Paniek door de herbelevingen - deel VII

Ja, ik zag er zelfs de humor wel van in

.

Hier nog een deelnemer!
Zowel aan de groepshug als aan het proosten op het leven
En ik doe ook aan zon-aanbidden
Zo fijn, dit

Fijn Knuffel, ik proost met je mee, met een kopje thee dan wel, want ik ben bevroren (vanmiddag zonder jas in de zon gezeten, maar weer terug binnen had ik het ijskoud, dus verwarming aan en onder een dekentje, man begrijpt me ook niet... )
En ook

Maar zo fijn, die
Ik had echt een lentegevoel vanmiddag.

@ Tobbie: het is ook moeilijk. Vandaag de manager gemaild met de stand van zaken, niet veel dus. Wordt vervolgd...

Maar ik heb mijn certificaat
Helaas zijn er bij ons nu weinig tot geen vacatures, hopelijk snel weer wel.

...

Dana schreef: ↑

18-02-2019 01:00

[...]
Ik weet niet waarom het zo voelt. Ik weet niet waarom ik het op deze manier zo extra beladen maak. Ik weet alleen dat het eigenlijk voelt als een zaak van levensbelang om er mijn mond over te houden. Vooral 's nachts, als ik wakker word met het gevoel dat ik iets vreselijks gedaan heb, door de stilte te verbreken.

Volgens mij zit in dit stukje zowel de vraag (ik weet niet waarom het zo voelt), als het antwoord (het voelt als een zaak van levensbelang om er mijn mond over te houden).
Vroeger en nu lopen als het over dit onderwerp gaat bij jou een beetje door elkaar. Dat is heel begrijpelijk. Zodra je, op wat voor manier dan ook (nadenken, proberen, dromen, overwegen) bezig bent met het kenbaar maken van wat er gebeurd is, schiet je in oude angst en die voel je letterlijk in je lijf. De dichtgeknepen keel, maar dat is waarschijnlijk niet het enige wat je voelt in je lijf.
De gedachten die je beschrijft, passen daar ook heel goed bij.
Het is niets anders dan dat wat jou ooit is geleerd.
Vergelijk het met het oversteken van een straat. Je hebt vroeger geleerd dat dit gevaarlijk is en dat je moet opletten als je dit doet. Daarom ren je nu niet als een dolle de straat over als je aan de overkant wilt zijn.

Dus, lieve Dana, oefenen. Samen met je therapeut zoeken naar manieren waarop je het wel durft, in heel kleine stapjes. Je laat kinderen ook niet meteen een vijfbaanse snelweg oversteken in hun eentje, toch? Vertel jezelf dat je begrijpt dat iets in jou heel bang is, en dat dat stukje voorbij is, dat dit vroeger was. Dat je nu heel voorzichtig en veilig mensen uitkiest om jou te helpen hier een nieuwe weg in te vinden. En vertel jezelf ook dat, wie jou ooit de indruk heeft gegeven dat je niet geloofd werd (of wie jou ooit niet geloofd heeft), jij jezelf nu wél gelooft.
Zeg dat laatste maar heel vaak.

Dana, ik herken de discussie in je hoofd. Maar weet je, het gaat niet over geloven of er al dan niet over mogen praten. Jij hebt er last van, in het hier en nu. Daar gaat het om, want daar mag je iets aan doen. Erge dingen één keer meemaken, is erg genoeg. Je hoeft niet levenslang de nare gevolgen in je hoofd te hebben. Daarom mag je erover praten. Je mag er in babystapjes en met stukjes bij beetjes over vertellen of het van de daken schreeuwen. Omdat je pas kunt leren met die gedachten te dealen als je ze onder ogen ziet. Vaak zijn dat soort gedachten trouwens net vampieren (of is 't vampiers?): onuitgesproken, in het donker in je hoofd zuigen ze je helemaal leeg, maar eenmaal uitgesproken en in het heldere zonlicht kun je de kronkels veel beter zien. En (uiteindelijk) overleeft zo'n vampier het zonlicht niet (lang). Dus, vertel, en ga dansen, twee pasjes vooruit, eentje terug, en weer twee vooruit. (En trouwens, ik geloof je wel - niemand heeft zo'n oorlog in haar hoofd voor de lol, of voor de positieve uitwerking die het op haar leven heeft.)

