Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zondag 11 januari 2009 om 21:46
Ja ik ga morgen weer naar therapie. Ben vandaag wel weg gegaan en dat was best lekker, niet geschaatst maar wel in het bos gelopen en gekeken naar twee vriendinnen die wel even hebben gescheuveld. Was gezellig met ze. Ik kan het ook helemaal niet goed dus wie weet, kom ik ook bij jullie op les. Ben een dikke schijterd. Zo te lezen kunnen EV en Iry het heul goed dus dat moet dan wel goed komen.
Stiekum willen ze ons gewoon zien stuntelen hoor Saar
Dus dat was vandaag zo rustig mogelijk Iry Vond het lang genoeg geweest om alleen thuis te zitten.
Saar ik kan me voorstellen dat je ouders het echt goed bedoelen. Maar ook dat je daar nu even heel erg geïrriteerd van wordt. Dit heeft tijd nodig. Het zal opnieuw duidelijk moeten worden, hoe nu verder te gaan.
Wellicht zijn daar nog veel gesprekken voor nodig maar dat kan later wel. Ik hoop dat ze langzaam aan meer inzicht zullen kunnen krijgen. Goed dat je daar duidelijk in bent geweest, ik hoop dat het aankomt bij ze. En anders maar even niet.
Ik denk dat je alle energie in jezelf mag stoppen dat is het belangrijkste. Eerst jij en dan de rest.
Sterkte en Succes morgen. (f)
Stiekum willen ze ons gewoon zien stuntelen hoor Saar
Dus dat was vandaag zo rustig mogelijk Iry Vond het lang genoeg geweest om alleen thuis te zitten.
Saar ik kan me voorstellen dat je ouders het echt goed bedoelen. Maar ook dat je daar nu even heel erg geïrriteerd van wordt. Dit heeft tijd nodig. Het zal opnieuw duidelijk moeten worden, hoe nu verder te gaan.
Wellicht zijn daar nog veel gesprekken voor nodig maar dat kan later wel. Ik hoop dat ze langzaam aan meer inzicht zullen kunnen krijgen. Goed dat je daar duidelijk in bent geweest, ik hoop dat het aankomt bij ze. En anders maar even niet.
Ik denk dat je alle energie in jezelf mag stoppen dat is het belangrijkste. Eerst jij en dan de rest.
Sterkte en Succes morgen. (f)
zondag 11 januari 2009 om 22:14
quote:Elmervrouw schreef op 11 januari 2009 @ 16:58:
Pffff, ik heb vandaag de docu gezien, 'De wandeling' van deze week, de vrouw die misbruikt was door haar vader. EM zat ernaar te kijken en was behoorlijk geraakt en herkende heel veel van mijn gedrag. En mij raakte het weer dat het hem zoveel deed; neem ik mezelf ook weer iets serieuzer. Want natuurlijk dacht ik weer dat het bij mij reuze meevalt allemaal, omdat ik nog nooit opgenomen ben geweest of an heb gekregen of pillen heb genomen, zeg maar.
Ik daar ook een stukje van gezien, wat goed dat jullie dat samen op die manier konden delen. Misschien heeft EM daardoor ook meer begrip voor je? Ik herken het wel dat je van jezelf denk dat het allemaal wel meevalt....ook al heb ik wel medicatie en opnames achter de rug. Als ik mijn verhaal vertelde, dan waren er wel mensen die schrokken, dat zie je, voel je. Daarom vertel ik haast nooit en zeker niet alles. Wel denk ik, als ik zo'n reactie zie....shit het is allemaal wél erg geweest. Waardoor ik mezelf dan maar weer eens erg serieus kan nemen.
Laatst heb ik Familie Matters bekeken en mijn moeder ook. Ze belde mij daarna en we hadden het eerst over wat we hadden gezien. Tijdens het kijken herkende ik erg veel. Hoe ik zelf was maar ook hoe mijn moeder toen met me om ging. Ik wilde daar helemaal niet over beginnen maar dat deed mijn moeder dus ineens wél. Ze vertelde dat ze dingen had herkent en dat ze dat ook bij mij had gedaan. Dat het bij ons thuis ook zo ging. Daarbij ook de erkenning dat dat eigenlijk niet zo had moeten gaan en ze bood haar excuses daar voor aan. Nou, huilen natuurlijk.....jee wat kwam er veel los en wat was ik blij dat ze er zelf over begon. Had ik totaal niet verwacht.
