Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zondag 23 november 2008 om 22:34
Ik ben wel trots op je hoor EV! Dus als je baas geen complimentje geeft dan doe ik het wel. Met dit weer in een bus rijden waar je niet aan gewend bent, petje af!
Erg vermoeiend ook om met dit weer zo lang achter het stuur te moeten zitten.
Geef mij dan maar een stel losgeslagen pubers...
Philomein, fijn dat het allemaal wel lekker gaat. En klinkt als een leuk feestje, de volgende dag is het alleen niet altijd zo leuk
En wat goed dat je een schoenenbon hebt gewonnen, daar kan je zeker leuke laarzen voor kopen!
Morgen gesprek met leidinggevende, hoop dat hij wat meer weet over die andere plek. Al zie ik het somber in omdat er meer mensen vertrekken.
Erg vermoeiend ook om met dit weer zo lang achter het stuur te moeten zitten.
Geef mij dan maar een stel losgeslagen pubers...
Philomein, fijn dat het allemaal wel lekker gaat. En klinkt als een leuk feestje, de volgende dag is het alleen niet altijd zo leuk
En wat goed dat je een schoenenbon hebt gewonnen, daar kan je zeker leuke laarzen voor kopen!
Morgen gesprek met leidinggevende, hoop dat hij wat meer weet over die andere plek. Al zie ik het somber in omdat er meer mensen vertrekken.
maandag 24 november 2008 om 07:03
Succes met je gesprek, Saartje, ik ben benieuwd naar de afloop. Dank je voor je compliment. Ik zou denken dat het toch een kleine moeite zou zijn voor een baas om eventjes iets te zeggen, maar hij was druk bezig toen ik terugkwam (en het is een man he, die kunnen maar 1 ding tegelijk, dat zie ik hier thuis ook). Nou ja, dadelijk weer op pad. Hoop dat het meevalt. Nu wel met de gewone wagen.
(Wat me ook dwarszit, is weer iets over verschil in uren, uren die ik heb genoteerd, en uren die leuke bazin weer heeft gecorrigeerd. Moet ik ook weer achteraan.. jakkes.)
Goedemorgen allemaal, trouwens. Fijne dag!
(Wat me ook dwarszit, is weer iets over verschil in uren, uren die ik heb genoteerd, en uren die leuke bazin weer heeft gecorrigeerd. Moet ik ook weer achteraan.. jakkes.)
Goedemorgen allemaal, trouwens. Fijne dag!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 24 november 2008 om 09:54
Goedemorgen!
Hoop voor je dat het een beetje te doen is op de weg.
Hier ligt nu echt een flink pak sneeuw en het sneeuwt nog steeds licht.
Dat wordt sneeuwballen gooien vandaag
Balen van die uren EV, maar wel achteraan gaan, want het zal vast niet in jouw voordeel zijn dat verschil.
Claire, hoe is het met jou? Goed weekend gehad?
Hoop voor je dat het een beetje te doen is op de weg.
Hier ligt nu echt een flink pak sneeuw en het sneeuwt nog steeds licht.
Dat wordt sneeuwballen gooien vandaag
Balen van die uren EV, maar wel achteraan gaan, want het zal vast niet in jouw voordeel zijn dat verschil.
Claire, hoe is het met jou? Goed weekend gehad?
maandag 24 november 2008 om 11:28
Het begint nu weer te sneeuwen. Dikke vlokken!
Vanmorgen was het goed te doen, weg was vrij schoon.
Straks weer terug en moed verzamelen om die uren aan te kaarten. Nee, het is zeker niet in mijn voordeel, maar in hun voordeel, zoals alles. Ik had net een collega mee hier gevraagd voor koffie (de vrouw die samen met mij op cursus is geweest, we zijn tegelijk begonnen bij het bedrijf), en ook zij had heel veel te klagen; dus we hebben samen zitten klagen. Of moet ik het afreageren noemen? Het zit behoorlijk hoog bij ons beiden, dat is duidelijk. We tellen de maanden af tot april (einde contract).
Sneeuwballen heb ik trouwens gisteren al tegen mijn bus gehad, nou, dat ging flink hard. Het waren geen kleine kinderen die gooiden.. ik vond het zelfs een beetje bedreigend, zo'n bombardement wat op me af kwam.
Vanmorgen was het goed te doen, weg was vrij schoon.
Straks weer terug en moed verzamelen om die uren aan te kaarten. Nee, het is zeker niet in mijn voordeel, maar in hun voordeel, zoals alles. Ik had net een collega mee hier gevraagd voor koffie (de vrouw die samen met mij op cursus is geweest, we zijn tegelijk begonnen bij het bedrijf), en ook zij had heel veel te klagen; dus we hebben samen zitten klagen. Of moet ik het afreageren noemen? Het zit behoorlijk hoog bij ons beiden, dat is duidelijk. We tellen de maanden af tot april (einde contract).
Sneeuwballen heb ik trouwens gisteren al tegen mijn bus gehad, nou, dat ging flink hard. Het waren geen kleine kinderen die gooiden.. ik vond het zelfs een beetje bedreigend, zo'n bombardement wat op me af kwam.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 24 november 2008 om 11:37
Lekker om even samen te kunnen klagen.
Maar wel jammer dat je zoveel dingen hoog zitten (en jou dus niet alleen). Ze moeten eens wat beter nadenken over hoe ze met hun personeel omgaan, voordat ze geen personeel meer hebben.
Ik ben heel benieuwd naar het gesprek zo, hoop dat ik iig wat meer duidelijkheid krijg.