Diva, heb je je certificaat al een mooie plek gegeven? En het behalen gevierd met je collega's en klassen?

Knuffel, bedankt voor je teken van leven. En ik hug mee, als steun aan anderen en omdat ik hier zelf ook zoveel steun krijg.

Small, goed jou ook weer even te zien.

Sofie, je weet waarschijnlijk niet half hoeveel ik altijd aan jouw woorden heb, of ze nu wel of niet aan mij gericht zijn. Dankjewel daarvoor!

Heeft iemand Selune trouwens recent nog op het forum gezien? Of Hanke, Snow, EV, Pingkoningin, en al onze andere schrijfsters? Het is hier zo stil, en ik hoop maar dat het goed met ze gaat.

Bedankt voor jullie reacties. Heb er ontzettend veel aan.
Hier schrijven is ook oefenen. De volgende dag durf ik haast niet terug te komen; de schaamte is zo groot.

Verder ben ik natuurlijk ook benieuwd hoe het met iedereen gaat.

Tobbert schreef: ↑

18-02-2019 20:10

[...]
Heeft iemand Selune trouwens recent nog op het forum gezien? Of Hanke, Snow, EV, Pingkoningin, en al onze andere schrijfsters? Het is hier zo stil, en ik hoop maar dat het goed met ze gaat.

Ik heb ze niet voorbij zien komen elders, maar vertrouw erop dat ze meelezen en tevoorschijn komen zodra ze willen en durven. Maar ik mis ze ook. Dus ik steun je indirecte uitnodiging aan hen om te schrijven .

Wat schrijf je mooie dingen in je laatste post Tobbie. Dankjewel ook voor je woorden aan mij.

Fijn Dana dat je toch weer hebt durven komen hier. Met je schaamte, je verdriet en alle andere dingen die je met je meedraagt.
Ik vind het fijn dat je er bent.

Teken van leven hier, vanuit de meeleesstand (en blij van jullie te horen, alles wordt gelezen).

'Een deel wat nog steeds bang is om te praten, om zich te uiten, om gevoel te laten zien' - zo herkenbaar. Ik herken het niet als 'het is maar een deel, en een oud deel ook' als ik er middenin zit; het blijft even eng.

'Niemand heeft zo'n oorlog in haar hoofd voor de lol', ook dat is voor mij heel herkenbaar. Ik heb ook heel erg geworsteld met die vraag: geloof je mij? Maar mijn therapeute, de eerste bij wie ik echt ging delen, heeft mij altijd serieus genomen. En de therapeute na haar ook.

Ik zou heel veel kunnen schrijven, omdat ik (hoe meer ik voel...) zo erg de impact van alles opmerk, maar het is zoveel impact dat ik niet weet waar te beginnen.

Tegenwoordig maar vooral 'Pluk de dag'.........

Liefs voor jullie allemaal

Fijn om je weer te lezen, Elmer.
Een levensteken is altijd waardevol en 'pluk de dag' is een heel mooi motto, zeker met het weer van de laatste dagen.

Diva, hoe gaat het met je? Kan me voorstellen dat het allemaal heel dubbel is. Aan de ene kant de opluchting dat je je certificaat hebt, maar daarnaast al die onzekerheid op het werk. Je zou meer ruimte en tijd moeten krijgen, als gediplomeerde kracht, in plaats van minder omdat er weer eens ergens bezuinigd wordt. Helaas is het leven niet rechtvaardig... en de samenleving waar we in zitten al helemaal niet. Hoezeer ik ook zou willen dat het anders was.

Knuf, ook fijn om jou weer te lezen. Ben een beetje laat om nog met je mee te proosten, maar het zonnetje scheen ook vandaag nog dus ik doe het gewoon nu nog even.

Sofie:

Ik ben er wel, ook soms wel op het forum, maar weet vaak niets te zeggen. In therapie ben ik heel hard bezig met verwerken. In de rest van de tijd probeer ik mijn leven zoveel mogelijk door te laten gaan al valt het me zwaar.