Ik heb namelijk wel eens vaker gedacht, ze werkt in de hulpverlening, ook met gezinnen en daarvoor met jeugd, je kunt het daar zo mooi aan anderen vertellen, hoe je het zou kunnen doen, maar hoe was het bij ons dan? Waarom moest IK weg? Ik was gewoon een gevoelige meid maar wel eentje met een grote bek. Ik liet eigenlijk zien dat het helemaal niet zo goed ging thuis. Dat er van alles scheef zat. Maar dat werd toen niet erkent of herkent. Ik was het Moeilijke Kind. Ik heb me daar altijd schuldig over gevoeld.
Nou ja, de pijn zit er nog wel en er zijn veel dingen gebeurt die eigenlijk niet hadden moeten gebeuren maar de erkenning van mijn moeder maakt veel goed. Het doet me goed.
Eigenlijk wilde ik dit hier niet beschrijven ik voel erg veel loyaliteit naar mijn moeder....misschien haal ik het later wel weer weg maar toch wilde ik dit even delen met jullie. Juist omdat het een gesprek was die ik nooit zal vergeten.
Pffff, ik heb vandaag de docu gezien, 'De wandeling' van deze week, de vrouw die misbruikt was door haar vader. EM zat ernaar te kijken en was behoorlijk geraakt en herkende heel veel van mijn gedrag. En mij raakte het weer dat het hem zoveel deed; neem ik mezelf ook weer iets serieuzer. Want natuurlijk dacht ik weer dat het bij mij reuze meevalt allemaal, omdat ik nog nooit opgenomen ben geweest of an heb gekregen of pillen heb genomen, zeg maar.
Ik daar ook een stukje van gezien, wat goed dat jullie dat samen op die manier konden delen. Misschien heeft EM daardoor ook meer begrip voor je? Ik herken het wel dat je van jezelf denk dat het allemaal wel meevalt....ook al heb ik wel medicatie en opnames achter de rug. Als ik mijn verhaal vertelde, dan waren er wel mensen die schrokken, dat zie je, voel je. Daarom vertel ik haast nooit en zeker niet alles. Wel denk ik, als ik zo'n reactie zie....shit het is allemaal wél erg geweest. Waardoor ik mezelf dan maar weer eens erg serieus kan nemen.
Laatst heb ik Familie Matters bekeken en mijn moeder ook. Ze belde mij daarna en we hadden het eerst over wat we hadden gezien. Tijdens het kijken herkende ik erg veel. Hoe ik zelf was maar ook hoe mijn moeder toen met me om ging. Ik wilde daar helemaal niet over beginnen maar dat deed mijn moeder dus ineens wél. Ze vertelde dat ze dingen had herkent en dat ze dat ook bij mij had gedaan. Dat het bij ons thuis ook zo ging. Daarbij ook de erkenning dat dat eigenlijk niet zo had moeten gaan en ze bood haar excuses daar voor aan. Nou, huilen natuurlijk.....jee wat kwam er veel los en wat was ik blij dat ze er zelf over begon. Had ik totaal niet verwacht.
Ik heb namelijk wel eens vaker gedacht, ze werkt in de hulpverlening, ook met gezinnen en daarvoor met jeugd, je kunt het daar zo mooi aan anderen vertellen, hoe je het zou kunnen doen, maar hoe was het bij ons dan? Waarom moest IK weg? Ik was gewoon een gevoelige meid maar wel eentje met een grote bek. Ik liet eigenlijk zien dat het helemaal niet zo goed ging thuis. Dat er van alles scheef zat. Maar dat werd toen niet erkent of herkent. Ik was het Moeilijke Kind. Ik heb me daar altijd schuldig over gevoeld.