Maar wel jammer dat je zoveel dingen hoog zitten (en jou dus niet alleen). Ze moeten eens wat beter nadenken over hoe ze met hun personeel omgaan, voordat ze geen personeel meer hebben.
Ik ben heel benieuwd naar het gesprek zo, hoop dat ik iig wat meer duidelijkheid krijg.
maandag 24 november 2008 om 12:01
Hey lieve mensen!
Allebei dan sterkte met het aankaarten van jullie ongenoegen. En dat jullie beide wat meer duidelijkheid krijgen.
Met mij gaat het redelijk.....Ik ben het weekend niet thuis geweest...even eruit. Dat is wel erg fijn. Ben naar mijn mams gegaan, ik heb (nadat vriendin niet kwam, ze kon helaas niet) mijn spullen en poezebeest meegenomen, want ik wilde echt even niet alleen zijn. We zitten allebei te wachten...ik op therapie. Mijn moeder op haar eigen plekje....ze heeft een woning gekocht maar kan er nog niet in. ( Ze is pas gescheiden). Ik ga straks haar (tijdelijke) huisje gezellig maken, heb ik echt even zin in en dat verdient ze gewoon. Kan ik weer eens lekker creatief gaan doen!!
Als je de weg op moet is het minder natuurlijk maar ik vind de sneeuw wel heel erg leuk!! Mooie witte wereld
Philomein gefeliciteerd!!! Ik zou ook wel eens weer wat willen winnen...ik ga de volgende keer ook maar eens meedoen.
Liefs (f)
Allebei dan sterkte met het aankaarten van jullie ongenoegen. En dat jullie beide wat meer duidelijkheid krijgen.
Met mij gaat het redelijk.....Ik ben het weekend niet thuis geweest...even eruit. Dat is wel erg fijn. Ben naar mijn mams gegaan, ik heb (nadat vriendin niet kwam, ze kon helaas niet) mijn spullen en poezebeest meegenomen, want ik wilde echt even niet alleen zijn. We zitten allebei te wachten...ik op therapie. Mijn moeder op haar eigen plekje....ze heeft een woning gekocht maar kan er nog niet in. ( Ze is pas gescheiden). Ik ga straks haar (tijdelijke) huisje gezellig maken, heb ik echt even zin in en dat verdient ze gewoon. Kan ik weer eens lekker creatief gaan doen!!
Als je de weg op moet is het minder natuurlijk maar ik vind de sneeuw wel heel erg leuk!! Mooie witte wereld
Philomein gefeliciteerd!!! Ik zou ook wel eens weer wat willen winnen...ik ga de volgende keer ook maar eens meedoen.
Liefs (f)
maandag 24 november 2008 om 23:57
Mag duidelijk zijn dat ik wel eens in een beter humeur thuis ben gekomen van mijn werk
EV, las ergens anders dat het vandaag niet gelukt was ze op het werk aan te spreken over je uren.
Laat je daardoor niet uit het veld slaan, misschien lukt het morgen of een andere dag. En je kan het, denk maar eens terug aan het gesprek dat je toen met haar hebt gehad.
EV, las ergens anders dat het vandaag niet gelukt was ze op het werk aan te spreken over je uren.
Laat je daardoor niet uit het veld slaan, misschien lukt het morgen of een andere dag. En je kan het, denk maar eens terug aan het gesprek dat je toen met haar hebt gehad.
dinsdag 25 november 2008 om 11:01
Saartje, vervelend voor je!
En dan ook nog eens die 'gezellige' dienst... wat rot.
Hoe gaat het vandaag met je?
Hoe gaat het met jou, Claire, en met jou, Philomein?
Ik heb uitgebreid alles besproken met EM gisteravond, wat ik zou zeggen, wat zij zegt, wat ik vind van hoe zij bezig zijn enzovoort; dan weet ik het wel te zeggen.
Maar dan sta ik voor haar, die lange imponerende vrouw. Eh, eh.. 'er is een verschil in de uren, waar zit 'm dat in?'
Ze maakte een kopietje van mijn loonspecificatie en zal er donderdag op terugkomen. Want de eerdere maanden was het toch allemaal wel goed ingevuld.
Duhhhh...
Voor EM zou het trouwens helemaal geen probleem zijn, die maakt zich echt niet druk over zulke confrontaties. Terwijl ik er dus buikpijn en trillende benen van krijg. Hij zou wel weten wat hij moest zeggen, en bij mij ontstaat er bijna zoiets als een black-out. Hij kan zich dus ook niet echt voorstellen hoe ik me dan voel. Fijn voor hem, maar ik zit er maar mee!
En dan ook nog eens die 'gezellige' dienst... wat rot.
Hoe gaat het vandaag met je?
Hoe gaat het met jou, Claire, en met jou, Philomein?
Ik heb uitgebreid alles besproken met EM gisteravond, wat ik zou zeggen, wat zij zegt, wat ik vind van hoe zij bezig zijn enzovoort; dan weet ik het wel te zeggen.
Maar dan sta ik voor haar, die lange imponerende vrouw. Eh, eh.. 'er is een verschil in de uren, waar zit 'm dat in?'
Ze maakte een kopietje van mijn loonspecificatie en zal er donderdag op terugkomen. Want de eerdere maanden was het toch allemaal wel goed ingevuld.
Duhhhh...
Voor EM zou het trouwens helemaal geen probleem zijn, die maakt zich echt niet druk over zulke confrontaties. Terwijl ik er dus buikpijn en trillende benen van krijg. Hij zou wel weten wat hij moest zeggen, en bij mij ontstaat er bijna zoiets als een black-out. Hij kan zich dus ook niet echt voorstellen hoe ik me dan voel. Fijn voor hem, maar ik zit er maar mee!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 november 2008 om 11:43
Je hebt er wat van gezegd, dat is toch goed.