Selune, fijn je weer even te zien

Dana schreef: ↑

20-02-2019 02:24

Diva, hoe gaat het met je? Kan me voorstellen dat het allemaal heel dubbel is. Aan de ene kant de opluchting dat je je certificaat hebt, maar daarnaast al die onzekerheid op het werk. Je zou meer ruimte en tijd moeten krijgen, als gediplomeerde kracht, in plaats van minder omdat er weer eens ergens bezuinigd wordt. Helaas is het leven niet rechtvaardig... en de samenleving waar we in zitten al helemaal niet. Hoezeer ik ook zou willen dat het anders was.

Dit is het precies, Dana! Het is heel dubbel.
Natuurlijk ben ik blij dat ik het nu heb, maar ik denk ook 'hoe lang werk ik hier nog?' Er is heel veel onzekerheid en het gaat ook ten koste van de collegialiteit. Ik kon eerst echt heel goed met iedereen overweg en ik ken ze ook al lang, maar nu, sinds die zogenaamde goedbedoelde opmerking van die collega pas ik wel drie keer op met wat ik zeg.

Ik ben ook heel goed m'n grenzen aan het bewaken sinds deze week.
Ik voel me sinds het weekend eigenlijk helemaal niet goed, ik ben echt heel erg moe en ik voel dat ik stress heb. Het is nu erger dan anders... Het voelt echt alsof ik op een heel dun koord loop en er elk moment af kan vallen. Normaal ben ik alleen moe met af en toe een stress-piek als ik teveel hooi op m'n vork heb genomen, nu voel ik continu stress in m'n lichaam. Moeilijk uit te leggen. Ik ga op tijd naar bed en ik slaap ook wel, maar 's ochtends ben ik na het wakker worden heel even ontspannen en zodra ik dan weer aan het werk denk, voel ik het weer.

Ik ben al de hele week binnen het uur na m'n laatste les vertrokken en ik doe zo min mogelijk extra, met uitzondering van vanmiddag omdat ik een afspraak gepland had (die ik eigenlijk ook af had willen zeggen). Ik merk ook dat ik prikkelbaar ben, niet tegen de cursisten gelukkig, maar wel tegen collega's, hoewel ik ze amper zie. Vandaag weer een mail gehad waarin een opmerkte dat ik dat misschien wel even kon doen en toen heb ik ook duidelijk geantwoord dat ze mij niet voor alles hoeven te vragen. Moet ik wel een beetje mee oppassen, maar ik heb het daarmee echt helemaal gehad. Pak zelf eens iets op zonder mij te vragen of te cc'en.

Over twee weken is het hier carnavalsvakantie en hoewel ik eigenlijk geen uren heb om dan vakantie op te nemen, denk ik dat ik toch een halve week vrij ga nemen. Ik ben bang dat het anders echt niet goed gaat...
Als ik me volgende week nog steeds zo voel, ga ik ook maar weer eens naar de huisarts.

@ Tobbie: nee, niet gevierd. Met collega's niet vanwege de sfeer en de drukte. M'n hoofd stond er ook echt niet naar.
Ik heb wel cadeautjes van hen gekregen. Ik heb de cursisten wel verteld, maar ik heb het niet echt gevierd. Wel met mijn man hoor

Wat is het hier stil!
Hoe gaat het met iedereen?

Een korte update van mij:
Ik ben vorige week op een dag na de hele week ziek geweest.
Ik trok het even niet meer, duizelig, moe, ook een beetje grieperig.
Deze week heb ik maar twee dagen gewerkt en de rest van de week heb ik vakantie. Ik voel me ook weer goed, maar de kans is groot dat ik na een dag werken weer net zo uitgeput ben als eerst. Ik was vorige week echt bang dat ik niet nooit meer zou kunnen werken. Ik was echt zwaar overprikkeld.
Ik moet hier echt wat mee.

