Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
donderdag 8 januari 2009 om 20:24
Maar als je jezelf niets waard vindt, dan komt het iets betekenen voor anderen ook niet binnen. Dat is dan nooit genoeg op een of andere manier, althans dat is mijn ervaring.
Maar ik moet ervandoor. Heb met de twee vriendinnen afgesproken waar ik volgende week mee op vakantie gaan. Moeten nog wat dingen bespreken.
Fijne avond!
Maar ik moet ervandoor. Heb met de twee vriendinnen afgesproken waar ik volgende week mee op vakantie gaan. Moeten nog wat dingen bespreken.
Fijne avond!
donderdag 8 januari 2009 om 20:30
Ook hier herkenning over het van waarde willen zijn. De laatste tijd ben ik juist iets meer aan het bedenken dat het oke is om eerst te proberen zelf beter in mijn vel te zitten, om eerst voor mij (en mijn kinderen) te zorgen, om het grotere van waarde zijn op de lange baan te schuiven.
Het welkom zijn op aarde is iets dat ik met verbazing en ook jaloezie kan bekijken. Zelfs in mijn eigen zoon. Die neemt z'n ruimte, die mag er zijn. Ik ben soms jaloers op wat hij heeft en kan heel verdrietig worden van het gemis dat het ook oproept.
Oh en dan nog even over die oefening van het voelen Saar: ik snap dat het nou net dat is wat je niet goed kan: gaan zitten en je gevoel voelen. Misschien is de tweede oefening minder zwaar en liever voor jou.
Wat een ontzettend fijne coach heb je EV...en ook het gesprek tussen hem en EM lijkt me heel waardevol, anders blijft het toch al snel iets dat jij alleen zou kunnen vinden en de rest van de wereld niet. Dat deurtje van jou dat herken ik denk ik wel. Zonder dat deurtje stik ik, en eigenlijk vind ik zo'n deurtje ook niet helemaal ongezond.
En Claire begrijp ik dat je een soort therapie met paarden hebt gedaan?
Het welkom zijn op aarde is iets dat ik met verbazing en ook jaloezie kan bekijken. Zelfs in mijn eigen zoon. Die neemt z'n ruimte, die mag er zijn. Ik ben soms jaloers op wat hij heeft en kan heel verdrietig worden van het gemis dat het ook oproept.
Oh en dan nog even over die oefening van het voelen Saar: ik snap dat het nou net dat is wat je niet goed kan: gaan zitten en je gevoel voelen. Misschien is de tweede oefening minder zwaar en liever voor jou.
Wat een ontzettend fijne coach heb je EV...en ook het gesprek tussen hem en EM lijkt me heel waardevol, anders blijft het toch al snel iets dat jij alleen zou kunnen vinden en de rest van de wereld niet. Dat deurtje van jou dat herken ik denk ik wel. Zonder dat deurtje stik ik, en eigenlijk vind ik zo'n deurtje ook niet helemaal ongezond.
En Claire begrijp ik dat je een soort therapie met paarden hebt gedaan?
donderdag 8 januari 2009 om 20:49
quote:saartje1980 schreef op 08 januari 2009 @ 19:23:
Kan jij jezelf welkom heten op deze aarde Claire? Echt voelen dat jij er ook mag zijn? (en zelfde vraag aan EV)
Nee vaak niet. Over het algemeen niet. Toch heb ik wel eens dagen waarin het me steeds beter lijkt te lukken, zoals laatst dat ik naar jou toe ging. Het feit dat EV en jij elkaar al ontmoet hadden maakte het voor mij wel makkelijker. Ik wist dat EV ook worstelt met deze gevoelens van mijn eigen topic.
Voor mij was dat echt een enorme stap maar ik heb er totaal geen spijt van. Ook al was het in het begin wat onwennig en dacht ik; ojee waar ben ik aan begonnen toen ik bij je op de bank zat. Ik heb daar toch weer veel van geleerd. Ik heb geleerd dat als je jezelf het toch toestaat ( durf toe te laten) om je welkom te heten, je ook veel leuke dingen weer kunt meemaken. Weer kunt leven eigenlijk, méér kunt leven. De afgelopen tijd heb ik me bijna totaal geïsoleerd van mensen en vooral van nieuwe ontmoetingen. Ik was zo teleurgesteld, en dan vooral in mezelf. Dus soms toch wel, soms heet ik mezelf wel welkom, voel ik dat toch ergens wél een beetje
Kan jij jezelf welkom heten op deze aarde Claire? Echt voelen dat jij er ook mag zijn? (en zelfde vraag aan EV)
Nee vaak niet. Over het algemeen niet. Toch heb ik wel eens dagen waarin het me steeds beter lijkt te lukken, zoals laatst dat ik naar jou toe ging. Het feit dat EV en jij elkaar al ontmoet hadden maakte het voor mij wel makkelijker. Ik wist dat EV ook worstelt met deze gevoelens van mijn eigen topic.
