Paniek door de herbelevingen - deel VI

Ik kom nu pas dit topic tegen, ben dan ook wel vrij nieuw hier, en weet ook helemaal niet of het passend is hoor haha. Maar het lijkt mij zo heerlijk om soms even van je af te schrijven.

Ik heb een hoop spoken in mijn verleden zitten. Over het algemeen leer ik er steeds beter mee omgaan. Vroeger was ik onwijs negatief ingesteld, maar tegenwoordig zie ik meer zon dan wolken. Al zijn er natuurlijk nog moeilijke periodes waarbij de depressie toe slaat en ik het allemaal even niet zitten. Gelukkig heb ik een paar puntjes (6 om precies te zijn haha) die mij er steeds weer doorheen slepen, maar erover praten kan ik niet met mijn omgeving.

Momenteel gaat het heel goed, al heb ik de laatste tijd erg ruzie met mijzelf.
Eén van mijn grootste spoken, eentje die ik heel lang naar de achtergrond heb geduwd, komt constant naar voren. En nu komt het lastige hiervan. Mijn lichaam zegt dat ik naar de angsten en mijn "verstand" moet luisteren: wegwezen en niet meer naar omkijken. Maar mijn hart en hoofd zeggen iets heel anders.
En ik wil heel graag naar mijn hart luisteren maar dat is zo moeilijk! Nu, op dit moment, kan ik direct zeggen wat ik wil doen en hoe ik het ga aanpakken. Ik kan zelfs niet wachten tot ik het kán aanpakken! Maar als het eenmaal zover is, trek ik mij altijd terug.

Soms schrik ik gewoon van mijzelf, hoe ver ik kan komen als ik mij bijvoorbeeld écht open wil stellen. En dan gooi ik er gelijk een verdedigingsmechanisme in en sluit ik mij direct weer af. Om vervolgens onwijs spijt te krijgen. Zo moeilijk...
Misschien heeft hier iemand tips om ermee om te gaan en dit te voorkomen?

@ Daydreamer: welkom!
Voel je welkom om hier mee te komen lezen en schrijven.

@ Sofie: ik hoop dat het nieuws wat je gekregen hebt meevalt. En ik hoop dat je nu lekker rustig onder een dekentje op de bank of misschien al in bed ligt.

Snowkitty schreef: ↑

23-03-2018 08:40

@Tobbert, dat oefenen goed genoeg is, heb ik ook moeten leren. Haha. Ik wilde met een nieuwe creatieve hobby beginnen. Daar had ik al jaren allerlei mooie dingen voor in huis gegaan. Maar ik begon maar niet. Waarom niet? Omdat ik het zonde vond als ik iets lelijks zou maken. Zonde van de materialen. Zonde van het geld dat het gekost had. Zonde zonde zonde. Maar eh... hoe zou ik nou iets NIEUWS meteen helemaal PERFECT kunnen doen? Dat kan toch helemaal niet? Toen ik me dat realiseerde, ben ik maar met iets begonnen. Oefenen.

O wat herkenbaar Snow!
Ik ben best creatief, maar er komt niks uit m’n handen omdat ik niet begin, omdat ik vind dat mijn creatie minstens in het Louvre moet komen te hangen of vergelijkbaar. Ik heb niet dat ik het zonde vind van de materialen of het geld, maar het moet wel meteen geweldig worden en doordat ik twijfel of het dat wel wordt, begin ik nergens aan.
Alles moet bij mij meteen perfect zijn en ik weet dat dat hartstikke onrealistisch is, maar juist die angst (voor de imperfectie en het niet kunnen voldoen aan mijn eigen standaard) zorgt ervoor daar ik niet ga oefenen.

Ik wil kleuren, mandala’s maken, een cursus mozaïek gaan volgen, verhalen schrijven, een bulletjournaal beginnen, schilderen etc en elke dag denk ik, ik zou gewoon moeten beginnen, maar dat doe ik dus niet.