Knuffels

Lijkt me inderdaad dat je er wel iets mee moet Diva

Ik heb sinds kort weer een baan en dat bevalt me heel erg goed. Het geeft me heel veel energie om weer mee te doen, om het gevoel te hebben dat ik iets bijdraag. Therapie is zwaar, maar ook goed. Ik heb nu een therapeut wat ik echt een hele fijne klik mee heb en die oplossingen zoekt voor de hobbels die we tegenkomen in plaays van alleen maar te roepen dat het nu eenmaal zo of zo moet. En de langzaam vertrekkende winter helpt mij ook enorm. Meer licht is meer rust, met energie en minder angst.
Kortom het gaat en stuk beter en dat vind ik heel fijn!

Hoe is het bij jullie allemaal?
Voor de voorraad:

Diva, goed dat je ermee aan de slag gaat. Het lijkt me een teken aan de wand dat je steeds zo overprikkeld, moe, en zo vaak grieperig bent. Dus top dat je daar nu mee aan de slag gaat! Ik hoop dat het op je werk qua taken ook iets hanteerbaarder is.

Selune, fijn je weer even te lezen en GEFELICITEERD met je baan! En misschien nog wel meer met je nieuwe therapeut. Klinkt als iemand die jouw belangen voorop heeft staan, en dat is je zo gegund na al die mismatches uit het verleden.

@Selune, ik ben zo blij voor jou! Aan het werk en ein-de-lijk de therapeut die je al veel eerder had moeten treffen. Het is je ontzettend gegund!

@Diva, het klinkt inderdaad als iets waar je iets mee zult moeten doen. Geloof me als ik zeg dat je je grenzen niet eeuwig kunt blijven oprekken. Ik hoop dat dit wat er nu is gebeurd, voldoende signaal voor je is om psychologische hulp in te schakelen.
*tot zover het strenge gedeelte*



@Tobbie: hoe is het met jou?

@Snow, Knuff, ST, Hanke (altijd tricky om namen te noemen, want ik bedoel zeer zeker niet dat ik verhalen van anderen niet wil lezen), hoe is het met jullie?

Zelf zit ik in de positieve 'vier-het-leven-modus ' terwijl ik ondertussen werk aan verder herstel.
Ik oefen me suf, dans soms alle kanten op, maar het gaat beetje bij beetje de richting op die ik voor ogen heb. Daar ben ik heel gelukkig mee en dankbaar voor.
Natuurlijk heb ik nog vaak heftige angstreacties, die niet in verhouding staan tot de situatie. Vooral 's nachts, of als ik bezig ben met visualisatie-oefeningen die te maken hebben met het opbouwen van een relatie, of met het tegenkomen van *naam dader*.
Het helpt dat ik snel voel dat het oude angst is, en vaak wel de juiste toon weet te vinden om 'het oude stukje kwetsbare en gekwetste Sofie' liefdevol uit te leggen dat het gevaar geweken is.
Behalve dan dat mijn lijf er zo'n stress-boost van heeft gekregen dat het moeilijk is om te slapen, of waardoor het dan voortdurend verkrampt.
Maar, daar wordt vol goede moed aan gewerkt door mijzelf .

Ik vul de voorraad ook even verder aan:

Hoi lieve mensen.
Af en toe ben ik toe aan een pauze, een periode om even te verwerken wat er allemaal was en er weer achter te komen waar mijn ervaring en mening en gevoel begint en eindigt. Ik voel me soms overspoeld als ik lees of hoor wat anderen ervaren, omdat ik zelf nooit weet hoe mijn zus het heeft ervaren, want zij kan/wil er niet over praten (en dat is haar goed recht). Bij andere ervaringen leef ik dus niet alleen mee met degene die het zegt, maar vraag ik me ook af of mijn zus dat zo heeft ervaren en hoe ik dat dan zou kunnen weten.

Ik voel me wel eens schuldig dat ik ergens toch het voorrecht heb dat ik er af en toe een beetje afstand van kan nemen. Aan de andere kant is er altijd wel iemand die het erger heeft, hè. Maar ik vind het moeilijk om te schipperen tussen er willen zijn voor iedereen, dus ook hier en dus ook dingen lezen hier en erover nadenken, en voor mezelf zorgen als prioriteit hebben. Het voelt of is soms gewoon egoïstisch.

Nu met de vele ophef over Michael Jackson kan afsluiten in elk geval niet.

