Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
vrijdag 9 januari 2009 om 16:33
vrijdag 9 januari 2009 om 16:37
Fijn dat het beter gaat!
Ik moet hem nog bellen, hij is nu nog aan het werk.
Voelt wel goed deze stappen, maar vraag me ook wel een beetje af waar ik aan ben begonnen. Nu kan ik echt niet meer terug...
En ja, lullen doen ze op het werk toch wel. Maar zie er wel tegenop dat ik er dinsdag naartoe moet voor dat gesprek.
Ik moet hem nog bellen, hij is nu nog aan het werk.
Voelt wel goed deze stappen, maar vraag me ook wel een beetje af waar ik aan ben begonnen. Nu kan ik echt niet meer terug...
En ja, lullen doen ze op het werk toch wel. Maar zie er wel tegenop dat ik er dinsdag naartoe moet voor dat gesprek.
vrijdag 9 januari 2009 om 16:44
Ja kan me voorstellen dat het zeker niet prettig is. En dat je er tegen op ziet om dinsdag te gaan. Maar ook dat kun jij wel aan hoor! Logisch dat je je afvraagt waar je aan begonnen bent, het moet allemaal nog bezinken én je broertje staat ook nog op het "lijstje".
Ik hoop dat hij wel tijd heeft zodat je dat ook aan kunt pakken, en jij het zelf kunt verwoorden ipv je moeder.
Zorg je goed voor jezelf! Het is behoorlijk pittig wat er nu allemaal op je pad komt.
Ik hoop dat hij wel tijd heeft zodat je dat ook aan kunt pakken, en jij het zelf kunt verwoorden ipv je moeder.
Zorg je goed voor jezelf! Het is behoorlijk pittig wat er nu allemaal op je pad komt.
vrijdag 9 januari 2009 om 16:48
Haha, ja heb nu idd een soort lijstje in mijn hoofd zitten.
Na mijn broertje is het ook even genoeg, moet het ook niet gaan overdrijven.
Voel me ook aardig uitgeput. Maar gelukkig hoef ik de komende dagen verder ook even helemaal niets, geen werk, geen afspraken, gewoon niets.
Jij maandag weer naar therapie?
Na mijn broertje is het ook even genoeg, moet het ook niet gaan overdrijven.
Voel me ook aardig uitgeput. Maar gelukkig hoef ik de komende dagen verder ook even helemaal niets, geen werk, geen afspraken, gewoon niets.
Jij maandag weer naar therapie?
vrijdag 9 januari 2009 om 17:23
Lieve Saar..
Nog even over dat schuldig voelen..
Ik wil je dit nog even op je hart drukken:
Het is niet jouw schuld dat dit nu allemaal gebeurt in je familie. Er zijn dingen gebeurt die niet hadden mogen gebeuren. Daar had en heb jij totaal geen schuld aan!
Het enige wat jij nu doet is uitleggen dat het je is overkomen en wat het met je gedaan heeft en nog steeds doet.
Nogmaals: het is niet jouw schuld.
Nog even over dat schuldig voelen..
Ik wil je dit nog even op je hart drukken:
Het is niet jouw schuld dat dit nu allemaal gebeurt in je familie. Er zijn dingen gebeurt die niet hadden mogen gebeuren. Daar had en heb jij totaal geen schuld aan!
Het enige wat jij nu doet is uitleggen dat het je is overkomen en wat het met je gedaan heeft en nog steeds doet.
Nogmaals: het is niet jouw schuld.
vrijdag 9 januari 2009 om 17:30
quote:saartje1980 schreef op 09 januari 2009 @ 15:15:
En ik weet niet of die afstand nog te overbruggen is, ik heb ook niet de behoefte hier nu verder met hen over te praten.
Maar dat moet misschien ook wel groeien. Of het komt nooit en dat is dan ook goed.
Het gaat om de weg die ik in wil slaan.
En daar ben ik nu mee begonnen en daar ben ik stiekem best een klein beetje trots op.Wat klink je krachtig, je stáát op en gaat ergens voor, echt, ik ben onder de indruk. En laat dat stiekem maar weg, je mag openlijk heel trots op jezelf zijn!
En ik weet niet of die afstand nog te overbruggen is, ik heb ook niet de behoefte hier nu verder met hen over te praten.
Maar dat moet misschien ook wel groeien. Of het komt nooit en dat is dan ook goed.
Het gaat om de weg die ik in wil slaan.