Nou ja, de pijn zit er nog wel en er zijn veel dingen gebeurt die eigenlijk niet hadden moeten gebeuren maar de erkenning van mijn moeder maakt veel goed. Het doet me goed.
Eigenlijk wilde ik dit hier niet beschrijven ik voel erg veel loyaliteit naar mijn moeder....misschien haal ik het later wel weer weg maar toch wilde ik dit even delen met jullie. Juist omdat het een gesprek was die ik nooit zal vergeten.
zondag 11 januari 2009 om 22:23
Claire, ik begrijp je loyaliteit naar je moeder toe. Toen je bij mij thuis was zag ik ook dat je daarmee worstelde en wist je dat ook te benoemen. En daarmee beperk je jezelf een beetje, omdat je jouw gevoel afzwakt. Omdat je je moeder niet af wil vallen.
Maar de pijn die er zit vanwege dingen die er gebeurd zijn, die mag er ook zijn. En dat doet niets af aan jouw loyaliteit en liefde voor je moeder. Vinden dat iemand iets fout heeft gedaan betekent niet dat je niet loyaal bent, al voelt dat misschien wel zo.
Goed om te horen dat jullie het hierover gehad hebben en dat je erkenning hebt gekregen van je moeder.
Ik kan me voorstellen dat die erkenning heel belangrijk is, iets waar je erg naar verlangt hebt.
Maar de pijn die er zit vanwege dingen die er gebeurd zijn, die mag er ook zijn. En dat doet niets af aan jouw loyaliteit en liefde voor je moeder. Vinden dat iemand iets fout heeft gedaan betekent niet dat je niet loyaal bent, al voelt dat misschien wel zo.
Goed om te horen dat jullie het hierover gehad hebben en dat je erkenning hebt gekregen van je moeder.
Ik kan me voorstellen dat die erkenning heel belangrijk is, iets waar je erg naar verlangt hebt.
zondag 11 januari 2009 om 22:31
Ja ik heb nu alweer de tranen in mijn ogen. Je beschrijft het precies zoals ik het voel. Ik heb me altijd gericht op mijn vader, aan mijn moeder mocht niemand komen. Ook ik niet. Juist omdat zij óók al die ellende met mijn pa heeft meegemaakt. Toch besef ik steeds meer dat dáár ook een stuk verdriet zit. En ja ik hou ontzettend veel van haar, trouwens ook nog mijn pa.
Hoe is met jou?
Hoe is met jou?
zondag 11 januari 2009 om 22:39
zondag 11 januari 2009 om 22:40
Claire, ik zit ook met tranen in mijn ogen. En dan vooral om jou.
Ik heb jouw pijn en verdriet hierom gezien. Met name eigenlijk hoe je jouw gevoel niet echt toe kan laten, omdat je denkt dat je je moeder dan afvalt.
En daarin ben je eigenlijk heel hard voor jezelf, want die gevoelens, de pijn, dat mag er zijn.
Je houdt van je ouders, van allebei, ondanks alles. En je loyaliteit is juist heel groot, ook als je dat verdriet toe staat, ook als je om sommige dingen misschien boos bent.
Maar ik herken het wel een beetje hoor. Ik heb het hier ook over mijn ouders, mijn irritaties, en dat voelt vreemd. Alsof ik ze afval. Maar ik denk dat mijn gevoel er mag zijn, dat ik mag zeggen hoe ik het ervaren heb. Of dat nu terecht is of niet.
Want ik weet ook dat ik wel van ze hou, ook al voel ik nu even een afstand.
Ik heb jouw pijn en verdriet hierom gezien. Met name eigenlijk hoe je jouw gevoel niet echt toe kan laten, omdat je denkt dat je je moeder dan afvalt.
En daarin ben je eigenlijk heel hard voor jezelf, want die gevoelens, de pijn, dat mag er zijn.
Je houdt van je ouders, van allebei, ondanks alles. En je loyaliteit is juist heel groot, ook als je dat verdriet toe staat, ook als je om sommige dingen misschien boos bent.
Maar ik herken het wel een beetje hoor. Ik heb het hier ook over mijn ouders, mijn irritaties, en dat voelt vreemd. Alsof ik ze afval. Maar ik denk dat mijn gevoel er mag zijn, dat ik mag zeggen hoe ik het ervaren heb. Of dat nu terecht is of niet.
