Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
donderdag 8 januari 2009 om 15:02
Jeetje wat gebeurt er een boel.
Saar (en ook EV)als ik lees dat je zo'n last hebt van je lijf dan denk ik aan een oefening die ik doe als ik loop te hyperventileren. Dan ga ik zitten op een stoel, doe mijn ogen dicht en laat mijn gevoel stromen en voel wat ik voel. Meestal is dat heel erg veel en heel erg diep verdriet. Zoveel dat ik alles doe om het te onderdrukken, en dat kan ik weken volhouden zonder dat ik me ervan bewust ben. Het enige dat ik dan merk is dat mijn lichaam benauwd wordt. Op het moment dat ik de tijd neem en ga zitten om te voelen wat ik voel dan beginnen bij mij vaak de tranen te stromen en neemt mijn hyperventilatie af.
Het klinkt alsof jij ook een meester bent in het niet (kunnen of willen) voelen van je gevoel. Angst hebt voor je gevoel. Maar vaak is juist het onderdrukken van je angst dat wat maakt dat je nog angstiger wordt en je lijf nog meer op slot en op tilt schiet.
Ik hoop dat je het vertrouwen kunt hebben in jezelf om je verdriet toe te laten, om te voelen wat je voelt. Al kan ik me voorstelen dat dat helemaal niet makkelijk is. Wees lief voor jezelf.
En misschien heb je nu wel wat aan de, helemaal niet enge, oefening die ik eerder vertelde:
Ga zitten met je ogen dicht en voel. Voel je lijf, je benen, gewoon wat je voelt, ook al is dat niets dieps of juist het gevoel van niet kunnen voelen, alles is goed, voel gewoon je lijf en doe dat tien seconde. Leg dan een glimlach op je gezicht en sla denkbeeldig je armen om jezelf heen en zeg tegen jezelf: Het is goed, het is oke.
Misschien zit je helemaal niet te wachten op wat ik zeg...maar dat risico neem ik maar even. Ik vind het super van je dat je de stappen zet die je zet.
En als ik de pagina's allemaal teruglees dan vind ik het mooi om te lezen hoe jullie elkaar steunen en aanmoedigen.
(f) voor jullie alledrie
Saar (en ook EV)als ik lees dat je zo'n last hebt van je lijf dan denk ik aan een oefening die ik doe als ik loop te hyperventileren. Dan ga ik zitten op een stoel, doe mijn ogen dicht en laat mijn gevoel stromen en voel wat ik voel. Meestal is dat heel erg veel en heel erg diep verdriet. Zoveel dat ik alles doe om het te onderdrukken, en dat kan ik weken volhouden zonder dat ik me ervan bewust ben. Het enige dat ik dan merk is dat mijn lichaam benauwd wordt. Op het moment dat ik de tijd neem en ga zitten om te voelen wat ik voel dan beginnen bij mij vaak de tranen te stromen en neemt mijn hyperventilatie af.
Het klinkt alsof jij ook een meester bent in het niet (kunnen of willen) voelen van je gevoel. Angst hebt voor je gevoel. Maar vaak is juist het onderdrukken van je angst dat wat maakt dat je nog angstiger wordt en je lijf nog meer op slot en op tilt schiet.
Ik hoop dat je het vertrouwen kunt hebben in jezelf om je verdriet toe te laten, om te voelen wat je voelt. Al kan ik me voorstelen dat dat helemaal niet makkelijk is. Wees lief voor jezelf.
En misschien heb je nu wel wat aan de, helemaal niet enge, oefening die ik eerder vertelde:
Ga zitten met je ogen dicht en voel. Voel je lijf, je benen, gewoon wat je voelt, ook al is dat niets dieps of juist het gevoel van niet kunnen voelen, alles is goed, voel gewoon je lijf en doe dat tien seconde. Leg dan een glimlach op je gezicht en sla denkbeeldig je armen om jezelf heen en zeg tegen jezelf: Het is goed, het is oke.
Misschien zit je helemaal niet te wachten op wat ik zeg...maar dat risico neem ik maar even. Ik vind het super van je dat je de stappen zet die je zet.
En als ik de pagina's allemaal teruglees dan vind ik het mooi om te lezen hoe jullie elkaar steunen en aanmoedigen.