En daar ben ik nu mee begonnen en daar ben ik stiekem best een klein beetje trots op.Wat klink je krachtig, je stáát op en gaat ergens voor, echt, ik ben onder de indruk. En laat dat stiekem maar weg, je mag openlijk heel trots op jezelf zijn!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 januari 2009 om 17:38
Claire, dat weet ik ergens ook wel, maar dank je wel dat je het zegt.
Maar toch voelt het alsof ik weer in de rol word gedrukt/op me neem van verstoorder van het gezin. Ik heb jarenlang gehoord dat ik dat was.
En ik kan even niet filteren of dit puur in mijn hoofd zit of dat het ook werkelijk zo gezien wordt.
Het gaat ook helemaal niet om wat er is gebeurd, het gaat om hoe er altijd met alles om is gegaan. Daar heb ik moeite mee en daarvoor moet ik ook de hand in eigen boezem steken.
Maar toch voelt het alsof ik weer in de rol word gedrukt/op me neem van verstoorder van het gezin. Ik heb jarenlang gehoord dat ik dat was.
En ik kan even niet filteren of dit puur in mijn hoofd zit of dat het ook werkelijk zo gezien wordt.
Het gaat ook helemaal niet om wat er is gebeurd, het gaat om hoe er altijd met alles om is gegaan. Daar heb ik moeite mee en daarvoor moet ik ook de hand in eigen boezem steken.
vrijdag 9 januari 2009 om 17:44
Ik zwieber geloof ik alle kanten op nu, ook in mijn reacties, tussen krachtig (zoals jij dat zegt EV) en schuldig voelen.
Nou ja, ik ben ook ziek, dan mag dat toch
Edit: broertje belde net, morgenavond ga ik bij ze op de koffie
Nou ja, ik ben ook ziek, dan mag dat toch
Edit: broertje belde net, morgenavond ga ik bij ze op de koffie
saartje1980 wijzigde dit bericht op 09-01-2009 17:46
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
vrijdag 9 januari 2009 om 17:54
Dat gezwieber heb ik ook, Saar, zal er wel bijhoren vrees ik.
Die zin van Claire vond ik ook heel goed om weer eens te zien staan, want eerlijk gezegd voel ik me nog steeds schuldig over de situatie nu in de familie. (Zie of hoor ook niets van die tante trouwens.)
Ik ben de verstoorder van het ...... plaatje.
Vul maar in. Het idyllische plaatje? Het vredige? Het onder-het-kleed-vegende en we doen alsof alles leuk is? ....
Misschien wordt er altijd wel een zondebok gezocht. Lekker makkelijk toch voor de anderen; dan hoeven ze niet naar zichzelf en hun aandeel of verantwoordelijkheid te kijken!
Die zin van Claire vond ik ook heel goed om weer eens te zien staan, want eerlijk gezegd voel ik me nog steeds schuldig over de situatie nu in de familie. (Zie of hoor ook niets van die tante trouwens.)
Ik ben de verstoorder van het ...... plaatje.
Vul maar in. Het idyllische plaatje? Het vredige? Het onder-het-kleed-vegende en we doen alsof alles leuk is? ....
Misschien wordt er altijd wel een zondebok gezocht. Lekker makkelijk toch voor de anderen; dan hoeven ze niet naar zichzelf en hun aandeel of verantwoordelijkheid te kijken!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 januari 2009 om 18:08
Ja, dat is het volgens mij ook. Afschuiven zodat je maar vooral niet naar jezelf hoeft te kijken.
Dat merkte ik ook wel aan mijn moeder vandaag, als ik iets zei was het antwoord als snel 'ja, maar jij...' En alleen maar over hoe rot zij het vond, niet voor mij, nee, voor haar. Tenminste, zo kwam het op mij over.
Wat jij hebt gedaan past inderdaad niet in het plaatje van het o zo leuke gezinnetje. Daarom is het lekker makkelijk voor hen om alles op jou af te schuiven, zodat zij kunnen blijven vast houden aan dat (schijn)plaatje.
Dat merkte ik ook wel aan mijn moeder vandaag, als ik iets zei was het antwoord als snel 'ja, maar jij...' En alleen maar over hoe rot zij het vond, niet voor mij, nee, voor haar. Tenminste, zo kwam het op mij over.
Wat jij hebt gedaan past inderdaad niet in het plaatje van het o zo leuke gezinnetje. Daarom is het lekker makkelijk voor hen om alles op jou af te schuiven, zodat zij kunnen blijven vast houden aan dat (schijn)plaatje.
vrijdag 9 januari 2009 om 18:14
Ik ga ook zo eten. En zelfs zonder zelf gekookt te hebben.
