Paniek door de herbelevingen - deel VI

x

x

Knuffelbeertjes schreef: ↑

18-12-2017 17:29

[...]
Wat nu wel aan de orde is, is dingen in stapjes opdelen. En jij hebt me daar super in geholpen. Ik las namelijk dankzij jou dat ik ook een taak in meerdere stukjes kan verdelen. Ideaal! En dan elk los stukje zien als een taak.
[...]

Ik lees dit en schiet zo ontzettend in de lach nu... Want ik heb exact hetzelfde gelezen in het topic van Snow en ik ben met die tip van Snow aan het oefenen geslagen: het is een briljante tip, hij werkt bij mij echt ongelofelijk goed.
Ik vond het om de een of andere onbegrijpelijke reden nogal ingewikkeld om je voor deze tip te bedanken Snow, omdat ik zelf niet meeschrijf in je topic.
En nu komt Knuff je hier gewoon voor bedanken.
Hier word ik heel blij van. Omdat 1. ik niet de enige ben die een tip van je jat, 2. er een super lief persoon is die daar wel gewoon degene voor bedankt die dit ook verdient, 3. ik het nu best wel schattig van mezelf vind dat ik Snow hier niet voor durfde te bedanken 4. Knuff echt een mega gericht concreet compliment heeft gegeven wat recht uit haar hart komt.
Dus: dank je wel Knuff voor het geven van het goede voorbeeld.
En een compliment voor de manier waarop je Snow dit compliment hebt gegeven.
Dank je wel Snow voor de goede tip.


@Diva: ik sluit me volledig aan bij Knuff. Goed gedaan. Niks makkelijke weg. Verrekt steil kronkelig eng bergpaadje.

@Selune: een kleine aanvulling op wat al gezegd is (want ik ben het met alles eens): is er iets in je wat die EMDR wel ziet zitten in januari? Iets, al is het maar héél klein?
Zo niet, dan vraag ik me af of je er ja op moet zeggen. Waarmee ik niet zeg dat je er nee op moet zeggen.
Ik vraag het me oprecht af. Juist omdat het voor jou heel belangrijk is dat je ervaart dat je zelf iets te willen hebt.
Op het moment dat het moeilijk wordt (en dat wordt de EMDR, daar kun je vanuit gaan) moet je een beroep kunnen doen op dat je het echt echt echt echt echt echt echt ontzettend ZELF wilt. Als je daar dan niet op terug kunt vallen, lijkt het mij niet te doen.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik dit op mijn eigen ervaringen baseer. Misschien werkt het voor jou anders. Ik heb er bij mezelf heel erg vaak een beroep op gedaan. Op die wil. Die soms uit mijn tenen of nog dieper moest komen. Maar ik wist dat hij er was.
Weet jij dat?

x

@Sofie: nee.
Ik weet dat ik heel erg graag een weg wil vinden om weer te kunnen leven, want dat doe ik niet meer. Ik besta, maar leven is in mijn ogen iets anders. Ik wordt nu zo geregeert door de triggers en herbelevingen dat ik het meer zie als bestaan.
Maar wil ik de EMDR, nee. De vorige ervaringen waren een hel. De laatste keer vond ik denk ik zelfs erger dan de 'originele' gebeurtenis, omdat alles over elkaar heen viel en de letterlijke doodsangst zoveel sterker was dan dat ie als kind ooit geweest is.
Volgens mijn therapeute zijn er geen andere mogelijkheden dan exposure, waarbij ik opnames van mezelf terug moet luisteren (en laat opnames maken in alle vormen nu juist een megatrigger zijn), wat ik dus echt niet aandurf en EMDR de enige opties. Het voelt als dan maar EMDR, net als het vroeger voelde als 'dan ik maar'. Het is een keuze, maar vrij is ie niet. Het is geen willen, alleen de rest (exposure of zo moeten blijven bestaan) is erger.

Selune, het kan toch nooit de bedoeling zijn dat het medicijn erger is dan de kwaal? Betekent dat niet dat er een langere opbouw nodig is om het voor jou veilig en haalbaar te laten zijn? Want emdr kan je helpen, en ik denk daar misschien wel voor wil kiezen als de randvoorwaarden er zijn (zoals vertrouwen in peut, iemand die je opvangt na afloop en er 24/7 voor je is als het nodig is, en andere voorwaarden).

x

.

x

Mooi gezegd Tobbie! Het is gewoon goed dat jij hierin een beslissing neemt en als het zo goed voor je is, dan is dat zo. Dus even versneld naar plek 1 en van daaruit bekijken hoe je op 1 kunt blijven (en jezelf ook nog op 2 t/m 25 kunt zetten, of 2 t/m 100 of...). Zet jezelf wel liefdevol op 1, want dat is toch wel echt een voorwaarde hoor! Tegen je leidinggevende hoef je van mij niet perse liefdevol te zijn, mag wel, hoeft niet.