Ben wel benieuwd of ze er uit zichzelf op terug zal komen.
Gaat wel goed met me eigenlijk. Jammer dat het zo loopt op het werk, maar ik heb geen haast om iets anders te vinden hoor. Gewoon rustig rondkijken wat me echt leuk lijkt en niet te snel iets anders willen vinden. Ik hoef er ook niet geheimzinnig over te doen tegenover leidinggevende, die weet nu hoe het ervoor staat. Hij geeft aan blij met me te zijn en mij graag te willen houden, maar heeft ook begrip voor mijn keuzes.
En de afgelopen weken ga ik niet meer met een pijn in de buik gevoel naar het werk. Voel me alsof er een last van mijn schouders is gevallen ofzo.
De sfeer is wel slecht op de groep, maar ik voel me zelf wel stevig in mijn schoenen staan.
Ben wel benieuwd of ze er uit zichzelf op terug zal komen.
Gaat wel goed met me eigenlijk. Jammer dat het zo loopt op het werk, maar ik heb geen haast om iets anders te vinden hoor. Gewoon rustig rondkijken wat me echt leuk lijkt en niet te snel iets anders willen vinden. Ik hoef er ook niet geheimzinnig over te doen tegenover leidinggevende, die weet nu hoe het ervoor staat. Hij geeft aan blij met me te zijn en mij graag te willen houden, maar heeft ook begrip voor mijn keuzes.
En de afgelopen weken ga ik niet meer met een pijn in de buik gevoel naar het werk. Voel me alsof er een last van mijn schouders is gevallen ofzo.
De sfeer is wel slecht op de groep, maar ik voel me zelf wel stevig in mijn schoenen staan.
dinsdag 25 november 2008 om 16:57
Net de psych gemaild en vertelt dat ik niet verder wil bij hem. Kort uitgelegd dat ik een raar gevoel over had gehouden aan laatste afspraak, dat ik niet eerlijk ben geweest en geen veiligheid bij hem ervaar.
En ook besloten voorlopig even niets anders te willen. Misschien later, maar ik wil het eerst weer zelf proberen.
Of het verstandig is of niet daar kom ik vanzelf wel achter.
Nu voel ik me vooral een opstandige puber die er geen zin in heeft en het dus ook gewoon niet doet.
(en tegelijkertijd is die puber ook onzeker en duikt ze weg voor de reacties die misschien gaan komen hier)
En ook besloten voorlopig even niets anders te willen. Misschien later, maar ik wil het eerst weer zelf proberen.
Of het verstandig is of niet daar kom ik vanzelf wel achter.
Nu voel ik me vooral een opstandige puber die er geen zin in heeft en het dus ook gewoon niet doet.
(en tegelijkertijd is die puber ook onzeker en duikt ze weg voor de reacties die misschien gaan komen hier)
dinsdag 25 november 2008 om 19:47
Dat is in ieder geval hartstikke fijn, dat je je zo stevig in je schoenen voelt staan op je werk, ondanks alle omstandigheden. Krachtige vrouw die je bent! (Dit is een compliment.)
En het gevoel dat er een last van je schouders af is gevallen, heeft dat te maken met dingen uitgesproken te hebben daar? Met het begrip van je leidinggevende? Gevoel gewaardeerd te worden (heerlijk trouwens!)?
Rustig aan rondkijken, dat is wat ik ook aan het doen ben. En als ik kijk naar de genietmomenten die er toch ook wel zijn in mijn werk (vrijheid-gevoel in de auto, muziekje erbij, lekker rondrijden, soms relaxte gesprekjes met mensen), kan ik me ook zomaar voorstellen dat ik misschien toch iets 'erbij' zou willen, maar dan in de vorm van eigen praktijk. Heb op internet bij het NHA een cursus voor life-coach gezien, begeleiden van mensen, eigen praktijk beginnen; zoiets lijkt me wel wat. Ik kan trouwens ook nog steeds een (wat zeg ik? drie!) gesprek(ken) hebben met mijn reïntegratiecoach.
En het gevoel dat er een last van je schouders af is gevallen, heeft dat te maken met dingen uitgesproken te hebben daar? Met het begrip van je leidinggevende? Gevoel gewaardeerd te worden (heerlijk trouwens!)?
Rustig aan rondkijken, dat is wat ik ook aan het doen ben. En als ik kijk naar de genietmomenten die er toch ook wel zijn in mijn werk (vrijheid-gevoel in de auto, muziekje erbij, lekker rondrijden, soms relaxte gesprekjes met mensen), kan ik me ook zomaar voorstellen dat ik misschien toch iets 'erbij' zou willen, maar dan in de vorm van eigen praktijk. Heb op internet bij het NHA een cursus voor life-coach gezien, begeleiden van mensen, eigen praktijk beginnen; zoiets lijkt me wel wat. Ik kan trouwens ook nog steeds een (wat zeg ik? drie!) gesprek(ken) hebben met mijn reïntegratiecoach.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 november 2008 om 19:50
quote:saartje1980 schreef op 25 november 2008 @ 16:57:
(en tegelijkertijd is die puber ook onzeker en duikt ze weg voor de reacties die misschien gaan komen hier)
Waar ben je bang voor?
Hoe jij het voelt, hoe jij het beslist, is altijd goed, want het gaat om jouw leven, en jij alleen kunt voelen of iets nodig is voor jou of niet. Hoe voelt het om de knoop doorgehakt te hebben?