Die reactie vind ik zo typisch! Was hetzelfde bij die tante van mij. Alleen maar hoe het voor hun was. Mijn moeder ook. 'Ik heb het er zo zwaar mee'..... bah! Ik word weer boos als ik eraan denk. Dat zit bij ons echt in de familie, al dat afschuiven. Als ze maar niet naar zichzelf hoeven te kijken.
Ik vraag me weleens af of alleen therapeuten en coaches normaal kunnen reageren als je iets vertelt waarmee je moeite hebt.
Die reactie vind ik zo typisch! Was hetzelfde bij die tante van mij. Alleen maar hoe het voor hun was. Mijn moeder ook. 'Ik heb het er zo zwaar mee'..... bah! Ik word weer boos als ik eraan denk. Dat zit bij ons echt in de familie, al dat afschuiven. Als ze maar niet naar zichzelf hoeven te kijken.
Ik vraag me weleens af of alleen therapeuten en coaches normaal kunnen reageren als je iets vertelt waarmee je moeite hebt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 januari 2009 om 19:49
quote:Elmervrouw schreef op 09 januari 2009 @ 18:14:
Ik ga ook zo eten. En zelfs zonder zelf gekookt te hebben.
Die reactie vind ik zo typisch! Was hetzelfde bij die tante van mij. Alleen maar hoe het voor hun was. Mijn moeder ook. 'Ik heb het er zo zwaar mee'..... bah! Ik word weer boos als ik eraan denk. Dat zit bij ons echt in de familie, al dat afschuiven. Als ze maar niet naar zichzelf hoeven te kijken.
Ik vraag me weleens af of alleen therapeuten en coaches normaal kunnen reageren als je iets vertelt waarmee je moeite hebt.
Lekker gegeten?
Typisch ja, sommige mensen weten echt alles zo te draaien dat zij uiteindelijk het 'slachtoffer' zijn.
Van je tante heb je dus niets meer gehoord?
Nee, ik geloof niet dat het alleen therapeuten en coachen zijn die normaal kunnen reageren.
Ik ga ook zo eten. En zelfs zonder zelf gekookt te hebben.
Die reactie vind ik zo typisch! Was hetzelfde bij die tante van mij. Alleen maar hoe het voor hun was. Mijn moeder ook. 'Ik heb het er zo zwaar mee'..... bah! Ik word weer boos als ik eraan denk. Dat zit bij ons echt in de familie, al dat afschuiven. Als ze maar niet naar zichzelf hoeven te kijken.
Ik vraag me weleens af of alleen therapeuten en coaches normaal kunnen reageren als je iets vertelt waarmee je moeite hebt.
Lekker gegeten?
Typisch ja, sommige mensen weten echt alles zo te draaien dat zij uiteindelijk het 'slachtoffer' zijn.
Van je tante heb je dus niets meer gehoord?
Nee, ik geloof niet dat het alleen therapeuten en coachen zijn die normaal kunnen reageren.
vrijdag 9 januari 2009 om 23:14
Hai ik wil even laten weten dat ik mijn verwijzing voor pshyq van mijn psychiater heb gekregen(de afspraak met m'n huisarts kwam te vervallen),dus ik kan nu een afspraak gaan maken!
Ik vind het fijn om jullie gesprekken te lezen, heb er veel aan.Heb ook het boek de ontembare vrouw aangeschaft,de schrijfster is een naam genote van mijn echte naam toevallig(gaf mij de doorslag om hem aanteschaffen)
Groetjes spongebabe
Ik vind het fijn om jullie gesprekken te lezen, heb er veel aan.Heb ook het boek de ontembare vrouw aangeschaft,de schrijfster is een naam genote van mijn echte naam toevallig(gaf mij de doorslag om hem aanteschaffen)
Groetjes spongebabe
zaterdag 10 januari 2009 om 05:00
Ik hoop niet dat jullie het erg vinden dat ik even "inbreek" in jullie topic, maar er zijn wat dingen waar ik graag op wil reageren.
Ev, ik zou graag wat tegen je willen zeggen en vragen nav deze post (zwartegdrukte is van jou):
Bang dat ze zich schuldig of rot gaan voelen. En wie ben ik om iets te verwachten van mensen?
