Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 12 januari 2009 om 13:57
Vind je dat ook zo confronterend, serieus genomen worden? Daaraan merk ik juist dat ik dingen bij mezelf nog steeds zit af te zwakken. Daar ben ik veel beter in dan ik dacht, een dubieus iets natuurlijk.
Grootste angst: ziekmelden, ziektewet, weer die instanties. Been there, done that, zeggen ze toch? Moet er niet aan denken, wil het volhouden. Moet toch kunnen, het is niet eens fulltime.
Grootste angst: ziekmelden, ziektewet, weer die instanties. Been there, done that, zeggen ze toch? Moet er niet aan denken, wil het volhouden. Moet toch kunnen, het is niet eens fulltime.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 12 januari 2009 om 14:03
Ja, dat vind ik confronterend. Ik vind het moeilijk om mezelf serieus te nemen. Denk al snel dat ik me niet aan moet stellen. En ben dan eigenlijk ook bang voor zo'n reactie, ook over het ziekmelden bijv. Als iemand dan zegt dat het helemaal niet zwak is, vind ik het moeilijk om dat te geloven.
Ik kan me voorstellen dat je juist zo graag wil blijven werken, omdat je het allemaal al hebt meegemaakt, die ziektewet en alles daarna.
Maar als het teveel is nu, dan moet je daar denk ik wel naar luisteren EV. Misschien beter om even een poosje pas op de plaats te maken, dan straks helemaal op zijn.
Die keus is natuurlijk helemaal aan jou, maar het mág en het betekent niet dat je dan automatisch weer helemaal opnieuw op moet beginnen.
Ik kan me voorstellen dat je juist zo graag wil blijven werken, omdat je het allemaal al hebt meegemaakt, die ziektewet en alles daarna.
Maar als het teveel is nu, dan moet je daar denk ik wel naar luisteren EV. Misschien beter om even een poosje pas op de plaats te maken, dan straks helemaal op zijn.
Die keus is natuurlijk helemaal aan jou, maar het mág en het betekent niet dat je dan automatisch weer helemaal opnieuw op moet beginnen.
maandag 12 januari 2009 om 14:06
He lieve vrouwen, klinkt goed Saar...
En EV het is moeilijk al die emoties bij je te dragen, wat zou het mooi zijn als iemand even een moment gewoon bezit van je zou kunnen nemen, alles voelen en dan dus begrijpen hoe het is om jou te zijn. Ik heb natuurlijk het idee dat mijn problemen stofjes zijn vergeleken bij die van jou en ik voel me al eenzaam in al het voelen dat ik moet doen. Het is ook eenzaam.
Ik ben steeds meer op al mijn strepen aan het staan, heb een hele wezenlijke crisis met Philoman gehad maar ook wel overleefd lijkt het. Het voelt nu alsof we aan het herstellen zijn van een zware ziekte. Voordeel is dat alles weer open ligt en er geen vanzelfsprekendheden zijn. Die zijn er ook niet namelijk en ik kan er slecht tegen als het lijkt alsof die er wel zijn.
Ik heb ook een interessante oefening in omgaan met de ex-situatie gehad. Morgen is vrouw van ex jarig en we hebben dat genoemd aan mijn dochter. "Zeg dinsdag is Piep jarig...wil je daar iets mee?"
Dochter: "Hoezo? Wat dan?"
Wij: "Nou je kan een kadootje sturen, bellen, een kaart sturen, niets doen, bloemen sturen...wat je wil"
Dochter, schouder ophalend en op norse toon: "Hm...ik stuur wel bloemen".
Dat hebben we dus samen via internet gedaan. En nu vanochtend dacht ik ineens: WAAROM????? Waarom stuurt ze bloemen? Omdat wij haar op het idee brachten? Omdat ze dat echt zelf graag wil? Omdat ik op slinkse wijze probeer het recht aan mijn kant te houden door te doen wat netjes is? Het voelde ineens zo verkeerd. Zij hebben haar aan de kant gezet, ook Piep heeft niets gedaan om contact te maken met dochter. Kerst en Oud en Nieuw zijn in stilte voorbij gegaan en nu gaat Dochter ineens heel beleefd een bloemetje sturen omdat wij haar op het idee gebracht hebben. GATVER!