(f) voor jullie alledrie
donderdag 8 januari 2009 om 15:02
Irl ontmoeting met nawerking dus...
dan moet ik toch nog eens heel, heel goed nadenken over de meeting bij Iry, want pff, het is al druk en verwarrend en emo genoeg op het moment bij mij.
Maar goed, ik ga nu gauw een wasje ophangen voordat mijn leuke coach hier is. Niet verdwalen he Saar!
Tot later. Claire, sterkte met het sigaretknutselen.
dan moet ik toch nog eens heel, heel goed nadenken over de meeting bij Iry, want pff, het is al druk en verwarrend en emo genoeg op het moment bij mij.
Maar goed, ik ga nu gauw een wasje ophangen voordat mijn leuke coach hier is. Niet verdwalen he Saar!
Tot later. Claire, sterkte met het sigaretknutselen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 januari 2009 om 15:04
donderdag 8 januari 2009 om 15:05
donderdag 8 januari 2009 om 15:07
donderdag 8 januari 2009 om 15:08
Jullie moeten allemaal op pad dus lezen dit pas later denk ik. Succes bij de Coach, Saar waai lekker uit en Claire ehm...fijne middag?
Met mij gaat het verwarrend qua relatie en grenzen stellen en op mijn strepen staan. Ik schreef gister:
Hoe zag je het precies voor je? Dat ik weer leuk en zachtaardig word? Dat ik niet zo op mijn strepen ga staan? Dat ik zacht en kneedbaar blijf?
En hoe vecht ik dan precies de spoken uit mijn leven? Laat ik die ook weer hun ruimte? Mogen die ook weer aanschuiven?
Mag ik niet benoemen wat ik zie. mag ik niet hard op zeggen waar je zwakke plekken zitten? Moet ik mijn ogen weer sluiten zodat vriend en vijand me kunnen verrassen en overrompelen?
Moeten mijn woorden weer lief en niet zo puntig zijn? En waarmee verdedig ik me dan tegen de vijanden die jij overal ziet?
Of geldt het alleen naar jou toe? Naar buiten een tank en naar jou een bloempje? Hard tegen hen en zacht tegen jou?
Misschien bereik ik ooit het stadium dat ik kan kiezen naar wie ik hard ben en waar ik exact mijn grens wens te hebben. Tot die tijd ligt mijn grens waar die groeit en zul je hem steeds en meestal onverwacht tegenkomen. Ik weet niet wat goed is voor jou. Misschien ik wel niet.
Maar dit is wat ik ik ben en ik doe mijn best.
Met mij gaat het verwarrend qua relatie en grenzen stellen en op mijn strepen staan. Ik schreef gister:
Hoe zag je het precies voor je? Dat ik weer leuk en zachtaardig word? Dat ik niet zo op mijn strepen ga staan? Dat ik zacht en kneedbaar blijf?
En hoe vecht ik dan precies de spoken uit mijn leven? Laat ik die ook weer hun ruimte? Mogen die ook weer aanschuiven?
Mag ik niet benoemen wat ik zie. mag ik niet hard op zeggen waar je zwakke plekken zitten? Moet ik mijn ogen weer sluiten zodat vriend en vijand me kunnen verrassen en overrompelen?
Moeten mijn woorden weer lief en niet zo puntig zijn? En waarmee verdedig ik me dan tegen de vijanden die jij overal ziet?
Of geldt het alleen naar jou toe? Naar buiten een tank en naar jou een bloempje? Hard tegen hen en zacht tegen jou?
Misschien bereik ik ooit het stadium dat ik kan kiezen naar wie ik hard ben en waar ik exact mijn grens wens te hebben. Tot die tijd ligt mijn grens waar die groeit en zul je hem steeds en meestal onverwacht tegenkomen. Ik weet niet wat goed is voor jou. Misschien ik wel niet.
Maar dit is wat ik ik ben en ik doe mijn best.
donderdag 8 januari 2009 om 15:10
Lieve Philomein. Wat mooi omschreven zeg! Daar heb ik zeker wat aan. Ik ken een soortgelijke oefening alleen dan met je spieren in je lijf aanspannen. Zodat je spanning en ontspanning kunt voelen en onderscheiden. Ik kan het alleen niet goed omschrijven zoals jij dat net hebt gedaan.
