Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last

Ik heb even vluchtig jullie laatste berichten gelezen (ga ik vanavond even goed doen)



Ev en Philomein,ik herken die boosheid.

Ik was het een tijd geleden ook,gezellig was ik dan ook niet.

Helaas kreeg ik de enge ervaring dat ik iemand daardoor kon verliezen.

Boos zijn kan dus niet



Ik durf niet meer kwaad te zijn.

Maar er zit nog een hoop.

Ik weet niet hoe ik dat beheerst kan laten afvloeien.

Lopen jullie daar niet tegenaan?

Ja daar loop ik wel tegen aan Iry.Vooral omdat veel woede niet kan gaan waar hij hoort. Eigenlijk moet ik gaan hardlopen, dat helpt. Maar het helpt ook dat ik langzaamaan steeds meer mijn recht op boos zijn op eis en dat dat tot nu toe redelijk "oke"( met horten en stoten en veel gevecht) gaat. Ik moet vaak uitleggen dat het razen nu van levensbelang is voor mij en dat dat niet anders is. En dat vind ik eng, heel eng.

Want wanneer is de grens bereikt en het begrip op? Ik hoop pas als ik me beter voel. Maar die garantie is er niet en ik weet niet wat ik zou doen als dat moment komt. Ik heb nu het idee dat ik niet meer terug kan en niet meer terug wil.

Ik lees uit wat je zegt dat jij op dat punt behoorlijk je hoofd hebt gestoten...

Ik moet nu weg maar lees later of morgen weer verder.

quote:philomein schreef op 13 januari 2009 @ 14:54:

Boosheid is precies waar ik ben aanbeland. Woedend ben ik. Eindelijk. Wat denkt iedereen wel. Tot hier en niet verder.

En met die woede komt ook een dieper genieten af en toe, dieper voelen en harder geraakt worden maar ook sneller en helderder voelen.

En ook een nieuwe onzekerheid, mag ik nog meedoen als ik m'n echte stem laat horen, mijn eigen kleur laat zien. Iets waar ik mezelf altijd tegen beschermt heb door het 'goed' te doen. Weg met de veilige cocon, door mijn woede te laten zijn stel ik mezelf zowel sterker als kwetsbaarder op. Das eigenlijk best gek.

Nou, dan ben ik nog helemaal niet boos. Alleen maar een soort oppervlakkig toplaagje, geloof ik. Want als iemand maar even een flinke reactie zou geven, ben ik alweer weg.

Dat zou ik ook wel willen, die eerste twee regels.

En daarna de rest natuurlijk ook!

quote:Loving_Life schreef op 13 januari 2009 @ 14:44:

Wat mij heel erg heeft geholpen naar mijn moeder toe is, om zowel de liefde als de boosheid te voelen. Om haar niet alleen als mijn moeder te zien, maar ook als mens. Aan de ene kant kreeg ik daardoor wat meer begrip. Aan de andere kant, kon ik daardoor ook juist meer boosheid voelen. De moeder-dochter loyaliteit werd wat minder en mijn eigen "mens-zijn" gevoel groter en daardoor versterkte ook mijn boosheid, omdat ik voelde "dit is mij als mens aangedaan" PUNT. Dus niet de riedel daar achteraan, ja maar zij dit en zij dat. Het staat naast elkaar.

Ik hoop dat het enigzins helder is wat ik bedoel.Ja, het is wel helder. Begrip richting mijn ouders, dat heb ik meer dan genoeg. Ik heb me aardig verdiept in hun levens en hoe ze opgevoed en grootgebracht zijn; maar het is voor mij een valkuil. Juist door al dat begrijpen zette ik mezelf alleen maar op de achtergrond. Ik ben juist aan het leren om mezelf vóór alles te zetten, in de zin van: wat ik voel mag alle bestaansrecht hebben. Mezelf serieuzer nemen in wat me is aangedaan.

Saartje, je vat wel echt de koe bij de hoorns (huh? dat zeg je toch zo?) Goed zeg! En dat er dan ook nog goed op gereageerd wordt als je gewoon iets zegt wat je niet kunt of wilt.

Dan gebeuren er dus geen rampen...... *zeg ik even tegen mezelf, ter aanmoediging*



Ik hoop dat je vakantie in ieder geval wel doorgaat!



En Iry, had ik al gezegd dat je welkom bent om mee te schrijven? (f)

Ik vond het doodeng, maar er is inderdaad geen ramp gebeurd.