Ik wil jullie allemaal een heel dikke knuffel geven en hoop dat het een beetje te doorstaan is allemaal. Heeft er iemand (een stukje) gekeken? Wil je erover praten of juist niet? Hoe ga je ermee om?

Zelf ben ik behoorlijk streng of zwart-wit, mensen die met minderjarigen zulke dingen hebben gedaan hoef ik sowieso niet meer in mijn leven. Ik heb gisteren een paar stukjes gezien. Op sociale media heb ik wat meer gelezen. Opvallend volgens velen was hoe de moeders van die jongens vrolijk over hun band vertelden, alsof het nog steeds vrienden waren. Het zou de geloofwaardigheid aantasten? Ik ben een tijdje geleden heel boos geworden op mijn moeder toen ze een grappige anekdote vertelde over de dader, terwijl mijn zus erbij zat (die lachte). Dat staat haaks op mijn houding (toen ik het wist, heb ik meteen alles wat ik van de dader had weggedaan), maar ja, nu zie je dat anderen dat ook doen. Een copingmechanisme misschien?

Heel veel voor jullie allemaal.

Mocht je de gesprekken van Janine Abbring naar aanleiding hiervan willen zien, hier is de link: https://www.npostart.nl/leaving-neverla ... ON_1303138
Het gesprek begint en duurt tot de 14e minuut.
Het gesprek gaat verder vanaf 2 uur 9 minuten 40 seconden en duurt tot 2 uur 18 minuten 10 seconden.
Het laatste stukje gesprek is vanaf 4 uur 13 minuten 45 seconden.

De documentaire ga ik niet in zijn geheel kijken, ik was vooral nieuwsgierig naar het gesprek er omheen.

Ik heb de docu niet gezien en ga hem ook niet kijken. Blijf er zover mogelijk van weg, wat inderdaad heel lastig is, want het gaat er overal over. Een beetje zoals met metoo. Wat me wel stoort is dat er zoveel ongeloof is, dat raakt me wel. Dat mensen schijnbaar zelfs zoveel jaar later nog liever ontkennen dan te accepteren dat dit gebeurd.

snow

Hoi lieverds fijn om jullie allemaal te lezen!

Dana, een dikke knuffel voor jou. Die nare gevoelens rond keel en zwijgen en geloofd worden (en overleven en wel of niet mogen bestaan- bij mij is dat daaraan gekoppeld) is herkenbaar. Gun jezelf je tempo wat je aankan, veiligheid en mensen die nu hier te vertrouwen zijn. Het is eng en je mag het eng vinden. Als je jezelf maar met liefdevolle zorg omringt.


Tobbert altijd heerlijk om je te lezen en wat lief dat je naar me blijft vragen. Hoe is het met jou?

Selune wat fijn van die 'peut met wie je een klik hebt, je werk hebt wat je goed doet. Het is je zo gegund!

EV fijn je te lezen! Is het inmiddels wat minder roerig? Meer ruimte voor jou?

Sofie, dat je je suf oefent en wat je daar over vertelt, klinkt alsof je ook toe kunt geven aan een gezonde ontwikkelingsgang. Ik vind het inspirerend om te lezen!

Knuff, you rock ! Als ik je wat recalcitrante 'kan mijn reet roesten/eigen pad gaan' lees, ben ik trots dat je voor dat wat voor jou werkt wil gaan.

Lieve Diva, let op jezelf en je lijf? Ik hoop dat deze week vakantie je gied gedaan heeft en dat kalm aan doen je makkelijker af gaat.

Lieve Snow, ten aanzien van een overleden muziek legende als MJ en het media spektakel weet ik niet zo goed wat ik moet vinden. Ik probeer me er ver van te houden.

Over wat je schrijft over zus en moeder en anekdotes....Voor mij is het niet zo dat mijn dader alleen maar slecht was. Op één of andere manier kan ik ten aanzien van hem daarin soms deels uit een oordeel blijven. En zou ik zélf ook evt anekdotes kunnen vertellen. Het hoeft geen ontkenning te zijn.