Bedankt (f)
Het is oke, het is goed! wat een verademing als je dat tegen jezelf kunt zeggen
Bedankt (f)
Het is oke, het is goed! wat een verademing als je dat tegen jezelf kunt zeggen
donderdag 8 januari 2009 om 15:20
Ja typisch is dat hè, dat je die dingen gewoon kunt vergeten terwijl je er juist heel veel aan kunt hebben.
De worsteling die ik uit je woorden haal lijkt me erg lastig. Het écht loskomen van je ex is erg moeilijk volgens mij. Heb ik zelf ervaren maar ook wel met mijn moeder besproken. Hoe zij dat ervaren heeft met mijn vader. Ze hebben ook erg veel van elkaar gehouden.
Heb je nog steeds veel aan de therapie de je volgt?
De worsteling die ik uit je woorden haal lijkt me erg lastig. Het écht loskomen van je ex is erg moeilijk volgens mij. Heb ik zelf ervaren maar ook wel met mijn moeder besproken. Hoe zij dat ervaren heeft met mijn vader. Ze hebben ook erg veel van elkaar gehouden.
Heb je nog steeds veel aan de therapie de je volgt?
donderdag 8 januari 2009 om 15:29
Ik ben even therapie vrij...ik kan haar bellen als ik behoefte heb en de laatste keer hebben we de band met mijn ex dus ritueel doorgescheurd. Ik heb heel erg de behoefte om zelf mijn spoken aan te gaan en te leren vertrouwen op mijn kracht.
De Ontembare Vrouw is mijn therapie nu. Ik ben door constante oefening aan het leren om mijn kracht te voelen en die te gebruiken. Het was eerst echt om de tien minuten de teugels aantrekken en mijn angst vervangen met de woede die ik in me heb. Nu is het iets dat ik nog twee, drie keer per dag moet doen. Het gaat wennen merk ik. En dat merkt mijn omgeving dus ook en dat is lastig als je Philoman heet en eigenlijk een onzeker tiepje bent.
Het was een boeiend moment, de kennismaking met mijn woede. Mijn therapeute is erg van de oefeningen waarbij je ook je lichaam gebruikt en we deden een soort spelletje waarbij we tegen over elkaar stonden en onze handpalmen tegen elkaar hadden. Een punt was te scoren door de ander uit zijn evenwicht te brengen. Door kracht of juist het laten wegvallen van kracht. Best leuk hoor...maar toen ze tegen me zei voor de 10'de keer:
'kom op waar zit je kracht? Waar zit die woede?'.
Keek ik haar aan en zei vanuit mijn tenen:
'Als ik mijn kracht en woede nu laat gaan dan sla ik je finaal het ziekenhuis in'.
En dát gevoel is precies waar ik het nu op red. Voor mij een doorbraak van hier tot Tokyo.
IK LAAT NIET MEER MET ME SOLLEN EN IK DOE ME NIET MEER MINDER OF DOMMER VOOR DAN IK BEN
Dat zou ik het liefst de hele dag heel hard tegen de wereld willen schreeuwen!
De Ontembare Vrouw is mijn therapie nu. Ik ben door constante oefening aan het leren om mijn kracht te voelen en die te gebruiken. Het was eerst echt om de tien minuten de teugels aantrekken en mijn angst vervangen met de woede die ik in me heb. Nu is het iets dat ik nog twee, drie keer per dag moet doen. Het gaat wennen merk ik. En dat merkt mijn omgeving dus ook en dat is lastig als je Philoman heet en eigenlijk een onzeker tiepje bent.
Het was een boeiend moment, de kennismaking met mijn woede. Mijn therapeute is erg van de oefeningen waarbij je ook je lichaam gebruikt en we deden een soort spelletje waarbij we tegen over elkaar stonden en onze handpalmen tegen elkaar hadden. Een punt was te scoren door de ander uit zijn evenwicht te brengen. Door kracht of juist het laten wegvallen van kracht. Best leuk hoor...maar toen ze tegen me zei voor de 10'de keer:
'kom op waar zit je kracht? Waar zit die woede?'.
