Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VII
donderdag 1 november 2018 om 10:33
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 7 november 2018 om 09:31
woensdag 7 november 2018 om 12:15
Hoi lieverds, heb jullie gelezen, allemaal
Hier al een tijdje het boompje in huis en hij is al aardig kaal geplukt
Ik vind het geweldig. Ik heb afgelopen maanden gemerkt hoe zeer ik (vooral vrouwelijke en fysieke) aandacht gemist heb en ben de schade aan het inhalen
Dus lekkere verzorgingsproducten, welness dagjes, massages, noem maar op, ik ontdek die wereld steeds meer, omdat ik het wil en mij er goed bij voel. Een warme kruik, voetenbadje, iets zachts aantrekken, etc etc. Dat lichaam en mens dat zoveel tekort gekomen is zorg geven, in kleine stapjes (en soms wat te groot maar dan kom ik daar snel achter ).
Ik geloof er echt in dat niet voor iedereen hetzelfde werkt, goed voelt of aanslaat. Ik denk dat het zoeken is naar wat werkt voor jou als persoon. Natuurlijk zal dat altijd wel terug te leiden zijn naar menselijke behoeften, maar op welke manier iemand daar vorm aan geeft, kan juist heel verschillend en mooi zijn. In mijn ogen
Voor mij werken deze dingen op dit moment, het is niet zo eenvoudig als ik hier zo kort schrijf hoor, want ik heb een lichaam dat verlangt naar rust, aanrakingen, geborgenheid en nabijheid, maar tegelijk juist daarmee ervaringen heeft die wonden gemaakt hebben en pijn doen.
Ik heb door alle ervaringen afgelopen periode wel de conclusie kunnen trekken dat ik gewoon een super lief kind was, dat geknuffeld, verzorgd, getroost en gesteund had moeten worden. Nou, mijn omgeving, de volwassenen toen waren er niet toe in staat, maar ik nu wel, steeds meer, met elke dag aandacht voor dat lieve, mooie mens in mij.
En nogmaals: zo eenvoudig als ik dat hier even schrijf, zo weerbarstig is de praktijk hoor, maar dat is het leven sowieso wel volgens/voor mij.
Interessant onderwerp, om in te haken, en even hoi te zeggen tegen jullie allemaal
Hier al een tijdje het boompje in huis en hij is al aardig kaal geplukt
Ik vind het geweldig. Ik heb afgelopen maanden gemerkt hoe zeer ik (vooral vrouwelijke en fysieke) aandacht gemist heb en ben de schade aan het inhalen
Dus lekkere verzorgingsproducten, welness dagjes, massages, noem maar op, ik ontdek die wereld steeds meer, omdat ik het wil en mij er goed bij voel. Een warme kruik, voetenbadje, iets zachts aantrekken, etc etc. Dat lichaam en mens dat zoveel tekort gekomen is zorg geven, in kleine stapjes (en soms wat te groot maar dan kom ik daar snel achter
).Ik geloof er echt in dat niet voor iedereen hetzelfde werkt, goed voelt of aanslaat. Ik denk dat het zoeken is naar wat werkt voor jou als persoon. Natuurlijk zal dat altijd wel terug te leiden zijn naar menselijke behoeften, maar op welke manier iemand daar vorm aan geeft, kan juist heel verschillend en mooi zijn. In mijn ogen
Voor mij werken deze dingen op dit moment, het is niet zo eenvoudig als ik hier zo kort schrijf hoor, want ik heb een lichaam dat verlangt naar rust, aanrakingen, geborgenheid en nabijheid, maar tegelijk juist daarmee ervaringen heeft die wonden gemaakt hebben en pijn doen.
Ik heb door alle ervaringen afgelopen periode wel de conclusie kunnen trekken dat ik gewoon een super lief kind was, dat geknuffeld, verzorgd, getroost en gesteund had moeten worden. Nou, mijn omgeving, de volwassenen toen waren er niet toe in staat, maar ik nu wel, steeds meer, met elke dag aandacht voor dat lieve, mooie mens in mij.
En nogmaals: zo eenvoudig als ik dat hier even schrijf, zo weerbarstig is de praktijk hoor, maar dat is het leven sowieso wel volgens/voor mij.
Interessant onderwerp, om in te haken, en even hoi te zeggen tegen jullie allemaal
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
donderdag 8 november 2018 om 07:15
donderdag 8 november 2018 om 08:24
Ohhh op iedereen gereageerd en toen was het berichtje helemaal weg 
Nou ja, herkansing dan maar
Hanke, wat ik onthouden heb is dat dit een week is die veel van je vraagt. Ik ben heel trots op jou wat je doet en ik denk aan je
Snow
Tobbie, ik ben onder de indruk van je berichtjes. Het klinkt als een roerige, wiebelige, onrustige tijd, waarbij jij manieren zoekt, vindt en probeert om zorg te dragen voor jezelf. Dat vind ik heel knap en dapper! Het zal niet (altijd even) makkelijk zijn, maar je bent ermee bezig en in je berichtjes staan hele mooie dingen. Dankjewel voor het delen met ons. Veranderingen gaan altijd gepaard met momenten van onzekerheid, het hoort er bij als je dingen anders aanpakt. Je bent goed bezig, zoals ik het lees, hopelijk lukt het je ook dat geregeld tegen jezelf te zeggen
Enne die ‘nieuwe’ Tobbie die je voelt ontpoppen, wil ik net zo graag leren kennen als de ‘oude’ hoor. Je bent gewoon een lieve schat, en met schatten moet goed omgegaan worden, fijn dat je jezelf de ruimte geeft daarmee te oefenen.
Elmervrouw heb je het nieuwe topic gevonden?
Dana en jij ook?
Je kunt nog wissen in het oude topic hoor, hij is nog open
Diva, hopelijk is het gevoel wat de ervaring met jouw mede cursist opgeroepen had inmiddels wat rustiger geworden Dat zijn geen leuke dingen, maar wat goed dat je door had wat het raakte en er wat mee gedaan hebt wat binnen jouw mogelijkheden lag. Daarna is het ook verder gaan, want je hebt gedaan wat je kon. Richting de ander én richting jezelf, mooi
Sofie
Ping I’m in
(Wat betreft het kerstboompje dus)
Drukke tijden zijn dit voor jou zeg, en tegelijk erg leuk en uitdagend volgens mij?
Sun heel veel succes morgen, weer een mooie stap die je maken gaat
Lovako erg herkenbaar dat de diagnose behoorlijk wat teweegbrengt. Het is een zware om te horen, we hebben het niet over een schaafwondje of afgebroken nagel. Het is nogal wat Neem je tijd hiervoor, zover dat lukt. Fijn dat je in goede handen bent en geholpen wordt Je hebt het over moeten accepteren. Maar je moet niks meteen nu, het mag er misschien eerst ook even (een tijdje) gewoon zijn? Wennen aan het idee en lief zijn voor jezelf waar dat gaat, dat gun ik jou nu zeer.
Het heeft mij erg geholpen de cptss stukje bij beetje te accepteren, zeer rustig tempo. Pas op die manier kon ik ook weer stappen nemen richting herstel. De c wordt zowel als complex als chronisch wel gebruikt, gelukkig zijn er steeds meer behandelingen, ervaringen, kundige mensen, onderzoeken, etc die kans bieden op herstel. Al zullen er altijd kwetsbaarheden blijven, maar dat hebben andere mensen weer op andere gebieden.