Het is een terugkerend iets bij mij: dat perfecte. Gisteren ook nog met de loopbaancoach over gehad. Ik zei dat ik altijd het perfecte zoek en wil hebben. Ik zei tegen hem: ‘Dit klinkt misschien raar, maar ook toen ik in januari op zoek ging naar een coach, moet het de perfecte zijn.’ Hij moest lachen en zei: ‘Nou, die heb je ook gevonden.’

We hebben het ook nog over de persoonlijkheidstest gehad en over mogelijke oorzaken van mijn vermoeidheid op/na het werk. Hij vroeg hoe het de laatste tijd geweest was. Ik antwoordde ‘wisselend’. Op woensdagen ben ik eigenlijk uitgeput. Hij noemt dat mijn hersteldag. Hij vroeg hoe het afgelopen week was. ‘Goed,’ antwoordde ik, want maandag was ik ziek en heb ik niet gewerkt en dinsdag had ik geen les vanwege teamdag en dat was heel rustig. Dit vond hij wel opvallend om te horen en zijn conclusie is dat ik moe word van mensen om me heen. Dat was voor hem nieuw, maar voor mij niet.

Ik moet nu in kaart gaan brengen waar en wanneer ik vooral moe ben in een normale week in relatie met de omgeving waarin ik me bevonden heb.
En aansluitend daarop moet ik mijn ideale week in kaart gaan brengen, los van mijn huidige werk. Ik vind dat heel moeilijk, want voor mij hangt dat heel erg samen met weten wat voor soort werk ik graag wil doen, want niet werken is geen optie en wil ik ook niet. Maar ik heb geen flauw idee.

Ik heb hem verteld dat ik een beetje naar ander werk heb gezocht en dat ik, als ik ander, passend (maar wat is dat?) werk zou vinden, ik een klas zou afstoten, zodat ik een week beter trek. Maar dat ik het dus erg moeilijk vind en niet goed weet wat bij me past. Daarop zei hij dat dit wel echt een loopbaanvraagstuk is en dat hij me hier wel bij kan en wil helpen, maar dat het kostentechnisch verstandig is als dit vanuit de werkgever betaald gaat worden. Ik zei dat ik niet denk dat er hier een potje voor is, plus dat ik het lastig vind om ernaar te informeren, want mijn positie wordt er niet beter door. Helemaal niet met de krimp en de aanvankelijke twijfel over mijn capaciteiten. Dus ik vind dit erg moeilijk.

Zo’n loopbaanonderzoek lijkt me echt wel nuttig. Mijn huidige werk vind ik erg leuk en past inhoudelijk bij me, alleen qua hectiek en energie helemaal niet. Uiteindelijk zal ik daar toch iets mee moeten.

Knuffels en cadeautjes voor de voorraad:

Diva steeds vaker als ik je lees denk ik ga iets binnen het onderwijs doen waarbij je niet voor een klas staat. Je schrijft steeds dat het goed bij je past, maar eigenlijk alleen in de weken dat je geen of heel erg weinig lesgeeft. Daarin zijn ook mogelijkheden (al zal je voor het meeste wel je bevoegdheid nodig hebben).
Denk eens aan werken bij een onderwijsuitgever om lesmethodes te ontwikkelen, functies op een bestuurskantoor van een onderwijsstichting, administratieve of coördinerende functies op scholen (al denk ik dat coördinerende functies wellicht te hectisch voor je zijn). Het onderwijs is groter dan alleen maar voor de klas staan.

Welkom daydreamer

Over mezelf schrijven kan ik even niet, daarom :
voor iedereen

x

Ik vind het zelf ook erg lastig om over te praten of schrijven haha. Het komt er op neer dat ik slechte ervaringen heb met mannen.
Maar nu heb ik iemand ontmoet die ik echt leuk vind, maar het is zo moeilijk om mij open en daarmee kwetsbaar op te stellen. Ik probeer het steeds weer en om de één of andere reden gaat het vrij makkelijk als ik bij hem ben, maar ineens kan ik mij beseffen hoe makkelijk het eigenlijk gaat en trek ik mij dus snel weer terug.

Welkom, Dagdromer.