En eens wat betreft die schriftelijke cursus, Pruttel, laat maar horen!

@Selune: Argh, wat ingewikkeld is dat toch . Het is zo'n moeilijke situatie waarin je zit. Zo graag weer willen leven, niet enkel bestaan, maar léven, dat is dan misschien wel de kracht waar je uit kunt putten voor, tijdens en na die EMDR behandelingen. Als het dan zo is dat EMDR de enige passende behandelvorm voor je is (daar durf ik echt niets van te vinden), dan begrijp ik dat je daarvoor 'kiest'. Het is moeilijk om dat makkelijker te maken, maar wat je wel kunt, is het jezelf gunnen om heel goed (voor je te laten) zorgen tijdens de behandelperiode.
Dat er dan aandacht is voor jou en liefde. Dat je deze aandacht dan ook mag vragen. Dat je deze liefde dan mag toelaten.
Dat je jezelf dan belangrijk genoeg mag vinden. Dat je het jezelf dan waard vindt om voor te zorgen.
Misschien is dit waar je je wilskracht om weer te léven voor in kunt zetten.
Dat je jezelf toestemming geeft om het weer waard te zijn om te leven en liefde te ontvangen.

x

Ik richt het berichtje maar even aan iedereen...anders ga ik door elkaar halen wie wat heeft geschreven

Het is zeker niet mijn bedoeling om anderen rot te voelen of het gevoel te geven dat je op mij moet reageren. Of wat dan ook.
Het gevoel van niet gewenst zijn is zo gegroeid bij mij. En als ik me dan rot voel dan zie ik alleen de negatieve dingen.


Positief punt is dat we goed gesprek hebben gehad met schoonouders en de lucht geklaard is. Ze waren zelf helemaal emotioneel en aangedaan toen ik vertelde wat er speelde.

.

Ik lees jullie reacties, dank jullie!, maar ik kan de woorden niet vinden om te reageren. De chaos in mijn hoofd is te groot.

Hoi lieverds. Ik lees jullie en wilde eerder dit weekend reageren maar toen kwam er een raar soort migraine tussen. Had de dag ervoor gekleurd met de jonge Hanke van de target gebeurtenis en daarna voelde ik me raar. Tekorschietend. Leeg. Vreemd. Onbestemd. Ontoereikend.

Door dat barre vlakke woestijnachtige land ben ik afgelopen dagen getrokken. Soms voelt het als onderuit gaan en falen, hang ik huilend aan de telefoon en zegt mijn zelfhulppersoon zelfzorg dingen als eten, vocht en medicatie (waar ik dan naar handel) en andere moment ben ik de brutally honest persoon die met een lotgenoot belt en waarin ik vertel hoe ik thee zet....en is hoe ik het breng én hoe dat theezetten gaat een halve cabaret voorstelling. Te grappig voor woorden. Lotgenoot ligt dubbel van de wrange humor en de herkenning en ik zie dat ik niet meer mezelf naar beneden haal in hoe ik het vertel. Wel deel hoe het is als het echt niet gaat.

(Laatst bij nu.nl een artikel gelezen dat hoe meer je het woordje 'echt' gebruikt, hoe aannemelijker het is dat je depressieve klachten hebt...durf het sindsdien amper meer te gebruiken...dus dacht ik, deel het nu hier dan is dat ook weer uit de lucht, van dat soort oordelen raak ik alleen maar meer geremd).

En dan weer zie ik mijzelf in proces zijn. Durf ik de oordelen wat te laten. Zie ik dat dit lege, ontoereikende bevinden (géén welbevinden) de erfenis is van verwaarloosd zijn en neem ik het zorgen voor jonge Hanke dus echt serieus (ging ik weer )

Vorige week gaf jonge Hanke aan graag naar de kapper te gaan (mijn haar zat niet meer en ze vindt de kapster lief) maar toen lukte het me niet mezelf de deur uit te krigen. Vandaag ben ik wel geweest en het was heel fijn. Wat me energie gaf om meer dingen te ondernemen vsndasg.

Dus nu ruikt het huis naar kaneel en wijnstoofperen, heb ik wat kookvocht afgegoten en neem ik daar een paar slokjes van, en probeer ik me niet in het één of ander vast te leggen.