Het idee van moeten, druk leggen, hoge eisen, doordenderen, alles nu meteen moeten doen, horen er vaak ook bij. Maar zoals ik het lees bij jou ben je nu in goede handen en mag je je tijd en rust nemen. Het hoeft niet allemaal in een keer. Die gedachten zijn bij mij vaak helpend, misschien heb jij er ook iets aan
Small
En voor de voorraad
Nou ja, herkansing dan maar
Hanke, wat ik onthouden heb is dat dit een week is die veel van je vraagt. Ik ben heel trots op jou wat je doet en ik denk aan je
Snow
Tobbie, ik ben onder de indruk van je berichtjes. Het klinkt als een roerige, wiebelige, onrustige tijd, waarbij jij manieren zoekt, vindt en probeert om zorg te dragen voor jezelf. Dat vind ik heel knap en dapper! Het zal niet (altijd even) makkelijk zijn, maar je bent ermee bezig en in je berichtjes staan hele mooie dingen. Dankjewel voor het delen met ons. Veranderingen gaan altijd gepaard met momenten van onzekerheid, het hoort er bij als je dingen anders aanpakt. Je bent goed bezig, zoals ik het lees, hopelijk lukt het je ook dat geregeld tegen jezelf te zeggen
Enne die ‘nieuwe’ Tobbie die je voelt ontpoppen, wil ik net zo graag leren kennen als de ‘oude’ hoor. Je bent gewoon een lieve schat, en met schatten moet goed omgegaan worden, fijn dat je jezelf de ruimte geeft daarmee te oefenen.
Elmervrouw heb je het nieuwe topic gevonden?
Dana en jij ook?
Je kunt nog wissen in het oude topic hoor, hij is nog open
Diva, hopelijk is het gevoel wat de ervaring met jouw mede cursist opgeroepen had inmiddels wat rustiger geworden
Dat zijn geen leuke dingen, maar wat goed dat je door had wat het raakte en er wat mee gedaan hebt wat binnen jouw mogelijkheden lag. Daarna is het ook verder gaan, want je hebt gedaan wat je kon. Richting de ander én richting jezelf, mooi Sofie
Ping I’m in
(Wat betreft het kerstboompje dus)
Drukke tijden zijn dit voor jou zeg, en tegelijk erg leuk en uitdagend volgens mij?
Sun heel veel succes morgen, weer een mooie stap die je maken gaat
Lovako erg herkenbaar dat de diagnose behoorlijk wat teweegbrengt. Het is een zware om te horen, we hebben het niet over een schaafwondje of afgebroken nagel. Het is nogal wat
Neem je tijd hiervoor, zover dat lukt. Fijn dat je in goede handen bent en geholpen wordt Je hebt het over moeten accepteren. Maar je moet niks meteen nu, het mag er misschien eerst ook even (een tijdje) gewoon zijn? Wennen aan het idee en lief zijn voor jezelf waar dat gaat, dat gun ik jou nu zeer.Het heeft mij erg geholpen de cptss stukje bij beetje te accepteren, zeer rustig tempo. Pas op die manier kon ik ook weer stappen nemen richting herstel. De c wordt zowel als complex als chronisch wel gebruikt, gelukkig zijn er steeds meer behandelingen, ervaringen, kundige mensen, onderzoeken, etc die kans bieden op herstel. Al zullen er altijd kwetsbaarheden blijven, maar dat hebben andere mensen weer op andere gebieden.
Het idee van moeten, druk leggen, hoge eisen, doordenderen, alles nu meteen moeten doen, horen er vaak ook bij. Maar zoals ik het lees bij jou ben je nu in goede handen en mag je je tijd en rust nemen. Het hoeft niet allemaal in een keer. Die gedachten zijn bij mij vaak helpend, misschien heb jij er ook iets aan
Small
En voor de voorraad
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
donderdag 8 november 2018 om 08:45
Ik ookKnuffelbeertjes schreef: ↑08-11-2018 07:15Dat is heel lief van jou Sun
Zo denk ik er ook over richting jou, dat kerst kado kopen klinkt als een heel mooi idee!
. Ik weet dat er bij jou Selune wat twijfel bestaat over dat verdienen, maar ik heb die twijfel niet voor jou. @Ping, ik twijfel nog tussen de ritualskalender en de M&M's-aftelkalender, maar eigenlijk alleen vanwege de prijs
. Want ik ervaar wat Knuff schrijft. Ik mag mijn lichaam weer voelen (en voelen wat dit me zegt) en durf ook gehoor te geven aan de behoefte aan liefdevolle verzorging. Door mijzelf dan, want het hierin toelaten van anderen voelt nog vaak onveilig.
Er is één vriendin die ik hierin voor 95% vertrouw en zelfs bij haar komt de angstige gedachte (stel dat ze mijn woorden verkeerd begrijpt of expres verkeerd uitlegt) op.
Met daarop volgend de angst dat ik haar kwijt raak als ik in zo'n geval een duidelijke 'nee' zou laten merken.
Mijn psych zei me onlangs dat dit ook anders zou kunnen gaan.
Dat niet voldoen (gehoorzamen) aan de behoefte of wil van een ander ook zou kunnen leiden tot een respectvol 'oke, dan doen we dit niet'-antwoord. Die optie had ik tot dat moment over het hoofd gezien
.Er is één andere heel goede vriendin van me die er op seksueel gebied nog al een (in mijn ogen) losse levensstijl op nahoudt. Ik ben iedere keer bang dat ze denkt dat ik daar ook naar toe werk
. Dat vind ik ook eng. Dus nog wel wat werk aan de winkel hier.
En veel geruststellen van mijzelf door mijzelf, dat ik dit mag ontdekken allemaal, op mijn manier. Dat ik tips, adviezen en voorbeelden van anderen krijg en dat ik dan zelf mag kiezen wat ik doe en niet doe. Dat ik elk moment van keuze mag veranderen. Dat het dus tips zijn, niet om mij te manipuleren of ergens te krijgen waar ik zelf niet wil zijn, maar gewoon, tips. Niet meer en niet minder.
Ik begin het te geloven
Een voorraadje
voor jullie allemaal!
donderdag 8 november 2018 om 17:17
@Knuff: moeten, druk leggen, hoge eisen, doordenderen, alles nu meteen moeten doen, dit rijtje, dit ben ik als alles 'goed gaat'. Dat was ook even een bittere pil om te slikken voor me. Ik ben een kei in vermijding geworden door de jaren heen... al dacht ik een paar maanden geleden nog dat het dan 'blijkbaar nooit goed met me is gegaan, ik heb alles fout gedaan'.
En nee, dat denk ik nu niet meer. Misschien ben ik de afgelopen jaren te hard gegaan, maar de dingen die ik heb bereikt, heb ik nog steeds. Die gaan niet weg door een schaduw. Die heb ik juist behaald, ondanks alles.
Vandaag was een van de thema's in therapie, acceptatie. Ik ben nu een van de 'oudgedienden', aan het einde van het proces daar, en ik merk dat ik al best een eind ben. Maar dan wel met het 'hier en nu' accepteren. Ik kan accepteren hoe ik nu ben, wat ik nodig heb, dat ik mijn grenzen mag hebben en stellen, dat ik mijn kwetsbaarheden heb en mijn sterke en mooie en minder mooie kanten. Ik kan mezelf in het hier en nu, echt accepteren. Wel wiebelend nog, de ene dag minder dan de andere. Maar de basis ligt er.
Wat ik nog niet kan accepteren, is het verleden, gewoon hoe het is. Ik weet dat ik nu ben wie ik ben, door mijn ervaringen en dus ook mijn verleden, maar ik ben zo gewend alle ellende in een doosje te proppen en weg te stoppen, vergeten dat het er ligt, dat ik nog niet kan accepteren wat mij heeft gemaakt tot wie ik ben.
Terwijl ik mezelf best een ok persoon vind. Het is gewoon te eng om naar te kijken, laat staan het ten volle accepteren. Dat het is gebeurd.
Dus eerlijk gezegd denk ik dat het een hele goede stap vooruit is. Maar het maakt me ook een beetje bang. Het programma wat ik nu volg gaat over stabiliseren en weer verder kunnen. Het heeft me heel veel goeds gedaan, maar dat was de blik op de toekomst. En nu verschuift de blik, de focus, naar het enge verleden.
Maar ik wil het aan. En ik denk dat ik het ook aankan. Anders zou ik het niet doen.
De diagnose accepteren is moeilijk. Niet zozeer voor mezelf, maar mijn moeder gelooft het al niet - doorlopend process, maakt niet uit dat de diagnose gesteld is nu. Ik vermoed dat ze het niet onder ogen wil zien omdat ze verantwoordelijk was voor mij terwijl alle enge dingen zijn gebeurd, ofzo. Er zal vast een goede reden achter zitten, want ik weet dat ze van me houdt en het beste voor me wil.