Want ik weet ook dat ik wel van ze hou, ook al voel ik nu even een afstand.
zondag 11 januari 2009 om 22:41
quote:claire123 schreef op 11 januari 2009 @ 22:39:
Zo even uitgehuild....
Sjemig! Ik was vroeger met geen breekijzer te openen. Ik kon helemaal niet meer huilen. En nu?? Ik huil wat af, het stroomt er gewoon uit. En dat is oke
Kortom van een gesloten boek naar een echte JankerT . Sja als ik iets doe dan ga ik er helemaal voor Shit he, staat mij dat dan ook te wachten?
Zo even uitgehuild....
Sjemig! Ik was vroeger met geen breekijzer te openen. Ik kon helemaal niet meer huilen. En nu?? Ik huil wat af, het stroomt er gewoon uit. En dat is oke
Kortom van een gesloten boek naar een echte JankerT . Sja als ik iets doe dan ga ik er helemaal voor Shit he, staat mij dat dan ook te wachten?
zondag 11 januari 2009 om 22:57
Ja ik kan me voorstellen dat je het herkent, ik vind het ook heel erg goed dat je nu even totaal voor jezelf kiest. Ik weet niet precies waarom maar ik heb goede hoop voor jou en de relatie met je ouders. Juist omdat je broer en jij toch over veel gevoel beschikken. Je broer in tranen en jij hebt dat hier en toen bij je thuis...al lang laten zien dat je over veel gevoel beschikt. Dat moet dan ook bij je ouders aanwezig zijn. Het kán een tijd duren zoals bij mij en mijn moeder maar hoop zal je toch wel houden, dat doen/ hebben kinderen nu eenmaal. Por de boel maar los hoor, ook al moet je soms wat wrikken.
Meis je maakt me wéér aan het janken huilen en dan weer aan het lachen. Ja, dit staat je te wachten. Ik hoop dat je een geweldige, enorme, super jankerT mag worden. Ik gun het je!! Vreemde wens eigenlijk
Meis je maakt me wéér aan het janken huilen en dan weer aan het lachen. Ja, dit staat je te wachten. Ik hoop dat je een geweldige, enorme, super jankerT mag worden. Ik gun het je!! Vreemde wens eigenlijk
zondag 11 januari 2009 om 23:04
Hmm, kan ik nog terug? Als dit mijn toekomst is, dan weet ik het niet hoor
Maar hé, ik zit al met tranen in mijn ogen, is dat stap 1?
En bedankt voor je wat vreemde, maar toch wel mooie wens.
Ik verwacht eigenlijk niet dat de relatie met mijn ouders echt anders zal worden, zich meer zal verdiepen ofzo. Ik hoop alleen dat ze wel kunnen begrijpen dat ik nu deze weg kies.
Met mijn broertje en schoonzus wel, ik denk dat die relatie meer de diepte in zal gaan. Hij belde vanavond nog even, om te laten weten dat ze achter me staan, er voor me zijn, welke weg ik ook zal gaan. En dat mijn vader hem al had gebeld, een beetje om uit te horen hoe ons gesprek was gegaan. En broer heeft gezegd dat die dingen onder ons blijven en dat hij daar niet tussen gaat staan en dingen doorgeeft aan hen.
Zie je het zitten om morgen weer naar therapie te gaan?
Maar hé, ik zit al met tranen in mijn ogen, is dat stap 1?
En bedankt voor je wat vreemde, maar toch wel mooie wens.
Ik verwacht eigenlijk niet dat de relatie met mijn ouders echt anders zal worden, zich meer zal verdiepen ofzo. Ik hoop alleen dat ze wel kunnen begrijpen dat ik nu deze weg kies.
Met mijn broertje en schoonzus wel, ik denk dat die relatie meer de diepte in zal gaan. Hij belde vanavond nog even, om te laten weten dat ze achter me staan, er voor me zijn, welke weg ik ook zal gaan. En dat mijn vader hem al had gebeld, een beetje om uit te horen hoe ons gesprek was gegaan. En broer heeft gezegd dat die dingen onder ons blijven en dat hij daar niet tussen gaat staan en dingen doorgeeft aan hen.