Voor mij was dat echt een enorme stap maar ik heb er totaal geen spijt van. Ook al was het in het begin wat onwennig en dacht ik; ojee waar ben ik aan begonnen toen ik bij je op de bank zat. Ik heb daar toch weer veel van geleerd. Ik heb geleerd dat als je jezelf het toch toestaat ( durf toe te laten) om je welkom te heten, je ook veel leuke dingen weer kunt meemaken. Weer kunt leven eigenlijk, méér kunt leven. De afgelopen tijd heb ik me bijna totaal geïsoleerd van mensen en vooral van nieuwe ontmoetingen. Ik was zo teleurgesteld, en dan vooral in mezelf. Dus soms toch wel, soms heet ik mezelf wel welkom, voel ik dat toch ergens wél een beetje
donderdag 8 januari 2009 om 20:55
quote:Elmervrouw schreef op 08 januari 2009 @ 20:19:
Maar heel herkenbaar. Had het er vanmiddag over met coach. Dat wil ik ook. Van waarde zijn. Iets betekenen.Je betekend ook iets voor mensen heel veel zelfs, alleen is het zo verdomd jammer wanneer je dat zélf niet voelt.
Nog niet kunt inzien.
Dit heb ik laatst opgeschreven voor mezelf :
Ik wil graag leren iets voor mezelf te doen en daar dankbaarheid bij te voelen. Net zoals ik dat ervaar wanneer ik iets voor ander doe.
Misschien wat vaag, ik kan het niet anders omschrijven.
Want als ik iets voor een ander doe dan heeft dat waarde en is dat dus waardevol. Maar als ik iets voor mezelf doe voel ik dat vaak niet. Ik vind mezelf het dus vaak niet waard, en dát wil ik veranderen.
Maar heel herkenbaar. Had het er vanmiddag over met coach. Dat wil ik ook. Van waarde zijn. Iets betekenen.Je betekend ook iets voor mensen heel veel zelfs, alleen is het zo verdomd jammer wanneer je dat zélf niet voelt.
Nog niet kunt inzien.
Dit heb ik laatst opgeschreven voor mezelf :
Ik wil graag leren iets voor mezelf te doen en daar dankbaarheid bij te voelen. Net zoals ik dat ervaar wanneer ik iets voor ander doe.
Misschien wat vaag, ik kan het niet anders omschrijven.
Want als ik iets voor een ander doe dan heeft dat waarde en is dat dus waardevol. Maar als ik iets voor mezelf doe voel ik dat vaak niet. Ik vind mezelf het dus vaak niet waard, en dát wil ik veranderen.
donderdag 8 januari 2009 om 21:03
quote:philomein schreef op 08 januari 2009 @ 20:30:
Dat deurtje van jou dat herken ik denk ik wel. Zonder dat deurtje stik ik, en eigenlijk vind ik zo'n deurtje ook niet helemaal ongezond.
Is ook gezond denk ik, af en toe even de deur sluiten is ook oke, anders komt er veel te veel naar binnen, alleen niet te lang zodat je hem wel weer open kunt krijgen op de juiste momenten.
En Claire begrijp ik dat je een soort therapie met paarden hebt gedaan?Ja dat heet AAT of ook wel equittherapie genoemd. Wat het precies inhoud kun je op deze site klik lezen...zij kunnen het veel beter verwoorden Heb gewoon een stichting eruit gepikt, ik heb daar zelf geen therapie gehad.
edit: bij doet de link het niet dus dan maar even zo: www.stichtingpetra.nl
Dat deurtje van jou dat herken ik denk ik wel. Zonder dat deurtje stik ik, en eigenlijk vind ik zo'n deurtje ook niet helemaal ongezond.