Mijn man is een tweede. Het is een heftige diagnose, en mijn man denkt nog steeds dat ik een klein jaartje 'uit de running ben' en dan genezen en wel weer verder kan. (hoop ik ook op natuurlijk, maar de realiteit kan heel makkelijk anders zijn) Dus daar wil ik met hem nog eens rustig over praten, als het voldoende bezinkingstijd heeft gehad, voor ons beiden.
Voor nu ben ik vooral voorzichtig mezelf aan het verkennen. Ik merk op dat ik aan het vermijden ben, zoek in mezelf waarom, en bedenk dan dat ik daar blijkbaar spanning voor voel of angstig voor ben. Ik kan het niet echt voelen, maar ik kan mezelf wel beter begrijpen. Nu ik uit de depressie ben, heb ik weer de neiging om te denderen, dus ik blijf mezelf afremmen en analyseren. En op zich gaat dat redelijk. Ik kan niet meer verwachten van mezelf dan signaleren, op dit moment... het écht voelen komt nog wel.
Ik moet trouwens zeggen dat ik het idee om iets moois, liefs, leuks voor jezelf doen of kopen wel heel leuk vind. Ik ben de afgelopen tijd ook weer hobbies aan het zoeken, want ik was alles kwijt, ik wist niet meer wat ik leuk vond. Bullet journaling helpt me heel erg, om mijn gedachten te focussen en prioriteiten te stellen. En de TIJD te nemen. Dus ik ben fanatiek stiften en washitapes aan het kopen. Ik vind het fijn om te doen, dus doe ik het best wel veel.
EN IK KAN WEER LEZEN! Echt waar, concentratieproblemen zijn stukken minder! Ik lees wel alleen young adultboeken die ik al eerder gelezen heb, maar ik mag het mezelf best even makkelijk maken (soms lees ik wat ik typ en ken ik mezelf niet meer terug, op een goede manier
)
@Sofie: Dat is mooi, dat van de tips. Ik kan zelf ook nog wel eens tips als regels opvatten. Dat moet ik doen, dat is niet iets wat ik mag doen. Iets anders denk ik, dan dat jij bedoelt, maar het raakt toch een snaar bij me.
Allemaal weer een dikke
En nee, dat denk ik nu niet meer. Misschien ben ik de afgelopen jaren te hard gegaan, maar de dingen die ik heb bereikt, heb ik nog steeds. Die gaan niet weg door een schaduw. Die heb ik juist behaald, ondanks alles.
Vandaag was een van de thema's in therapie, acceptatie. Ik ben nu een van de 'oudgedienden', aan het einde van het proces daar, en ik merk dat ik al best een eind ben. Maar dan wel met het 'hier en nu' accepteren. Ik kan accepteren hoe ik nu ben, wat ik nodig heb, dat ik mijn grenzen mag hebben en stellen, dat ik mijn kwetsbaarheden heb en mijn sterke en mooie en minder mooie kanten. Ik kan mezelf in het hier en nu, echt accepteren. Wel wiebelend nog, de ene dag minder dan de andere. Maar de basis ligt er.
Wat ik nog niet kan accepteren, is het verleden, gewoon hoe het is. Ik weet dat ik nu ben wie ik ben, door mijn ervaringen en dus ook mijn verleden, maar ik ben zo gewend alle ellende in een doosje te proppen en weg te stoppen, vergeten dat het er ligt, dat ik nog niet kan accepteren wat mij heeft gemaakt tot wie ik ben.
Terwijl ik mezelf best een ok persoon vind. Het is gewoon te eng om naar te kijken, laat staan het ten volle accepteren. Dat het is gebeurd.
Dus eerlijk gezegd denk ik dat het een hele goede stap vooruit is. Maar het maakt me ook een beetje bang. Het programma wat ik nu volg gaat over stabiliseren en weer verder kunnen. Het heeft me heel veel goeds gedaan, maar dat was de blik op de toekomst. En nu verschuift de blik, de focus, naar het enge verleden.
Maar ik wil het aan. En ik denk dat ik het ook aankan. Anders zou ik het niet doen.
De diagnose accepteren is moeilijk. Niet zozeer voor mezelf, maar mijn moeder gelooft het al niet - doorlopend process, maakt niet uit dat de diagnose gesteld is nu. Ik vermoed dat ze het niet onder ogen wil zien omdat ze verantwoordelijk was voor mij terwijl alle enge dingen zijn gebeurd, ofzo. Er zal vast een goede reden achter zitten, want ik weet dat ze van me houdt en het beste voor me wil.
Mijn man is een tweede. Het is een heftige diagnose, en mijn man denkt nog steeds dat ik een klein jaartje 'uit de running ben' en dan genezen en wel weer verder kan. (hoop ik ook op natuurlijk, maar de realiteit kan heel makkelijk anders zijn) Dus daar wil ik met hem nog eens rustig over praten, als het voldoende bezinkingstijd heeft gehad, voor ons beiden.
Voor nu ben ik vooral voorzichtig mezelf aan het verkennen. Ik merk op dat ik aan het vermijden ben, zoek in mezelf waarom, en bedenk dan dat ik daar blijkbaar spanning voor voel of angstig voor ben. Ik kan het niet echt voelen, maar ik kan mezelf wel beter begrijpen. Nu ik uit de depressie ben, heb ik weer de neiging om te denderen, dus ik blijf mezelf afremmen en analyseren. En op zich gaat dat redelijk. Ik kan niet meer verwachten van mezelf dan signaleren, op dit moment... het écht voelen komt nog wel.
Ik moet trouwens zeggen dat ik het idee om iets moois, liefs, leuks voor jezelf doen of kopen wel heel leuk vind. Ik ben de afgelopen tijd ook weer hobbies aan het zoeken, want ik was alles kwijt, ik wist niet meer wat ik leuk vond. Bullet journaling helpt me heel erg, om mijn gedachten te focussen en prioriteiten te stellen. En de TIJD te nemen. Dus ik ben fanatiek stiften en washitapes aan het kopen. Ik vind het fijn om te doen, dus doe ik het best wel veel.
EN IK KAN WEER LEZEN! Echt waar, concentratieproblemen zijn stukken minder! Ik lees wel alleen young adultboeken die ik al eerder gelezen heb, maar ik mag het mezelf best even makkelijk maken (soms lees ik wat ik typ en ken ik mezelf niet meer terug, op een goede manier
)@Sofie: Dat is mooi, dat van de tips. Ik kan zelf ook nog wel eens tips als regels opvatten. Dat moet ik doen, dat is niet iets wat ik mag doen. Iets anders denk ik, dan dat jij bedoelt, maar het raakt toch een snaar bij me.
Allemaal weer een dikke
donderdag 8 november 2018 om 17:49
LoVaKo ik ben ook enthousiast aan het bullet journallen. Het helpt me om overzicht te krijgen en houden, maar ook om inzicht te krijgen in mijn klachten. Ik heb een hele mooie nieuwe gekocht voor volgend jaar waar ik ook echt een agenda in ga maken naast allerlei lijstjes en trackers.
Mijn kerstcadeautje zouden dan ecoline stiften worden, die vind ik zo mooi..
Mijn kerstcadeautje zouden dan ecoline stiften worden, die vind ik zo mooi..
Forever is a hell of a long time
donderdag 8 november 2018 om 18:20
Ping!!! Goed je weer te zien Heb je nu twee bedrijven of ben je 'gewoon' van bedrijf gewisseld zeg maar (dat je nu een ander hebt)? In beide gevallen lijkt het me best intensief. Een bedrijf lijkt me zeker in het begin veel aandacht nodig te hebben om het te laten groeien en slagen. Dus goed dat je een boom neemt!
