Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
vrijdag 17 juni 2016 om 09:58
Hey Con, herkenbaar eat je schrijft. Ik ben vanwege mijn ES een zelfhulpgroep gaan doen. En juist die dingen die je noemt komen (bijna elke dag) aan bod. Ik kan lotgenoten bellen en mijn sponsor. Vooral die liefdevolle steun in het hier en nu blijkt een goede praktische hoe-zorg-ik-voor-mezelf en bewaak-ik-mijnzgrenzen-goed steun te zijn voor mij. Zo ben ik gisteravond naar bed geappt toen ik in een freeze terecht kwam.
Het fijne is de acceptatie. Niet de ongelijkwaardigheid van behandelaar-cliënt. Sommige klachten zijn chronisch en daar leer ik op deze manier beter mee omgaan. Eindelijk mezelf niet meer als ding of project bejegenen.
Ik zeg dit niet om reclame te maken. Maar om aan te geven dat ik je gedachten zo herken. Zien dat bepaalde dingen niet lukken maar dat therapie niet persé voor nu zinnig is of het juiste pad voor je.
Het fijne is de acceptatie. Niet de ongelijkwaardigheid van behandelaar-cliënt. Sommige klachten zijn chronisch en daar leer ik op deze manier beter mee omgaan. Eindelijk mezelf niet meer als ding of project bejegenen.
Ik zeg dit niet om reclame te maken. Maar om aan te geven dat ik je gedachten zo herken. Zien dat bepaalde dingen niet lukken maar dat therapie niet persé voor nu zinnig is of het juiste pad voor je.
vrijdag 17 juni 2016 om 10:33
Drie keer een post getypt, 3x loopt het script vast voor ik kan posten! 
Dus nu komt er een hele korte samenvatting. Ik was als puber een idioot fanatieke sporter. Op m'n 18e zei m'n lijf zoek het uit. Waardoor ik van chubby naar dik ging. Woog 99 kg op z'n meest. Uiteindelijk revalidatie gedaan en gaan fitnessen op m'n eigen niveau en afgevallen naar 65 kg. Zo dun ben ik nooit geweest. Ik voelde me er zo niet prettig bij. Mensen reageren zo anders op me dat ik er helemaal van op slot sla. Maar toen ging ik het helemaal mis. Ging ik niet meer sporten en at ik te weinig door de stress. Dus opeens woog ik nog maar 57 kg. Nu wel weer 2 kg erbij gegeten maar nog steeds..
Gister dus een kast in de auto willen tillen. En alles doet dan zeer. En dat maakt me zo verschrikkelijk boos. Hoe dan. Hoe kan iets zo in je hoofd gaan zieken dat zelfs je lijf zegt, zoek het uit.
En nadat de herinneringen terugkwamen en ik uit m'n eerste zwarte gat was ben ik gaan zoeken. Naar verdrongen.. Nouja jullie weten wel wat.. En dan ga je lezen.. Typerende dingen.. Overgewicht uit bescherming, altijd laagjes kleren, je verliezen in je hobby, bang zijn in het donker.. Alles valt dan op z'n plek. En dat maakt me zo boos. Want wat was het nou. Het was EEN dag uit 22 jaar. Eentje maar.
Ok dat was niet kort. Maar korter dan de eerste. :')
Dus nu komt er een hele korte samenvatting. Ik was als puber een idioot fanatieke sporter. Op m'n 18e zei m'n lijf zoek het uit. Waardoor ik van chubby naar dik ging. Woog 99 kg op z'n meest. Uiteindelijk revalidatie gedaan en gaan fitnessen op m'n eigen niveau en afgevallen naar 65 kg. Zo dun ben ik nooit geweest. Ik voelde me er zo niet prettig bij. Mensen reageren zo anders op me dat ik er helemaal van op slot sla. Maar toen ging ik het helemaal mis. Ging ik niet meer sporten en at ik te weinig door de stress. Dus opeens woog ik nog maar 57 kg. Nu wel weer 2 kg erbij gegeten maar nog steeds..
Gister dus een kast in de auto willen tillen. En alles doet dan zeer. En dat maakt me zo verschrikkelijk boos. Hoe dan. Hoe kan iets zo in je hoofd gaan zieken dat zelfs je lijf zegt, zoek het uit.