Zie je het zitten om morgen weer naar therapie te gaan?
zondag 11 januari 2009 om 23:12
Nee je kunt niet terug, die tranen dat is het begin....helaas meid, ik kan er niets anders van maken
Hoe het zal gaan met je ouders zal de tijd uitwijzen, ik denk toch, dat jullie ( je broer en jij) je ouders nu al wat leren.
Wat bijzonder om te lezen dat je broertje het zo heeft aangepakt en dat hij je heeft laten weten dat hij achter je staat. Wat doet dat met je?
Ja ik zie het zitten om morgen weer te gaan, ik kan morgen later beginnen dus dat is wel lekker.
Hoe laat mag jij naar de psych? En zie je er tegen op?
Hoe het zal gaan met je ouders zal de tijd uitwijzen, ik denk toch, dat jullie ( je broer en jij) je ouders nu al wat leren.
Wat bijzonder om te lezen dat je broertje het zo heeft aangepakt en dat hij je heeft laten weten dat hij achter je staat. Wat doet dat met je?
Ja ik zie het zitten om morgen weer te gaan, ik kan morgen later beginnen dus dat is wel lekker.
Hoe laat mag jij naar de psych? En zie je er tegen op?
zondag 11 januari 2009 om 23:18
Dat moet ik dan maar accepteren, als ik niet meer terug kan.
En echt waar, jij bent de eerste die ik bel als ik een keer enorm kan janken huilen
Ja, vond ik ook wel bijzonder die aanpak van broertje. Ik weet niet zo goed wat het met me doet. Aan de ene kant heel fijn, maar heb er ook een beetje moeite mee op een of andere manier.
11.15 uur ga ik naar de psych. Zie er best tegenop ja.
En echt waar, jij bent de eerste die ik bel als ik een keer enorm kan janken huilen
Ja, vond ik ook wel bijzonder die aanpak van broertje. Ik weet niet zo goed wat het met me doet. Aan de ene kant heel fijn, maar heb er ook een beetje moeite mee op een of andere manier.
11.15 uur ga ik naar de psych. Zie er best tegenop ja.
zondag 11 januari 2009 om 23:29
Nou dan gaan we werkelijk tegelijk therapieën....
Kan me voorstellen dat je er best tegenop ziet. Tis weer allemaal nieuw natuurlijk. Ik hoop echt dat je een goede treft!! Want dat verdien je gewoon.
En je mag me altijd bellen (neem niet al-tijd op) helemaal met dat soort nieuws.
Dan drinken we daar een borrel op!
Vergeet je niet aan te geven dat je op korte termijn weer een gesprek kunt gebruiken? Of iig na het skiën? edit: he bah, dat bedoel ik niet betuttelend hoor, want zo staat het er wel een beetje.
Ja wat betreft je broertje, ook dat kan ik me. denk ik, voorstellen. Het is wennen en lastig om toe te laten dat mensen er ook voor jou willen zijn. Hulp vragen en aannemen is veul moeilijker dan geven.
Kan me voorstellen dat je er best tegenop ziet. Tis weer allemaal nieuw natuurlijk. Ik hoop echt dat je een goede treft!! Want dat verdien je gewoon.
En je mag me altijd bellen (neem niet al-tijd op) helemaal met dat soort nieuws.
Dan drinken we daar een borrel op!
Vergeet je niet aan te geven dat je op korte termijn weer een gesprek kunt gebruiken? Of iig na het skiën? edit: he bah, dat bedoel ik niet betuttelend hoor, want zo staat het er wel een beetje.
Ja wat betreft je broertje, ook dat kan ik me. denk ik, voorstellen. Het is wennen en lastig om toe te laten dat mensen er ook voor jou willen zijn. Hulp vragen en aannemen is veul moeilijker dan geven.
anoniem_51715 wijzigde dit bericht op 11-01-2009 23:37
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
zondag 11 januari 2009 om 23:38
Duotherapie op afstand dus, ik zal aan je denken ...