Ben aan het bijlezen en heb al treffende reacties op mijn ZH-gedoe gelezen.
Ik heb net aan EV-dochter een voorstel gedaan om morgen naar mij te komen, en dat we dan samen iets leuks (ook concreet iets voorgesteld) gaan doen. Ze kan gemakkelijk met de trein komen, daar heeft ze haar vader niet voor nodig. Ik ben benieuwd of haar verlangen (?) om mij te zien al groot genoeg is om zoiets zonder haar vader te ondernemen. Eerlijk gezegd betwijfel ik dat, maar het is nu aan haar. Ze is volwassen en zou haar eigen beslissingen kunnen nemen, zegt mijn psych. Ja, qua leeftijd wel..

voor wie het nodig heeft.

Tobbert schreef: ↑

22-03-2018 18:23

Ik had gehoopt dat ZH dit soort manipulerend gedrag iets langer dan twee weekenden niet zou vertonen, maar helaas... hij heeft de naam ZH echt weer verdiend. Lees de zinnen die ik uit je eerste post van vandaag haalde hierboven nog maar eens. Ik lees manipulerend gedrag. Hij probeert langzaam de teugels aan te trekken en jou weer te krijgen waar hij je hebben wil. Niets zorgzaams aan, tenminste: niet richting jou. Uitsluitend richting ZH zelf.

Blijf ALSJEBLIEFT het contrast met MM zien en vertrouw op de groei die je de afgelopen maanden hebt gemaakt (zie de vetgedrukte tekst, die had je een half jaar geleden volgens mij niet getypt).

Vergeven is niet verplicht (sommige dingen zijn té erg, en ZH heeft een aardige gooi naar die categorie gedaan imho). Mocht je willen vergeven, dan zijn daar vele vormen voor maar een nieuwe relatie met ZH lijkt me er niet een van. Je bent namelijk veel te goed en lief voor hem, en ik geloof er niets van dat zijn intenties net zo goed en puur als de jouwe zijn. Dat is een recept om opnieuw gekwetst te worden en dat gun ik je niet.

Het is juist goed dat hij het NU al zo snel laat zien. Dan zit ik er tenminste nog niet zo diep in dat ik me al had gehecht aan die weekenden van (nep?) gezinsgevoel.
Gisteren, met twee vriendinnen, vroeg een van hen wat zijn intenties zouden kunnen zijn. Hij heeft mij niet nodig om in NL te blijven, niet voor geld, niet voor zorgverlichting wat de kinderen betreft want dat doet en regelt hij allemaal zelf. Ik heb geen idee. Misschien gelooft hij zelf echt dat hij van mij houdt en dat zijn bedoelingen goed zijn.

Sofie1979 schreef: ↑

22-03-2018 19:32

@EV: je bent geen loser omdat je grenzen (nog) niet keihard kan aangeven. ZH is een loser omdat hij van je vraagt je grenzen keihard aan te geven en ze niet gewoon respecteert zoals hij zou moeten. Jij bent dapper dat je:
1. je grens voelt.
2. dit bespreekbaar maakt met psych, EMDR man, ons, waardoor je je super kwetsbaar opstelt.
3. onder ogen ziet (en voelt, au!) dat er iets gebeurt wat niet goed is en wat je zult moeten begrenzen.
4. gaat begrenzen. Want dit ga je doen. Met HULP van anderen. En dat maakt je geen loser. Dat maakt je een moedige, sterke vrouw die weet wanneer ze haar hulptroepen moet inschakelen.

Dank je wel, Sofie. Superhelder.

Even dit ook nog toevoegen. Ik zie ook heel goed van mezelf dat ik te lief ben (klinkt stom, maar ik bedoel het niet opschepperig) en dat ik sommige mensen teveel kansen geef. Altijd maar met die antennes en een ander willen helpen en tegemoetkomen.

Ik probeer daar ook hier een beetje mee te oefenen door me niet verplicht te voelen om automatisch op iedereen in te gaan (dat lukt me sowieso al niet, te druk in hoofd), iets wat wél een ding van mij is wat ik in het dagelijkse leven doe - en minder probeer te doen. Het is geen desinteresse dus hier, ik lees alles.
(En ik zie ook dat ik mezelf nu, waarschijnlijk onnodig, zit te verdedigen trouwens..)