Trouwens, hebben die echte pubers dat ook? Dat ze zich wel degelijk iets aantrekken van hoe anderen reageren, ook al doen ze zich nog zo stoer voor?.. maakt het ze iets uit?
(en tegelijkertijd is die puber ook onzeker en duikt ze weg voor de reacties die misschien gaan komen hier)
Waar ben je bang voor?
Hoe jij het voelt, hoe jij het beslist, is altijd goed, want het gaat om jouw leven, en jij alleen kunt voelen of iets nodig is voor jou of niet. Hoe voelt het om de knoop doorgehakt te hebben?
Trouwens, hebben die echte pubers dat ook? Dat ze zich wel degelijk iets aantrekken van hoe anderen reageren, ook al doen ze zich nog zo stoer voor?.. maakt het ze iets uit?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 november 2008 om 20:49
Het gevoel van dat er een last van mijn schouders af lijkt te zijn heeft denk ik meer te maken met de knoop doorgehakt te hebben wbt therapie.
Voelt goed dus, die beslissing.
Ook al reactie gekregen van psych, die waardeert mijn eerlijkheid en zegt ook dat ik moet kijken naar wat ík nodig heb. Als ik doorverwezen wil worden naar een andere, vrouwelijke psych binnen die praktijk dan zal hij dat doen. Ook als dat pas over langere tijd is en ik mag hem altijd mailen.
Waar ik bang voor ben?
Bang 'afgerekend' te worden op deze beslissing, dat jullie het dom vinden, mij zwak vinden. Dat soort dingen
Maar een puber denkt dat soort dingen en spreekt het natuurlijk niet uit
Het maakt pubers juist wel wat uit wat anderen van ze denken. Hoe harder ze roepen dat ze schijt hebben aan alles en iedereen, hoe meer het ze juist wel wat kan schelen.
Ze verbloemen hun onzekerheid vaak met een grote bek, terwijl ze meestal op zoek zijn naar bevestiging.
Het is vaak ook testen van anderen, kijken of ze nog leuk gevonden worden ondanks al hun gekke acties.
(en dit zeg ik zowel uit eigen ervaring als uit werkervaring)
Klinkt alsof jij ook al wat meer vorm begint te geven (al is het dan misschien alleen nog in je hoofd) aan wat je wilt gaan doen qua werk. Leuk!
Voelt goed dus, die beslissing.
Ook al reactie gekregen van psych, die waardeert mijn eerlijkheid en zegt ook dat ik moet kijken naar wat ík nodig heb. Als ik doorverwezen wil worden naar een andere, vrouwelijke psych binnen die praktijk dan zal hij dat doen. Ook als dat pas over langere tijd is en ik mag hem altijd mailen.
Waar ik bang voor ben?
Bang 'afgerekend' te worden op deze beslissing, dat jullie het dom vinden, mij zwak vinden. Dat soort dingen
Maar een puber denkt dat soort dingen en spreekt het natuurlijk niet uit
Het maakt pubers juist wel wat uit wat anderen van ze denken. Hoe harder ze roepen dat ze schijt hebben aan alles en iedereen, hoe meer het ze juist wel wat kan schelen.
Ze verbloemen hun onzekerheid vaak met een grote bek, terwijl ze meestal op zoek zijn naar bevestiging.
Het is vaak ook testen van anderen, kijken of ze nog leuk gevonden worden ondanks al hun gekke acties.
(en dit zeg ik zowel uit eigen ervaring als uit werkervaring)
Klinkt alsof jij ook al wat meer vorm begint te geven (al is het dan misschien alleen nog in je hoofd) aan wat je wilt gaan doen qua werk. Leuk!
dinsdag 25 november 2008 om 21:38
Hai meiden, ik wil even inhaken op jullie gesprek over pubers en wat Saar net verteld:
"...Het maakt pubers juist wel wat uit wat anderen van ze denken. Hoe harder ze roepen dat ze schijt hebben aan alles en iedereen, hoe meer het ze juist wel wat kan schelen
Ze verbloemen hun onzekerheid vaak met een grote bek, terwijl ze meestal op zoek zijn naar bevestiging.
Het is vaak ook testen van anderen, kijken of ze nog leuk gevonden worden ondanks al hun gekke acties..."
Weet je, ik herken dit heel erg in mijn ex. Maar wat ik dus zo moeilijk vind is om dat gedrag niet te snappen en te tolereren en goed te praten. Ik merk dat ik heel ver, te ver, ga in het proberen te begrijpen en dat ik mezelf dan helemaal kwijt raak. Dan ga ik twijfelen aan mijn eigen houding en aan mijn eigen stugheid van nu. Met die stugheid bedoel ik dat ik nu niet inga op zijn geroep en geschreeuw om aandacht.
Mijn idee is namelijk dat hij zo niet weet hoe hij met liefde om moet gaan, nooit geleerd en er al vroeg uit geramd, dat hij gehandicapt is op emotioneel gebied. Dat vind ik zielig en ik zie hoe het gekomen is. Dus ga ik heel ver in het goed praten van zijn onvermogen om met woorden dingen op te lossen. Zelfs zo ver dat ik het goed kan praten, als ik wil, dat hij mij bedreigd. Sterker nog het kost mij meer moeite om te voelen dat hij GEEN recht heeft om mij te bedreigen.
Hoe zit dat dan? Natuurlijk is hij een volwassen man en kan ik hem niet geven wat hij nooit gekregen heeft. Maar ik zie zijn onvermogen en dat vind ik zo verschrikkelijk pijnlijk soms.