Is ook gezond denk ik, af en toe even de deur sluiten is ook oke, anders komt er veel te veel naar binnen, alleen niet te lang zodat je hem wel weer open kunt krijgen op de juiste momenten.
En Claire begrijp ik dat je een soort therapie met paarden hebt gedaan?Ja dat heet AAT of ook wel equittherapie genoemd. Wat het precies inhoud kun je op deze site klik lezen...zij kunnen het veel beter verwoorden Heb gewoon een stichting eruit gepikt, ik heb daar zelf geen therapie gehad.
edit: bij doet de link het niet dus dan maar even zo: www.stichtingpetra.nl
donderdag 8 januari 2009 om 23:37
quote:claire123 schreef op 08 januari 2009 @ 20:55:
Dit heb ik laatst opgeschreven voor mezelf :
Ik wil graag leren iets voor mezelf te doen en daar dankbaarheid bij te voelen. Net zoals ik dat ervaar wanneer ik iets voor ander doe.
Misschien wat vaag, ik kan het niet anders omschrijven.
Want als ik iets voor een ander doe dan heeft dat waarde en is dat dus waardevol. Maar als ik iets voor mezelf doe voel ik dat vaak niet. Ik vind mezelf het dus vaak niet waard, en dát wil ik veranderen.
Helemaal niet vaag, heel herkenbaar juist.
Als ik kijk naar dingen waar ik trots op ben, wat waarde heeft voor mij, dan gaat het eigenlijk allemaal over wat ik voor anderen heb gedaan.
En het zou juist zo mooi zijn om zo te kunnen kijken naar iets wat je voor jezelf doet. Dat ook waardevol te vinden.
Dit heb ik laatst opgeschreven voor mezelf :
Ik wil graag leren iets voor mezelf te doen en daar dankbaarheid bij te voelen. Net zoals ik dat ervaar wanneer ik iets voor ander doe.
Misschien wat vaag, ik kan het niet anders omschrijven.
Want als ik iets voor een ander doe dan heeft dat waarde en is dat dus waardevol. Maar als ik iets voor mezelf doe voel ik dat vaak niet. Ik vind mezelf het dus vaak niet waard, en dát wil ik veranderen.
Helemaal niet vaag, heel herkenbaar juist.
Als ik kijk naar dingen waar ik trots op ben, wat waarde heeft voor mij, dan gaat het eigenlijk allemaal over wat ik voor anderen heb gedaan.
En het zou juist zo mooi zijn om zo te kunnen kijken naar iets wat je voor jezelf doet. Dat ook waardevol te vinden.
donderdag 8 januari 2009 om 23:42
Oh, en vanavond heb ik wat openheid gegeven naar mijn vriendinnen toe. Vertelt dat ik me ziek heb gemeld, dat het niet zo goed gaat met me en dat ik maandag weer naar een psycholoog ga.
Pff, het koste me wat moeite, maar heb het toch gedaan.
Ze wisten al wel dat het een poosje terug niet zo lekker ging, maar verder niet hoe en wat. Nu iets meer openheid gegeven en dat konden ze erg waarderen zeiden ze.
Later hoorde ik dat ze het voor ik er was al even over mij hadden gehad. Dat ze zagen dat ik altijd een masker op heb, altijd maar zeg dat het goed gaat.
Ik merkte bij hun volgens mij een soort van opluchting dat er nu iets meer uit kwam.
Wel fijn dat dit eruit is, we gaan tenslotte ruim een week samen op vakantie, op elkaars lip en dan is het moeilijk om constant die schijn op te houden.
Voelt goed dit, vooral door hun reactie!
Pff, het koste me wat moeite, maar heb het toch gedaan.
Ze wisten al wel dat het een poosje terug niet zo lekker ging, maar verder niet hoe en wat. Nu iets meer openheid gegeven en dat konden ze erg waarderen zeiden ze.
Later hoorde ik dat ze het voor ik er was al even over mij hadden gehad. Dat ze zagen dat ik altijd een masker op heb, altijd maar zeg dat het goed gaat.
Ik merkte bij hun volgens mij een soort van opluchting dat er nu iets meer uit kwam.
Wel fijn dat dit eruit is, we gaan tenslotte ruim een week samen op vakantie, op elkaars lip en dan is het moeilijk om constant die schijn op te houden.
