Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.

Ja die houding is makkelijker. Het is niet laf, helemaal niet zelfs. Het is gewoonte, aangeleerd gedrag, niks makkelijks aan. Het doet uiteindelijk alleen maar extra pijn, maar dat weet je zelf ook



Tussen mij en man is het lastig. We proberen elkaar te begrijpen, maar beiden vechten we onze eigen oorlog uit. En ik wil niet meer in mijn oude gedrag vervallen, ik mag van mezelf niet meer alles uitschakelen en me laten gebruiken. Ik kan het ook niet meer, sinds de geboorte van onze dochter lukt het me niet meer zo. Ik heb moeite met alles wat met mijn lijf te maken heeft. Echte intimiteit is er niet tussen ons, dat kan ik niet aan. Ik verdraag knuffels van mijn beste vriendin en mijn kinderen, maar verder is alles wat in de buurt van lichamelijk contact komt heel ingewikkeld en moeilijk.



Weggaan lost niets op Kaitlyntodd, hoe hard dat soms ook zo lijkt, het helpt niks

Morgen met echte aandacht bijlezen, was bezig vanavond (en afgeleid). Slaap lekker allemaal, liefs van mij

Smurf, de makkelijke weg die je noemt, is uiteindelijk veel moeilijker, dat weet je zelf ook. De fles wijn is een mooi compromis, al gun ik het je dat je die laat staan. De angst de pijn te voelen of de pijn niet aan te kunnen, is vaak groter dan de pijn zelf. Die enorm is.... dus ik begrijp je wel.

Als je je lichaam laat gebruiken, laat je een stukje van jezelf gebruiken. Hetzelfde geldt voor als je je lichaam pijn doet. Het is een stukje van jou, ook al wil je dit stukje nu niet, voel je je door dit stukje in de steek gelaten, het is een deel van jou. En nee, je hebt jezelf niet in de steek gelaten, je hebt hier geen schuld aan, je had het niet anders kunnen doen.



Hoe het met mij gaat? Ik voel zoveel verdriet dat het lijkt alsof ik het verdriet ben. Tegelijkertijd voel ik me ook sterk over mezelf. De afgelopen weken (maanden) hebben me de bevestiging gegeven dat ik op de goede weg ben, dat ik steeds meer tevreden ben met hoe ik nu in elkaar zit, ook al heeft dit zoveel beperkingen. Ik geloof dat ik afscheid aan het nemen ben van een aantal ideeën, een aantal dingen waarvan ik zo graag gewild had dat ik ze zou kunnen ervaren in het leven. Een soort rouwproces denk ik. Dus ik voel me krachtig en tegelijkertijd verdrietig. Ergens huil ik de hele dag van binnen en ergens voel ik dat dit goed is. De ochtenden zijn het moeilijkst, omdat ik dan geen afleiding heb van mijn verdriet. Ik voel me dan zo rot, dat ik het liefst zou huilen, maar dat lukt dan weer niet.



Kaitlin, ik weet niet of er mensen om je heen zijn die je kunnen steunen, maar mijn eigen ervaring heeft me geleerd dat dit meestal wel zo is. Soms moet je heel goed kijken en vind je het in onverwachte hoek. Weet wat je van de ander nodig hebt, misschien kun je er dan gericht naar vragen. Zoals Sunemom haar knuffel komt 'halen' bij een vriendin die deze heel heel heel graag aan haar geeft. Voor mij geldt: zoek niet waar je het wil vinden en nooit gaat krijgen (mijn moeder) maar kijk waar wel. Mijn beste vriendin woont ver weg, vaak vraag ik om een appjes-knuffel en als ik m krijg, zorg ik dat ik m ook echt voel.

Voel in ieder geval de knuffels van de meiden van dit forum hier, ze zijn oprecht bedoeld en helemaal voor jou! Voel je?

Dat is het voor mij ook Sophie. Ik zou het liefst naar mijn moeder van een liefde krijgen die ik zo nodig heb (gehad), maar dat kan niet, het zal nooit gebeuren, niet op de manier die ik nodig heb. Mijn beste vriendin heeft haar moeder jaren geleden al verloren en soms heb je gewoon even waarmee of liefde nodig van iemand anders dan je kinderen (of je partner), die momenten zoeken we elkaar op. En doordat het tweerichtingsverkeer is voelt het voor beiden goed.



