nemen jou te leren kennen en echt naar je luisteren, ze jou echt zullen geloven. Je ogen zeggen eigenlijk al genoeg, daarin is je eerlijkheid te lezen.
Als mensen dat niet willen zien of niet willen geloven dan is dat hun tekortkoming en niet die van jou.
zaterdag 25 oktober 2008 om 22:25
Dank voor je lieve reaktie EV... Dat doet toch goed. Verder ben ik in een rare bui. We hebben hier eindelijk een weekend met z'n twee, man en ik. Maar ik heb alleen maar zin om het hele huis in elkaar te stampen. Vraag me af of dit ook hoort bij het los komen van oude dingen of dat ik gewoon een rotbui heb. Nou ja. Ik ga maar even een blokje om, voor ik hem aanvlieg.
Dat vroeg je trouwens eerder of ik tegenkom dat ik anders reageer op mensen: ja dat is zeker zo. Mijn man is hier pineut nummer één van op dit moment. Ik laat maar weinig langsgaan zonder dat ik vraag "hoe bedoel je dat eigenlijk" of "waarom zeg je dat" of "ik vind het echt heel stom hoe je (vul maar in) deed". Dat is lastig want af en toe gedraagt hij zich daardoor als een gewond dier en daar kan ik heel slecht tegen. Dat ik me steeds meer uitspreek maakt best wel duidelijk dat hij het eigenlijk helemaal niet zo doet. En dat maakt me woest...zo ook nu dus.
Saar: hoop dat je een leuk feestje had. Heb ook best zin in een feestje...
Dat vroeg je trouwens eerder of ik tegenkom dat ik anders reageer op mensen: ja dat is zeker zo. Mijn man is hier pineut nummer één van op dit moment. Ik laat maar weinig langsgaan zonder dat ik vraag "hoe bedoel je dat eigenlijk" of "waarom zeg je dat" of "ik vind het echt heel stom hoe je (vul maar in) deed". Dat is lastig want af en toe gedraagt hij zich daardoor als een gewond dier en daar kan ik heel slecht tegen. Dat ik me steeds meer uitspreek maakt best wel duidelijk dat hij het eigenlijk helemaal niet zo doet. En dat maakt me woest...zo ook nu dus.
Saar: hoop dat je een leuk feestje had. Heb ook best zin in een feestje...
zondag 26 oktober 2008 om 10:32
Saartje, hopelijk was het voor jou toch een leuk feestje met even niet moeilijk doen, en Philomein, ik hoop dat je je nu wat beter voelt en toch een beetje met je man van het weekend kunt genieten.
Hier alweer een heel gesprek vanmorgen en EM heeft me verrast door ineens (door een hele woordenbrij van mij) de vinger op de zere plek bij mij te leggen: ze hebben je hart gebroken. Mijn ouders hebben mijn hart gebroken, ja. Nou, dát voelde ik wel, toen hij dat zei..
En ik zag ook meteen waarom ik dus zoveel moeite heb met hem, degene die het dichtstbij is gekomen bij mij, dan ooit iemand eerder. Ik ben doodsbang. Nog steeds verwacht ik 'gepakt' te worden (iets wat niets, maar dan ook niets met hem te maken heeft, want hij heeft nog nooit ook maar enigszins mijn vertrouwen beschaamd). Ik ben echt een nieuw evenwicht aan het zoeken. Ik wil zo graag liefhebben, dat gebroken hart helen.
Dit kwam zo duidelijk vanuit hemzelf, dat ik meteen ook zei dat dit was wat ik wil van hem. Niet zich maar steeds afvragen 'wat hij toch allemaal fout doet' (gewond dier noem jij het, Philomein), maar zichzelf zijn en vertrouwen op wat hij doet en zegt. Enfin, we zijn weer iets dichter bij elkaar gekomen, onder veel tranen van mijn kant (want dit raakte wel iets heel dieps..)
Hier alweer een heel gesprek vanmorgen en EM heeft me verrast door ineens (door een hele woordenbrij van mij) de vinger op de zere plek bij mij te leggen: ze hebben je hart gebroken. Mijn ouders hebben mijn hart gebroken, ja. Nou, dát voelde ik wel, toen hij dat zei..
En ik zag ook meteen waarom ik dus zoveel moeite heb met hem, degene die het dichtstbij is gekomen bij mij, dan ooit iemand eerder. Ik ben doodsbang. Nog steeds verwacht ik 'gepakt' te worden (iets wat niets, maar dan ook niets met hem te maken heeft, want hij heeft nog nooit ook maar enigszins mijn vertrouwen beschaamd). Ik ben echt een nieuw evenwicht aan het zoeken. Ik wil zo graag liefhebben, dat gebroken hart helen.
Dit kwam zo duidelijk vanuit hemzelf, dat ik meteen ook zei dat dit was wat ik wil van hem. Niet zich maar steeds afvragen 'wat hij toch allemaal fout doet' (gewond dier noem jij het, Philomein), maar zichzelf zijn en vertrouwen op wat hij doet en zegt. Enfin, we zijn weer iets dichter bij elkaar gekomen, onder veel tranen van mijn kant (want dit raakte wel iets heel dieps..)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 26 oktober 2008 om 10:51
Goedemorgen.
Feestje was niet veel aan, heb het dus ook niet laat gemaakt.
Laatste dag van mijn vakantie en ik zie er behoorlijk tegenop om morgen weer aan het werk te gaan. Het liefst zou ik gewoon vertrekken nu en ergens ver weg helemaal opnieuw beginnen.