Pfoe ik vind het moeilijk. Ook om er met mijn dochter over te praten. Voor mij zijn er zoveel kanten en gevoelens bij elkaar gekoppeld als het om haar vader gaat dat ik het er bijna niet over durf te hebben met haar. Aan de ene kant bang om slecht te praten over hem, aan de andere kant bang om hem goed te praten tegenover haar.
Nou ja dat dacht ik allemaal toen ik jullie puber conversatie las.
Vinden jullie het trouwens vervelend dat ik hier schrijf over het gedoe met mijn ex? Het hoort misschien meer op een ander topic maar ik voel me hier veilig en vertrouwd...vandaar.
"...Het maakt pubers juist wel wat uit wat anderen van ze denken. Hoe harder ze roepen dat ze schijt hebben aan alles en iedereen, hoe meer het ze juist wel wat kan schelen
Ze verbloemen hun onzekerheid vaak met een grote bek, terwijl ze meestal op zoek zijn naar bevestiging.
Het is vaak ook testen van anderen, kijken of ze nog leuk gevonden worden ondanks al hun gekke acties..."
Weet je, ik herken dit heel erg in mijn ex. Maar wat ik dus zo moeilijk vind is om dat gedrag niet te snappen en te tolereren en goed te praten. Ik merk dat ik heel ver, te ver, ga in het proberen te begrijpen en dat ik mezelf dan helemaal kwijt raak. Dan ga ik twijfelen aan mijn eigen houding en aan mijn eigen stugheid van nu. Met die stugheid bedoel ik dat ik nu niet inga op zijn geroep en geschreeuw om aandacht.
Mijn idee is namelijk dat hij zo niet weet hoe hij met liefde om moet gaan, nooit geleerd en er al vroeg uit geramd, dat hij gehandicapt is op emotioneel gebied. Dat vind ik zielig en ik zie hoe het gekomen is. Dus ga ik heel ver in het goed praten van zijn onvermogen om met woorden dingen op te lossen. Zelfs zo ver dat ik het goed kan praten, als ik wil, dat hij mij bedreigd. Sterker nog het kost mij meer moeite om te voelen dat hij GEEN recht heeft om mij te bedreigen.
Hoe zit dat dan? Natuurlijk is hij een volwassen man en kan ik hem niet geven wat hij nooit gekregen heeft. Maar ik zie zijn onvermogen en dat vind ik zo verschrikkelijk pijnlijk soms.
Pfoe ik vind het moeilijk. Ook om er met mijn dochter over te praten. Voor mij zijn er zoveel kanten en gevoelens bij elkaar gekoppeld als het om haar vader gaat dat ik het er bijna niet over durf te hebben met haar. Aan de ene kant bang om slecht te praten over hem, aan de andere kant bang om hem goed te praten tegenover haar.
Nou ja dat dacht ik allemaal toen ik jullie puber conversatie las.
Vinden jullie het trouwens vervelend dat ik hier schrijf over het gedoe met mijn ex? Het hoort misschien meer op een ander topic maar ik voel me hier veilig en vertrouwd...vandaar.
dinsdag 25 november 2008 om 23:08
Ik zal even voor mezelf spreken, maar tuurlijk vind ik het niet vervelend als je hier over je ex schrijft Philomein
We schrijven hier allemaal over van alles en nog wat, wat ons maar bezig houdt. Dus wat je ook schrijft, het is goed.
En ik zat er nog wat over na te denken nadat ik dit stukje over pubers had geschreven. Ik schets natuurlijk een algemeen beeld. Want dit gedrag kan inderdaad blijvend zijn en dan gaat het verder dan gewoon pubergedrag.
Vind het dan ook niet zo gek wat jij schrijft over je ex en het gevoel dat het bij jou oproept, het dubbele gevoel ook.
Zonder nu meteen labeltjes te gaan plakken, in het geval van een stoornis kan het zo zijn dat dit soort gedrag blijvend is.
En het is inderdaad vaak onmacht, ik geloof dat agressie over het algemeen voortkomt uit onmacht.
Niet weten hoe anders om te gaan met gevoelens, hoe dat te uiten.
Wat jij zegt over je ex, het dubbele gevoel, herken ik in mijn werk.
Dat is natuurlijk niet te vergelijken, omdat het mijn werk is en de contacten natuurlijk heel anders zijn, die betrokkenheid er niet is op die manier. Maar wat jij doet, het willen verklaren en begrijpen, dat doe ik ook.
Bijvoorbeeld die jongen die mij gister zo bedreigde. Een enorm agressieve jongen is dat, gebruikt veel geweld. Dat maakt me soms heel kwaad, maar ik kan het ook verklaren vanuit zijn achtergrond, zijn problematiek. En dat maakt dat ik het een enorm rotjoch, maar ook een heel trieste jongen vind.
Maar jij bent geen hulpverlener en niet verantwoordelijk voor hem. Uiteindelijk is het een volwassen man, die zelf verantwoordelijk is voor zijn gedrag. En dat gedrag is misschien te verklaren, maar een verklaring praat het niet goed.
Als puber kan je de consequenties van je gedrag misschien niet altijd overzien, maar een volwassene kan dat (over het algemeen) wel. En zijn gedrag hoef je dus zeker niet te tolereren.
Ik zou het er niet teveel met je dochter over hebben, in ieder geval niet teveel vanuit jezelf, jouw dubbele gevoelens t.o.v. hem. Je kan je dochter misschien wel vragen hoe zij het gedrag van haar vader ziet, of zij bezig is met verklaringen zoeken voor zijn gedrag. En het er dan vanuit haar mening over hebben.
We schrijven hier allemaal over van alles en nog wat, wat ons maar bezig houdt. Dus wat je ook schrijft, het is goed.
