Paniek door de herbelevingen - deel VII

Nergens zin in en lange dagen kan teken zijn van rouw. Of je grenzen meer voelen. Rust nemen, omdat het nu kan en ook moet.

Geen zin en fut herken ik. Heb ik regelmatig. En heb dan de neiging mezelf verwijten te gaan maken. Waar ik nóg inerter van word...

Hanke, fijn je weer te lezen.

Uggs, welkom.

Sorry ik zit heel slecht in mijn woorden. Maar kom even een knuffel brengen voor iedereen hier.

.

.

@Smallthings, dat heb ik ook. Hoe slechter het met mij gaat, hoe minder ik vertel. Maar misschien kun je daar ook weer iets in vinden wat voor jou in die situatie wel werkt. Voor mij werkt schrijven. Misschien is dat ook iets wat voor jou werkt. Of tekenen of nog iets anders om je te uiten.

x

Hanke (lang niet gelezen!)

Ik heb de hele week overleefd, of nouja: de week is om en het ging eigenlijk best goed. Maandag heb ik uiteindelijk de middagles geannuleerd uit zelfbehoud na zo'n drukke ochtend (met de nieuwe, samengevoegde klas). Mag officieel natuurlijk niet, maar mijn manager kijkt alleen maar naar de cijfers en niet naar de werkbaarheid, dus daar moet ik dan zelf maar op letten! De les ging uiteindelijk goed, iedereen was wel geduldig en het was toch een beetje aftasten wat ze al wel en al niet konden. En ik heb nog mooie complimenten gekregen van cursisten die ik al eerder in de klas had!

Dinsdag ging de cursus niet door. Hij duurt nog 3 weken. En nee, het gaat me niet om het geld, want hij is écht goedkoop, maar om het feit dat ik nu eenmaal heb gezegd dat ik hem doe en dan vind ik niet dat ik halverwege kan zeggen dat ik er alsnog mee wil stoppen. Dus ik heb besloten dat ik hem maar ga afmaken, die 3 keer nog. Ook al schaam ik me dood dat ik zo weinig kan zeggen en zou ik het liever beter kunnen, maarja, ik ben daar immers om te leren. Het is geen goede cursus, maar ik zal er wel iets van opsteken. En doordat ik de enige cursist ben, word ik gedwongen om iets te zeggen en dat is ook wel goed.

En Snow, ja ik heb gebeld, net pas, maar toch. Ik had alles de laatste dagen alweer helemaal gebagatelliseerd en ik vond al dat ik die doorverwijzing helemaal niet (meer) nodig had, totdat ik weer een keer een volledige dag gewerkt heb of 's middags te lang door ben gegaan: dan weet ik weer waarom ik naar de huisarts ben gegaan, zoals afgelopen dinsdag bijvoorbeeld. De assistente zou het doorgeven aan de po'er. Het is nu 3 weken geleden dat ik bij haar was, hoe kun je zoiets vergeten?

*strooit knuffels voor wie maar wil*

Ik heb zelf ruim een maand zitten wachten tot er bepaalde hulp werd ingeschakeld. Helaas lopen dingen nou eenmaal zo. Juist wanneer je zelf nauwelijks de kracht hebt om door te gaan, komt er nog wat extra's op je schouders terecht als het gaat om hulp vragen. Ik mag weer een therapeut gaan uitzoeken dit weekend en dan maar hopen dat diegene niet nog eens 3 weken op vakantie gaat deze zomer.

Wat die cursus betreft, als jij de enige cursist bent, kun je misschien ook meebepalen wat je gaat oefenen in de les? Misschien zijn er andere manieren om te leren die je leuker of leerzamer vindt, of andere onderwerpen waar je over wil leren praten? Privéles is in mijn ervaring juist dé manier om veel te leren in korte tijd.