Lovako, Selune, leuk dat jullie ook een bullet journal hebben. Helpt me enorm om overzicht te hebben, maar ik ben nu even niet van de kleurtjes en mooie pagina's maar meer van de lijstjes en overzicht houden. Ik sleep de mijne ook overal mee naartoe. En Selune, je verdient die stiften méér dan 1000%! Ik hoop dat je ze voor jezelf koopt! Goede zelfzorg is ook dingen fijnere dingen in je leven halen. Natuurlijk kan bullet journalen ook met hema-stiften, maar deze zijn mooier en als je ze graag wil en daar blij van wordt... gewoon doen. En als je ze inpakt voor onder de boom: misschien de woorden van Knuffel, Sofie, en mijn aanmoediging erbij inpakken, zodat er geen twijfel over bestaat dat jij ze verdient als je ze uitpakt? (Maar stiekem vind ik dat je ze ook gewoon gelijk mag gaan gebruiken, hoor!)
Lo, young adult is prima! Ben ik ook mee begonnen nadat ik ben ingestort. Kan inmiddels weer 'echte' boeken lezen, maar geef nog steeds de voorkeur aan leuk (voor mij dan) en niet te ingewikkeld.
Knuffel, bedankt voor je lieve woorden. En ik werd zo blij toen ik las over het weer meer genieten van verzorgingsproducten, aanraking, geborgenheid. Je hebt zo geworsteld, maar je herwint steeds meer terrein op de spoken uit je verleden. Mooi om te lezen. Werk je nog steeds met je twee peuten, trouwens?
Sofie, ik zie je groeien en ik snap je angst, en herken ook het patroon dat je door angst en nare ervaringen een respectvolle reactie als optie over het hoofd ziet. En die vriendin die nogal los is, waarom zou zij oordelen als jij dat pad op gaat? En als ze al oordeelt, waarom zou het dan een slecht oordeel zijn? Ik kan me allerlei (oprechte) zorgen of aanmoediging voorstellen, maar ik kan me niet zo goed voorstellen dat een losser iemand zo'n zelfde levensstijl zou veroordelen bij iemand die daar bewust voor kiest of mee experimenteert. Kan het zijn dat je er zelf nog niet helemaal aan toe bent, en dat je jezelf dat via een omweg duidelijk probeert te maken? Of denk ik nu veel te ingewikkeld?
Ik ga van het weekend even kijken voor een boompje, trouwens. Niet dat de voorraad van vorig jaar al op is (dat is hier nog wel een dingetje wat maar moeizaam vooruitgaat), maar beter mee dan om verlegen wanneer dat wél goed gaat. Of zoiets
Heb je nu twee bedrijven of ben je 'gewoon' van bedrijf gewisseld zeg maar (dat je nu een ander hebt)? In beide gevallen lijkt het me best intensief. Een bedrijf lijkt me zeker in het begin veel aandacht nodig te hebben om het te laten groeien en slagen. Dus goed dat je een boom neemt! Lovako, Selune, leuk dat jullie ook een bullet journal hebben. Helpt me enorm om overzicht te hebben, maar ik ben nu even niet van de kleurtjes en mooie pagina's maar meer van de lijstjes en overzicht houden. Ik sleep de mijne ook overal mee naartoe. En Selune, je verdient die stiften méér dan 1000%! Ik hoop dat je ze voor jezelf koopt! Goede zelfzorg is ook dingen fijnere dingen in je leven halen. Natuurlijk kan bullet journalen ook met hema-stiften, maar deze zijn mooier en als je ze graag wil en daar blij van wordt... gewoon doen. En als je ze inpakt voor onder de boom: misschien de woorden van Knuffel, Sofie, en mijn aanmoediging erbij inpakken, zodat er geen twijfel over bestaat dat jij ze verdient als je ze uitpakt? (Maar stiekem vind ik dat je ze ook gewoon gelijk mag gaan gebruiken, hoor!)
Lo, young adult is prima! Ben ik ook mee begonnen nadat ik ben ingestort. Kan inmiddels weer 'echte' boeken lezen, maar geef nog steeds de voorkeur aan leuk (voor mij dan) en niet te ingewikkeld.
Knuffel, bedankt voor je lieve woorden. En ik werd zo blij toen ik las over het weer meer genieten van verzorgingsproducten, aanraking, geborgenheid. Je hebt zo geworsteld, maar je herwint steeds meer terrein op de spoken uit je verleden. Mooi om te lezen. Werk je nog steeds met je twee peuten, trouwens?
Sofie, ik zie je groeien en ik snap je angst, en herken ook het patroon dat je door angst en nare ervaringen een respectvolle reactie als optie over het hoofd ziet. En die vriendin die nogal los is, waarom zou zij oordelen als jij dat pad op gaat? En als ze al oordeelt, waarom zou het dan een slecht oordeel zijn? Ik kan me allerlei (oprechte) zorgen of aanmoediging voorstellen, maar ik kan me niet zo goed voorstellen dat een losser iemand zo'n zelfde levensstijl zou veroordelen bij iemand die daar bewust voor kiest of mee experimenteert. Kan het zijn dat je er zelf nog niet helemaal aan toe bent, en dat je jezelf dat via een omweg duidelijk probeert te maken? Of denk ik nu veel te ingewikkeld?
Ik ga van het weekend even kijken voor een boompje, trouwens. Niet dat de voorraad van vorig jaar al op is (dat is hier nog wel een dingetje wat maar moeizaam vooruitgaat), maar beter mee dan om verlegen wanneer dat wél goed gaat. Of zoiets
donderdag 8 november 2018 om 20:21
@ Knuffel, Tobbie en Sofie: het nare gevoel over het voorval wat ik vorige week had, was de dag erna eigenlijk alweer over. Het hielp ook erg dat degene het na mijn excuses en uitleg begreep en expliciet zei dat ik er geen naar gevoel over moest hebben. Inmiddels werken we samen aan de nieuwe opdracht en ik ben ook echt blij met hem erbij, want ik begin me steeds meer te ergeren asn de werkwijze van mijn aanvankelijke maatje. Nu dus met z’n drieën.
@ Tobbie: ja ik ben al ver inderdaad. Nog 2 maanden en dan nog eindgesprek in januari. Deze maand is het erg druk. Twee deadlines, een video, een lesobservatie, verslagen en dan ook nog gewoon werken natuurlijk.
Voor jou trouwens een
Knuffels voor iedereen
@ Tobbie: ja ik ben al ver inderdaad. Nog 2 maanden en dan nog eindgesprek in januari. Deze maand is het erg druk. Twee deadlines, een video, een lesobservatie, verslagen en dan ook nog gewoon werken natuurlijk.
Voor jou trouwens een
Knuffels voor iedereen
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 9 november 2018 om 07:40
@Tobbie: je denkt niet ingewikkeld . Het is niet zozeer dat ik bang ben voor haar oordeel.
Ik ben bang dat ze denkt dat ik dan hetzelfde wil als zij en nog erger, dat ze dit dan met mij wil doen. En dat ik dan ja moet zeggen, omdat ik haar anders kwijt raak.
Dit is echt een oude angst, deze vriendin zou dit namelijk nooit van me verwachten en als dat wel zo zou zijn, zou ze mijn 'nee' zeker respecteren, zonder hiervoor onze vriendschap als machtsmiddel in te zetten.
Alleen is die angst precies zoals het in mijn verleden is gegaan. Dus die voelt ergens heel reëel. Hoewel ik dus ook weet en voel dat het iets van vroeger is. Gelukkig.
Lief wat je allemaal schrijft aan ons. Zorg je ook goed voor jezelf?
@Selune: kerst is wat mij betreft gewoon maar een datum. Dus die ecolinestiften mogen wat mij betreft ook gerust eerder. Kun je er direct gebruik van maken.
@Diva: fijn!
@Lovako: dank je voor wat je schrijft. Fijn om te lezen.
Wat betreft de tips/regels: ik ben enorm nog af en toe geneigd om nieuwe 'regels' op te stellen, maar dan hoor ik automatisch de woorden van mijn psych: misschien maar ns even geen nieuwe regels maken en in plaats daarvan gewoon vertrouwen op het goede in jezelf.
Nou, laat dat 'gewoon' maar weg. Toch lukt het wel (met in mijn hoofd: de regel is: geen nieuwe regel: check )
. Het is niet zozeer dat ik bang ben voor haar oordeel. Ik ben bang dat ze denkt dat ik dan hetzelfde wil als zij en nog erger, dat ze dit dan met mij wil doen. En dat ik dan ja moet zeggen, omdat ik haar anders kwijt raak.