Vervolgens ga ik daar wel weer aan twijfelen, want toen hij vanmiddag belde zei hij nog iets over dat we over een tijdje maar eens naar mijn traject moeten kijken. Weggaan bij deze instelling of verder kijken voor iets anders binnen de instelling.

Dan is er meteen een stemmetje in mijn hoofd dat zegt 'zie je wel, ze willen je kwijt nu'.

Maar goed, mijn vakantie kan doorgaan. Ik word pas ziekgemeld na mijn vakantie. En dan wel meteen naar de bedrijfsarts.



Vanmiddag nog een aanvulling op mijn schrijfopdracht geschreven, daar had ze om gevraagd. Heel (pijnlijk) eerlijk geweest en verzonden zonder terug te lezen, want dan krijg ik vast spijt. Kreeg wel snel een reactie waarin ze bedankte voor mijn openheid.



Morgen naar mijn ouders, daar heb ik echt zo geen zin in.

Maar zien hoe dat gaat.

Sorry dat ik zo weinig op jullie reageer. Ben wel erg veel met mezelf bezig geloof ik.

Geeft niks Saar. En gelukkig van je vakantie. Dat scheelt toch weer. Stoppen met twijfelen hoor. Dat denken en bedenken, dat is doodvermoeiend. Niet doen. Je hebt het gewoon goed gedaan, en wat zij verder denken.... boeien, zouden ze bij mij in de taxi zeggen



Hoor wie 't zegt hoor, over dat denken. Neem maar van mij aan dat ik datgene wat ik tegen jou of anderen zeg, vaak ook tegen mezelf zeg

He Saar, joh als je nu ook nog verplicht op mijn gebazel moet gaan reageren dan heb je helemaal geen leven meer



En EV het gaat wel met golven hoor, als iemand heel hard boe roept dan weet ik nog niet hoe ik ga reageren. Dat is nog niet gebeurd namelijk... Tot nu toe is het erg binnen in mij en in de buitenwereld vooral tegen Philoman gericht maar die staat in principe aan mijn kant.

Ik hoop dat de woede waar ik al een tijd op mediteer zo een onderdeel van me aan het worden is dat ik hem op het cruciale moment in weet te zetten.

Dat zat ik gister aan Philoman uit te leggen. Dat ik niet meer in mijn hoofd allerlei oefengesprekken met Ex aan het houden ben maar dat ik hoop dat ik door mijn woede meditatie op het moment suprême gewoon mijn grenzen kan voelen en bj mezelf kan blijven. Dan hoef ik geen enkel gesprek meer te oefenen want dan gaat het vanzelf.

Maar goed in theorie klinkt het mooi, in de praktijk moet het zich nog bewijzen.

quote:LaGot schreef op 28 mei 2008 @ 07:26:

Hallo,



ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.



Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.



Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.



In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.



Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?



Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.



Ben benieuwd!



Ik lees mezelf. Ik ben ook op mijn 14e verkracht door 2 jongens van 18 jaar!. In datzelfde jaar kreeg mijn jongste broer een ongeluk, hij is 80% verbrand van zijn lichaam. Mijn hele jeugd is een HEL geweest. En nu 15 jaar later denk ik er nog regelmatig aan terug.



Aantal jaren geleden kwam ik die jongen tegen op de kermis. Ik begon meteen met hyperventileren en wist niet hoe snel ik weg moest komen. Ik kan er nu gelukkig heel goed over praten met mijn vriend. En toendertijd heb ik gesprekken gehad bij het RIAGG en ben daarna doorverwezen naar en Psygoloog. Ook kon ik mijn verdriet kwjt bij mijn moeder, en mijn vriendin en dit heeft mij er bovenop geholpen.



Maar ondanks dat, vergeten doe je het nooit. Op sommige momenten komt het weer bovendrijven. En toen ik bevallen was van mijn eerste zoon kwam het door mijn hormonen weer naar boven en heb toen een enorme terugval gehad. Een jaar lang was ik depressief en heeft uiteindelijk een jaar geduurd voordat ik weer mezelf was.



Dat ik een stuk feller en harder ben geworden is denk ik puur wat ik heb meegemaakt. Dat is waarschijnlijk bij jouw vriendin ook het geval.



Ga op zoek naar een goeie psygoloog. Heb ook het èèn en ander gehoord onder hypnose. Schijnt erg goed te helpen, de dingen ervaar je in principe nogmaals onder hypnose en kun je daarna stukje voor stukje beter verwerken.