Ik hoop ook dat ik een goeie tref, vind het wel spannend. Zal nu echt met de billen bloot moeten.
En ik zal aangeven dat ik meteen na de vakantie weer een gesprek wil. Wekelijks lijkt me nu wel even goed.
Misschien komt er ook nog wel wat vanuit het werk. Geen idee eigenlijk hoe dat zal gaan.
Met broer ben ik altijd degene geweest die zorgde en ik vind het idd lastig om nu van hem aan te nemen dat hij dat ook voor mij wel doen.
Goed idee om daar dan een borrel op te drinken, een vier-je-huilbui-borrel. Zuipschuit Gaan we zeker doen dan!
Ik hoop ook dat ik een goeie tref, vind het wel spannend. Zal nu echt met de billen bloot moeten.
En ik zal aangeven dat ik meteen na de vakantie weer een gesprek wil. Wekelijks lijkt me nu wel even goed.
Misschien komt er ook nog wel wat vanuit het werk. Geen idee eigenlijk hoe dat zal gaan.
Met broer ben ik altijd degene geweest die zorgde en ik vind het idd lastig om nu van hem aan te nemen dat hij dat ook voor mij wel doen.
Goed idee om daar dan een borrel op te drinken, een vier-je-huilbui-borrel. Zuipschuit Gaan we zeker doen dan!
zondag 11 januari 2009 om 23:45
Ja, ik grijp elk moment aan voor een borrel Shit je kent me wel erg goed na die marathonsessie.
Goed dat je naar me luistert, vind ik erg fijn, word ik altijd erg blij van.
Vanaf nu....controoole of je wel wekelijks de peut bezocht hebt.
Gaarne adres en telefoon van peut, wil je dat even mailen??
Enneuh dat van je broertje is gewoon ff wennen, als dat eenmaal gewend is zul je ervaren hoe fijn het eigenlijk is.
( pfffff moet IK zeggen )
zondag 11 januari 2009 om 23:51
Balen he! Ik weet meer van je dan jij denkt...
Waarom denk je dat ik jou aan de wijn hield en zelf overging op een sapje....?
Om mezelf tegen jou te kunnen wapenen natuurlijk.
Je mag ook wel een keer mee naar de psych als je dat graag wil.
*tromgeroffel* Mag ik u voorstellen aan Claire, mijn virtuele forummoeder, die graag controle over mij uitoefent. En wil zien of ik kan huilen, dan kunnen we aan de zuip deze mijlpaal vieren.
Waarom denk je dat ik jou aan de wijn hield en zelf overging op een sapje....?
Om mezelf tegen jou te kunnen wapenen natuurlijk.
Je mag ook wel een keer mee naar de psych als je dat graag wil.
*tromgeroffel* Mag ik u voorstellen aan Claire, mijn virtuele forummoeder, die graag controle over mij uitoefent. En wil zien of ik kan huilen, dan kunnen we aan de zuip deze mijlpaal vieren.
zondag 11 januari 2009 om 23:57
quote:saartje1980 schreef op 11 januari 2009 @ 23:51:
Balen he! Ik weet meer van je dan jij denkt...
Waarom denk je dat ik jou aan de wijn hield en zelf overging op een sapje....?
Om mezelf tegen jou te kunnen wapenen natuurlijk.
Slim wijf dat je bent, ik had niets in de gaten. En dat terwijl ik he-le-maal niet zo goed van vertrouwen ben. Geslepen hoor!! Ik zal het onthouden
Je mag ook wel een keer mee naar de psych als je dat graag wil.
*tromgeroffel* Mag ik u voorstellen aan Claire, mijn virtuele forummoeder, die graag controle over mij uitoefent. En wil zien of ik kan huilen, dan kunnen we aan de zuip deze mijlpaal vieren.
Is goed dan zal ik haar gelijk even screenen. Ik zal haar zeggen dat ze wel even over een dosis levens ervaring en inlevingsvermogen moet beschikken. En daarbij niet een alleenuitdeboekenstappenplannerpsych mag zijn. Want dan komt ze gewoon niet in aanmerking om jou te mogen helpen.