Lieve allemaal,
wat een mooie, helpende woorden heb ik de afgelopen dagen kunnen lezen. Veel dappere danspogingen, indrukwekkende dansmoves ook. Die positieve en opbouwende steun hier naar elkaar toe, verwarmend.
De afgelopen dagen had ik wat meer behoefte dan normaal aan mensen die gewoon aardig, vriendelijk, lief doen. De sensor die vijandelijkheid en boosheid oppikt, stond iets te scherp afgesteld geloof ik. Ik krijg dan buikpijn van boosheid die helemaal niet bij mij hoort en het kost bergen energie om dit buiten te deur te houden. En nog eens een Mount Everest aan energie om geruststellend te reageren naar mezelf toe, wanneer de boosheid van anderen zich wel op mij richt. Boosheid van anderen leren verdragen in plaats van op te lossen in het grote niets
Kennen jullie de #doeslief? In mijn hoofd heb ik m de afgelopen dagen zeker tien keer per dag gebruikt.
En dan is dit topic met jullie allemaal een warm bad


@Diva: knap gedaan, al die keuzes voor jezelf gemaakt. Of iets goed uitpakt of niet is vooraf lang niet altijd te zeggen, je hebt in ieder geval verantwoordelijkheid genomen om dingen wel of niet te doen, hetzelfde of anders te doen, en te dealen met de gevolgen daarvan. Dat er een fout is gemaakt met de verwijzing is natuurlijk echt ruk. Misschien helpt het je wel bij het relativeren van de fouten die jezelf maakt. Het is nou eenmaal iets wat mensen doen. Fouten maken.

@Snow:

@Hanke: wat een mooie ontwikkelingen. En nee, het is nog niet die beruchte week in het najaar. Zelfs al zou je in die week het gevoel hebben dat je gekatapulteerd wordt naar dat wat ooit was, inclusief alle coping van toen, zelfs dan, heb je deze winst te pakken. Uiteindelijk schiet je jezelf dan weer terug naar nu, naar wat anders is. Heb maar vertrouwen in jezelf dat mag.

@Tobbie: hoe is het met jou?

@ST: wat een prachtige, volwassen manier van omgaan met moeilijke dingen, fijn dat je je kwetsbaarheid deelt.

@Uggs: elke ptss is anders, werkgerelateerd, rampgerelateerd, mensgerelateerd. Dat maakt niet uit, het basale gevoel van machteloosheid is voor iedereen herkenbaar. Aangevuld met een portie zelfverwijt, moeite met acceptatie, ontkenning.
Uiteindelijk gaat het bij niemand om een dader, het gaat om onszelf.
Je hoeft niets, maar ik zou het fijn vinden als je hier blijft lezen en schrijven. De dingen die je schrijft, zijn voor mij heel waardevol, ik hoop voor jou ook.

@Dana:

@Knuff:

@EV: hoe gaat het met je?

@Selune:

En voor iedereen die wil:

Dankje Sofie!

Ik ben gisteren nog teruggebeld door de poh'er en ze zei dat het goed was dat ik gebeld had en dat ze achter lag qua administratie. De brief zou gisteren verstuurd worden. Als ik niet gebeld had, was-ie denk ik nog blijven liggen.

@ Snow: ik kan ook bepalen wat ik wil leren, maar ik vind de opzet van de cursus niet goed. Ik weet zelf vanuit mijn opleiding heel goed hoe je een spreekles op moet zetten, maar daar is het heel anders (en dus heel moeilijk). Nouja, eerst mijn huidige 'thema' maar afmaken en dan de laatste 2x gebruiken voor spreekvaardigheid voor 'op vakantie.' Dan heb ik er tenminste nog echt wat aan gehad.

Gisteravond op mijn voet bij stuk gehouden omdat ik het ergens niet mee eens was. In verband met mijn privacy kan ik er niet veel over zeggen, maar ik voelde dat ik ergens toe gedwongen werd wat ik niet wil en ik was echt pissig over de manier waarop dat gedaan werd. Uiteindelijk heb ik het toch maar tegen iemand van het bestuur gezegd, waar helaas veel mensen getuige van waren. Daarna werd het ook weer verkeerd uitgelegd door een paar van de toehoorders en nu heb ik heel erg de neiging om me te verontschuldigen ten opzichte van iedereen (ondanks dat ik waar het om ging nog steeds niet wil), terwijl ik ook vind dat ik gewoon nee zou mogen zeggen (zelfs, als iedereen verder ja zegt). Ik heb er een beetje een gemengd gevoel over, maar ben wel blij dat ik gezegd heb hoe ik erover denk.

.