Robijntje, wat afschuwelijk voor je. Gelukkig heb je het, als ik zo lees, wel min of meer achter je kunnen laten. Iemand zei eens tegen mij dat je het nooit vergeet, maar dat het een litteken wordt waarmee je kunt leven. En bij bepaalde omstandigheden voel je dat litteken, net zoals een echt litteken zeg maar.

Dank je voor je reactie!

Saartje, sterkte vandaag bij je ouders!

Wanneer vertrek je precies, op vakantie?



Ook de anderen wens ik een goede dag toe. (f)

Dag lieverds!



Ik lees hier af en toe weleens mee omdat de topic-titel ook op mij van toepassing is. Ik vind het zo knap wat jullie allemaal schrijven. Zo open en eerlijk, en hoe jullie elkaar steunen en helpen.



Zoals ik al zei: de topic titel is ook op mij van toepassing.

Ik ben sinds een tijdje in dagbehandeling. Eigenlijk meer voor de gevolgen van de verkrachting op jonge leeftijd. Het heeft veel met me gedaan en ik ben enorm veranderd na die gebeurtenis.

Ik heb er nooit over gepraat. Ik heb het kort geleden ook pas aan mijn vriend verteld. Ik heb al eerder tegen hem verteld dat ik vroeger een vervelende ervaring heb gehad met een jongen.

Maar ben daar nooit verder op doorgegaan. Ook niet tegen mijn huidige behandelaar. Tot kort geleden dus. Heb het ook eindelijk aan mijn behandelaar durven vertellen. En dat ik het de laatste tijd niet los kan laten en echt mijn gedachten beheerst. Ik beleef het steeds opnieuw.

Mijn behandelaar stelt EMDR voor. Het lijkt hem goed dat aan te gaan. Hij heeft denk ik het idee dat de verkrachting en alles daar omheen, mijn behandeling voor overige problematiek in de weg staat.

En misschien is dat ook wel zo.. ik weet het niet.

Ik ben een beetje gaan zoeken naar meer informatie. Er is me nu meer duidelijk geworden. Maar ik vind het echt ontzettend eng..

Maar dat is denk ik wel herkenbaar voor een aantal van jullie..



Ik dacht me te herinneren dat jullie in het begin van dit topic ook verteld hebben over jullie ervaring met EMDR. Dus dat ga ik zo even terug lezen..



Ik wil jullie een dikke geven, want dat verdien jullie!!



Liefs Appel.

Goede morgen!

Wat is er weer veel geschreven, misschien dat ik daar later wel op reageer....nu even een korte reactie.



EV, jij ook een fijne dag.



Appeltjesgroen, dikke knuffel terug!



Saar, sterkte en succes vandaag! O en natuurlijk fijn, dat je vakantie wél door kan gaan.



Voor iedereen een fijne dag gewenst.

Liefs!

Goedemorgen (f)



Wat een drukte hier!

Ben nog een beetje duf, maar zal vanavond als ik terug ben van mijn ouders proberen wat meer te reageren.



EV, ik ga vrijdagavond weg. Hoop dat het wat wordt die vakantie, want ik ben erg moe. 's Nachts slaap ik nauwelijks en overdag val ik soms een paar uurtjes op de bank in slaap. Weinig energie, dus ik hoop maar dat het skien me wat energie geeft ipv uitput.



Appeltjesgroen, welkom! Ik ben degene die een keer EMDR heeft gehad. Ook voor een verkrachting. Als je vragen hebt daarover stel ze dan gerust, mag ook via de mail als je dat fijner vindt.

En ik heb er hier idd ook over geschreven.



Fijne dag allemaal en een dikke voor jullie!

Philomein, jij schreef dat met de boosheid ook het dieper genieten af en toe, dieper voelen en harder geraakt worden maar ook sneller en helderder voelen komt. Ik herken dit heel erg. Weet jij waarom dat zo is, met name dat je daardoor ook dieper voelt en harder geraakt wordt?

quote:iry schreef op 13 januari 2009 @ 17:21:



Ev en Philomein,ik herken die boosheid.

Ik was het een tijd geleden ook,gezellig was ik dan ook niet.

Helaas kreeg ik de enge ervaring dat ik iemand daardoor kon verliezen.

Boos zijn kan dus niet



Ik durf niet meer kwaad te zijn.

Maar er zit nog een hoop.

Ik weet niet hoe ik dat beheerst kan laten afvloeien.