Dit is echt een oude angst, deze vriendin zou dit namelijk nooit van me verwachten en als dat wel zo zou zijn, zou ze mijn 'nee' zeker respecteren, zonder hiervoor onze vriendschap als machtsmiddel in te zetten.
Alleen is die angst precies zoals het in mijn verleden is gegaan. Dus die voelt ergens heel reëel. Hoewel ik dus ook weet en voel dat het iets van vroeger is. Gelukkig.
Lief wat je allemaal schrijft aan ons. Zorg je ook goed voor jezelf?
@Selune: kerst is wat mij betreft gewoon maar een datum. Dus die ecolinestiften mogen wat mij betreft ook gerust eerder. Kun je er direct gebruik van maken.
@Diva: fijn!
@Lovako: dank je voor wat je schrijft. Fijn om te lezen.
Wat betreft de tips/regels: ik ben enorm nog af en toe geneigd om nieuwe 'regels' op te stellen, maar dan hoor ik automatisch de woorden van mijn psych: misschien maar ns even geen nieuwe regels maken en in plaats daarvan gewoon vertrouwen op het goede in jezelf.
Nou, laat dat 'gewoon' maar weg. Toch lukt het wel (met in mijn hoofd: de regel is: geen nieuwe regel: check
)
vrijdag 9 november 2018 om 11:19
Goedemorgen
Sofie ik begrijp dat je angsten hebt vanuit het verleden die raken in het contact met je vriendin/een ander. Ik vind het knap hoe je het erkenning en geruststelling geeft, erover deelt en het realistisch onderzoekt. Tobbie heeft er ook mooie dingen over gezegd. Geef je jezelf vooral ook voor dit stuk de tijd, liefde, ruimte, begrip en geruststelling die je nodig hebt lieve Sofie? Triggers en trauma’s hebben nou eenmaal tijd, geduld, aandacht en zoveel meer nodig. Elk mens heeft dat nodig en deze angst van jou is vanuit een naar verleden ontstaan, ik weet zeker dat je daar een geruststelling in vinden gaat, die over NU gaat. Want inderdaad, in je leven nu ben jij degene die bepaalt over jouw leven, lichaam en grenzen. En lukt dat (even) niet, dan ben jij in staat jezelf in veiligheid te brengen en/of situaties realistisch in te gaan schatten. Daar ben ik van overtuigd, ik hoop dat jij deze overtuigingen ook mag gaan ervaren. Maar alles op z’n tijd Sofie Als ik iets verkeerd schrijf of weg moet halen geef je het dan aan? Ik vind dit altijd nogal een gevoelig onderwerp en ben snel bang iets niet goed te verwoorden. Hopelijk komt het goed aan.
Verder ook herkenbare dingen, over het fysieke. Dat nu die lichamelijke behoeften ervaren en zelfs kunnen verzorgen richting mijzelf inmiddels steeds veiliger voelt, maar van alles richting anderen (nog?) een lastige is. Tenminste, zo voelt het voor mij nu. Ben soms wel benieuwd hoe anderen dat in hemelsnaam doen in hun relaties met daarnaast een verleden van seksueel misbruik. Zal wel weer een eigen weg erin vinden zijn
Voor mijzelf heb ik een periode geaccepteerd dat het voorlopig bezig zijn met mij en mijn lichaam leren kennen al zeer intensief, en dus meer dan genoeg, was. Een ander (vriend vooral) wordt nu langzaam, met mini stappen, toegelaten. Maar ik heb de regie, bepaal het tempo, en samen zorgen we vooral voor veiligheid. Dat wil bijv zeggen dat we helemaal bij een nieuwe basis begonnen zijn, op mijn initiatief, maar wel vanuit wederkerigheid en samenwerking. Heel simpel dus: eerst hand in hand lopen/zitten, soms 5 seconden, inmiddels steeds langer. Bij hem op de bank liggen zonder dat hij mij aanraakte, vervolgens alleen mijn hand op een kussen die ik op zijn been had gelegd, later zijn hand op mijn rug maar dan wel met een kleedje er tussen, etc etc.
En zo uiteindelijk zijn we nu pas weer (maanden later) bezig met meer huid op huid contact, zoals zijn hand op mijn been of mijn hand in zijn haren.
Dat was een hele tijd niet mogelijk, het voelde alsof ik uit elkaar viel van de pijn bij aanrakingen. Ik heb vaak gewenst dat er een rits was waarmee ik mijn lichaam ‘uit zou kunnen trekken’ maar inmiddels ervaar ik dat liefdevolle verzorging meer effect heeft tegen de immense pijn die het gehad heeft.
Lastig vind ik vaak dat juist als ik het hardst een arm om mij heen nodig heb, ik mijn lichaam het meest verafschuw en dus in een soort oneindige, eenzame pijn beland. Gelukkig gebeurt dat steeds minder vaak, maar dat is hard werken.
Soms kwam er wel een stuk dat ‘de seks deed’ (och wat klinkt dit fout en ook zo verdrietig voor ons beiden), maar eigenlijk steeds minder en inmiddels hebben we ook manieren om daarmee om te gaan. Nou ja, een heel proces dus, maar tegenwoordig knuffel ik met mijn beste vriendin, laat ik mij (zeer beperkt en plaatselijk, nu nog) masseren door een hele fijne vrouw en bevinden vriend en ik zich in een soort ontdek fase (die hij allang doorlopen had, maar met mij samen opnieuw aangaat).
Alle lof ook voor een partner aan mijn zijde die hierin mee wil denken en ontdekken
En ondertussen blijf ik vooral aandacht geven aan mijn eigen behoeften en mijn lichaam leren kennen en uitzoeken wat het/ik fijn vind (warmte, zachtheid, geborgenheid, en steeds meer manieren om daar gehoor aan te geven)
Tobbie, wat lief en bijzonder om te merken dat je af en toe vragen stelt over onderwerpen die een belangrijke rol spelen in mijn leven. Dank je wel daarvoor.
Over het werk: ik heb na jaren 60 uren werken en verschillende studies nu een jaar met 2 uren werk per week erop zitten en hoewel we (werkgever, bedrijfsarts en ik) steeds geprobeerd hebben daar wat meer van te maken, zit dat er voorlopig niet in. Ik ben wel zo ver dat ik daar niet meer tegen strijd. Na de zoveelste keer met mijn auto noodgedwongen op de vluchtstrook, verdubbeling van de medicatie, dagen bijkomen om weer van voor af aan te beginnen, de meest bizarre behandel- en re-integratie voorstellen, heb ik een grens getrokken. Ja lieve mensen ik wil dolgraag werken. Maar wel vanuit gezondheid. En momenteel ben ik gewoon behoorlijk ziek. En dat is naar. Maar wel de realiteit. Meer dan de uurtjes die ik nu maak zitten er niet in, en dat ik überhaupt nog op mijn benen sta vind ik soms al een hele prestatie Ik ben zo gedrild van jongs af aan dat werk voor alles ging, dat ik met zaken als een longontsteking, hersenschudding en koorts toch in de auto stapte en zorgde dat ik mijn werk deed. Zelfs een keer boos geworden op ziekenhuis personeel die mij niet naar huis lieten gaan.. wat een rot tijden waren dat zeg.
Achteraf voel ik mij het meest schuldig dat ik daarmee anderen (mensen in het verkeer, kinderen op mijn werk) ook in gevaar had kunnen brengen. ‘Gelukkig’ is de enige die er (mogelijk blijvende) schade aan opgelopen heeft ikzelf, maar ik ben wel zo ver dat ik ook dat niet meer laat gebeuren.
En mijn twee peuten, ja die samenwerking is er nog en we zijn echt een goede match en met hun steun durf ik er wel op te vertrouwen dat ik het leven aan kan
Onbeschrijfelijk dankbaar ben ik deze mensen
Oh en trouwens Tobbie, leuk idee om een kerst kadootje in te pakken en onder de boom te leggen! En ik hoop dat je dit weekend een voor jezelf koopt en rustig af en toe ook wat ervan gebruiken mag van jezelf Je bent zo’n lieverd Tobbie, ik gun je het wat fijns doen voor jezelf (op welke manier dan ook)!