Dus ik heb de bestelling geannuleerd, zal vanavond nog een keer aan Dochter vragen wat ze zelf wil en dan eventueel de bestelling opnieuw plaatsen.
Oh wat een suffe actie maar het voelde ineens zo huichelachtig om haar een ongemeend bloemetje te laten sturen. Dat moet ik dus juist niet meer doen...toch?
En EV het is moeilijk al die emoties bij je te dragen, wat zou het mooi zijn als iemand even een moment gewoon bezit van je zou kunnen nemen, alles voelen en dan dus begrijpen hoe het is om jou te zijn. Ik heb natuurlijk het idee dat mijn problemen stofjes zijn vergeleken bij die van jou en ik voel me al eenzaam in al het voelen dat ik moet doen. Het is ook eenzaam.
Ik ben steeds meer op al mijn strepen aan het staan, heb een hele wezenlijke crisis met Philoman gehad maar ook wel overleefd lijkt het. Het voelt nu alsof we aan het herstellen zijn van een zware ziekte. Voordeel is dat alles weer open ligt en er geen vanzelfsprekendheden zijn. Die zijn er ook niet namelijk en ik kan er slecht tegen als het lijkt alsof die er wel zijn.
Ik heb ook een interessante oefening in omgaan met de ex-situatie gehad. Morgen is vrouw van ex jarig en we hebben dat genoemd aan mijn dochter. "Zeg dinsdag is Piep jarig...wil je daar iets mee?"
Dochter: "Hoezo? Wat dan?"
Wij: "Nou je kan een kadootje sturen, bellen, een kaart sturen, niets doen, bloemen sturen...wat je wil"
Dochter, schouder ophalend en op norse toon: "Hm...ik stuur wel bloemen".
Dat hebben we dus samen via internet gedaan. En nu vanochtend dacht ik ineens: WAAROM????? Waarom stuurt ze bloemen? Omdat wij haar op het idee brachten? Omdat ze dat echt zelf graag wil? Omdat ik op slinkse wijze probeer het recht aan mijn kant te houden door te doen wat netjes is? Het voelde ineens zo verkeerd. Zij hebben haar aan de kant gezet, ook Piep heeft niets gedaan om contact te maken met dochter. Kerst en Oud en Nieuw zijn in stilte voorbij gegaan en nu gaat Dochter ineens heel beleefd een bloemetje sturen omdat wij haar op het idee gebracht hebben. GATVER!
Dus ik heb de bestelling geannuleerd, zal vanavond nog een keer aan Dochter vragen wat ze zelf wil en dan eventueel de bestelling opnieuw plaatsen.
Oh wat een suffe actie maar het voelde ineens zo huichelachtig om haar een ongemeend bloemetje te laten sturen. Dat moet ik dus juist niet meer doen...toch?
maandag 12 januari 2009 om 14:12
maandag 12 januari 2009 om 14:13
Wat goed dat er zo'n vaart achter gezet wordt door je therapeute. Als je eenmaal iets aanpakt dan doe je het wel meteen grondig!
Nog even over roken...ik ben dus gestopt een paar weken geleden en dat kwam mede door de ontembare vrouw. Ik rook emoties weg, negatieve maar ook positieve. En het is voor mij nu zo van belang om mijn kracht aan te boren, voor het eerst. Roken verdoofde me en dat was heel prettig en veilig, maar nu wil ik mijn kracht voelen en daar ben ik best wel bang voor en dan wil ik weer roken en dat mag dan gewoon niet.
Nog even over roken...ik ben dus gestopt een paar weken geleden en dat kwam mede door de ontembare vrouw. Ik rook emoties weg, negatieve maar ook positieve. En het is voor mij nu zo van belang om mijn kracht aan te boren, voor het eerst. Roken verdoofde me en dat was heel prettig en veilig, maar nu wil ik mijn kracht voelen en daar ben ik best wel bang voor en dan wil ik weer roken en dat mag dan gewoon niet.
maandag 12 januari 2009 om 14:19
maandag 12 januari 2009 om 14:27
Nou heel goed punt. Het is denk ik niet zozeer de ander veranderen alswel de ander vertrouwen en daar hebben we beiden op andere manieren moeite mee. Dus we hoeven onszelf niet te veranderen, het zit hem meer in de acceptatie van de ander.