Is het echt jouw verantwoordelijkheid als mensen zich schuldig of rot voelen? Ik denk dat als je een oprechte echte vriendschap wilt hebben dat dat er dan min of meer bij hoort. Dat stel je elkaar teleur, ben je het oneens ed. Wanneer je zegt dat je bang bent dat mensen zich schuldig gaan voelen, is dat dan echt zo? Ben je er echt innerlijk van overtuigd dat dat zo erg is? Of ben je meer bang voor de consequentie dat dat schuldgevoel voor jou misschien kan hebben (dat ze boos op je worden, je afwijzen, er een conflict komt? oid). Ik hoor vaak mensen zeggen "ik zeg nooit nee, want dan kwetst ik diegene". Dan denk ik "huh?" is dat werkelijk zo. Want in hoeverre is het jouw schuld en verantwoording dat je iemand kwetst? Vaak is diegene vooral bang voor de consequentie die het heeft. Dit hoeft natuurlijk bij jou niet zo te zijn, maar ik herken het bij mijzelf op het gebied van boosheid. Lang durfde ik niet boos te worden en dacht ik ook dat dat was omdat ik bang was de ander te kwetsen. Totdat ik erachter kwam dat ik het best boos kan worden (en goed ook ), maar dat ik bang was voor de consequentie ervan (afgewezen worden, een conflict moeten aangaan, voor gek verklaard worden, als moeilijk bestempeld worden). Ik hoop dat het enigzins duidelijk is wat ik bedoel.
Ik weet van mijzelf dat ik altijd goede intenties heb en zorgvuldig met mensen om ga, dus als ik iemand kwets kan dat ook te maken hebben met ego-krenking (weet je nog dat we het daar in het ontembare vrouwen topic over hadden). Of ik heb me toch misschien vergist in hoe ik iets zei of ben te hard geweest oid en heb ik op dat moment iets verkeerd gezien of de situatie verkeerd ingeschat (dat is menselijk), dan praat ik er met diegene over en bied ik mijn excuses aan. En ja dan voel ik me rot, verdrietig, lullig oid, maar dat verwijt ik dan niet degene die ik gekwetst heb.
Daarnaast bedacht ik me nog wat andere dingen toen ik je post las. Al zou je vriendin zich schuldig voelen, in hoeverre -los van dat dat sowieso niet jouw verantwoordelijkheid is- is dat erg? Schuldig voelen vind ik overigens een rotwoord, maar je snapt wat ik bedoel. Als jij haar er op aan spreekt / aan geeft dat je het jammer vindt dat je haar weinig ziet en dat is terecht, ja dan kan ik me voorstellen dat je vriendin zich even schuldig/lullig voelt. Het is toch ook niet leuk voor jou dat ze dat zo doet? Ik word ook wel eens ergens op aangesproken en dan voel ik me soms er rot of lullig over. That's life. Jij hoeft je vriendin daar niet tegen te beschermen.
En over verwachtingen. Iedereen zegt altijd dat je geen verwachtingen mag hebben, waarom niet? Misschien is verwachtingen niet het juiste woord (klinkt een beetje als in een kamertje zitten wachten totdat iets vanzelf naar je toe komt lopen), maar je mag toch wel bepaalde, wensen *zoekt druk naar een ander woord voor verwachtingen* behoeften ed in een vriendschap hebben en die uitspreken? "Verwachtingen" hebben betekend niet dat een ander er aan toe moet geven, of dat je een ander tot iets verplicht. Jij geeft iets aan en die ander bepaald voor zichzelf of hij of zij daar aan tegemoet wilt komen. Het woord verwachtingen klinkt vaak als "ik wil iets en ik verwacht dat je me daar in tegemoet komt", terwijl het in mijn ogen eigenlijk betekenen " er is iets wat ik graag wil, ik ben beniewd hoe jij hier tegenover staat en of je me er in tegmoet wilt komen. Ik hoop het, maar zo niet dan is het ook goed, je bent me niets verplicht."
Ik ben gewoon bang dat het voor hun confronterend is, als ik zeg wat ik voelde de afgelopen periode.
Ev, maar stel dat dat zo is, dat het voor hun confronterend is, hoe erg is dat?
----
O, en nog iets wat ik graag tegen Saartje wil zeggen. Ik heb weinig van dit topic gelezen, maar mijn oog viel op en post van je waarin je schreef dat je misschien wordt gezien als de "verstoorder" van het gezin. Toen ik 10 was werd ik naar een psycholoog gestuurd en naar 1,5 keer hoefde ik niet meer terug te komen, maar zaten mijn ouders daar voor relatie -en gezinstherapie. Het eerste wat die therapeut tegen mij zei toen, en dat is me altijd bijgebleven, was dit: Degen die het hardste schreeuwd, zowel letterlijk als figuurlijk, is meestal diegene met de minste problemen. Misschien geldt dit ook wel voor jou.
Ken je de psychologie het zondebokje (zondebokmechanisme)?