Voelt goed dit, vooral door hun reactie!
vrijdag 9 januari 2009 om 11:41
Goedemorgen op deze kkkkoude morgen..
Goh Saar, goed gedaan zeg, dat je meer openheid hebt gegeven naar je vriendinnen, én hun positieve reactie daarop. Had je je laten inspireren door mijn semi-openheid?
Zo ga je vast ook met een beter gevoel op vakantie, dan steeds maar de schijn te moeten ophouden.
Ja, zo vermoeiend, dat stoere meid-masker......
Hoe gaat het vandaag, Claire?
Philomein, het is inderdaad een heel fijne coach. In het begin
van het traject werd ik al verrast door zijn aanpak, want heel het verhaal moest op tafel; niet alleen werkervaringen, maar ook opleidingen, school, achtergronden. (Ik had hiervoor al een reïntegratietraject gehad wat niet werkte voor mij, alleen maar bezig met soll.brieven en dat soort dingen). En dat bracht wat teweeg, maar het werd voor hem wel heel duidelijk waar de problemen zaten en hoe het zo mis is gegaan in de loop der jaren. Voor mij werkte het ook heel goed om te praten met een man; nuchter, to-the-point en toch met gevoel. Echt met gevoel, want hij is van het ervaren, het uitproberen, het naar je gevoel luisteren, niet blindelings doorgaan op een eenmaal ingeslagen weg..... dus ook nu werd ik weer eventjes wakkergeschud wat dat betreft, want hoe gauw raak je toch alweer verzeild in die oude patronen! Ofwel bij mij: dat ik autonomie uit handen geef. En dat is juist het doel van het hele traject geweest.
Ik zou wel willen dat ik elke maand een gesprek met hem zou kunnen hebben. Maar ja, officieel is het traject al afgelopen; dit gesprek (plus nog twee) is een 'cadeautje' van hem omdat hij het zo inspirerend vond om met mij te werken.
Goh Saar, goed gedaan zeg, dat je meer openheid hebt gegeven naar je vriendinnen, én hun positieve reactie daarop. Had je je laten inspireren door mijn semi-openheid?
Zo ga je vast ook met een beter gevoel op vakantie, dan steeds maar de schijn te moeten ophouden.
Ja, zo vermoeiend, dat stoere meid-masker......
Hoe gaat het vandaag, Claire?
Philomein, het is inderdaad een heel fijne coach. In het begin
van het traject werd ik al verrast door zijn aanpak, want heel het verhaal moest op tafel; niet alleen werkervaringen, maar ook opleidingen, school, achtergronden. (Ik had hiervoor al een reïntegratietraject gehad wat niet werkte voor mij, alleen maar bezig met soll.brieven en dat soort dingen). En dat bracht wat teweeg, maar het werd voor hem wel heel duidelijk waar de problemen zaten en hoe het zo mis is gegaan in de loop der jaren. Voor mij werkte het ook heel goed om te praten met een man; nuchter, to-the-point en toch met gevoel. Echt met gevoel, want hij is van het ervaren, het uitproberen, het naar je gevoel luisteren, niet blindelings doorgaan op een eenmaal ingeslagen weg..... dus ook nu werd ik weer eventjes wakkergeschud wat dat betreft, want hoe gauw raak je toch alweer verzeild in die oude patronen! Ofwel bij mij: dat ik autonomie uit handen geef. En dat is juist het doel van het hele traject geweest.
Ik zou wel willen dat ik elke maand een gesprek met hem zou kunnen hebben. Maar ja, officieel is het traject al afgelopen; dit gesprek (plus nog twee) is een 'cadeautje' van hem omdat hij het zo inspirerend vond om met mij te werken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 januari 2009 om 13:50
Nou, net mijn moeder gebeld en alles eruit gegooid (oke alles is wat overdreven, maar wel veel).
Dat ik al een tijdje niet lekker in mijn vel zit en me nu heb ziekgemeld.
Zij hadden wel in de gaten dat er iets moest zijn, vooral door mijn kribbige houding naar hen toe. Maar niet naar vragen natuurlijk en ik niets zeggen.
Meteen duidelijk gemaakt dat daar een groot deel van het probleem zit, nooit werd ergens over gepraat en al helemaal niet over gevoelens.