En die wordt heel langzaam wel steeds beter, er is nu weer een grote stap gezet. En ik verander wel echt dingen en daar moet hij iets mee, ook weer een geval van accepteren, maar das best lastig.
En die wordt heel langzaam wel steeds beter, er is nu weer een grote stap gezet. En ik verander wel echt dingen en daar moet hij iets mee, ook weer een geval van accepteren, maar das best lastig.
maandag 12 januari 2009 om 14:29
maandag 12 januari 2009 om 14:31
maandag 12 januari 2009 om 14:42
Het is een beetje gek hoe het werkt tussen ons.
Ergens hebben we last van hetzelfde maar dan toch weer heel anders en we zijn allebei nogal betweters.
Hij is inderdaad bang dat ik er van door ga. Daar komt hij niet echt voor uit maar hij heeft de neiging mij te verstikken. Dat was ik wel gewend (van ex) en liet dat in het begin heel erg toe en voelde me uiteindelijk ook helemaal verstikt dus. Ook hij werd er niet gelukkig van maar had eeuwig zo door kunnen gaan. Dat heeft een paar jaar geleden een stevige crisis opgeleverd die we haast niet overleefd hebben en toen zijn we terecht gekomen bij onze fijne therapeute, waar we nu af en toe nog voor een onderhoudsbeurt aankloppen.
Dat heeft hem de ogen geopend dat hij ook vast zit in oude patronen die hem eigenlijk niet bevallen, alleen is hij niet altijd zo actief bezig met in zichzelf wroeten.
Ach...zolang we bij elkaar willen zijn is het goed. Maar het kan zo zijn dat we het op een dag niet meer leuk vinden bij elkaar. Dat is het gevaar van bewegen en denk ik ook de reden dat veel mensen liever niet bewegen. Maar ik kan niet anders.
Ergens hebben we last van hetzelfde maar dan toch weer heel anders en we zijn allebei nogal betweters.
Hij is inderdaad bang dat ik er van door ga. Daar komt hij niet echt voor uit maar hij heeft de neiging mij te verstikken. Dat was ik wel gewend (van ex) en liet dat in het begin heel erg toe en voelde me uiteindelijk ook helemaal verstikt dus. Ook hij werd er niet gelukkig van maar had eeuwig zo door kunnen gaan. Dat heeft een paar jaar geleden een stevige crisis opgeleverd die we haast niet overleefd hebben en toen zijn we terecht gekomen bij onze fijne therapeute, waar we nu af en toe nog voor een onderhoudsbeurt aankloppen.
Dat heeft hem de ogen geopend dat hij ook vast zit in oude patronen die hem eigenlijk niet bevallen, alleen is hij niet altijd zo actief bezig met in zichzelf wroeten.
Ach...zolang we bij elkaar willen zijn is het goed. Maar het kan zo zijn dat we het op een dag niet meer leuk vinden bij elkaar. Dat is het gevaar van bewegen en denk ik ook de reden dat veel mensen liever niet bewegen. Maar ik kan niet anders.
maandag 12 januari 2009 om 14:45
Oh en het is voor mij echt zo bijzonder als blijkt dat het mag, dat ik mag bewegen, dat ik mag zijn, dat ik mag vinden, dat ik mag zeggen, dat ik mag nee zeggen, dat ik mag bestaan.
Dat er dan nog van me gehouden wordt of zelfs meer.
Dat is heel bijzonder.
Dat ben ik denk ik aan het testen, of ik mag zijn, ook als ik niet lief ben.
Dat er dan nog van me gehouden wordt of zelfs meer.
Dat is heel bijzonder.
Dat ben ik denk ik aan het testen, of ik mag zijn, ook als ik niet lief ben.
maandag 12 januari 2009 om 14:48