Ik accepteer dat mijn leven er nu zo uitziet, niet dat het fijn of ok is, maar ik kan niet in mijn vingers knippen en het anders maken. Mijn missie is om het elke dag weer zo fijn mogelijk te maken voor onze kinderen. Het zo goed mogelijk te doen. Een stuk daarvan is proberen mezelf beter te maken. Om te leren van met het verleden, het verlies van mijn kinderen en plekje te hebben zodat ik deze twee kanjers los kan laten en gezond kan laten opgroeien zonder ze te verstikken in mijn angst om ze te verliezen.



Man accepteert het allemaal in zoverre dat hij zelf door zijn depressie niet zoveel behoeften heeft. Of we elkaar echt weer zullen vinden weet ik niet, maar voor nu proberen we elkaar in elk geval het leven niet zuur te maken.

Goedemorgen allemaal!

Met liefs van mij!

Hoe voel je je vandaag Smurf?

En Kaitlyn, heb je een rustige dag voor de boeg (probeer het rustig aan te doen)

Onderstaande even egopost.

Ik was gisteren bij de intake (2,5u!) bij een behandelcenrum. Ik heb het idee dat het allemaal weer zo gemedicaliseerd wordt. Terwijl ik verlies wil verwerken.

Voel me paniekerig, bang voor diagnose van bv een persoonlijkheidsstoornis. Ik heb hier al 3 tests bij psychiaters bij gedaan en een stoornis is uitgesloten, maar het is en blijft mijn grootste angst. Want dan zouden ze gelijk hebben, mijn familie en anderen die weg gingen: dan ben ik niet goed / prettig in de omgang zonder dat ik het door heb.

Was gisteren en ook nu nog enorm in paniek. Wat ik namelijk juist wil leren is dat ik het WEL normaal zie en ervaar, dat mijn gevoelens kloppen. Leren de schuld weer te leggen waar die hoort, in plaats van alles op mijn schouders te leggen. Snappen jullie wat ik bedoel?

Dat zou een stuk lastiger worden als toch blijkt dat ik (zwaar) gestoord ben en dat zou betekenen dat anderen dit als het ware bij het rechte eind hadden als ze me van vanalles en nog wat beschuldigden en een beeld van mij schetsten van moeilijk, veeleisend en overemotioneel.

Ze kon er ook geen antwoord op geven, zei ze, want ze test het niet. Maar het zou dus kunnen kennelijk, dat ik bv Borderline heb. Dat sloot ze niet uit. Dat vind ik zo politiek correct, we hadden samen de stmptomen kunnen doornemen zodat mijn angst in perspectief geplaatst zou worden. Want de meeste kenmerken herken ik niet zo. Maar dan was de angst in ieder geval een beetje ontrafeld.



Dus ik hele avond weer de best mogelijke tests op internet zitten doen, kwam niets uit en nee, ik herken mezelf niet in de kenmerken.



Weten jullie, ik heb het gevoel dat alleen al rondlopen in zo'n instituut terwijl mijn familie vrolijk erop los leeft (los van psychiaters enz) erop wijst dat ik ook het probleem ben. Niet alleen heb, maar ben. Zoals altijd werd gezegd. Het hoort ook erbij, dat er nu naar problemen en knelpunten wordt gekeken maar ik heb het ZO nodig dat er wordt gekeken naar mijn gezonde, sterke kant, zodat ik weg kom van dat aangepraatte zelfbeeld dat ik niet spoor. Ik wil leren dat ik mijn gevoel en gedachten kan vertrouwen, niet dat er iets aan mankeert!

Niemand wordt onder de loep gelegd op 'stoornissen' en 'aandoeningen' behalve ik. En dan zal er wel wat tevoorschijn komen wellicht en uiteindelijk, terwijl mensen die me zo pijn deden en me als zwarte schaap en zondebok zagen helemaal nergens zich bewust van zijn/maken....ergens blijft dat gedrag dus 'intact' terwijl het mijne wordt doorgeplozen op aandoeningen en stoornissen. Dat vind ik zo krom.



Maar voor mij is dit denk ik ook niet helpend.

Soms denk ik dat ik ook niet in officiele therapie moet gaan maar meer algemeen een plek wil vinden waar ik mezelf kan zijn en uiten. Halftherapeutisch maar ook vooral een plek waar je kunt zijn en er gekeken wordt naar de goede dingen.



Hoe kan ik deze verstikkende en enorme angst gestoord te zijn van me af zetten?

Het is zo allesoverheersend.