En nadat de herinneringen terugkwamen en ik uit m'n eerste zwarte gat was ben ik gaan zoeken. Naar verdrongen.. Nouja jullie weten wel wat.. En dan ga je lezen.. Typerende dingen.. Overgewicht uit bescherming, altijd laagjes kleren, je verliezen in je hobby, bang zijn in het donker.. Alles valt dan op z'n plek. En dat maakt me zo boos. Want wat was het nou. Het was EEN dag uit 22 jaar. Eentje maar.
Ok dat was niet kort. Maar korter dan de eerste. :')
vrijdag 17 juni 2016 om 15:02
Geen soa test gedaan, kon het niet. Nu word de test met urine gedaan.
Maandag zal ik de urine inleveren, en dan week in zenuwen zitten en dan hoor ik positief of negatief.
Het probleem is dat een urine test bij vrouwen niet echt betrouwbaar zijn
Hoe ik me nu voel? Rot, beschadigd, vernederd, smerig, walgelijk. En als toetje knetterende koppijn en last van de kaak, daar heb ik pijnstillers voor gekregen.
Van de week had ik ieys vreemds, ik was in de tuin onkruid aan het wieden en ineens komt een naam in mijn hoofd, geen aandacht aan besteed. Maar die naam bleef terug komen. Ik dacht ben ik gek aan het worden? Het is al zo druk in mijn hoofd. Totdat ik tegen de avond pas de link kon leggen. De naam van mijn verkrachter, ik kende hem alleen met zijn bijnaam. Zijn echte naam had ik wel toen gehoord maar geen aandacht aanbesteed.
Sorry als het niet te volgen is. Ik spring van hak op de tak
Maandag zal ik de urine inleveren, en dan week in zenuwen zitten en dan hoor ik positief of negatief.
Het probleem is dat een urine test bij vrouwen niet echt betrouwbaar zijn
Hoe ik me nu voel? Rot, beschadigd, vernederd, smerig, walgelijk. En als toetje knetterende koppijn en last van de kaak, daar heb ik pijnstillers voor gekregen.
Van de week had ik ieys vreemds, ik was in de tuin onkruid aan het wieden en ineens komt een naam in mijn hoofd, geen aandacht aan besteed. Maar die naam bleef terug komen. Ik dacht ben ik gek aan het worden? Het is al zo druk in mijn hoofd. Totdat ik tegen de avond pas de link kon leggen. De naam van mijn verkrachter, ik kende hem alleen met zijn bijnaam. Zijn echte naam had ik wel toen gehoord maar geen aandacht aanbesteed.
Sorry als het niet te volgen is. Ik spring van hak op de tak
vrijdag 17 juni 2016 om 20:01
Gister avond ging het trouwens toch over je zo onbegrepen voelen. Ik droomde vannacht dat ik iets aan mijn ouders wilde uitleggen maar ze snapte het niet en ik kon niet stoppen met praten tot ze het zouden snappen en ik weet niet eens waar over het ging alleen dat ik de woorden niet meer kon stoppen. :')
vrijdag 17 juni 2016 om 20:58
Ik ben ook altijd zoveel aan het uitleggen, daar betrap ik mezelf steeds op. Waar het ook over gaat. Teveel woorden. Bang 'om iets gewoon te laten zijn', en dat de ander geen moeite zal doen als hij of zij het niet snapt. Relatie met ex-partner heeft hier heel veel aan bijgedragen. Daar moest ik na bijna 16 jaar nog steeds dingen uitleggen die voor mij zo wezenlijk zijn en die ik al zo vaak verteld had, en die hij gewoon kon weten als hij ook maar een beetje echt geluisterd had en mij echt kende.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 18 juni 2016 om 11:50
Goedemorgen allemaal en sterkte voor wie het nodig heeft.
Gisteren en eergisteren had hij wat diarree, en gistermiddag kotste hij ook 1x (volgens mij door haren of zo).
Dus ik was zenuwachtig.. maar hij speelde wel, at zijn bak 's avonds leeg, dus ziek was hij niet volgens mij. En gisteravond was hij ontzettend aan het spelen, meer dan ik ooit heb gezien! Rollen en daarbij grommen, zo leuk altijd (ik heb het gefilmd), hij speelde met een bakje van de kersen waar ik een bal in had verstopt, hij kwam dingen brengen; echt, het kwam op mij over alsof hij het enorm naar zijn zin had. Zo leuk en ik was opgelucht!