"Psychologen hebben ontdekt dat het zondebokmechanisme ook een verschijnsel is binnen groepen, kleine (zoals gezinnen), maar ook in veel grotere verbanden. Binnen groepen is het voorkomen van een zondebok, die de ziektes en frustraties van het gezin (of de groep) op zich krijgt geprojecteerd, geen ongewoon fenomeen. De 'rol' van zondebok komt dan vaak toe aan de zwakkere in de groep. De kern van het zondebokmechanisme is echter dat, zelfs indien deze zwakkere uiteindelijk uit de groep zou worden gestoten, het groepsmechanisme vervolgens een nieuwe zondebok zal 'aanwijzen' en wel omdat het groepsmechanisme dit feitelijk vraagt/nodig heeft om de in het systeem aanwezige spanning af te voeren. Het betreffende systeem heeft geen andere, meer volwassen mechanismen ontwikkeld om deze spanningen af te voeren. Het begrip zondebok staat hierbij dan dichter tegen de oorspronkelijke betekenis dan in het normale taalgebruik."
"Het zondebokmechanisme schept orde, brengt mensen samen, geeft ze een gevoel van verbondenheid. De emotionele betekenis van het vinden en hebben van een zondebok is groot. Er wordt iemand gezocht op wie de onzekerheid, angst, agressie en geweld gelegd kunnen worden; emoties die altijd van kindsaf aan in het menselijk leven sluimerend aanwezig zijn. Het slachtoffer wordt buiten de groep geplaatst, de groep zelf voelt zich vereend, als herboren, vitaal. Ze weet: hij is het, hij is de 'stomme', de 'mislukte', de 'schuldige', of wat er ook gezegd mag worden. Wij zijn dat alles dus niet. Wij horen bij de groep, wij zijn goed en onschuldig en niet stom. Wij hebben de macht, wij kunnen de wereld aan, zijn zeker van ons zelf. Wij klitten aan een tegen hem, haar, hen. Wanneer de zondebok verdwijnt, dreigt de chaos terug te komen in de groep en moet er een andere zondebok gezocht worden."
Wanneer er binnen het gezin een zondebok is, kunnen mensen het "perfecte plaatje" dus in stant houden. Ik las ergens: "De tragiek van de zondebok is vaak dat deze op den duur gaat geloven dat het een gevolg is van zijn persoonlijke terkortkomingen in plaats van het tekort schieten van de groep.
Ik hoop niet dat jullie het vervelend vinden dat ik even "ingebroken" heb!
Ev, ik zou graag wat tegen je willen zeggen en vragen nav deze post (zwartegdrukte is van jou):
Bang dat ze zich schuldig of rot gaan voelen. En wie ben ik om iets te verwachten van mensen?
Is het echt jouw verantwoordelijkheid als mensen zich schuldig of rot voelen? Ik denk dat als je een oprechte echte vriendschap wilt hebben dat dat er dan min of meer bij hoort. Dat stel je elkaar teleur, ben je het oneens ed. Wanneer je zegt dat je bang bent dat mensen zich schuldig gaan voelen, is dat dan echt zo? Ben je er echt innerlijk van overtuigd dat dat zo erg is? Of ben je meer bang voor de consequentie dat dat schuldgevoel voor jou misschien kan hebben (dat ze boos op je worden, je afwijzen, er een conflict komt? oid). Ik hoor vaak mensen zeggen "ik zeg nooit nee, want dan kwetst ik diegene". Dan denk ik "huh?" is dat werkelijk zo. Want in hoeverre is het jouw schuld en verantwoording dat je iemand kwetst? Vaak is diegene vooral bang voor de consequentie die het heeft. Dit hoeft natuurlijk bij jou niet zo te zijn, maar ik herken het bij mijzelf op het gebied van boosheid. Lang durfde ik niet boos te worden en dacht ik ook dat dat was omdat ik bang was de ander te kwetsen. Totdat ik erachter kwam dat ik het best boos kan worden (en goed ook ), maar dat ik bang was voor de consequentie ervan (afgewezen worden, een conflict moeten aangaan, voor gek verklaard worden, als moeilijk bestempeld worden). Ik hoop dat het enigzins duidelijk is wat ik bedoel.
Ik weet van mijzelf dat ik altijd goede intenties heb en zorgvuldig met mensen om ga, dus als ik iemand kwets kan dat ook te maken hebben met ego-krenking (weet je nog dat we het daar in het ontembare vrouwen topic over hadden). Of ik heb me toch misschien vergist in hoe ik iets zei of ben te hard geweest oid en heb ik op dat moment iets verkeerd gezien of de situatie verkeerd ingeschat (dat is menselijk), dan praat ik er met diegene over en bied ik mijn excuses aan. En ja dan voel ik me rot, verdrietig, lullig oid, maar dat verwijt ik dan niet degene die ik gekwetst heb.