Ik heb ook van hem gehouden. Dat had ik nodig omdat de verwaarlozing van ma en haar psychisch geweld al zoveel met me had gedaan.
Hoewel ik achteraf ook kan zien dat het deels grooming was van hem, en ik de delicten die hij met mij pleegde verafschuw, lukt het me om hem als persoon met meerdere kanten te zien. Een eenzame alcoholist met narcistische trekjes die het gevlei van mijn ma (die daarin financieel voordeel zag - wat overigens niet gebeurde, tot haar grote woede) nodig had. Ik heb niet alleen maar nare herinneringen aan hem.

-----------

Bij mij vordert de emdr traag maar gestaag. Het is raar/onwennig om me vooral alleen dáár op te concentreren en nu geen vrijwilligerswerk te doen. Even een poos me niet meer hoeven dwingen tot...tsja...het kwam de laatste tijd neer op me elke keer over een drempel moeten duwen van dwang, angst, uitputting en overprikkeling. Wel wíllen maar niet weten hóe en me elke keer weer zien falen. Dat hoeft nu even niet.

Binnen mijn grenzen gaat het qua stemming vaak best goed. Slapen gaat beter, ik rol omdat ik daar behoefte aan heb (ja echt!) op een normale tijd mijn bed in.

Zelfhulpgedoe blijf ik actief in, ook zo vanaf de bank of in wat minder ver van huis. In interacties twijfel ik minder aan mezelf. Er is meer humor en echt contact. Minder angst, minder opletten, minder hoeven inschatten in veilig/onveilig. Minder snel in oordelen hoeven denken.

Ook blijf ik meer binnen mijn grenzen. Dat betekent dat ik me een soort couch potato voel, waar ik van zelfhulppersoon én 'peut (help, ze spannen samen tegen me!) 'met mildheid naar mag kijken'. Ik weet dat qua acceptatie daarin nog veel winst te behalen valt, en ik probeer daar me aan over te geven. Ik snap het niet, want de angst dat zo mijn wereldje alléén maar kleiner wordt is nog steeds aanwezig. Maar ik voel dat het belangrijk is, die mildheid en die acceptatie, en ik laat dat proces me dan ook maar overkomen. Ik voel me niet eenzaam. Heb veel contact met anderen, ben betrokken en kennelijk werken anderen graag met mij aan hun herstel. Ik voel me er senang bij. In die rol ervaar ik veel meer lucht en zelfverzekerdheid dan een tijd geleden.

Sinds de emdr van deze week maak ik meer oogcontact/durf ik dat kennelijk meer. Op aanraden van 'peut ben ik een trauma met een hulpverlener aan het aanpakken. Gevolg daarvan is dat ik de ggz instelling waar hij werkte benaderd heb en als het goed is wordt dat wat hij over mij geschreven heeft op mijn verzoek uit mijn dossier verwijderd. Het voelt empowered om daarin voor mezelf op te komen.

De -in het huidige contact doorsijpelende - angst niet geloofd te worden, niet serieus genomen te worden (en zelfs geschoffeerd te worden) is gezien mijn ervaringen zeer begrijpelijk.

Maar het werken met 'peut is daarin een corrigerende ervaring. Ze acht het gedrag van die 'professional' laakbaar en blijft dat benadrukken.

Deze emdr pas komt er minder weerzin naar de flinters in mij. Ik heb zoveel oordeel erover over me heen gehad in vorige behandelingen. Het was er niet niét maar het was en is ook géén dis. Zowel ontkenning van, als een dis benadering dekte de lading niet, wat voor mij decennia eenzaam, zwaar en verwarrend is geweest.

Destijds was structurele secundaire dissociatie als onderdeel van een cptss nog helemaal niet 'uitgevonden' (als in beschreven en er taal aan gegeven). Zelf is taal vinden voor mijn beleving van en met de flinters ook een ding... en dat terwijl ik op taalgebied erg begaafd ben. Ik heb daardoor altijd het gevoel (gehad) dat ik mezelf daarin in de steek heb gelaten.

Onder andere naar die ervaringen ga ik dus terug in de emdr. Kan ik zien dat ik deed wat ik kon en mezelf nu wel de troost en erkenning geven die ik toen zo nodig had.