Ik ben blij met de prioriteits verhalen. Ben ook superblij met het opdelen van taken verhaal. Merkte dat ik meteen ging googlen over dysharmisch profiel verbaal/performaal - want mijn intellectuele hoofd maakt dat meteen tot verband/conclusie- en herken ik aardig wat in. Maar wéér zie ik mezelf hokjesgeil zijn (weet even geen beter woord, sta open voor suggesties) en de neiging hebben om overal een etiketje op te plakken. Want dat dit ook gewoon van verwaarlozing kan zijn dat heb ik liever niet. Heb liever dat het aan mij ligt....Ik ben me er eentje

Selune, dikke knuffel voor jou. Wat heb je het moeilijk, ik leef zo met je mee en ik zou het je zo anders gunnen.

Bijgelezen, en hier gebeurt ook veel, maar even geen energie om erover te schrijven. Vandaag PT gehad. Ik vul de voorraad even aan:

Dank jullie wel Knuf en Sofie.
“Een kronkelig eng bergweggetje.” Daar moest ik wel een beetje om lachen Sofie.

Vandaag maar weer gaan werken, want ik ben immers niet ziek. Verkeerde keuzes gemaakt, verkeerde planning, drukke mensen en dus vanmorgen een chaotische les. Dit ga ik dus zo niet nog een keer doen. Gek genoeg bleven de mensen aardig, terwijl ik ‘fout’ op ‘fout’ stapelde (of onhandigheid op onhandigheid). Ik mag blijkbaar een totaal chaotische les hebben zonder dat mensen me gaan haten
‘s Middags veel zieken en assistentie, dus dat ging beter.

Aan het eind van de dag had ik wel een punthoofd en meer last dan gisteren van mijn zwakke ‘stressplek.’ Geeft wel aan dat ik nodig moet ontspannen en aan vakantie toe ben. Morgen lekker vrij en dan donderdag een hele lange dag. Wel nuttig denk ik en ik ga er zeker ook wat aan hebben, maar om 6 uur ‘ s ochtends in de trein moeten zitten, is echt niet fijn. En dan vrijdag nog een les, maar die heb ik al klaar en wordt deels een soort jaarafsluiting.

@ Tobbert: herkenbaar dat je met de snelweg naar nummer 1wilt, ik wil dat ook, want ben ook bang dat ik vast ga lopen als ik zo door ga. Mijn assistente zei vanmiddag dat ik op moet passen, want dat haar burn-out zo (over dingen die ik vertelde) begonnen was. Ik ben er bang voor en weet dat het zo niet goed gaat, maar weet niet hoe ik ervan weg kan blijven.

Heb me ook nog aangemeld voor de opleiding voor volgend jaar. Moet me nog officieel inschrijven, maar ben zo bang dat ik het niet ga trekken en dan twee onafgemaakte opleidingen heb. Maar het moet voor het werk en anders heb ik straks nog niks (behalve werkervaring). Werd me tijdens mijn functioneringsgesprek nog maar eens een keer gezegd dat mijn CV ver achterbleef bij de collega’s. Ik ben het er niet mee eens dat ik minder zou zijn alleen omdat ik geen bevoegdheid heb. Ik leer het gewoon ‘on the job’ en het gaat puur om het didactische deel, qua inhoud ben ik behoorlijk goed onderlegd. Maar ik ga het toch maar proberen, al gaat het behoorlijk pittig worden.

Ik reageer later op andere posts, ben nu erg moe.

Knuffels voor iedereen

@Hanke, ik herken wat je doet, zoeken, proberen dingen te verklaren, te plaatsen. Ik doe het steeds minder, doordat ik nog maar drie 'soort van hokjes' heb en dat geeft me rust.
Mijn drie hokjes zijn:
- 'normaal-gek-gedrag': dit is vreemd gedrag wat veel meer mensen doen dan je zou denken. Wat 'normale' mensen ook doen, denken, voelen.
- 'gezonde-reactie-op-gek-gedrag-van-anderen-uit-het-verleden': dit is vreemd gedrag van mezelf wat voortkomt uit mijn verleden en daar eigenlijk wel een gezonde reactie was: als ik nu de neiging voel me te verstoppen voor de wereld, dan is dat nogal vreemd. Wel verklaarbaar door mijn verleden en dus 'gezond". Nu niet langer nodig en wenselijk, dus wil ik het wel graag veranderen.
- 'onverklaarbaar-gek-gedrag': voor sommige dingen die ik denk of doe kan ik niets of niemand 'blamen'. Zonder te willen blamen overigens, want dat is iets wat ik heel lastig vind (vallend onder categorie 2 ). Sommige dingen zijn gewoon gek en dan is de enige belangrijke vraag: schaad ik er iemand mee (mijzelf of anderen). Is het antwoord: 'nee', dan gewoon blijven doen.