Keek ik haar aan en zei vanuit mijn tenen:
'Als ik mijn kracht en woede nu laat gaan dan sla ik je finaal het ziekenhuis in'.
En dát gevoel is precies waar ik het nu op red. Voor mij een doorbraak van hier tot Tokyo.
IK LAAT NIET MEER MET ME SOLLEN EN IK DOE ME NIET MEER MINDER OF DOMMER VOOR DAN IK BEN
Dat zou ik het liefst de hele dag heel hard tegen de wereld willen schreeuwen!
donderdag 8 januari 2009 om 15:39
Jee, dat is echt super! Dat je een gevoel leert oproepen en daar je kracht ,op bepaalde momenten, uit kunt halen. Ik ken dat, met PMT en AAT. ( =psychomotorische therapie en Animal Assisted Therapy). Komt eigenlijk op hetzelfde neer. Op die manier kon ik eerst (af en toe, en heel voorzichtig) bij mijn verdriet komen en daarna ook woede ervaren. Dat heb ik nu vaak woede. Ik kan ineens verdrietig worden en dat kan omslaan in enorme woede. En dat zorgt er bij voor dat ik in actie kom ipv dat ik bv verstijf.
Erg fijn dat je haar wel kan bellen indien nodig.
Erg fijn dat je haar wel kan bellen indien nodig.
donderdag 8 januari 2009 om 17:22
Hulptroepen zijn niet nodig, ik ben er weer!
Had toch wat eerder moeten gaan. Ik begon met dikke mist en eindigde met sneeuw, niet zo heel lang gelopen dus.
Philomein, die eerste oefening klinkt goed, maar ik kan er niet zoveel mee. Gaan zitten en voelen wat je voelt, daar gaat het al mis zeg maar.
Maar die ander zal ik eens proberen.
Je strijdlust, om het zo maar even te noemen, tovert een grote glimlach op mijn gezicht. Mooi om te lezen.
Hoe is het gesprek met de coach gegaan EV?
Ik had net een boekwerk bij de post zitten, een verzameling van mijn blogs die ik schreef in Kenia kon je laten bundelen. Traag als ik ben met dat soort dingen had ik die laatst pas besteld.
Maar erg leuk, ik ga het allemaal even teruglezen nu en wegdromen. Het is alweer een jaar geleden dat ik vertrok. Jammer dat ik de tijd niet even een jaartje terug kan draaien...
Had toch wat eerder moeten gaan. Ik begon met dikke mist en eindigde met sneeuw, niet zo heel lang gelopen dus.
Philomein, die eerste oefening klinkt goed, maar ik kan er niet zoveel mee. Gaan zitten en voelen wat je voelt, daar gaat het al mis zeg maar.
Maar die ander zal ik eens proberen.
Je strijdlust, om het zo maar even te noemen, tovert een grote glimlach op mijn gezicht. Mooi om te lezen.
Hoe is het gesprek met de coach gegaan EV?
Ik had net een boekwerk bij de post zitten, een verzameling van mijn blogs die ik schreef in Kenia kon je laten bundelen. Traag als ik ben met dat soort dingen had ik die laatst pas besteld.
Maar erg leuk, ik ga het allemaal even teruglezen nu en wegdromen. Het is alweer een jaar geleden dat ik vertrok. Jammer dat ik de tijd niet even een jaartje terug kan draaien...
donderdag 8 januari 2009 om 18:00
Ha, Saar, veilig terug.
En Philomein, wat een goed stuk schreef je aan je man. (Aan je man toch?)
Vooral deze zin:
quote:Tot die tijd ligt mijn grens waar die groeit en zul je hem steeds en meestal onverwacht tegenkomen. Ik weet niet wat goed is voor jou.
Echt mooi gezegd.
En dan die kracht van woede... wow, verpletterend.
Die PMT en AAT klinkt goed, Claire. Dat is allemaal onderdeel van jouw therapie-traject?
En Philomein, wat een goed stuk schreef je aan je man. (Aan je man toch?)
Vooral deze zin:
quote:Tot die tijd ligt mijn grens waar die groeit en zul je hem steeds en meestal onverwacht tegenkomen. Ik weet niet wat goed is voor jou.
Echt mooi gezegd.