En ik zat er nog wat over na te denken nadat ik dit stukje over pubers had geschreven. Ik schets natuurlijk een algemeen beeld. Want dit gedrag kan inderdaad blijvend zijn en dan gaat het verder dan gewoon pubergedrag.
Vind het dan ook niet zo gek wat jij schrijft over je ex en het gevoel dat het bij jou oproept, het dubbele gevoel ook.
Zonder nu meteen labeltjes te gaan plakken, in het geval van een stoornis kan het zo zijn dat dit soort gedrag blijvend is.
En het is inderdaad vaak onmacht, ik geloof dat agressie over het algemeen voortkomt uit onmacht.
Niet weten hoe anders om te gaan met gevoelens, hoe dat te uiten.
Wat jij zegt over je ex, het dubbele gevoel, herken ik in mijn werk.
Dat is natuurlijk niet te vergelijken, omdat het mijn werk is en de contacten natuurlijk heel anders zijn, die betrokkenheid er niet is op die manier. Maar wat jij doet, het willen verklaren en begrijpen, dat doe ik ook.
Bijvoorbeeld die jongen die mij gister zo bedreigde. Een enorm agressieve jongen is dat, gebruikt veel geweld. Dat maakt me soms heel kwaad, maar ik kan het ook verklaren vanuit zijn achtergrond, zijn problematiek. En dat maakt dat ik het een enorm rotjoch, maar ook een heel trieste jongen vind.
Maar jij bent geen hulpverlener en niet verantwoordelijk voor hem. Uiteindelijk is het een volwassen man, die zelf verantwoordelijk is voor zijn gedrag. En dat gedrag is misschien te verklaren, maar een verklaring praat het niet goed.
Als puber kan je de consequenties van je gedrag misschien niet altijd overzien, maar een volwassene kan dat (over het algemeen) wel. En zijn gedrag hoef je dus zeker niet te tolereren.
Ik zou het er niet teveel met je dochter over hebben, in ieder geval niet teveel vanuit jezelf, jouw dubbele gevoelens t.o.v. hem. Je kan je dochter misschien wel vragen hoe zij het gedrag van haar vader ziet, of zij bezig is met verklaringen zoeken voor zijn gedrag. En het er dan vanuit haar mening over hebben.
woensdag 26 november 2008 om 11:36
Hai Saar, dank voor je uitgebreide reaktie. Ik neem aan dat je in je opleiding geleerd hebt om te gaan met agressief gedrag van clienten? Lijkt me best heftig, ik krijg het warm als ik lees dat je bedreigd wordt. Maar goed het is waarschijnlijk wat anders als er daadwerkelijk een puber tegenover je staat en niet een uit de kluiten gewassen vechtmachine. Toch denk ik dat ik best heel wat zou kunnen leren van hoe je omgaat met je pubers.
Ik heb gister een heel gesprek met mijn dochter over de situatie gehad. Ze praat er niet graag over, liefst helemaal niet. Maar toen er een foto van haar vader langskwam zag ik dat haar gezicht vertrok en ik heb haar toen min of meer 'gedwongen' het er toch over te hebben met mij. In eerste instantie is ze denk ik bang dat ik weer zal proberen een herstel tussen hen te forceren, zoals ik de vorige keer gedaan heb. Ik heb haar heel duidelijk gemaakt dat ik dat niet van plan ben dit keer en dat ze zich vrij kan voelen om haar gevoel te uiten zonder dat ik er een conclusie of actie aan verbind. Het kwam moeilijk op gang het gesprek maar uiteindelijk hebben we het gehad over hoe zij er tegen aan kijkt. Ze is boos en verontwaardigd, ze vindt dat hij alles zo draait dat niets aan hem ligt, maar alles aan haar. (Dat doet hij inderdaad).
Wat ik moeilijk vind is om haar te steunen en toch niet haar vader af te vallen. Ik wil niet dat ze door mij of Philoman in een sfeer terecht komt van 'je vader is stom'. Maar ja ik kan ook een aantal dingen echt niet recht praten.
Verschrikkelijk lastig.
Ik denk altijd dat praten over dingen heel belangrijk is. Zij praat er liever niet over. Moet ik haar laten of moet ik het toch een beetje forceren af en toe, ik weet het niet. Het voelt wel goed dat we het er gister best lang over gehad hebben, voor haar ook denk ik. Het brengt ons dichter bij elkaar want hoe vreemd ook, de situatie brengt afstand tussen mij en haar. En dat maakt me heel verdrietig. Ik voel soms een gekke boosheid naar haar toe en dat wil ik niet. Nou ik hou op want de tranen beginnen te komen en ik zit op mijn werk...
Claire en EV: dikke knuf
Ik heb gister een heel gesprek met mijn dochter over de situatie gehad. Ze praat er niet graag over, liefst helemaal niet. Maar toen er een foto van haar vader langskwam zag ik dat haar gezicht vertrok en ik heb haar toen min of meer 'gedwongen' het er toch over te hebben met mij. In eerste instantie is ze denk ik bang dat ik weer zal proberen een herstel tussen hen te forceren, zoals ik de vorige keer gedaan heb. Ik heb haar heel duidelijk gemaakt dat ik dat niet van plan ben dit keer en dat ze zich vrij kan voelen om haar gevoel te uiten zonder dat ik er een conclusie of actie aan verbind. Het kwam moeilijk op gang het gesprek maar uiteindelijk hebben we het gehad over hoe zij er tegen aan kijkt. Ze is boos en verontwaardigd, ze vindt dat hij alles zo draait dat niets aan hem ligt, maar alles aan haar. (Dat doet hij inderdaad).