Daarnaast bedacht ik me nog wat andere dingen toen ik je post las. Al zou je vriendin zich schuldig voelen, in hoeverre -los van dat dat sowieso niet jouw verantwoordelijkheid is- is dat erg? Schuldig voelen vind ik overigens een rotwoord, maar je snapt wat ik bedoel. Als jij haar er op aan spreekt / aan geeft dat je het jammer vindt dat je haar weinig ziet en dat is terecht, ja dan kan ik me voorstellen dat je vriendin zich even schuldig/lullig voelt. Het is toch ook niet leuk voor jou dat ze dat zo doet? Ik word ook wel eens ergens op aangesproken en dan voel ik me soms er rot of lullig over. That's life. Jij hoeft je vriendin daar niet tegen te beschermen.
En over verwachtingen. Iedereen zegt altijd dat je geen verwachtingen mag hebben, waarom niet? Misschien is verwachtingen niet het juiste woord (klinkt een beetje als in een kamertje zitten wachten totdat iets vanzelf naar je toe komt lopen), maar je mag toch wel bepaalde, wensen *zoekt druk naar een ander woord voor verwachtingen* behoeften ed in een vriendschap hebben en die uitspreken? "Verwachtingen" hebben betekend niet dat een ander er aan toe moet geven, of dat je een ander tot iets verplicht. Jij geeft iets aan en die ander bepaald voor zichzelf of hij of zij daar aan tegemoet wilt komen. Het woord verwachtingen klinkt vaak als "ik wil iets en ik verwacht dat je me daar in tegemoet komt", terwijl het in mijn ogen eigenlijk betekenen " er is iets wat ik graag wil, ik ben beniewd hoe jij hier tegenover staat en of je me er in tegmoet wilt komen. Ik hoop het, maar zo niet dan is het ook goed, je bent me niets verplicht."
Ik ben gewoon bang dat het voor hun confronterend is, als ik zeg wat ik voelde de afgelopen periode.
Ev, maar stel dat dat zo is, dat het voor hun confronterend is, hoe erg is dat?
----
O, en nog iets wat ik graag tegen Saartje wil zeggen. Ik heb weinig van dit topic gelezen, maar mijn oog viel op en post van je waarin je schreef dat je misschien wordt gezien als de "verstoorder" van het gezin. Toen ik 10 was werd ik naar een psycholoog gestuurd en naar 1,5 keer hoefde ik niet meer terug te komen, maar zaten mijn ouders daar voor relatie -en gezinstherapie. Het eerste wat die therapeut tegen mij zei toen, en dat is me altijd bijgebleven, was dit: Degen die het hardste schreeuwd, zowel letterlijk als figuurlijk, is meestal diegene met de minste problemen. Misschien geldt dit ook wel voor jou.
Ken je de psychologie het zondebokje (zondebokmechanisme)?
"Psychologen hebben ontdekt dat het zondebokmechanisme ook een verschijnsel is binnen groepen, kleine (zoals gezinnen), maar ook in veel grotere verbanden. Binnen groepen is het voorkomen van een zondebok, die de ziektes en frustraties van het gezin (of de groep) op zich krijgt geprojecteerd, geen ongewoon fenomeen. De 'rol' van zondebok komt dan vaak toe aan de zwakkere in de groep. De kern van het zondebokmechanisme is echter dat, zelfs indien deze zwakkere uiteindelijk uit de groep zou worden gestoten, het groepsmechanisme vervolgens een nieuwe zondebok zal 'aanwijzen' en wel omdat het groepsmechanisme dit feitelijk vraagt/nodig heeft om de in het systeem aanwezige spanning af te voeren. Het betreffende systeem heeft geen andere, meer volwassen mechanismen ontwikkeld om deze spanningen af te voeren. Het begrip zondebok staat hierbij dan dichter tegen de oorspronkelijke betekenis dan in het normale taalgebruik."
"Het zondebokmechanisme schept orde, brengt mensen samen, geeft ze een gevoel van verbondenheid. De emotionele betekenis van het vinden en hebben van een zondebok is groot. Er wordt iemand gezocht op wie de onzekerheid, angst, agressie en geweld gelegd kunnen worden; emoties die altijd van kindsaf aan in het menselijk leven sluimerend aanwezig zijn. Het slachtoffer wordt buiten de groep geplaatst, de groep zelf voelt zich vereend, als herboren, vitaal. Ze weet: hij is het, hij is de 'stomme', de 'mislukte', de 'schuldige', of wat er ook gezegd mag worden. Wij zijn dat alles dus niet. Wij horen bij de groep, wij zijn goed en onschuldig en niet stom. Wij hebben de macht, wij kunnen de wereld aan, zijn zeker van ons zelf. Wij klitten aan een tegen hem, haar, hen. Wanneer de zondebok verdwijnt, dreigt de chaos terug te komen in de groep en moet er een andere zondebok gezocht worden."