Balen he! Ik weet meer van je dan jij denkt...
Waarom denk je dat ik jou aan de wijn hield en zelf overging op een sapje....?
Om mezelf tegen jou te kunnen wapenen natuurlijk.
Slim wijf dat je bent, ik had niets in de gaten. En dat terwijl ik he-le-maal niet zo goed van vertrouwen ben. Geslepen hoor!! Ik zal het onthouden
Je mag ook wel een keer mee naar de psych als je dat graag wil.
*tromgeroffel* Mag ik u voorstellen aan Claire, mijn virtuele forummoeder, die graag controle over mij uitoefent. En wil zien of ik kan huilen, dan kunnen we aan de zuip deze mijlpaal vieren.
Is goed dan zal ik haar gelijk even screenen. Ik zal haar zeggen dat ze wel even over een dosis levens ervaring en inlevingsvermogen moet beschikken. En daarbij niet een alleenuitdeboekenstappenplannerpsych mag zijn. Want dan komt ze gewoon niet in aanmerking om jou te mogen helpen.
maandag 12 januari 2009 om 00:04
Maf wijf
Een verdomd slim wijf ben ik ja.
Maar jij bent ook wel een beetje naief hoor. Ik had al vaker gezegd dat ik helemaal niet zo lief ben, maar jij bleef maar volhouden en willen geloven dat ik dat wel ben.
Ja, dan kan ik er ook niets aan doen, je was gewaarschuwd.
Ik zal morgen meteen vertellen dat er iemand mee komt om haar te screenen. Zal ze blij mee zijn...
Mag ik dan ook een keer met jou mee? Ik zal me netjes gedragen en ik heb tenslotte ook een beetje daginvulling nodig nu. Ik kan wel koffie schenken en broodjes smeren enzo.
Een verdomd slim wijf ben ik ja.
Maar jij bent ook wel een beetje naief hoor. Ik had al vaker gezegd dat ik helemaal niet zo lief ben, maar jij bleef maar volhouden en willen geloven dat ik dat wel ben.
Ja, dan kan ik er ook niets aan doen, je was gewaarschuwd.
Ik zal morgen meteen vertellen dat er iemand mee komt om haar te screenen. Zal ze blij mee zijn...
Mag ik dan ook een keer met jou mee? Ik zal me netjes gedragen en ik heb tenslotte ook een beetje daginvulling nodig nu. Ik kan wel koffie schenken en broodjes smeren enzo.
maandag 12 januari 2009 om 00:15
Ik ben helemaal niet naief!! Ik was onder invloed....das heul wat anders.
Toch vind ik je nog steeds een lieve meid. Tja dat komt door mijn verleden natuuk. Altijd het goede willen zien hè. Kan ik niets...maar dan ook niets aan doen. Dus.
Maar hoe lief ik je ook vind, ik ga morgen natuurlijk niet met je mee. IK moet óók voor mezelf zorgen. Plan maar een andere afspraak dan, oke?
En ja hoor, je mag ook met mij mee. Kun je even zien hoe ik zit te zweten en hoe ik zit te worstelen met het één en ander.
Kun je me even wijzen op het feit dat ik soms niet he-le-maal mijn gevoel laat zien. Prikken her en der. Lijkt me verhelderend voor ze enig!!! Gezellie!!!! Nemen we daarna een borrel
Toch vind ik je nog steeds een lieve meid. Tja dat komt door mijn verleden natuuk. Altijd het goede willen zien hè. Kan ik niets...maar dan ook niets aan doen. Dus.
Maar hoe lief ik je ook vind, ik ga morgen natuurlijk niet met je mee. IK moet óók voor mezelf zorgen. Plan maar een andere afspraak dan, oke?
En ja hoor, je mag ook met mij mee. Kun je even zien hoe ik zit te zweten en hoe ik zit te worstelen met het één en ander.
Kun je me even wijzen op het feit dat ik soms niet he-le-maal mijn gevoel laat zien. Prikken her en der. Lijkt me verhelderend voor ze enig!!! Gezellie!!!! Nemen we daarna een borrel