Ze reageerde op zich wel begripvol, maar zei dat ik nooit ergens over wilde praten. Na 16 jaar dan eindelijk gehad over wat er toendertijd gebeurd is en hoe ik voor mijn gevoel geen ruimte kreeg daar met hen over te praten. Dat ik me afsloot vanwege hun reactie. En dat ik zelfs dacht dat zij me niet geloofden of het inmiddels vergeten waren.
Mijn moeder gaf aan dat zij destijds misschien meer hadden moeten aandringen op praten, maar dat afdwingen wat ze eenmaal deden was juist wat mij zo tegenstond. Ik wilde gewoon dat ik er mocht zijn, met mijn verdriet en mijn manier om daarmee om te gaan. En dat werd afgewezen om vervolgens alleen maar bezig te zijn met wat voor k*tkind ik was, de problemen die ik gaf.
Ik denk niet dat ze echt begrijpt wat ik bedoel, maar goed.
Ook gezegd dat het geen zin heeft om elkaar nu verwijten te gaan maken. Daar doen we nu toch niets meer aan, we kunnen niet veranderen hoe we altijd met alles zijn omgegaan. Maar hopelijk kunnen we het in de toekomst proberen wat anders te gaan doen. Niet meer altijd de schone schijn ophouden en dat alles maar zo leuk en gezellig moet zijn.
Ik wil eerlijk zijn, echtheid, niet meer mooi weer spelen.
En daar ga ik zélf wat aan doen, in hoeverre zij naar zichzelf willen kijken en dat anders willen gaan doen is aan hen.
Ik hou van ze en wil graag dat er goed contact is, maar nu ga ik even voor. In mijn tempo ga ik dit doen en we moeten nu niet ineens maar alles willen bespreken met elkaar.
Dat kan ik (nog) niet.
Ik wil dit weekend naar mijn broertje, als ze tijd hebben, en daar ook maar eens vertellen wat er aan de hand is.
Hij weet helemaal nergens iets van, is destijds ook overal buiten gehouden. Dus sommige dingen zullen hem rauw op zijn dak vallen.
Voel ik nu opluchting?
Een klein beetje maar, want tegelijk ook weer schuldig. Omdat ik mijn moeder weer overstuur heb gemaakt en ik weer het 'probleemkind' blijk te zijn.
Sorry voor het lange verhaal, moest het even kwijt.
Dat ik al een tijdje niet lekker in mijn vel zit en me nu heb ziekgemeld.
Zij hadden wel in de gaten dat er iets moest zijn, vooral door mijn kribbige houding naar hen toe. Maar niet naar vragen natuurlijk en ik niets zeggen.
Meteen duidelijk gemaakt dat daar een groot deel van het probleem zit, nooit werd ergens over gepraat en al helemaal niet over gevoelens.
Ze reageerde op zich wel begripvol, maar zei dat ik nooit ergens over wilde praten. Na 16 jaar dan eindelijk gehad over wat er toendertijd gebeurd is en hoe ik voor mijn gevoel geen ruimte kreeg daar met hen over te praten. Dat ik me afsloot vanwege hun reactie. En dat ik zelfs dacht dat zij me niet geloofden of het inmiddels vergeten waren.
Mijn moeder gaf aan dat zij destijds misschien meer hadden moeten aandringen op praten, maar dat afdwingen wat ze eenmaal deden was juist wat mij zo tegenstond. Ik wilde gewoon dat ik er mocht zijn, met mijn verdriet en mijn manier om daarmee om te gaan. En dat werd afgewezen om vervolgens alleen maar bezig te zijn met wat voor k*tkind ik was, de problemen die ik gaf.
Ik denk niet dat ze echt begrijpt wat ik bedoel, maar goed.
Ook gezegd dat het geen zin heeft om elkaar nu verwijten te gaan maken. Daar doen we nu toch niets meer aan, we kunnen niet veranderen hoe we altijd met alles zijn omgegaan. Maar hopelijk kunnen we het in de toekomst proberen wat anders te gaan doen. Niet meer altijd de schone schijn ophouden en dat alles maar zo leuk en gezellig moet zijn.
Ik wil eerlijk zijn, echtheid, niet meer mooi weer spelen.
En daar ga ik zélf wat aan doen, in hoeverre zij naar zichzelf willen kijken en dat anders willen gaan doen is aan hen.