Bij mij zit de oorsprong van het proberen mijn gedrag in een 'hokje' te krijgen (sorry, jouw woord kan ik écht niet gebruiken maar ik weet geen ander) in de tweede categorie. Ik ben opgegroeid met het idee dat ik anders was dan anderen. Die boodschap kreeg ik zo vaak, verbaal en non-verbaal, dat het een overtuiging is geworden. Ik heb geleerd om constant te checken: is dit normaal wat ik doe? Is dit hoe het hoort? Is dit volgens de (ongeschreven) regels?
Ik heb zoveel dingen moeten doen die tegen mijn eigen gevoel in gingen, heel vaak de richting van een ander gevolgd. Het volgen van mijn eigen richting zal ik mijzelf moeten leren met hulp van anderen, want dit is iets wat mijn opvoeders niet konden.
Ik zie nu eigenlijk pas dat ik helemaal niet zo anders ben. Dat mijn richting helemaal niet zo verkeerd, raar of fout is.

Misschien werkt het voor jou ook zo. En valt daar het 'zoeken' naar waar je het woordje 'echt' gebruikt ook onder. Dat je dit bij jezelf gaat controleren omdat je ergens hebt gelezen dat het een signaal is voor iets.
Terwijl het kan zijn dat je het woordje echt gewoon gebruikt om iets extra te benadrukken.
En heel grappig: na het lezen van dat over 'echt' heb ik dus allemaal teksten van mijzelf zitten checken. Het woord was heel vaak terug te vinden. En ik voel me niet depressief. Echt niet.

@Becoming me: gaaf wat je schrijft: Het gevoel van niet gewenst zijn is zo gegroeid bij mij. En als ik me dan rot voel dan zie ik alleen de negatieve dingen.
Niet gaaf dat het zo voor je is op dit moment, maar wel dat je het deelt. En dat je dit inzicht dus hebt. Dat is een eerste stap naar verandering, als je dit tenminste anders wilt. Grappig dat ik er direct vanuit ga dat je het anders wilt, terwijl dit helemaal niet zo hoeft te zijn. En die 'hoeft' bedoel ik ook nog dubbel: het kan zijn dat het voor jou niet anders hoeft én het is ook helemaal prima als je het niet anders hoeft.

@Diva: fijn dat je vandaag lekker vrij bent. Maak er een ontspannen dagje van! Wat betreft je keuzes mbt opleiding weet ik niet zoveel zinnigs te zeggen. Ik kan me voorstellen dat het een behoorlijke afweging was. Je hebt een keuze gemaakt en als deze voelt als de juiste, dan is het prima. Als het niet zo voelt, kun je de keuze nu nog vrij makkelijk veranderen.

voor iedereen! Komende dagen heb ik het ook 's avonds druk met mijn werk (allerlei kerstafsluitingen) dus kom ik waarschijnlijk alleen even binnenwaaien om te lezen.

Tnx sofie. Natuurlijk wil ik dit anders. Als ik niet zo erg het gevoel had dat ik er niet mag zijn voelde ik me ook niet zo rot denk ik.

Als ik mijn reactie heb geplaatst ben ik soms nerveus voor de reacties. Ik vernieuw een aantal keer de pagina tot ik het los kan laten.
Nu scroll ik 1 voor 1 de reacties door om te kijken of er iemand mij de moeite waard vind om op te reageren.

Om gek van te worden....En vooral heel verdrietig.

.

Dat woordje...heb het nog even nagezocht en ik had het fout. Ik maakte er depressief van maar kennelijk gaat het over hoeveel lichamelijke stress je ervaart en dat taalgebruik een significante factor is voor het aantal genen dat actief is die te maken hebben met lichamelijke stress.

Maar idd. Ik neem waar dat kennelijk iets mee is en vervolgens let ik elke keer op. Vermoeiend vind ik het. En lastog want het doet iets in jet contact met anderen.

De 3 deling die jij deelt Sofie herken ik wel en vind het lief dat je het deelt hier. Dat ik vergeleken met anderen nogal extravert ben en in de stad altijd wel een praatje zal maken met wildvreemden of mensen achter de kassa, is opvallend, maar niet schadelijk.

BeMe ik lees je. Herken het en langzamerhand lukt het me steeds beter mezelf hier gerust in te stellen. Ik leer ook dat het belangrijker de angsten en pijnen die er onder liggen te voelen en te delen. Zodat ik langzaam kan zien dat de conclusies die ik heb getrokken misschien wel incorrect zijn in het Nu en Hier en hoewel ze me Daar en Toen beschermd hebben (of nog een beetje machtig hebben doen voelen van eigen schuld maakt minder machteloos), ze me nu eenzaam maken.

Hoe is het voor je om eem vrije dag te hebben Diva? Vind je dat leuk?