Is mijn angst voor afwijzing en moeite met vertrouwen bv voortgekomen uit ervaringen van de laatste jaren of symptoom van borderline?

Ik verwacht geen antwoord, maar dat is dan zo' n piekervraag.

(ga dit zo verwijderen)

Hoi meiden. Hoe gaat het vandaag, vooral met jou, Smurf? Hoe voel je je?



Kers, als ik nu jouw post lees denk ik aan mijn therapeute. Zij was juist niet van de diagnoses (al moest ze er natuurlijk wel iets mee voor de zorgverzekering), maar keek echt naar mij, naar de persoon, en leerde me vooral (eindelijk) mijn gevoelens weer te voelen, én dat ze kloppen. Dat ik niet gek ben. Dat het ergens vandaan komt. Dat het een reactie-is-op.

Dat heeft me zo geholpen, dat was precies wat ik nodig had.

Zou je niet gewoon naar een vrijgestigde psycholoog/psychotherapeut kunnen gaan? Dat was mijn therapeute namelijk ook. Misschien dat dat nog verschil maakt in behandeling/benaderingswijze.

Voor mezelf kan ik mijn hele grote angst voor afwijzing, voor echt contact, voor intimiteit, voor nabijheid, juist door de therapie bij haar echt plaatsen, namelijk als gevolgen-van. Het was zo'n opluchting om steeds weer van haar te horen dat ik niet gek ben (ja, heel vaak om bevestiging hierover gevraagd).



Nog even over die knuffels: ik wou ook dat ik dat durfde; gewoon vragen. Soms is er nu weleens een korte omhelzing als een vriendin komt wat eerder niet zo was. Maar vaak zou ik gewoon willen dat iemand bij me was, mijn hand vasthield, of een knuffel ja, dat zou al zo fijn zijn. Fijn voor degenen hier die dat wel durven, of voor wie het er is (van vriendin of partner).

Lieve Smurf, dat hoeft ook allemaal nog niet vandaag, volgende week is volgende week.

Lief voor jezelf is bijvoorbeeld dat dekentje om je heen, als er niemand anders is (wat ik net deed toen ik terugkwam van het gesprek met de POH'er, sjonge, wat maakte dat veel los..) en opgerold op de bank liggen en even je ogen dichtdoen en misschien wel eventjes in slaap vallen. Koestering en geborgenheid. Dan maar een hulpmiddel; nou en?



Deze POH'er werkt heel helder: toen ik bijna direct veel emoties voelde (en ook alle manieren die ik heb om ze maar te onderdrukken), zei ze 'Het mag', en ik voelde meteen schaamte. Kom zei ze, we gaan die schaamte buiten de deur zetten, en ze liep samen met mij naar de deur en we zetten het in de gang. Het mag. Nu wel. Oké, ik heb er wat hulp bij nodig, maar beter dat het er eindelijk uitkomt, het heeft er lang genoeg gezeten. Die kleine EV, heel bang en stil in een hoekje, onzichtbaar, mag nu gezien worden. Met wat hulp, maar toch. Eindelijk. Het was heel verrassend zoals zij dat vandaag aanpakte.

(Misschien wis ik dit later.)



Geef maar toe aan je moeheid, Smurf. Luister ernaar.

Is het nog een beetje gelukt smurf vandaag smurf?



Kers ik snap je angst voor een diagnose, maar als het je helpt om de juiste hulp te krijgen dan moet het maar



De poh klinkt doortastend EV!

::hug:

Niet echt Sun, het is me wat teveel allemaal momenteel...



Hoe gaat het nu met jou, een paar dagen na de emdr?

Oh smurf dat herken ik zo, vreselijk vond ik dat. Het maakte me zo duidelijk dat alleen mijn(/onze) wereld stil stond, dat voor de rest het leven gewoon doorging. Onze dochter was dood, maar de wereld ging gewoon door. Zo oneerlijk vond ik dat. De ontreddering, die drempel is nog een tijd heel hoog geweest. Het is echt heel lastig om weer in het normale leven te stappen, maar je kunt het wel. Morgenavond blijkt dat je het toch maar weer gedaan hebt, je bent supersterk!

De nachten zijn extra rot, ik dacht dat onrustiger slapen niet kon, maar het blijkt te kunnen . Ik ben ook heel erg emotioneel, het verdriet zit heel dicht aan de oppervlakte en ik schrik van alles. Maar het is niet zo extreem heftig als vorig jaar een wat ik zo bang voor waar. Dit is niet fijn, maar als het me uiteindelijk helpt kan ik dit wel aan.