Ik hou van ze en wil graag dat er goed contact is, maar nu ga ik even voor. In mijn tempo ga ik dit doen en we moeten nu niet ineens maar alles willen bespreken met elkaar.
Dat kan ik (nog) niet.
Ik wil dit weekend naar mijn broertje, als ze tijd hebben, en daar ook maar eens vertellen wat er aan de hand is.
Hij weet helemaal nergens iets van, is destijds ook overal buiten gehouden. Dus sommige dingen zullen hem rauw op zijn dak vallen.
Voel ik nu opluchting?
Een klein beetje maar, want tegelijk ook weer schuldig. Omdat ik mijn moeder weer overstuur heb gemaakt en ik weer het 'probleemkind' blijk te zijn.
Sorry voor het lange verhaal, moest het even kwijt.
vrijdag 9 januari 2009 om 15:02
Jeetje Saar...dat is nog al wat...wat goed!!!!!
Als je moeder hiervan overstuur is dan is dat maar zo. Daar gaat ze niet dood van. Jij hebt ook het recht om te vertellen hoe je je voelt en hoe je dingen beleefd hebt. Je hebt hiermee een enorme opening gegeven ook aan haar, dus wat dat betreft heb je niet alleen jezelf maar ook haar een kostbaar geschenk gegeven door je te openen.
Zoals je beschrijft hoe je vriendinnen reageerden op je openheid zien ze dat inderdaad als een geschenk, dat is het ook.
Je geeft je moeder in feite een (nieuwe) kans, het is aan haar om daar mee om te gaan en ik hoop voor je dat ze dat met zorg doet.
Onthoudt goed dat je niemand een plezier doet door mee te spelen in ongezonde toneelstukken. Jezelf niet maar je medespelers ook niet.
Kortom: voel je niet schuldig! Voel je trots op de cirkel waar je uit aan het stappen bent!! Het is een MIJLPAAL!
Als je moeder hiervan overstuur is dan is dat maar zo. Daar gaat ze niet dood van. Jij hebt ook het recht om te vertellen hoe je je voelt en hoe je dingen beleefd hebt. Je hebt hiermee een enorme opening gegeven ook aan haar, dus wat dat betreft heb je niet alleen jezelf maar ook haar een kostbaar geschenk gegeven door je te openen.
Zoals je beschrijft hoe je vriendinnen reageerden op je openheid zien ze dat inderdaad als een geschenk, dat is het ook.
Je geeft je moeder in feite een (nieuwe) kans, het is aan haar om daar mee om te gaan en ik hoop voor je dat ze dat met zorg doet.
Onthoudt goed dat je niemand een plezier doet door mee te spelen in ongezonde toneelstukken. Jezelf niet maar je medespelers ook niet.
Kortom: voel je niet schuldig! Voel je trots op de cirkel waar je uit aan het stappen bent!! Het is een MIJLPAAL!
vrijdag 9 januari 2009 om 15:12
Dat je re-integratie-coach jou ook als inspiratie ervaart dat is toch bijzonder. Wat kunnen mensen een verschil maken in elkaars leven. Zoals jij je niet kunt voorstellen wat een invloed je uitoefent op anderen hier... En nu heb je nog twee gesprekken met hem dus. Wat waardevol.
En Claire ik heb even gekeken naar de link die je gaf over AAT. Omdat ik zelf een beetje bang ben voor paarden dacht ik dat het misschien iets zou kunnen betekenen in het overwinnen van angst. Een groot ding voor mij nu. Maar ik heb het idee dat het toch anders werkt dan dat. Het heeft me wel aan het denken gezet. Mijn dochter zit op paardrijden en wie weet ga ik ook een keer een paar lessen proberen maar dan moet ik wel iemand vinden die me over m'n angst heen kan en wil helpen. Lijkt me best een goeie manier om weer een stap verder in mijn kracht te komen.
En Claire ik heb even gekeken naar de link die je gaf over AAT. Omdat ik zelf een beetje bang ben voor paarden dacht ik dat het misschien iets zou kunnen betekenen in het overwinnen van angst. Een groot ding voor mij nu. Maar ik heb het idee dat het toch anders werkt dan dat. Het heeft me wel aan het denken gezet. Mijn dochter zit op paardrijden en wie weet ga ik ook een keer een paar lessen proberen maar dan moet ik wel iemand vinden die me over m'n angst heen kan en wil helpen. Lijkt me best een goeie manier om weer een stap verder in mijn kracht te komen.
vrijdag 9 januari 2009 om 15:15
Als ik eerlijk ben voelt de afstand alleen maar groter nu tussen mij en mijn moeder.