EV, dat was inderdaad niet zo handig verwoord van me. Ik hoopte dat ZH zich eerst neutraal zou gedragen, jij de nieuwe EV kon laten zien en hij mee kon groeien met jouw veranderingen. Zodat er een nieuw evenwicht tussen jullie kon ontstaan. Uiteraard wil ik niet dat hij je misleid en dat de aap pas later uit de mouw komt ofzo!!!

Diva, denk ook eens aan coaching, bijles geven of de combinatie voor de klas staan en onderzoek doen (naar wat wel en niet werkt in klassen).

Iemand trouwens nog goede anti-ziek-zijn tips? Ik dacht dat het beter ging, maar zodra ik vrij was, sloegen koortsigheid, keelpijn, en algehele malaise weer toe. Ik leef nu op paracetamol, opwarmpannekoeken, en havermout, en kan werkelijk niets bedenken dat ik anders zou willen eten. Maar ik lees nu al weken op havermout en mueslibollen, en af en toe wat groente. Kan toch niet goed zijn?

x

@Snowkitty Ik heb kort therapie gehad, zo'n 1,5 jaar denk ik, maar dit werkte voor mij niet. Later nog wel een soort creatieve therapie (omdat simpelweg praten geen nut had) maar momenteel niets. Juist omdat ik mij niet open durf te stellen, werkt dit ook niet naar een psych. En het ergste is, dit weet ik, maar ik kon het gewoon niet.

Ik heb wel eens gekeken naar EMDR, maar dan moet je weer een verwijzing van de huisarts hebben geloof ik. Juist dat ik zoveel stappen moet maken, twijfel ik weer aan mijzelf of het wel "erg genoeg is" en of ik hier wel "genoeg last voor heb". Ook nog iets om aan te werken haha.

Dus nu ben ik de laatste tijd gewoon gericht op het zelf proberen op te lossen, maar dat is erg moeilijk. Gelukkig is hij heel geduldig en houdt hij echt rekening met mij, maar ik vind het ook niet eerlijk tegenover hem als ik het niet kan en hem aan het lijntje ga houden

x

Uiteindelijk wil ik het hem wel vertellen inderdaad, sowieso omdat ik dat ook wel zo eerlijk vind. Alleen weet ik nog niet zo goed wanneer, omdat we elkaar nog niet zo heel lang kennen.

Qua therapie is er inderdaad heel veel aanbod. Ik zou zelf ook sneller zoiets pakken, dan de 'standaard'. Maar voor nu vind ik het zo eigenlijk wel prima en ga ik kijken hoe ver ik kan komen!

Ik lees absoluut ook met iedereen mee! Ik zal misschien niet overal (gericht) op reageren, puur omdat ik nu nog niet weet waar alles over gaat haha, maar ook omdat ik zelf niet altijd de beste ben in adviezen geven. Maar als ik iemand een hart onder de riem kan steken, doe ik dat zeker!
Gewoon het van mij afschrijven en meelezen geeft mij al een hoop steun, dus ik ben blij dat ik dit heb gevonden

Daydreamer: zolang je intentie naar hem goed is (proberen iets op te bouwen) houd je hem niet aan het lijntje. Daarbij kiest hij er vooralsnog ook zelf voor om bij jou te zijn he.

Tobbie: bij man en mij werkt soep erg goed. Groentesoep of kippensoep met in ieder geval ui, knoflook en gember. Soep is ook goed voor je vochtinname, die wel belangrijk is als je koorts hebt. Verder veel vitamine c, bijvoorbeeld sinaasappels of kiwi.

Selune, Tobbie: dank jullie wel voor het meedenken!

Omdat je nooit weet wie er toevallig nu één kan gebruiken en ik toevallig wakker ben.

Dat is ook zo, Imaginary_Diva!
Morgen zie ik hem weer, ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan

Welkom dagdromer!