Ik kan me voorstellen dat die opmerking van EM binnenkwam.
Fijn dat jullie weer iets dichterbij elkaar zijn gekomen en dat je uit hebt kunnen spreken wat je van hem wil.
Feestje was niet veel aan, heb het dus ook niet laat gemaakt.
Laatste dag van mijn vakantie en ik zie er behoorlijk tegenop om morgen weer aan het werk te gaan. Het liefst zou ik gewoon vertrekken nu en ergens ver weg helemaal opnieuw beginnen.
Ik kan me voorstellen dat die opmerking van EM binnenkwam.
Fijn dat jullie weer iets dichterbij elkaar zijn gekomen en dat je uit hebt kunnen spreken wat je van hem wil.
zondag 26 oktober 2008 om 10:58
Ha, goedemorgen Saartje!
Ik snap dat je er nu des te meer tegenaan zit te hikken, om morgen weer aan het werk te gaan. Na zo'n vakantie, en alles waar je over aan het denken bent, alles wat zit te borrelen..
Wat ga je vandaag nog doen, iets leuks, plannetjes?
Ik kom nog even terug op je vraag over mijn moeder. Helder van je opgemerkt, trouwens. Ik realiseer me dat ik inderdaad wel bang was dat je me niet zou geloven. En dat heeft niets met jou persoonlijk te maken, maar echt met het feit dat mijn moeder, noch mijn broer en zussen mij lijken te geloven.
Verder heeft niemand aan mijn verhaal getwijfeld of moest ik iets 'bewijzen'. Het zegt dus meer over hun...
En ik vind wat je zegt in dat laatste stukje heel lief
Ik snap dat je er nu des te meer tegenaan zit te hikken, om morgen weer aan het werk te gaan. Na zo'n vakantie, en alles waar je over aan het denken bent, alles wat zit te borrelen..
Wat ga je vandaag nog doen, iets leuks, plannetjes?
Ik kom nog even terug op je vraag over mijn moeder. Helder van je opgemerkt, trouwens. Ik realiseer me dat ik inderdaad wel bang was dat je me niet zou geloven. En dat heeft niets met jou persoonlijk te maken, maar echt met het feit dat mijn moeder, noch mijn broer en zussen mij lijken te geloven.
Verder heeft niemand aan mijn verhaal getwijfeld of moest ik iets 'bewijzen'. Het zegt dus meer over hun...
En ik vind wat je zegt in dat laatste stukje heel lief
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 26 oktober 2008 om 11:10
Geen plannetjes voor vandaag, had geen zin om iets af te spreken. Ziet er somber uit buiten dus dat wordt een dagje binnen, misschien nog een film huren ofzo. En straks krijg ik nog wel even bezoek, vrienden van mijn ouders die iets op komen halen, maar die werk ik hopelijk snel weer de deur uit.
Ik snap wel dat het niets met mij te maken had hoor, maar het viel me gewoon op. Ik begrijp het ook wel, als je door je eigen familie niet gelooft wordt. Maar dat zegt idd meer over hun.
Wat ik zeg in dat laatste stukje meen ik ook echt, de vraag is of jij dat ook kan geloven??
Ik snap wel dat het niets met mij te maken had hoor, maar het viel me gewoon op. Ik begrijp het ook wel, als je door je eigen familie niet gelooft wordt. Maar dat zegt idd meer over hun.
Wat ik zeg in dat laatste stukje meen ik ook echt, de vraag is of jij dat ook kan geloven??
zondag 26 oktober 2008 om 14:24
Jeetje EV dat is fijn dat hij dat benoemde. Dat is zo veel waard, dat hij inderdaad naar jou keek, bevestigde dat je het heel moeilijk hebt en het los van zichzelf kon zien. Kan me voorstellen dat dat binnenkomt.
Een tijd geleden was ik bij een antroposofisch huisarts en hij zei op een gegeven moment tegen me: 'al die jaren angst, wat denk je dat dat met je gedaan heeft, ook lichamelijk. Dat is niet niets.'
Toen brak ik. Gewoon dat iemand tegen mij zegt dat het niet niets is, ipv ik die de wereld probeert te overtuigen dat het allemaal niet niets is.
Tsja mijn boze bui is wel weer wat gaan liggen. Het heeft te maken met boosheid die sowieso los komt. En het heeft te maken met hardop zeggen waar je behoefte aan hebt zonder alvast voor de ander te denken. Daar hebben we hier alletwee wel een beetje moeite mee.
Saartje hoop dat je een fijne laatste vakantie dag aan het hebben bent. Hoe lang was je vrij?
Een tijd geleden was ik bij een antroposofisch huisarts en hij zei op een gegeven moment tegen me: 'al die jaren angst, wat denk je dat dat met je gedaan heeft, ook lichamelijk. Dat is niet niets.'
Toen brak ik. Gewoon dat iemand tegen mij zegt dat het niet niets is, ipv ik die de wereld probeert te overtuigen dat het allemaal niet niets is.
Tsja mijn boze bui is wel weer wat gaan liggen. Het heeft te maken met boosheid die sowieso los komt. En het heeft te maken met hardop zeggen waar je behoefte aan hebt zonder alvast voor de ander te denken. Daar hebben we hier alletwee wel een beetje moeite mee.
Saartje hoop dat je een fijne laatste vakantie dag aan het hebben bent. Hoe lang was je vrij?