Lovako, mooi om je berichten te lezen, fijn je stappen te zien maken die goed zijn voor jou, dapper bezig ben jij
Diva drukke periode zeg, maar wel vol mooie leermomenten en genoeg leuke ervaringen zo te lezen? Het zal aanpoten zijn, hopelijk lukt het tussen alle drukte in af en toe wat herstel tijd te pakken
Sun extra stevige voor jou deze dag en Hanke ook voor jou voor deze week
Sofie ik begrijp dat je angsten hebt vanuit het verleden die raken in het contact met je vriendin/een ander. Ik vind het knap hoe je het erkenning en geruststelling geeft, erover deelt en het realistisch onderzoekt. Tobbie heeft er ook mooie dingen over gezegd. Geef je jezelf vooral ook voor dit stuk de tijd, liefde, ruimte, begrip en geruststelling die je nodig hebt lieve Sofie?
Triggers en trauma’s hebben nou eenmaal tijd, geduld, aandacht en zoveel meer nodig. Elk mens heeft dat nodig en deze angst van jou is vanuit een naar verleden ontstaan, ik weet zeker dat je daar een geruststelling in vinden gaat, die over NU gaat. Want inderdaad, in je leven nu ben jij degene die bepaalt over jouw leven, lichaam en grenzen. En lukt dat (even) niet, dan ben jij in staat jezelf in veiligheid te brengen en/of situaties realistisch in te gaan schatten. Daar ben ik van overtuigd, ik hoop dat jij deze overtuigingen ook mag gaan ervaren. Maar alles op z’n tijd Sofie Als ik iets verkeerd schrijf of weg moet halen geef je het dan aan? Ik vind dit altijd nogal een gevoelig onderwerp en ben snel bang iets niet goed te verwoorden. Hopelijk komt het goed aan.Verder ook herkenbare dingen, over het fysieke. Dat nu die lichamelijke behoeften ervaren en zelfs kunnen verzorgen richting mijzelf inmiddels steeds veiliger voelt, maar van alles richting anderen (nog?) een lastige is. Tenminste, zo voelt het voor mij nu. Ben soms wel benieuwd hoe anderen dat in hemelsnaam doen in hun relaties met daarnaast een verleden van seksueel misbruik. Zal wel weer een eigen weg erin vinden zijn
Voor mijzelf heb ik een periode geaccepteerd dat het voorlopig bezig zijn met mij en mijn lichaam leren kennen al zeer intensief, en dus meer dan genoeg, was. Een ander (vriend vooral) wordt nu langzaam, met mini stappen, toegelaten. Maar ik heb de regie, bepaal het tempo, en samen zorgen we vooral voor veiligheid. Dat wil bijv zeggen dat we helemaal bij een nieuwe basis begonnen zijn, op mijn initiatief, maar wel vanuit wederkerigheid en samenwerking. Heel simpel dus: eerst hand in hand lopen/zitten, soms 5 seconden, inmiddels steeds langer. Bij hem op de bank liggen zonder dat hij mij aanraakte, vervolgens alleen mijn hand op een kussen die ik op zijn been had gelegd, later zijn hand op mijn rug maar dan wel met een kleedje er tussen, etc etc.
En zo uiteindelijk zijn we nu pas weer (maanden later) bezig met meer huid op huid contact, zoals zijn hand op mijn been of mijn hand in zijn haren.
Dat was een hele tijd niet mogelijk, het voelde alsof ik uit elkaar viel van de pijn bij aanrakingen. Ik heb vaak gewenst dat er een rits was waarmee ik mijn lichaam ‘uit zou kunnen trekken’ maar inmiddels ervaar ik dat liefdevolle verzorging meer effect heeft tegen de immense pijn die het gehad heeft.
Lastig vind ik vaak dat juist als ik het hardst een arm om mij heen nodig heb, ik mijn lichaam het meest verafschuw en dus in een soort oneindige, eenzame pijn beland. Gelukkig gebeurt dat steeds minder vaak, maar dat is hard werken.
Soms kwam er wel een stuk dat ‘de seks deed’ (och wat klinkt dit fout en ook zo verdrietig voor ons beiden), maar eigenlijk steeds minder en inmiddels hebben we ook manieren om daarmee om te gaan. Nou ja, een heel proces dus, maar tegenwoordig knuffel ik met mijn beste vriendin, laat ik mij (zeer beperkt en plaatselijk, nu nog) masseren door een hele fijne vrouw en bevinden vriend en ik zich in een soort ontdek fase (die hij allang doorlopen had, maar met mij samen opnieuw aangaat).
Alle lof ook voor een partner aan mijn zijde die hierin mee wil denken en ontdekken
En ondertussen blijf ik vooral aandacht geven aan mijn eigen behoeften en mijn lichaam leren kennen en uitzoeken wat het/ik fijn vind (warmte, zachtheid, geborgenheid, en steeds meer manieren om daar gehoor aan te geven)
Tobbie, wat lief en bijzonder om te merken dat je af en toe vragen stelt over onderwerpen die een belangrijke rol spelen in mijn leven. Dank je wel daarvoor.
Over het werk: ik heb na jaren 60 uren werken en verschillende studies nu een jaar met 2 uren werk per week erop zitten en hoewel we (werkgever, bedrijfsarts en ik) steeds geprobeerd hebben daar wat meer van te maken, zit dat er voorlopig niet in. Ik ben wel zo ver dat ik daar niet meer tegen strijd. Na de zoveelste keer met mijn auto noodgedwongen op de vluchtstrook, verdubbeling van de medicatie, dagen bijkomen om weer van voor af aan te beginnen, de meest bizarre behandel- en re-integratie voorstellen, heb ik een grens getrokken. Ja lieve mensen ik wil dolgraag werken. Maar wel vanuit gezondheid. En momenteel ben ik gewoon behoorlijk ziek. En dat is naar. Maar wel de realiteit. Meer dan de uurtjes die ik nu maak zitten er niet in, en dat ik überhaupt nog op mijn benen sta vind ik soms al een hele prestatie
Ik ben zo gedrild van jongs af aan dat werk voor alles ging, dat ik met zaken als een longontsteking, hersenschudding en koorts toch in de auto stapte en zorgde dat ik mijn werk deed. Zelfs een keer boos geworden op ziekenhuis personeel die mij niet naar huis lieten gaan.. wat een rot tijden waren dat zeg.Achteraf voel ik mij het meest schuldig dat ik daarmee anderen (mensen in het verkeer, kinderen op mijn werk) ook in gevaar had kunnen brengen. ‘Gelukkig’ is de enige die er (mogelijk blijvende) schade aan opgelopen heeft ikzelf, maar ik ben wel zo ver dat ik ook dat niet meer laat gebeuren.
En mijn twee peuten, ja die samenwerking is er nog en we zijn echt een goede match en met hun steun durf ik er wel op te vertrouwen dat ik het leven aan kan
Onbeschrijfelijk dankbaar ben ik deze mensen
Oh en trouwens Tobbie, leuk idee om een kerst kadootje in te pakken en onder de boom te leggen! En ik hoop dat je dit weekend een voor jezelf koopt en rustig af en toe ook wat ervan gebruiken mag van jezelf
Je bent zo’n lieverd Tobbie, ik gun je het wat fijns doen voor jezelf (op welke manier dan ook)! Lovako, mooi om je berichten te lezen, fijn je stappen te zien maken die goed zijn voor jou, dapper bezig ben jij
Diva drukke periode zeg, maar wel vol mooie leermomenten en genoeg leuke ervaringen zo te lezen? Het zal aanpoten zijn, hopelijk lukt het tussen alle drukte in af en toe wat herstel tijd te pakken
Sun extra stevige
voor jou deze dag en Hanke ook voor jou voor deze week
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 9 november 2018 om 11:42
Mooi Sofie, fijne psych heb jij ook, en knap hoe het je lukt daar zelf een weg in te vinden
Ik moest wel lachen om die zin ‘dan hoor ik automatisch de woorden van mijn psych.’