Hanke!!! Goed dat je er nog bent, en wat lijk je weer een stappen te maken! Dat biedt hoop voor de beruchte week later dit jaar. En je denkt na over een tweede kans voor 'lijfheksen'?! Zie je hoe ver je gekomen bent? Jammer dat ze inderdaad zo duur zijn. Sommige therapeuten hanteren trouwens lagere tarieven voor kleine beursjes, dus misschien kun je daar eens voorzichtig naar informeren.

Small, hoe is het gegaan, afgelopen dagen? Ik hoop dat het goed ging!

Diva, goed dat je gebeld hebt en voet bij stuk hebt gehouden op je koor! En deze week heeft geen maandag, dus dat scheelt vast. Nu nog maar een paar maandagen. En ik zou toch gebruik maken van de doorverwijzing. In het ergste geval komt er niets uit, maar heb je in ieder geval iets uitgesloten.

Sofie, heb je een beetje kunnen bijtanken afgelopen dagen? Als ik heel erg pms heb, heb ik ook wel eens dat ik doeslief tegen mezelf kan zeggen - en mezelf niet herken.

Snow, is het gelukt met een psych zoeken?

Knuffel, ik ben nog steeds blij dat je ooit een topic hebt geopend, ook al gun ik je zoveel meer dan herbelevingen en trauma. Maar ik vind het een fijne plek, dus ik ben blij dat je toen op dit forum bent gaan typen. Het staat er raar, maar ik bedoel het goed.

Hier gaat is het dansen in een hoog tempo (wat voor dans is dat?). Ik blijf slecht slapen, en dus moe, wat vooral zorgt voor (soms hard) achteruit dansen. En mijn concentratievermogen is weg, vooral voor dingen die nieuw of ingewikkeld zijn. Het maakt het doodvermoeiend om dingen gedaan te krijgen, en om de dingen te doen die ik in therapie en hier leer.

@ Tobbie: dankjewel. Ja, afgelopen week was de maandag gelukkig vrij.
Nog 3 maandagen tot de vakantie en ik zie nu al als een berg tegen morgen op.
De afgelopen weken ging het relatief goed, behalve donderdag, toen ik de hele middag had doorgewerkt en thuis eerst 2 uur in bed heb gelegen voordat ik weer ergens toe in staat was. En vrijdag was het nog niet over en heb ik 's middags (na 's ochtends wel gewerkt te hebben) ook in bed gelegen omdat ik erge hoofdpijn had. Gisterochtend was ik ook nog niet goed (hoofdpijn), maar in de loop van de dag ging het weer beter gelukkig. Ik zat vrijdag al te denken hoe ik morgen op moet gaan lossen. De middag weer cancellen? Of een half uurtje later beginnen zodat ik wel even pauze kan hebben tussen de twee lessen in?

Ik heb trouwens nog steeds brief niet!! Vorige week vrijdag werd mij verteld dat de brief klaar lag om verstuurd te worden. Oké, het Pinksterweekend zat er tussen, maar dan had-ie alsnog woensdag kunnen aankomen. Nu kan ik wéér gaan bellen. Ik vind dit echt slecht!

Niet quoten please.

Hier een zwaar weekend.

Peut vroeg bij aanvang sessie wat ik nog wist van de sessie ervóór. Kort gezegd komt het er op neer dat ze zei dat ze verwacht had dat ik tijd kwijt was m.b.t. de vorige sessie die deels ging over het praten over lijf. De wisselingen tijdens de sessies, en zeker die laatste, zijn zo duidelijk volgens haar. De fluctuaties zijn zo sterk en ja ik herpak me als ik de deur uitga, maar haar zou het niks verbazen áls....

Ik gaf aan álles mee te krijgen als co-bewustzijn en was zeer stellig nóóit wat te missen.

Maar tegelijk was het topic hoezeer ik bezig ben met controle. Ik ben constant bezig met willen weten wat waarom gebeurt, in interacties - dat is feitelijk hoe mijn leven er uit ziet en wat me constant uitput. Óók omdat ik door het co-bewustzijn dat ik ervaar, ik tegelijkertijd bezig ben om te duiden en te verklaren en gerust te stellen naar binnen toe.

Dat communiceren met van binnen ipv dat te laten zien, doe ik in eerste instantie om zuiver en eerlijk te zijn, maar ook om gedoe te voorkomen. Ik zit er niet op te wachten om te reageren vanuit allerlei angsten, aannames, trauma's en dan als theatraal of borderliner bejegend of gezien te worden.