Ik heb er wat dingen uitgegooid, maar er zijn zoveel dingen die ik nooit met hen besproken heb. Eigenlijk sinds mijn 12e al niets echts meer.
En ik weet niet of die afstand nog te overbruggen is, ik heb ook niet de behoefte hier nu verder met hen over te praten.
Maar dat moet misschien ook wel groeien. Of het komt nooit en dat is dan ook goed.
Het gaat om de weg die ik in wil slaan.
En daar ben ik nu mee begonnen en daar ben ik stiekem best een klein beetje trots op.
Dus ik zeg ook
Oh, en ik hoorde al dat ik zwaar overspannen ben van mijn werk.
Fijn dat die diagnose daar al is gesteld.
Ik heb er wat dingen uitgegooid, maar er zijn zoveel dingen die ik nooit met hen besproken heb. Eigenlijk sinds mijn 12e al niets echts meer.
En ik weet niet of die afstand nog te overbruggen is, ik heb ook niet de behoefte hier nu verder met hen over te praten.
Maar dat moet misschien ook wel groeien. Of het komt nooit en dat is dan ook goed.
Het gaat om de weg die ik in wil slaan.
En daar ben ik nu mee begonnen en daar ben ik stiekem best een klein beetje trots op.
Dus ik zeg ook
Oh, en ik hoorde al dat ik zwaar overspannen ben van mijn werk.
Fijn dat die diagnose daar al is gesteld.
vrijdag 9 januari 2009 om 16:01
Kom even kort inbreken.
Saar ,wat moet dat een vreselijke last geweest zijn.
Moeilijk,dapper en confronterend voor beide partijen dat je je verhaal voor een deel hebt geuit.
Maar dat biedt weer nieuwe openingen,ik hoop zo voor je dat deze een positeve inslag gaan hebben.
Geef elkaar ruimte en tijd.
En rust zelf een goed uit.
Dikke knuffel lieverd.
Ook een dikke knuffel voor de rest.
Sorry dat ik alleen even tegen Saar een reactie geef,ik wil niet aan jullie voorbij gaan.
Ik lees hier regelmatig mee,maar jullie zijn zo'n goede steun al voor elkaar en zitten in een mooie dynamiek van delen en reageren.
Dat kom ik maar niet al te vaak verstoren.
Ik leef met jullie mee !
Kanjers!!
Saar ,wat moet dat een vreselijke last geweest zijn.
Moeilijk,dapper en confronterend voor beide partijen dat je je verhaal voor een deel hebt geuit.
Maar dat biedt weer nieuwe openingen,ik hoop zo voor je dat deze een positeve inslag gaan hebben.
Geef elkaar ruimte en tijd.
En rust zelf een goed uit.
Dikke knuffel lieverd.
Ook een dikke knuffel voor de rest.
Sorry dat ik alleen even tegen Saar een reactie geef,ik wil niet aan jullie voorbij gaan.
Ik lees hier regelmatig mee,maar jullie zijn zo'n goede steun al voor elkaar en zitten in een mooie dynamiek van delen en reageren.
Dat kom ik maar niet al te vaak verstoren.
Ik leef met jullie mee !
Kanjers!!
vrijdag 9 januari 2009 om 16:05
vrijdag 9 januari 2009 om 16:16
Jij stoort nooit Iry en je hoeft het dan ook echt geen inbreken te noemen.
Fijn juist dat je even reageert, lief van je!
Ik heb mijn verhaal gedaan, het is aan hen wat zij daar mee willen doen.
Vind ik nu ook even niet zo belangrijk, ik wil mijn eigen weg volgen. En hoe dat loopt zien we dan wel weer.
Bedankt voor je knuffel, je krijgt er een terug van me!
Fijn juist dat je even reageert, lief van je!
Ik heb mijn verhaal gedaan, het is aan hen wat zij daar mee willen doen.
Vind ik nu ook even niet zo belangrijk, ik wil mijn eigen weg volgen. En hoe dat loopt zien we dan wel weer.
Bedankt voor je knuffel, je krijgt er een terug van me!