Toen ikzelf dat voor het eerst mee maakte belandde ik zowat in een crisis. Ze heeft ideeën in mijn hoofd gepland, wat?!
Zelfs een paar andere gedachten die daarop reageerden met: ‘wat doe jij op ons terrein?? Knuffelbeertjes, we willen NU een gesprek met jou, want er gaat hier iets grondig mis mevrouwtje.’
Nou ja... jullie weten vast nog wel een beetje hoe het 2 jaar geleden er aan toe ging met de gedachten in mijn hoofd, en ik moest er door jouw berichtje weer even aan denken Sofie
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 9 november 2018 om 13:39
Waarom kiezen? De ene kalender in de ochtend uitpakken en de ander in de avond :lampje:
Ik ben op weg naar sessie en merk dat ik een zware week heb. Veel terugtrekken/hybernating/binnen blijven/inertie. Zelfzorg qua maaltijden is naadje. Pas als een ander me belt, kom ik in beweging. Vorige keer dacht ik een makkie te hebben en dat liep anders en dat kan nu net zo goed natuurlijk. De neiging mijn emoties te plannen loopt nu spaak
Ik ben op weg naar sessie en merk dat ik een zware week heb. Veel terugtrekken/hybernating/binnen blijven/inertie. Zelfzorg qua maaltijden is naadje. Pas als een ander me belt, kom ik in beweging. Vorige keer dacht ik een makkie te hebben en dat liep anders en dat kan nu net zo goed natuurlijk. De neiging mijn emoties te plannen loopt nu spaak
vrijdag 9 november 2018 om 16:12
En weer thuis op de bank. Moe is een understatement want was erg intensief.
Gegild (sorry rest vh gebouw), de tissuebox leeggesnotterd. Maar kort in en er weer uit emdr werkt kennelijk wel. Samenwerken gaat góed. Cijfer was heel hoog en is iets gezakt. Ik durf het aan. Ik ga het aan. Heb soms zelfs humor
Gegild (sorry rest vh gebouw), de tissuebox leeggesnotterd. Maar kort in en er weer uit emdr werkt kennelijk wel. Samenwerken gaat góed. Cijfer was heel hoog en is iets gezakt. Ik durf het aan. Ik ga het aan. Heb soms zelfs humor
vrijdag 9 november 2018 om 16:24
vrijdag 9 november 2018 om 17:25
Ben ook fan van jou lieve Knuff 
Dat ik in zelfhulpgedoe geleerd heb gezeglijk te zijn en mijn taak te doen zónder al te veel commentaar is in samenwerken met peut fijn. En als ik in commentaar of controle schiet in sessie dan kom ik er met een kwinkslag op terug... En dat komt vooral doordat ik meer heb leren vertrouwen. Minder bang voor oordelen. Geleerd dat áls er iets speelt het aan de ander is het me te meldden en ik mezelf alleen maar uitput met voor de ander denken.
Ik ben minder bang in het contact een als ik het wél ben, deel ik dat eerder mede. Daardoor ben ik ook minder ver in mijn paniek en niet zo afhankelijk van de reactie van de ander.
Veel bla bla voor meer basis in mezelf, meer vertrouwen in de ander en minder denken in oordelen en scenario's. Al ben ik er nog lang niet.
Vandaag ook, als lijf stram wordt en slecht is aan te sturen qua motoriek...peut verwacht daar verbetering in door aanpak emdr lichamelijke ervaringen....dan geef ik aan dat ikzelf daar niet zo hoopvol in ben. Cptss en hoop is hoe dan ook een Dingetje....
Dat ik in zelfhulpgedoe geleerd heb gezeglijk te zijn en mijn taak te doen zónder al te veel commentaar is in samenwerken met peut fijn. En als ik in commentaar of controle schiet in sessie dan kom ik er met een kwinkslag op terug... En dat komt vooral doordat ik meer heb leren vertrouwen. Minder bang voor oordelen. Geleerd dat áls er iets speelt het aan de ander is het me te meldden en ik mezelf alleen maar uitput met voor de ander denken.
Ik ben minder bang in het contact een als ik het wél ben, deel ik dat eerder mede. Daardoor ben ik ook minder ver in mijn paniek en niet zo afhankelijk van de reactie van de ander.
Veel bla bla voor meer basis in mezelf, meer vertrouwen in de ander en minder denken in oordelen en scenario's. Al ben ik er nog lang niet.
Vandaag ook, als lijf stram wordt en slecht is aan te sturen qua motoriek...peut verwacht daar verbetering in door aanpak emdr lichamelijke ervaringen....dan geef ik aan dat ikzelf daar niet zo hoopvol in ben. Cptss en hoop is hoe dan ook een Dingetje....
zaterdag 10 november 2018 om 08:36
@Knuff, Hanke, wat weten jullie treffende woorden te vinden. Dank jullie wel.
Knuff, wat jij en Tobbie schrijven over het totale gebrek aan tempo belang van kleine stapjes die ik met mijn hele zijn kan zetten, is helemaal waar. Naast het geruststellen van mezelf mbt de angst voor herhaling van het verleden, is er ook geruststelling nodig in het gevoel dat het niet opschiet. Dat het niet snel genoeg gaat. Dat ik mijn leven aan het vergooien ben. Dat ik zoveel kansen mis die misschien nooit nogmaals komen.
Ik voel dat ik geduld nodig heb, heel veel geduld en een heel lange adem. Ik weet wel dat ik dit heb, er zit alleen ook een drive in mij, iets wat dit leven zo zonde vindt.
Meestal lukt het me wel goed om mezelf te laten zien dat ik echt wel stappen zet en is dit voldoende om weer een dosis geduld aan te boren. Deze week was dit lastiger. Ik was op de crematie van een jonge vrouw, een kennis van mij. Op zulke momenten realiseer ik me dat ik de tijd die ik nodig heb, misschien nooit zal krijgen. Slechte reden om ongeduldig te worden, I know.
Knuff, wat jij en Tobbie schrijven over het totale gebrek aan tempo belang van kleine stapjes die ik met mijn hele zijn kan zetten, is helemaal waar. Naast het geruststellen van mezelf mbt de angst voor herhaling van het verleden, is er ook geruststelling nodig in het gevoel dat het niet opschiet. Dat het niet snel genoeg gaat. Dat ik mijn leven aan het vergooien ben. Dat ik zoveel kansen mis die misschien nooit nogmaals komen.
Ik voel dat ik geduld nodig heb, heel veel geduld en een heel lange adem. Ik weet wel dat ik dit heb, er zit alleen ook een drive in mij, iets wat dit leven zo zonde vindt.
Meestal lukt het me wel goed om mezelf te laten zien dat ik echt wel stappen zet en is dit voldoende om weer een dosis geduld aan te boren. Deze week was dit lastiger. Ik was op de crematie van een jonge vrouw, een kennis van mij. Op zulke momenten realiseer ik me dat ik de tijd die ik nodig heb, misschien nooit zal krijgen. Slechte reden om ongeduldig te worden, I know.
zaterdag 10 november 2018 om 08:39
Ik voel me een beetje dom (maar moet wel heel hard om mezelf lachen, dus no hard feelings ajb) maar ik heb net gezocht wat TVP betekent en kom niet verder dan een Poolse tv zender, een vleesvervanger en een vaardigheidsbewijs voor taxichauffeurs
. Ik denk niet dat je een van die drie bedoelt. Maar wat wel?
zaterdag 10 november 2018 om 08:41
Vind het heel mooi dat jullie elkaar al zo lang steunen
zaterdag 10 november 2018 om 08:42
terugvindpostSofie1979 schreef: ↑10-11-2018 08:39Ik voel me een beetje dom (maar moet wel heel hard om mezelf lachen, dus no hard feelings ajb) maar ik heb net gezocht wat TVP betekent en kom niet verder dan een Poolse tv zender, een vleesvervanger en een vaardigheidsbewijs voor taxichauffeurs
Even reageren zodat het topic in je lijst komt te staan.