Ziek zijn, bah, niet fijn Tobbie! Hier maken we dan vaak supersnelle kippesoep: kippebouillon van een tablet en een zak voorgesneden boerensoepgroenten erin. Eventueel nog vermicelli erbij en klaar. Mij gaat het nooit vervelen en dan heb je toch groenten en vocht. Beterschap!

EV, weet je al of je dochter langskomt? Ik hoop het voor je, is vast heerlijk zo zonder ZH erbij.
Ik vind het eerlijk gezegd echt ongelofelijk dat hij (nu al) denkt dat jij open staat voor een nieuw gezinsleven met hem. Alsof alles wat er is gebeurd nu gewoon klaar is, jij stil hebt gestaan in de tussentijd, hij jou niet vreselijk heeft gekwetst, de relatie met je kinderen niet lange tijd verbroken is geweest etc etc. De arrogantie zeg! Ik word er bijna plaatsvervangend pissig van (dat is mijn veiligste emotie, die kan ik het best, dus sorry als pissig zijn niet op z’n plek is ). Alsof hij de catch of the day is en dat jij smachtend je leven on hold hebt gezet, wachtend totdat hij je weer tot hem riep! Ik ken je verhaal maar deels, dus ik hoop niet dat ik je hiermee beledig. En ik hoop wel dat ik hem beledig. Zo, dat is eruit

Ik heb een loeizware week achter de rug.
De EMDR afgelopen week was heel zwaar en ging naar mijn idee om de kern. Dat ik me in de steek gelaten voel door mijn partner op momenten dat ik het zwaar heb. Dat was even een harde confrontatie, die ik niet even snel kon wegzetten in mijn hoofd.
De avond van de EMDR heb ik een ontzettende jankbui gehad, echt zo eentje die ik niet meer heb gehad sinds ik volwassen ben. Met van die uithalen, ademnood etc. Vreselijk. Maar het ergste was dat mijn vriend precies deed wat ik zo erg vind: mij wel fysiek troosten, maar mij meteen daarna verwijten maken, beschuldigen, vinden dat ik me aanstel etc. En toen werd het gat in mijn gevoel nog groter...

Ik heb me een paar dagen ongelofelijk eenzaam en angstig gevoeld. Maar dat durfde ik niet meer te delen. En nu is het weer gezakt. Maar ik weet het het terug gaat komen. En dat vind ik zo eng. Want ik weet dat ik niet meer van hem kan verwachten. Dit is het. Hier moet ik het de rest van mijn leven mee doen. Tenzij ik hem verlaat. Maar daartoe ben ik nu niet in staat. Ik voel me gevangen...

Zizo, allereerst dank je wel voor je reactie. Boosheid moet het gewoon ook zijn en dat voel ik ook als ik er met anderen over praat. Inderdaad, de arrogantie. Wat denkt hij wel niet. Inderdaad. Gelukkig heb ik deze week helemaal niets meer van hem gehoord, hij heeft niet gebeld en ook niet geappt.

Dochter lijkt wel op mijn voorstel in te willen gaan. Ze heeft me haar werkrooster geappt. Het zal me benieuwen of ze het lef heeft om los van haar vader gewoon naar mij toe te komen. (Dat is overigens heel gemakkelijk. Kwestie van trein pakken en ik woon vlakbij het station.) Ik probeer verwachtingen los te laten, ik heb er nog niet zoveel vertrouwen in.

Ja inderdaad, hoezo is het contact met mijn kinderen zo lastig hé, en wiens schuld is dat?

Wat een nare week heb jij gehad
Ik begrijp hoe je je voelt als je zo steeds bij je partner dat 'gat in je gevoel' ervaart, want dat had ik zelf bij mijn vorige relatie ook. En nu dus weer met ZH, al hebben wij dan geen relatie. Maar het was wel de reden dat ik met hem stopte destijds, en wat ik nu in elk contact ook weer voel.

Alsof ik me aanstel, overdrijf.