Wat ik moeilijk vind is om haar te steunen en toch niet haar vader af te vallen. Ik wil niet dat ze door mij of Philoman in een sfeer terecht komt van 'je vader is stom'. Maar ja ik kan ook een aantal dingen echt niet recht praten.
Verschrikkelijk lastig.
Ik denk altijd dat praten over dingen heel belangrijk is. Zij praat er liever niet over. Moet ik haar laten of moet ik het toch een beetje forceren af en toe, ik weet het niet. Het voelt wel goed dat we het er gister best lang over gehad hebben, voor haar ook denk ik. Het brengt ons dichter bij elkaar want hoe vreemd ook, de situatie brengt afstand tussen mij en haar. En dat maakt me heel verdrietig. Ik voel soms een gekke boosheid naar haar toe en dat wil ik niet. Nou ik hou op want de tranen beginnen te komen en ik zit op mijn werk...
Claire en EV: dikke knuf
woensdag 26 november 2008 om 12:02
Ik begrijp dat je praten met je dochter heel belangrijk vindt, maar ik zou het niet te veel gaan forceren. Ik denk dat zij heel goed aanvoelt dat het voor jou ook lastig is om erover te praten.
En ze zal er vast wel met een vriendin ofzo over praten.
Je kan haar wel uitleggen dat je het lastig vindt, omdat je haar vader niet helemaal af wilt vallen, ook al keur je zijn gedrag niet goed. Voor haar is het denk ik het belangrijkst om te weten dat je haar steunt, als ze haar vader niet wil zien, maar ook als ze over een tijdje misschien weer wel contact wil met hem.
Jouw dochter mag in haar handen knijpen met een moeder als jij en ik denk dat zij dat ook wel ziet
En ze zal er vast wel met een vriendin ofzo over praten.
Je kan haar wel uitleggen dat je het lastig vindt, omdat je haar vader niet helemaal af wilt vallen, ook al keur je zijn gedrag niet goed. Voor haar is het denk ik het belangrijkst om te weten dat je haar steunt, als ze haar vader niet wil zien, maar ook als ze over een tijdje misschien weer wel contact wil met hem.
Jouw dochter mag in haar handen knijpen met een moeder als jij en ik denk dat zij dat ook wel ziet
woensdag 26 november 2008 om 18:19
quote:philomein schreef op 25 november 2008 @ 21:38:
"...Het maakt pubers juist wel wat uit wat anderen van ze denken. Hoe harder ze roepen dat ze schijt hebben aan alles en iedereen, hoe meer het ze juist wel wat kan schelen
Ze verbloemen hun onzekerheid vaak met een grote bek, terwijl ze meestal op zoek zijn naar bevestiging.
Het is vaak ook testen van anderen, kijken of ze nog leuk gevonden worden ondanks al hun gekke acties..."
Ha, schijt aan alles, dat is de uitdrukking die ik het meest hoor in de taxi van die pubers, tenminste voornamelijk van meisje17.
En volgens haar is dat bij jongen14 al begonnen toen hij 5 was.
Ik realiseer me dat ik zelf ook mensen test. Kijken of ze me nog mogen, als ik heftige dingen vertel. Zoiets. Kijken of ik ze kan vertrouwen, hoe ver ik ze kan vertrouwen, of ik ze nog steeds kan vertrouwen.
Philomein, schrijf gerust over alles wat jou bezighoudt. Ik denk wel dat het goed is dat je met je dochter hebt gepraat, je voelt zelf ook dat er minder afstand tussen jullie is nadat je dat had gedaan. Denk wel dat het woorden wegen is voor jezelf, om al die emoties van jezelf 'erbuiten' te houden. Zij is ook loyaal naar haar vader toe, het is haar vader, ondanks alles.
Maar hee, ik zou bijna jaloers worden op een dochter die ik niet eens ken, vanwege haar moeder die zoveel moeite doet om te praten over wat beiden bezighoudt. Even een kleine persoonlijke projectie. Dus ik ben het met Saartje eens, dat zij in haar handen mag knijpen met zo'n moeder. Zo!
"...Het maakt pubers juist wel wat uit wat anderen van ze denken. Hoe harder ze roepen dat ze schijt hebben aan alles en iedereen, hoe meer het ze juist wel wat kan schelen
Ze verbloemen hun onzekerheid vaak met een grote bek, terwijl ze meestal op zoek zijn naar bevestiging.
Het is vaak ook testen van anderen, kijken of ze nog leuk gevonden worden ondanks al hun gekke acties..."
Ha, schijt aan alles, dat is de uitdrukking die ik het meest hoor in de taxi van die pubers, tenminste voornamelijk van meisje17.
En volgens haar is dat bij jongen14 al begonnen toen hij 5 was.
Ik realiseer me dat ik zelf ook mensen test. Kijken of ze me nog mogen, als ik heftige dingen vertel. Zoiets. Kijken of ik ze kan vertrouwen, hoe ver ik ze kan vertrouwen, of ik ze nog steeds kan vertrouwen.
Philomein, schrijf gerust over alles wat jou bezighoudt. Ik denk wel dat het goed is dat je met je dochter hebt gepraat, je voelt zelf ook dat er minder afstand tussen jullie is nadat je dat had gedaan. Denk wel dat het woorden wegen is voor jezelf, om al die emoties van jezelf 'erbuiten' te houden. Zij is ook loyaal naar haar vader toe, het is haar vader, ondanks alles.