Maar goed, terug naar waarom ik nu post. Het lijkt erop dat ik micromomenten tóch niet meekrijg wat er gebeurt, ik niet de piloot ben maar de co. Ik sta op het punt dat te erkennen/toe te geven. Dat is nogal wat voor me.

De druk van sommige flinters om dat niét te laten zien is zo groot...in de sessies probeer ik zo eerlijk en zorgvuldig mogelijk te zijn en deel ik en laat ik zien. The gloves are off zeg maar. Daar buiten probeer ik veel te maskeren.

Ik voel me betrapt. Het is raar om bezig te zijn met 'misschien het wel zo'. Ben ik micromomenten tijd kwijt en mag ik de verwarring misschien wel toegeven? Ook dat ik veel meer verwarring met cobewustzijn ervaar dan ik deel. Deels omdat het altijd al zo gewoon is - mijn hersens zijn mijn referentie kader toch?

Al met al, het besef (misschien neemt peut iets waar wat ik niet meekrijg?) kwam pas thuis. En sindsdien is het heel pittig. Veel huilen, veel verdriet, flinters met associaties die me op scherp zetten qua de boel veilig houden. Want wat niet verstopt kan worden moet dood. En als het ene waar is is ook dat en dat waar...en is er opeens doodsdrift...en voel ik me opeens overvallen door suïcidale gedachten terwijl ik niet dood wil...ben ik opeens druk bezog met een crisis te bezweren en maak ik afspraken met lotgenoten om me door deze uren heen te helpen.

Terug naar de sessie. Voorstel van peut is om met mij als piloot (dus alles via mij) de werkrelatie met haar aan te gaan. Meer in te zoemen op in-het- moment reacties. En tegelijk vraagt ze de controle op te geven? Ik snap het niet, weet niet hoe en ben in verwarring en bang dat de flinters er niet mogen zijn - zelfs niet in mijn hoofd- maar tegelijk voelt het raar genoeg goed/zinnig.

Ik kon waarnemen dat peut neutraal en/of aardig bleef kijken. De woorden theatraal en iatrogeen bleven tijdens de sessie maar door mijn hoofd spoken en nu naderhand....ben ik minder bang dat ik wat verzin of me wat wordt aangepraat.

De momenten dat ik in mijn slaapkamer sta en bij God niet weet wat ik daar kwam doen, of op de bank in de rondte kijk en mezelf zeg wie ik ben, waar ik ben enz komen vaker voor dan ik ooit heb willen delen. Deed het af als rare tics...gewoon moe.

Bij zelfhulpgedoe, ik heb een paar lotgenoten gebeld die me goed kennen...die kijken er niet van op. Maar vragen zich wel wat nuchter af wat er nu zo anders is opeens, dat ik zo heftig reageer...Je bent toch nog steeds gewoon Hanke, er is toch niks veranderd?

Maar dat me betrapt voelen, uit de ontkenning van de verwarring en die toegeven...misschien wel hoop dat er een manier is om hier mee om te gaan/in te kunnen veranderen...dat laatste is nog het ergste. Hanke en hoop is niet zo'n sterke combi.

Al met al was het een goede sessie maar heeft 'ie veel impact.

En ben ik bek en bek af.

O, en toen ik aangaf dat ik haar voorstel om meer in te zoomen op 'wat gebeurt er nu?' wel zinnig vond, maar deels ook jammer omdat ik het idee had dat we het topic lijf aan gingen boren, gaf ze aan dat dat met elkaar verbonden is.

Ik snap het niet. Ik voel dat het klopte wat ze zei maar tegelijk ervoer ik het als een dreun in mijn gezicht en heb ik het gevoel weggemaakt.

Daar kwam ik deze sessie ook achter: dat ik gevoel weg kan maken als ik het idee heb dat de ander vraagt naar een reden van het gevoel en ik die op dat moment niet heb/kan delen/kan waarnemen/mag onthullen. Dan is het gewoon weg.

Lieve Hanke,
wat een indrukwekkende beschrijving van het proces waar je samen met je therapeut inzit. Nee, geen ándere Hanke, wel een Hanke die voorzichtig opent wat ook bij haar hoort, van haar is. Die aan het leren is dat alles er mag zijn, dat niets vernietigd, verborgen of gedood hoeft te worden. Ook niet als het te eng of gevaarlijk lijkt om te mogen bestaan.
En dat roept allerlei variaties van gevoel op. Van (bekende) liquidatie neigingen tot iets wat misschien nog wel veel angstaanjagender is: hoop.
Lieve Hanke, alles mag er zijn. álles.
Laat het maar, veilig en behoedzaam, samen met je therapeut, je zelfhulpmensen, jezelf, gebeuren.