Het is natuurlijk heel goed dat de EMDR to-the-point is, want dat gaat je verder helpen. Het gaat om wat jij voelt, en om jezelf serieus te nemen. Precies dat wat ik ook probeer te doen. Maar oh, wat confronterend is dat, en wat is dat au en pijn en moeilijk. Ik kan alleen maar zeggen dus dat ik het herken, al heb je daar misschien niks aan.

Hoelang zijn jullie eigenlijk samen? Misschien heb je dat weleens verteld, maar ik onthou niet alle verhalen, dat heeft niets met jou te maken hoor.

Bedankt voor de tips over eten en drinken! (<-- via internet, dus niet besmettelijk ) Ik heb gisteren soep gemaakt (wat heel fancy klinkt, maar ik heb dus alleen soepgroente in bouillon gedaan). Dat ging er wel in. Ik heb ook sinaasappels, en gember in huis gehaald. Hopelijk heb ik nu genoeg vitamientjes om écht op te knappen

Zizo, ik weet even niet hoe ik moet reageren. Begrijp ik goed dat je -deels- emdr hebt om dingen die er voorgevallen zijn in je huidige/vorige relatie(s)? En dat je vriend diezelfde dag dat je daar zo'n zware emdr-sessie over had die wonden weer open reet? En dat je niet ergens wel weg wil uit die relatie, maar misschien ook niet en dat weggaan nu sowieso niet lukt? In ieder geval hoop ik dat je met mij meedoet met op de bank hangen met dekentjes enzo om bij te komen. Dan mag jij alle chocola, want die lust ik nu ff niet.

Dag Dag, ik ga even niet inhoudelijk op je verhaal reageren, want het duizelt me. Wel wil ik ergens op reageren. Op je vraag of je wel mee 'mag' doen. Ik schrijf al mee sinds deel 1 van dit topic. Twee terugkerende thema's 1) mijn trauma is niet ernstig genoeg om hier mee te mogen schrijven en 2) ik verdien het niet om hier ruimte in te nemen. Mijn antwoorden (ook al is het Knuffels topic, sorry als ik voor mijn beurt praat): 1) als je je herkent in wat er hier besproken wordt, mag je meeschrijven. Ook als het niet 'erg' genoeg is (ik bedoel, ik heb niet eens een trauma en schrijf hier toch). 2) Als je je herkent in wat er hier besproken wordt, mag je meeschrijven. Je mag ruimte innemen -- sterker nog: dit is een relatief veilige plek om te oefenen met je verhaal vertellen en ruimte innemen. Oh, en als je gewoon een hart onder de riem wil komen steken of bereid bent dingen uit te leggen als 'hoe gebruik ik een scrub' ben je ook welkom (*zwaait naar Pruttel*).

Dankjewel Tobbert, het is fijn dat er een plek is waar iedereen mee kan praten om zijn of haar verhaal kwijt te kunnen en elkaar te steunen

Ik heb vandaag echt weer even een down momentje. Het ging de laatste zo goed, maar vandaag is echt weer even zo'n dag dat ik ruzie maak met mijzelf. De hele tijd kijk ik er naar uit om hem morgen weer te zien, maar nu besef ik het mij dat het bijna zover is en wil ik niet meer. Ik heb er dan geen zin meer in en vraag ik mij af waarom ik dit doe. Het kost soms zoveel moeite, terwijl het mij voorheen prima af ging zonder dit contact. Word ik echt bloed chagrijning van!

Elmervrouw schreef: ↑

25-03-2018 12:00

(Dat is overigens heel gemakkelijk. Kwestie van trein pakken en ik woon vlakbij het station.)

Dat is invullen. Voor jou zou dat misschien makkelijk zijn, maar misschien is het voor haar wel een heel grote stap.

@Snow, ja, dat zou inderdaad wel zo kunnen zijn. Maak ik me toch zomaar schuldig aan NIVEA: niet invullen voor een ander, zoals de EMDR-man het noemt. Dank voor de reminder. Zij heeft in Irak idd nooit alleen iets gedaan, papa of taxi bracht haar overal heen. En laatst met de examens was hij er ook bij. Ben nu dus extra benieuwd wat ze hiermee gaat doen.