Maar het gaat traag - vind ik. 'Peut houdt ruime vakantietijden aan en de sessies hebben een in mijn ogen ruime interval. Dat gecombineerd met dat sessies vóór en ná een vakantie nooit emdr bevatten, maakt dat ik het maar sloom vind gaan. Maar goed, ik heb altjd haast qua therapie. En dat proces van 'mild kijken' gaat natuurlijk ook gewoon door.

@Lieve Snow, fijn je weer te lezen. Ik heb mezelf verwonderd over mezelf, naar aanleiding van dat wat je schreef over de Jacksondocu. Blijkbaar is mijn copingmechanisme automatisch in werking gesteld, want de hele (ophef rondom de) docu had ik volledig gemist. Dat wil zeggen: ik heb kranten gelezen, nieuwssites bekeken, maar dat wat te maken had met de docu: het lijkt wel alsof dat voor mij blanco pagina's waren. Ik heb het allemaal overgeslagen, zonder dat ik het door had.
Tot ik je las.
Pas toen had ik door hoe ik met nieuws als dit om ga: niet namelijk. Het bestaat niet voor mij. Geen bewuste keuze, maar al dit soort nieuws, ik sluit me er vanaf, ik wil er niets van weten en zelfs dat heb ik niet eens door.
Raar toch?
Overigens vind ik het wel prima. Want eerlijk is eerlijk: ik.wil.het.niet.lezen.horen.voelen.weten.zien. Niks ervan. Dus het zal je niet verbazen dat ik de docu niet ga kijken.
Dankjewel overigens voor wat je er over schreef, dat doet me dan wel weer heel goed.
Je bent echt een heel lieve zus, ook al voelt dit misschien niet altijd zo voor je.


@Lieve Hanke: wat een progressie! Trots op jou omdat je het aangaat. Je bent een moedige vrouw!

@Diva: hoe is t nu?

Deze nog even voor iedereen die het fijn vindt:

@ Selune: wat fijn dat je weer een baan hebt! Is het in de richting van de masteropleiding die je gedaan hebt? Ik begrijp heel goed dat het fijn voelt om weer 'mee te doen' en iets bij te dragen aan de maatschappij. Ik heb een paar jaar een 0-urencontract gehad op mijn huidige werk en ik weet nog hoe ik me voelde toen ik voor een langere tijd mocht invallen, na heel lang nauwelijks gewerkt te hebben. Dat was echt een boost voor mijn zelfvertrouwen.

Ik ben ook blij te horen dat je nu goede hulp hebt en ook een klik hebt met jouw behandelaar. Je klinkt nu een stuk positiever.

@ Hanke: ik lees dat je goed op weg bent met milder voor jezelf zijn. Ook al gaat het niet zo snel als je zou willen.

Snow, Sofie, Dana, Tobbert, Knuffel en alle anderen die hier regelmatig schrijven

De paar dagen vrij heeft me goed gedaan, maar ik zag wel tegen afgelopen maandag op. Vakantie en uitgerust zijn betekent namelijk weinig als ik binnen 1 dag weer op hetzelfde punt kan staan als twee weken geleden (= overprikkeld).

Gisteren was ik na een uur weg en had ik echt een vrije middag, maar vandaag hadden we vergadering die ik moest voorbereiden en voorzitten. Op het moment dat de vergadering begon, voelde ik dat mijn grens al bereikt was en dacht ik 'eigenlijk zou ik nu de vergadering moeten cancellen', maar dat kon ik natuurlijk niet maken. Dit voelen is wel nieuw voor mij, normaal merk ik pas dat ik over mijn grenzen ben gegaan als ik weer thuis ben. Dus ik ben vandaag weer erover gegaan . Ik ben benieuwd hoe het morgen gaat als ik op sta. Ik kan me toch niet weer ziek melden!?

Ik ga deze week een beslissing nemen over mijn werkuren. Volgende week hebben alle collega's een gesprek met de nieuwe manager over taken en uren. Ik zit heel erg in dubio. Ik wil de organisatie eigenlijk niet 'helpen' door minder te gaan werken en mezelf t.o.v. de collega's als het ware op te offeren, maar ik kan zo ook niet doorgaan. Gaat me veel uren kosten en ik werk al niet fulltime. Ik hoop dat er nog wat onderhandelingsruimte is.