En dan die kracht van woede... wow, verpletterend.
Die PMT en AAT klinkt goed, Claire. Dat is allemaal onderdeel van jouw therapie-traject?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 januari 2009 om 18:06
Mijn coach is net een half uurtje of zo weg, hij heeft EM dus ook nog even gezien. Ha! Leuk dat hij het net had over achterdeurtjes, in werk en in relatie, dat dat nodig en goed is, terwijl EM daar echt anders over denkt. Dat zei hij vervolgens ook. Maar coach zei dat dat voor mij dus heel anders is, met mijn voorgeschiedenis, waarop EM zei dat hij dat wel begreep, maar dat hij soms toch wel wilde dat het anders was. Lees: dat ik net zo met complete overgave in de relatie zou staan zoals hij dat doet. Helaas, dat zit er bij mij niet in, jongen.
Verhelderend om zo weer bij te praten met mijn coach, daardoor zie ik het grotere geheel weer. Dat er, doordat ik weer aan het werk ben, heel veel in beweging is gekomen, ik veel voel en ervaar, en dat dat juist heel goed is. Dat ik de kans nu heb om veel te kijken naar gedrag van andere mensen. Hij begrijpt ook heel goed dat ik nu pas de wereld en de mensen aan het ontdekken ben, dat kind en puber bij mij zijn gaan leven (wat ik eerst nooit had) en dat ik allerlei nieuwe dingen ontdek in mezelf. Oh ja, hij begrijpt het proces heel goed en vindt het geweldig. Tegelijkertijd begrijpt hij ook dat het lastig is, om zoveel te voelen. Wat ik echt lastig vind, is dus dat ik met al dat gevoel nergens terecht kan (nou ja, behalve op het forum), niet met echte mensen, behalve dan 's avonds als EM thuiskomt. Daardoor loopt het teveel op en daardoor krijg ik al die spanning in mijn lijf.
Verhelderend om zo weer bij te praten met mijn coach, daardoor zie ik het grotere geheel weer. Dat er, doordat ik weer aan het werk ben, heel veel in beweging is gekomen, ik veel voel en ervaar, en dat dat juist heel goed is. Dat ik de kans nu heb om veel te kijken naar gedrag van andere mensen. Hij begrijpt ook heel goed dat ik nu pas de wereld en de mensen aan het ontdekken ben, dat kind en puber bij mij zijn gaan leven (wat ik eerst nooit had) en dat ik allerlei nieuwe dingen ontdek in mezelf. Oh ja, hij begrijpt het proces heel goed en vindt het geweldig. Tegelijkertijd begrijpt hij ook dat het lastig is, om zoveel te voelen. Wat ik echt lastig vind, is dus dat ik met al dat gevoel nergens terecht kan (nou ja, behalve op het forum), niet met echte mensen, behalve dan 's avonds als EM thuiskomt. Daardoor loopt het teveel op en daardoor krijg ik al die spanning in mijn lijf.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 januari 2009 om 18:11
En wat ik vandaag ook helder heb gezien, is dat ik de hand wel in eigen boezem mag steken (om het zo maar eens te zeggen), bij mijn vriendschappen en contacten. Ik vertel wel 'over' dingen, maar dan zonder iets te voelen. Ik durfde ook niet tegen mijn vriendinnen te zeggen hoe rot ik de afgelopen periode echt vond, en dat ik ze gemist had, dat ik eigenlijk ook teleurgesteld was dat ze niet 1x of zo aan mij gedacht hadden. (Druk met gezin en familie.) Dat durf ik dus niet te zeggen.
Bang dat ze zich schuldig of rot gaan voelen. En wie ben ik om iets te verwachten van mensen? EM vindt dat je dat gewoon zou moeten kunnen zeggen in een vriendschap, want anders blijft het maar oppervlakkig. En ik ben geneigd om het met hem eens te zijn, want als ik alles maar 'oppervlakkig' hou, laat ik mezelf niet echt zien. Moeilijk hoor. Ik ben gewoon bang dat het voor hun confronterend is, als ik zeg wat ik voelde de afgelopen periode. Dat ik het contact gemist heb. Ik had zelf ook kunnen bellen of zo, denk ik dan. Maar ik wilde ze weer niet storen natuurlijk, in die 'feestperiode'.