Wanneer er binnen het gezin een zondebok is, kunnen mensen het "perfecte plaatje" dus in stant houden. Ik las ergens: "De tragiek van de zondebok is vaak dat deze op den duur gaat geloven dat het een gevolg is van zijn persoonlijke terkortkomingen in plaats van het tekort schieten van de groep.
Ik hoop niet dat jullie het vervelend vinden dat ik even "ingebroken" heb!
zaterdag 10 januari 2009 om 10:29
Goedemorgen meiden (f)
Allereerst zou ik willen zeggen tegen jullie, LovingLife en Spongebabe: wees welkom hier. Voel het niet als 'inbreken', want dat is het niet. Alleen maar fijn dat jullie iets hebben aan wat je hier leest, en ook fijn als je mee reageert. Het is hier geen besloten groep hoor, er is ook ruimte voor jullie (en anderen die zich eventueel aangesproken voelen). Oké?
Hier, ter verwelkoming: (f)
Allereerst zou ik willen zeggen tegen jullie, LovingLife en Spongebabe: wees welkom hier. Voel het niet als 'inbreken', want dat is het niet. Alleen maar fijn dat jullie iets hebben aan wat je hier leest, en ook fijn als je mee reageert. Het is hier geen besloten groep hoor, er is ook ruimte voor jullie (en anderen die zich eventueel aangesproken voelen). Oké?
Hier, ter verwelkoming: (f)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 10 januari 2009 om 10:38
Nou LovingLife, ik snap echt niet waarom je je zelfs tot twee keer toe verontschuldigt (of zoiets) voor je aanwezigheid hier, want aan beide delen van je post heb ik veel. Het eerste deel, aan mij gericht, ga ik nog een paar keer goed lezen, want het komt krachtig binnen mag ik wel zeggen. Wat zeg je dat goed en helder! Ik kom er nog op terug.
Maar ook het zondebok-gebeuren, daar kan ik wel iets mee. Want bij mij is het dus letterlijk gebeurd, uit het systeem gezet worden, ik noemde het eerder altijd 'uitgekotst worden door de familie', omdat ik niet meer kon leven met de nep en de schijn en uiteindelijk besloot dat ik, wilde ik mijn pijn en beschadigingen (om het zo maar te zeggen) serieus nemen, alle contact met mijn moeder moest verbreken. Ik kan me maar al te levendig voorstellen hoe er in de familie nu over mij gesproken wordt (mails van 13-j. nichtje waren er een voorbeeld van, tijdje geleden); het zwarte schaap dus, degene die de 'rust' verstoort, de gevestigde orde. En die is bij ons: nergens over praten, wat echt is moet onder het vloerkleed, want dat verstoort de illusie. Dus slik al je emotie en gevoel maar in, je moet je aanpassen: alles bij ons is leuk en gezellig! Nou, not dus.
(Eerlijk gezegd voel ik nu wel enige trots op mezelf, dat ik steeds meer trouw ben aan mezelf, als ik dit zo opschrijf en dus zie welke stappen ik de afgelopen tijd heb gezet.)
Saartje, nee, dus niets meer gehoord van mijn tante. Ze lijkt, zonder dat ze het zelf doorheeft, meer dan ze ws wil op de rest van de familie, terwijl ze zeker weten een heel ander beeld heeft van zichzelf. En op je andere vraag: nee, het eten was niet lekker gisteravond!
Maar ook het zondebok-gebeuren, daar kan ik wel iets mee. Want bij mij is het dus letterlijk gebeurd, uit het systeem gezet worden, ik noemde het eerder altijd 'uitgekotst worden door de familie', omdat ik niet meer kon leven met de nep en de schijn en uiteindelijk besloot dat ik, wilde ik mijn pijn en beschadigingen (om het zo maar te zeggen) serieus nemen, alle contact met mijn moeder moest verbreken. Ik kan me maar al te levendig voorstellen hoe er in de familie nu over mij gesproken wordt (mails van 13-j. nichtje waren er een voorbeeld van, tijdje geleden); het zwarte schaap dus, degene die de 'rust' verstoort, de gevestigde orde. En die is bij ons: nergens over praten, wat echt is moet onder het vloerkleed, want dat verstoort de illusie. Dus slik al je emotie en gevoel maar in, je moet je aanpassen: alles bij ons is leuk en gezellig! Nou, not dus.