@Diva: echt vervelend ja. Gewoon weer bellen vandaag!

@Knuff:

Met mij gaat het wel. De stapjes zijn klein en niet altijd in de goede richting. Ook dát ben ik aan het leren, dat ik de dingen niet altijd doe zoals ik graag wil dat ik ze doe.
Mijn leven vol keiharde regels en wetten heeft er nog maar één egocentrische over waar vanuit ik pogingen doe te leven: er op vertrouwen dat ik mag doen wat goed voor me voelt. Er poppen dagelijks regels op, die ik veel te laat uiteindelijk herken als oude regels. Dan volgt het besef dat die regel niet meer nodig is. Dan de geruststelling dat het oké is om niet te doen wat de regel zegt. Dan de afweging wat ik ga doen. Dan de uitvoering van hoe ik het nu wil. Dan de reflectie op die uitvoering. Dan weer de geruststelling dat het in orde is.
Allemaal in het kader van#doeslief voor mezelf.
Ik ben er een beetje moe van, dat wel.

Lieve Sofie, herkenbaar wat je vertelt over andere dingen uitproberen, op het moment dat er ruimte komt om waar te nemen, te kiezen en de consequenties (wat harder klinkt dan het feitelijk is) uit te zitten.

Zelf gebruik ik er de taal voor dat mijn waarden wel kloppen, maar dat mijn normering way off is. Daarin nieuwe dingen uitproberen is mijn tiptoe dans.

Diva wat ontzettend onzorgvuldig van die brief. Wel mooi om te lezen dat je er boos van wordt! Gezonde grens die je voelt!

O, en doeslief... als ik de keren dat peut of zelfhulppersonen het woord 'mildheid' naar me bezigen in geld om zou zetten had ik er nu een hele mooie dekbedhoes mee kunnen kopen

Dank je wel voor je lieve woorden trouwens Sofie.

Ook ik ben moe merk ik. Mijn ingewanden reageren op de angst die opspeelt en ik slaap slecht - kort en heel vaak wakker...

Dus ja heftig, eng, intensief, moe, maar zie ook dat het me niet slecht gaat. Het is steeds meer én-én. Er is verbondenheid. Er is stelselmatig pro-actief handelen van mij waarbij ik afwisselend de één en dan weer de ander contacteer. Ik zuig of claim niet, ik spreid mijn kaarten. Doe het niet meer alleen maar wel zélf. Er is verdriet. Lol. Verveling. Humor.

Zit met zelfhulppersoon te geinen over Tell Sell matrastoppers in het kader van rust nemen en daar naar luisteren. Dát is de oplossing

hanke321 schreef: ↑

17-06-2019 11:37

[...]
Zelf gebruik ik er de taal voor dat mijn waarden wel kloppen, maar dat mijn normering way off is.
[...]

Wat treffend verwoord Hanke. Dankjewel

@Uggs: hoe is het met je? Lukt het je de dagen door te komen met (het uitproberen van nieuwe) hobby's?

@Snow:

Hanke, wat heb je alles weer mooi opgeschreven!
Jij bent ook een geboren schrijver, net zoals Sofie en ik.
Ik weet niet zo goed hoe ik erop moet reageren, maar weet dat ik je gelezen heb.

Vandaag is eindelijk de verwijsbrief gekomen! Een maand en een dag na het gesprek met de poh'er. Ik had eigenlijk verwacht dat het echt een brief zou zijn aan de instelling waar ik heen wil, maar het is meer een uitdraai met de samenvatting van het gesprek wat ik met haar gehad heb. En nu ik mijn vermoeden zwart op wit heb zien staan, denk ik weer, 'stel ik me niet aan?', 'moet ik het echt allemaal laten uitzoeken?' 'Vanmiddag ging toch goed, ondanks dat ik pas laat thuis was?' En stiekem denk ik nu ook weer meer in een andere richting, maar ik ga ook juist naar die instelling voor een breed onderzoek. Een andere hier meer in de buurt viel juist af omdat ze daar teveel in hokjes denken.