M.a.w. ik hou me ook daar teveel in, omdat ik nog steeds bang ben om een ander te laten schrikken, zich rot te laten voelen, enz. Mijn eigen gevoel schuif ik daarmee toch weer op de achtergrond. Waar blijf ik dan met mijn 'alles willen erkennen wat er is bij mij'. Dat doe ik dus eigenlijk niet.
Bang dat ze zich schuldig of rot gaan voelen. En wie ben ik om iets te verwachten van mensen? EM vindt dat je dat gewoon zou moeten kunnen zeggen in een vriendschap, want anders blijft het maar oppervlakkig. En ik ben geneigd om het met hem eens te zijn, want als ik alles maar 'oppervlakkig' hou, laat ik mezelf niet echt zien. Moeilijk hoor. Ik ben gewoon bang dat het voor hun confronterend is, als ik zeg wat ik voelde de afgelopen periode. Dat ik het contact gemist heb. Ik had zelf ook kunnen bellen of zo, denk ik dan. Maar ik wilde ze weer niet storen natuurlijk, in die 'feestperiode'.
M.a.w. ik hou me ook daar teveel in, omdat ik nog steeds bang ben om een ander te laten schrikken, zich rot te laten voelen, enz. Mijn eigen gevoel schuif ik daarmee toch weer op de achtergrond. Waar blijf ik dan met mijn 'alles willen erkennen wat er is bij mij'. Dat doe ik dus eigenlijk niet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 januari 2009 om 19:00
quote:Elmervrouw schreef op 08 januari 2009 @ 18:00:
Die PMT en AAT klinkt goed, Claire. Dat is allemaal onderdeel van jouw therapie-traject?
PMT wel AAT helaas niet.
Dat heb ik toen een paar keer gedaan maar de afstand was te ver en ik kon niet met de trein omdat ze in een afgelegen dorpje woont.
Had er van mij wel bij mogen zitten. Bij de paarden viel mijn weerstand "gewoon" weg. Heel apart om mee te maken. totaal niet zweverig en heel leerzaam. Ik kan het niet goed uitleggen.
Goed dat je zelf ook inziet dat je zélf vaak ook dingen kunt veranderen. Ik herken dat heel erg bij vriendschappen. Ik voel me vaak ook te veel, waardoor de ander weer kan denken dat IK misschien niet wil of kan. Lastig vind ik dat. Moeilijk en dan kom ik telkens weer uit op....jezelf welkom heten op deze aarde, er óók mogen zijn. Als ik dit zo schrijf komt er veel verdriet los, daar zit veel oude pijn.
Die PMT en AAT klinkt goed, Claire. Dat is allemaal onderdeel van jouw therapie-traject?
PMT wel AAT helaas niet.
Dat heb ik toen een paar keer gedaan maar de afstand was te ver en ik kon niet met de trein omdat ze in een afgelegen dorpje woont.
Had er van mij wel bij mogen zitten. Bij de paarden viel mijn weerstand "gewoon" weg. Heel apart om mee te maken. totaal niet zweverig en heel leerzaam. Ik kan het niet goed uitleggen.
Goed dat je zelf ook inziet dat je zélf vaak ook dingen kunt veranderen. Ik herken dat heel erg bij vriendschappen. Ik voel me vaak ook te veel, waardoor de ander weer kan denken dat IK misschien niet wil of kan. Lastig vind ik dat. Moeilijk en dan kom ik telkens weer uit op....jezelf welkom heten op deze aarde, er óók mogen zijn. Als ik dit zo schrijf komt er veel verdriet los, daar zit veel oude pijn.
donderdag 8 januari 2009 om 19:23
Heerlijk even weggedroomd bij mij eigen verhalen
Raar om dat zo achter elkaar terug te lezen, mijn beleving van toen. En opvallend om te lezen hoe weinig ik eigenlijk over mezelf vertelde, terwijl er zoveel gebeurde.
Maar wel leuk voor 'later' om dan nog eens terug te kunnen lezen.
EV, je zegt dat je dus eigenlijk niet alles erkent wat er is bij jou.
Maar dan oordeel je volgens mij te hard over jezelf.