Ik voel ook alles van hem, dat is het lastige. Of hij onrustig is, of er iets is, of dat hij gewoon rustig is. Zoals nu. Hij ligt hier gewoon vlakbij me met zijn tennisbal
Gisteren en eergisteren had hij wat diarree, en gistermiddag kotste hij ook 1x (volgens mij door haren of zo).
Dus ik was zenuwachtig.. maar hij speelde wel, at zijn bak 's avonds leeg, dus ziek was hij niet volgens mij. En gisteravond was hij ontzettend aan het spelen, meer dan ik ooit heb gezien! Rollen en daarbij grommen, zo leuk altijd (ik heb het gefilmd), hij speelde met een bakje van de kersen waar ik een bal in had verstopt, hij kwam dingen brengen; echt, het kwam op mij over alsof hij het enorm naar zijn zin had. Zo leuk en ik was opgelucht!
Ik voel ook alles van hem, dat is het lastige. Of hij onrustig is, of er iets is, of dat hij gewoon rustig is. Zoals nu. Hij ligt hier gewoon vlakbij me met zijn tennisbal
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 18 juni 2016 om 20:53
Ik zou wel willen dat ik me daar meer voor kon afsluiten, dat alles aanvoelen. Dat komt zo dichtbij.. daarom kon ik het thuis bij man ook bijna niet meer uithouden. 'Als vrienden' zo samen blijven wonen werkte voor mij totaal niet. Ik ben zo blij dat ik nu hier zit en dat ik dit appartement heb gekregen. Loting! Soms kan ik er nog niet over uit.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 18 juni 2016 om 21:23
Fijn toch een keer een lot uit de loterij!
Nu pas merk je hoe lang je je hebt moeten aanpassen.
Vanuit mezelf gesproken; ik heb dat waarnemen en aanvoelen niet voor niks ontwikkeld vroegah en heb er ook een beetje talent voor.
Beter geen of fijne mensen om me heen dan constant in verwarring me afvragen of ik me af moet sluiten.
Nu pas merk je hoe lang je je hebt moeten aanpassen.
Vanuit mezelf gesproken; ik heb dat waarnemen en aanvoelen niet voor niks ontwikkeld vroegah en heb er ook een beetje talent voor.
Beter geen of fijne mensen om me heen dan constant in verwarring me afvragen of ik me af moet sluiten.
zaterdag 18 juni 2016 om 23:10
Helemaal eens met dat laatste, Hanke.
En ik denk ook dat ik dat vroeger heb ontwikkeld: altijd 'scannen' hoe het was met iedereen (....)
Zo zat ik me ook altijd af te stemmen op ex-EM.
En in deze tijd is hij helemaal onberekenbaar, naast wat er dan nog meer speelt. Dat voelt heel eng.
Zo blij dat ik hem niet meer om me heen heb. Het was de laatste maanden, het laatste jaar (nee, nog langer eigenlijk....) niet te doen.
En ik denk ook dat ik dat vroeger heb ontwikkeld: altijd 'scannen' hoe het was met iedereen (....)
Zo zat ik me ook altijd af te stemmen op ex-EM.
En in deze tijd is hij helemaal onberekenbaar, naast wat er dan nog meer speelt. Dat voelt heel eng.
Zo blij dat ik hem niet meer om me heen heb. Het was de laatste maanden, het laatste jaar (nee, nog langer eigenlijk....) niet te doen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 19 juni 2016 om 01:13
En toen ging ik toch maar verder. En kreeg ik het signaleringsplan van mijn vriend onder ogen. Wat is opgesteld aan de hand van 3 jaar therapie en terugval zou moeten voorkomen. Waar hij nu al weer een half jaar naar verwijst als ik mijn zorgen uitspreek.
En nu zie ik dat plan. En het is geen plan. Ik kan nog beter vertellen wat hij moet doen dan dat plan. Het zijn korte stomme zinnetjes. En toen ik hem daarop op wees zei hij "ja toen we er mee klaar waren zei m'n therapeut ook. Het is dat het moet."
En nu staan er toevallig wel een paar stompzinnige zinnetjes die omschrijven wat hij NIET moet doen. Een specifiek zinnetje dikgedrukt "ik mag niet YellowLemon lastig vallen met mijn dwang".
Goh, hoe voelt YellowLemon zich onder het hele verhaal. Een verschrikkelijk kutwijf, dat nooit genoeg geduld kan opbrengen. Want ik luister niet naar wat hem dwars zit, ik wil hem niet helpen, hoe kan ik nou verwachten dat hij naar mij luisterd als ik dat ook zo vaak niet bij hem heb gedaan. En dat zijn niet m'n eigen woorden.