Nu heb ik eindelijk de verwijsbrief, moet ik weer een drempel over om die instelling te bellen voor de 1e afspraak/intake. Eng.

Gisteren heb ik mijn les toch maar weer gecanceld. 's Middags wel gewerkt, maar geen les gegeven. Tja. Mijn welzijn gaat voor vind ik. Het is nu gewoon allemaal niet goed geregeld. Een halve dag trek ik nog, maar een hele dag met maar 10 minuten pauze tussendoor nekt me. Oja, dit is natuurlijk ook nog een reden om wél zo snel mogelijk te bellen: op mijn leeftijd niet een hele dag kunnen werken zonder allerlei klachten en uitputtingsverschijnselen te krijgen.

Ik moet nu eigenlijk solliciteren, maar ik krijg niks voor elkaar. Maar ik heb ook geen zin in al het gedoe van de ww straks...hoewel ik dan wél moét solliciteren, dus meer stok achter de deur heb...

@Diva, heb je inmiddels gebeld om jezelf aan te melden?
Zo niet, dan kun je misschien aan een lieve vriend of vriendin vertellen dat je het van plan bent, maar er als een berg een beetje tegenop ziet. Dan kun je met hem of haar afspreken wanneer je het gaat doen, zodat je er 'niet onderuit kunt komen'. Dat mag je ook hier doen, als het je helpt.
Zo wel, dan was je super snel!


Weet je in welke richting je vacatures zoekt? En voor hoeveel uur enzovoorts? Anders gaat er al veel energie verloren aan banen die je toch niet wilt hebben. Verder kun je zorgen dat je basisdocumenten klaarliggen: een up-to-date-cv, standaard stukje over hoe jij in elkaar zit, wat jouw sterke kanten zijn, waar jij energie uithaalt. Dan wordt het straks, als solliciteren daadwerkelijk moet, een stukje makkelijker.

Ik wilde een uur geleden bellen, maar toen ik op de website voor het telefoonnummer keek, zag ik dat ze maar tot 13:00 uur te bereiken waren. Dus dat wordt op z'n vroegst maandag (en waarschijnlijk dinsdag omdat ik 's maandags de hele dag werk...). Nouja, voor de vakantie zal ik daar toch al wel niet meer terecht kunnen. Ik ben al blij als ik in augustus of september terecht kan.

Ik heb wél een afspraak bij de kapper gemaakt, bij een andere dan waar ik normaal ga. Aangeraden door de buurvrouw en ook dichterbij dan waar ik eerst ging. Het is een kapsalon bij iemand aan huis en het is daardoor nooit druk en dat wil ik ook. Zonder al te veel onzinnig geklets om me heen geknipt en gekleurd worden. Ik praat zeker wel met de kapster, maar hoef verder geen andere mensen om me heen te hebben en dat zou daar zijn volgens de buurvrouw Maar daarvoor moest ik dus bellen en eerst informatie opvragen over de kosten en ik háát dat soort telefoontjes. Ik haat bellen in het algemeen. Maar het is goed gekomen.

Nu weer erg moe. De hele week m.u.v. gisteren. Ik heb er helemaal genoeg van. Ik was van plan alle eventuele medicatie te weigeren als ik eenmaal iets weet straks, maar ik begin nu te denken dat als er ook maar iets is waardoor ik overdag meer energie heb, dat ik dat maar moet uitproberen.

Over het solliciteren: nee, ik weet niet wat ik wil, ik weet alleen maar dat het een aanvulling qua uren moet zijn op de uren die ik in augustus nog wel werk. En dat het bij voorkeur halve dagen moeten zijn en niet te vermoeiend maar ook niet te saai werk. Ik kijk wel naar vacatures, maar vooralsnog blijft het daarbij, kijken ik heb een cv, maar zou het moeten bijwerken. Het lastige is ook dat ik al veel verschillende dingen heb gedaan en dat er dus nauwelijks een rode draad in zit. Ik wil in ieder geval niet hetzelfde werk als nu, omdat dat te vermoeiend is en bovendien zijn er hier ook geen vacatures voor. Op meer dan een uur reizen wel...

Ik kom een knuffel brengen voor iedereen.
Verder helaas geen woorden.
Ik lees jullie.
Fijn deze groep