(Eerlijk gezegd voel ik nu wel enige trots op mezelf, dat ik steeds meer trouw ben aan mezelf, als ik dit zo opschrijf en dus zie welke stappen ik de afgelopen tijd heb gezet.)
Saartje, nee, dus niets meer gehoord van mijn tante. Ze lijkt, zonder dat ze het zelf doorheeft, meer dan ze ws wil op de rest van de familie, terwijl ze zeker weten een heel ander beeld heeft van zichzelf. En op je andere vraag: nee, het eten was niet lekker gisteravond!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 10 januari 2009 om 12:08
quote:Elmervrouw schreef op 10 januari 2009 @ 10:29:
Goedemorgen meiden (f)
Allereerst zou ik willen zeggen tegen jullie, LovingLife en Spongebabe: wees welkom hier. Voel het niet als 'inbreken', want dat is het niet. Alleen maar fijn dat jullie iets hebben aan wat je hier leest, en ook fijn als je mee reageert. Het is hier geen besloten groep hoor, er is ook ruimte voor jullie (en anderen die zich eventueel aangesproken voelen). Oké?
Hier, ter verwelkoming: (f)
Helemaal mee eens! LovingLive en Spongebabe voel je alsjeblieft gewoon welkom!
Saar hoe is het met je vandaag? Red je het allemaal nog?
Goedemorgen meiden (f)
Allereerst zou ik willen zeggen tegen jullie, LovingLife en Spongebabe: wees welkom hier. Voel het niet als 'inbreken', want dat is het niet. Alleen maar fijn dat jullie iets hebben aan wat je hier leest, en ook fijn als je mee reageert. Het is hier geen besloten groep hoor, er is ook ruimte voor jullie (en anderen die zich eventueel aangesproken voelen). Oké?
Hier, ter verwelkoming: (f)
Helemaal mee eens! LovingLive en Spongebabe voel je alsjeblieft gewoon welkom!
Saar hoe is het met je vandaag? Red je het allemaal nog?
zaterdag 10 januari 2009 om 12:14
zaterdag 10 januari 2009 om 13:06
Goedemorgenmiddag.
Ben net wakker. Vrijwel hele nacht wakker gelegen, paar keer eruit gegaan, maar vanochtend gelukkig wel in slaap gevallen.
En nu weer knallende koppijn.
Ik heb me wel eens beter gevoeld dus Claire, om jou vraag te beantwoorden.
Het zondebokmechanisme ken ik LovingLive.
Dat programma (Family Matters) heb ik laatst teruggekeken.
Jammer dat de uitzendingen zo kort zijn, geeft eigenlijk net iets te weinig weer.
Ik zou willen dat wij dat op het werk ook met familie erbij konden doen. We doen wel projecten met jongeren, maar dit zou veel beter zijn.
EV, jouw tante is er volgens mij vooral op gericht dat jij haar nodig hebt en dat jij dus het contact opzoekt. Tenminste, die indruk heb ik. Want nu jij je afwachtend opstelt, zoekt zij ook geen contact.
Je mag trouwens heel trots op jezelf zijn EV! Het gaat je soms misschien niet snel genoeg, maar kijk eens terug naar de stappen die je gezet hebt in pakweg een half jaar tijd.
Dat zijn echt wel enorme stappen!!
Ben net wakker. Vrijwel hele nacht wakker gelegen, paar keer eruit gegaan, maar vanochtend gelukkig wel in slaap gevallen.
En nu weer knallende koppijn.
Ik heb me wel eens beter gevoeld dus Claire, om jou vraag te beantwoorden.
Het zondebokmechanisme ken ik LovingLive.
Dat programma (Family Matters) heb ik laatst teruggekeken.
Jammer dat de uitzendingen zo kort zijn, geeft eigenlijk net iets te weinig weer.
Ik zou willen dat wij dat op het werk ook met familie erbij konden doen. We doen wel projecten met jongeren, maar dit zou veel beter zijn.
EV, jouw tante is er volgens mij vooral op gericht dat jij haar nodig hebt en dat jij dus het contact opzoekt. Tenminste, die indruk heb ik. Want nu jij je afwachtend opstelt, zoekt zij ook geen contact.
Je mag trouwens heel trots op jezelf zijn EV! Het gaat je soms misschien niet snel genoeg, maar kijk eens terug naar de stappen die je gezet hebt in pakweg een half jaar tijd.
Dat zijn echt wel enorme stappen!!