Ik geloof dat dit de laatste tik op z'n kop was. Ik heb niks, helemaal niks.
En nu zie ik dat plan. En het is geen plan. Ik kan nog beter vertellen wat hij moet doen dan dat plan. Het zijn korte stomme zinnetjes. En toen ik hem daarop op wees zei hij "ja toen we er mee klaar waren zei m'n therapeut ook. Het is dat het moet."
En nu staan er toevallig wel een paar stompzinnige zinnetjes die omschrijven wat hij NIET moet doen. Een specifiek zinnetje dikgedrukt "ik mag niet YellowLemon lastig vallen met mijn dwang".
Goh, hoe voelt YellowLemon zich onder het hele verhaal. Een verschrikkelijk kutwijf, dat nooit genoeg geduld kan opbrengen. Want ik luister niet naar wat hem dwars zit, ik wil hem niet helpen, hoe kan ik nou verwachten dat hij naar mij luisterd als ik dat ook zo vaak niet bij hem heb gedaan. En dat zijn niet m'n eigen woorden.
Ik geloof dat dit de laatste tik op z'n kop was. Ik heb niks, helemaal niks.
zondag 19 juni 2016 om 10:58
quote:Elmervrouw schreef op 19 juni 2016 @ 08:41:
Goh Yellow. Je was nog laat wakker, ik zie dit nu pas. Wat moeilijk. Wat nu? Hoe gaat het nu, heb je nog kunnen slapen?
Ik weet het niet zo goed.. Ik kon niet eens meer boos worden.. Dus uiteindelijk heb ik hem heel hard jankend uitgelegd dat hij het eens vanuit het perspectief van een 18 jarig meisje moest bekijken, wat eigenlijk al totaal geen idee had wat ze aan het doen was, en toen ook nog eens samen ging wonen en in zijn dwanghel belande. Ik heb hem precies uitgelegd hoe ik me voel, dat ik me altijd de vriendin voel die nooit genoeg geduld heeft voor zijn problemen, die dus zelf niet kan luisteren, dus waarom zou hij naar mij luisteren, en als ik dan zo moeilijk en begriplloos ben, dan zal ik het allemaal wel veel erger maken..
En toen ben ik naar boven gestormd en in bed gaan liggen. En toen kwam hij later naar boven. Hij zei alleen maar "sorry van al die jaren.." en toen heb ik hem gezegd dat als dit ooit nog goed zou moeten komen dat hij misschien zelf ook maar weer een psycholoog moet zoeken..
En nu voel ik me raar.. Continue in strijd met mezelf of ik niet te fel gereageerd heb. Ik heb wel geslapen.. Dankzij m'n medicijnen. Die helpen me gemiddeld genomen toch wel 6 uur per nacht out gelukkig.
Goh Yellow. Je was nog laat wakker, ik zie dit nu pas. Wat moeilijk. Wat nu? Hoe gaat het nu, heb je nog kunnen slapen?
Ik weet het niet zo goed.. Ik kon niet eens meer boos worden.. Dus uiteindelijk heb ik hem heel hard jankend uitgelegd dat hij het eens vanuit het perspectief van een 18 jarig meisje moest bekijken, wat eigenlijk al totaal geen idee had wat ze aan het doen was, en toen ook nog eens samen ging wonen en in zijn dwanghel belande. Ik heb hem precies uitgelegd hoe ik me voel, dat ik me altijd de vriendin voel die nooit genoeg geduld heeft voor zijn problemen, die dus zelf niet kan luisteren, dus waarom zou hij naar mij luisteren, en als ik dan zo moeilijk en begriplloos ben, dan zal ik het allemaal wel veel erger maken..
En toen ben ik naar boven gestormd en in bed gaan liggen. En toen kwam hij later naar boven. Hij zei alleen maar "sorry van al die jaren.." en toen heb ik hem gezegd dat als dit ooit nog goed zou moeten komen dat hij misschien zelf ook maar weer een psycholoog moet zoeken..
En nu voel ik me raar.. Continue in strijd met mezelf of ik niet te fel gereageerd heb. Ik heb wel geslapen.. Dankzij m'n medicijnen. Die helpen me gemiddeld genomen toch wel 6 uur per nacht out gelukkig.