Lopen jullie daar niet tegenaan?Hoi Iry, er zijn een paar dingen die in me opkomen wanneer ik dit lees.



Ik merk dat er bij mijzelf 2 soorten boosheid zijn. Boosheid over dingen van vroeger/die al langere tijd geleden gebeurd zijn (oude boosheid), of gewoon boosheid van nu (gewoon over dingen die in het hier-en-nu gebeuren). Wanneer ik boos ben over dingen in het hier-en-nu, is het eigenlijk heel 'simpel" (even theroretisch gezien want boos worden is ook iets waar ik nog veel mee oefen), de boosheid uitten, uitspreken, de emotie ontladen ed. En natuurlijk je eigen boosheid serieus nemen!

Maar dan iets wat veel ingewikkelder is, oude boosheid. Ik vond 'm vaak moeilijk te herkennen, maar dat lukt me tegenwoordig steed beter. Voor mij een belangrijk "teken" dat het oude boosheid is, is als er iets in het "hier-en-nu" gebeurd waar ik boos om ben en dat de mate van boosheid die ik voel totaal niet in verhouding is tot waar ik op dat moment boos om ben.



Je schreef dat je laatst ook veel boosheid voelde en dat je toen niet zo gezellig was. Wat bedoel je met niet zo gezellg, was je stemming niet goed, was je depri? Mijn ervaring is dat je dan juist je boosheid niet aan het voelen ben, ja je voelt 'm wel, maar je slikt 'm in.

Ik heb zelf juist als ik die oude boosheid voel, ik vaak ook een kracht voel, veel adrenaline (ik ga dan vaak enorm wandelen) en ik praat (of schreeuw ) erover, het moet eruit!!

Doe je dat niet, dan word je down ed en misschien in jouw geval krijg je ook eetbuien ( eten en braken is echt de manier om de boosheid op jezelf te richten -eetbui- en vervolgens te ontladen -braken).



Waarom vind je dat je dat je door je boosheid iemand kan verliezen (ik heb je topic gelezen, maar niet mee gekregen dat het met je boosheid te maken had)?



Ik weet niet echt hoe je het beheersd kan laten afvloeien. Oude boosheid pas toelaten als je helemaal weet hoe je er mee om kan gaan, dat werkt niet en kan niet, dan wil je de controle houden. Je leert aldoende. En het is niet gemakkelijk en ook best eng. In het begin voelde ik me zo rot en bozig, eerst regaeerde ik dat af op mijzelf (mijzelf naar beneden halen), regeerde te heftig op mijn vriend en je zult merken, ging hele dagen in bed liggen en het werkt allemaal niet. Tot het moment dat ik de boosheid accepteerde, ging onderzoeken wat er onder zat, er begrip voor had en compassie voor mijzelf voelde en 'm niet meer probeerde weg te maken.



Ik vind het heel verdrieitig om te lezen, dat je niet meer kwaad durft te zijn, waarom niet?



Dit is het even in een notendop. Ik heb het ook nog lang niet allemaal onder de knie, maar dit zijn mijn ervaringen.

LL ik denk dat het zo is dat toen ik de woede nog niet toeliet, ik een soort bescherming om me heen had van het 'goed' doen. Van buiten mezelf (mijn ontembare zelf) maar wel veilig zijn.

Ik was zo goed in het aanvoelen van hoe men zich overal gedroeg dat ik een voorloper kon zijn in het gedrag dat ik om me heen zag. Dat is tenminste wat Philoman gister zei tegen me.



Met het toelaten van die woede laat ik voor het eerst in heel lange tijd mijn echte gevoel toe, voel ik eindelijk iets. Iets echts. En daarmee staat de deur ook open voor ander echt gevoel. ECHT verdriet, ECHT gekwetst worden, ECHT boos worden, ECHT genieten. En dus ben ik kwetsbaarder maar tegelijkertijd sterker dan ooit. Dat is vreemd. Er zijn meer kleuren aan mijn palet van gevoel toegevoegd.



En het gevoel is dieper omdat het aan kan komen daar waar het hoort. Ik ben minder bang aan het worden voor mijn gevoel, ik denk dat dat het is. Ik heb eindelijk recht op mijn gevoel, het mag er zijn.



jeetje best lastig om dat zo op een rij te krijgen...maar wel interessant.

Hai Iry, eigenlijk is wat LL schrijft ook wat mij het meest raakt:



"Ik vind het heel verdrietig om te lezen, dat je niet meer kwaad durft te zijn..."