Zo heb ik onverwacht toch nog wat bijgedragen
Tjezus, wat vals
zaterdag 10 november 2018 om 09:14
@Sofie: kleine stapjes zetten is iets wat ik de afgelopen weken echt geleerd heb in de deeltijd. Kleine stapjes zetten in je herstel, en ook terugkijken naar de afgelopen week en je kleine stapjes, successen en positieve zaken herkennen.
Soms vind ik die stapjes niks voorstellen, of verlies ik de hoop dat ik met kleine stapjes de eindstreep bereik, want ik ben gewend te rennen, (onhaalbaar) hoge doelen te stellen, doorgaan zonder stil te staan. Maar op een bepaald moment heb ik de beoogde eindstreep bereikt en dan zie ik weer een volgende, en nog een, en dan ben ik zo hard aan het rennen dat ik alles vergeet waar ik ben geweest, wat ik zie om me heen, ik ervaar niets meer en ben alleen maar aan het rennen. En dan ga ik keihard op mijn bek. En hoe langer ik aan het rennen ben, hoe sneller ik ga, hoe harder ik val. En dan lig ik daar en weet ik niet meer waar ik langs ben gerend, heb ik daar niet van genoten.
Dus kleine stapjes zetten betekent ook meer bewustzijn van mij, bewustzijn van de omgeving. Wat eng is. Meer tijd om na te denken is niet iets wat ik (nu) positief ervaar. Maar behalve nare gedachtes glippen er ook leuke en fijne dingen doorheen. En dat is juist het leven. Ervaren... de goede en de slechte dingen.
Nog steeds kan ik vaak mijn emoties niet goed herkennen, maar als ik kleine stapjes zet is het makkelijker om even stil te staan en deze te onderzoeken. En dan lukt het me beter, en komen er regelmatig mooie dingen naar boven, naast de verdrietige en pijnlijke dingen.
Dus ik ben klaar met rennen. Als alles 'nu' te eng word wil ik nog wel eens een sprintje trekken, maar ik herpak mezelf en spreek mezelf streng toe, en neem de tijd.
Want kleine stapjes is 'mogen' en ruimte, rennen is 'moeten'.
Een aantal weken terug werd ik even heel verdrietig, een emotie die ik niet vaak signaleer. Ik hoorde het nummer 'Leef' van André Hazes, en ik heb ergens Carpe Diem op mijn lichaam getattoeerd (is zo generiek, dat durf ik hier wel te zeggen). En ik besefte me ineens heel hard dat ik jarenlang niet heb geleefd. Altijd maar vooruit.
Dus ik omarm de kleine stapjes. Ik omarm het mogen ipv het moeten. Ik accepteer wie ik ben, positief, negatief, klachten en al, en ga daar de dag mee door...
Het beangstigende voor mij is niet dat er niet genoeg tijd is om te herstellen, maar dat ik in de tijd die ik heb alleen maar aan het rennen ben.
Bewust zijn van hoe ik mijn leven leid, ook al is dat niet altijd fijn en leuk en comfortabel, verkies ik boven een veilig bestaan waarbij ik niks meemaak of opsla.
Herstel is een proces, voor sommigen een levenslang proces. Het licht aan het einde vam de tunnel lijkt soms onbereikbaar hoe hard je 0ok je best doet. Dus dan kies ik ervoor om er rustig naar toe te wandelen, en eens goed om me heen te kijken onderweg. Want inderdaad, misschien kom ik er wel nooit. Maar als ik dan kan genieten gedurende de wandeling, hoeveel maakt dat dan nog uit?
Heel verhaal vol beeldspraak, als hij niet duidelijk is snap ik dat (maar in mijn hoofd klopt het). Ik ga in ieder geval door met mijn kleine stapjes wekelijks opschrijven. En daar trots op zijn.
Sofie, wat ik eigenlijk wilde zeggen: Ook tijdens een hele moeilijke wandeling kom je mooie dingen tegen. De wandeling word makkelijker als je daar bij stilstaat en je focus daarop scherp stelt, dan wanneer je alleen maar naar de bestemming kunt kijken en wanhopig raakt omdat het zo ver is en zon moeilijke wandeling.
En ik snap echt echt echt heel goed dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan! Maar toch hoop ik dat je wat aan mijn post hebt
Soms vind ik die stapjes niks voorstellen, of verlies ik de hoop dat ik met kleine stapjes de eindstreep bereik, want ik ben gewend te rennen, (onhaalbaar) hoge doelen te stellen, doorgaan zonder stil te staan. Maar op een bepaald moment heb ik de beoogde eindstreep bereikt en dan zie ik weer een volgende, en nog een, en dan ben ik zo hard aan het rennen dat ik alles vergeet waar ik ben geweest, wat ik zie om me heen, ik ervaar niets meer en ben alleen maar aan het rennen. En dan ga ik keihard op mijn bek. En hoe langer ik aan het rennen ben, hoe sneller ik ga, hoe harder ik val. En dan lig ik daar en weet ik niet meer waar ik langs ben gerend, heb ik daar niet van genoten.
Dus kleine stapjes zetten betekent ook meer bewustzijn van mij, bewustzijn van de omgeving. Wat eng is. Meer tijd om na te denken is niet iets wat ik (nu) positief ervaar. Maar behalve nare gedachtes glippen er ook leuke en fijne dingen doorheen. En dat is juist het leven. Ervaren... de goede en de slechte dingen.
Nog steeds kan ik vaak mijn emoties niet goed herkennen, maar als ik kleine stapjes zet is het makkelijker om even stil te staan en deze te onderzoeken. En dan lukt het me beter, en komen er regelmatig mooie dingen naar boven, naast de verdrietige en pijnlijke dingen.
Dus ik ben klaar met rennen. Als alles 'nu' te eng word wil ik nog wel eens een sprintje trekken, maar ik herpak mezelf en spreek mezelf streng toe, en neem de tijd.
Want kleine stapjes is 'mogen' en ruimte, rennen is 'moeten'.
Een aantal weken terug werd ik even heel verdrietig, een emotie die ik niet vaak signaleer. Ik hoorde het nummer 'Leef' van André Hazes, en ik heb ergens Carpe Diem op mijn lichaam getattoeerd (is zo generiek, dat durf ik hier wel te zeggen). En ik besefte me ineens heel hard dat ik jarenlang niet heb geleefd. Altijd maar vooruit.
Dus ik omarm de kleine stapjes. Ik omarm het mogen ipv het moeten. Ik accepteer wie ik ben, positief, negatief, klachten en al, en ga daar de dag mee door...
Het beangstigende voor mij is niet dat er niet genoeg tijd is om te herstellen, maar dat ik in de tijd die ik heb alleen maar aan het rennen ben.
Bewust zijn van hoe ik mijn leven leid, ook al is dat niet altijd fijn en leuk en comfortabel, verkies ik boven een veilig bestaan waarbij ik niks meemaak of opsla.
Herstel is een proces, voor sommigen een levenslang proces. Het licht aan het einde vam de tunnel lijkt soms onbereikbaar hoe hard je 0ok je best doet. Dus dan kies ik ervoor om er rustig naar toe te wandelen, en eens goed om me heen te kijken onderweg. Want inderdaad, misschien kom ik er wel nooit. Maar als ik dan kan genieten gedurende de wandeling, hoeveel maakt dat dan nog uit?
Heel verhaal vol beeldspraak, als hij niet duidelijk is snap ik dat (maar in mijn hoofd klopt het). Ik ga in ieder geval door met mijn kleine stapjes wekelijks opschrijven. En daar trots op zijn.
Sofie, wat ik eigenlijk wilde zeggen: Ook tijdens een hele moeilijke wandeling kom je mooie dingen tegen. De wandeling word makkelijker als je daar bij stilstaat en je focus daarop scherp stelt, dan wanneer je alleen maar naar de bestemming kunt kijken en wanhopig raakt omdat het zo ver is en zon moeilijke wandeling.
En ik snap echt echt echt heel goed dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan! Maar toch hoop ik dat je wat aan mijn post hebt