Lieve Kers, je angst voor een bepaalde diagnose herken ik wel. Ik ben zelf onder behandeling geweest van twee vrijgevestigde psychologen en zij hebben de diagnose PTSS snel gesteld. Ik vond dat super confronterend, vooral dat ik een behandelplan kreeg. Voor het eerst las ik zoiets over mijzelf, zo raar. Omdat ik tijdens het verwerkingsproces nachten niet meer sliep, ben ik gezien voor medicatie door een psychiater. Deze vrouw heeft me drie kwartier gezien en daarna 7 diagnoses bij me gesteld. Gelukkig was een van mijn psychologen met me mee gegaan. Zij heeft het luchtig gemaakt en samen hebben we er uiteindelijk, weken later, om kunnen lachen.

Inmiddels heb ik geen diagnose meer. Psychiatrische diagnoses hebben te maken met bepaalde gedragskenmerken en deze verdwijnen vaak als effect van de therapie. Dus zolang er geen ontwikkelingsstoornis wordt gesteld, zoals autisme of ADHD, kun je er net zo makkelijk weer vanaf komen.

Dus toch maar even doorzetten nu en er niet al teveel waarde aan hechten.....



Lieve Smurf, je hebt zoveel mee gemaakt in zo'n korte tijd, gun jezelf inderdaad dat dekentje, steun, warmte.... geef jezelf de tijd om even niet teveel te moeten. Het wordt echt weer beter.



Lieve Sunemom, je weet het, je schrijft het zelf al. Ik zeg niets meer, alleen dat je dapper bent.....



Mooi, Elmervrouw, wat je schrijft over je schaamte. Hop, de deur uit, echt mooi!

Dat blijf ik iets heel bizars vinden, dat er zoveel mensen zijn die denken dat verdriet een houdbaarheidsdatum heeft. Dat is niet zo een er is geen goed of fout, je voelt wat je voelt. Vandaag, volgende week of over een jaar, het zegt niets, het mag er zijn

Ik heb nog weleens dagen dat ik gewoon boos en gekwetst ben dat iedereen maar doorleeft terwijl mijn kinderen er niet meer zijn. Het slaat nergens op, maar het is er soms heel sterk.



Dit hele proces maakt me wanhopig, doodsbang. Ik moet positief erin staan, ik kan niet anders want ik moet hier beter uitkomen voor mijn kinderen. Maar weten dat door nog maanden gaat duren, dat er nog veel emdrsessies zullen volgen, dat dit een 'makkelijke' herinnering was, ik ben heel bang het niet vol te houden.



Overdag kan ik nog wel afleiding bedenken, 's nachts weet ik het vaak niet. Ik zit het een beetje uit. Ik haat die vreselijke donkere nachten vol angst en nachtmerries..

Dank jullie wel, jullie posts roepen veel gedachten en gevoelens bij me op.

Het is zoals je schrijft Smurf, dat is me altijd aangepraat. En dan zou dat bewaarheid worden, als er nu (na vierde uitgebreide testronde!) toch een stoornis zou worden vastgesteld.

Op de een of andere manier, en dat zij ik ook tegen therapeute, wil ik niet meer dat een andere 'autoriteit' iets over mij zegt. IK wil dat bepalen.

Heb vandaag vragenlijsten toegestuurd gekregen en ingevuld terug gestuurd, waarmee schema/modi kunnen worden bepaald.

Smurf wat is eigenlijk een vers-training? Ik heb er wel over gehoord, maar is dit hetzelfde als schematherapie? Heeft het lang geduurd?



EV, ja, dat wil ik precies, zoals je het beschrijft. Exact die bevestiging, dat ik niet gek ben. Dat ik die bodem onder me voel, waarvan ik al weet dat ie er is. Maar het is zo onmogelijk dit zelf echt te beseffen, daarvoor zit je gewoon te ver in die sompigheid van gedachten/overtuigingen.

Ik zal alle opties laten bezinken en hoor over 2 weken wat zij me adviseert.



Waar ik ook nog over nadacht is het vragen om knuffels, fysieke nabijheid. Ik ben een knuffelkont maar heb jaren niemand om dat mee te doen (ook vriendinnen/kennissen niet). Er is zo weinig lichamelijkheid in mijn leven. Dat mis ik ook enorm.