Heel praktisch weet ik dat voor mij hardlopen een goede manier is om woede op zijn goede plek te zetten of kwijt te raken. Op een kussen rammen, een boksbal, ehm...nou ja dat soort.

Ik merk ook dat ik heel erg veel meer scheldt op anderen in de auto. iets waar ik altijd een hekel aan heb gehad. Maar nu helpt het me even...

Saar, ik ben heel benieuwd hoe het is vandaag bij je ouders. Kan me voorstellen dat je met lood in de schoenen op pad ging...of viel het mee?

EV: bij mij is het ook groot inlevingsvernogen en begrip voor anderen die maken dat ik niet goed genoeg voor mezelf op kom.

Ik begrijp altijd alles, van alle kanten, heel vermoeiend. Een valkuil. Datzelfde begrip voor mezelf opbrengen kost veel meer moeite.

Alle anderen: (f)

Even binnenrennen om aan diegene die het wil en/of nodig heeft, een of een (f) te brengen, of allebei!

Het is weer woensdag, drukke-rittendag, pfffff. En nu moet ik ook weer weg. Saar ik hoop dat het gaat, bij je ouders.

Voordat ik vanavond naar therapie ga (ja, ook dat nog) kom ik hier nog terug, met meer tijd als het goed is.

Fijne dag nog!

Lief van je Saartje!



Ik heb al veel gelezen op internet. Ik vraag in volgende gesprek met mijn behandelaar of hij het nog verder uit wil leggen.

Het vind het eng. Heb het idee dat ik het dan weer opnieuw moet beleven ofzo. En ook veel details moet vertellen. En ik kan er niet goed, of eigenlijk gewoon niet, over praten..

Heb er niet voor niets jarenlang niet over gepraat.

Ik kan er ook niet goed in geloven dat het iets zal helpen, ondanks dat er positief over gesproken word.

Ik zal het eerst maar eens een beetje laten bezinken denk ik..



voor jullie allemaal!

Ben weer thuis en ik leef nog! Dus het viel best mee. Tante uit het buitenland was er, die ratelt aan een stuk door. Vermoeiend, maar het is daardoor helemaal niet over mij gegaan en dat was ook het plan. Ook wel vreemd natuurlijk, maar ik vond het prima. En nog een mooie, flink afgeprijsde spijkerbroek gekocht!



EV, therapie nu? Hoop dat het goed gaat.



Philomein, je klinkt alsof je de dingen goed op een rijtje hebt en goed weet wat je wil. Voel je dat ook zo?



Claire, hoe is het met je? Kan me zo voorstellen dat de therapie er na een week ziek zijn extra inhakt, ook qua vermoeidheid, of valt het mee?



Appeltjesgroen, het is ook eng, dat begrijp ik heel goed. Maar EMDR is wel een goed middel om de (vaak enorme) lading eraf te halen. Al is dat bij mij niet echt gelukt, maar dat heb ik aan mezelf te danken. Ik was tijdens de EMDR teveel zelf aan het sturen, waardoor ik het doel voorbij schoot. En ik heb meteen voor het meest heftige gekozen, terwijl het misschien handiger was geweest om eerst die EMDR met iets minder heftigs te proberen. Ik ben tweemaal verkracht. Die tweede keer daar had ik tot aan die EMDR helemaal nooit met iemand over gesproken. Maar wel meteen toen daarop gericht, met het idee van dan hebben we het ergste maar gehad. Dat was misschien niet zo slim van me.

Misschien ook een tip voor jou, om eerst eens te kijken en ervaren hoe het in zijn werk gaat door een gebeurtenis te nemen die wat minder spanning oproept.

Ben nu bij een andere therapeut en heb dit eerlijk verteld. We gaan het nu iets anders aanpakken. Eens kijken hoever we komen door er 'gewoon' over te praten en met schrijfopdrachten werken. Waarschijnlijk zal later nog een keer EMDR volgen.



Ik zeg dit niet om het nog enger voor je te maken, juist niet. Want ik geloof echt dat een heel goed middel is.

Je hoeft juist helemaal niet veel details te vertellen. Je neemt een bepaalde scene in gedachten, zeg maar als een soort foto, die (de meeste) spanning bij je oproept.Van daaruit ga je verder, jouw gedachten bepalen wat er gebeurt als het ware, niet de therapeut. Die stuurt eigenlijk nauwelijks, het gaat als het ware vanzelf.