Maar hee, ik zou bijna jaloers worden op een dochter die ik niet eens ken, vanwege haar moeder die zoveel moeite doet om te praten over wat beiden bezighoudt. Even een kleine persoonlijke projectie. Dus ik ben het met Saartje eens, dat zij in haar handen mag knijpen met zo'n moeder. Zo!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 26 november 2008 om 18:35
Schijt aan alles hebben is op dit moment ook mijn meest favoriete uitspraak
Vanmiddag heel wat uurtjes bezig geweest met sinterklaasinkopen doen. Wat een drukte zeg!
Maar goed, ik heb alles binnen nu.
Nu alleen nog een gedicht maken, de surprise heeft iemand anders al gemaakt (ben heel goed in chanteren )
Wanneer ga je weer naar de therapeute EV, is dat vanavond?
Mensen testen doe ik op een bepaalde manier ook wel volgens mij EV. Niet meer zo extreem als in de pubertijd, en niet altijd bewust, maar ik doe het wel.
Vanmiddag heel wat uurtjes bezig geweest met sinterklaasinkopen doen. Wat een drukte zeg!
Maar goed, ik heb alles binnen nu.
Nu alleen nog een gedicht maken, de surprise heeft iemand anders al gemaakt (ben heel goed in chanteren )
Wanneer ga je weer naar de therapeute EV, is dat vanavond?
Mensen testen doe ik op een bepaalde manier ook wel volgens mij EV. Niet meer zo extreem als in de pubertijd, en niet altijd bewust, maar ik doe het wel.
woensdag 26 november 2008 om 19:12
Ja vanavond, en natuurlijk denk ik nu dat het niet echt nodig is, dat het allemaal wel meevalt, dat het allemaal toch wel gaat..!
En het gaat toch ook? Ik ben toch gewoon aan het werk enzo? Dus!
Ik benijd je niet met de sinterklaasinkopen. Van dat probleem ben ik tenminste wel af. Rigoreus weliswaar, geen kinderen en geen contact met familie, maar het geeft rust. Dat dan weer wel. Zo, sarcastisch hé.
Met wie ga je sinterklaas vieren? Je ouders en broertje, of met het werk? Of vriendinnen?
Ach, ik doe nu wel stoer, maar eigenlijk vind ik het gewoon dik vet K*T dat mijn kinderen niet hier zijn, om sinterklaas mee te vieren.
En het gaat toch ook? Ik ben toch gewoon aan het werk enzo? Dus!
Ik benijd je niet met de sinterklaasinkopen. Van dat probleem ben ik tenminste wel af. Rigoreus weliswaar, geen kinderen en geen contact met familie, maar het geeft rust. Dat dan weer wel. Zo, sarcastisch hé.
Met wie ga je sinterklaas vieren? Je ouders en broertje, of met het werk? Of vriendinnen?
Ach, ik doe nu wel stoer, maar eigenlijk vind ik het gewoon dik vet K*T dat mijn kinderen niet hier zijn, om sinterklaas mee te vieren.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 26 november 2008 om 19:21
quote:Elmervrouw schreef op 26 november 2008 @ 19:12:
Ja vanavond, en natuurlijk denk ik nu dat het niet echt nodig is, dat het allemaal wel meevalt, dat het allemaal toch wel gaat..!
En het gaat toch ook? Ik ben toch gewoon aan het werk enzo? Dus!
He, nu klink je net als mij
Zie je het nog wel zitten daar? Heb je het idee dat je er verder mee komt?
Sinterklaas vier ik op het werk en met vriendinnen.
Tuurlijk is het verschrikkelijk kut dat je kinderen niet bij je zijn.
Die 'gezellige' decembermaand moet voor jou een rottijd zijn
Ja vanavond, en natuurlijk denk ik nu dat het niet echt nodig is, dat het allemaal wel meevalt, dat het allemaal toch wel gaat..!
En het gaat toch ook? Ik ben toch gewoon aan het werk enzo? Dus!
He, nu klink je net als mij
Zie je het nog wel zitten daar? Heb je het idee dat je er verder mee komt?
Sinterklaas vier ik op het werk en met vriendinnen.
Tuurlijk is het verschrikkelijk kut dat je kinderen niet bij je zijn.
Die 'gezellige' decembermaand moet voor jou een rottijd zijn
woensdag 26 november 2008 om 20:37
Oh lieve meiden, dit klinkt misschien vreemd maar ik wens jullie hele lieve innerlijke moeders. Ik denk dat als je je bewust bent van wat je zelf had willen hebben als kind maar nooit gekregen hebt dat je dan extra je best doet om je kinderen dat wel mee te geven. Wat afschuwelijk dat je dat proces niet verder met je kinderen kan doormaken EV... Een pittige maand voor je inderdaad. Soms is sarcasme misschien het enige dat de lading dekt zonder een heel boek te schrijven.
Het raakt me wel heel erg om dit probleem met mijn omgaan met mijn dochter met jullie te bespreken. het is zo kwetsbaar en zo diep. (f) (f)
Het raakt me wel heel erg om dit probleem met mijn omgaan met mijn dochter met jullie te bespreken. het is zo kwetsbaar en zo diep. (f) (f)
woensdag 26 november 2008 om 20:41
woensdag 26 november 2008 om 20:45
Saartje wat gek dat er op je opleiding niet echt ingegaan wordt op agressief gedrag! Toch helpt het me alweer wat je schrijft. Mijn ex slaat namelijk ook geen vrouwen...soort bizarre erecode. Ik zeg bizar omdat hij geen problemen heeft met vrouwen bedreigen en waarschuwen dat hij ze stuk zal maken. Maar als ik het pubervergelijk helemaal doortrek kan ik er best van uit gaan dat hij mij fysiek niets zal doen. Weer een feitelijkheid om op te mediteren....