Want je erkent het wel (steeds meer), iig wel ten opzichte van jezelf. Wat nog moeilijk is, is dat ook kenbaar maken aan anderen.
Maar dat is in mijn ogen iets anders dan het niet erkennen.
Of zie ik dat verkeerd?
Claire, jij hebt mij wel wat anders doen kijken naar vriendschappen. Met name wat je zei over de verhoudingen en hoe je die scheef kunt trekken, ongelijkwaardig kan maken.
Ik heb daar nooit bij stil gestaan, maar je zei wel iets heel waars. Ik heb daar over nagedacht en ik denk dat ik met mijn geslotenheid vaak de verhoudingen scheef heb getrokken. Niet bewust, maar wel gedaan.
Kan jij jezelf welkom heten op deze aarde Claire? Echt voelen dat jij er ook mag zijn? (en zelfde vraag aan EV)
Raar om dat zo achter elkaar terug te lezen, mijn beleving van toen. En opvallend om te lezen hoe weinig ik eigenlijk over mezelf vertelde, terwijl er zoveel gebeurde.
Maar wel leuk voor 'later' om dan nog eens terug te kunnen lezen.
EV, je zegt dat je dus eigenlijk niet alles erkent wat er is bij jou.
Maar dan oordeel je volgens mij te hard over jezelf.
Want je erkent het wel (steeds meer), iig wel ten opzichte van jezelf. Wat nog moeilijk is, is dat ook kenbaar maken aan anderen.
Maar dat is in mijn ogen iets anders dan het niet erkennen.
Of zie ik dat verkeerd?
Claire, jij hebt mij wel wat anders doen kijken naar vriendschappen. Met name wat je zei over de verhoudingen en hoe je die scheef kunt trekken, ongelijkwaardig kan maken.
Ik heb daar nooit bij stil gestaan, maar je zei wel iets heel waars. Ik heb daar over nagedacht en ik denk dat ik met mijn geslotenheid vaak de verhoudingen scheef heb getrokken. Niet bewust, maar wel gedaan.
Kan jij jezelf welkom heten op deze aarde Claire? Echt voelen dat jij er ook mag zijn? (en zelfde vraag aan EV)
donderdag 8 januari 2009 om 20:03
Het erkennen tegenover mezelf is ook nog een beetje aarzelend, zo met het gevoel van 'mag het wel'. En ik weet wel waarom, want als ik echt erken hoe erg iets was of is, dan voel ik meteen ook heel veel. Misschien dat dat ook meespeelt in het afzwakken tegenover anderen, ik doe het zelfs tegenover mezelf. Zal wel een soort zelfbescherming zijn. Want zo heb ik ook heel lang nog liever geloofd dat ik gek was, dan te erkennen dat er in ons gezin gewoon iets heel fundamenteels mis was, en dat deze ouders gewoon niet in staat waren om zuivere liefde te geven. Ze gebruikten hun kinderen.
Slik.
Echt welkom heten op deze aarde, nee, dat lukt me niet. Ik zeg wel genoeg van dat soort dingen tegen mezelf, maar ik voel het niet. Ik hoop dat dat ooit nog komt.
En jij Saar, lukt jou dat?
Slik.
Echt welkom heten op deze aarde, nee, dat lukt me niet. Ik zeg wel genoeg van dat soort dingen tegen mezelf, maar ik voel het niet. Ik hoop dat dat ooit nog komt.
En jij Saar, lukt jou dat?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 8 januari 2009 om 20:10
Nou, daar denk ik de laatste tijd ook wel eens over na (ja, ik denk de laatste tijd veel, te veel).
En het eerlijke antwoord is nee.
Ik denk dat ik heel erg op zoek ben geweest om maar iets te kunnen betekenen, voor wie dan ook. Als ik kijk naar mijn keuzes voor opleiding, werk, vrijwilligerswerk hier en in het buitenland. Alles gericht op van waarde willen zijn.
En het eerlijke antwoord is nee.
Ik denk dat ik heel erg op zoek ben geweest om maar iets te kunnen betekenen, voor wie dan ook. Als ik kijk naar mijn keuzes voor opleiding, werk, vrijwilligerswerk hier en in het buitenland. Alles gericht op van waarde willen zijn.