Waar ik soms erg veel last van heb, zeker in datingsituaties als met die man, is het feit dat ik heel lang ook geen seks had. Niet niets, maar ook niet echt, als dat helder is .

En daar zit ik ook wel eens over te denken. Waar zou dat mee te maken hebben?

Bewust houdt ik niets af, maar ik ben nogal selectief over wie ik in mijn bed laat. Soms denk ik ook dat ik het mezelf niet gun ofzo want ik ben wel echt lichamelijk ingesteld van nature.

Bewust is het niet, maar ik kan me voorstellen dat dit wel meespeelt.



Aan jullie allemaal een dikke knuffel. Jullie zijn prachtige vrouwen, ik lees jullie vol ademloze trots en bewondering voor jullie openheid en strijd!

Kaitlyn voor jou even in het bijzonder heel erg veel sterkte met de scan morgen. Hoe voel je je nu?



Ik denk aan je en stuur je veel goeds.

Ik herken wat je schrijft over het helemaal alleen staan, maar zoals anderen hier ook schrijven. We zijn er voor je. Ik hoop dat je onze warmte een beetje kunt voelen. Die is voor jou, zoals we je hier kennen en precies zoals jij bent. Niet vergeten.

Positief is dat ik na die akelige afwijzing door die man in kwestie maandag een twee dagen naar was ervan, en toen is het me best behoorlijk gelukt te denken: zijn pech. Ik heb het echt enorm anders aangepakt, met minder angst, dan vroeger, en dat overheerst. Ben echt trots op mij, ook na gisteren. Ik zet zoveel stappen, die me vroeger niet gelukt zouden zijn dan wel weken uit de baan hadden geslagen. Dat vergeet ik wel eens. Zei een kennis vandaag ook nadat ik haar kort vertelde over mijn werksituatie en hoe ik hierin nu beter voor mezelf wil zorgen: vergeet niet jezelf te belonen!

Dat geldt voor ons allemaal.

Ik vind dat een van de opvallendste dingen. Dat velen van ons ( ik wil niemand woorden in de mond leggen dus laat ik over mijzelf alleen spreken) - dat ik; mezelf zo weinig credits geef.

We strijden om de stappen te zetten, voelen diep wanneer het ons niet lukt. Maar wanneer het wel lukt, dan zijn we dit gelijk weer 'vergeten', hardheid en strengheid overheerst.



Terwijl we open, begripvol en liefdevol zijn naar anderen, zo hard en ongenaakbaar streng zijn we naar onszelf.

Ik was ook wakker vannacht Smurf, en zag je bericht, maar kan niet reageren via de telefoon.

Zo fijn dat er hier weer veel geschreven wordt, ik denk dat ik het ook erg nodig heb om hier te voelen dat ik niet alleen ben met alle worstelingen; dat er mensen om me heen zijn die iets begrijpen zonder dat je het met veel woorden uit moet leggen.



De laatste week, nu ik iets nieuws aan het ondernemen ben, komen er heel veel oude herinneringen terug. Bijvoorbeeld 2x in mijn leven een man, de eerste was toen ik 17 was of zo, andere later, die bewust misbruik maakten van mijn naïviteit en onschuld. Zulke pijnlijke herinneringen. In deze nieuwe fase van mijn leven, met deze bewuste stap om weg te gaan uit een relatie die mij (op diverse manieren) geen goed deed, nu ik mezelf wil zijn, nu ik mezelf wil terugvinden als vrouw, juist nu lijkt het wel of alles terugkomt. Want dat van heel vroeger thuis heeft toen al mijn beeld van meisje-zijn zo heel erg verstoord en het komt nu zo terug. Er gaat heel veel in mijn hoofd om. Vandaar ook de onrust 's nachts. Ik ben blij en zoekend, maar ook voel ik me heel kwetsbaar.



Goedemorgen trouwens

Vandaag CT scan gehad. Viel mee, was binnen 5 minuten klaar. Toen ik thuiskwam ben ik naar bed gegaan, was doodmoe. Toen ik wakker werd zag ik dat er 4 x was gebeld door ziekenhuis. Na een uur steeds te hebben gebeld, kreeg ik ze eindelijk aan de lijn. De neuroloog wil nog een MRI scan van de nek laten doen, alleen de nek, niet hersenen erbij. Wanneer geen idee, neuroloog heeft al weekend, dus ik hoor het volgende week.